1
00:00:12,012 --> 00:00:17,517
วิชายืมอายุขัย นักสู้จะใช้ความมุ่งมั่น
กระตุ้นการทำงานของหัวใจ

2
00:00:18,018 --> 00:00:22,105
เพื่อปลดปล่อยพลังอันมหาศาลยิ่งกว่าที่มนุษย์ปกติมี

3
00:00:22,188 --> 00:00:28,778
กระนั้นวิชานี้ก็ทำให้สมองเสียหายรุนแรง
และทำให้ความทรงจำเลอะเลือน

4
00:00:28,862 --> 00:00:32,532
มันจึงเป็นวิชาต้องห้ามในสำนักนิโกะ

5
00:00:34,451 --> 00:00:36,703
โอมะคุงกลับมาเป็นเทพเจ้าแล้ว

6
00:00:36,786 --> 00:00:40,665
ผมเอาชนะโทคิตะ นิโกะได้แล้ว

7
00:00:40,749 --> 00:00:42,917
(เมื่อสิบปีก่อน)

8
00:01:05,106 --> 00:01:08,568
(กำปั้นอสูร โทคิตะ)

9
00:02:21,015 --> 00:02:25,937
(ตอน 20 ปีศาจ)

10
00:02:26,521 --> 00:02:28,439
(โทคิตะ โอมะ)

11
00:02:28,523 --> 00:02:30,191
(คิริว เซ็ตสึนะ)

12
00:02:31,359 --> 00:02:33,695
เป็นอย่างที่คนคนนั้นพูดจริงๆ ด้วย

13
00:02:33,778 --> 00:02:37,115
ตัวจริงของเธออยู่ภายในใจ

14
00:02:38,032 --> 00:02:39,617
มันได้ผล…

15
00:02:39,701 --> 00:02:42,245
โอมะคุงสุดยอดไปเลย

16
00:02:42,328 --> 00:02:46,374
ขอร้องล่ะนะ ฆ่าผมในสภาพนี้เถอะ…

17
00:02:51,337 --> 00:02:54,382
โอมะ แกใช้วิชานั้นทำไมเนี่ย

18
00:02:54,966 --> 00:02:56,676
หยุดนะ เลิกใช้มัน

19
00:02:56,759 --> 00:02:57,886
โอมะ

20
00:02:57,969 --> 00:03:02,932
หุบปากซะ แกเป็นใครกันวะ

21
00:03:04,225 --> 00:03:06,811
ความทรงจำของเขาเริ่มสับสนแล้วสิ…

22
00:03:07,312 --> 00:03:08,438
ไม่มีทางเลือกแล้ว

23
00:03:08,521 --> 00:03:10,106
งานนี้คงได้เจ็บตัวกันแน่

24
00:03:21,659 --> 00:03:23,995
หยุดนะ อย่ามาขวางสิ

25
00:03:33,796 --> 00:03:36,216
ทำไมต้องมาขวางทางกันด้วย

26
00:03:36,299 --> 00:03:37,175
โอมะ

27
00:03:44,474 --> 00:03:47,727
ฉันไม่ได้ยินสิ่งที่หมอนั่นพูด…

28
00:03:49,812 --> 00:03:52,065
อ้อ ใช่แล้ว…

29
00:03:53,316 --> 00:03:56,110
นิโกะได้รับบาดเจ็บตอนที่พยายามหยุดฉัน

30
00:03:57,195 --> 00:04:01,741
ตอนที่สู้กับหมอนั่น เขาถึงได้แพ้…

31
00:04:03,993 --> 00:04:06,329
"ยืมอายุขัย" คืออะไรกันแน่

32
00:04:07,080 --> 00:04:09,457
อาจารย์ของเขาห้ามไม่ให้เขาใช้

33
00:04:09,540 --> 00:04:12,627
แล้วทำไมเขาถึงใช้วิชาที่อันตรายแบบนั้น

34
00:04:13,211 --> 00:04:16,005
ยืมอายุขัยทำให้ความทรงจำสับสน

35
00:04:18,007 --> 00:04:20,760
นิโกะตายด้วยน้ำมือฉันก็เพราะมัน

36
00:04:20,843 --> 00:04:24,973
อ้อ งี้นี่เอง เธอจำได้แล้วสินะ

37
00:04:25,598 --> 00:04:28,518
แต่มันไม่สำคัญแล้วล่ะ

38
00:04:28,601 --> 00:04:30,895
แกพูดถึงตัวฉันที่อยู่ภายในใจงั้นเหรอ

39
00:04:31,562 --> 00:04:35,608
แต่ฉันไม่ยอมรับเรื่องนั้นอีกแล้ว

40
00:04:36,734 --> 00:04:37,902
หา

41
00:04:38,403 --> 00:04:42,865
การทบทวนตัวเองน่ะ
มีไว้สำหรับปีศาจที่อ่อนแอเท่านั้นแหละ

