0
00:00:00,000 --> 00:00:04,000
reza.m199069@yahoo.com

1
00:00:19,000 --> 00:00:24,000
يکي از غنائم بزرگ
که کارش موسيقيِ کلاسيکه

2
00:00:24,000 --> 00:00:29,000
توي اين خيابون زندگي مي کنه

3
00:00:29,010 --> 00:00:30,900
و صبح و عصر زيباترين ها رو مي نوازه

4
00:00:30,900 --> 00:00:31,900
...در واقع

5
00:00:32,000 --> 00:00:36,310
مي دونم که مردم معمولا بيرون
...از ساختمون توي خيابون مي ايستن

6
00:00:37,310 --> 00:00:40,310
براي شنيدن موسيقيش

7
00:00:41,310 --> 00:00:42,310
و فقط شگفت زده ميشن از نواختنش

8
00:00:42,310 --> 00:00:45,310
و هنوزم توي کارش خبره ست

9
00:00:45,310 --> 00:00:47,310
.هر روز

10
00:00:47,310 --> 00:00:50,310
در اين ساختمان کوچک
،شمالِ لندن

11
00:00:51,000 --> 00:00:54,310
آليس سامر، بانوي واحد شماره ي شش است

12
00:01:01,110 --> 00:01:03,110
دنياي من موسيقيه

13
00:01:03,310 --> 00:01:07,110
به هيچ چيز ديگه اي اهميت نميدم

14
00:01:21,000 --> 00:01:23,000
آليس، تنها زندگي مي کنه

15
00:01:24,000 --> 00:01:25,000
هنوز سلامتيش برقراره

16
00:01:26,000 --> 00:01:29,000
و در 109 سالگي، با تفکري باز
خوش شانس ترين فرد دنياست

17
00:01:30,000 --> 00:01:32,500
آليس هر روز عصر ملاقات هايي داره

18
00:01:32,500 --> 00:01:36,500
من هنوزم يه آدم نادونم

19
00:01:37,000 --> 00:01:39,000
دوستاني داره که ميان براي شنيدن داستان هاش

20
00:01:39,000 --> 00:01:41,000
و شايد چيزي از تجربياتش ياد بگيرن

21
00:01:42,000 --> 00:01:44,000
مردم رو دوست دارم. عاشق همه ام

22
00:01:46,000 --> 00:01:49,000
عاشق صحبت کردن باهاشونم

23
00:01:49,000 --> 00:01:53,200
به زندگي ديگران علاقه مندم

24
00:02:00,000 --> 00:02:03,000
معمولا، نواختن رو ساعت ده صبح شروع مي کنم

25
00:02:04,000 --> 00:02:08,000
و وقتي مردم، توي خونه هاشون مي شنون که
شروع کردم به نواختن

26
00:02:09,000 --> 00:02:12,000
ميگن: تازه ساعت دهه و شروع کرده

27
00:02:17,000 --> 00:02:19,000
اين باخه

28
00:02:20,000 --> 00:02:23,000
من پر از شادي و سرورم

29
00:02:24,000 --> 00:02:25,500
مثلا، توي خونه م

30
00:02:25,500 --> 00:02:27,500
وقتي به عنوان يه شخص عليل

31
00:02:28,500 --> 00:02:30,700
با اين(واکر)راه مي رم

32
00:02:31,700 --> 00:02:33,700
تنها کسي هستم که مي خنده

33
00:02:34,000 --> 00:02:38,700
هيشکي توي اين خونه نمي خنده

34
00:02:41,000 --> 00:02:44,000
  آليس، در سال 1903 در پراک متولد شد

35
00:02:46,000 --> 00:02:49,000
او در ميان بسياري از بزرگان
آن زمان رشد يافت

36
00:02:52,000 --> 00:02:55,000
با ماهلر و کافکا دوستان خانوادگي بودند

37
00:02:56,000 --> 00:03:00,000
وقتي ده سالم بود، مادرم منو به
يک کنسرت برد

38
00:03:01,000 --> 00:03:06,000
اولين اجرا از دومين سمفوني ماهلر

39
00:03:07,000 --> 00:03:08,000
توي وين بود

40
00:03:10,000 --> 00:03:12,000
ماهلر اونجا نشسته بود

41
00:03:12,000 --> 00:03:16,000
مادرم رفت و شروع کرد باهاش به صحبت کردن

42
00:03:16,100 --> 00:03:20,000
همين شد که يه چند کلمه با ماهلر صحبت کردم

43
00:03:23,000 --> 00:03:25,000


44
00:03:25,000 --> 00:03:27,000
به عنوان يک دختر جوان
شروع به پرسش درباره پيانيست هاي مشهوري کرد

45
00:03:27,000 --> 00:03:29,000
که خانواده ش رو ملاقات کرده بودند

46
00:03:32,000 --> 00:03:34,000
"فرانس کافکا"

47
00:03:34,000 --> 00:03:37,000
او يکي از دوستان مادرم بود

48
00:03:38,000 --> 00:03:42,000
 ساعت ها با کافکا صحبت مي کرد

49
00:03:42,000 --> 00:03:47,000
ازش پرسيدم: چي مي نويسه؟
چي رو دوست داره؟

50
00:03:48,000 --> 00:03:50,000
اون دوست ما بود

51
00:03:51,000 --> 00:03:55,000
و بعضي وقتا با خواهر دوقلوم و اون

52
00:03:56,000 --> 00:03:58,000
پياده روي مي کرديم

53
00:03:58,000 --> 00:04:01,500
تاريخ اينو ثبت کرده. من فراموش کردم اما

54
00:04:02,000 --> 00:04:05,500
فضاي اون زمان رو به خاطر دارم

55
00:04:06,000 --> 00:04:08,500
روي من تاثير زيادي گذاشت

56
00:04:12,000 --> 00:04:19,300
فکر مي کنم چيزي که توي مدرسه ياد مي گيريم مهمه

57
00:04:19,300 --> 00:04:24,300
اما مهم تر از اون،
فضايي هست که درونش زندگي مي کنيم

