1
00:00:12,680 --> 00:00:16,640
เวลาที่เกิดเรื่องขึ้นกับใครบางคนที่พวกเขารัก

2
00:00:17,440 --> 00:00:20,280
พวกเขาจะทำทุกวิถีทาง
เพื่อให้คุณดูเหมือนสัตว์ประหลาด

3
00:00:24,440 --> 00:00:27,960
เพื่อให้คุณได้รับผลกรรม
อย่างที่พวกเขาคิดว่าสมควรได้รับ

4
00:00:28,400 --> 00:00:30,800
เหมือนอย่างที่ตอนนั้น
พวกเขาหลายคนอยากให้ผมตาย

5
00:00:33,360 --> 00:00:35,240
และตอนนี้ผมก็อยู่ในนี้มา 18 ปีแล้ว

6
00:00:39,640 --> 00:00:44,480
(ตั้งแต่สหรัฐฯ นำโทษประหาร
กลับมาใช้อีกครั้งในปี 1976)

7
00:00:45,880 --> 00:00:50,840
(มีฆาตกรมากกว่า 8,000 คน
ถูกตัดสินให้รับโทษประหาร)

8
00:00:52,680 --> 00:00:58,320
(นี่คือเรื่องราวของนักโทษประหาร
หมายเลข 1036512)

9
00:01:02,720 --> 00:01:05,080
ผมมองตัวเอง...

10
00:01:06,480 --> 00:01:07,840
เป็นคนธรรมดาเดินดิน

11
00:01:07,920 --> 00:01:12,560
ที่พยายามช่วยเหลือผู้อื่น
และปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นในเวลาเดียวกัน

12
00:01:15,320 --> 00:01:18,200
เป็นคนที่เป็นมิตรกับทุกๆ คน

13
00:01:18,280 --> 00:01:20,960
(บูคาแนน 1036512)

14
00:01:21,040 --> 00:01:24,960
ผมพยายามดูแลคนอื่นๆ
ผมมีจิตใจโอบอ้อมอารี

15
00:01:31,720 --> 00:01:34,520
(ผลงานภาพยนตร์ชุดของ NETFLIX)

16
00:01:36,960 --> 00:01:38,880
ผมเดินเข้าไปแล้วก็ยิงหนึ่งนัด

17
00:01:38,960 --> 00:01:41,320
เดินเข้าไปใกล้อีก แล้วยิงอีกหนึ่งนัด

18
00:01:42,560 --> 00:01:46,160
เธอถูกยิงทะลุแก้ม
กระสุนไปหยุดอยู่ที่ขากรรไกร

19
00:01:47,400 --> 00:01:51,680
จากนั้นผมก็ผลักเขาไปหลังโต๊ะ
แล้วแทงเขาประมาณ 25 ครั้ง

20
00:01:56,560 --> 00:01:57,800
ผมไม่อยากเชื่อเลย

21
00:01:57,880 --> 00:02:01,120
ผมแค่คิดว่า
ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมเพิ่งจะฆ่าคน

22
00:02:04,320 --> 00:02:05,840
ผมไม่รู้สึกผิดเลย

23
00:02:12,080 --> 00:02:15,880
ผมเริ่มแทงเขา แทงคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

24
00:02:25,560 --> 00:02:29,120
(เรื่องในครอบครัว)

25
00:02:32,040 --> 00:02:39,040
(สำนักงานคุมประพฤติ เจฟเฟอร์สันซิตี)

26
00:02:44,040 --> 00:02:47,440
(วันที่ 7 พฤศจิกายน ปี 2000
ดีแอนเดร บูคาแนนได้ก่อเหตุ)

27
00:02:47,520 --> 00:02:50,320
(ยิงคนจนถึงแก่ชีวิตที่โคลัมเบีย มิสซูรี)

28
00:03:11,680 --> 00:03:13,400
ผมเกิดที่เซ็นเตอร์วิลล์ อิลลินอยส์

29
00:03:14,520 --> 00:03:17,800
เป็นย่านหนึ่งในเมืองอีสต์เซ็นต์หลุยส์

30
00:03:21,400 --> 00:03:22,880
ผมเกิดจากพ่อแม่วัยรุ่น

31
00:03:22,960 --> 00:03:26,680
เพราะฉะนั้นปู่ย่าตายายของผม

32
00:03:26,760 --> 00:03:29,640
เลยเป็นกำลังหลักในการเลี้ยงดูผม

33
00:03:33,040 --> 00:03:35,000
พวกเขาสอนผมให้เป็นคนดี...

34
00:03:35,280 --> 00:03:38,160
ให้รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด
และให้ผมอยู่ในลู่ในทาง

35
00:03:40,640 --> 00:03:44,760
พ่อผมเลือกเส้นทางที่เข้มงวดให้กับผม

36
00:03:44,840 --> 00:03:46,200
เขานำผมเข้าสู่ศาสนา

37
00:03:46,280 --> 00:03:48,240
ผมต้องไปโบสถ์ทุกวันอาทิตย์

38
00:03:50,840 --> 00:03:53,200
ผมต้องเอาคะแนนสอบดีๆ กลับมาบ้าน

39
00:03:53,280 --> 00:03:56,760
พ่อพาผมไปรู้จักเครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ

40
00:03:56,840 --> 00:03:59,520
ทั้งกีฬา วิทยาศาสตร์
ทุกอย่างเท่าที่คุณจะนึกออก

41
00:04:05,280 --> 00:04:07,920
พ่อมักพาผมไปขี่มอเตอร์ไซค์

42
00:04:08,160 --> 00:04:10,160
แต่มีวันหนึ่ง
พ่อไม่ให้ผมไปขี่มอเตอร์ไซค์ด้วย

43
00:04:10,240 --> 00:04:14,120
ผมแสดงออกว่าผมโกรธ

44
00:04:14,200 --> 00:04:17,840
และไม่พอใจนิดหน่อยในแบบผม

45
00:04:17,920 --> 00:04:23,400
แต่ผมรู้จักพ่อของผมดี
ก็เลยไม่ได้ถึงกับโวยวาย

46
00:04:23,480 --> 00:04:25,080
เพราะผมไม่อยากถูกพ่อหวด

47
00:04:26,720 --> 00:04:27,960
ผมออกไปด้วยความโมโห

48
00:04:28,880 --> 00:04:32,240
ผมไปวิ่งเล่นที่สนาม

49
00:04:32,320 --> 00:04:33,720
แล้วลูกพี่ลูกน้องของพ่อผม

50
00:04:34,200 --> 00:04:36,280
เขาขับรถบรรทุกมาจอด

51
00:04:36,360 --> 00:04:39,040
แล้วบอกว่า
"พ่อแกเจออุบัติเหตุ รีบขึ้นรถเร็ว"

52
00:04:44,440 --> 00:04:47,280
ผมกระโดดขึ้นรถบรรทุก
แล้วก็ไปบริเวณดังกล่าว

53
00:04:49,880 --> 00:04:55,120
พอไปถึงที่นั่น ผมก็เห็นซาก
มันเหมือนซากมอเตอร์ไซค์

54
00:04:55,200 --> 00:04:57,960
แล้วพวกเขาก็เปิดผ้าออก
และผมก็เห็นศพของพ่อผม มันเป็นภาพที่สยดสยอง

55
00:05:05,320 --> 00:05:08,080
ผมเชื่อว่ามันคือจุดเปลี่ยนสำคัญของชีวิต

56
00:05:08,160 --> 00:05:11,760
ที่ทำให้ผมออกนอกลู่นอกทาง

57
00:05:22,600 --> 00:05:23,880
ผมเริ่มทะเลาะวิวาท

58
00:05:25,600 --> 00:05:29,680
ผมมีเรื่อง ผมชกต่อยที่โรงเรียน
ชกต่อยกับคนแถวบ้าน

59
00:05:31,720 --> 00:05:35,360
มันไม่เคยจะจบสิ้น มันเกิดขึ้นซ้ำๆ

60
00:05:36,680 --> 00:05:40,400
และในตอนนั้น
ตอนที่ผมอายุ 13 ย่างเข้า 14 ปี

61
00:05:40,480 --> 00:05:43,600
ลูกพี่ลูกน้องผมจากแคลิฟอร์เนียก็มา

62
00:05:43,960 --> 00:05:46,320
เขาสอนให้ผมขายยา

63
00:05:46,400 --> 00:05:48,240
ให้รู้จักงานสายนี้และเงินที่จะได้

64
00:05:48,320 --> 00:05:50,840
ซึ่งผมก็แบบว่า
ขณะที่ผมทำงานพวกนี้และได้เงินมา

65
00:05:50,920 --> 00:05:52,520
ในใจผม ผมคิดว่านี่มันไม่ใช่งาน

66
00:06:01,440 --> 00:06:05,560
โคเคนพวกนี้มันเป็นโรคระบาด
ที่ลุกลามอยู่ในเมืองใหญ่ที่คนจนอยู่กันเยอะ

67
00:06:07,720 --> 00:06:09,000
สำหรับผมมันไม่ใช่งาน

68
00:06:09,080 --> 00:06:12,880
มันก็แค่การเอายามาแล้วเอาไปให้คนอื่น

69
00:06:12,960 --> 00:06:15,920
และผมก็ทำเงินจากที่นี่ได้มากกว่าที่นั่น

70
00:06:18,440 --> 00:06:21,760
ผมฉลาดพอที่จะรู้ว่าที่นี่ผมจะได้เงินมากกว่า

71
00:06:21,840 --> 00:06:25,440
แต่ผมไม่ฉลาดพอจะเห็นว่า
ผมกำลังจะไปที่ไหน

72
00:06:33,360 --> 00:06:36,840
มันเป็นเหมือนการเริ่มต้นของวังวนที่ไม่สิ้นสุด

73
00:06:41,040 --> 00:06:43,600
ผมเริ่มเชื่อแบบนั้น
เมื่อผมเริ่มพกอาวุธมากขึ้น

74
00:06:47,080 --> 00:06:50,560
และผมคิดว่ามันเพิ่มมากขึ้น
ผมเคยถูกปล้นครั้งหนึ่ง

75
00:06:51,720 --> 00:06:53,760
และในใจผมก็คิดว่ามันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก

76
00:06:53,840 --> 00:06:56,120
ผมเลยพกอาวุธติดตัวตลอดเวลา

77
00:07:03,800 --> 00:07:05,240
เวลาที่ผมอยู่ในโคลัมเบีย

78
00:07:05,640 --> 00:07:08,320
ผมจ้างคนเปิดประตูด้วยเงิน 50 เหรียญต่อวัน

79
00:07:08,800 --> 00:07:09,720
ผมไม่ไว้ใจ

80
00:07:09,800 --> 00:07:12,720
เพราะเพื่อนผมคนหนึ่งถูกยิงตายคาประตู

81
00:07:12,920 --> 00:07:15,080
แล้วก็มีคนโทรมาบอกผมว่า

82
00:07:15,160 --> 00:07:19,320
"ระวังนะเพื่อน อย่าไปเปิดประตู
คนนั้นคนนี้เพิ่งตายไป"