42
00:04:43,449 --> 00:04:48,454
ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะขังตัวเองไว้
ทำให้เธอต้องอ่อนแอลง

43
00:04:48,538 --> 00:04:50,123
ในเมื่อเป็นอย่างนั้น

44
00:04:50,206 --> 00:04:56,379
ผมจะช่วยให้เธอจำรายละเอียดสำคัญ
ที่เธอลืมไปแล้วขึ้นมาได้เอง

45
00:04:57,255 --> 00:05:01,634
เรื่องของคนที่ทำให้เธอ
คุมตัวเองไม่อยู่ในวันนั้นน่ะ

46
00:05:02,385 --> 00:05:06,639
เรื่องของนิโกะอีกคนที่สอนวิชายืมอายุขัยให้เธอ

47
00:05:08,224 --> 00:05:13,396
เรื่องนี้มันสำคัญทั้งกับเธอและกับผม

48
00:05:14,731 --> 00:05:16,858
(ถนนสายที่สิบ)

49
00:05:16,941 --> 00:05:19,319
ถนนสายที่สิบ ต้องใช่เขตโทคิตะแน่ๆ

50
00:05:20,028 --> 00:05:21,487
เพิ่งรู้เลยนะเนี่ย

51
00:05:22,905 --> 00:05:26,242
ที่นี่แหละ โอมะคุงอยู่ที่นี่

52
00:05:27,702 --> 00:05:30,288
ไม่ๆ นั่นน่ะใช้ไม่ได้

53
00:05:30,371 --> 00:05:32,749
แกทำผิดไปหมดเลย

54
00:05:32,832 --> 00:05:38,004
แกต้องยืนให้เหมือนแรงโน้มถ่วง
กดทับลงมาจากด้านบน

55
00:05:38,087 --> 00:05:39,839
เข้าใจหรือยังล่ะ โอมะ

56
00:05:39,922 --> 00:05:43,259
อธิบายแบบนั้น ใครมันจะไปเข้าใจ

57
00:05:44,969 --> 00:05:47,347
นั่นเทพเจ้าของผมงั้นเหรอ

58
00:05:48,681 --> 00:05:52,602
ทำไมกัน อะไรทำให้เขาเปลี่ยนไป

59
00:05:54,979 --> 00:06:00,568
เข้าใจแล้ว มันสินะที่ทำให้เทพเจ้าแปดเปื้อน

60
00:06:01,069 --> 00:06:04,238
ผมจะฆ่าผู้ชายคนนั้น

61
00:06:04,322 --> 00:06:05,281
หยุดนะ

62
00:06:05,907 --> 00:06:07,658
อย่าดีกว่า ไอ้หนู

63
00:06:08,826 --> 00:06:12,455
ด้วยพลังของแกตอนนี้ ไปก็มีแต่ตายเปล่า

64
00:06:14,874 --> 00:06:19,754
ปฏิกิริยาไม่เลว ถือว่ามีแววนะเนี่ย

65
00:06:22,757 --> 00:06:29,097
ตอนนั้นแหละที่ผมได้พบกับอาจารย์คนแรกของผม

66
00:06:30,390 --> 00:06:33,518
เขาเป็นคนบอกความจริงให้ผมรู้

67
00:06:34,394 --> 00:06:39,107
ชายคนนั้นกับเจ้าปีศาจ
ที่เรียกตัวเองว่าโทคิตะ นิโกะ

68
00:06:39,607 --> 00:06:44,028
พวกเขาเป็นศิษย์ร่วมสำนัก
ที่ศึกษาวิชาสายเดียวกัน

69
00:06:45,029 --> 00:06:48,533
พวกเราเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน

70
00:06:50,368 --> 00:06:54,831
เมื่อก่อนพวกเรามีมากกว่านี้
แต่ตอนนี้เหลือกันแค่สองคนแล้ว

