1
00:00:18,280 --> 00:00:20,640
ถ้าผมย้อนเวลาไปในวันนั้นได้

2
00:00:21,240 --> 00:00:24,040
ผมอยากจะบอกตัวเองว่า
เรื่องนี้จะนำพาไปสู่อะไรบ้าง

3
00:00:26,640 --> 00:00:31,280
แค่เสี้ยววินาที
สามารถกำหนดชีวิตที่เหลือของเราได้

4
00:00:35,320 --> 00:00:38,560
สิ่งที่ผมทำตอนอายุ 16 มันทำให้ผมกลัว

5
00:00:40,960 --> 00:00:44,440
และผมจะต้องแบกรับน้ำหนัก
ของการพรากชีวิตคนคนหนึ่งไปตลอดกาล

6
00:00:47,120 --> 00:00:54,120
(ในแต่ละปีมีเหตุฆาตกรรม
ในสหรัฐฯ กว่า 20,000 ครั้ง)

7
00:00:55,840 --> 00:01:00,840
(ซึ่งมีผู้ก่อเหตุอายุต่ำกว่า 18 ปี
ราว 1,000 คดี)

8
00:01:02,080 --> 00:01:07,760
(นี่คือเรื่องราวของผู้ต้องขังหมายเลข 40647)

9
00:01:10,920 --> 00:01:14,480
ผมติดคุกเป็นเวลา 27 ปีครึ่งแล้วครับ

10
00:01:17,280 --> 00:01:19,480
ผมรู้สึกว่าผมควรได้ออกมาไหมน่ะเหรอ

11
00:01:20,120 --> 00:01:21,000
ไม่ครับ

12
00:01:22,600 --> 00:01:25,240
แต่ผมอยากจะได้รับโอกาส

13
00:01:25,320 --> 00:01:29,400
เพื่อให้ตัวเองได้ไปทำอะไรที่ดีกว่านี้
และไม่ได้ถูกมองว่าเป็นแค่นักโทษไหม

14
00:01:30,360 --> 00:01:31,480
แน่นอนครับ

15
00:01:35,240 --> 00:01:37,960
ผมคิดว่าเราทุกคนล้วนเป็นคนอันตรายได้

16
00:01:38,040 --> 00:01:40,520
คนบอกว่าแกเป็นปีศาจ

17
00:01:41,440 --> 00:01:43,800
ผมไม่ได้จะมาบอกว่าผมบริสุทธิ์

18
00:01:43,880 --> 00:01:46,200
ผมฆ่าคนไปอย่างเลือดเย็น

19
00:01:46,280 --> 00:01:49,200
(เราคือฆาตกร)

20
00:01:51,840 --> 00:01:56,440
(ชีวิตที่สูญเสีย)

21
00:02:06,680 --> 00:02:11,280
(เรือนจำรัฐมอนทานา)

22
00:02:13,920 --> 00:02:15,600
ผมจะเอานี่จากข้างหลังคุณนะ

23
00:02:16,440 --> 00:02:18,200
มันจะคล้องข้ามหัวคุณนะครับ

24
00:02:25,600 --> 00:02:31,520
(ในปี 1997 ฮิกอินิโอ กอนซาเลซ
ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต)

25
00:02:31,600 --> 00:02:34,400
(จากข้อหาฆาตกรรมที่กระทำตอนอายุ 16)

26
00:02:36,520 --> 00:02:38,960
อายุยังน้อยแค่นั้น คุณไม่เข้าใจ…

27
00:02:39,920 --> 00:02:42,800
ผลกระทบจากสิ่งที่คุณทำ

28
00:02:43,760 --> 00:02:44,920
จนกว่าจะโตขึ้น

29
00:02:45,000 --> 00:02:49,200
นานมากเลยกว่าที่
ผมจะเลิกมองจากมุมมองตัวเอง

30
00:02:49,720 --> 00:02:51,720
แต่มองจากมุมครอบครัวเขา

31
00:02:51,800 --> 00:02:55,600
และสำหรับผมแล้ว
นั่นคือสิ่งที่ยากที่สุดครับ

32
00:03:10,920 --> 00:03:12,480
ผมเกิดที่โลเวลล์ ไวโอมิง

33
00:03:12,560 --> 00:03:16,520
ผมรู้ว่ามีช่วงสั้นๆ ช่วงนึง
ที่แม่ผมไปเรียนมหาลัย

34
00:03:16,600 --> 00:03:20,800
เราเลยย้ายจากไวโอมิงไปวอชิงตัน
ซึ่งคือที่หลักที่ผมโตมา

35
00:03:23,400 --> 00:03:27,800
มันก็เป็นวัยเด็กธรรมดาๆ ถ้ามองจากภายนอกนะ

36
00:03:27,880 --> 00:03:29,520
เวลาที่คนนอกมองมาน่ะครับ

37
00:03:30,800 --> 00:03:33,400
แม่ผมทำงานกับเด็กๆ แถวนั้นทุกคน

38
00:03:35,160 --> 00:03:38,120
แม่จะพยายามสอนเราว่าอะไรถูกอะไรผิด

39
00:03:39,120 --> 00:03:41,920
และเราจะต้องรับผิดชอบหากทำอะไรไม่ดี

40
00:03:51,880 --> 00:03:53,760
แต่พ่อผมไม่เหมือนกัน

41
00:03:56,400 --> 00:04:00,120
เขาทำร้ายร่างกายเรา
รวมทั้งทางจิตใจและอารมณ์ด้วย

42
00:04:04,240 --> 00:04:07,440
ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่ง ผมอายุเจ็ดแปดขวบ
เขาซ้อมผมหนักมาก

43
00:04:07,520 --> 00:04:09,840
จนผมไปโรงเรียนไม่ได้ตั้งสามอาทิตย์

44
00:04:11,120 --> 00:04:16,560
แม่ผมเจออะไรแบบนั้นเยอะ
แต่แม่ก็ยังอยู่กับพ่อ เพราะแม่รักพ่อ

45
00:04:21,480 --> 00:04:23,560
แต่เผื่อว่าพ่อเกิดรุนแรงมากๆ เข้า

46
00:04:23,640 --> 00:04:27,520
เราจะนอนใส่รองเท้าไว้
จะได้พร้อมหนีตลอด

47
00:04:30,600 --> 00:04:33,720
มองย้อนกลับไปตอนนี้
มันค่อนข้างร้ายแรงนะครับ

48
00:04:34,240 --> 00:04:37,360
การที่ต้องทำแบบนั้นเพื่อให้รู้สึกปลอดภัย

49
00:04:43,600 --> 00:04:46,680
(ตอนอายุแปดขวบ ฮิกอินิโอพบว่า…)

50
00:04:46,760 --> 00:04:49,640
(พ่อเขาเกี่ยวพันกับแก๊งค้ายา)

51
00:04:52,520 --> 00:04:57,240
พ่อผมพัวพันกับการขายยา
พ่อปิดบังแม่ได้แนบเนียนเลย

52
00:04:59,680 --> 00:05:02,480
แต่ผมจำได้ว่ามีครั้งนึงที่ผมไปห้องน้ำ
แล้วพอเดินเข้าไป

53
00:05:02,560 --> 00:05:06,320
พ่อผมก็มี…
ที่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเป็นโคเคนหลายกิโล

54
00:05:08,520 --> 00:05:10,240
พ่อเป็นช่างมือฉมัง

55
00:05:10,320 --> 00:05:12,680
เราเลยคิดว่านั่นคือแหล่งที่มาของเงิน

56
00:05:12,760 --> 00:05:15,360
ผมมั่นใจว่าพี่ชายผมน่าจะรู้มากกว่าผมนะ

57
00:05:15,440 --> 00:05:19,960
แต่ตอนนั้นผมรู้แล้วว่าพ่อผมทำอะไร
เพื่อหาเงินทั้งหมดนั่น

58
00:05:23,040 --> 00:05:26,800
ในที่สุดพี่ชายผมก็เริ่มเข้าแก๊งด้วย

59
00:05:27,320 --> 00:05:30,040
ตามรอยพ่อผมน่ะ

60
00:05:30,920 --> 00:05:32,080
และการเป็นน้องเล็ก

61
00:05:32,160 --> 00:05:35,320
ผมคิดว่าการอยู่กับพี่ชาย
คือจุดที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับผม

62
00:05:36,720 --> 00:05:39,560
แต่การต้องโตมาแบบนั้นตั้งแต่ยังเด็กมากๆ

63
00:05:39,640 --> 00:05:41,360
มันค่อนข้างสะเทือนใจในตัวมันเองนะ

64
00:05:43,680 --> 00:05:47,640
ผมคิดว่าตอนนั้นผมน่าจะอายุสัก 12
ผมจำได้ว่ายืนอยู่มุมถนน