83
00:07:19,400 --> 00:07:20,800
ผมก็เลยจ้างคน

84
00:07:21,000 --> 00:07:22,480
ผมให้เขา 50 ดอลลาร์

85
00:07:22,560 --> 00:07:25,160
ไม่ว่าจะในรูปยาหรือเงิน ตามแต่ที่เขาจะขอ

86
00:07:25,240 --> 00:07:27,360
ผมบอกเขาว่า
"นายต้องการแบบไหน ฉันก็จะให้

87
00:07:27,440 --> 00:07:30,080
ขอแค่นายไปเปิดประตู
ระหว่างที่ฉันอยู่ตรงนี้"

88
00:07:30,320 --> 00:07:32,040
ผมคิดว่าผมคุมทุกอย่างไว้ได้

89
00:07:32,120 --> 00:07:35,120
เพราะรอบตัวผมมีแต่คนแบบนี้

90
00:07:36,280 --> 00:07:39,400
คนที่เชื่อในความรุนแรง คนที่ขายยา

91
00:07:39,800 --> 00:07:43,680
ผมถลำลึกลงไปกับมัน

92
00:07:44,240 --> 00:07:48,240
ผมหลงเสน่ห์วิถีชีวิตที่ยั่วยวนใจแบบนั้น

93
00:07:48,560 --> 00:07:51,120
และโชคร้าย
สิ่งที่อยู่ในความมืดกลับต้องเจอแสงสว่าง

94
00:08:03,640 --> 00:08:06,440
ผมรู้จักแองเจล่าผ่านญาติเธอ

95
00:08:09,400 --> 00:08:12,000
และเราสองคนก็แบบ
นับตั้งแต่แว่บแรกที่เราเจอกันและกัน

96
00:08:12,240 --> 00:08:15,520
มันเป็นช่วงเวลาแบบนั้น

97
00:08:15,600 --> 00:08:17,680
เธอชอบกิริยาท่าทางผม
ผมชอบกิริยาท่าทางเธอ

98
00:08:17,760 --> 00:08:22,240
แล้วเราก็เริ่มคุยกัน เราออกไปเดต

99
00:08:22,320 --> 00:08:24,240
และมันไม่เคยหยุดลง

100
00:08:26,480 --> 00:08:29,720
เธอสวยมากและเป็นคนฉลาด

101
00:08:30,320 --> 00:08:32,280
เราลงเอยด้วยการอยู่ด้วยกัน

102
00:08:32,360 --> 00:08:34,680
และลงเอยด้วยการมีลูกสาว

103
00:08:37,760 --> 00:08:41,240
ผมไม่เคยลืมวันที่เธอคลอดลูก
ผมอยู่ที่โรงพยาบาล

104
00:08:41,440 --> 00:08:44,080
ผมอยู่ในห้องคลอดกับเธอ

105
00:08:44,159 --> 00:08:47,279
แล้วลูกสาวผมก็ออกมาจากท้องแม่

106
00:08:49,520 --> 00:08:51,720
แล้วผมก็แบบ "พระเจ้าช่วย"

107
00:08:51,800 --> 00:08:53,520
ผมรู้ตัวเป็นคนชอบปกป้องมากเกินไป

108
00:08:53,600 --> 00:08:57,160
เกี่ยวกับสมาชิกผู้หญิงในครอบครัว
รวมถึงน้องสาวของผมด้วย

109
00:08:57,240 --> 00:08:59,120
ตอนที่มองดูลูกผมเลยคิดว่า

110
00:08:59,920 --> 00:09:02,920
ผมจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอให้ปลอดภัย

111
00:09:03,280 --> 00:09:07,760
แล้วต่อมาเราก็มีลูกคนที่สอง

112
00:09:10,760 --> 00:09:13,960
มันเป็นรักที่ไร้เงื่อนไข

113
00:09:14,840 --> 00:09:17,800
ผมรู้ว่านั่นคือลูกสาวของผม...

114
00:09:18,240 --> 00:09:20,040
ผมแบบ ผมไม่เคยแตะต้องลูกเลย

115
00:09:20,120 --> 00:09:22,120
จริงๆ นะ ผมไม่เคยตีลูก

116
00:09:27,000 --> 00:09:28,920
ในตอนแรกผมไม่ให้แองเจล่า

117
00:09:29,000 --> 00:09:32,080
รับรู้พฤติกรรมผิดกฎหมายของผมมากนัก

118
00:09:33,280 --> 00:09:37,240
แต่แล้วเมื่อบ้านเราหลังหนึ่งถูกบุกรุก

119
00:09:37,320 --> 00:09:41,960
ผมจึงต้องอธิบายวิถีชีวิตของผมให้เธอฟัง

120
00:09:42,400 --> 00:09:45,960
เรานั่งลงแล้วผมก็บอกว่า
"ฟังนะ เราจะบอกที่อยู่ให้ใครรู้ไม่ได้"

121
00:09:46,560 --> 00:09:52,440
แล้ววันหนึ่ง ผมออกไปทำธุระ

122
00:09:52,760 --> 00:09:56,400
คือเรามีระบบรักษาความปลอดภัยอยู่
คุณรู้ใช่ไหม

123
00:09:57,720 --> 00:10:00,800
พอผมกลับมา น้องชายผมก็บอกว่า

124
00:10:00,880 --> 00:10:04,640
"นายรู้ไหมว่าญาติแองเจล่าเพิ่งออกไปจากที่นี่"

125
00:10:05,080 --> 00:10:08,240
แล้วผมก็แบบ "บ้าเอ๊ย" ผมพูดว่า
"แม่นั่นรู้ที่อยู่ของเราได้ยังไงกัน"

126
00:10:08,320 --> 00:10:09,920
เขาก็บอกว่า "ฉันไม่รู้"

127
00:10:10,640 --> 00:10:13,000
และเพราะผมเป็นคนอย่างนี้
ผมเลยแบบ "นี่มันบ้าอะไร"

128
00:10:13,080 --> 00:10:16,160
ผมรู้สึกเดือดสุดๆ ตอนที่ได้ยินข่าวนี้

129
00:10:16,240 --> 00:10:20,520
ผมเลือดขึ้นหน้าเพราะก่อนหน้านี้
ผมคุยกับเธอแล้ว

130
00:10:20,600 --> 00:10:24,360
เรื่องมาตรการความปลอดภัย
และเรื่องที่เราต้องเก็บตัว

131
00:10:25,120 --> 00:10:28,840
แล้วต่อมาผมก็พบว่ามีผู้ชายกลุ่มหนึ่ง

132
00:10:29,400 --> 00:10:32,600
จอดรถรอญาติเธออยู่ตรงถนนส่วนบุคคล

133
00:10:32,680 --> 00:10:35,720
แล้วผมก็ไม่รู้ว่าผู้ชายพวกนี้เป็นใคร...

134
00:10:36,760 --> 00:10:38,400
เรื่องนี้ทำให้ผมหัวร้อน

135
00:10:38,480 --> 00:10:40,600
คืนนั้นเราทะเลาะกัน

136
00:10:46,120 --> 00:10:49,960
มีการใช้ความรุนแรงกันนิดหน่อย
ผมจับตัวเธอมาเขย่า

137
00:10:52,520 --> 00:10:54,720
ผมจับเธอไว้แล้วก็เขย่าๆ

138
00:10:54,800 --> 00:10:58,720
เพราะเธอไม่พูดสิ่งที่ผมคิดว่าผมควรได้ยิน

139
00:10:59,000 --> 00:11:01,440
เธอเอาแต่พูดแบบว่า "นั่นน่ะญาติฉัน"

140
00:11:01,520 --> 00:11:04,160
ส่วนผมก็แบบ "ใครอยู่ในรถคันนั้น

141
00:11:04,240 --> 00:11:05,880
ผู้ชายที่มาที่นี่เป็นใคร"

142
00:11:05,960 --> 00:11:09,280
"ฉันไม่รู้" แล้วผมก็แบบ "ทำไมเธอถึงไม่รู้"
วันนั้นผมเดือดมาก

143
00:11:09,720 --> 00:11:11,360
แล้วเธอก็เรียกตำรวจ

144
00:11:11,440 --> 00:11:14,920
ตำรวจมาจับผม

145
00:11:15,280 --> 00:11:17,320
พวกเขาเอาตัวเธอไป จับผมไปขัง

146
00:11:20,800 --> 00:11:22,520
ผมกลับมา ผมเก็บเสื้อผ้า

147
00:11:23,160 --> 00:11:25,080
เพราะผมไม่แน่ใจที่จะอยู่ในบ้านหลังนั้นอีก

148
00:11:25,160 --> 00:11:27,280
มีคนแทรกซึมเข้ามาใน
ระบบรักษาความปลอดภัย

149
00:11:28,000 --> 00:11:33,160
และเพราะมีประสบการณ์แบบนั้น
กับสมาชิกในครอบครัว

150
00:11:33,240 --> 00:11:35,120
ผมก็เลยไม่ไว้ใจใครอีกเลย

151
00:11:41,000 --> 00:11:42,520
(วันที่ 7 พฤศจิกายน ปี 2000)

152
00:11:42,600 --> 00:11:47,240
(บูคาแนนไปร่วมวันรวมญาติ
ที่บ้านของพ่อเลี้ยง)

153
00:11:49,840 --> 00:11:56,320
(ในบรรดาแขกที่มางาน
มีแองเจล่า บราวน์กับลูกสาวทั้งสองคน)

154
00:12:03,240 --> 00:12:06,320
เราไปฉลองให้กับป้าผม
เธอเพิ่งซื้ออะพาร์ตเมนต์ใหม่

155
00:12:11,920 --> 00:12:14,160
เราดื่มกัน สนุกกันสุดเหวี่ยง

156
00:12:15,520 --> 00:12:16,880
ฉลองกัน

157
00:12:21,720 --> 00:12:23,760
แล้วผมก็อยากจะสูบกัญชา

158
00:12:27,360 --> 00:12:31,760
ผมเลยโทรหาเพื่อนแล้วเขาก็เอามาให้

159
00:12:32,360 --> 00:12:34,320
ผมพูดกับคนเปิดประตู

160
00:12:34,400 --> 00:12:37,680
"ไหนเขาบอกว่าจะมาสังสรรค์และสูบกับเรา"

161
00:12:38,120 --> 00:12:40,280
"เขาบอกว่าเขาต้องไปรับแฟนจากที่ทำงาน"

162
00:12:40,480 --> 00:12:41,840
ผมบอกว่า "โอเค ของอยู่ไหน" เขาเอามันให้ผม

163
00:12:45,520 --> 00:12:48,400
แล้วผมก็สังเกตเห็นว่าประตูห้องนอนเปิดอยู่
และไฟก็ติดอยู่ด้วย

