1
00:01:38,056 --> 00:01:41,017
‎(ฮันมะ บากิ)

2
00:01:43,937 --> 00:01:45,021
‎ลุกขึ้นมา

3
00:01:49,109 --> 00:01:53,363
‎แกอาจไม่เข้าใจที่ฉันพูด
‎แต่ก็เข้าใจที่สื่อใช่ไหมล่ะ

4
00:01:56,866 --> 00:01:59,536
‎เราจะมาประชันฝีมือกัน

5
00:02:00,662 --> 00:02:02,914
‎เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้

6
00:02:04,207 --> 00:02:05,708
‎ขนหัวเขาลุกซู่

7
00:02:06,584 --> 00:02:08,795
‎เขาแสยะยิ้ม

8
00:02:09,712 --> 00:02:12,257
‎"ดีจัง ที่นี่ดีจังเลย"

9
00:02:13,758 --> 00:02:15,426
‎ตัวผู้ดีใจมาก

10
00:02:16,344 --> 00:02:17,804
‎แค่อยู่ที่นี่

11
00:02:18,721 --> 00:02:20,515
‎ก็มีแต่เรื่องดีๆ เกิดขึ้น

12
00:02:22,100 --> 00:02:26,688
‎แล้ววันนี้ก็มีของเล่นชั้นดีโผล่เข้ามาหาอีก

13
00:02:27,522 --> 00:02:31,151
‎ชิ้นนี้ต่างจากชิ้นนั้น แล้วก็ไม่เหมือนชิ้นนั้นด้วย

14
00:02:32,193 --> 00:02:34,154
‎เขาไม่เคยเห็นชนิดนี้มาก่อนเลย

15
00:02:35,655 --> 00:02:37,073
‎ตั้งแต่มาถึงที่นี่…

16
00:02:41,703 --> 00:02:45,290
‎ยังไม่เคยเจอใครที่ปะทะจังๆ แบบนี้เลย

17
00:02:49,335 --> 00:02:54,424
‎นี่เป็นความดุร้าย
‎ที่รื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆ ของเขาขึ้นมา

18
00:02:55,758 --> 00:02:57,135
‎อย่างที่คิดเอาไว้เลย

19
00:02:58,469 --> 00:03:01,848
‎ขนาดโดนต่อยแสกหน้าเข้าไปเต็มๆ

20
00:03:02,557 --> 00:03:05,435
‎ก็ไม่มีวี่แววว่า
‎สมองจะกระทบกระเทือนแม้แต่นิดเดียว

21
00:03:07,020 --> 00:03:12,192
‎โครงสร้างของแกคงอึดทน
‎เทียบเท่าได้กับควายป่า

22
00:03:13,318 --> 00:03:16,487
‎แต่ที่ฉันสนใจมากกว่า

23
00:03:16,571 --> 00:03:18,823
‎ก็คือเขี้ยวต่างหากล่ะ

24
00:03:19,490 --> 00:03:22,243
‎ถึงจะโดนหมัดมหากาฬของฉันเข้าไป
‎เขี้ยวก็ยังอยู่ดีเหมือนเดิม

25
00:03:23,203 --> 00:03:26,247
‎เขี้ยวนี่มันใหญ่เกินไปสำหรับมนุษย์แล้ว

26
00:03:26,873 --> 00:03:29,751
‎มันคือเขี้ยวสัตว์ สร้างขึ้นมาเพื่อเป็นอาวุธ

27
00:03:30,335 --> 00:03:31,961
‎พิคเคิล

28
00:03:37,091 --> 00:03:38,384
‎มาประลองแรงกัดกันเถอะ

29
00:03:39,177 --> 00:03:43,723
‎พลังการกัดของฉันพัฒนามาไกล
‎จนสามารถกัดกะลามะพร้าวได้อย่างง่ายดาย

30
00:03:44,766 --> 00:03:50,355
‎ฟันของแกสามารถกัด
‎เกราะของไดโนเสาร์จากยุคเก่าก่อนได้