65
00:05:47,720 --> 00:05:49,960
กับคนรู้จักของบ้านเรา

66
00:05:50,040 --> 00:05:53,120
แล้วมีคนเดินเข้ามายิงใส่หน้าเขาเลย

67
00:05:58,000 --> 00:06:02,120
หลังจากนั้นแม่ผมก็ตัดสินใจ
พาเราออกจากวอชิงตัน

68
00:06:02,200 --> 00:06:03,320
ไปให้ไกลจากพ่อผม

69
00:06:07,600 --> 00:06:13,600
(ในปี 1992 แม่ของฮิกอินิโอทิ้งสามี
และพาลูกไปมอนทานา)

70
00:06:19,880 --> 00:06:23,800
เราย้ายไปบิลลิงส์
และเราก็รู้ในทันทีว่ามันแตกต่าง

71
00:06:24,360 --> 00:06:28,160
มันไม่ใช่เมืองใหญ่ และแม่ผมก็แบบ
"จากนี้ไปเราจะมาอยู่กันที่นี่"

72
00:06:28,240 --> 00:06:31,280
แม่บอกว่า "เพื่อให้ลูกๆ
อยู่ให้ไกลจากอะไรพวกนั้น"

73
00:06:31,360 --> 00:06:34,360
นั่นคือแผนของแม่ครับ
นั่นคือสิ่งที่แม่คิดว่าจะเป็น

74
00:06:34,440 --> 00:06:36,600
แต่มันไม่ได้ผลเท่าไร

75
00:06:41,280 --> 00:06:45,360
(พ่อของฮิกอินิโอตามครอบครัวมาที่มอนทานา)

76
00:06:45,440 --> 00:06:51,840
(เขาซื้อบ้านใกล้ๆ กันและเริ่มค้ายา)

77
00:06:54,440 --> 00:06:57,640
ข่าวเรื่องอาชีพของพ่อผมแพร่ไปเร็วมาก

78
00:06:58,160 --> 00:07:01,400
เพราะผมชื่นชมพ่อ
แล้วก็ได้เห็นเงินเยอะๆ ผมเลยเอาอย่าง

79
00:07:01,480 --> 00:07:04,600
ผมแบบ "นี่แหละที่เราจะทำ"

80
00:07:04,680 --> 00:07:08,480
แล้วมันก็กลายเป็นเรื่องปกติไป
ทั้งสำหรับผมและพี่ๆ

81
00:07:09,800 --> 00:07:12,520
พ่อเลี้ยงเรามาเป็นอันธพาล

82
00:07:13,200 --> 00:07:17,560
ทุบกระจกรถ ขโมยเครื่องเสียง
แล้วก็ก่อเรื่องทะเลาะวิวาท

83
00:07:19,360 --> 00:07:22,400
ผมจำครั้งแรกที่ผมมีเรื่องวิวาทในโรงเรียนได้
ผมโดนไล่ออก

84
00:07:22,480 --> 00:07:25,640
แล้วก็โดนข้อหาทำร้ายร่างกาย

85
00:07:26,440 --> 00:07:30,760
และนั่นคือครั้งแรกที่ผมมีปัญหาทางกฎหมาย

86
00:07:33,920 --> 00:07:36,040
(ตำรวจตั้งข้อหาทำร้ายร่างกายฮิกอินิโอ)

87
00:07:36,120 --> 00:07:39,520
(เขาถูกขังในสถานพินิจเป็นเวลาสามเดือน)

88
00:07:39,600 --> 00:07:45,120
(ตอนอายุ 13 ปี)

89
00:07:47,280 --> 00:07:51,600
ตอนที่ผมพ้นโทษจากสถานพินิจ
มันเป็นช่วงเวลาที่อะไรๆ ก็อยู่เหนือการควบคุม

90
00:07:53,360 --> 00:07:54,960
ผมต้องไปอยู่กับพ่อ

91
00:07:55,640 --> 00:08:01,200
เขาเอากัญชา โคเคน
และยาไอซ์มาให้ผมเยอะมากๆ

92
00:08:01,280 --> 00:08:03,640
พ่อแบบว่า "เอ้านี่ อยากเอาไปทำอะไรก็ทำ"

93
00:08:04,240 --> 00:08:05,920
ผมเลยเริ่มขายยาไอซ์

94
00:08:07,320 --> 00:08:11,640
ผมแค่อยากจะหาเงิน
เพราะนั่นคือสิ่งที่พ่อผมทำ

95
00:08:12,440 --> 00:08:15,680
แต่ไม่ควรมีเด็กอายุ 14 15 คนไหน
ถูกเรียกหาตัวตลอดเวลา

96
00:08:15,760 --> 00:08:17,360
เพราะมีคนอยากซื้อยา

97
00:08:17,440 --> 00:08:20,840
และการที่ผมไม่รู้ตัวว่ามันจะนำไปสู่อะไรบ้าง
นั่นยิ่งแย่ไปกันใหญ่

98
00:08:26,200 --> 00:08:29,160
ผมได้รู้จักเด็กผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกัน

99
00:08:30,520 --> 00:08:33,720
พวกเธอชอบแวะเวียนมาถาม
ว่าผมพอจะหายาไอซ์ให้ได้ไหม

100
00:08:37,240 --> 00:08:41,320
ผมจำได้ว่ามีวันนึง
พวกเธอแวะมา แล้วมีคนนึงร้องไห้

101
00:08:41,400 --> 00:08:44,720
ผมก็ "มีอะไรเหรอ"
เธอบอกว่า "พ่อทำร้ายฉัน

102
00:08:44,800 --> 00:08:46,280
เขาบอกว่าจะฆ่าฉัน"

103
00:08:46,360 --> 00:08:48,400
เธอบอกว่า "ช่วยพาเรา
ออกจากเมืองได้ไหม"

104
00:08:48,920 --> 00:08:52,120
ผมรู้ว่าการถูกทำร้ายแบบนั้นมันเป็นยังไง

105
00:08:52,200 --> 00:08:53,520
ผมเลยบอกว่า "โอเค"

106
00:08:53,600 --> 00:08:56,560
"ฉันช่วยได้นะ
ถ้าพวกเธอต้องการแบบนั้นจริงๆ น่ะ"

107
00:08:56,640 --> 00:09:00,520
แล้วพวกเธอก็ "นี่
นายจะช่วยออกค่าใช้จ่ายให้หมดเลยไหม"

108
00:09:01,120 --> 00:09:02,080
ผมก็บอกว่า "ไม่"

109
00:09:03,840 --> 00:09:06,440
พวกเธอแบบว่า "มีร้านสะดวกซื้อแถวบ้านเรา"

110
00:09:06,520 --> 00:09:09,440
"นายเข้าไปปล้นร้านนั้นได้นะ"

111
00:09:09,520 --> 00:09:12,840
แล้วพวกเธอก็ร้องไห้ไม่หยุด
และพูดว่า "ช่วยเราได้ไหม"

112
00:09:13,480 --> 00:09:15,720
ผมก็เลยบอก "โอเค ฉันจะจัดการให้"

113
00:09:25,040 --> 00:09:27,000
(ในคืนวันที่ 22 เมษายน 1996)

114
00:09:27,080 --> 00:09:31,760
(ฮิกอินิโอและสาวๆ
ขับรถไปยังร้านสะดวกซื้อด้วยกัน)

115
00:09:47,080 --> 00:09:50,040
เราขับรถไปจอดด้านหลังศูนย์การค้าเล็กๆ

116
00:09:51,080 --> 00:09:53,560
แล้วหนึ่งในสองคนนั้นก็ส่งปืนให้ผม

117
00:09:54,600 --> 00:09:57,960
มันคือปืนพกรูเกอร์ .22 เก่าๆ

118
00:09:58,040 --> 00:10:01,200
และผมจำได้ว่าก่อนจะลงจากรถ

119
00:10:01,280 --> 00:10:05,280
ผมเช็กดูว่าปืนมันมีกระสุนไหม ซึ่งไม่มีครับ

120
00:10:06,360 --> 00:10:08,880
สาวๆ ก็บอกว่า
"ไม่ต้องห่วงนะ มันไม่มีกระสุน"

121
00:10:14,120 --> 00:10:16,200
(เมื่อฮิกอินิโอเข้าไปในร้าน)

122
00:10:16,280 --> 00:10:21,040
(มีคนในร้านแค่คนเดียว
คือแคชเชียร์อายุ 27 ปี เอริค พาวิลิโอนิส)

123
00:10:24,200 --> 00:10:26,520
ผมจำได้ว่าเดินอยู่ในร้าน

124
00:10:29,840 --> 00:10:31,640
เดินไปตรงชั้นวางขนม

125
00:10:33,040 --> 00:10:35,360
แล้วผมก็หยิบขนมบัตเตอร์ฟิงเกอร์มา

126
00:10:36,200 --> 00:10:37,520
วางบนเคาน์เตอร์

127
00:10:38,040 --> 00:10:40,280
คุ้ยเศษเงินในกระเป๋าแล้วจ่ายตังค์

128
00:10:45,680 --> 00:10:49,920
ผมก็ควักปืนออกมา แล้วเขาก็ยกมือขึ้น

129
00:10:50,000 --> 00:10:53,160
บอกว่า "นี่" ผมก็บอกว่า
"ส่งเงินในแคชเชียร์มาให้หมด"