164
00:12:56,720 --> 00:12:57,960
ผมไปที่หลังบ้าน

165
00:13:00,400 --> 00:13:03,600
สับมัน เอามาม้วนกับกระดาษแล้วก็สูบ

166
00:13:12,040 --> 00:13:14,520
แล้วผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตู

167
00:13:22,520 --> 00:13:25,240
ผมเดินไปที่นั่นแล้วพูดว่า "ใครมาน่ะ"

168
00:13:25,880 --> 00:13:28,200
และทุกคนก็พูดว่า "ไม่มีใครมาทั้งนั้น"

169
00:13:28,280 --> 00:13:33,840
แต่ผมสังเกตเห็นไฟห้องน้ำมันปิด
และประตูห้องนอนก็ปิด

170
00:13:38,480 --> 00:13:40,360
แต่พวกเขาก็บอกว่าไม่มีใครทั้งนั้น

171
00:13:40,480 --> 00:13:42,200
ผมเลยไปหาคนเปิดประตู

172
00:13:45,600 --> 00:13:49,920
ผมบอกว่า
"ถ้าไม่มีใครมาจริงก็ไปเปิดประตูห้องนอน

173
00:13:51,880 --> 00:13:53,440
เพราะเมื่อกี้มันเปิดอยู่"

174
00:13:53,880 --> 00:13:57,000
และเขาบอกว่า
"เพื่อน นายหลอนแล้ว ไม่มีใครมา"

175
00:13:57,080 --> 00:13:58,960
แต่เขาก็ไม่ได้ไปเปิดประตู

176
00:14:05,360 --> 00:14:06,880
ผมเลยไปหยิบอาวุธ

177
00:14:14,360 --> 00:14:16,560
ผมพูดว่า "ไปเปิดประตูนั่น"

178
00:14:21,160 --> 00:14:26,000
แล้วในระหว่างนั้นเอง ผมไม่รู้ว่า
มันเกิดขึ้นได้ยังไง หรือเกิดอะไรขึ้นกับผม

179
00:14:26,080 --> 00:14:27,760
แต่ระหว่างที่กำลังพูดเรื่องประตูนั่นอยู่

180
00:14:27,840 --> 00:14:30,760
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกแย่มากๆ

181
00:14:36,000 --> 00:14:38,080
ผมเหมือนไม่มีสติ

182
00:14:38,160 --> 00:14:42,360
เหมือนกับสิ่งที่ผมสูบมันแรงกว่าที่เคยสูบ

183
00:14:42,440 --> 00:14:44,560
และมันก็เริ่มส่งผลกระทบกับผม

184
00:14:45,280 --> 00:14:47,200
ผมพูดว่า "ฉันรู้สึกแย่"

185
00:14:47,280 --> 00:14:48,520
เขาก็แบบ "นายกำลังหลอน"

186
00:14:48,600 --> 00:14:50,680
ผมบอกว่า "ฉันพูดจริงๆ นะ ฉันไม่ปกติ"

187
00:14:56,960 --> 00:15:00,920
ผมบอกว่า "เปิดประตูบ้านั่นซะ"
และให้ตายเถอะ ผมจำได้แค่นั้น

188
00:15:01,000 --> 00:15:04,320
ผมไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นไปจนถึง 12.50 น.

189
00:15:04,400 --> 00:15:06,680
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

190
00:15:17,960 --> 00:15:20,840
(ภาพจากกล้องติดรถของหน่วยรับแจ้งเหตุ)

191
00:15:23,040 --> 00:15:25,600
มีข้อมูลถูกส่งเข้ามา...

192
00:15:26,720 --> 00:15:30,160
จากศูนย์เต็มไปหมด

193
00:15:34,560 --> 00:15:36,160
มีคนถูกยิง

194
00:15:36,480 --> 00:15:38,960
พวกเขาพยายามให้ข้อมูลผู้ต้องสงสัย

195
00:15:39,760 --> 00:15:42,160
ข้อมูลถูกส่งต่อเข้ามาเรื่อยๆ

196
00:15:52,120 --> 00:15:55,920
ฉันขึ้นรถแล้วตรงไปยังถนนเซ็กซ์ตัน

197
00:15:56,000 --> 00:16:00,520
ฉันรู้ว่านั่นคือทางที่จะไปถนนแมรี่ได้เร็วที่สุด

198
00:16:05,600 --> 00:16:12,120
พอผมเลี้ยวเข้าไปยังถนนแมรี่
ผมก็เห็นคนนอนอยู่บนพื้น

199
00:16:18,280 --> 00:16:22,680
พอลงจากรถ ผมก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงที่นอนอยู่

200
00:16:23,720 --> 00:16:27,320
และบนตัวเธอมีเด็กสองคน

201
00:16:27,760 --> 00:16:30,720
คนหนึ่งพยายามดิ้นออกจากแขนเธอ

202
00:16:32,440 --> 00:16:35,240
ที่คอเธอมีเลือดเจิ่งนอง

203
00:16:37,600 --> 00:16:41,760
เธอไม่รู้เลยว่าเรามาถึงแล้ว
เธอไม่รู้สึกตัว

204
00:16:41,840 --> 00:16:44,760
ลมหายใจเธอค่อนข้างแผ่ว
เลือดไหลเต็มไปหมด

205
00:16:47,240 --> 00:16:49,440
เธอไม่ตอบสนองเลย

206
00:16:51,200 --> 00:16:53,680
ผมรู้ว่าอาการเธอหนัก

207
00:17:01,320 --> 00:17:02,600
เธอ...

208
00:17:04,400 --> 00:17:09,520
อุ้มเด็กทั้งคู่เอาไว้ตอนที่ถูกยิงและ...

209
00:17:12,760 --> 00:17:15,120
จากที่ผมเห็นท่าทางที่เธอนอนอยู่

210
00:17:15,200 --> 00:17:17,640
เธอเหมือนจะยกแขนขึ้น

211
00:17:17,920 --> 00:17:20,680
เพื่อป้องกันเด็กๆ ไม่ให้โดนกระสุน

212
00:17:25,160 --> 00:17:26,280
ทราบแล้วเปลี่ยน

213
00:17:26,359 --> 00:17:28,719
(เจ้าหน้าที่คริสตาพบบูคาแนน)

214
00:17:28,800 --> 00:17:31,280
(ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ)

215
00:17:46,240 --> 00:17:48,280
ฉันตะโกนบอกให้เขาชูมือขึ้น

216
00:17:48,360 --> 00:17:49,720
ให้ชูมือให้ฉันเห็น

217
00:17:51,160 --> 00:17:53,480
และเขาก็ทำตามที่ฉันบอกให้ทำ แต่เขาก็ดูกระวนกระวาย

218
00:17:58,520 --> 00:18:00,120
เขาตะคอกออกมาเป็นชุด

219
00:18:00,200 --> 00:18:02,640
จนฉันไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรอยู่

220
00:18:03,160 --> 00:18:06,000
ช่วยด้วย ช่วยด้วย ปล่อยฉันนะ

221
00:18:16,680 --> 00:18:19,360
ฉันจำได้ว่ารู้สึกแปลกใจ

222
00:18:19,440 --> 00:18:22,200
ที่ทั้งที่เขาดูมึนงง

223
00:18:22,280 --> 00:18:25,640
แต่เขาก็ทำตามที่ฉันบอกให้ทำ

224
00:18:25,720 --> 00:18:29,240
ฉันรู้ว่าอย่างน้อยๆ เขาก็เข้าใจคำสั่ง

225
00:18:45,520 --> 00:18:48,640
ผมถูกจับ ถูกยัดเข้ารถตำรวจ

226
00:18:49,360 --> 00:18:50,800
จากที่ผมเห็นในเอกสาร

227
00:18:50,880 --> 00:18:54,640
พวกเขาบอกว่าผมเอาหัวโขก
ทั้งประตูและหน้าต่างรถตำรวจ

228
00:18:54,720 --> 00:18:56,560
แต่ผมจำอะไรไม่ได้เลย

229
00:18:56,640 --> 00:19:01,080
และในนั้นบอกว่าผมเอาแต่พูด
ว่ามีคนพยายามจะฆ่าผม

230
00:19:01,160 --> 00:19:02,280
ไม่พวกเขาก็ผมที่ต้องตาย

231
00:19:02,360 --> 00:19:05,440
และผมก็มีทีท่าก้าวร้าว เหงื่อออกทั้งตัว

232
00:19:05,520 --> 00:19:08,400
จมูกมีน้ำมูกไหล เหงื่อชุ่มโชก

233
00:19:08,480 --> 00:19:11,600
แล้วพอถึงจุดหนึ่ง
พวกเขาก็บอกว่าผมพูดแบบนี้

234
00:19:11,680 --> 00:19:14,680
"พวกแกปกป้องฉันไม่ได้
พวกแกปกป้องฉันไม่ได้"

235
00:19:14,800 --> 00:19:18,520
เขาขังผมไว้ในห้องขัง
เพื่อป้องกันไม่ให้ฆ่าตัวตาย

236
00:19:19,160 --> 00:19:22,440
ผมน่าจะหลับไปสองวันได้

237
00:19:23,360 --> 00:19:27,640
แล้วในที่สุดพอผมสร่าง
จากอาการอะไรก็ตามที่ผมกำลังเจอ

238
00:19:27,720 --> 00:19:30,320
ผลกระทบอะไรก็ตามจากยาที่ผมใช้

239
00:19:30,600 --> 00:19:36,320
เธอก็บอกให้ผมนั่งลงแล้วถามว่า
"รู้ไหมว่าคุณถูกจับเพราะอะไร"

240
00:19:36,920 --> 00:19:39,640
และพอเธอบอกผม น้ำตาผมก็ไหล

241
00:19:40,040 --> 00:19:42,480
และผมก็พูดว่า "คุณโกหก"
และเธอก็บอกว่า "เปล่า"

242
00:19:46,840 --> 00:19:50,760
(บูคาแนนถูกตั้งข้อหายิงสมาชิกสามคน)

243
00:19:50,840 --> 00:19:54,200
(ในครอบครัวของเขาจนถึงแก่ความตาย)

244
00:19:57,680 --> 00:20:02,920
คืนนั้น เขาบอกว่า
ผมยิงฮวานิต้า ฮอฟฟ์แมน ป้าของผม

245
00:20:06,720 --> 00:20:09,560
วิลเลียม เจฟเฟอร์สัน พ่อเลี้ยงผม

246
00:20:13,720 --> 00:20:17,480
และแฟนผม แองเจล่า

247
00:20:23,520 --> 00:20:25,080
ผมยอมแพ้

248
00:20:25,720 --> 00:20:28,800
ผมพูดว่า "ไอ้บ้า ถ้าจะฆ่าผมก็ฆ่าเลย"

249
00:20:29,240 --> 00:20:31,720
คือหลังจากที่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

250
00:20:32,400 --> 00:20:35,440
ผมก็คิดว่า "ก็มาประหารผมเลย
ไอ้บ้าเอ๊ย มาประหารผมเลยสิ"