31
00:03:51,105 --> 00:03:54,067
‎ไหนมาดูซิว่าฟันใครแข็งกว่ากัน

32
00:03:54,609 --> 00:03:56,402
‎ถึงแม้จะไม่เข้าใจภาษาพูด

33
00:03:57,153 --> 00:04:00,031
‎แต่เขาก็เข้าใจ เหมือนทารกที่เข้าใจแม่

34
00:04:01,324 --> 00:04:05,620
‎เหมือนคู่รักที่เข้าไปหากันโดยไม่ต้องเอ่ยปากพูด

35
00:04:06,996 --> 00:04:13,253
‎อาวุธที่เป็นตัวแทนของยุคทั้งสอง
‎ต้องการที่จะมาประลองกัน

36
00:04:15,672 --> 00:04:16,631
‎อยากเจอ

37
00:04:17,548 --> 00:04:18,549
‎อยากสัมผัส

38
00:04:19,509 --> 00:04:20,468
‎อยากเข้าหา

39
00:04:21,844 --> 00:04:23,304
‎อยากอยู่ใกล้

40
00:04:25,056 --> 00:04:27,058
‎อ้าว ผู้อาวุโส

41
00:04:27,141 --> 00:04:29,060
‎โทษทีที่โทรไปกระชั้นชิด

42
00:04:29,852 --> 00:04:32,313
‎อืม เหรอ

43
00:04:33,022 --> 00:04:34,315
‎พรุ่งนี้เหรอ

44
00:04:34,399 --> 00:04:36,859
‎ต่อสู้กันในสนามประลองเหรอ

45
00:04:40,655 --> 00:04:42,573
‎นี่มันเป็น…

46
00:04:45,159 --> 00:04:49,872
‎คำขอที่โง่เขลาและมาช้าไปนะ

47
00:04:55,920 --> 00:05:02,593
‎บากิ ฉันจะบอกให้นะว่า
‎ฉันอยู่ที่ไหน และกำลังมองอะไรอยู่

48
00:05:09,684 --> 00:05:10,935
‎ล้อเล่นน่า!

49
00:05:11,936 --> 00:05:16,357
‎บากิ นายตัดสินใจช้าไปแล้ว!

50
00:05:17,775 --> 00:05:19,610
‎เป็นอะไรไป บากิ

51
00:05:25,199 --> 00:05:26,868
‎แจ็ค!

52
00:05:35,918 --> 00:05:38,379
‎น่าอายจริงๆ

53
00:05:39,797 --> 00:05:40,757
‎เกิดอะไรขึ้น

54
00:05:40,840 --> 00:05:42,342
‎ช่างน่าอับอายเหลือเกิน

55
00:06:11,871 --> 00:06:13,539
‎แจ็ค

56
00:06:13,623 --> 00:06:16,959
‎หน้าเขาถูกกินไปแล้ว

57
00:06:38,648 --> 00:06:40,191
‎แจ็ค…

58
00:06:40,900 --> 00:06:43,694
‎เขายิ้มแน่ะ ยิ้มอยู่ไม่ต้องสงสัยเลย

59
00:06:43,778 --> 00:06:46,406
‎ถึงหน้าจะถูกกระชากออกไป

60
00:06:46,489 --> 00:06:48,950
‎ถึงหน้าจะโดนกินไปแล้ว

61
00:06:49,033 --> 00:06:51,077
‎เขาก็ยังไม่ยอมแพ้

62
00:06:58,668 --> 00:06:59,752
‎แจ็ค!

63
00:06:59,836 --> 00:07:02,588
‎โห ดูสิ

64
00:07:02,672 --> 00:07:05,383
‎นั่นหมัดเด็ดของแจ็คเลย

65
00:07:05,466 --> 00:07:10,263
‎แม้แต่ร่างยักษ์หนัก 200 กิโลของพิคเคิล
‎ยังถูกส่งลอยขึ้นไปในอากาศ

66
00:07:10,346 --> 00:07:12,849
‎แจ็คปล่อยหมัดหนักถึงใจจริงๆ เชียว

67
00:07:14,016 --> 00:07:15,476
‎ความรู้สึกนี้…

68
00:07:17,770 --> 00:07:18,855
‎มันไม่เหมือนเดิม

69
00:07:18,938 --> 00:07:22,108
‎ที่ผ่านมา ฉันเคยต่อยเสยคางมานักต่อนัก

70
00:07:22,692 --> 00:07:24,068
‎ขยี้จนแหลกเละมาก็เยอะ

71
00:07:25,319 --> 00:07:29,615
‎แต่ของพิคเคิลมันไม่เหมือนใครเลย

72
00:07:30,199 --> 00:07:35,705
‎อย่างกับขากรรไกรเขาหนัก 200 กิโล

73
00:07:36,747 --> 00:07:41,294
‎พูดอีกอย่างก็คือ ถึงแม้จะใช้กล้ามทุกมัด
‎กระดูกทุกท่อน ลมปราณทั้งหมด