130
00:10:57,000 --> 00:11:01,400
เขาหยิบเงินแล้วยื่นมา
ผมคว้ามันแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกง

131
00:11:02,480 --> 00:11:05,320
แล้วผมก็แบบว่า
"เอาละ ทีนี้ฉันอยากให้แกเปิดตู้เซฟ"

132
00:11:05,400 --> 00:11:08,800
แล้วเขาก็ไม่ยอมทำ
เขาบอกแค่ว่าตัวเองไม่มีกุญแจ

133
00:11:08,880 --> 00:11:10,640
ผมเลยโมโหขึ้นมา

134
00:11:10,720 --> 00:11:13,600
บอกว่า "แกต้องเปิดตู้เซฟ
ไม่งั้นฉันจะยิงแกซะ"

135
00:11:18,640 --> 00:11:20,000
ผมมองปืน

136
00:11:20,080 --> 00:11:22,800
ผมอยากจะขู่ให้เขากลัว
เหมือนว่าผมกำลังจะลั่นไก

137
00:11:22,880 --> 00:11:24,320
และจำได้ว่ามีลูกกระสุนยิงออกไป

138
00:11:27,760 --> 00:11:29,200
แล้วผมก็วิ่งหนี

139
00:11:32,640 --> 00:11:37,200
(เอริค พาวิลิโอนิสถูกยิงทะลุหน้าอก
และเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ)

140
00:11:37,280 --> 00:11:42,680
(ฮิกอินิโอหนีไป
พร้อมเงินสด 78 เหรียญและขนม)

141
00:11:49,240 --> 00:11:53,080
(สองสาวที่อยู่กับฮิกอินิโอก็หนีไปเช่นกัน)

142
00:11:53,160 --> 00:11:56,600
(พวกเธอไม่เคยถูกตั้งข้อหาใดเลย)

143
00:11:56,680 --> 00:11:59,680
(และปฏิเสธที่จะเข้าร่วมในสารคดีเรื่องนี้)

144
00:12:03,000 --> 00:12:05,800
คนบอกว่าเราต้องหัดจะให้อภัยตัวเอง

145
00:12:07,200 --> 00:12:08,400
เป็นไปไม่ได้หรอกครับ

146
00:12:09,720 --> 00:12:11,280
ผมไม่มีวันอภัยให้ตัวเอง

147
00:12:12,760 --> 00:12:15,000
ผมบอกได้เลยว่า…

148
00:12:16,520 --> 00:12:19,680
แค่จะพูดถึงมันตอนนี้ยังยากมากเลย

149
00:12:40,280 --> 00:12:42,280
(หนึ่งวันหลังเกิดเหตุ)

150
00:12:42,360 --> 00:12:44,920
(ตำรวจจับฮิกอินิโอที่บ้านแม่ของเขา)

151
00:12:45,000 --> 00:12:50,800
(ตอนนั้นเขาอายุ 16 ปี)

152
00:12:57,600 --> 00:13:01,400
(บิลลิงส์ มอนทานา)

153
00:13:05,160 --> 00:13:09,000
ฮิกอินิโอไปมอบตัวเอง เรื่องก็มีแค่นั้น

154
00:13:09,840 --> 00:13:11,960
การรับผิดชอบและยอมรับผิด

155
00:13:12,040 --> 00:13:13,640
ในสิ่งที่ตัวเองทำไป

156
00:13:14,320 --> 00:13:18,280
ทุกคนคิดว่าฉันส่งเขาให้ตำรวจ
เพราะฉันเป็นแม่ที่เคารพกฎหมาย แต่ไม่ใช่เลย

157
00:13:18,360 --> 00:13:20,680
ลูกฉันตัดสินใจมอบตัวเอง

158
00:13:21,920 --> 00:13:24,240
ฉันภูมิใจในตัวเขาที่มีความรับผิดชอบแบบนั้น

159
00:13:29,600 --> 00:13:30,920
ฉันชื่อคาร์เมน กอนซาเลซ

160
00:13:31,000 --> 00:13:35,560
ฉันเป็นแม่ของฮิกอินิโอ กอนซาเลซ
และเขาคือลูกชายคนเล็กของฉัน

161
00:13:44,000 --> 00:13:46,880
คนไม่เข้าใจไง ฮิกอินิโอยังเด็กมาก

162
00:13:47,560 --> 00:13:50,080
เขามีความฝัน ผลการเรียนดี

163
00:13:50,160 --> 00:13:53,000
เขาใจดี เห็นอกเห็นใจคนอื่น เป็นเด็กดีเลยละ

164
00:13:54,160 --> 00:13:57,000
เด็กคนอื่นๆ เลือกเดินไปผิดทาง

165
00:13:58,200 --> 00:14:00,360
ดังนั้นตอนที่ฮิกอินิโอกระทำผิด

166
00:14:00,440 --> 00:14:01,760
ฉันไม่อยากเชื่อเลย

167
00:14:01,840 --> 00:14:05,600
ฉันรู้สึกอะไรผสมปนเปไปหมด
ทั้งปฏิเสธความจริงต่างๆ

168
00:14:05,680 --> 00:14:08,000
แต่ฉันคิดว่าตัวเองเสียลูกๆ ไป

169
00:14:08,080 --> 00:14:11,360
เพราะฉันเอาแต่มุ่งมั่นกับการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว

170
00:14:11,440 --> 00:14:15,320
และลูกๆ ฉันคงจะไม่ต้องเข้าสู่วิถีอาชญากร

171
00:14:15,400 --> 00:14:18,000
ถ้าฉันไม่เลือกพ่อคนนี้ให้พวกเขา

172
00:14:22,040 --> 00:14:24,120
พ่อของฮิกอินิโอเป็นคนรุนแรง

173
00:14:26,720 --> 00:14:29,520
มีความรุนแรงในบ้าน
และการทำร้ายร่างกายยาวนานหลายปี

174
00:14:29,600 --> 00:14:30,880
ฉันทนไม่ไหวแล้วน่ะค่ะ

175
00:14:33,000 --> 00:14:35,760
เราเลยย้ายมาอยู่ที่นี่ในปี 1992

176
00:14:36,320 --> 00:14:39,080
มันเป็นโอกาสที่ฉันจะหนี
จากพ่อของพวกเขาและแยกทางกันได้

177
00:14:41,040 --> 00:14:43,320
จากนั้นสองวันต่อมา เขาก็โผล่มาที่นี่

178
00:14:43,400 --> 00:14:46,440
ฉันเลยไม่เคยได้มีอิสระเลย

179
00:14:47,560 --> 00:14:53,200
ในที่สุดเขาก็อยู่ที่นี่
และได้อยู่กับลูกๆ ของฉันต่อไป

180
00:14:53,280 --> 00:14:54,640
สำหรับพวกเขาแล้วมัน…

181
00:14:54,720 --> 00:14:56,680
นั่นก็พ่อของเขา เด็กๆ ชื่นชมพ่อมาก

182
00:14:58,000 --> 00:15:02,960
สำหรับลูกๆ ของฉัน
ฉันวุ่นกับการหาเลี้ยงชีพในฐานะแม่เลี้ยงเดี่ยว

183
00:15:03,040 --> 00:15:09,280
ฉันคิดว่าฉันคงวุ่นจนไม่ทันรู้ตัวว่า
กำลังเสียลูกๆ ไป

184
00:15:10,240 --> 00:15:15,160
แต่ฉันจำได้ว่า
ฮิกอินิโอไม่เคยสร้างปัญหาให้ฉันเลย

185
00:15:16,440 --> 00:15:19,280
ดังนั้นตอนที่ฉันได้ยินว่า
ตำรวจกำลังสืบสวนคดียิงกัน

186
00:15:19,360 --> 00:15:21,040
และคนร้ายเป็นเด็กวัยรุ่น

187
00:15:21,120 --> 00:15:23,640
ฉันเลยไม่คิดสักนิดว่าจะเป็นลูกฉัน

188
00:15:23,720 --> 00:15:28,080
(บิลลิงส์ ตำรวจ)

189
00:15:29,000 --> 00:15:31,200
(หลังจากจับกุมตัว)

190
00:15:31,280 --> 00:15:35,960
(สายสืบอนุญาตให้คาร์เมน
ได้อยู่กับฮิกอินิโอตามลำพังที่สน.)

