1
00:01:38,098 --> 00:01:41,017
‎(ฮันมะ บากิ)

2
00:01:42,727 --> 00:01:45,522
‎ผู้อาวุโส ขอผมสู้กับพิคเคิลเถอะนะ

3
00:01:45,605 --> 00:01:46,731
‎เหรอ

4
00:01:46,815 --> 00:01:51,111
‎รู้ใช่ไหมว่ามันหมายความว่าไง คัทซึมิคุง

5
00:01:51,611 --> 00:01:53,530
‎ให้ผมเป็นอาหารของมัน

6
00:01:53,613 --> 00:01:54,823
‎เข้าใจแล้ว

7
00:01:54,906 --> 00:01:58,034
‎แต่คัทซึมิคุง มันต้องมีเงื่อนไขบางอย่างนะ

8
00:01:58,660 --> 00:02:02,038
‎และมันก็จบลงแบบนั้น

9
00:02:02,872 --> 00:02:06,417
‎โทกูงาวะ มิตซึนาริมีเงื่อนไขสองข้อ

10
00:02:06,501 --> 00:02:09,796
‎ข้อแรกคือต้องเริ่มการต่อสู้เวลาหกโมงเช้า

11
00:02:10,588 --> 00:02:12,090
‎อีกข้อที่น่าเหลือเชื่อคือ

12
00:02:12,173 --> 00:02:15,552
‎เขาอยากให้จัดการต่อสู้ที่สนามเบสบอล
‎ไม่ใช่ในลานต่อสู้ใต้ดิน

13
00:02:16,469 --> 00:02:18,847
‎ฉันไม่มีปัญหากับเงื่อนไขอยู่แล้ว

14
00:02:18,930 --> 00:02:21,432
‎ปัญหาน่ะ มันอยู่ที่ตัวฉันเองต่างหาก

15
00:02:22,809 --> 00:02:24,727
‎ฉันควรเป็นคนไปสู้ไหมนะ

16
00:02:25,603 --> 00:02:28,648
‎คนคนนั้นควรเป็นโอโรจิ คัทซึมิเหรอ

17
00:02:36,447 --> 00:02:37,323
‎แม่

18
00:02:38,366 --> 00:02:40,243
‎ทำไมมาเร็วจังล่ะ

19
00:02:40,952 --> 00:02:43,329
‎พ่อของลูกบอกแม่ว่า

20
00:02:43,997 --> 00:02:45,999
‎นี่เป็นการแข่งนัดสำคัญ

21
00:02:46,583 --> 00:02:51,796
‎แม่ก็เลยเชิญคนที่สำคัญที่สุดสำหรับลูกมาไงล่ะ

22
00:02:52,297 --> 00:02:54,757
‎บุคคลล้ำค่าที่ใครก็มาแทนที่ไม่ได้

23
00:02:57,427 --> 00:03:02,015
‎พูดบ้าๆ น่าแม่ ผมไม่สนหรอกว่าแม่จะชวนใครมา

24
00:03:03,600 --> 00:03:08,021
‎เพราะไม่มีใครสำคัญกับผมเท่าแม่แล้ว

25
00:03:09,147 --> 00:03:10,273
‎แม่คือ…

26
00:03:13,902 --> 00:03:16,321
‎แม่คนเดียวที่ผมมี

27
00:03:20,366 --> 00:03:21,910
‎ไปซะแล้ว

28
00:03:21,993 --> 00:03:22,952
‎ไม่เป็นไรหรอก

29
00:03:23,620 --> 00:03:26,789
‎ยังไงซะ ศึกนี้มันก็ไม่เหมือนดูเกมเบสบอลหรอก

30
00:03:31,753 --> 00:03:33,880
‎คนนั้นละที่นัตซึเอะเขาชวนมา

31
00:03:34,380 --> 00:03:35,757
‎รู้แล้วละ

32
00:03:36,257 --> 00:03:38,801
‎ว่าเธอเป็นคนที่แม่ชวนมา

33
00:03:39,510 --> 00:03:40,803
‎ไม่อยากจะเชื่อเลย

34
00:03:42,931 --> 00:03:47,352
‎เพราะว่านี่คือแม่ผู้ให้กำเนิดผมมา

35
00:03:49,729 --> 00:03:51,940
‎เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อ 15 ปีก่อน

36
00:03:52,649 --> 00:03:57,946
‎โอโรจิ โดปโปะรู้สึกตกตะลึง
‎เมื่อได้ไปดูละครสัตว์ที่เพื่อนสนิทเป็นเจ้าของ

37
00:03:58,821 --> 00:04:03,451
‎เขาทึ่งในความสามารถและพรสวรรค์
‎ของเด็กห้าขวบคนนี้

38
00:04:15,505 --> 00:04:19,217
‎แต่แล้วพ่อของเด็กคนนั้น
‎ก็ได้เสียชีวิตในอุบัติเหตุ