251
00:20:35,800 --> 00:20:41,680
เพราะผมรู้สึกว่าผมไม่ควรมีชีวิตอยู่
หลังจากได้ทำแบบนั้นลงไป

252
00:20:41,760 --> 00:20:45,800
ถึงแม้ผมจะไม่ได้ตั้งใจลงมือ
แต่ผมก็รู้ว่าตัวเองต้องรับผิดชอบ

253
00:20:45,880 --> 00:20:47,480
ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว

254
00:20:54,720 --> 00:21:01,160
(วันที่ 22 เมษายน ปี 2002
บูคาแนนถูกตัดสินประหารชีวิต)

255
00:21:03,320 --> 00:21:10,320
(จนถึงวันนี้เขายังยืนยันว่า
จำช่วงเวลาที่ยิงไม่ได้)

256
00:21:16,600 --> 00:21:20,400
(โคลัมเบีย มิสซูรี)

257
00:21:36,720 --> 00:21:38,120
ฉันชอบฤดูหนาว

258
00:21:40,360 --> 00:21:42,120
ทั้งฤดูหนาวและใบไม้ร่วง

259
00:21:45,520 --> 00:21:48,800
ทุกคนจะห่วงฉันเมื่อถึงเดือนพฤศจิกายน
เพราะพวกเขารู้ว่ามันหนักหนา

260
00:21:48,880 --> 00:21:50,320
มันหนักหนามากสำหรับฉัน

261
00:21:51,240 --> 00:21:53,680
เพราะเหตุการณ์นั้น
เกิดขึ้นในเดือนพฤศจิกายน

262
00:21:57,960 --> 00:22:00,280
ฉันวาเลเรีย แม่ของแองเจล่า

263
00:22:00,520 --> 00:22:04,600
แองเจล่าเป็นหนึ่งใน
คนที่ดีแอนเดรฆ่าในคืนนั้น

264
00:22:05,800 --> 00:22:09,120
ยังมีอีกสองชีวิตที่เขาได้พรากไป

265
00:22:09,200 --> 00:22:12,360
แต่เขาฆ่าแม่ของลูกตัวเอง

266
00:22:16,320 --> 00:22:18,920
ทุกคนที่ได้รู้จักกับเธอ...

267
00:22:19,640 --> 00:22:22,680
ล้วนพูดว่าเธอโตเกินวัย เธอเป็นคนรู้จักพูด

268
00:22:28,760 --> 00:22:30,920
เธอไม่เที่ยวบาร์ เธอไม่ชอบที่แบบนั้น

269
00:22:31,000 --> 00:22:34,880
เธอมักอยู่บ้านและอ่านหนังสือ
เธอเป็นหนอนหนังสือ

270
00:22:37,400 --> 00:22:41,560
แล้วพอแองจี้อายุ 16 ปี
เธอก็มาหาฉันแล้วบอกว่า

271
00:22:41,640 --> 00:22:45,000
"แม่คะ หนูจะไปเดตกับผู้ชายคนนี้"

272
00:22:45,080 --> 00:22:47,360
ฉันบอก "โอเค งั้นเราก็ต้องคุยกับเขา"

273
00:22:49,480 --> 00:22:50,960
เขาเป็นสุภาพบุรุษเต็มร้อย

274
00:22:51,040 --> 00:22:54,440
เพราะเขาเป็นคนนิสัยดี สุภาพ พูดจาดี

275
00:22:54,960 --> 00:22:56,600
พาเธอกลับบ้านตรงเวลา

276
00:22:57,040 --> 00:23:00,640
โทรหาเธออย่างที่คนเป็นแฟนกันทำ

277
00:23:01,720 --> 00:23:05,160
ไม่มีใครคิดหรอกว่าเขาจะเป็น
หมาป่าในคราบลูกแกะ

278
00:23:08,720 --> 00:23:10,640
(หลังจากอยู่ด้วยกันสามปี)

279
00:23:10,720 --> 00:23:14,160
(แองเจล่ากับบูคาแนนก็มีลูกคนแรก)

280
00:23:20,040 --> 00:23:22,360
ราวๆ คริสต์มาส เธอโทรหาฉัน

281
00:23:22,720 --> 00:23:24,000
เธอบอกว่า "แม่คะ"

282
00:23:24,080 --> 00:23:29,320
เธอบอกว่า "ดีแอนเดรเสียสติไปแล้ว
เขาบอกว่าเด็กไม่ใช่ลูกเขา"

283
00:23:29,640 --> 00:23:35,240
ฉันบอกว่า "แองจี้ อย่าอยู่ที่นั่นเลย
บ้านเราต้อนรับลูกตลอดเวลา"

284
00:23:35,320 --> 00:23:38,680
ประตูนี้เปิดรับเธอเสมอ

285
00:23:40,960 --> 00:23:44,000
แต่เธอก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย

286
00:23:45,320 --> 00:23:49,080
เขาไม่ให้เธอมา เขาขังเธอเอาไว้

287
00:23:54,200 --> 00:23:56,160
แล้วแองจี้ก็ถูกยิงตาย

288
00:23:59,760 --> 00:24:03,080
(สุสานโรโนค ปี 1854)

289
00:24:04,160 --> 00:24:06,520
- ไม่เป็นไรนะ
- โอ้พระเจ้า

290
00:24:11,280 --> 00:24:12,840
แองจี้มีลูกสาวสองคน

291
00:24:13,960 --> 00:24:19,080
ฉันเอาพวกเธอมาเลี้ยง
เพราะพวกเธอเป็นหลานฉัน

292
00:24:19,960 --> 00:24:23,640
"หากพรุ่งนี้เริ่มต้นโดยขาดฉัน
อย่าคิดว่าเราได้จากกัน

293
00:24:23,720 --> 00:24:26,920
เพราะทุกครั้งที่เธอคิดถึงฉัน
ฉันอยู่ที่นั่นในใจเธอ"

294
00:24:27,000 --> 00:24:32,800
(แองเจล่า บราวน์ 5 กรกฎาคม ปี 1980
ถึง 10 พฤศจิกายน ปี 2000)

295
00:24:39,200 --> 00:24:41,160
ใจฉันเต็มไปด้วยความเกลียด

296
00:24:42,160 --> 00:24:45,800
ฉันอยากให้เขาเจ็บแบบที่เขาทำกับคนอื่นๆ

297
00:24:47,160 --> 00:24:49,080
ฉันอยากให้เขาโดนประหาร

298
00:24:51,360 --> 00:24:53,080
เพราะเขาสมควรโดน

299
00:24:53,160 --> 00:24:56,120
เขาฆ่าคนที่เขาบอกว่ารัก

300
00:24:56,560 --> 00:24:59,440
ถ้าเขารักคนเหล่านั้นจริงๆ
คนก็คงจะไม่ลงมือฆ่า

301
00:25:04,960 --> 00:25:07,880
เขาต้องอธิบายว่าทำไม คุณเข้าใจใช่ไหม

302
00:25:07,960 --> 00:25:10,960
ทำไมเขาถึงต้องฆ่าคนที่รักเขาจากใจจริง

303
00:25:36,360 --> 00:25:39,760
- เอาน้ำเพิ่มไหม
- เอาสิ

304
00:25:39,840 --> 00:25:41,280
ได้เลย

305
00:25:41,880 --> 00:25:43,640
- ใช่
- นั่นมันบ้า

306
00:25:44,200 --> 00:25:47,520
ฉันโตมากับดีแอนเดร
ฉันรู้ว่าเขาถูกตามใจ

307
00:25:47,600 --> 00:25:50,360
เขาเป็นเด็กถูกตามใจ เขาได้ทุกๆ อย่าง

308
00:25:51,400 --> 00:25:53,640
ฉันจะเอาช้อนมาให้

309
00:25:55,000 --> 00:25:56,400
โทนี เอาขนมปังไหม

310
00:25:56,480 --> 00:25:58,440
ฉันกับพี่สาว เราเป็นเด็กผู้หญิง

311
00:25:58,520 --> 00:26:02,240
แต่เราต้องไปบ้านย่า
เพื่อเล่นของเล่นของเขา

312
00:26:02,320 --> 00:26:03,960
เพราะเขามีทุกอย่าง

313
00:26:04,800 --> 00:26:08,120
แต่เขาเป็นคนนิสัยดี
เขาเป็นคนที่ฉันเคยชื่นชม

314
00:26:08,200 --> 00:26:12,960
แถมครอบครัวเราเกี่ยวดองกัน
เราก็เลยสนิทกัน

315
00:26:14,880 --> 00:26:20,640
เรามีสายสัมพันธ์
เราทั้งหมดเป็นเหมือนพี่น้องกัน

316
00:26:22,880 --> 00:26:26,560
(บูคาแนนใช้เวลาวัยเด็กส่วนใหญ่
อยู่ที่โคลัมเบีย มิสซูรี)

317
00:26:26,640 --> 00:26:29,240
(กับลูกพี่ลูกน้องของเขา
ชอนทาย มิจาและโทนี)

318
00:26:30,880 --> 00:26:34,680
มีแต่คนปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี
เรามีชีวิตที่ดี

319
00:26:34,880 --> 00:26:36,520
บางคนอาจจะดีกว่าคนอื่นๆ

320
00:26:36,600 --> 00:26:40,440
แต่ฉันกับลูกพี่ลูกน้องล้วนแต่มีชีวิตที่ดี

321
00:26:43,040 --> 00:26:45,360
ฉันเรียกพ่อเขาว่า "ลุงจูนจูน"

322
00:26:45,440 --> 00:26:48,840
ฉันจำตอนที่ลุงจูนจูนเสียได้

323
00:26:50,080 --> 00:26:52,480
และฉันรู้ว่ามันส่งผลกระทบต่อดีแอนเดร

324
00:26:52,560 --> 00:26:57,800
ฉันไม่คิดว่าเขาร้องไห้อย่างเด็กทั่วไป

325
00:26:57,880 --> 00:26:59,480
เวลาที่สูญเสียพ่อแม่

326
00:27:01,680 --> 00:27:03,600
แต่...