58
00:04:26,300 --> 00:04:29,300
فضاي فکريِ خانواده تون

59
00:04:29,300 --> 00:04:31,300
توي خونه تون

60
00:04:33,000 --> 00:04:36,300
چيزيه که يه عمر باهاتون مي مونه

61
00:04:42,300 --> 00:04:43,300
"بتهوون"

62
00:04:44,300 --> 00:04:47,300
اون يه معجزه ست

63
00:04:51,300 --> 00:04:54,300
موسيقيش فقط يه آهنگ نيست

64
00:04:55,000 --> 00:04:57,000
پر از محتواست

65
00:04:58,000 --> 00:05:00,000
محتوا، ثروت

66
00:05:01,000 --> 00:05:03,000
کامله

67
00:05:04,000 --> 00:05:06,000
قويه

68
00:05:16,000 --> 00:05:18,000
خارق العاده

69
00:05:20,300 --> 00:05:22,300
آليس با الهام از قهرمانان موسيقيش

70
00:05:23,000 --> 00:05:25,300
تصميم گرفت قدم در راه موسيقي بگذاره

71
00:05:26,000 --> 00:05:30,000
و رفت که موسيقيدان افسانه اي، "آرتور اشنابل" رو ببينه

72
00:05:30,000 --> 00:05:32,000
آيا تصميم درستي گرفته بود؟

73
00:05:33,000 --> 00:05:37,000
"مي خواستم نظرتون رو درمورد توانايي و سطحم بدونم"

74
00:05:38,000 --> 00:05:40,000
:براش شروع به نواختن کردم و اون گفت

75
00:05:40,000 --> 00:05:45,000
تو نمي توني با من آموزش ببيني
تو هيچي نمي توني ياد بگيري

76
00:05:47,000 --> 00:05:51,000
زندگي آليس در گردبادي از تمرين و کنسرت مي چرخيد

77
00:05:52,000 --> 00:05:55,000
و سپس يک روز
ويولونيستي منحصر به فرد  به اون علاقه مند شد

78
00:05:58,000 --> 00:06:02,000
"لئوپولد"

79
00:06:02,000 --> 00:06:05,000
ما "بوتسي" صداش مي زديم

80
00:06:07,000 --> 00:06:10,000
اون يه ويولونيست فوق العاده بود

81
00:06:10,000 --> 00:06:14,000
و زبان ها رو کامل مي دونست

82
00:06:14,000 --> 00:06:16,000
همه چيز رو مي دونست

83
00:06:18,000 --> 00:06:22,000
عاشق دانشش بودم

84
00:06:22,000 --> 00:06:25,000
ما در سال 37 ازدواج کرديم

85
00:06:25,000 --> 00:06:28,000
...و يه بار بهش گفتم

86
00:06:29,000 --> 00:06:31,000
"حالا که ازدواج کرديم"

87
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
موقع غروب، وقتي رسيديم خونه اينو بهش گفتم

88
00:06:33,000 --> 00:06:35,000
"حالا که مزدوج شديم"

89
00:06:35,000 --> 00:06:38,000
...در اون لحظه بهش گفتم

90
00:06:38,000 --> 00:06:42,000
اگر زماني زني رو ملاقات کردي که برات بهتر از من بود

91
00:06:42,000 --> 00:06:45,000
مي توني باهاش بري

92
00:06:45,000 --> 00:06:47,000
دوستي ما به جا خواهد موند

93
00:06:48,000 --> 00:06:49,300
مشکلي نيست

94
00:06:50,000 --> 00:06:54,300
اونجا هزاران هزار زن زيبا از همه جاي دنيا وجود داشت

95
00:06:56,000 --> 00:06:58,300
واضح بود که خيلي غمگين بودم

96
00:06:59,000 --> 00:07:01,300
ولي بهش گفتم: مي توني انجامش بدي

97
00:07:04,300 --> 00:07:06,300
سال 1937 بود

98
00:07:06,300 --> 00:07:08,300
و بهترين زمان براي آليس بود

99
00:07:09,000 --> 00:07:13,300
با مردي که دوست داشت ازدواج کرد
  تبديل به يک ستاره ي موسيقي شد

100
00:07:14,300 --> 00:07:17,300
و با تولد پسرش همه چيز رو به دست آورد

101
00:07:21,300 --> 00:07:23,300
"پسرم"رافائل

102
00:07:23,300 --> 00:07:25,300
شايد سه سالش بود

103
00:07:25,300 --> 00:07:27,300
سه سالشم نبود

104
00:07:28,000 --> 00:07:31,300
همه ي روز رو مي نشست

105
00:07:32,000 --> 00:07:34,300
عاشق اون چيزايي بود که
اون زمان بهش مي گفتن گرامافون

106
00:07:35,300 --> 00:07:41,300
و ناگهان يه صداي خيلي عظيم شنيد

107
00:07:45,300 --> 00:07:47,300
پسرم

108
00:07:48,300 --> 00:07:50,300
اون زمان سه سالش بود

109
00:07:51,000 --> 00:07:52,300
با اون صدا شروع کرد به گريه کردن

110
00:07:54,000 --> 00:07:56,300
ازش پرسيدم:چرا گريه مي کني؟

111
00:07:57,000 --> 00:08:00,000
گفت: موزيک خيلي زيبائيه

112
00:08:01,800 --> 00:08:03,800
هميشه اون راه رو احساس مي کردم

113
00:08:51,000 --> 00:08:53,000
هميشه با موسيقي شاد بودم

114
00:08:54,000 --> 00:08:56,000
حتي بدون موسيقي هم شاد بودم

115
00:08:57,000 --> 00:09:00,000
فقط فکر کردن به موسيقي هم باعث خوشحاليم ميشه

116
00:09:05,000 --> 00:09:09,000
يکي از بزرگترين فيلسوف ها گفته

117
00:09:09,000 --> 00:09:12,000
موسيقي کاملترين نوع بيان هنره

118
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
ما رو مي بره به يک جزيره ي