39
00:04:20,093 --> 00:04:22,220
‎ตั้งแต่นั้นมา โดปโปะและภรรยา

40
00:04:22,303 --> 00:04:26,849
‎ก็ได้ขอเด็กคนนั้นจากแม่ของเขา
‎มาเลี้ยงเป็นลูกของตัวเอง

41
00:04:29,018 --> 00:04:30,186
‎แหม…

42
00:04:30,812 --> 00:04:32,105
‎ไม่เจอกันนานเลยนะครับ

43
00:04:32,689 --> 00:04:35,525
‎ช่วงนี้ธุรกิจละครสัตว์ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร

44
00:04:36,859 --> 00:04:40,113
‎โอ้โฮ กล้ามแน่นขึ้นเยอะเลยนะ

45
00:04:40,989 --> 00:04:43,116
‎สมัยเด็กๆ ออกจะขี้แย

46
00:04:43,199 --> 00:04:45,034
‎มาไกลมากนะจ๊ะ

47
00:04:47,787 --> 00:04:50,623
‎นี่คือร่างกายที่แม่เป็นผู้ให้ผมมา

48
00:04:51,249 --> 00:04:54,127
‎ลูกควรจะเกลียดแม่สิ

49
00:04:54,210 --> 00:04:55,420
‎พูดบ้าๆ

50
00:04:55,503 --> 00:04:59,882
‎แม่เป็นแม่คนเดียวที่ผมมีนะ

51
00:05:04,220 --> 00:05:07,015
‎การได้มีแม่สองคนนั้นช่างล้ำค่า

52
00:05:07,640 --> 00:05:10,143
‎การมีคนสองคนที่รักเป็นสิ่งที่หาได้ยาก

53
00:05:10,935 --> 00:05:14,647
‎ฉันรักทั้งสองคน ล้วนเป็นความรักที่จริงแท้

54
00:05:15,565 --> 00:05:19,652
‎ฉันโชคดีจริงๆ ที่มีแม่ถึงสองคน

55
00:05:30,621 --> 00:05:33,666
‎ไม่คิดเลยว่านายจะได้เข้าไปสู้ก่อนฉัน

56
00:05:36,294 --> 00:05:37,503
‎ก็สมควรแล้วไง

57
00:05:39,380 --> 00:05:41,799
‎ใช่ ก็สมควรแล้ว

58
00:05:50,224 --> 00:05:54,645
‎อย่าให้ต้องออกไปเก็บกวาดให้ล่ะ

59
00:05:55,646 --> 00:05:57,857
‎ขอบคุณนะที่เป็นห่วง

60
00:06:07,408 --> 00:06:09,577
‎ท่าต่อยที่กลางลำตัว

61
00:06:10,161 --> 00:06:13,206
‎ท่าพื้นฐานที่สุดของศิลปะการต่อสู้คาราเต้ของญี่ปุ่น

62
00:06:13,289 --> 00:06:19,587
‎มันไม่ใช่แค่เทคนิคการปล่อยหมัด
‎แต่ทว่าเป็นสัญลักษณ์ของศิลปะการต่อสู้นี้เลย

63
00:06:21,214 --> 00:06:26,803
‎ณ ตอนนี้ สัญลักษณ์นั้นได้มารวมตัวกัน
‎ถึง 55,000 คน ที่ปล่อยหมัดเชียร์คัทซึมิ

64
00:06:31,307 --> 00:06:34,894
‎ในโตเกียวมีสำนักชินชินไคทั้งหมด 220 สาขา

65
00:06:35,812 --> 00:06:38,981
‎ซึ่งมีสมาชิกรวมกัน 55,000 คน

66
00:06:40,525 --> 00:06:43,111
‎ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเวลาเช้าตรู่

67
00:06:43,194 --> 00:06:47,990
‎พวกเขาก็พร้อมใจกันมาที่โตเกียวโดม
‎เพื่อให้กำลังใจผู้นำหนุ่ม

68
00:06:50,785 --> 00:06:54,414
‎ลมหายใจออกหนึ่งครั้ง
‎แปรเปลี่ยนเป็นคลื่นช็อคเวฟขนาดใหญ่

69
00:06:54,497 --> 00:06:56,624
‎เมื่อทั้ง 55,000 คนปล่อยมันออกมาพร้อมกัน

70
00:06:58,000 --> 00:07:01,003
‎ภายใต้คำสั่งของซึเอโดะ อัตซึชิ

71
00:07:01,587 --> 00:07:03,214
‎เมื่อมีผู้นำที่แน่วแน่

72
00:07:04,090 --> 00:07:06,634
‎พวกเขาทุกคนจึงตะโกนออกมาจากก้นปอด

73
00:07:07,468 --> 00:07:08,970
‎"อย่าแพ้นะ อาจารย์"

74
00:07:16,144 --> 00:07:20,523
‎บัดนี้ผู้นำหนุ่มของพวกเขาเติบใหญ่มากพอ

75
00:07:20,606 --> 00:07:24,902
‎ที่จะแบกรับความคาดหวังมหาศาล
‎ของพวกเขาเอาไว้ได้แล้ว

76
00:07:40,042 --> 00:07:42,253
‎รู้นะว่าอยู่ในนั้น

77
00:07:42,753 --> 00:07:44,714
‎ออกมาซะสิ!