327
00:27:03,880 --> 00:27:08,520
หลายปีผ่านไป
เขาก็พบวิธีการที่แตกต่างเพื่อรับมือเรื่องนี้

328
00:27:09,440 --> 00:27:13,760
พอเขาเริ่มโตขึ้น เขาก็เริ่มสูบกัญชา

329
00:27:14,320 --> 00:27:18,600
ฉันคิดว่าของแบบนั้น
คงทำให้เขาคลายความเศร้า

330
00:27:27,560 --> 00:27:32,080
(ฮวานิต้า ฮอฟฟ์แมนเป็นหนึ่งในสามคน)

331
00:27:32,160 --> 00:27:34,480
(ที่ถูกบูคาแนนสังหาร)

332
00:27:38,000 --> 00:27:40,400
แม่ฉัน ฮวานิต้า ฮอฟฟ์แมน

333
00:27:41,400 --> 00:27:43,160
เป็นคนที่ดีมากๆ

334
00:27:47,200 --> 00:27:52,040
ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ
แต่ถ้าเป็นฮวานิต้า ฮอฟฟ์แมนล่ะก็

335
00:27:52,320 --> 00:27:55,560
เธอใกล้เคียงคำว่าสมบูรณ์แบบที่สุด

336
00:27:59,160 --> 00:28:00,840
โทรศัพท์ที่บ้านฉันดัง

337
00:28:00,920 --> 00:28:04,840
ฉันวิ่งไปรับ คนที่โทรมาคือชอนทาย
พี่สาวคนโตของฉัน

338
00:28:06,080 --> 00:28:07,880
เธอหัวเสียมาก

339
00:28:09,160 --> 00:28:11,560
และที่เธอก็พูดเหมือนกรีดร้อง

340
00:28:11,640 --> 00:28:16,600
"โทนี รีบเข้าเมืองมาเดี๋ยวนี้
ดีแอนเดรน่ะ เขายิงแม่"

341
00:28:16,800 --> 00:28:20,480
แล้วฉันก็แบบ "อะไรนะ"
ถึงจุดนั้นฉันก็เริ่มกรีดร้อง

342
00:28:22,760 --> 00:28:26,200
ที่โรงพยาบาล ฉันมองหมอ

343
00:28:26,960 --> 00:28:29,760
แล้วฉันก็จับตัวเขาก่อนจะพูดว่า

344
00:28:29,840 --> 00:28:35,720
"ได้โปรดเถอะค่ะหมอ
อย่าบอกนะคะว่าแม่ฉันตาย"

345
00:28:36,120 --> 00:28:39,360
ตอนนั้นแหละที่ฉันตระหนักถึงความจริง

346
00:28:42,120 --> 00:28:43,680
เธอจากฉันไปตลอดกาลแล้ว

347
00:28:47,120 --> 00:28:48,200
ให้ตาย...

348
00:28:48,640 --> 00:28:51,680
พระเจ้าช่วย

349
00:28:56,240 --> 00:29:00,400
จากนั้นก็นั่งลงและเธอ...

350
00:29:00,840 --> 00:29:04,960
ฉันรู้สึกได้
รู้สึกถึงความเจ็บปวดของแม่

351
00:29:05,040 --> 00:29:06,880
เพราะว่าลูกกระสุนน่ะ...

352
00:29:06,960 --> 00:29:11,080
แล้วฉันก็นั่งลงและสงสัยว่า "อะไรกัน"

353
00:29:11,160 --> 00:29:15,920
ตอนที่เขาจ่อปืนมาที่เธอ
"แม่คิดอะไรอยู่ในตอนนั้น"

354
00:29:16,000 --> 00:29:18,160
นั่นแหละ "แม่กลัวรึเปล่า"

355
00:29:43,240 --> 00:29:44,200
(ศาลบูนเคาท์ตี้)

356
00:29:44,280 --> 00:29:45,680
ผมค้นอะไรไม่ได้เลย

357
00:29:45,760 --> 00:29:49,800
อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้ตรวจสอบมัน
และคุยกับเธอเรื่องนี้

358
00:29:50,280 --> 00:29:53,960
คดีที่ 0102 รัฐฟ้องฌอน...

359
00:29:54,480 --> 00:29:58,200
ถ้าคุณต้องการให้ทนายช่วยแก้ต่าง

360
00:30:00,200 --> 00:30:01,160
ผมเควิน เครน

361
00:30:01,240 --> 00:30:06,040
ตอนนี้เป็นประธานผู้พิพากษา
ประจำศาลสัญจรที่ 13

362
00:30:06,120 --> 00:30:08,600
ครอบคลุมเขตบูนและคัลโลเวย์

363
00:30:10,920 --> 00:30:17,200
(ในปี 2001 เควิน เครนคืออัยการ
ในคดีของบูคาแนน)

364
00:30:18,760 --> 00:30:23,720
ตอนแรกผมตั้งข้อหาบูคาแนน
ในข้อหาฆาตกรรมสามกระทง

365
00:30:23,800 --> 00:30:29,040
ในมิสซูรี ฆ่าคนตายเป็นความผิดเดียว
ที่มีโทษจำคุกตลอดชีวิต

366
00:30:29,120 --> 00:30:32,280
โดยไม่มีสิทธิ์ขอลดหย่อนโทษ

367
00:30:32,360 --> 00:30:36,920
และเป็นคดีเดียวที่มีโทษถึงตาย

368
00:30:38,760 --> 00:30:39,720
เอาละ

369
00:30:41,640 --> 00:30:45,400
ทั้งครอบครัวและเพื่อนๆ ที่อยู่ที่นั่น

370
00:30:45,480 --> 00:30:48,000
ในคืนฆาตกรรม...

371
00:30:48,080 --> 00:30:52,880
พวกเขาสนุกด้วยกัน
คุณนึกออกนะ พวกเขา...

372
00:30:52,960 --> 00:30:56,480
วิลเลียม เจฟเฟอร์สันน่ะ
เป็นคนที่มีความเป็นผู้นำครอบครัวสูง

373
00:30:57,000 --> 00:30:58,480
นั่นน่ะบ้านเขา

374
00:30:58,560 --> 00:31:01,160
และเขาก็พร้อมต้อนรับทุกคนที่ไป

375
00:31:01,240 --> 00:31:03,040
และทุกคนก็รู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ที่นั่น

376
00:31:03,120 --> 00:31:08,440
แต่ผมคิดว่ามันมีความอึมครึมเกิดขึ้น

377
00:31:08,520 --> 00:31:10,320
เพราะเมื่อเวลาผ่านไป

378
00:31:10,400 --> 00:31:14,320
จำเลยกลับก็ยิ่งทำนิสัยจอมบงการ

379
00:31:15,280 --> 00:31:19,080
เขาเจ้ากี้เจ้าการกับการกระทำของแองจี้

380
00:31:19,160 --> 00:31:23,880
เช่นการออกไปจากห้อง เรื่องทำเรื่องต่างๆ

381
00:31:24,200 --> 00:31:27,840
ที่ผมจำได้คือ
มันเหมือนเป็นสองโลกใต้ชายคาเดียว

382
00:31:29,280 --> 00:31:34,400
(ในศาล บูคาแนนอ้างว่าจำตอนยิงไม่ได้)

383
00:31:34,480 --> 00:31:36,040
คุณมีสิทธิ์ที่จะเงียบ ทุกอย่างที่คุณพูด

384
00:31:36,120 --> 00:31:38,280
จะถูกใช้โจมตีคุณในชั้นศาล
คุณมีสิทธิ์ที่จะเรียกทนาย

385
00:31:38,360 --> 00:31:40,720
ถ้าคุณไม่มีเงินจ้างทนาย ทางเราจะจัดหาให้

386
00:31:40,800 --> 00:31:43,400
ถ้าคุณคิดจะสารภาพหรือตอบคำถาม

387
00:31:43,480 --> 00:31:46,040
คุณสามารถหยุด
จนกว่าทนายของคุณจะเข้ามา

388
00:31:46,120 --> 00:31:48,200
- คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม
- ครับผมเข้าใจ

389
00:31:48,280 --> 00:31:49,920
- อย่างเดียวกับที่เขาพูดกับคน
- ใช่

390
00:31:50,000 --> 00:31:52,640
- บอกผมทีว่ามีใครในบ้านบ้าง
- ผม แฟนผม...

391
00:31:52,720 --> 00:31:54,440
มีคุณ แล้วก็แม่ของลูกๆ ลูกสองคน...

392
00:31:54,520 --> 00:31:57,640
แม่ของลูกๆ ผม
ส่วนลูกๆ ผมอยู่หลังบ้าน

393
00:31:57,720 --> 00:31:58,560
โอเคครับ

394
00:31:58,640 --> 00:32:04,240
แล้วก็มีป้าผม ติตี้ของผม
วิลเลียม เจฟเฟอร์สัน พ่อเลี้ยงผม

395
00:32:04,320 --> 00:32:07,480
เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวและเอนหลังพิงพนัง

396
00:32:08,040 --> 00:32:13,600
(บูคาแนนอ้างว่าคนในงานคิดฆ่าเขา)

397
00:32:15,120 --> 00:32:16,600
ผมบอกว่า "มาล้อมผมทำไม"

398
00:32:17,080 --> 00:32:19,720
เวลาที่เราเกิดความรู้สึกแปลกๆ ในอก

399
00:32:19,800 --> 00:32:21,920
เกี่ยวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นกับเรา

400
00:32:22,360 --> 00:32:24,400
ตอนนั้นแหละที่ผมหยิบลูกซอง

401
00:32:24,600 --> 00:32:27,440
ผมจ่อปืนและสงสัยว่า
ทำไมพวกเขาถึงต้องเข้ามาล้อมผม

402
00:32:27,760 --> 00:32:30,760
ผมบอกว่า "พวกคุณมาตีวงล้อมผมทำไม"

403
00:32:30,840 --> 00:32:31,840
แต่พวกเขาไม่ยอมถอย

404
00:32:32,320 --> 00:32:34,400
จากนั้นพวกเขาก็พูดว่า "เด็กๆ อยู่กับเรา"

405
00:32:34,480 --> 00:32:37,400
ตอนที่คุณหยิบลูกซองขึ้นมาถือ
พวกเขาก็ชูเด็กขึ้นมาบังเหรอ ใช่ นี่มันอะไรกัน
อย่างนี้เหรอที่ว่าไม่ได้คิดร้าย

406
00:32:40,480 --> 00:32:42,400
- ลูกคุณเหรอ
- ใช่ ลูกผมนี่แหละ

407
00:32:42,480 --> 00:32:46,040
ผมยังขอให้ป้าผมช่วยอธิบายเลย
ว่านี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น

408
00:32:46,120 --> 00:32:49,760
เธอเดินมาที่ผมและจะเอาปืนไปจากผม

409
00:32:49,840 --> 00:32:51,640
ทำไมเธอจะต้องเอาปืนไปจากผม

410
00:32:51,720 --> 00:32:54,760
ตอนนั้นแหละที่ผมกระชากมันกลับ
และป้าก็พูดว่า "นี่ป้าเธอเองนะ"

411
00:32:54,840 --> 00:32:56,560
แล้วผมก็ขาดสติ

412
00:32:56,920 --> 00:32:58,720
- คุณลั่นไกตอนนั้นเหรอ
- ใช่

413
00:32:58,800 --> 00:33:01,640
- คุณยิงเธอตรงนั้นใช่ไหม
- ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ

414
00:33:01,720 --> 00:33:03,240
ผมไม่ได้ตั้งใจจะยิงเธอที่หน้าเลย

415
00:33:03,320 --> 00:33:05,360
ผมแค่คิดว่าก็แค่ยิง ผมไม่ได้โกหก

416
00:33:05,440 --> 00:33:07,680
ถ้าผมหาทางออกได้จากเรื่องงี่เง่าพวกนี้

417
00:33:07,760 --> 00:33:09,040
บางทีผมก็คงไม่ได้ลั่นไกนั่น

418
00:33:09,120 --> 00:33:12,240
แต่ในตอนนั้นไม่มีใครคิดถึงผม

419
00:33:17,040 --> 00:33:20,400
โอเค แล้วจากนั้นคุณก็
เผชิญหน้ากับคุณเจฟเฟอร์สัน