191
00:15:38,840 --> 00:15:41,040
เขาบอกฉันว่าเขาทำ
"มันเป็นอุบัติเหตุครับแม่"

192
00:15:41,120 --> 00:15:42,840
"สาบานได้ว่าเป็นอุบัติเหตุ"

193
00:15:43,360 --> 00:15:46,360
ฉันลุกยืน โยนเก้าอี้ออกไปแล้วพูดว่า

194
00:15:47,320 --> 00:15:52,520
"ลูกไม่น่าทำแบบนั้นเลย ไม่สมเป็นลูกเลย"
แล้วก็ร้องไห้ ฉันโกรธเขามาก

195
00:15:54,480 --> 00:15:55,720
มันยากเกินไปค่ะ

196
00:15:56,880 --> 00:15:59,400
เขาร้องไห้แล้วเอาแต่บอกว่ารักฉัน

197
00:16:00,120 --> 00:16:03,040
และฉันจำได้ว่าเขานั่งตรงนั้น

198
00:16:04,440 --> 00:16:08,000
บนเก้าอี้ตัวนั้น แล้วมองมาที่ฉันด้วยตากลมโตนั่น

199
00:16:08,960 --> 00:16:10,920
ฉันเห็นเลยว่าเขารู้ตัว

200
00:16:11,000 --> 00:16:14,360
ว่าทำฉันเสียใจแค่ไหน
แต่เขาก็… ฉันเห็นว่าเขารักฉันรักมากแค่ไหน

201
00:16:14,440 --> 00:16:18,440
(ตำรวจภูธรและศาล)

202
00:16:19,440 --> 00:16:23,200
(ฮิกอินิโอรับสารภาพว่า
ยิงเอริค พาวิลิโอนิส)

203
00:16:23,280 --> 00:16:29,200
(ตำรวจบอกคาร์เมนว่าลูกชายวัยรุ่นของเธอ
จะต้องเข้าพิจารณาคดีข้อหาฆาตกรรม)

204
00:16:31,280 --> 00:16:33,280
แล้วสำหรับฉันทุกอย่างก็พังทลายลง

205
00:16:34,800 --> 00:16:36,800
ฉันคิดแค่ว่าเขายังเด็กมาก

206
00:16:36,880 --> 00:16:39,560
มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา

207
00:16:40,120 --> 00:16:42,240
เหมือนว่าลูกฉันเพิ่งตายไปเลย

208
00:17:08,200 --> 00:17:13,200
ผมรู้สึกได้เลยว่า
คาร์เมน กอนซาเลซเป็นคนซื่อตรง

209
00:17:15,240 --> 00:17:18,120
เป็นที่รู้กันดีว่าเธอนั้นพยายามเต็มที่

210
00:17:18,200 --> 00:17:22,440
เท่าที่จะทำได้เพื่อทำให้ครอบครัว
อยู่ในทำนองคลองธรรม

211
00:17:24,680 --> 00:17:28,560
แต่ผมคิดว่าสิ่งที่เธอจำได้มันไม่ถูกต้องนัก

212
00:17:30,680 --> 00:17:36,280
เธอบอกว่าคุณกอนซาเลซ
มอบตัวหลังจากเกิดเรื่องขึ้น

213
00:17:38,480 --> 00:17:40,960
แต่ที่จริงเธอมาที่สถานีตำรวจ

214
00:17:41,040 --> 00:17:44,720
เธอระบุตัวคุณกอนซาเลซว่าเป็นมือปืน

215
00:17:44,800 --> 00:17:46,760
แล้วทางตำรวจจึงไปจับกุมตัวเขา

216
00:17:48,200 --> 00:17:49,800
เขาไม่ได้มอบตัวครับ

217
00:17:59,800 --> 00:18:01,480
ผมชื่อโจ โคเบิล

218
00:18:01,560 --> 00:18:06,240
ในปี 1996 ผมเป็นรองอัยการ
ประจำเยลโลว์สโตนเคาน์ตี้

219
00:18:06,840 --> 00:18:09,680
และในตอนนั้น
ผมก็เป็นคนทำคดีกอนซาเลซ

220
00:18:18,360 --> 00:18:21,320
ผมจัดการคดีฆาตกรรมมาหลายคดี

221
00:18:21,400 --> 00:18:24,440
แต่คดีนี้ติดอยู่ในความทรงจำผม

222
00:18:24,520 --> 00:18:26,560
มันไร้สาระมาก

223
00:18:26,640 --> 00:18:28,960
และผมว่าคนในชุมชนก็ตกใจมาก

224
00:18:29,040 --> 00:18:33,640
และผมคิดว่าเหตุผลก็คือ
ตัวพนักงาน เอริค พาวิลิโอนิส

225
00:18:33,720 --> 00:18:38,760
เป็นคนบริสุทธิ์ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด

226
00:18:39,720 --> 00:18:42,600
นี่คือผู้ชายที่มีลูกสี่คน

227
00:18:44,160 --> 00:18:45,880
เขามีงานประจำ

228
00:18:45,960 --> 00:18:49,560
แล้วก็ทำงานในร้านสะดวกซื้อ
สองสามวันต่อสัปดาห์

229
00:18:49,640 --> 00:18:51,560
เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว

230
00:18:51,640 --> 00:18:56,000
เขาทำทุกทางเพื่อตัวเองและครอบครัว

231
00:18:56,080 --> 00:19:00,920
และสุดท้ายเขาก็ถูกฆ่าตาย

232
00:19:02,320 --> 00:19:04,240
คุณกอนซาเลซยิงเอริค

233
00:19:04,320 --> 00:19:07,640
เพราะเขาตั้งใจจะยิงตั้งแต่แรก

234
00:19:08,240 --> 00:19:10,240
ไม่มีเหตุผลให้เหนี่ยวไกเลย

235
00:19:10,760 --> 00:19:12,440
มันไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้น

236
00:19:13,320 --> 00:19:17,320
นั่นทำให้อัยการต้องลงโทษขั้นสูงสุด

237
00:19:17,840 --> 00:19:21,160
ตอนนั้นคุณกอนซาเลซเป็นเยาวชน

238
00:19:21,240 --> 00:19:25,880
แต่ผมก็เป็นคนเสนอ
ให้ศาลตัดสินโทษจำคุกตลอดชีวิต

239
00:19:25,960 --> 00:19:30,840
และถ้าตอนนี้ผมยังรับหน้าที่เดิม
ผมก็คงทำแบบเดียวกัน

240
00:19:32,240 --> 00:19:35,360
ในตอนนั้นผมมองว่ามันเหมาะสม
และตอนนี้ก็เช่นกันครับ

241
00:19:38,320 --> 00:19:42,440
(วันที่ 10 มกราคม 1997 ฮิกอินิโอ กอนซาเลซ
ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต)

242
00:19:42,520 --> 00:19:49,240
(เพียงแปดเดือนหลัง
วันเกิดครบรอบ 17 ปี)

243
00:19:52,120 --> 00:19:56,320
การขอให้ศาลตัดสินโทษที่คุณคิดว่าเหมาะสม

244
00:19:56,400 --> 00:19:59,320
นับเป็นหน้าที่ที่หนักหนามากครับ

245
00:19:59,920 --> 00:20:02,240
ครอบครัวหนึ่งกำลังจะเสียลูกชายไป

246
00:20:03,360 --> 00:20:05,640
แต่คุณต้องมองคดีพวกนี้…

247
00:20:05,720 --> 00:20:09,880
จากมุมมองของครอบครัวหนึ่งที่เสียพ่อไป

248
00:20:10,880 --> 00:20:14,200
เราเลยตัดสินโทษสูงสุด

249
00:20:14,840 --> 00:20:17,520
แต่มันไม่ได้ช่วยฟื้นฟูครอบครัวนั้น

250
00:20:17,600 --> 00:20:19,280
มันไม่ได้ทำให้ครอบครัวกลับมาสมบูรณ์

251
00:20:31,000 --> 00:20:34,560
(บิสมาร์ก นอร์ธดาโกตา)

252
00:20:38,160 --> 00:20:40,600
แล้วก็มีรูปของพ่อในวันคริสต์มาส

253
00:20:41,120 --> 00:20:43,200
นั่นเป็นคริสต์มาสปีสุดท้ายที่ได้อยู่พร้อมหน้า

254
00:20:44,920 --> 00:20:49,280
ทุกชั่วโมงหลังจากเอริคถูกฆ่า
มันก็ลำบากไปหมด

255
00:20:50,360 --> 00:20:51,840
ฉันไปพิธีไว้อาลัยเขา

256
00:20:51,920 --> 00:20:54,720
โดยที่ลูกๆ เอารูปวาดออกมามอบให้พ่อ

257
00:20:55,720 --> 00:20:57,200
แล้วพวกแกแต่ละคนก็หยิบ…

258
00:20:59,520 --> 00:21:01,160
ของเล่นชิ้นโปรด

259
00:21:01,240 --> 00:21:03,160
และตุ๊กตาออกมามอบให้พ่อ

260
00:21:03,240 --> 00:21:06,240
เพื่อไม่ให้พ่อกลัวตอนเข้านอนค่ะ

261
00:21:10,560 --> 00:21:12,960
(ตอนที่เขาเสียชีวิต)