78
00:07:53,264 --> 00:07:54,182
‎เสยกราม

79
00:07:55,349 --> 00:07:56,309
‎ทะลวงอก

80
00:07:57,351 --> 00:07:58,436
‎กระแทกซี่โครง

81
00:07:59,604 --> 00:08:00,563
‎ขาหนีบ

82
00:08:01,439 --> 00:08:02,690
‎ต้นขา

83
00:08:07,028 --> 00:08:09,071
‎โดนจุดสำคัญห้าจุดติดๆ กันเลย

84
00:08:14,911 --> 00:08:16,454
‎เสร็จแล้ว!

85
00:08:16,537 --> 00:08:18,289
‎เข้าเป้าจังๆ!

86
00:08:24,545 --> 00:08:26,589
‎ทรงพลังจริงๆ

87
00:08:26,672 --> 00:08:30,468
‎ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า
‎โอโรจิ คัทซึมิจะทรงพลังได้ขนาดนี้

88
00:08:31,093 --> 00:08:34,555
‎ใช่ เขาแข็งแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

89
00:08:41,103 --> 00:08:42,730
‎เขาแสยะยิ้ม

90
00:08:42,813 --> 00:08:44,899
‎เป็นการโจมตีที่หนักแน่น

91
00:08:45,483 --> 00:08:47,485
‎ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

92
00:08:48,069 --> 00:08:50,154
‎แต่คู่ต่อสู้ของเขาคือพิคเคิล

93
00:08:50,238 --> 00:08:52,448
‎นักสู้ผู้เก่งกาจในยุคไดโนเสาร์

94
00:08:52,532 --> 00:08:56,494
‎ร่างกายสมัยใหม่เทียบไม่ได้
‎กับความสามารถของร่างกายเขา

95
00:08:57,119 --> 00:08:58,996
‎มาแล้ว เขาจะเตะแสกหน้า

96
00:08:59,622 --> 00:09:01,999
‎ไม่คิดจะตบตากันด้วยซ้ำ เตะง่ายๆ เลย

97
00:09:11,926 --> 00:09:13,928
‎อย่างกับถูกรถบรรทุกพุ่งชน

98
00:09:14,512 --> 00:09:16,556
‎ถึงจะบล็อกเอาไว้ได้

99
00:09:16,639 --> 00:09:18,766
‎แต่ก็เจ็บเอาการนะเนี่ย

100
00:09:21,394 --> 00:09:24,730
‎พ่อแม่ที่ให้ร่างกายที่ลุกขึ้นยืนใหม่ได้

101
00:09:25,273 --> 00:09:29,068
‎โดปโปะ พ่อที่สอนทักษะให้ลุกขึ้นยืนใหม่ได้

102
00:09:29,777 --> 00:09:33,656
‎นัตซึเอะ แม่ที่เลี้ยงฉันขึ้นมาให้ลุกขึ้นยืนใหม่ได้

103
00:09:34,824 --> 00:09:37,451
‎ขอบคุณพ่อแม่ทั้งสี่คนนะครับ

104
00:09:39,704 --> 00:09:44,333
‎นับจากจุดนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของพิคเคิล
‎ก็ได้จางหายไป

105
00:09:44,917 --> 00:09:49,171
‎นั่นคือตอนที่คัทซึมิ
‎ได้เปลี่ยนสถานะจากของเล่นไปเป็นอาหาร

106
00:09:51,507 --> 00:09:54,719
‎ณ ดินแดนอันแสนห่างไกล

107
00:09:55,803 --> 00:09:59,849
‎มีเพียงศัตรูที่น่าเกรงขามที่สุดเท่านั้น
‎ที่จะได้เป็นอาหารของเขา

108
00:10:00,933 --> 00:10:03,144
‎เพราะว่าพวกมันเป็นศัตรูตัวฉกาจที่สุด

109
00:10:03,227 --> 00:10:06,063
‎กฎของป่านั้นเด็ดขาด

110
00:10:07,440 --> 00:10:11,277
‎เขาคนเดียวได้ฝ่าฝืนกฎของพระเจ้าข้อนี้ต่อเนื่อง

111
00:10:11,819 --> 00:10:14,363
‎เขาจะกินแต่ตัวที่มาทำร้ายเขาเท่านั้น

112
00:10:15,197 --> 00:10:18,075
‎ท่ามกลางโลกที่ไร้กฎระเบียบ
‎นั่นเป็นกฎข้อเดียวของเขา