420
00:33:21,000 --> 00:33:22,840
ตรงหน้าตู้เย็นในครัวใช่ไหม จากนั้นเกิดอะไร คุณพูดอะไรกับเขารึเปล่า

421
00:33:24,840 --> 00:33:26,960
เปล่า ผมแค่มองเขา เขาก็มองผม

422
00:33:27,040 --> 00:33:29,800
และผมก็ถามว่า
"ทำไมคุณต้องคิดฆ่าผมด้วย" และเขาก็พูดว่า "นี่พ่อเลี้ยงของแกนะ"

423
00:33:32,720 --> 00:33:35,760
- แล้วเกิดอะไรขึ้น
- แล้วผมก็ลั่นไกและผมก็เผ่น

424
00:33:35,840 --> 00:33:37,800
- ออกจากบ้าน
- คุณยิงเขาตรงไหน

425
00:33:37,880 --> 00:33:40,840
ผมไม่รู้ ผมคิดว่าคงตรงไหนสักแห่ง

426
00:33:40,920 --> 00:33:42,160
- ตรงอกรึเปล่า
- ผมไม่รู้

427
00:33:42,240 --> 00:33:43,720
- แล้วคุณก็วิ่งหนีออกจากบ้าน
- ใช่

428
00:33:43,800 --> 00:33:47,160
ทันใดนั้นผมก็เห็นคนวิ่งไปทางขวา

429
00:33:47,240 --> 00:33:49,000
แม่ของลูกๆ ผมเอง

430
00:33:54,040 --> 00:33:56,720
- กระสุนผมหมด
- แล้วเกิดอะไรขึ้น

431
00:33:56,800 --> 00:34:00,920
ผมก็ล้วงกระเป๋าหลังของผม
แล้วใส่กระสุนเข้าไปใหม่

432
00:34:01,120 --> 00:34:02,680
- ตอนนั้นเธออยู่กับใคร
- ลูกๆ ผม

433
00:34:02,760 --> 00:34:04,160
- โอเค อยู่กับลูกๆ คุณนะ
- ใช่

434
00:34:04,240 --> 00:34:07,160
- เธอวิ่งหนีสุดชีวิต
- คุณต้องวิ่งตามเธอไปสินะ

435
00:34:07,240 --> 00:34:09,320
ใช่ แล้วเธอก็หยุด ผมพูดว่า
"มานี่สิ แองจี้"

436
00:34:10,000 --> 00:34:12,720
ผมพูดว่า "แองจี้ๆ"

437
00:34:12,800 --> 00:34:15,640
คุณเข้าใจไหม เธอหยุด
แล้วผมก็เดินเข้าไปหา

438
00:34:16,159 --> 00:34:19,399
ผมถามเธอว่า "ทำไมเธอถึง"

439
00:34:19,480 --> 00:34:20,800
นั่นแหละ "ทำไมเธอถึง"

440
00:34:20,880 --> 00:34:24,080
คุณรู้ใช่ไหม
"ทำไมพวกเธอถึงต้องพยายามฆ่าฉัน"

441
00:34:24,159 --> 00:34:26,719
ลูกๆ อยู่กับเธอ "อย่าจ่อปืนมาทางนี้นะ"

442
00:34:26,800 --> 00:34:28,360
นั่นน่ะลูกสาวผม ผมทำไม่ได้

443
00:34:28,440 --> 00:34:31,440
แล้วทันใดนั้นผมก็หมดความอดทนกับเธอ

444
00:34:31,520 --> 00:34:34,880
กับความจริงที่ว่าเธอพยายาม
วางแผนเล่นงานผมหลายครั้ง

445
00:34:34,960 --> 00:34:37,440
คุณยิงเธอที่หน้ารึเปล่า
คุณยิงตรงไหน...

446
00:34:37,520 --> 00:34:40,440
ก็คงเป็นตรงไหนสักแห่งแหละ ผมไม่...

447
00:34:40,520 --> 00:34:42,760
- สภาพผมตอนนั้น
- ไม่รู้สิ ผมกำลังเมา

448
00:34:42,840 --> 00:34:45,640
แต่มันห่างจากลูกสาวผม ผมรู้แค่นั้น

449
00:34:45,960 --> 00:34:47,000
เธออุ้มลูกแบบไหน

450
00:34:47,080 --> 00:34:49,040
เธออุ้มท่านี้ตอนที่ผมยิง

451
00:34:49,120 --> 00:34:50,200
- ฝั่งนั้นเหรอ
- ใช่

452
00:35:01,680 --> 00:35:04,120
ผมไม่สงสัยว่าตอนนั้นเขาตกอยู่

453
00:35:04,200 --> 00:35:06,680
ภายใต้ฤทธิ์สารกล่อมประสาท

454
00:35:06,960 --> 00:35:09,040
แต่นั่นไม่ใช่ข้อแก้ต่าง

455
00:35:09,840 --> 00:35:13,080
คุณไม่สามารถอ้างได้ว่า
"ผมดื่มวิสกี้ไปหนึ่งขวด

456
00:35:13,160 --> 00:35:15,320
เลยจำไม่ได้ว่าฆ่าคนมา"

457
00:35:15,400 --> 00:35:18,720
มันไม่ใช่ข้อแก้ต่าง ตัดทิ้งไปได้เลย

458
00:35:20,080 --> 00:35:22,800
ผมเลยตั้งใจจะฟ้องคดีนี้ให้ได้
และที่ผมสนใจก็คือ

459
00:35:22,880 --> 00:35:26,920
มีการไตร่ตรองไว้ก่อนจะฆ่ารึเปล่า

460
00:35:27,000 --> 00:35:31,880
"การคิดอย่างใจเย็น" ว่าจะฆ่า
ถึงแม้จะเป็นเพียงชั่วขณะสั้นๆ

461
00:35:32,520 --> 00:35:34,360
โอเค นั่นแหละไตร่ตรอง

462
00:35:34,440 --> 00:35:38,600
ในกรณีนี้เรามีเหยื่อสามคน

463
00:35:38,680 --> 00:35:42,440
คดีนี้เหยื่อแต่ละคนถูกจำเลยยิง

464
00:35:42,520 --> 00:35:44,680
ด้วยลูกซองแบบลูกเลื่อน

465
00:35:46,000 --> 00:35:47,760
ขอผมถามอะไรซ้ำอีกรอบนะ

466
00:35:47,840 --> 00:35:51,160
อย่างแรก หลังจากที่คุณยิงป้าของคุณ

467
00:35:51,240 --> 00:35:55,680
คุณขึ้นลำลูกซองทันทีเลยรึเปล่า

468
00:35:56,520 --> 00:35:59,760
ใช่ เพราะผมไม่รู้ว่าข้างหน้ามีอะไร

469
00:36:01,000 --> 00:36:03,880
คดีนี้คุณไม่เพียงแต่ต้องบรรจุกระสุนใหม่

470
00:36:03,960 --> 00:36:07,240
เพื่อที่จะฆ่าคนสามคนตายโดยเจตนา

471
00:36:08,720 --> 00:36:13,040
เขายังจะต้องขึ้นลำลูกซองทุกครั้งที่เขายิง

472
00:36:13,680 --> 00:36:17,880
แล้วจากนั้นพอคุณยิงคุณเจฟเฟอร์สัน
คุณก็ขึ้นลำลูกซองด้วยใช่ไหม

473
00:36:17,960 --> 00:36:21,800
ไม่ ผมวิ่งออกไปข้างนอก
แล้วผมค่อยทำตอนที่วิ่งไปข้างหลังบ้าน

474
00:36:21,880 --> 00:36:23,360
- โอเค
- แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย

475
00:36:23,440 --> 00:36:25,280
คือคุณมีกระสุนในกระเป๋า

476
00:36:25,360 --> 00:36:27,160
- และคุณใส่กระสุนเพิ่ม
- ถูกต้อง

477
00:36:27,240 --> 00:36:28,560
คุณจะต้องขึ้นลำลูกซองใช่ไหม

478
00:36:28,640 --> 00:36:32,560
- กระสุนถึงจะพร้อมยิง
- ใช่ ต้องทำ

479
00:36:35,000 --> 00:36:39,920
นั่นเป็นองค์ประกอบหนึ่งที่ผมใช้ชี้แจงลูกขุน

480
00:36:40,000 --> 00:36:44,360
ว่าเขาฆ่าเหยื่อทั้งสาม "อย่างไตร่ตรอง"

481
00:36:44,800 --> 00:36:48,280
พูดตามตรง ผมรู้สึกว่าทุกคนในบ้าน...

482
00:36:48,520 --> 00:36:51,520
ถ้าผมตามพวกเขาทันหมด
ผมก็คงฆ่าพวกเขาหมดทุกคน

483
00:36:51,600 --> 00:36:53,120
ผมไม่ได้ล้อเล่น

484
00:36:53,200 --> 00:36:57,240
ผมพูดจริง เพราะพวกเขารุมผม

485
00:37:01,000 --> 00:37:03,560
คุณยังเชื่อว่า คุณไม่มีประสิทธิภาพ...