119
00:09:21,000 --> 00:09:26,000
پر از صلح، زيبايي و عشق

120
00:09:40,000 --> 00:09:42,000
موسيقي يک روياست

121
00:09:42,000 --> 00:09:45,000
موسيقي يک روياست

122
00:10:05,000 --> 00:10:07,000
آليس درون روياش زندگي مي کرد

123
00:10:07,000 --> 00:10:11,000
تا وقتي که زمانِ پايانِ روياها فرا ميرسه

124
00:10:12,000 --> 00:10:17,000
در اينجا بهترين دوست من نشسته
که در پراگ هم به دنيا اومده

125
00:10:17,000 --> 00:10:24,000
ايشون در زمان جنگ در پراگ بزرگ شد
و اجازه مي دم خودش صحبت کنه

126
00:10:26,000 --> 00:10:29,000
پونزدهم مارس 1939
چهارشنبه بود

127
00:10:29,000 --> 00:10:34,000
پدرمون مارو صدا زد. ما سه تا بچه بوديم

128
00:10:34,000 --> 00:10:37,000
ساعتاي شش صبح بود

129
00:10:37,000 --> 00:10:39,000
صداي مهيبي اومد که براي پدرم ناشناخته بود

130
00:10:39,000 --> 00:10:42,000
"بيايين بچه ها. سريع بياين کنار پنجره"

131
00:10:42,000 --> 00:10:44,000
مثل يک زلزله بود

132
00:10:46,000 --> 00:10:51,000
هزاران آلمانيِ موتور سوار با کلاه هاي آهني

133
00:10:51,000 --> 00:10:53,000
براي ساعت ها غرش مي کردن

134
00:10:56,000 --> 00:11:01,000
اما خيلي زود فهميديم که براي تجاوز به چکسلوواکي اومدن

135
00:11:01,000 --> 00:11:09,000
و قانون نورنبرگ رو به آلت دستي در برابر يهودي ها قرار دادند

136
00:11:09,000 --> 00:11:14,000
پدرم مجبور شد به شغل خانوادگيش پايان بده

137
00:11:14,000 --> 00:11:17,000
بطوريکه مجبورش کردن بگه با
خواست خودش اينکارو کرده

138
00:11:17,500 --> 00:11:21,000
اونا راديو رو مصادره کردن

139
00:11:22,000 --> 00:11:27,000
حيوون خونگي رو مصادره کردن. سگم رو

140
00:11:27,000 --> 00:11:30,000
چه توضيحي داريد درمورد سگي که مهاجم آلمان ها نيست؟

141
00:11:30,000 --> 00:11:33,000
مجبوره باهاشون بره و نمي تونه توي خونه بمونه

142
00:11:33,000 --> 00:11:39,000
نه. اينه جزئيات کوچکي از زندگيه که خيلي مشکله

143
00:11:44,000 --> 00:11:47,000
هرچقدر يهودي هاي پراگ مقاومت مي کردند،
بيشتر و بيشتر تحقير مي شدند

144
00:11:49,300 --> 00:11:53,300
حتي آليس هم در پياده روي هاي روزانه ش با رفي
توي پارک، ملعون شمرده مي شد

145
00:11:55,300 --> 00:11:58,000
براي يه مادر خيلي سخت بود

146
00:11:58,000 --> 00:12:01,300
اما من کارمو مي کردم(نواختن)

147
00:12:01,300 --> 00:12:03,300
حتي زير فشار مرگ

148
00:12:05,800 --> 00:12:09,800
.براي نازي ها يکجور موسيقي سرگرم کننده بود
فقط براي غير يهودي ها

149
00:12:09,800 --> 00:12:14,000
بنابراين پيانوي مورد علاقه ي آليس رو ازش گرفتن

150
00:12:15,500 --> 00:12:19,800
اما در يک حرکت زيرکانه، تونست پيانوي کوچولوش رو مخفي کنه

151
00:12:24,000 --> 00:12:27,800
توانايي پيانو نواختن، براي آليس
به معني همه چيز بود

152
00:12:27,800 --> 00:12:29,800
حتي با پذيرش ريسک خائن بودن

153
00:12:31,800 --> 00:12:37,000
توي آپارتمان من چهارتا خانواده ي نازي زندگي مي کردن

154
00:12:39,000 --> 00:12:44,000
مي دونستم که پسرم با پسر اونا

155
00:12:45,000 --> 00:12:47,000
...توي خيابون بازي مي کرد. دوستاي خوبي بودن

156
00:12:48,000 --> 00:12:51,100
در هر حال، من در اون زمان خيلي پيانو مي زدم

157
00:12:52,000 --> 00:12:56,500
يه بار، زني که از خونه مون مراقبت مي کرد

158
00:12:56,500 --> 00:13:00,000
اومد و بهم گفت: خانم سامر

159
00:13:00,100 --> 00:13:04,100
آقاي هرمان(يکي از همسايه هاي نازي)

160
00:13:04,100 --> 00:13:09,500
ازم پرسيد: چرا اخيرا پيانو نزدي؟

161
00:13:09,500 --> 00:13:12,100
آقاي هرمان گفت: اگه اونا از اينجا برن...!