113
00:10:18,701 --> 00:10:20,161
‎แหล่งความภูมิใจน้อยๆ

114
00:10:21,996 --> 00:10:26,626
‎และในตอนนี้ ศัตรูตัวฉกาจ
‎ก็บีบบังคับให้เขาต้องตั้งท่านี้

115
00:10:27,376 --> 00:10:29,462
‎หมดเวลาเล่นแล้ว

116
00:10:30,087 --> 00:10:33,883
‎บากิ ดูท่ายืนของพิคเคิลสิ

117
00:10:33,966 --> 00:10:34,884
‎ใช่

118
00:10:35,968 --> 00:10:39,430
‎เหมือนของฮันมะ ยูจิโร่ไม่ผิด

119
00:10:39,513 --> 00:10:40,640
‎แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อน

120
00:10:41,265 --> 00:10:43,392
‎เกิดอะไรขึ้นกับนาย คัทซึมิ

121
00:10:43,476 --> 00:10:45,645
‎กลายเป็นคนอ่อนช้อยแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร

122
00:10:45,728 --> 00:10:48,022
‎ท่านอาจารย์ คิดว่าไงครับ

123
00:10:48,105 --> 00:10:49,649
‎ทุกอย่างจะจบลงตรงนี้หรือเปล่า

124
00:10:49,732 --> 00:10:53,444
‎จากที่เห็นมาจนถึงตอนนี้
‎คิดยังไงกับพิคเคิลครับ

125
00:10:53,527 --> 00:10:57,156
‎ก็ ถ้าเกิดมันไม่มีใครมาห้าม…

126
00:10:57,239 --> 00:10:59,158
‎ท่านประธานก้าวไปข้างหน้าแล้ว!

127
00:10:59,742 --> 00:11:05,164
‎ถ้าเป็นฉัน ก็คงจะหยุดหัวใจของมัน

128
00:11:05,247 --> 00:11:07,667
‎ไม่ต้องสงสัย ตอนนี้แหละ!

129
00:11:10,628 --> 00:11:13,422
‎ในตอนนั้นเอง ภาพที่แวบเข้ามาในใจของพิคเคิล

130
00:11:14,090 --> 00:11:17,176
‎คือภาพหางแข็งดุจเหล็กกล้า
‎ที่เหวี่ยงฟาดใส่ของทีเร็กซ์ คู่อริเขา

131
00:11:21,389 --> 00:11:22,306
‎นั่นแหละ

132
00:11:41,409 --> 00:11:43,327
‎สำเร็จแล้ว!

133
00:11:46,372 --> 00:11:50,167
‎เป็นครั้งแรก
‎ในชีวิตยืนยาว 190 ล้านปีของพิคเคิล

134
00:11:51,252 --> 00:11:53,921
‎ที่เขารู้สึกจุกขนาดนี้

135
00:11:55,172 --> 00:11:57,591
‎อะไรบางอย่างที่หนักเท่าหางของทีเร็กซ์

136
00:11:58,467 --> 00:12:01,595
‎ได้ฟาดเข้าที่หน้าท้องของเขา

137
00:12:02,179 --> 00:12:03,639
‎อย่างที่คิดไว้เลย

138
00:12:04,140 --> 00:12:05,975
‎แม้แต่สำหรับพิคเคิล

139
00:12:06,058 --> 00:12:09,353
‎ถ้าโดนต่อยด้วยความเร็วมัค ยังไงก็ต้องร่วง

140
00:12:09,979 --> 00:12:11,397
‎แต่ว่าก็มีอีกเรื่อง

141
00:12:11,480 --> 00:12:14,358
‎เวลาเราต่อยใครด้วยความเร็วเสียง…

142
00:12:15,568 --> 00:12:17,737
‎กำปั้นก็จะแหลกไปด้วย

143
00:12:20,823 --> 00:12:21,866
‎กำปั้นของเขา

144
00:12:23,325 --> 00:12:27,329
‎พิคเคิลถูกต่อยล้มลงไป
‎เป็นสิ่งที่ยังไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน

145
00:12:27,413 --> 00:12:31,333
‎แต่ก็ต้องแลกด้วยกำปั้น
‎ซึ่งเป็นเสมือนชีวิตของนักสู้คาราเต้

146
00:12:32,585 --> 00:12:35,796
‎แต่นักสู้ผู้นี้ดีใจ

147
00:12:36,338 --> 00:12:38,758
‎ร่างกายของเขาโจมตีด้วยความเร็วเสียงได้แล้ว

148
00:12:39,467 --> 00:12:44,054
‎ตอนนี้ทุกกระบวนท่าของเขา
‎ถูกควบคุมด้วยการคำนวณใหม่นี้

149
00:12:44,847 --> 00:12:47,349
‎นักสู้คาราเต้ โอโรจิ คัทซึมิ

150
00:12:47,433 --> 00:12:51,020
‎ในฤดูร้อนปีที่ 21 ของเขา
‎อยู่ในช่วงกำลังรุ่งโรจน์

151
00:12:59,487 --> 00:13:00,613
‎ได้ผลด้วย!