71
00:06:55,665 --> 00:06:57,333
รู้ไหมว่าทำไม

72
00:06:59,544 --> 00:07:03,172
เพราะหมอนั่นฆ่าพี่น้องคนอื่นๆ ไปหมดไงล่ะ

73
00:07:03,673 --> 00:07:07,635
ก็นะ ฉันไม่สนใจที่คนอ่อนแอตายหรอก

74
00:07:08,428 --> 00:07:11,889
แต่ถ้าต้องถูกฆ่าตายตอนหลับ
มันก็คงจะไม่สนุกเท่าไร

75
00:07:12,473 --> 00:07:15,101
เป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้จริงๆ

76
00:07:15,184 --> 00:07:17,603
ชายคนนั้นเป็นปีศาจ

77
00:07:17,687 --> 00:07:21,732
เทพเจ้าของผมถูกปีศาจสิงสู่

78
00:07:22,984 --> 00:07:26,696
แกกับฉันมีเป้าหมายเดียวกัน

79
00:07:27,613 --> 00:07:30,950
ฉันจะมอบพลังให้แกไปฆ่ามัน

80
00:07:31,033 --> 00:07:33,953
พลังที่จะต่อกรกับปีศาจตัวนั้นได้

81
00:07:38,207 --> 00:07:41,669
เป็นอะไรไป อยากสู้กับปีศาจตัวนั้นไม่ใช่หรือไง

82
00:07:44,505 --> 00:07:47,091
การฝึกมันโหดหิน

83
00:07:47,592 --> 00:07:52,805
แต่เขาก็มอบพลังที่จะเอาชนะปีศาจได้
ให้กับผมตามที่สัญญาเอาไว้

84
00:07:53,306 --> 00:07:56,350
เขาสอนวิชาที่เธอเรียกว่าวิชานิโกะให้ผม

85
00:08:00,813 --> 00:08:04,192
เจ้าหนู ตอนนี้แกบรรลุวิชาแล้ว

86
00:08:04,692 --> 00:08:07,069
อย่างนั้นเหรอครับ

87
00:08:07,695 --> 00:08:11,949
สำหรับไอ้กุ้งแห้งแบบแก มันก็คงจะได้เท่านี้แหละ

88
00:08:13,993 --> 00:08:18,581
แต่ตอนนี้แกก็ยังเก่งไม่พอที่จะต่อกรกับปีศาจ

89
00:08:19,207 --> 00:08:22,043
จะไปถึงจุดนั้นได้ แกต้องหาทางเอง

90
00:08:25,505 --> 00:08:27,840
นี่ เดี๋ยวก่อน

91
00:08:28,424 --> 00:08:29,634
เพื่อเป็นการฉลอง

92
00:08:30,134 --> 00:08:36,557
ฉันจะสอนให้ว่าแกต้องทำยังไง
เจ้าเด็กนั่นถึงจะกลับมาเป็นเทพเจ้า

93
00:08:38,100 --> 00:08:41,229
โอมะคุง ผมทำให้เขาเป็นเหมือนเดิมได้เหรอ

94
00:08:41,812 --> 00:08:46,526
ฉันจะช่วยสอนพื้นฐานให้
นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่เลยล่ะ

95
00:08:47,026 --> 00:08:48,402
พื้นฐานเหรอ

96
00:08:48,486 --> 00:08:52,949
แกจะใช้ประโยชน์จากมันได้ไหม
ก็อยู่ที่ตัวแกเองแล้ว

97
00:08:53,449 --> 00:08:55,409
ผมไม่เข้าใจ

98
00:08:55,993 --> 00:08:58,037
ทำไมถึงสอนวิทยายุทธ์ให้ผมล่ะ

99
00:09:01,332 --> 00:09:04,544
ฉันกำลังทดลองอะไรบางอย่าง

100
00:09:05,336 --> 00:09:09,006
เพื่อลับวิชานิโกะในแนวทางของฉันให้สมบูรณ์

101
00:09:09,590 --> 00:09:11,884
ถ้าแกตายไป ฉันก็ไม่ติดใจ

102
00:09:11,968 --> 00:09:14,053
และถ้าหมอนั่นตายด้วย มันก็ดี

103
00:09:15,304 --> 00:09:20,017
วิธีนี้จะทำให้กลยุทธ์ภายในของแกสมบูรณ์

104
00:09:22,979 --> 00:09:25,314
นิโกะอีกคนงั้นเหรอ

105
00:09:25,398 --> 00:09:27,858
ว่าแล้วว่าเธอคงจะจำไม่ได้

106
00:09:27,942 --> 00:09:31,195
เพราะแบบนี้เราถึงได้ย่ำอยู่กับที่

107
00:09:32,196 --> 00:09:37,118
เขานี่แหละที่บอกผมเรื่องไทระ เก็นซัน

108
00:09:37,743 --> 00:09:42,456
แต่เก็นซันน่ะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย

109
00:09:43,207 --> 00:09:48,296
วิชาที่ผมร่ำเรียนมาจากเขา
และวิชาเงาจิ้งจอกของเก็นซัน…

110
00:09:48,379 --> 00:09:54,010
ผมบรรลุทั้งสองวิชาตอนอายุ 16

111
00:09:55,052 --> 00:09:59,724
ไม่นึกเลยว่าก่อนจะไปปราบเจ้าปีศาจ
ผมจะได้เจอกับเธออีกครั้ง…

112
00:10:00,516 --> 00:10:02,351
แกเป็นใครกันน่ะ

113
00:10:02,435 --> 00:10:05,313
บางทีนี่อาจจะเป็นโชคชะตา

114
00:10:05,396 --> 00:10:06,230
หา

115
00:10:07,106 --> 00:10:10,610
แต่คนที่ผมอยากเจอจริงๆ คือตัวเธอคนเก่า

116
00:10:10,693 --> 00:10:13,988
เทพแห่งการทำลายล้างผู้อยู่เหนือทุกสิ่ง

117
00:10:14,697 --> 00:10:19,368
ถ้าเป็นตัวเธอคนเก่า
เขาคงเข้ามาฆ่าผมโดยไม่ถามอะไรสักคำ

118
00:10:20,202 --> 00:10:25,666
วิชาที่เธอเรียนจากโทคิตะ นิโกะทำเธออ่อนแอ

119
00:10:25,750 --> 00:10:27,918
รู้จักนิโกะด้วยงั้นเหรอ

120
00:10:29,712 --> 00:10:31,422
รู้มากกว่าที่เธอรู้ซะอีก

121
00:10:34,592 --> 00:10:37,011
อะไรกัน หมอนี่…

122
00:10:37,094 --> 00:10:40,264
มันหายตัวได้งั้นเหรอ ไม่ใช่สิ

123
00:10:40,348 --> 00:10:42,516
มันกะจังหวะลงมือตอนที่ฉันกะพริบตา

124
00:10:42,600 --> 00:10:45,102
ฉันไม่มีเวลามาสู้กับหมอนี่แล้ว

125
00:10:45,686 --> 00:10:46,520
(เพลิงพิโรธ)

126
00:10:50,232 --> 00:10:51,901
มันใช้กระบวนท่าเพลิงพิโรธ

127
00:10:51,984 --> 00:10:54,820
มันใช้วิชานิโกะได้ด้วยงั้นเหรอ

128
00:10:54,904 --> 00:10:57,698
ถอยเพื่อตั้งหลักงั้นเหรอ

129
00:10:57,782 --> 00:10:59,867
คนอย่างเธอเนี่ยนะ

130
00:11:00,368 --> 00:11:01,827
เจ้าปีศาจนิโกะ…

131
00:11:01,911 --> 00:11:04,830
มันทำให้โอมะคุงต้องเจ็บปวดขนาดนั้น…

132
00:11:07,917 --> 00:11:10,086
ท่านี้จะทำให้เธอกลับมาเป็นคนเดิม

133
00:11:11,128 --> 00:11:12,838
(ฝ่ามือรากษส)