74
00:07:41,377 --> 00:07:46,048
‎ใช้ความสามารถที่มีทุกหยด
‎ไปกับการปล่อยหมัดสุดแรงเกิด

75
00:07:47,216 --> 00:07:51,012
‎ก็ส่งแรงสะท้านไปไม่ถึงกะโหลกของพิคเคิล

76
00:07:51,095 --> 00:07:54,640
‎สมองของพิคเคิลไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว

77
00:07:54,724 --> 00:07:56,434
‎แจ็ค…

78
00:07:56,517 --> 00:08:00,313
‎ทำไมหมัดของเขาถึงสอยพิคเคิลไม่ได้ล่ะ

79
00:08:03,691 --> 00:08:08,237
‎ผมดูการต่อสู้นี้ตั้งแต่ก่อนคุณจะมาถึงแล้ว

80
00:08:09,238 --> 00:08:13,409
‎นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาทึ่ง
‎กับความอึดของพิคเคิล

81
00:08:18,498 --> 00:08:21,042
‎โอ๊ะ ตั้งท่านั้นแล้ว

82
00:08:22,001 --> 00:08:24,837
‎คงจำได้นะ

83
00:08:25,379 --> 00:08:28,049
‎นั่นคือท่าต่อสู้

84
00:08:28,758 --> 00:08:34,055
‎ที่สร้างความเสียหายมหาศาล
‎ให้กับมิสเตอร์เรซึ ปรมาจารย์กังฟูจีน

85
00:08:35,181 --> 00:08:40,019
‎หมัดที่มิสเตอร์แจ็คปล่อยมาเมื่อกี้
‎ไปทำให้เขาฮึดสู้ขึ้นมา

86
00:08:40,645 --> 00:08:43,105
‎อีกมุมมองนึงก็คือ

87
00:08:43,189 --> 00:08:49,237
‎มิสเตอร์แจ็คได้ทำให้พิคเคิล
‎เปิดโหมดออกรบโดยใช้แค่สองหมัดเท่านั้น

88
00:08:50,947 --> 00:08:52,448
‎มาแล้ว!

89
00:09:17,932 --> 00:09:19,183
‎อยู่คนเดียวเหรอ

90
00:09:24,939 --> 00:09:29,569
‎โห เขาถูกขว้างขึ้นไปบนนั้นเลยเหรอ

91
00:09:33,239 --> 00:09:34,740
‎ใบหน้าของเขาถูกฉีกออกไป

92
00:09:36,158 --> 00:09:39,370
‎เห็นได้ชัดว่าการโด้ปยาได้ผลดีทีเดียว

93
00:09:40,204 --> 00:09:44,584
‎ถึงจะถูกขว้างขึ้นไป 15… ไม่สิ 20 เมตร

94
00:09:44,667 --> 00:09:46,877
‎พิคเคิลก็เริ่มที่จะลุกขึ้นมาใหม่แล้ว

95
00:09:48,087 --> 00:09:49,380
‎ขณะที่มองดูอยู่นี้

96
00:09:50,423 --> 00:09:52,842
‎บากิก็เข้าใจว่าเขามาช้าไป

97
00:09:52,925 --> 00:09:55,136
‎ความเข้าใจนั้นเปลี่ยนเป็นความตระหนัก

98
00:09:55,845 --> 00:09:58,889
‎ความตระหนักแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด

99
00:10:01,934 --> 00:10:04,145
‎นี่ ไอ้ลูกพี่…

100
00:10:07,481 --> 00:10:10,901
‎บอกมาสิ ลูกพี่

101
00:10:11,902 --> 00:10:16,449
‎มนุษย์ยุคใหม่เราเนี่ย ได้พัฒนาบ้างไหม

102
00:10:17,116 --> 00:10:20,202
‎บอกมาสิลูกพี่

103
00:10:22,371 --> 00:10:23,664
‎นี่มัน…

104
00:10:26,000 --> 00:10:27,752
‎ศึกนี้มัน…

105
00:10:29,462 --> 00:10:33,716
‎ว่าไงลูกพี่ รู้สึกได้หรือยังล่ะ

106
00:10:34,383 --> 00:10:38,387
‎รับรู้ไหมว่าฉันคิดอะไรอยู่

107
00:10:38,471 --> 00:10:40,890
‎ว่าฉันใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร

108
00:10:42,183 --> 00:10:45,770
‎อาหารอร่อย เครื่องดื่มชั้นดี นารี

109
00:10:46,562 --> 00:10:50,524
‎เงินทอง ชื่อเสียง คำสรรเสริญ

110
00:10:52,568 --> 00:10:55,071
‎ฉันได้ทอดทิ้งสิ่งเหล่านั้นแล้ว

111
00:10:55,154 --> 00:10:57,615
‎ฉันต้องการแค่เพียงอย่างเดียว

112
00:11:00,910 --> 00:11:04,413
‎ฉันพอใจกับการใช้ชีวิตเพื่อสิ่งเดียวเท่านั้น

113
00:11:05,331 --> 00:11:07,083
‎ความแข็งแกร่ง

114
00:11:08,668 --> 00:11:10,586
‎ฉันไม่เคยหยุดฝึกซ้อม

115
00:11:10,670 --> 00:11:13,089
‎ถึงกับฉี่ราดก็ไม่พัก

116
00:11:13,756 --> 00:11:17,551
‎ฉันโด้ปยาจนเกือบตายไปแล้ว

117
00:11:18,552 --> 00:11:20,721
‎ฉันอยากตัวโต

118
00:11:21,514 --> 00:11:23,057
‎จึงใช้เครื่องยืดกระดูก

119
00:11:23,140 --> 00:11:27,812
‎ความสูงที่ได้มา
‎ต้องแลกกับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส

120
00:11:28,813 --> 00:11:33,275
‎กิจกรรมทั้งหมดที่ใช้ร่างกายทำ
‎ก็เพื่อสร้างความแข็งแรง

121
00:11:33,359 --> 00:11:36,237
‎เพราะมันคือสิ่งเดียวที่อยากไขว่คว้า

122
00:11:36,320 --> 00:11:40,950
‎และในวันนี้ ฉันเป็นตัวแทนของยุคปัจจุบัน

123
00:11:41,617 --> 00:11:43,494
‎เพราะงั้นลูกพี่

124
00:11:43,577 --> 00:11:44,453
‎ศึก…

125
00:11:44,537 --> 00:11:45,413
‎นี้…

126
00:11:46,080 --> 00:11:49,208
‎คิดว่าฉันคู่ควรหรือเปล่าล่ะ

127
00:11:52,878 --> 00:11:57,967
‎ศึกปะทะระหว่างแจ็คกับพิคเคิล
‎คือศึกระหว่างคนล้ำยุคและมนุษย์โบราณ

128
00:11:59,427 --> 00:12:03,431
‎เขามาจากยุคครีเทเชียส เมื่อนานมาแล้ว

129
00:12:05,099 --> 00:12:08,018
‎ถึงแม้ว่าพิคเคิล มนุษย์ดึกดำบรรพ์คนนี้
‎จะไม่เคยส่องกระจกมาก่อน

130
00:12:09,353 --> 00:12:13,524
‎แต่เขาก็เข้าใจในทันทีว่า
‎สิ่งที่ถืออยู่ในมือคือส่วนนึงของร่างกายเขา

131
00:12:16,068 --> 00:12:17,903
‎เพราะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด

132
00:12:18,988 --> 00:12:21,115
‎ถึงแม้จะเจ็บปวดมาก แต่เขาก็ได้ยินเสียง

133
00:12:23,033 --> 00:12:25,035
‎นี่คือสนามประลองใต้ดิน

134
00:12:26,078 --> 00:12:29,999
‎มันถูกปิดกั้นจากเสียงบนพื้นโลก
‎ที่นี่เงียบสงัด