152
00:13:00,696 --> 00:13:01,906
‎มันตอบโต้ไม่ทันแล้ว

153
00:13:01,989 --> 00:13:03,574
‎ชนะแล้ว!

154
00:13:04,325 --> 00:13:05,534
‎เขาทำสำเร็จ

155
00:13:06,118 --> 00:13:10,289
‎บากิ คิดว่านี่แปลว่าคัทซึมิชนะแล้วหรือเปล่า

156
00:13:10,998 --> 00:13:16,045
‎แต่ตอนนี้เขาประสบกับปัญหา
‎ที่เกิดขึ้นจากการใช้ความเร็วมัค

157
00:13:20,382 --> 00:13:21,801
‎คู่ต่อสู้คือพิคเคิล

158
00:13:22,635 --> 00:13:24,804
‎ถ้าไม่ยอมเสียสละแบบนั้น

159
00:13:26,388 --> 00:13:29,099
‎ก็ไม่มีทางล้มพิคเคิลได้แม้แต่ครั้งเดียว

160
00:13:30,810 --> 00:13:33,562
‎โดนหมัดของคัทซึมิไปแล้ว…

161
00:13:33,646 --> 00:13:36,941
‎ร่างกายของพิคเคิลมันทำจากเหล็กกล้าหรือไงกัน

162
00:13:37,024 --> 00:13:40,694
‎มันไม่ใช่เพราะร่างกายของพิคเคิลหรอก

163
00:13:40,778 --> 00:13:42,238
‎คุณเพย์น…

164
00:13:42,738 --> 00:13:44,657
‎มันเป็นเพราะอากาศต่างหากล่ะ

165
00:13:44,740 --> 00:13:46,867
‎เป็นผลจากการทลายกำแพงเสียง

166
00:13:47,409 --> 00:13:48,452
‎กำแพง…

167
00:13:48,536 --> 00:13:49,703
‎เสียงเหรอ

168
00:13:49,787 --> 00:13:52,540
‎ยกตัวอย่างเช่น เวลาเครื่องบินเร่งความเร็ว

169
00:13:52,623 --> 00:13:56,544
‎ขณะขับเคลื่อนไปข้างหน้า
‎มันจะต้องต่อสู้กับแรงต้านของอากาศ

170
00:13:56,627 --> 00:14:00,005
‎แรงต้านจะเพิ่มขึ้นตามอัตราการเร่งความเร็ว

171
00:14:00,548 --> 00:14:05,511
‎และทันทีที่ความเร็ว
‎ทะลุ 1,225 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

172
00:14:05,594 --> 00:14:07,763
‎มันก็จะปะทะเข้ากับกำแพงเสียงยังไงล่ะ

173
00:14:08,305 --> 00:14:14,478
‎ปัญหาในที่นี้ก็คือ
‎แรงต้านต่อวัตถุที่ทลายกำแพงเสียง

174
00:14:15,354 --> 00:14:18,816
‎ที่ผ่านมาเคยมีรายงานโศกนาฏกรรมมากมาย

175
00:14:19,316 --> 00:14:24,071
‎บางครั้ง แม้แต่เครื่องบิน
‎ที่ทำจากโลหะก็ยังทนแรงต้านไม่ไหว

176
00:14:24,154 --> 00:14:28,325
‎เราทุกคนอาจคิดว่าอากาศไม่มีแรงต้านใดๆ

177
00:14:28,826 --> 00:14:33,581
‎แต่ทันทีที่มือและเท้าของเขามีความเร็ว
‎เกิน 1,225 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

178
00:14:33,664 --> 00:14:36,458
‎มันก็จะต้องปะทะเข้ากับแรงมหาศาล

179
00:14:37,084 --> 00:14:41,505
‎การทลายกำแพงอากาศ
‎มันสร้างความเสียหายได้ขนาดนี้เลยเหรอ

180
00:14:42,131 --> 00:14:44,592
‎เขาต้องยอมเสียสละมือทั้งสองข้างกับเท้าซ้าย

181
00:14:44,675 --> 00:14:47,011
‎เพื่อให้ได้เปรียบได้จริงๆ

182
00:14:47,761 --> 00:14:52,016
‎แต่พิคเคิลเริ่มจะฟื้นตัวแล้ว

183
00:14:53,100 --> 00:14:56,604
‎รอยยิ้มเขาค่อยๆ กลับมาแล้ว

184
00:15:00,608 --> 00:15:01,901
‎ลุกขึ้นมาแล้ว

185
00:15:01,984 --> 00:15:03,986
‎ขนาดโดนซัดไปตั้งหลายที

186
00:15:04,069 --> 00:15:05,613
‎มันไม่มีผลอะไรเลยเหรอ

187
00:15:09,325 --> 00:15:10,868
‎น่าขันเป็นที่สุด

188
00:15:11,535 --> 00:15:15,664
‎คนที่เป็นฝ่ายโจมตีถึงกับคุกเข่าล้มลง
‎ขณะที่ผู้ถูกโจมตียืนมองลงมา