262
00:21:13,040 --> 00:21:18,920
(เอริคและฟราน พาวิลิโอนิส
มีลูกสาวด้วยกันสี่คนซึ่งอายุไม่ถึงเจ็ดขวบ)

263
00:21:20,880 --> 00:21:23,240
เขาไม่ได้เห็นพวกแกไปโรงเรียน

264
00:21:24,040 --> 00:21:27,240
ไม่ได้เต้นรำฉันพ่อลูก ไม่ได้เดินส่งตัวเจ้าสาว

265
00:21:27,320 --> 00:21:29,520
คือเขาพลาดทุกสิ่งไป

266
00:21:30,440 --> 00:21:33,280
และพวกแกก็พลาดทุกสิ่งเช่นกัน
พวกแกชอบได้อยู่กับพ่อ

267
00:21:34,720 --> 00:21:37,080
ไม่ควรมีใครต้องโตมาแบบขาดพ่อ

268
00:21:44,600 --> 00:21:46,160
(ฟรานและเอริคพบกันครั้งแรกในปี 1988)

269
00:21:46,240 --> 00:21:49,640
(ตอนที่เขาเป็นทหารใน
กองทัพอากาศสหรัฐอเมริกาที่เซาธ์ดาโกตา)

270
00:21:49,720 --> 00:21:52,000
(พวกเขาแต่งงานกันหนึ่งปีหลังจากนั้น)

271
00:21:52,080 --> 00:21:56,360
(และลงหลักปักฐานที่บิลลิงส์ มอนทานา
เพื่อสร้างครอบครัว)

272
00:21:59,120 --> 00:22:02,680
เอริคอายุ 27 ปี ตอนที่เขาถูกฆ่า

273
00:22:04,440 --> 00:22:07,040
ชีวิตฉันมีเขาอยู่แปดปีกับอีกสองวัน

274
00:22:07,120 --> 00:22:10,080
และเราได้มีชีวิตที่ครบถ้วนแล้วในแปดปีนั้น

275
00:22:12,280 --> 00:22:16,280
ฉันรู้สึกว่าเราได้สร้างชีวิตด้วยกัน
แล้วมันก็ถูกพรากไป

276
00:22:21,440 --> 00:22:24,800
ครั้งแรกที่ฉันเห็นฮิกอินิโอ กอนซาเลซ
ในห้องพิจารณาคดี

277
00:22:24,880 --> 00:22:28,960
ฉันนึกว่าจะได้เห็น… ปีศาจ

278
00:22:29,640 --> 00:22:32,800
ไม่คิดว่าจะได้เห็นเด็กหนุ่มหน้าใส

279
00:22:33,400 --> 00:22:39,320
แต่ฉันรู้สึกว่าเขาทำ
ในสิ่งที่ไร้เหตุผลและไม่จำเป็น

280
00:22:39,400 --> 00:22:42,000
ฉันเลยอยากให้เขาได้รับบทลงโทษที่เหมาะสม

281
00:22:44,000 --> 00:22:47,520
ฉันต้องยอมรับเลยว่าตกใจมาก
ที่เห็นว่าเขาโดนจำคุกตลอดชีวิต

282
00:22:48,120 --> 00:22:50,160
สำหรับฉันมันดูหนักมาก

283
00:22:50,240 --> 00:22:53,880
แต่ฉันคิดว่าโดยรวมแล้ว
เราก็พอใจกับบทลงโทษนั้น

284
00:22:53,960 --> 00:22:56,880
เพราะมันดูเหมาะกับสิ่งที่เราเสียไปค่ะ

285
00:23:03,640 --> 00:23:06,360
ฉันไม่รู้ว่าที่ผ่านมาตัวเองคิดถึงเขามากนัก

286
00:23:06,440 --> 00:23:09,440
เพราะฉันพยายามแยกชีวิตส่วนนั้นออกไป

287
00:23:10,960 --> 00:23:14,240
แต่สองสามเดือนก่อนตอนที่มีคนติดต่อมา…

288
00:23:14,320 --> 00:23:17,760
เพื่อแจ้งว่ากำลังจะมีสารคดีเรื่องนี้

289
00:23:17,840 --> 00:23:18,920
ฉันก็สงสัยว่าทำไม

290
00:23:19,480 --> 00:23:21,280
เขาต้องการอะไรจากมันเหรอ

291
00:23:23,000 --> 00:23:24,720
"วัยรุ่นยอมรับว่าฆ่าพนักงาน"

292
00:23:25,600 --> 00:23:27,440
"อ้างว่าลั่นไกโดยไม่ตั้งใจ"

293
00:23:27,520 --> 00:23:31,240
"ฆาตกรฆ่าพนักงานร้านสะดวกซื้อ
จะต้องรับโทษอย่างน้อย 30 ปี"

294
00:23:33,520 --> 00:23:36,520
(แม้จะถูกตัดสินให้จำคุกตลอดชีวิต
แต่ยังมีบทบัญญัติว่า)

295
00:23:36,600 --> 00:23:40,560
(ให้ฮิกอินิโอ กอนซาเลซ
สามารถยื่นขอทัณฑ์บนได้หลังรับโทษ 30 ปี)

296
00:23:40,640 --> 00:23:47,120
(ซึ่งปัจจุบันเลยกำหนดนั้นมาสามปี)

297
00:23:49,840 --> 00:23:53,400
สิ่งที่ฉันคิดเกี่ยวกับทัณฑ์บนของฮิกินิโอ กอนซาเลซ

298
00:23:53,480 --> 00:23:57,040
ฉันรู้สึกว่ามันขึ้นอยู่กับการตัดสินของระบบศาล

299
00:23:58,400 --> 00:24:00,320
และถ้าเขาจะเข้าพิจารณาทัณฑ์บน

300
00:24:00,400 --> 00:24:05,280
ฉันเชื่อว่าตัวฉันเอง
และลูกๆ ของฉันจะเข้าร่วมฟังด้วย

301
00:24:05,360 --> 00:24:06,720
ว่าเขาจะพูดอะไรที่นั่นบ้าง

302
00:24:24,600 --> 00:24:27,280
ตลอดเวลาที่ผมอยู่ในนี้

303
00:24:27,360 --> 00:24:29,320
ทำให้ได้ใคร่ครวญอะไรมากมาย

304
00:24:30,000 --> 00:24:34,600
และคุณจะใคร่ครวญถึงความสูญเสีย

305
00:24:35,120 --> 00:24:38,600
ผมอยากให้มีคนมาเยี่ยมผม
แล้วบอกว่า "ฉันรักนาย"

306
00:24:38,680 --> 00:24:42,040
คุณจะคิดว่าไม่ได้รับการกอดมานานแค่ไหนแล้ว

307
00:24:42,120 --> 00:24:46,720
และสิ่งเหล่านั้นคือสิ่งที่ผมต้องการ
แต่มันมาพร้อมความรู้สึกผิด

308
00:24:47,960 --> 00:24:48,880
และ…

309
00:24:50,200 --> 00:24:52,280
เหตุผลที่มันมาพร้อมกับความรู้สึกผิด

310
00:24:55,200 --> 00:24:59,040
ก็เพราะสิ่งที่ผมเองรู้สึกขาดไป

311
00:25:01,200 --> 00:25:02,600
ผมกลับทำแบบนั้นกับพวกเขาด้วย

312
00:25:03,400 --> 00:25:06,800
ผมทำแบบนั้นกับครอบครัวเขา กับลูกสาวเขา

313
00:25:07,320 --> 00:25:11,160
และเหตุผลที่ผมแบกรับความรู้สึกผิด
เอาไว้มากมายก็เพราะ

314
00:25:16,280 --> 00:25:17,440
ผมยังอยู่ตรงนี้

315
00:25:18,640 --> 00:25:21,920
แต่พวกเขาจะไม่มีโอกาส
ได้ประสบกับอะไรแบบนั้นอีกแล้ว

316
00:25:33,960 --> 00:25:35,720
ไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดว่าจะได้ยินเลย

317
00:25:37,520 --> 00:25:41,400
ฉันไม่คิดว่าเขาจะโทษตัวเองจนรู้สึก…

318
00:25:43,000 --> 00:25:46,440
ว่าสิ่งที่เขากระทำต่อชีวิตฉัน
และลูกๆ มันรุนแรงแค่ไหน

319
00:25:46,520 --> 00:25:48,200
ไม่ใช่ทุกคนจะทำแบบนั้นนะคะ

320
00:25:51,120 --> 00:25:52,320
และเขาไม่จำเป็นต้องทำด้วย

321
00:25:53,720 --> 00:25:56,440
แต่มันก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลง
เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ดี