134
00:11:19,595 --> 00:11:23,557
ใครๆ ก็เอาแต่ทำให้ฉันโมโห

135
00:11:23,641 --> 00:11:26,143
ทุกคนทำให้ฉันโมโห…

136
00:11:28,396 --> 00:11:32,316
มันเป็นหลักการพื้นฐานจริงๆ อย่างที่เขาบอก

137
00:11:32,900 --> 00:11:34,985
เธอกลับมาแล้ว

138
00:11:35,486 --> 00:11:37,029
โอมะคุง

139
00:11:41,992 --> 00:11:46,163
ผมเอาชนะโทคิตะ นิโกะได้แล้ว

140
00:11:50,876 --> 00:11:54,046
แกน่ะหุบปากไปซะ

141
00:11:54,130 --> 00:11:55,631
ฉันจะฆ่าแก

142
00:12:07,059 --> 00:12:12,857
อีกก้าวเดียวก็จะได้รับการให้อภัย…

143
00:12:13,524 --> 00:12:14,358
โอมะ

144
00:12:15,943 --> 00:12:17,862
แกเป็นใครกันวะ

145
00:12:18,904 --> 00:12:22,783
โทคิตะ นิโกะ หยุดนะ อย่ามาขวางสิ

146
00:12:22,867 --> 00:12:25,995
ความทรงจำของเขาเริ่มสับสนแล้วสิ

147
00:12:26,078 --> 00:12:27,538
ไม่มีทางเลือกแล้ว

148
00:12:27,621 --> 00:12:29,415
งานนี้คงได้เจ็บตัวกันแน่

149
00:12:30,040 --> 00:12:32,543
โอมะ อย่าให้เทพเจ้าเข้าประทับครอบงำแกได้

150
00:12:33,169 --> 00:12:37,214
- นึกถึงกลยุทธ์ภายในไว้ อย่าหลงไปกับพลัง
- ไม่นะ หยุด…

151
00:12:37,298 --> 00:12:38,382
หยุดนะ

152
00:12:44,138 --> 00:12:47,057
ตอนนี้จำทุกอย่างได้แล้วสินะ โอมะคุง

153
00:12:47,141 --> 00:12:52,104
ความทรงจำสับสนนี่ช่างเลวร้ายจริงๆ เนอะ

154
00:12:52,730 --> 00:12:53,856
จริงด้วย

155
00:12:55,191 --> 00:12:56,817
หลังจากที่ฉันล้มลงไป

156
00:12:58,277 --> 00:12:59,820
หมอนั่นก็โผล่มา

157
00:13:04,033 --> 00:13:05,284
ไม่นะ…

158
00:13:07,203 --> 00:13:08,496
แก…

159
00:13:09,497 --> 00:13:12,958
แกฆ่าเทพเจ้า

160
00:13:14,335 --> 00:13:15,961
โธ่เอ๊ย…

161
00:13:16,545 --> 00:13:20,299
ดูเหมือนเทพเจ้าเข้าประทับก็ยังฆ่าแกไม่ได้แฮะ

162
00:13:20,382 --> 00:13:22,885
ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแก

163
00:13:24,178 --> 00:13:28,140
แต่ไม่สำคัญหรอก
ถึงยังไงมันก็ทำให้แกบาดเจ็บได้

164
00:13:30,017 --> 00:13:34,271
มาตัดสินกันดีกว่าว่า
เราคนไหนคือโทคิตะ นิโกะคนสุดท้าย

165
00:13:53,082 --> 00:13:57,002
เป็นอะไรไป แกดูเหนื่อยๆ นะ

166
00:14:06,011 --> 00:14:08,556
สู้กันดุเดือดเลย…

167
00:14:14,311 --> 00:14:17,565
เรื่องมันชักจะสนุกแล้วสิ

168
00:14:18,065 --> 00:14:21,610
อย่าทำกร่อยเชียวล่ะ ศิษย์น้อง

169
00:14:21,694 --> 00:14:27,032
ตอนที่ฉันไม่อยู่
แกสอนเทพเจ้าเข้าประทับให้โอมะงั้นเหรอ

170
00:14:27,116 --> 00:14:31,704
ที่ฉันสอนลูกศิษย์แก
คือกลยุทธ์ภายในของจริงต่างหาก

171
00:14:32,288 --> 00:14:35,583
แกน่ะมันใจอ่อนเกินไปไม่เคยเปลี่ยน

172
00:14:35,666 --> 00:14:37,376
เขา…

173
00:14:38,669 --> 00:14:39,712
ใช่แล้ว

174
00:14:40,629 --> 00:14:43,674
ตอนที่เกิดเรื่อง หมอนั่นก็อยู่ด้วย

175
00:14:44,550 --> 00:14:47,469
ชายคนที่สอนยืมอายุขัยให้ฉัน

176
00:14:48,762 --> 00:14:51,390
ใช่แล้ว ความทรงจำสับสน

177
00:14:51,974 --> 00:14:57,563
โอมะลืมเลือนชายที่สอนวิชาต้องห้ามให้เขาไป

178
00:14:58,063 --> 00:15:04,278
สัญชาตญาณสั่งให้สมองของเขาลืม
เพื่อเป็นการปกป้องตัวเอง

179
00:15:04,904 --> 00:15:10,492
ทุกความทรงจำที่เกี่ยวกับ
การตายของนิโกะผู้เป็นอาจารย์