162
00:13:15,100 --> 00:13:20,100
زنه بهم گفت: هرمان عاشق پيانو زدنته

163
00:13:22,100 --> 00:13:27,100
در اون زمان پيانو نمي زدم اما وقتي اون گفت عاشق پيانو زدنمه

164
00:13:27,100 --> 00:13:34,100
مستقيم رفتم سراغ پيانو
قبل از تبعيدمون هم اومد به ديدنم

165
00:13:36,100 --> 00:13:39,100
فرائو سامر". منتقلش کردن به جاهاي دور"

166
00:13:40,100 --> 00:13:44,100
سخته که جمله ي مناسبي درخورش بگم

167
00:13:46,000 --> 00:13:51,100
"براي ساعت ها مي نشستم و به نواختنت گوش مي دادم"

168
00:13:52,800 --> 00:13:55,000
"و لذت مي بردم"

169
00:13:56,100 --> 00:14:00,000
"فکر مي کنم تو از اعماق قلب من سرچشمه مي گيري"

170
00:14:00,100 --> 00:14:09,100
"تو به ما کمک مي کني که بر اين زمانه ي سخت غلبه کنيم"

171
00:14:09,100 --> 00:14:11,100
"به عنوان يک آلماني اينا رو گفت"

172
00:14:12,300 --> 00:14:15,400
وقتي تمام دنيا ديوانه شده بود

173
00:14:15,400 --> 00:14:18,100
آليس هنوز مي تونست انسانيت رو در هر شخص آلماني ببينه

174
00:14:19,100 --> 00:14:24,100
او و مردمش در يک وضعيت فراانساني قرار داشتند

175
00:14:24,100 --> 00:14:31,100
يکي يکي، هرکس در زندگي او(هر يهودي در پراگ)برچيده مي شدند

176
00:14:32,800 --> 00:14:37,100
وقتي گِشتاپو براي توقيف پدرم اومد

177
00:14:38,100 --> 00:14:44,100
او با کُت و کلاهش کنار در ايستاده بود

178
00:14:45,100 --> 00:14:51,100
همه ي ما داشتيم شام مي خورديم و اون فقط يه حرف زد

179
00:14:51,100 --> 00:14:55,100
آروم باش-آرامش قدرته

180
00:14:57,100 --> 00:14:59,100
و اونا هلش دادن بيرون و اين آخر ماجرا بود

181
00:15:00,100 --> 00:15:05,100
و جمله اي که اون گفت، هميشه با من موند و جواب داد

182
00:15:05,100 --> 00:15:08,100
واقعا حقيقته
 آرامش قدرته

183
00:15:09,000 --> 00:15:12,100
مادرم به جاهاي دور فرستاده شده بود

184
00:15:13,100 --> 00:15:18,100
و من تا آخرين لحظه باهاش بودم

185
00:15:20,100 --> 00:15:23,100
خيلي براي هردومون سخت بود

186
00:15:23,100 --> 00:15:26,100
ما نمي دونستيم کجا فرستادنش

187
00:15:26,100 --> 00:15:30,100
يا اينکه چه اتفاقي براش افتاد

188
00:15:31,100 --> 00:15:35,100
دوران سختي بود

189
00:15:37,100 --> 00:15:41,100
با وجود آزادي اي که آليس در شب عروسيشون به لئوپولد داده بود

190
00:15:41,100 --> 00:15:43,100
او هرگز ترکش نکرد

191
00:15:43,100 --> 00:15:46,100
تا زمان ربوده شدن توسط نازي

192
00:15:47,100 --> 00:15:50,100
عاقبت اومدند سراغ آليس

193
00:15:50,100 --> 00:15:53,100
سي و نه سالش بود وقتي خودش و پسرش رَفي

194
00:15:54,100 --> 00:15:58,100
وارد عجيب ترين مکان در تمام بازداشتگاه کمپ شدند

195
00:16:00,000 --> 00:16:04,000
"دريزشتات"
کمپ تدارکاتِ آشويتش

196
00:16:05,000 --> 00:16:07,000
...وقتي نازي ها به قصد تبليغات سياسيي

197
00:16:07,000 --> 00:16:09,000
مي آمدند به جشن يهودي ها

198
00:16:10,000 --> 00:16:16,000
...اين تصاوير گرفته شده تا به جهان نشون بده که چقدر خوب

199
00:16:16,000 --> 00:16:19,000
به يهوديان اروپايي رسيدگي ميشده

200
00:16:19,000 --> 00:16:23,000
زندانيانِ گرسنه اجازه ي سرود و کنسرت داشتند

201
00:16:24,000 --> 00:16:27,000
يادمه که بهم اجازه ي نواختن مي دادن

202
00:16:29,000 --> 00:16:34,000
و فکر مي کردم: حالا که مي تونيم بنوازيم
 وضعيت خيلي هم فاجعه نيست

203
00:16:36,000 --> 00:16:41,000
موسيقي، موسيقي

204
00:16:44,000 --> 00:16:47,000
اوه اينجايي؟
چطوري؟ چطور پيش ميره؟

205
00:16:48,000 --> 00:16:49,000
دوست يکشنبه هاي من

206
00:16:49,000 --> 00:16:53,000
هر يکشنبه مياد ديدنم

207
00:16:54,000 --> 00:16:57,000
زدنکا" و "آنيتا" اغلب اوقات دوستشون رو ملاقات مي کنند"

208
00:16:59,000 --> 00:17:04,000
.يک پيانيست. يک بازيگر و يک ويولونيست
آن ها بازماندگان کمپ هستند

209
00:17:05,000 --> 00:17:09,000
هر روزِ زندگي زيباست

210
00:17:09,000 --> 00:17:11,000
هر روز

211
00:17:14,000 --> 00:17:17,000
ما اينجائيم. مي تونيم درمورد هرچيزي صحبت کنيم

212
00:17:18,000 --> 00:17:22,000
زيباست

213
00:17:26,000 --> 00:17:31,000
در تريزنشتات آليس بيش از صد کنسرت اجرا کرد

214
00:17:31,000 --> 00:17:33,000
همه ي قطعه هايي که از شوپَن در خاطرش بود رو نواخت