322
00:26:25,920 --> 00:26:30,040
น้องผมสมควรชดใช้ความผิดไหม แน่นอน

323
00:26:30,120 --> 00:26:31,120
ไม่ต้องสงสัยเลย

324
00:26:32,720 --> 00:26:35,960
แต่ผมคิดว่าบทลงโทษเขามันไม่เหมาะสม

325
00:26:36,040 --> 00:26:36,960
ไม่เลย

326
00:26:38,880 --> 00:26:40,760
คนบอกว่า "แกมันปีศาจ"

327
00:26:40,840 --> 00:26:43,080
แต่ไม่มีใครหยุดคิดเลยว่า
ใครคือคนทำให้เราเป็นแบบนั้น

328
00:26:44,000 --> 00:26:46,200
เราคือผลผลิตจากสิ่งแวดล้อม

329
00:26:48,600 --> 00:26:51,360
แต่ไม่ได้แปลว่าเราจะขัดเกลาไม่ได้

330
00:26:51,440 --> 00:26:53,920
ไม่ได้แปลว่าเราไม่มีคุณค่า

331
00:26:55,120 --> 00:26:57,400
และไม่ได้แปลว่าเราจะเปลี่ยนไม่ได้

332
00:26:59,360 --> 00:27:01,200
ผมชื่อเจสซี่ กอนซาเลซ

333
00:27:01,280 --> 00:27:03,760
และฮิกอินิโอ กอนซาเลซคือน้องชายผมครับ

334
00:27:14,080 --> 00:27:15,800
เราเป็นครอบครัวที่แน่นแฟ้น

335
00:27:15,880 --> 00:27:20,000
แต่ "ครอบครัวสมบูรณ์แบบ"
ที่คุณเห็นในทีวีมันไม่ใกล้เคียง

336
00:27:20,080 --> 00:27:21,720
กับบ้านเราเลยครับ ไม่เลย

337
00:27:23,000 --> 00:27:25,600
พ่อผมเป็นพ่อค้ายาอยู่นานมาก

338
00:27:25,680 --> 00:27:31,640
พอเราโตขึ้น ผมกับพี่ชาย
เราทุกคนขายยาให้พ่อ

339
00:27:32,360 --> 00:27:35,680
น้องชายผมเลยตามมาเป็นนักเลง

340
00:27:35,760 --> 00:27:41,200
มาเข้าแก๊ง มาพัวพันกับยาได้ง่ายมาก

341
00:27:41,280 --> 00:27:43,000
แล้วมันก็ไม่มีทางออก

342
00:27:43,560 --> 00:27:45,640
มีแค่เข้าคุกหรือตาย

343
00:27:54,360 --> 00:27:55,880
หลังจากน้องผมเข้าคุก

344
00:27:55,960 --> 00:28:00,280
ผมก็โกรธ เกลียด และเคียดแค้นโลกมาก

345
00:28:00,920 --> 00:28:03,480
แล้วแสดงมันออกมาใส่คนอื่นๆ

346
00:28:04,800 --> 00:28:06,520
ผมกับพวกพี่ๆ

347
00:28:06,600 --> 00:28:12,400
เราวุ่นอยู่กับโลกนักเลง
เรื่องของแก๊งอะไรพวกนั้น

348
00:28:13,920 --> 00:28:17,280
เราขึ้นชื่อเรื่องความรุนแรง ค้ายาเสพติด

349
00:28:17,880 --> 00:28:20,760
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับอาชญากรรม

350
00:28:20,840 --> 00:28:22,280
เราก็ทำหมดครับ

351
00:28:23,400 --> 00:28:25,120
และในบรรดาทุกคน ผมนี่หนักสุด

352
00:28:26,280 --> 00:28:30,120
มันกลายเป็นเหมือนก้อนหิมะกลิ้งลงเขา

353
00:28:30,200 --> 00:28:31,480
ควบคุมไม่ได้แล้ว

354
00:28:37,600 --> 00:28:40,040
(ในปี 2003 เจสซี่ กอนซาเลซถูกตัดสิน)

355
00:28:40,120 --> 00:28:44,360
(จำคุก 10 ปี ข้อหาทำร้ายร่างกาย
ลักพาตัวและทรมาน)

356
00:28:44,440 --> 00:28:50,840
(หลังจำคุกได้หกปีในเรือนจำรัฐมอนทานา)

357
00:28:50,920 --> 00:28:52,960
(เขาก็ได้พบกับเพื่อนร่วมห้องขังคนใหม่)

358
00:28:58,640 --> 00:29:00,160
ทุกๆ วันอังคารและพฤหัสบดี

359
00:29:00,240 --> 00:29:03,680
พวกเขามีรถบัสคันใหม่
เข้ามาพร้อมนักโทษใหม่ๆ

360
00:29:05,480 --> 00:29:07,400
และบ็อกส์ พัสดี…

361
00:29:09,120 --> 00:29:12,440
มองเข้ามาในห้องผมแล้วบอกว่า
"มีเพื่อนร่วมห้องใหม่มา"

362
00:29:13,400 --> 00:29:14,920
ผมก็แบบ "ยอดเลย"

363
00:29:15,000 --> 00:29:18,720
แล้วตาแก่บ็อกส์ก็มองผมแล้วบอกว่า
"แกได้สนุกแน่"

364
00:29:20,080 --> 00:29:22,240
ผมลุกขึ้นแล้วไปเปิดประตู

365
00:29:25,840 --> 00:29:27,760
แล้วก็เจอหน้าน้อง

366
00:29:37,760 --> 00:29:41,680
แล้วก็เหมือนว่า
เรากลับไปห้าขวบอีกครั้ง เราวิ่ง

367
00:29:41,760 --> 00:29:43,960
วิ่งเข้าไปกอดกัน

368
00:29:54,800 --> 00:29:59,160
เราดื่มกาแฟกินขนม คุยกันทั้งคืน

369
00:30:00,880 --> 00:30:03,240
ร้องไห้ รำลึกความหลัง

370
00:30:06,520 --> 00:30:09,720
ไม่มีความรุนแรง ไม่มีการทำร้ายร่างกาย

371
00:30:10,480 --> 00:30:12,440
เราไม่ต้องระแวงอะไร

372
00:30:15,480 --> 00:30:17,360
ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ในคุก

373
00:30:18,920 --> 00:30:21,160
นั่นเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของผมเลย

374
00:30:34,280 --> 00:30:35,720
เราคุยกันเรื่องการเปลี่ยนแปลง

375
00:30:37,640 --> 00:30:40,280
เขาบอกผมว่า
เขาภาวนาให้ตัวเองไม่ทำแบบนั้นลงไป

376
00:30:41,280 --> 00:30:45,680
และผมยังคงติดทำตัวเป็นหนุ่มโหดสุดเท่

377
00:30:45,760 --> 00:30:47,720
แล้วเขาก็คุยกับผมตลอดเวลา

378
00:30:47,800 --> 00:30:51,680
"ทำไมพี่ถึงหัวร้อนนักล่ะ
ทำไมไม่คุยกันดีๆ ล่ะ"

379
00:30:52,440 --> 00:30:54,080
และประโยคโปรดของเขาคือ

380
00:30:54,160 --> 00:30:59,080
"ฉันติดคุกนานพอสำหรับบ้านเราทุกคนเลย"

381
00:30:59,160 --> 00:31:02,600
เขาบอกว่าผมควรเรียนรู้
จากความผิดพลาดของเขาด้วย

382
00:31:02,680 --> 00:31:04,680
แล้วเขาก็พูดแบบนั้นเพื่อให้ผมได้เป็นคนที่ดีขึ้น

383
00:31:05,200 --> 00:31:09,440
(ไร่เรือนจำรัฐมอนทานา)

384
00:31:10,280 --> 00:31:15,120
(ในปี 2009 เจสซี่ กอนซาเลซ
พ้นโทษและได้รับการปล่อยตัว)

385
00:31:15,200 --> 00:31:19,680
(ตอนนี้เขาทำหลายธุรกิจ)

386
00:31:25,960 --> 00:31:26,960
เป็นไงบ้าง

387
00:31:28,360 --> 00:31:29,560
ดีนะ

388
00:31:30,600 --> 00:31:32,600
หลังจากติดคุก ชีวิตก็ดีขึ้น

389
00:31:33,720 --> 00:31:38,200
ตอนนี้ผมเป็นเจ้าของบริษัทปูพื้นสองแห่ง
และเป็นเจ้าของอู่จูเนียร์สพิตสต็อป