486
00:37:05,360 --> 00:37:09,000
ตัวผู้กระทำควรจะต้องรับผิดชอบบ้าง

487
00:37:09,280 --> 00:37:12,280
คือมันเริ่มที่ตัวบุคคล

488
00:37:12,880 --> 00:37:15,520
ผมไม่โทษยา

489
00:37:15,600 --> 00:37:18,280
ผมไม่โทษปืน ผมโทษตัวบุคคล

490
00:37:20,240 --> 00:37:22,680
(ในปี 2001 บูคาแนนถูกตัดสินว่ามีความผิด)

491
00:37:22,760 --> 00:37:26,520
(และให้ประหารชีวิตจากสิบต่อสองเสียง)

492
00:37:29,200 --> 00:37:33,600
(แต่ในปี 2003 ศาลฎีกาตัดสินว่า
การจะต้องโทษประหารชีวิตนั้น)

493
00:37:33,680 --> 00:37:37,080
(ต้องได้เสียงจากลูกขุนอย่างเป็นเอกฉันท์)

494
00:37:39,520 --> 00:37:45,200
(โทษของบูคาแนนจึงเหลือเพียง
จำคุกตลอดชีวิตห้ามลดหย่อน)

495
00:37:46,320 --> 00:37:50,320
(โคลัมเบีย)

496
00:38:11,920 --> 00:38:17,440
ผ่านพฤศจิกายนปีนั้นมา 17 ปีแล้ว
แต่ภาพมันยังแจ่มชัด

497
00:38:17,520 --> 00:38:20,720
สำหรับเราบางคน
มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

498
00:38:30,480 --> 00:38:32,080
ภาพถ่ายใบนี้

499
00:38:33,240 --> 00:38:37,840
นี่ดีแอนเดรกับแม่ของเขายืนอยู่ข้างๆ ฮวานิต้า

500
00:38:37,920 --> 00:38:39,640
พวกเขาพูดคุยกัน

501
00:38:41,680 --> 00:38:44,360
ภาพนี้ถ่ายวันที่ 3 มิถุนายน ปี 1992

502
00:38:44,440 --> 00:38:49,080
วันนั้นปู่ของฉัน วิลเลียม เจฟเฟอร์สัน

503
00:38:49,160 --> 00:38:53,160
แต่งงานกับแม่ของดีแอนเดร
ลิเดีย เจฟเฟอร์สัน

504
00:38:54,000 --> 00:38:58,640
ดีแอนเดรรับหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าวในงาน

505
00:38:59,080 --> 00:39:01,560
นั่นปู่ของฉัน วิลเลียม เจฟเฟอร์สัน

506
00:39:02,240 --> 00:39:04,080
พ่อเลี้ยงของดีแอนเดร

507
00:39:04,480 --> 00:39:07,480
และหนึ่งในคนที่เขาฆ่าในคืนนั้น

508
00:39:21,000 --> 00:39:22,920
คืนนั้นปู่ของฉันตายอย่างวีรบุรุษ

509
00:39:23,000 --> 00:39:27,520
เขาไม่ยอมให้เดรทำอะไรคนในบ้าน

510
00:39:30,880 --> 00:39:33,760
เพราะนั่นคือบ้านของเขา อาณาเขตของเขา

511
00:39:38,560 --> 00:39:40,400
ปู่ของฉัน...

512
00:39:42,080 --> 00:39:43,960
ปฏิบัติต่อเขาเหมือนลูกแท้ๆ

513
00:39:45,320 --> 00:39:51,240
แต่เดรกลับตอบแทนด้วยการ
ฝังกระสุนในหัวใจของปู่

514
00:39:56,960 --> 00:40:00,560
รูปนี้คือแองจี้กับลูกชายสองคนของดีแอนเดร

515
00:40:00,960 --> 00:40:04,200
ซึ่งเกิดจากผู้หญิงคนอื่น...

516
00:40:05,000 --> 00:40:10,200
คือเธอมีความอดทนกับดีแอนเดรสูงมาก

517
00:40:12,720 --> 00:40:14,880
พอฉันได้คุยกับแองจี้

518
00:40:14,960 --> 00:40:19,120
ฉันเลยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา

519
00:40:19,200 --> 00:40:21,560
และมีการใช้กำลัง

520
00:40:25,760 --> 00:40:27,440
มีการใช้ความรุนแรงกันนิดหน่อย

521
00:40:27,520 --> 00:40:29,760
ผมจับตัวเธอมาเขย่า

522
00:40:30,600 --> 00:40:34,320
เพราะเธอไม่พูดสิ่งที่ผมคิดว่าผมควรได้ยิน

523
00:40:37,320 --> 00:40:39,400
ไม่ มันไม่ใช่แค่เขย่า

524
00:40:41,040 --> 00:40:43,040
ฉันคิดว่าเขาเลือกอธิบายแบบนั้น

525
00:40:43,120 --> 00:40:47,600
เพราะไม่อยากถูกมองว่าเลว

526
00:40:48,320 --> 00:40:51,400
ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาคือคนเลว

527
00:40:52,520 --> 00:40:56,800
เดรเคยถูกจับข้อหาทำร้ายร่างกายแองจี้

528
00:40:58,680 --> 00:41:00,840
และเรื่องเกิดขึ้นตอนที่

529
00:41:00,920 --> 00:41:04,000
แองเจล่า ตั้งท้องลูกของเขาคนแรก

530
00:41:04,080 --> 00:41:08,520
เขาวิ่งไล่ตามเธอออกมาที่ถนน

531
00:41:08,600 --> 00:41:10,960
แล้วก็ฟาดเธอด้วยไม้เบสบอล

532
00:41:11,040 --> 00:41:13,120
(กรมตำรวจโคลัมเบีย
รายงานการกระทำผิด)

533
00:41:13,200 --> 00:41:14,560
(รายงาน การทำร้ายร่างกาย)

534
00:41:14,640 --> 00:41:16,920
เขาถืออาวุธตรงมาที่เธอ

535
00:41:17,280 --> 00:41:20,640
(บูคาแนนยิ่งโกรธและเริ่มชกใบหน้าเธอ)

536
00:41:20,720 --> 00:41:24,640
เขาทำร้ายร่างกายเธอในอดีต...

537
00:41:24,720 --> 00:41:28,840
และศาลก็สั่งให้พวกเขาแยกกันอยู่...

538
00:41:29,000 --> 00:41:31,880
ศาลออกคำสั่งไม่ให้พวกเขาเข้าใกล้กัน

539
00:41:31,960 --> 00:41:35,480
เพราะเรื่องเลวๆ ที่เขาทำกับแองเจล่า

540
00:41:35,800 --> 00:41:37,320
ตอนที่แองจี้ตาย

541
00:41:37,400 --> 00:41:40,000
เดรไม่ควรติดต่อแองจี้ด้วยซ้ำ

542
00:41:40,080 --> 00:41:45,640
แต่นั่นบอกให้รู้ว่าเขามีอำนาจ
เหนือจิตใจของแองจี้

543
00:41:45,720 --> 00:41:47,320
รวมถึงสิ่งที่เธอทำ

544
00:41:48,560 --> 00:41:52,080
แต่ตามกฎหมาย
ทั้งคู่ไม่ควรจะติดต่อกันอีกแล้ว

545
00:41:53,640 --> 00:41:57,200
แต่ดูเหมือนเธอจะกลัวเขา

546
00:41:57,560 --> 00:42:02,040
ถึงแม้เขาจะทำอย่างนั้นกับเธอ
และตำรวจสั่งให้ห้ามเจอกัน

547
00:42:02,200 --> 00:42:03,880
แต่เธอก็ยังกลับมา

548
00:42:04,880 --> 00:42:08,680
เธอยังกลับมาทั้งที่เขาทำแบบนั้นกับเธอ

549
00:42:12,240 --> 00:42:16,080
ผมยังคงคิดไม่ตกว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

550
00:42:17,280 --> 00:42:20,040
ผมยอมให้ตัวเองทำแบบนี้ได้ยังไง

551
00:42:23,640 --> 00:42:27,480
แองจี้ เขาฆ่าเธออย่างเลือดเย็น จบแค่นี้

552
00:42:28,280 --> 00:42:30,560
เป็นการฆ่าอย่างไตร่ตรอง

553
00:42:30,640 --> 00:42:33,360
เขาอาจไม่บอกว่าเขาวางแผนมายังไง

554
00:42:33,760 --> 00:42:37,320
แต่ชัดเจนว่าเขาตั้งใจฆ่าแองจี้
เข้าใจตรงกันนะ

555
00:42:39,680 --> 00:42:42,800
แองจี้ควรรอดไปจากคืนนั้น

556
00:42:44,040 --> 00:42:46,600
แต่เดรเรียกเธอกลับมา

557
00:42:46,880 --> 00:42:51,040
เธอตัวแข็งทื่อและกลับไปหาเขา
แล้วเขาก็ยิงเธอเข้าที่คอ

558
00:42:51,120 --> 00:42:54,720
ขณะที่เธออุ้มเด็กอยู่

559
00:42:56,400 --> 00:42:57,840
เธออุ้มเด็กวัยห้าเดือนอยู่

560
00:42:57,920 --> 00:43:00,480
และเขาก็ยิงเธอที่คอเหมือนเธอเป็นขยะ

561
00:43:03,120 --> 00:43:07,880
ดีแอนเดรกลายไปเป็นคนชอบใช้กำลัง

562
00:43:07,960 --> 00:43:12,240
แรกเริ่มเขาอาจเป็นพรวิเศษ
เขาทำตามใจเธอ

563
00:43:12,320 --> 00:43:15,320
เขาพาเธอไปเที่ยวและทำอะไรอื่นๆ

564
00:43:15,400 --> 00:43:19,200
จากตรงนั้นเขาก็เริ่ม
"เธอต้องอยู่กับฉันนะ" แล้วก็เริ่ม
"เธอจะไปจากบ้านไม่ได้จนกว่าฉันอนุญาต"

565
00:43:23,560 --> 00:43:25,760
แล้วก็ "เธอจะไปหาครอบครัวไม่ได้

566
00:43:25,840 --> 00:43:30,200
เธอจะไปไหนกับเพื่อนไม่ได้"
จนกระทั่งเขาฆ่าเธอ

567
00:43:32,720 --> 00:43:34,480
และเรื่องคืนนั้นไม่เกี่ยวกับยา

568
00:43:34,560 --> 00:43:39,040
ฉันไม่สนว่าเขาจะอ้างว่า
คืนนั้นเขาเมายาหรืออะไร

569
00:43:39,120 --> 00:43:43,800
ฉันเห็นเดรเต็มสองตา
สิบนาทีก่อนที่เรื่องนี้จะเกิด

570
00:43:46,320 --> 00:43:48,640
ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้เมา

571
00:43:48,720 --> 00:43:53,240
ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ตกอยู่ในภาวะวิกลจริต

572
00:43:53,320 --> 00:43:55,040
เพราะใช้ยา

573
00:43:55,280 --> 00:43:58,720
นั่นก็แค่คำโกหกที่เขาอยากจะบอก

574
00:44:02,760 --> 00:44:06,640
คนอื่นๆ ที่อยู่ที่นั่นในคืนนั้นโดนลูกหลง

575
00:44:07,600 --> 00:44:12,120
จากสิ่งที่เขาพยายามจะทำกับแองจี้

576
00:44:12,200 --> 00:44:18,120
และเขาก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องฆ่าฮวานิต้า

577
00:44:18,200 --> 00:44:21,240
เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องฆ่าปู่ของฉันเลย

578
00:44:38,640 --> 00:44:41,880
สิ่งสำคัญที่สุด
ที่ผมอยากบอกพวกเขาคือผมขอโทษ

579
00:44:42,560 --> 00:44:44,120
จริงๆ นะ ผมเสียใจ

580
00:44:44,800 --> 00:44:45,880
และ...