215
00:17:35,000 --> 00:17:38,000
...اولين بارم بود که

216
00:17:38,000 --> 00:17:43,000
همه ي درس هاي شوپَن رو مي شنيدم

217
00:17:44,000 --> 00:17:49,000
و يادمه آليس روي سن نشسته بود
من در رديف سوم

218
00:17:49,000 --> 00:17:54,000
نماي نيم رخش رو مي ديدم و کاملا شيفته  شده بودم

219
00:17:54,000 --> 00:18:00,000
شنيدن موسيقيش توي اون نوع محيط، جادويي بود

220
00:18:00,000 --> 00:18:05,000
بطوريکه شما بهش پي نمي برديد تا زماني که تمام مي شد

221
00:18:05,000 --> 00:18:09,000
و بعد بر مي گشتيد به واقعيت و مي ديديد که کجا هستيد

222
00:18:09,000 --> 00:18:16,000
.و اينکه چقدر مي تونست شما رو حمايت معنوي کنه
صرفا يک سرگرمي نبود

223
00:18:16,000 --> 00:18:20,000
همونطور که خيلي از مردم مي گفتند
ما توي اوقات خوشي بوديم

224
00:18:20,000 --> 00:18:23,000
ارزشش بيش از گرانبها بود

225
00:18:42,000 --> 00:18:47,000
احساس مي کردم اين تنها چيزيه که کمکم مي کنه

226
00:18:48,000 --> 00:18:57,000
تا اميد داشته باشم
مثل يک آئين بود

227
00:18:59,000 --> 00:19:03,000
موسيقي...

228
00:19:03,000 --> 00:19:06,000
خداست

229
00:19:11,000 --> 00:19:14,000
به خصوص در زمانه هاي سخت بيشتر احساسش مي کنيد

230
00:19:14,100 --> 00:19:18,000
وقتي در حال عذاب کشيدن هستيد

231
00:19:22,000 --> 00:19:26,000
اعتقاد آليس به موسيقي، الهامي بود براي پسرش، رَفي

232
00:19:26,000 --> 00:19:32,000
اون توي دسته ي بچه هاي ريزنشتات مي خوند

233
00:19:33,000 --> 00:19:36,000
و تحت حمايت مادر "ذاتن خوش بين"ش بود

234
00:19:37,000 --> 00:19:38,000
او هم زنده موند

235
00:19:40,000 --> 00:19:45,000
ما روي يک تشک مي خوابيديم
او بدنم رو لمس مي کرد

236
00:19:45,000 --> 00:19:52,000
وقتي يک بچه به مادرش نزديکه
شما براش هرکاري مي کنيد

237
00:19:52,000 --> 00:19:57,000
اون نمي ترسيد
من بهش امنيت مي دادم

238
00:19:57,000 --> 00:20:02,000
و هميشه مي خندوندمش
حتي بيش از اينکه اون منو بخندونه

239
00:20:08,000 --> 00:20:12,000
آلمان ها در جايگاه شنوندگان مي نشستن
و ما روي سن بوديم

240
00:20:12,000 --> 00:20:17,000
و مي رفتيم به مبدا تاريخ
به پيشاتاريخ

241
00:20:17,000 --> 00:20:23,000
به زماني که در تمدني معمولي زندگي مي کرديم
در يک دنياي متمدن

242
00:20:23,000 --> 00:20:30,000
و اميدوار بوديم که محکوميت و جنگ خيلي زود تموم بشه
و برگرديم خونه

243
00:20:32,000 --> 00:20:37,000
اما منطقا، مي دونستيم که آلمان ها مي دونن

244
00:20:38,000 --> 00:20:42,000
ما محکوم به مرگيم

245
00:20:42,000 --> 00:20:45,000
و پيش خودشون مي گفتن: بذاريم بنوازن، بذاريم بخندن

246
00:20:45,000 --> 00:20:49,000
"خيلي زود اون لبخندها از روي چهره هاشون پاک خواهد شد"

247
00:20:49,000 --> 00:20:54,000
"و ما زير چوبه هاي دار خواهيم رقصيد"

248
00:20:56,000 --> 00:21:00,000
لحظه ي با شکوهي بود

249
00:21:03,000 --> 00:21:08,000
مي دونستم که حتي در اين وضعيت خيلي سخت

250
00:21:08,000 --> 00:21:11,000
اون لحظه ها زيبا هستن

251
00:21:11,000 --> 00:21:16,000
هيچ چيزي توي دنياي ما وجود نداره که مطلقا بد باشه

252
00:21:19,000 --> 00:21:22,000
حتي بدي هم زيباست

253
00:21:23,000 --> 00:21:26,000


254
00:21:26,000 --> 00:21:30,000
وقتي که بدونيد به کجا نگاه کنيد

255
00:21:33,000 --> 00:21:35,000
واقعا همينطوره

256
00:21:45,700 --> 00:21:48,700
وقتي مي دونيد که قراره بريد و همه ي شب رو پيانو بنوازيد

257
00:21:49,700 --> 00:21:57,700
يک کنسرت به همراه آدم هاي پير

258
00:21:57,700 --> 00:22:02,700
مردمِ واقعا بيماري مي رفتند به کنسرت

259
00:22:02,700 --> 00:22:06,700
و جوان مي شدند

260
00:22:14,000 --> 00:22:20,700
وقتي که اولين نوت ها نواخته مي شد، مثل يک اسرار بود

261
00:22:23,000 --> 00:22:27,700
مستقيم رسوخ مي کردن توي روحتون

262
00:22:31,300 --> 00:22:35,700
عاشق تدريس شماره يک و دو از قطعه ي شوپن بودم

263
00:22:35,700 --> 00:22:37,700
قطعه ي سي ماژور به سرعت قطعه ي دوم نيست

264
00:22:39,700 --> 00:22:47,700
اما قطعه ي دوم خيلي سريعه
انگشت ها به هم نزديکن