189
00:15:16,332 --> 00:15:20,836
‎พระเจ้าส่งเจ้าตัวนั้นมาที่โลกยุคปัจจุบันทำไมกัน

190
00:15:22,254 --> 00:15:25,382
‎ไม่อยากจะยอมรับเลย
‎แต่ทุกอย่างที่คัทซึมิทำมาจนถึงตอนนี้

191
00:15:25,466 --> 00:15:27,468
‎คือความผิดพลาด

192
00:15:28,052 --> 00:15:32,306
‎สิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นี่
‎เป็นผลลัพธ์ที่เลี่ยงไม่ได้ ก็แค่นั้น

193
00:15:32,806 --> 00:15:34,642
‎ไม่เข้าใจสินะ

194
00:15:34,725 --> 00:15:37,937
‎ขอยอมรับเลยนะ พวกนักสู้ทุกคนทรงพลังมาก

195
00:15:38,020 --> 00:15:40,189
‎ทำได้ดีกว่าที่คาดไว้มาก

196
00:15:40,272 --> 00:15:41,690
‎ผมขอยอมรับข้อนั้น

197
00:15:41,774 --> 00:15:44,610
‎แต่ลองคิดดูนะ

198
00:15:44,693 --> 00:15:48,447
‎คู่ปรับของพิคเคิลคือสิ่งมีชีวิตจากยุคดึกดำบรรพ์

199
00:15:48,530 --> 00:15:51,325
‎ที่มีขนาดใหญ่เท่าสัตว์ยุคดึกดำบรรพ์

200
00:15:51,909 --> 00:15:53,827
‎ผมกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า

201
00:15:54,411 --> 00:15:57,581
‎การโจมตีจากสัตว์ใหญ่หนัก 15 ตัน
‎หรือ 15,000 กิโลกรัม

202
00:15:57,665 --> 00:16:00,584
‎ไม่มีทางเบาไปกว่าการโจมตี
‎จากคัทซึมิที่หนักแค่ 100 กิโลกรัมแน่

203
00:16:04,421 --> 00:16:05,839
‎เขาจะใช้ท่านั้นแล้ว

204
00:16:06,423 --> 00:16:08,133
‎ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดพลาด

205
00:16:08,217 --> 00:16:10,386
‎ไม่พลาดแม้แต่ครั้งเดียว

206
00:16:11,011 --> 00:16:14,348
‎แต่ผลที่เกิดขึ้นคือ
‎ตอนนี้มือทั้งสองและเท้าหนึ่งข้างเละไปแล้ว

207
00:16:16,058 --> 00:16:18,602
‎ดูหน้าทุกคนสิ

208
00:16:20,062 --> 00:16:21,563
‎แม้แต่สองคนนั้น

209
00:16:23,399 --> 00:16:26,318
‎แต่ไม่ต้องมาเป็นห่วงฉันหรอก

210
00:16:27,569 --> 00:16:30,698
‎ฉันยังไม่ได้ใช้ท่านั้นเลย

211
00:16:32,074 --> 00:16:34,201
‎ท่าที่มีแค่ฉันเท่านั้นที่ทำได้

212
00:16:34,284 --> 00:16:36,245
‎มัคหนึ่งเดียวของฉัน

213
00:16:39,206 --> 00:16:42,001
‎หมายความว่ายังเหลืออีกท่าเหรอ

214
00:16:42,084 --> 00:16:45,254
‎เข้ามาเลยสิเพื่อนยาก

215
00:16:51,218 --> 00:16:54,304
‎ฉันคิดถึงแต่เรื่องการโจมตีคู่ต่อสู้

216
00:16:54,388 --> 00:16:57,683
‎ต้องปะทะอย่างทรงพลังและรวดเร็ว

217
00:16:57,766 --> 00:16:59,643
‎ปะทะเพื่อสร้างความเสียหาย

218
00:17:00,561 --> 00:17:03,397
‎ฉันสร้างกล้ามเนื้อขึ้นมาเพื่อการโจมตีที่หนักหน่วง

219
00:17:03,480 --> 00:17:07,568
‎ฉันสอนตัวเองให้ผ่อนคลาย
‎เพื่อที่จะสร้างความเสียหายนั่นให้ได้

220
00:17:08,110 --> 00:17:13,824
‎ถึงกับจินตนาการว่ากระดูกที่ตรงแน่ว
‎กลายเป็นแส้ที่หวดฟาด