135
00:12:31,375 --> 00:12:36,172
‎ในที่ที่ไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น
‎พิคเคิลเป็นคนเดียวที่ได้ยินมัน

136
00:12:37,339 --> 00:12:40,468
‎ไม่ใช่เสียง แต่เป็นความเงียบที่ไร้เสียง

137
00:12:40,551 --> 00:12:41,427
‎"เสียง"

138
00:12:42,511 --> 00:12:46,182
‎ความเงียบในหูขวาของเขา
‎ความเงียบในหูซ้ายที่หายไปของเขา

139
00:12:46,974 --> 00:12:49,226
‎ความเงียบในหูทั้งสองข้างไม่เหมือนกัน

140
00:12:52,271 --> 00:12:53,439
‎ความเกลียดชัง

141
00:12:54,148 --> 00:12:55,357
‎อภัยให้ไม่ได้

142
00:12:55,983 --> 00:12:57,443
‎อภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด

143
00:12:58,736 --> 00:13:01,238
‎ผู้ชายคนนี้ที่ขโมยส่วนนึงของฉันไป…

144
00:13:01,322 --> 00:13:05,075
‎ว่าไงลูกพี่ มนุษย์ยุคใหม่อย่างเรา…

145
00:13:06,035 --> 00:13:07,578
‎ยังไงก็ไม่ให้อภัย

146
00:13:08,162 --> 00:13:09,705
‎พัฒนาขึ้นบ้างไหม

147
00:13:10,706 --> 00:13:12,208
‎หรือมีแต่เสื่อมถอย

148
00:13:14,043 --> 00:13:15,461
‎อ๊ะ เสียงอะไร

149
00:13:18,506 --> 00:13:19,715
‎ไม่ขยับเลย

150
00:13:20,299 --> 00:13:22,092
‎เขาหลบได้ในวินาทีสุดท้าย

151
00:13:22,176 --> 00:13:25,054
‎หมอนี่พัฒนาทักษะนั้นแล้วเหรอ

152
00:13:26,347 --> 00:13:27,932
‎เมฆฝุ่นนี่

153
00:13:28,015 --> 00:13:29,725
‎ทำไมถึงเยอะแบบนี้

154
00:13:30,309 --> 00:13:33,062
‎เสียงนั่น เสียงนั่นมาจากไหน

155
00:13:33,813 --> 00:13:35,189
‎เห็นหรือเปล่า

156
00:13:35,272 --> 00:13:36,106
‎เห็น

157
00:13:36,190 --> 00:13:42,488
‎มิสเตอร์โทกูงาวะ
‎เข้าใจไหมว่ามันหมายความว่ายังไง

158
00:13:42,571 --> 00:13:43,989
‎เสียงนั่น

159
00:13:44,073 --> 00:13:46,742
‎หลบได้โดยไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว

160
00:13:46,826 --> 00:13:48,869
‎แล้วฝุ่นพวกนี้มาจากไหน

161
00:13:48,953 --> 00:13:51,497
‎นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

162
00:13:51,580 --> 00:13:54,124
‎ใกล้แล้ว ฉันจะสอยร่วงให้ดู

163
00:13:57,586 --> 00:13:59,755
‎ได้ยินเสียงนั่นอีกแล้ว

164
00:14:00,631 --> 00:14:01,507
‎เตะไม่โดน

165
00:14:06,929 --> 00:14:08,264
‎ไม่ขยับเลย

166
00:14:08,848 --> 00:14:12,518
‎เมื่อกี้ฉันมั่นใจนะว่าเตะตัดล่าง
‎กวาดเท้าทั้งสองข้างแล้วนี่

167
00:14:12,601 --> 00:14:14,395
‎เป็นไปไม่ได้

168
00:14:14,478 --> 00:14:17,314
‎ดูเหมือนว่าสิ่งที่เราเห็น…

169
00:14:17,857 --> 00:14:20,776
‎แล้วก็มีเสียงเหมือนเมื่อกี้นี้

170
00:14:26,115 --> 00:14:31,287
‎นั่นคือกระบวนท่าของพิคเคิลจากยุคเก่าก่อน
‎กระบวนท่าจากยุคครีเทเชียส