390
00:31:38,280 --> 00:31:40,760
มันคืออู่ซ่อมรถ เครื่องยนต์ และมอเตอร์ไซค์

391
00:31:45,120 --> 00:31:48,120
พนักงานทุกคนที่ผมจ้าง
ส่วนมากเป็นอดีตคนติดยา

392
00:31:48,960 --> 00:31:52,720
หรืออดีตผู้ต้องขังหรือคนที่ได้รับทัณฑ์บน

393
00:31:53,680 --> 00:31:57,520
ผมเชื่อจริงๆ ว่าการได้อยู่ในห้องขังกับน้อง

394
00:31:57,600 --> 00:31:59,680
คือเหตุผลที่ผมเป็นตัวผมในวันนี้

395
00:32:00,480 --> 00:32:04,720
เขาเปลี่ยนวิธีคิดแล้วทำให้ผมเชื่อตาม

396
00:32:04,800 --> 00:32:06,600
ผมได้เรียนรู้อะไรจากเด็กนั่นเยอะมาก

397
00:32:07,640 --> 00:32:10,000
และผมเจอคนไม่ดีมาเยอะ

398
00:32:10,080 --> 00:32:13,080
และไม่มีใครที่รู้สึกผิด

399
00:32:13,160 --> 00:32:17,760
เห็นอกเห็นใจ
และมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนตัวเองตอนอยู่ในคุก

400
00:32:17,840 --> 00:32:18,960
แบบที่น้องผมเป็นครับ

401
00:32:21,280 --> 00:32:24,840
เขาเข้าคุก เขายอมรับในสิ่งที่ทำ

402
00:32:25,360 --> 00:32:26,920
และเขาเปลี่ยนชีวิตตัวเอง

403
00:32:28,120 --> 00:32:30,520
เขาพร้อมจะเริ่มต้นใหม่

404
00:32:40,880 --> 00:32:44,760
(สำนักงานศาลเทตันเคาน์ตี้ มอนทานา)

405
00:32:47,360 --> 00:32:50,080
(ก่อนที่ฮิกอินิโอ กอนซาเลซจะถูกปล่อยตัว)

406
00:32:50,160 --> 00:32:54,120
(เขาต้องเข้ารับการประเมิน
จากคณะกรรมการทัณฑ์บนก่อน)

407
00:32:59,480 --> 00:33:03,680
การตัดสินทัณฑ์บนของคุณกอนซาเลซ
ไม่ใช่การตัดสินใจของผม

408
00:33:04,200 --> 00:33:09,640
ไม่ได้ขึ้นอยู่กับผม แต่ผมคิดว่า
คณะกรรมการทัณฑ์บนควรพิจารณา

409
00:33:09,720 --> 00:33:12,680
ว่าเขาได้รับผิดชอบ
ต่อการกระทำของตัวเองหรือไม่

410
00:33:17,960 --> 00:33:21,080
และผมจำได้ว่าก่อนจะลงจากรถ

411
00:33:21,160 --> 00:33:25,520
ผมเช็กดูว่าปืนมันมีกระสุนไหม ซึ่งไม่มีครับ

412
00:33:25,600 --> 00:33:28,400
ผมจำได้ว่าเดินอยู่ในร้าน

413
00:33:28,480 --> 00:33:30,720
ผมไม่ได้เล็งหรือชี้ปากกระบอกใส่เขา

414
00:33:30,800 --> 00:33:33,520
แบบที่คุณจะทำเวลาที่ต้องการจะยิงใส่ใคร

415
00:33:34,280 --> 00:33:35,200
ผมอยากจะขู่ให้เขากลัว

416
00:33:35,280 --> 00:33:38,680
เหมือนว่าผมกำลังจะลั่นไก
และผมก็คิดว่า "ถ้าผมยิงออกไป

417
00:33:38,760 --> 00:33:42,720
เขาจะได้ยินเสียงปืน
แล้วก็ไม่มีอะไร แต่มันจะทำให้เขากลัว"

418
00:33:42,800 --> 00:33:44,240
ผมเลยเหนี่ยวไก

419
00:33:45,280 --> 00:33:46,840
และจำได้ว่ามีลูกกระสุนยิงออกไป

420
00:33:47,880 --> 00:33:49,200
แล้วผมก็วิ่งหนี

421
00:33:50,400 --> 00:33:52,200
ผมจำได้ว่ากระโดดขึ้นรถ

422
00:33:52,280 --> 00:33:55,480
พูดว่า "ทำไมไม่บอกว่าปืนมีกระสุนน่ะ"

423
00:33:55,560 --> 00:33:57,640
ผมบอก "ฉันยิงผู้ชายคนนั้นไปนะ"

424
00:33:58,200 --> 00:34:02,200
ผมไม่รู้ว่าพวกเธอใส่กระสุนเข้าไป

425
00:34:02,280 --> 00:34:03,480
ผมไม่รู้เลย

426
00:34:03,560 --> 00:34:06,160
เพราะพวกเธอส่งปืนให้ผม
แล้วผมก็เช็กดูซองกระสุนแล้ว

427
00:34:06,240 --> 00:34:08,360
แต่ผมไม่คิดว่าจะเช็กอย่างอื่นด้วย

428
00:34:13,320 --> 00:34:16,880
สิ่งที่ผมเพิ่งได้ยินไป
เป็นอะไรที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน

429
00:34:17,520 --> 00:34:20,880
ผมตรวจสอบเอกสารจากปี 1996

430
00:34:20,960 --> 00:34:23,840
และที่เขาพูดไว้ในตอนนั้น

431
00:34:23,920 --> 00:34:28,240
ไม่ตรงกับบันทึกที่ผมเพิ่งได้ฟังไปครับ

432
00:34:28,320 --> 00:34:32,720
เขาถูกถามว่า
"รู้ไหมว่าปืนมีกระสุนอยู่"

433
00:34:32,800 --> 00:34:35,200
เขาตอบว่า "มีแค่นัดเดียว"

434
00:34:37,760 --> 00:34:39,120
"ผมใส่กระสุนเข้าไป"

435
00:34:39,200 --> 00:34:41,440
"ผมใส่ซองกระสุนกลับไป

436
00:34:41,520 --> 00:34:45,680
เอามาดูแล้วก็ดึงกลับมาปิด"

437
00:34:48,080 --> 00:34:53,520
เห็นได้ชัดว่าเขาบรรจุกระสุนใส่ปืน
และบอกว่ามีกระสุนนัดเดียว

438
00:34:53,600 --> 00:34:57,600
และไม่เคยพูดเลยว่า
ตัวเองไม่รู้ว่าปืนมีกระสุนอยู่

439
00:34:58,560 --> 00:35:03,200
แล้วที่เขาบอกว่าไม่ได้เล็งปืนใส่พนักงาน

440
00:35:03,280 --> 00:35:04,760
ก็ไม่เป็นความจริง

441
00:35:09,440 --> 00:35:11,480
ตอนที่ตำรวจมาถึงที่ร้าน

442
00:35:11,560 --> 00:35:15,560
พวกเขาพบภาพวงจรปิด
ซึ่งแสดงให้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

443
00:35:15,640 --> 00:35:17,600
และมันน่าตกใจมากครับ

444
00:35:19,720 --> 00:35:25,560
คุณกอนซาเลซเล็งปืนไปที่เอริค
และบอกให้เขาส่งเงินมา

445
00:35:26,640 --> 00:35:27,520
เร็วเข้า!

446
00:35:27,600 --> 00:35:29,480
- มาเอาไปสิ
- แกเอามาสิวะ

447
00:35:30,680 --> 00:35:33,720
เอริคให้ความร่วมมือ เขาพยายามไม่วู่วาม

448
00:35:33,800 --> 00:35:38,560
เขาทำถูกต้องแบบที่น่าจะได้อยู่
ในวิดีโอสาธิตการรับมือการปล้นได้เลย

449
00:35:38,640 --> 00:35:39,720
เปิดตู้เซฟ

450
00:35:40,640 --> 00:35:42,440
ผมไม่มีกุญแจตู้เซฟ

451
00:35:42,960 --> 00:35:46,640
- ผมไม่มีกุญแจตู้เซฟ
- ฉันจะเล่นงานแกแน่

452
00:35:46,720 --> 00:35:49,920
เขาบอกเอริคว่าจะยิง

453
00:35:50,000 --> 00:35:53,800
ซึ่งบ่งบอกว่านั่นคือสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำ

454
00:35:55,880 --> 00:36:00,560
ตอนที่เขาบอกว่า
เขาแค่พยายามข่มขู่พนักงานเท่านั้น

455
00:36:00,640 --> 00:36:05,360
มันไม่ตรงกับสิ่งที่เราเห็นในเทปเลยครับ

456
00:36:10,360 --> 00:36:14,240
คุณกอนซาเลซพยายามจะลั่นไก

457
00:36:15,360 --> 00:36:16,920
ปืนมันบอด

458
00:36:17,000 --> 00:36:21,040
คุณกอนซาเลซหันปืนเข้าตัว มองปืน

459
00:36:21,120 --> 00:36:25,680
เจอตัวเซฟตี้ ปลดเซฟตี้
แล้วก็ยิงเอริคที่หน้าอก

460
00:36:32,240 --> 00:36:37,560
เราเห็นคนถูกยิงตาย
และมันไม่ใช่หนังฮอลลีวูด นี่เป็นของจริง