180
00:15:10,576 --> 00:15:14,914
โอมะได้ขังมันเอาไว้ลึกลงไป

181
00:15:15,414 --> 00:15:20,502
ภายในหัวใจของตัวเขาเอง

182
00:15:21,003 --> 00:15:22,171
ใช่แล้ว

183
00:15:22,755 --> 00:15:27,176
เรื่องมันเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันเรียนรู้วิชานั้นไม่กี่วัน

184
00:15:32,723 --> 00:15:36,143
ดี ใกล้จะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว

185
00:15:36,226 --> 00:15:37,102
โย่

186
00:15:37,853 --> 00:15:39,438
แกคือโอมะใช่ไหม

187
00:15:41,398 --> 00:15:42,524
หมอนี่…

188
00:15:43,400 --> 00:15:46,946
มันอำพรางตัวเองจนเข้ามาใกล้ขนาดนี้
โดยที่ฉันไม่ทันสังเกตเลย

189
00:15:48,822 --> 00:15:51,367
ไม่ต้องตั้งการ์ดแบบนั้นก็ได้

190
00:15:51,450 --> 00:15:53,702
อ้อ แต่แกรู้ไหม

191
00:15:54,286 --> 00:15:59,208
พูดตรงๆ นะ ฉันน่ะหมายตาแกมาตั้งนานแล้ว

192
00:15:59,708 --> 00:16:04,713
ฉันนึกว่าถ้าทำเหมือนไม่เคยเจอกัน
แกจะรู้สึกผ่อนคลายมากกว่านี้

193
00:16:05,214 --> 00:16:06,715
แต่มันดูจะไม่มีประโยชน์แฮะ

194
00:16:07,967 --> 00:16:09,760
แกไปที่ป่านั่นมาใช่ไหม

195
00:16:10,344 --> 00:16:15,265
งั้นหมอนั่นก็ถ่ายทอดวิชาพวกนั้นให้กับแกแล้ว

196
00:16:16,350 --> 00:16:18,811
แกรู้เรื่องนั้นได้ยังไง

197
00:16:18,894 --> 00:16:22,106
ลืมวิชาห่วยๆ ของหมอนั่นไปซะเถอะ

198
00:16:23,148 --> 00:16:25,693
นิโกะตัวจริงคือฉันคนนี้ต่างหาก

199
00:16:25,776 --> 00:16:29,780
อะไรนะ เลิกพล่ามไร้สาระสักที

200
00:16:37,746 --> 00:16:41,417
เมื่อกี้นี้มันวิชานิโกะเหรอ

201
00:16:41,500 --> 00:16:44,128
ใช่แล้ว แกมันอ่อนแอ

202
00:16:44,628 --> 00:16:45,921
อ่อนแอเกินไป

203
00:16:46,505 --> 00:16:51,719
ไอ้บ้านั่นนี่นะ
แค่ฝึกลูกศิษย์สักคนให้ดีๆ ยังไม่ได้เลย

204
00:16:52,511 --> 00:16:54,596
ฉันจะทำให้แกแข็งแกร่งเอง

205
00:16:54,680 --> 00:16:58,142
ไอ้เวรเอ๊ย แกรู้จักนิโกะได้ยังไง

206
00:16:58,225 --> 00:17:01,895
เฮ่ยๆ ไม่ได้ฟังฉันเหรอ

207
00:17:02,396 --> 00:17:06,150
บอกแล้วไง ฉันคนนี้ต่างหากที่เป็นนิโกะตัวจริง

208
00:17:06,233 --> 00:17:09,319
พูดบ้าอะไรของแกวะ

209
00:17:23,417 --> 00:17:27,296
ไอ้เวร แกทำอะไรกับฉัน

210
00:17:27,379 --> 00:17:29,214
นี่คือพื้นฐาน

211
00:17:29,298 --> 00:17:30,215
หา

212
00:17:30,299 --> 00:17:32,968
ตอนนี้เทพเจ้าอาศัยอยู่ในตัวแก

213
00:17:33,635 --> 00:17:36,722
วิชานี้มันแตกต่างกับของปลอมที่อีกคนหนึ่งสอนแก

214
00:17:38,307 --> 00:17:40,559
แกพูดเรื่องอะไรน่ะ

215
00:17:44,730 --> 00:17:47,941
ใช่แล้ว ถูกต้องแล้วล่ะ

216
00:17:48,025 --> 00:17:51,612
ในที่สุดเธอก็จำทุกอย่างได้สักที โอมะคุง

217
00:17:52,613 --> 00:17:55,282
นี่คือช่วงเวลาที่ผมรอคอย

218
00:17:55,365 --> 00:17:59,369
ช่วงเวลาที่ไอ้ปีศาจนิโกะพลั้งเผลอและอ่อนแอลง

219
00:18:01,371 --> 00:18:03,665
(ท่วงท่าวารี-เพลิงสวรรค์)
(ทำลายล้าง)