581
00:44:48,280 --> 00:44:53,600
ผมก็พยายามทำทุกอย่าง
เพื่อปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น

582
00:44:53,680 --> 00:44:55,800
เพื่อที่ผมจะได้ไม่กลายเป็นคนแบบนั้นอีก

583
00:44:56,520 --> 00:44:59,560
ผมไม่สนว่าพวกเขาจะรู้หรือไม่
หรือว่าใครจะรู้หรือไม่

584
00:44:59,640 --> 00:45:03,400
ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนเดิมแล้ว
ผมรู้แก่ใจดี

585
00:45:05,520 --> 00:45:10,880
(ดีแอนเดร บูคาแนน
ตกลงที่จะตอบคำถามต่อไปนี้)

586
00:45:14,000 --> 00:45:17,840
ผมยังพยายามหาคำตอบ
ว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้น

587
00:45:20,680 --> 00:45:22,040
หลายปีที่ผ่านมา

588
00:45:22,120 --> 00:45:24,960
ผมเอาแต่คิดว่า
"ผมยอมให้ตัวเองทำแบบนี้ได้ยังไง

589
00:45:25,680 --> 00:45:30,280
ผมยอมให้ตัวเองยิงป้า ยิงแฟน
และยิงพ่อเลี้ยงได้ยังไง

590
00:45:31,240 --> 00:45:33,640
ยิงแฟนผมขณะที่เธออุ้มลูกผมอยู่ด้วย"

591
00:45:36,520 --> 00:45:41,320
ฉันเชื่อว่าดีแอนเดรวางแผนฆ่าแองจี้ ใช่ค่ะ

592
00:45:42,360 --> 00:45:46,320
คนอื่นๆ ที่อยู่ที่นั่นในคืนนั้นโดนลูกหลง

593
00:45:47,200 --> 00:45:50,200
จากสิ่งที่เขาพยายามจะทำกับแองจี้

594
00:45:52,400 --> 00:45:55,160
ผมเปล่า ไม่ๆ

595
00:45:55,240 --> 00:45:59,440
เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมคงทำไปนานแล้ว

596
00:46:02,120 --> 00:46:04,640
บ้าจริง ถ้าผมอยากฆ่าเธอ ผมคงฆ่าไปแล้ว

597
00:46:05,440 --> 00:46:10,480
และสิ่งเดียวที่เป็นข้อสรุปให้ผมได้
ก็คือสารเคมีที่ผมเอามาใส่ตัว

598
00:46:10,560 --> 00:46:13,840
ทำให้ผมทำแบบนี้โดยที่ผมไม่รู้

599
00:46:14,480 --> 00:46:18,320
ยิ่งเมื่อรวมกับวิถีชีวิตของผม

600
00:46:18,840 --> 00:46:20,680
ก่อนที่ผมจะเจอกับแองเจล่า...

601
00:46:20,760 --> 00:46:23,600
เพราะอย่างที่ผมบอก
ผมเป็นคนรุนแรงตั้งแต่ก่อนรู้จักเธอ

602
00:46:23,680 --> 00:46:25,720
ผมเกี่ยวข้องกับความรุนแรงทุกชนิด ซึ่งทำให้ผมต้องเห็นคนพากันเสียชีวิต

603
00:46:29,000 --> 00:46:31,720
มานึกย้อนกลับไปตอนนี้
มันไม่มีอะไรที่น่าภูมิใจเลย

604
00:46:31,800 --> 00:46:33,680
แต่ในตอนนั้น เราคิดว่านั่นคือสิ่งที่เราต้องทำ

605
00:46:33,920 --> 00:46:38,760
ผมต้องมีปฏิกิริยาในแบบนั้น
เมื่ออิงจากวิถีชีวิตและเงื่อนไขชีวิต

606
00:46:42,640 --> 00:46:46,360
"การคิดอย่างใจเย็น" ว่าจะฆ่า

607
00:46:46,440 --> 00:46:50,000
ถึงแม้จะเป็นเพียงชั่วขณะสั้นๆ
นั่นแหละไตร่ตรอง

608
00:46:50,080 --> 00:46:52,680
ผมใช้ชี้แจงลูกขุนว่าเขา

609
00:46:52,840 --> 00:46:55,680
ฆ่าเหยื่อทั้งสาม "อย่างไตร่ตรอง"

610
00:46:56,200 --> 00:46:57,960
ผมไม่ได้วางแผนเอาไว้

611
00:46:58,040 --> 00:47:01,720
ผมไม่ได้มานั่งคำนวณว่า
"โอเค ฉันจะทำแบบนี้นะ"

612
00:47:01,800 --> 00:47:04,080
ผมไม่ได้วางแผนฆ่าแฟนตัวเอง

613
00:47:04,160 --> 00:47:05,960
ผมไม่ได้วางแผนฆ่าป้าตัวเอง

614
00:47:06,040 --> 00:47:07,960
ผมไม่ได้คิดจะฆ่าพ่อเลี้ยงตัวเอง

615
00:47:09,000 --> 00:47:12,440
ผมไม่เคยมานั่งคิดว่า
"โอเค วันนี้ฉันจะทำแบบนี้"

616
00:47:13,240 --> 00:47:15,400
ไม่เลย ไม่

617
00:47:16,000 --> 00:47:20,040
จากพยานทั้งหมด ทั้งผม
และทุกคนที่อยู่ที่นั่นคืนนั้น

618
00:47:20,120 --> 00:47:21,360
ผมสติแตก

619
00:47:21,440 --> 00:47:24,080
มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่วางแผนมาล่วงหน้า

620
00:47:25,120 --> 00:47:28,800
สิ่งที่ผมคิดว่าเป็นปัจจัยร่วมในคืนนั้น
ก็คือประตูนั่น

621
00:47:29,080 --> 00:47:31,240
กับเรื่องที่มีคนเข้ามาในบ้าน

622
00:47:31,320 --> 00:47:35,880
และพวกเขาไม่ยอมเปิดประตูห้องนอน
ให้ผมดูว่าใครอยู่ในนั้น

623
00:47:35,960 --> 00:47:41,200
ผมเชื่อว่านั่นแหละที่ทำให้ผมทำอย่างที่ทำ

624
00:47:47,520 --> 00:47:49,680
ไม่ มันไม่ใช่แค่เขย่า

625
00:47:50,440 --> 00:47:52,360
เขาวิ่งไล่ตามเธอออกมาที่ถนน

626
00:47:52,440 --> 00:47:54,440
แล้วก็ฟาดเธอด้วยไม้เบสบอล

627
00:47:55,720 --> 00:48:01,960
แองเจล่าเปิดแผลที่ถูกดีแอนเดร
ใช้ไม้แขวนเสื้อฟาดให้ฉันดู

628
00:48:02,440 --> 00:48:06,640
แล้วก็เปิดรอยเฆี่ยนตั้งแต่ที่ต้นคอ

629
00:48:07,440 --> 00:48:13,400
ไล่ไปถึงหัวเข่า จุดที่เขาฟาดเธอซ้ำๆ

630
00:48:13,480 --> 00:48:15,360
เดี๋ยวก่อน ปิดมันก่อน

631
00:48:17,080 --> 00:48:18,800
นั่นมัน...

632
00:48:21,280 --> 00:48:22,760
ผมจะบอกอะไรให้ฟังนะ

633
00:48:23,280 --> 00:48:25,520
ผมไม่เคยฟาดเธอด้วยไม้แขวนเสื้อ

634
00:48:26,320 --> 00:48:28,920
เรื่องนี้แหละที่ทำให้ผมผิดหวัง

635
00:48:29,000 --> 00:48:32,080
มากพอที่จะพูดว่า "ไปตายซะไป"

636
00:48:32,560 --> 00:48:34,480
ไอ้เรื่องทำนองนั้นน่ะ

637
00:48:34,560 --> 00:48:38,000
มันเป็นเรื่องเฮงซวยที่ทำให้ผมรู้สึกเซ็ง

638
00:48:38,120 --> 00:48:41,480
เพราะจนถึงวันนี้
พวกเขาก็ยังคงพูดไปทั่วว่า

639
00:48:41,560 --> 00:48:43,920
ผมเคยใช้ไม้แขวนเสื้อฟาดเธอ

640
00:48:44,480 --> 00:48:46,560
เหมือนผมเป็นพวกแมงดาชอบใช้กำลัง

641
00:48:47,240 --> 00:48:51,240
อะไรแบบนี้แหละที่มันทำให้ผม...

642
00:48:51,560 --> 00:48:54,520
ผมไม่ได้จะพูดว่าเสียใจ
เพราะผมเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองทำ

643
00:48:54,760 --> 00:48:56,000
แต่มันแบบ...

644
00:48:57,120 --> 00:49:01,640
ผมพูดจริงๆ นะ
ว่ามันทำให้ผมลำบากเพราะว่าผม...

645
00:49:01,720 --> 00:49:06,160
18 ปีแล้วที่ผมพยายามไถ่โทษ

646
00:49:06,240 --> 00:49:08,240
แล้วพอผมได้ยินอะไรแบบนี้

647
00:49:08,520 --> 00:49:10,960
มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด

648
00:49:11,280 --> 00:49:16,440
เพราะคุณยังใส่สีตีไข่เรื่องทางฝั่งคุณ

649
00:49:16,680 --> 00:49:19,120
เพื่อให้คนมองผมในแง่ลบอยู่เลย

650
00:49:19,840 --> 00:49:21,360
และผมจะพูดตรงๆ นะ

651
00:49:21,960 --> 00:49:23,680
มันทำให้ผมรู้สึกแย่สุดๆ

652
00:49:24,320 --> 00:49:27,040
เพราะไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไร
หรือพวกเขาจะพูดยังไง

653
00:49:27,120 --> 00:49:28,960
หรือพวกเขาจะเชื่อแบบนั้น
หรือจะเชื่ออะไร

654
00:49:29,080 --> 00:49:32,960
ผมก็จะร้องเรียนในคดีนี้
และพวกเขาทั้งหลายก็จะผิดหวัง

655
00:49:33,320 --> 00:49:37,360
พวกเขาสามารถเล่นงานศาล
พวกเขาสามารถติดต่ออัยการ

656
00:49:37,440 --> 00:49:39,040
แต่ผมไม่สนใจหรอก

657
00:49:39,240 --> 00:49:42,040
เพราะอะไรแบบเมื่อกี้ทำให้ผมรู้แล้ว

658
00:49:42,760 --> 00:49:47,120
ว่าหลังจากผ่านไป 18 ปี
ยังมีใครอีกล่ะที่ผมจะไว้ใจได้

659
00:49:48,560 --> 00:49:51,080
จริงๆ นะ ผมจำเป็นต้องคิดแบบนี้

660
00:49:51,280 --> 00:49:54,720
จากสิ่งที่ผมได้ยินเมื่อกี้
จะมีใครพูดแบบนั้นบ้างตอนที่ผมได้ออกไป

661
00:49:54,800 --> 00:50:01,120
ผมจะพูดว่าผมปลอดภัย
เมื่อมีพวกเขาอยู่รอบๆ ได้เหรอ

662
00:50:01,200 --> 00:50:03,080
ไม่ ไม่ได้หรอก

663
00:50:03,920 --> 00:50:05,600
เพราะผมจะต้องได้ออกไปจากที่นี่

664
00:50:13,000 --> 00:50:17,240
(ในเดือนกุมภาพันธ์ปี 2018
บูคาแนนยื่นอุทธรณ์คัดค้านคำพิพากษา)

665
00:50:17,320 --> 00:50:23,320
(แต่คำร้องถูกปฏิเสธไป)