461
00:36:38,080 --> 00:36:41,120
ไม่มีทางที่มันจะเป็นอุบัติเหตุเลย

462
00:36:41,200 --> 00:36:45,600
เขาเหนี่ยวไกปืนโดยที่รู้ดีว่ามีกระสุนอยู่

463
00:36:45,680 --> 00:36:46,800
เขายอมรับเอง

464
00:36:53,840 --> 00:36:59,120
ผมคิดว่าเขาคงนั่งจมอยู่ในคุกหลายต่อหลายปี

465
00:36:59,200 --> 00:37:03,440
และกล่อมเรื่องเดิมๆ ให้ตัวเองฟังจนเชื่อตามนั้น

466
00:37:04,560 --> 00:37:08,600
แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รับผิดชอบ
ต่อการกระทำของตัวเองเลย

467
00:37:08,680 --> 00:37:12,440
เขาไม่ยอมรับต่อการกระทำของตัวเอง

468
00:37:12,520 --> 00:37:17,080
และดูเหมือนว่าเขาจะพยายามเอาตัวออกห่าง
จากการฆาตกรรมที่ตัวเองก่อด้วย

469
00:37:33,200 --> 00:37:37,480
(สี่เดือนหลังจากสัมภาษณ์เบื้องต้น
ฮิกอินิโอ กอนซาเลซ)

470
00:37:37,560 --> 00:37:40,080
(เขาตกลงที่จะตอบคำถามเพิ่มเติม)

471
00:37:44,680 --> 00:37:48,720
ผมอายุ 16 ย่าง 17 ตอนที่ก่อเหตุ

472
00:37:49,320 --> 00:37:51,480
ผมคิดแล้วว่าชีวิตผมจบแล้ว

473
00:37:53,560 --> 00:37:57,040
และในรัฐมอนทานา
มันไม่มีการการันตีทัณฑ์บนครับ

474
00:37:57,840 --> 00:37:59,560
ผมอาจจะต้องติดคุกตลอดชีวิตก็ได้

475
00:38:00,080 --> 00:38:03,800
แต่ผมไม่ใช่คนเดิมกับตอนที่ก่อเหตุแล้ว

476
00:38:09,520 --> 00:38:12,400
คนไม่เข้าใจไง ฮิกอินิโอยังเด็กมาก

477
00:38:13,240 --> 00:38:16,480
เขามีความฝัน ผลการเรียนดี เขาใจดี

478
00:38:16,560 --> 00:38:18,520
เห็นอกเห็นใจคนอื่น เป็นเด็กดีเลยละ

479
00:38:19,760 --> 00:38:23,720
ทุกคนคิดว่าฉันส่งเขาให้ตำรวจ
เพราะฉันเป็นแม่ที่เคารพกฎหมาย แต่ไม่ใช่เลย

480
00:38:23,800 --> 00:38:27,240
ลูกฉันตัดสินใจมอบตัวเอง

481
00:38:27,760 --> 00:38:30,200
ฉันภูมิใจในตัวเขาที่มีความรับผิดชอบแบบนั้น

482
00:38:33,400 --> 00:38:34,880
ผมไม่ได้มอบตัวครับ

483
00:38:34,960 --> 00:38:37,920
แม่ผมแจ้งจับผม แต่ไม่ยอมรับ

484
00:38:38,000 --> 00:38:41,280
เพราะแม่คงคิดว่าผมจะเกลียดแม่มั้งครับ

485
00:38:41,360 --> 00:38:44,800
ผมว่าแม่กลัว แต่ผมไม่ได้ผูกใจเจ็บนะ

486
00:38:44,880 --> 00:38:47,440
ผมรู้ว่ามันยากแค่ไหนสำหรับแม่

487
00:38:47,520 --> 00:38:48,840
และผมคิดมาจนถึงวันนี้ว่า

488
00:38:48,920 --> 00:38:51,280
แม่คงจะยังยอมรับมันไม่ได้

489
00:38:51,360 --> 00:38:55,360
และมันจะไม่มีวันหายไป สิ่งที่ผมก่อไว้น่ะ

490
00:39:02,520 --> 00:39:05,880
ผมพรากชีวิตคนคนหนึ่งไป
และมันใช้เวลาสักพักนึงเลยกว่าจะเข้าใจ

491
00:39:05,960 --> 00:39:09,200
ว่ามันทำให้คนอื่นรู้สึกอย่างไรบ้าง
โดยเฉพาะครอบครัวของเอริค

492
00:39:09,280 --> 00:39:12,640
และผมว่านั่นเป็นเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง
ที่ผมอยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น

493
00:39:12,720 --> 00:39:16,320
ไม่ว่าคุณจะโตมายังไง คุณยังเปลี่ยนแปลงได้

494
00:39:19,560 --> 00:39:23,640
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รับผิดชอบ
ต่อการกระทำของตัวเองเลย

495
00:39:23,720 --> 00:39:27,160
เขาไม่ยอมรับต่อการกระทำของตัวเอง

496
00:39:28,280 --> 00:39:31,120
ผมตรวจสอบเอกสารจากปี 1996

497
00:39:31,200 --> 00:39:36,600
เห็นได้ชัดว่าเขาบรรจุกระสุนใส่ปืน
และบอกว่ามีกระสุนนัดเดียว

498
00:39:37,600 --> 00:39:41,640
เขาเหนี่ยวไกปืนโดยที่รู้ดีว่ามีกระสุนอยู่

499
00:39:42,360 --> 00:39:46,200
ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามเอาตัวออกห่าง
จากการฆาตกรรมที่ตัวเองก่อด้วย

500
00:39:51,400 --> 00:39:53,960
ผมสาบานได้เลยว่าพวกเธอเป็นคนใส่กระสุน

501
00:39:54,040 --> 00:39:57,960
แต่เขาบอกว่าผมเป็นคนพูด
ว่าผมเป็นคนใส่กระสุนเอง

502
00:39:58,040 --> 00:40:00,880
คือผมจำส่วนนั้นไม่ได้จริงๆ นะครับ

503
00:40:00,960 --> 00:40:04,240
ที่ผมบอกว่าตัวเองเป็นคนใส่กระสุนน่ะ

504
00:40:07,560 --> 00:40:08,720
คือ…

505
00:40:10,600 --> 00:40:12,760
ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนว่า…

506
00:40:13,280 --> 00:40:16,080
ตอนนี้ในหัวผมมันสับสนไปหมดเลย

507
00:40:16,600 --> 00:40:19,720
ผมเลยพยายามที่จะทำความเข้าใจมัน

508
00:40:22,960 --> 00:40:25,920
ตอนที่ผมคิดว่าการเหนี่ยวไกจะทำให้เขากลัวได้

509
00:40:26,000 --> 00:40:31,360
ถ้าเขาได้ยินเสียงปืน
เป็นแค่ปืนบอด แค่เสียงแชะ

510
00:40:31,440 --> 00:40:33,440
แค่ทำให้เขากลัวน่ะครับ เข้าใจไหม

511
00:40:33,520 --> 00:40:35,960
และนั่นคือเจตนาผมน่ะ แต่ว่า…

512
00:40:41,600 --> 00:40:43,360
ไม่รู้สิ บางที…

513
00:40:44,360 --> 00:40:45,480
ผมว่าเขาพูดถูกนะ

514
00:40:46,440 --> 00:40:48,480
ผมว่าเขาพูดถูกแหละ ผมคงรู้จริงๆ

515
00:40:54,040 --> 00:40:56,160
ผมว่าผมรู้ และผมไม่อยากจะ…

516
00:41:09,040 --> 00:41:11,280
ผมไม่อยากจะยอมรับมัน

517
00:41:33,040 --> 00:41:36,080
ผมคงไม่มีทางหายดีได้
ถ้าไม่เผชิญหน้ากับมัน

518
00:41:36,720 --> 00:41:39,800
การทำใจยอมรับมันเป็นเรื่องยาก

519
00:41:42,200 --> 00:41:46,240
ผมไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองรู้สึกตอนนี้เลย
แต่มันเป็นสิ่งที่ผมต้องได้ฟัง

520
00:41:53,080 --> 00:41:54,520
คือผมพยายามจะ…

521
00:41:57,240 --> 00:41:59,480
พยายามจะเป็นตัวผมที่ดีที่สุดแล้ว

522
00:42:01,440 --> 00:42:04,520
และมันทำให้ผมรู้สึกว่า
มันยังไม่ใกล้เคียงด้วยซ้ำ

523
00:42:43,960 --> 00:42:46,880
คำบรรยายโดย นันทพร อนุชิตดัสกร