221
00:17:14,616 --> 00:17:16,994
‎ทำให้ฉันสามารถคิดค้น

222
00:17:17,077 --> 00:17:22,041
‎กระบวนท่าที่ล้ำสมัย
‎ทรงพลัง ยิ่งใหญ่ และสง่างามที่สุดขึ้นมา

223
00:17:22,833 --> 00:17:25,252
‎แม้แต่ตัวเองก็ยังต้องประหลาดใจ

224
00:17:25,335 --> 00:17:29,631
‎ตลอดทั้งชีวิต ไม่เคยคิดเรื่องอะไร
‎นอกจากการปะทะอย่างทรงพลัง

225
00:17:29,715 --> 00:17:33,093
‎แต่กระบวนท่าสุดท้ายที่ได้พัฒนาขึ้นมา

226
00:17:33,177 --> 00:17:36,221
‎เป็นการเคลื่อนไหวที่ไม่ควรปะทะกับสิ่งใดเลย

227
00:17:42,728 --> 00:17:43,562
‎เลือด

228
00:17:43,645 --> 00:17:44,688
‎เลือดของใคร

229
00:17:46,440 --> 00:17:49,443
‎ไม่ว่ามันจะเป็นการคิดค้นโดยบังเอิญ
‎หรือของขวัญจากพระเจ้า

230
00:17:49,526 --> 00:17:54,448
‎แส้ ก็เป็นเครื่องมือ
‎ที่มีความเร็วเหนือเสียงได้ด้วยแรงจากมนุษย์

231
00:17:55,324 --> 00:17:59,661
‎วินาทีที่แส้เร่งความเร็วสูงสุดคือตอนนี้

232
00:18:00,871 --> 00:18:02,915
‎มันไม่ได้เกิดจากการหวดแส้ออกไป

233
00:18:02,998 --> 00:18:07,669
‎แต่เป็นช่วงเวลาอันน่าอัศจรรย์
‎ตอนที่ปลายแส้วกกลับมาทางเดิม

234
00:18:08,670 --> 00:18:10,923
‎เขาทุ่มเททั้งชีวิตให้กับการปะทะ

235
00:18:11,006 --> 00:18:14,343
‎และเขารู้ว่าจะต้องทำแบบนั้นได้แน่ๆ

236
00:18:15,469 --> 00:18:19,515
‎ยังไงมือเขาก็ต้องปะทะกับคู่ต่อสู้
‎เรื่องนั้นไม่ต้องสงสัยอยู่แล้ว

237
00:18:19,598 --> 00:18:22,351
‎แต่เขาต้องปล่อยวางทุกสิ่งอย่าง

238
00:18:23,435 --> 00:18:26,396
‎ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือความเร็วมัคที่ทรงพลังยิ่งขึ้น

239
00:18:26,480 --> 00:18:28,190
‎ทรงพลังยิ่งกว่าช็อคเวฟซะอีก

240
00:18:29,691 --> 00:18:31,360
‎ไม่แปลกใจเลย

241
00:18:32,152 --> 00:18:33,946
‎ก็มันไม่ใช่แส้นี่นา

242
00:18:34,029 --> 00:18:35,864
‎มันไม่ได้มีข้อต่อเยอะแบบนั้นเลย

243
00:18:37,282 --> 00:18:39,368
‎มันก็แค่กระดูกธรรมดา

244
00:18:41,703 --> 00:18:42,788
‎กระดูกของเขา…

245
00:18:43,956 --> 00:18:45,207
‎โผล่ออกมาเลยอ่ะ

246
00:18:45,707 --> 00:18:47,543
‎เป็นธรรมชาติอยู่แล้ว

247
00:18:47,626 --> 00:18:49,878
‎กระดูกมันไม่ใช่แส้

248
00:18:50,963 --> 00:18:52,464
‎คาถาหมดฤทธิ์แล้ว

249
00:18:53,298 --> 00:18:54,633
‎ฉันตื่นจากฝันแล้ว

250
00:18:59,221 --> 00:19:03,142
‎พอได้แล้ว ตื่นได้แล้ว

251
00:19:05,727 --> 00:19:08,147
‎ฟื้นจากภวังค์ได้แล้ว

252
00:19:09,815 --> 00:19:12,985
‎ฉันไม่เหลือท่าอะไรอีกแล้ว

253
00:19:15,779 --> 00:19:16,655
‎ทันเวลาพอดี

254
00:19:17,531 --> 00:19:20,159
‎ฉันคือคนสุดท้ายที่ยังยืนอยู่

255
00:19:22,077 --> 00:19:24,496
‎ทุกคนมอบชัยชนะนี้ให้กับฉัน!

256
00:19:25,247 --> 00:19:27,416
‎เย่!