265
00:22:47,700 --> 00:22:49,700
پر رنگ و خيلي سريع

266
00:23:00,700 --> 00:23:05,000
اما زندانيان تنها کساني نبودند که به
موسيقي آليس گوش مي کردند

267
00:23:05,000 --> 00:23:09,000
حتي نگهبان کمپ هم بهش گوش مي داد

268
00:23:09,000 --> 00:23:12,000
هنوز هم معدود لحظات پر ارزشي وجود داشت

269
00:23:12,000 --> 00:23:14,000
شايد راهي که پيش از اين در زندگي
طي کرده رو به ياد مي اورد

270
00:23:15,000 --> 00:23:20,500
بعضي از اون ها مقابل پنجره مي ايستادن

271
00:23:20,500 --> 00:23:24,500
و به موسيقي گوش مي دادن. يکي از اونا بهم گفت

272
00:23:26,000 --> 00:23:29,500
ما هميشه اينجا مي ايستيم و به موسيقي شما گوش مي ديم

273
00:23:45,200 --> 00:23:50,500
بعضي وقت ها شکرگزارم از اينکه اونجا بودم

274
00:23:51,000 --> 00:23:57,500
چون...
غني تر از ديگران بودم

275
00:23:57,500 --> 00:24:00,500
گرايش من به سمت يک نوع زندگي ديگه بود

276
00:24:02,500 --> 00:24:05,500
همه شاکي بودن و مي گفتن: اين وحشتانکه

277
00:24:05,500 --> 00:24:07,500
ولي خيلي ام وحشتناک نبود

278
00:24:15,000 --> 00:24:18,300
پدرم عبارات خيلي عاقلانه اي به کار مي برد

279
00:24:19,000 --> 00:24:21,000
همه ي چيزي که تو رو نجات مي ده مي تونه نگرشت باشه

280
00:24:21,000 --> 00:24:23,000
چون هيچ کس نمي تونه اونو ازت بگيره

281
00:24:23,000 --> 00:24:25,000
و فکر مي کنم واقعا حقيقته

282
00:24:27,000 --> 00:24:29,800

نگرش ها وارد نواختن موسيقي ميشن و اين بخش مهم موسيقيه

283
00:24:29,800 --> 00:24:32,800
چون شما مي تونيد توي ذهنتون بدون هيچ کسي ديگه اي به موسيقي گوش کنيد

284
00:24:32,800 --> 00:24:34,800
اين چيزيه که رُخ مي ده

285
00:24:34,800 --> 00:24:36,800
در واقع شما مي تونيد به جهان ديگه اي وارد بشيد

286
00:24:37,800 --> 00:24:42,000
که خيلي دلچسب تر از دنياييه
که توش زندگي مي کنيم

287
00:24:48,800 --> 00:24:53,000
بي هيچ شکي مي تونم بگم که
ويولون سل زندگي منو نجات داد

288
00:24:53,000 --> 00:24:56,000
چون مي دونم چي داشت توي آشويتز رخ مي داد

289
00:24:56,000 --> 00:24:59,000
بنابراين رفتم اونجا و
آماده ي رفتن به اتاق گاز شدم

290
00:24:59,000 --> 00:25:03,000
منظورم اينه که اونجا آشويتز بود
اونا اتاق هاي گاز بودن

291
00:25:03,000 --> 00:25:07,000
اما در عوض وقتي رسيدم اونجا
يه جور مهموني به راه بود

292
00:25:07,000 --> 00:25:09,800
مردم لباساشون رو در آورده بودن
 و  سرشون تراشيده بود

293
00:25:10,000 --> 00:25:14,000
و روي بازوشون يه شماره خالکوبي شده بود
روي بازوي همه شون

294
00:25:14,000 --> 00:25:18,000
و يکيشون ازم پرسيد: چي شده؟
جنگ چقدر طول ميکشه؟

295
00:25:18,000 --> 00:25:22,000
زود تموم ميشه؟
سوال ديگه اين بود که: اسمت چيه؟ از کجايي؟

296
00:25:23,000 --> 00:25:25,000
قبل از بازداشت شدن چيکار ميکردي؟

297
00:25:25,000 --> 00:25:27,000
:و منم مثل احمق ها گفتم

298
00:25:27,000 --> 00:25:30,000
ويولن سل مي زدم
واقعا گفتنش مسخره بود

299
00:25:31,000 --> 00:25:34,000
و اون گفت: خوبه
تو نجات پيدا مي کني

300
00:25:40,000 --> 00:25:42,300
بنابراين به گروه ارکست ملحق شدم

301
00:25:42,300 --> 00:25:46,000
که کاملا زندگيم رو نجات داد
چون اونا هنوز موسيقي مي خواستن

302
00:25:46,000 --> 00:25:48,300
اونا ما رو ننداختن توي اتاق گاز

303
00:25:48,300 --> 00:25:51,300
همه ش همين
خب يه منطق هايي توي آلمان وجود داره

304
00:25:54,300 --> 00:25:58,800
دکتر منگلو مشهور که علاقه مند به کار روي دوقلوها بود

305
00:25:58,800 --> 00:26:00,800
"يک مرد خيلي ترسناک"

306
00:26:00,800 --> 00:26:05,800
چون...مي دوني...
ما فقط مثل خوک هاي بي ارزش بوديم

307
00:26:05,800 --> 00:26:08,800
شگفت انگيزه. شما مي تونيد روي آدم ها آزمايش کنيد

308
00:26:08,800 --> 00:26:10,800
و ديگه به خوک نيازي نداريد

309
00:26:10,800 --> 00:26:12,800
دکتر منگلو اومد به بلوک موسيقي

310
00:26:12,800 --> 00:26:17,800
در طول روز هرکس مي خواست
ميتونست بياد به بلوک موسيقي
و يه چيزي سفارش بده