220
00:18:16,095 --> 00:18:20,099
ใช่แล้วล่ะ เรื่องเป็นแบบนั้นแหละ

221
00:18:20,682 --> 00:18:23,352
ดูเหมือนในที่สุดเธอก็จำได้สักที

222
00:18:23,435 --> 00:18:27,648
ใช่แล้ว ที่นิโกะตายไม่ใช่ความผิดของเธอ

223
00:18:28,315 --> 00:18:34,154
แต่มีคนทำให้เธอเชื่ออย่างนั้น
เพื่อให้เธอต้องทุกข์ทรมานต่างหาก

224
00:18:35,739 --> 00:18:38,909
นั่นแหละความจริงของคำสาปนิโกะ

225
00:18:39,409 --> 00:18:45,666
เจ้าปีศาจนั่นสาปเธอให้ต้องเจ็บปวด

226
00:18:47,126 --> 00:18:49,795
หยุดนะ

227
00:18:50,379 --> 00:18:52,339
พอได้แล้ว

228
00:18:52,840 --> 00:18:56,260
คุณโอมะเพิ่งจำเรื่องราวในอดีตที่แสนเจ็บปวดได้

229
00:18:57,010 --> 00:19:01,348
ฉันเข้าใจว่าเธอเองก็เจ็บปวดมาตั้งแต่เกิด

230
00:19:01,431 --> 00:19:03,684
และยังคงเจ็บมาถึงทุกวันนี้

231
00:19:03,767 --> 00:19:06,645
แต่ตอนนี้ถึงตาเธอต้องได้สติบ้างแล้ว

232
00:19:07,187 --> 00:19:11,191
คุณยามาชิตะ คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ

233
00:19:11,275 --> 00:19:16,488
คนที่เธอพูดถึงน่ะ
ปีศาจนิโกะคนนั้นไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว

234
00:19:16,989 --> 00:19:20,409
อย่างที่คุณโอมะบอกนั่นแหละ
เขาตายในการต่อสู้วันนั้น