257
00:19:30,335 --> 00:19:34,381
‎เหลือเชื่อ ในระยะเวลาเพียงแค่ไม่กี่วัน

258
00:19:34,464 --> 00:19:38,177
‎เด็กหนุ่มคนนี้ได้ทำให้กังฟูก้าวหน้าไปอีก 50 ปี

259
00:19:38,260 --> 00:19:40,179
‎สุดยอด

260
00:19:40,262 --> 00:19:44,766
‎โอโรจิ คัทซึมิได้บรรลุความสามารถพิเศษแล้ว

261
00:19:49,771 --> 00:19:51,773
‎อดไม่ได้ที่จะโค้งคำนับ

262
00:19:57,112 --> 00:19:58,739
‎ขอบใจนะทุกคน

263
00:20:01,033 --> 00:20:03,952
‎ถึงฉันจะไม่คู่ควร แต่ก็ขอบคุณนะ

264
00:20:04,912 --> 00:20:06,955
‎รู้สึกเหมือนควรขอโทษเลย

265
00:20:07,581 --> 00:20:09,833
‎แบบนี้เองถึงเรียกว่าซาบซึ้งใจ

266
00:20:09,917 --> 00:20:12,211
‎นี่คือความซาบซึ้งอย่างสุดซึ้ง

267
00:20:23,555 --> 00:20:25,432
‎เขา… แค่หลับไปงั้นเหรอ

268
00:20:28,060 --> 00:20:31,230
‎เป็นไปไม่ได้ นี่มันบ้าไปแล้ว

269
00:20:33,899 --> 00:20:35,901
‎อย่าแปลกใจนะทุกคน

270
00:20:37,069 --> 00:20:40,072
‎ชายคนนี้ไม่ได้น็อคเอาท์

271
00:20:40,155 --> 00:20:42,491
‎แต่ก็แค่ผล็อยหลับไปเท่านั้นเอง

272
00:20:42,574 --> 00:20:43,492
‎หา

273
00:20:43,575 --> 00:20:45,244
‎ล้อเล่นน่า

274
00:20:45,327 --> 00:20:47,996
‎เขาแค่กำลังนอนพักอยู่เหรอ

275
00:20:48,080 --> 00:20:51,792
‎สำหรับการต่อสู้ครั้งนี้ มันได้จบลงแล้ว

276
00:20:52,334 --> 00:20:55,504
‎หมายความว่าคัทซึมิไม่ได้ชนะอย่างนั้นเหรอ

277
00:20:56,088 --> 00:21:00,008
‎เห็นๆ อยู่ว่าเขาบาดเจ็บสาหัส

278
00:21:00,717 --> 00:21:05,764
‎ถ้าศึกนี้เกิดขึ้นในโลกธรรมชาติละก็

279
00:21:05,847 --> 00:21:10,519
‎ก็ไม่จำเป็นจะต้องจู่โจมมิสเตอร์คัทซึมิต่อไปแล้ว

280
00:21:11,103 --> 00:21:13,021
‎แล้วตอนนี้ต้องทำยังไง

281
00:21:13,105 --> 00:21:15,524
‎โลกธรรมชาติต้องไม่มีการสิ้นเปลืองพลังงาน

282
00:21:15,607 --> 00:21:19,278
‎เขาแค่ต้องนอนหลับรอให้คู่ต่อสู้หมดลมไปเอง

283
00:21:19,361 --> 00:21:23,782
‎สำหรับพิคเคิล การทำแบบนั้นมันมีเหตุผลที่สุดแล้ว

284
00:21:26,868 --> 00:21:31,290
‎นี่ต้องเป็นสิ่งที่โทกูงาวะเล่าให้ฟังแน่ๆ เลย

285
00:21:31,873 --> 00:21:34,459
‎พิคเคิลรักทุกคนที่โจมตีเขา

286
00:21:34,543 --> 00:21:36,295
‎เขากินสิ่งที่เขารัก

287
00:21:37,087 --> 00:21:40,048
‎สำหรับเขา การกัดกินคือการบอกลา

288
00:21:40,716 --> 00:21:42,467
‎เขาจึงหลั่งน้ำตาออกมา

289
00:21:46,763 --> 00:21:48,098
‎ขอบใจนะ

290
00:21:51,101 --> 00:21:53,353
‎มีบางอย่างผิดปกติ

291
00:21:54,855 --> 00:21:59,276
‎ชายคนนี้ คนที่ทรงพลังที่สุด
‎ในประวัติศาสตร์ของดาวเคราะห์ดวงนี้

292
00:21:59,818 --> 00:22:02,779
‎ได้ยอมรับฉันในฐานะคู่ต่อสู้ตัวฉกาจ

293
00:22:06,533 --> 00:22:09,536
‎ความพยายามของฉันสำเร็จผลแล้ว

294
00:22:12,331 --> 00:22:15,625
‎ฉันจะตอบแทนความรู้สึกนี้ยังไงดี

295
00:22:16,668 --> 00:22:17,961
‎ฉันต้องตอบโต้ยังไง

296
00:23:47,342 --> 00:23:51,138
‎คำบรรยายโดย นันทวัน ริดเดล