311
00:26:17,800 --> 00:26:19,800
نه تنها براشون مارش مي نواختيم
بلکه هر نوع موسيقي ديگه اي

312
00:26:19,800 --> 00:26:27,800
همزمان موسيقي پاپ و اپراهاي تک نفره

313
00:26:27,800 --> 00:26:29,800
و اون دوست داشت که کارهاي"شومان"رو بشنوه

314
00:26:29,800 --> 00:26:31,800
و اتفاقا اين جز فهرست موسيقيم بود

315
00:26:31,800 --> 00:26:33,800
بنابراين شروع کردم به نواختن"شومان" براي دکتر منگلو

316
00:26:33,800 --> 00:26:35,800
وضعيت کاملا پوچي بود
خدا مي دونه اون داشت چکار مي کرد

317
00:26:35,800 --> 00:26:41,800
قبل از اينکه بياد و بگه که مي خواد شومان رو بشنوه
انگار خودش رو ويران کرده بود

318
00:26:51,800 --> 00:26:53,800
بيشترين چيزي که شما بهش فکر مي کنيد و درموردش حرف مي زنيد

319
00:26:55,800 --> 00:26:58,800
مرگه

320
00:27:05,800 --> 00:27:11,800
فکر مي کنم اکثر آدم هايي که درباره هولوکاست شنيدن
فقط دوتا چيز رو ديدن

321
00:27:11,800 --> 00:27:16,800
اتاق هاي گاز، شش ميليون انسان
و چيزهايي بين اين دو

322
00:27:16,800 --> 00:27:19,800
اما اصلي ترين چيزها در همون ميانه بود

323
00:27:21,800 --> 00:27:29,800
زنده موندن شما بستگي به نهايت مقاومتتون در اون وضعيت داشت

324
00:27:30,000 --> 00:27:32,000
و وضعيت هر پنج دقيقه عوض مي شد

325
00:27:32,000 --> 00:27:37,000
حتي در پايان
بازداشتگاه برگن بلسن

326
00:27:38,000 --> 00:27:44,000
دراز کشيده بودم و داشتم مي مردم
سيصد تا بدن اونجا ريخته بود و هيشکي هم جمعشون نمي کرد

327
00:27:44,000 --> 00:27:49,000
به نظر ميومد جنازه ها در حال استراحتن
ولي ما هنوز نفس مي کشيديم

328
00:27:50,000 --> 00:27:55,000
هرگز چنين چيزي برام رخ نداده بود
اما منم مي تونستم جزء جنازه ها باشم

329
00:27:59,000 --> 00:28:03,000
هرگز احساس يک قرباني رو نداشتم

330
00:28:03,000 --> 00:28:09,000
بيشتر احساس يه ناظر رو داشتم
احساس مي کردم هيچ کاري باهام نداشتن

331
00:28:09,000 --> 00:28:14,000
من فقط اتفاقي اونجا بودم و اونجا رو بايد همونطور که بود مي پذيرفتمش

332
00:28:17,000 --> 00:28:22,000
غريزه ي بقا
واقعا پيچيده ست

333
00:28:22,000 --> 00:28:26,000
شما يادش نمي گيريد
بلکه باهاش به دنيا ميايد

334
00:28:33,000 --> 00:28:40,000
وقتي که واقعا توي جهنم مي افتيد و دوباره برمي گردد

335
00:28:40,000 --> 00:28:46,000
ياد ميگيريد که چه چيزهايي در زندگي مساله ست
و چه چيزهايي نيست

336
00:28:46,000 --> 00:28:49,000
و چه موضوعاتي پيش پا افتاده ست

337
00:28:49,000 --> 00:28:55,000
"موضوعات زندگي، روابط انساني"
همه ش درباره ي همينه

338
00:28:55,000 --> 00:28:59,000
استراحت چيز مهمي نيست
يه آدم مي تونه بدون اونم زندگي کنه

339
00:28:59,000 --> 00:29:06,000
و اين چيزيه که زندگي من رو غني کرده

340
00:29:06,000 --> 00:29:13,300
و سپاسگذارم به خاطر اين تجربه

341
00:29:28,300 --> 00:29:30,300
من توي دنيا احساس تنهايي نمي کنم

342
00:29:30,300 --> 00:29:32,300
همونطور که مي دونيد من نوه هاي زيادي دارم

343
00:29:32,300 --> 00:29:34,600
هر مشکلي رو با من در ميون ميذارن

344
00:29:34,600 --> 00:29:37,600
اما اساسا همه ي اونا توي دنيا تنها هستن

345
00:29:37,600 --> 00:29:40,600
البته
در نهايت همه ي ما تنهائيم

346
00:29:40,600 --> 00:29:46,000
تنها به دنيا مي يايم و تنها مي ميريم
و احساس مي کنم اگر در دوران زندگي

347
00:29:46,000 --> 00:29:51,000
کسي رو پيدا کنيم که بتونيم اين تنهايي رو باهاش قسمت کنيم

348
00:29:51,000 --> 00:29:53,300
خوشبخت بوديم
خيلي خوشبخت

349
00:29:53,300 --> 00:29:57,600
تا وقتي که ميرسيم بر سر دوراهي
و اون شخص ما رو ترک مي کنه

350
00:29:57,600 --> 00:30:00,600
بنابراين خوبه که از اون زمان متشکر باشيم

351
00:30:00,600 --> 00:30:07,600
که اون شخص با تو بوده
و با تو همقدم بوده به عنوان بخشي از زندگيت

352
00:30:07,600 --> 00:30:09,600


353
00:30:10,000 --> 00:30:12,000
پسرم

354
00:30:12,000 --> 00:30:18,000
نمي تونم توضيح بدم که زندگيم چقدر زيبا بوده بخاطر اين بچه