235
00:19:20,993 --> 00:19:22,244
ไม่อยู่แล้วเหรอ

236
00:19:22,327 --> 00:19:23,704
ใช่ ไม่อยู่แล้ว

237
00:19:24,496 --> 00:19:25,539
เพราะงั้นเซ็ตสึนะคุง

238
00:19:26,415 --> 00:19:27,958
ตาสว่างสักทีเถอะ

239
00:19:29,376 --> 00:19:31,920
ฉันทำทุกอย่างให้ดีขึ้นทันทีไม่ได้ก็จริง

240
00:19:32,421 --> 00:19:35,382
แต่ฉันพร้อมจะทำทุกอย่างถ้ามันจะช่วยได้

241
00:19:36,091 --> 00:19:36,925
เพราะงั้น…

242
00:19:37,009 --> 00:19:40,053
คุณยามาชิตะ…

243
00:19:55,277 --> 00:19:57,029
เซ็ตสึนะคุง

244
00:19:58,780 --> 00:20:01,158
โผล่หัวมาแล้วสินะ

245
00:20:01,241 --> 00:20:06,205
คราวนี้ฉันจะฆ่าแกให้ได้ โทคิตะ นิโกะ

246
00:20:06,288 --> 00:20:08,582
หือ เอ๋

247
00:20:09,082 --> 00:20:11,501
ยอมแพ้ซะเถอะน่า

248
00:20:12,044 --> 00:20:15,130
ฉันน่ะเฝ้าดูแกมาตั้งนานแล้ว

249
00:20:15,672 --> 00:20:21,011
ตอนที่แกสู้น่ะ แกทำอะไรอยู่กันแน่

250
00:20:21,094 --> 00:20:26,642
ในสายตาฉัน แกก็แค่เลียนแบบโอมะเท่านั้นเอง

251
00:20:27,976 --> 00:20:29,269
ว่าไงนะ

252
00:20:29,353 --> 00:20:33,065
อ้าวๆ ไม่รู้หรอกเหรอว่าตัวเองกำลังทำอะไร

253
00:20:33,148 --> 00:20:35,525
งี้ก็ยิ่งเกินเยียวยาเข้าไปใหญ่

254
00:20:36,443 --> 00:20:39,029
แกอยากเป็นเทพเจ้าใช่ไหมล่ะ

255
00:20:39,529 --> 00:20:42,658
แต่แกกลับต้องการให้เทพเจ้าสังหารเนี่ยนะ

256
00:20:42,741 --> 00:20:44,785
แกมันปลิ้นปล้อนสิ้นดี

257
00:20:52,209 --> 00:20:54,795
เสียใจด้วยนะ

258
00:20:54,878 --> 00:20:58,090
ถึงยั่วโมโหไปก็ไม่ได้ผลหรอก

259
00:20:58,590 --> 00:21:01,093
คิดว่าผมอยากเป็นเทพเจ้างั้นเหรอ

260
00:21:01,176 --> 00:21:02,511
หา เอ๋

261
00:21:02,594 --> 00:21:04,638
นั่นน่ะบ้าชัดๆ เลย

262
00:21:04,721 --> 00:21:08,350
มนุษย์คนหนึ่งไม่มีทางกลายเป็นเทพเจ้าได้หรอก

263
00:21:08,934 --> 00:21:11,937
ถูกต้องไหม โอมะคุง

264
00:21:12,020 --> 00:21:13,939
มันเป็นแบบนั้นเองสินะ

265
00:21:14,523 --> 00:21:18,235
แกน่ะไม่ได้เห็นวิญญาณของนิโกะหรอก

266
00:21:18,735 --> 00:21:22,072
แกแค่รับไม่ได้ที่มีเรื่องที่แกไม่อาจควบคุม

267
00:21:22,155 --> 00:21:24,825
แกก็แค่กลัวตัวแกเอง

268
00:21:26,952 --> 00:21:29,663
รังสีอำมหิตรุนแรงมาก

269
00:21:30,163 --> 00:21:33,333
ถึงเขาจะพูดจาเพ้อเจ้อก็เถอะ

270
00:21:33,834 --> 00:21:37,337
แต่เซ็ตสึนะคุงก็ฝีมือแกร่งกล้าจริงๆ

271
00:21:41,842 --> 00:21:43,760
นี่แหละช่วงเวลาที่รอคอย

272
00:21:43,844 --> 00:21:47,222
วันที่เธอกับผมจะปรารถนาในกันและกัน

273
00:21:47,306 --> 00:21:51,268
ตอนที่เธอกับผมรับรักจากอีกฝ่าย
ตอนที่เราทั้งคู่ฆ่ากันให้ตาย

274
00:21:51,351 --> 00:21:54,730
วันที่เราจะสู้กันจนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งดับดิ้น

275
00:21:54,813 --> 00:21:57,482
ฉันสงสารหมอนี่จริงๆ

276
00:21:58,066 --> 00:22:03,780
ชีวิตเขากลับตาลปัตร
หลังจากเจอคนที่อ้างตัวว่าเป็น "นิโกะตัวจริง"

277
00:22:04,865 --> 00:22:09,953
คิริว เซ็ตสึนะถูกมันหลอกใช้

278
00:22:12,873 --> 00:22:16,793
ยามาชิตะ คาสึโอะ ถอยไปซะ

279
00:22:17,294 --> 00:22:18,128
ครับ

280
00:22:18,211 --> 00:22:20,172
ฉันได้นิโกะช่วยเอาไว้

281
00:22:21,506 --> 00:22:24,468
ถึงตาที่ฉันจะเป็นฝ่ายช่วยบ้างแล้ว

282
00:24:02,441 --> 00:24:04,901
คำบรรยายโดย วรพล ถาวรวรานนท์

283
00:24:05,485 --> 00:24:08,655
โทคิตะ โอมะแข็งแกร่งกว่าเมื่อสิบปีก่อนมาก

284
00:24:08,738 --> 00:24:11,533
แต่ความรักของเซ็ตสึนะแข็งแกร่งกว่า

285
00:24:11,616 --> 00:24:15,537
เพื่อเปลี่ยนโอมะที่รักให้กลับเป็นเทพเจ้า
เซ็ตสึนะจึงกลายเป็นปีศาจ

286
00:24:15,620 --> 00:24:17,414
มาตัดสินให้รู้ดำรู้แดง

287
00:24:17,497 --> 00:24:19,916
ตอนต่อไป การอำลา