355
00:30:21,000 --> 00:30:26,000
بعد از جنگ، آليس و رَفي
اروپا رو به مقصد اسرائيل ترک کردند

356
00:30:26,000 --> 00:30:30,000
جايي که رَفي دنبال نمونه اي از مادرش مي گشت
و مسير موسيقائيش رو گسترش داد

357
00:30:31,000 --> 00:30:35,000
براي نزديک به پنجاه سال
ويولونيست مشهور  رافائل سامر

358
00:30:35,000 --> 00:30:37,000
در سر تا سر دنيا موسيقي مي نواخت

359
00:30:40,000 --> 00:30:43,000
يک روزِ سه شنبه در اسرائيل يه کنسرت داشت

360
00:30:44,000 --> 00:30:48,000
موقع شب احساس خوبي نداشت و من بردمش بيمارستان

361
00:30:48,000 --> 00:30:52,000
دچار آناستازيا بود
مي دونيد که چيه؟

362
00:30:52,900 --> 00:30:55,000
و

363
00:30:59,000 --> 00:31:03,000
مُرد
شصت و چهار سالش بود

364
00:31:05,000 --> 00:31:11,000
عذاب نکشيد
نمي دونست که مي ميره و

365
00:31:14,000 --> 00:31:15,500
اين يه امتيازه

366
00:31:15,500 --> 00:31:21,000
بايد سپاسگذار باشم که مُرد و عذاب نکشيد

367
00:31:28,000 --> 00:31:32,000
اون نفهميد پير بودن يعني چي

368
00:31:32,000 --> 00:31:37,000
امروز 64 سال گذشته

369
00:31:43,000 --> 00:31:46,000
در اون سه شنبه کذايي نمي دونست که روز بعدش مي ميره

370
00:31:46,000 --> 00:31:49,000
بدون درد

371
00:31:51,400 --> 00:31:54,400
اين بزرگترين معجزه و امتيازه

372
00:31:55,000 --> 00:32:00,000
من روزي صدبار سپاسگذارم از اين موضوع

373
00:32:14,000 --> 00:32:18,000
به خودم بستگي داره که زندگي
خوبه يا بد

374
00:32:18,000 --> 00:32:22,000
به خودم بستگي داره
نه به زندگي
به خودم

375
00:32:23,000 --> 00:32:27,000
هرچيزي خوب و بد داره
من به نيمه ي پر ليوان نگاه مي کنم

376
00:32:37,000 --> 00:32:42,000
فکر مي کنم شايد ما زندگي محافظت شده اي داشتيم

377
00:32:42,000 --> 00:32:45,000
زندگي اي که دوباره به ما بخشيده شده
اول وقتي متولد شديم و بعد

378
00:32:45,000 --> 00:32:51,000
بعد، وقتي نمرديم و در جهت معکوس زندگي کرديم
اين چيزي بود که آلمان ها مي خواستن

379
00:32:51,000 --> 00:32:53,300
و اين به ما يه شانس ديگه داد

380
00:32:53,300 --> 00:32:59,300
فکر مي کنم ما بيشتر از روي غريزه زندگي کرديم

381
00:32:59,300 --> 00:33:02,300
به زندگي به عنوان يک چيز مطمئن نگاه نمي کرديم
همه شون توي همچين دنيايي زندگي مي کردن

382
00:33:02,300 --> 00:33:06,300
و خيلي احساس افسردگي مي کردند

383
00:33:12,200 --> 00:33:17,300
حتي امروز هم آليس، موسيقي رو بدون خستگي
تمرين و ستايش مي کنه

384
00:33:18,000 --> 00:33:23,300
بعد از يک قرن کار با کيبورد
هنوز هم به دنبال کماله

385
00:33:24,300 --> 00:33:28,300
بدون تلاش، شما به هيچ چيز دست پيدا نمي کنيد

386
00:33:30,300 --> 00:33:36,300
وقتي عاشق چيزي هستيد
ميليون ها ميليون ساعت بر روي چيزي که عاشقش هستيد کار کنيد

387
00:33:37,300 --> 00:33:41,300
بايد بدون توقف کار کنيد

388
00:33:53,000 --> 00:33:58,000
خيلي از روزنامه نگارهاي آلماني اومدند
و مي خواستن بدونن

389
00:33:58,000 --> 00:34:01,000
سوال هايي رو ازم مي پرسيدن

390
00:34:01,000 --> 00:34:05,000
قبل از اينکه وارد اتاقم بشن
با شگفتي مي پرسيدن

391
00:34:05,000 --> 00:34:10,000
مي تونيم وارد اتاقتون بشيم؟
از ما متنفر نيستيد؟

392
00:34:11,000 --> 00:34:16,000
جواب من اين بود
"من هرگز از کسي متنفر نيستم"

393
00:34:16,000 --> 00:34:19,000
تنفر فقط باعثِ تنفرِ بيشتر ميشه

394
00:34:27,000 --> 00:34:33,000
ما بايد متشکر باشيم از
باخ، بتهوون، برامز

395
00:34:33,000 --> 00:34:36,000
شوبرت، شومان

396
00:34:37,000 --> 00:34:39,000
اون ها به ما زيبايي رو اعتا کردن

397
00:34:40,000 --> 00:34:45,000
اون ها به ما زيبايي وصف ناپذيري رو بخشيدن

398
00:34:45,000 --> 00:34:49,000
اونها ما رو خوشحال کردن

399
00:35:06,000 --> 00:35:10,000
آليس سامرِ شگفت انگيز
در صد و نه سالگي

400
00:35:10,000 --> 00:35:13,000
قديمي ترين بازمانده ي هولوکاست در دنيا است

401
00:35:15,000 --> 00:35:19,000
...فقط وقتي خيلي پير هستيم

402
00:35:21,300 --> 00:35:25,300
به ارزش زندگي پي مي بريم