171
00:14:31,370 --> 00:14:35,291
‎หือ นั่นมันอะไรกัน

172
00:14:41,839 --> 00:14:46,260
‎เข้าใจแล้ว มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

173
00:14:47,928 --> 00:14:49,680
‎ตลกซะจริงๆ

174
00:14:50,681 --> 00:14:54,184
‎หมัดของฉันทรงพลังและเร็วแรงที่สุด

175
00:14:54,935 --> 00:15:00,941
‎ฉันนึกว่าพิคเคิลคงตอบสนองไม่ทัน
‎และคงขยับไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

176
00:15:01,025 --> 00:15:02,818
‎โง่ซะจริงๆ

177
00:15:03,444 --> 00:15:05,821
‎เขาไม่เพียงขยับเท่านั้น

178
00:15:06,447 --> 00:15:12,077
‎แต่เขายังหลบท่าโจมตีของฉัน
‎โดยที่ยังมีพละกำลังเหลืออยู่อีก

179
00:15:12,661 --> 00:15:17,082
‎ยิ่งไปกว่านั้น
‎เขาใช้กำแพงสิบเมตรข้างหลังเป็นสปริง

180
00:15:17,875 --> 00:15:21,337
‎ดีดตัวเองกลับมา
‎ยืนที่จุดเริ่มต้นด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

181
00:15:22,254 --> 00:15:27,927
‎และฉันมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำไป

182
00:15:28,010 --> 00:15:29,595
‎พลาดตั้งสองครั้ง

183
00:15:29,678 --> 00:15:31,597
‎ขำเป็นบ้าเลย

184
00:15:32,890 --> 00:15:35,017
‎ฉันเคยได้ยินเรื่องราวนี้มาแล้ว

185
00:15:35,809 --> 00:15:41,106
‎สมมุติว่ามนุษย์กับแมวต้องสู้กันในกรง

186
00:15:41,690 --> 00:15:45,361
‎แมวมีอาวุธมากมายที่มนุษย์ไม่มี

187
00:15:46,236 --> 00:15:49,865
‎เช่น กรงเล็บ เขี้ยว ปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไว

188
00:15:50,449 --> 00:15:55,871
‎แต่ที่สำคัญที่สุดคือการเคลื่อนไหว
‎ที่ประสานกันได้อย่างรวดเร็ว

189
00:15:56,580 --> 00:16:00,751
‎ซึ่งเป็นสองสิ่งที่มนุษย์อ่อนด้อยกว่า

190
00:16:00,834 --> 00:16:03,837
‎ถ้าไม่มีอาวุธแล้ว มนุษย์ก็เสียเปรียบ

191
00:16:04,964 --> 00:16:08,384
‎ถึงแม้ว่ามนุษย์จะหนักกว่าแมวหลายสิบเท่าตัว

192
00:16:09,218 --> 00:16:11,428
‎นั่นเองที่กำลังเกิดขึ้น

193
00:16:13,222 --> 00:16:17,476
‎หมายความว่าพิคเคิลเคลื่อนไหวด้วยความเร็ว

194
00:16:17,559 --> 00:16:21,230
‎ที่ปฏิกิริยาตอบสนองของไดโนเสาร์ก็สู้ไม่ได้

195
00:16:21,730 --> 00:16:23,941
‎อย่างนี้นี่เอง

196
00:16:24,483 --> 00:16:27,069
‎ดังนั้นการต่อสู้กับเขา

197
00:16:27,820 --> 00:16:32,032
‎ก็เหมือนกับการเอาชนะไดโนเสาร์พวกนั้นทั้งหมด

198
00:16:32,658 --> 00:16:36,036
‎พระเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะอธิษฐานขอพร

199
00:16:36,787 --> 00:16:39,999
‎ได้โปรด ให้ผมชนะเถอะนะ

200
00:17:22,541 --> 00:17:24,084
‎จบแล้ว

201
00:17:26,670 --> 00:17:28,297
‎เขากำลังประกาศชัยชนะ

202
00:17:28,797 --> 00:17:30,591
‎เพราะเขาชนะจริงๆ ไงล่ะ

203
00:17:41,602 --> 00:17:43,604
‎ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย

204
00:17:45,064 --> 00:17:47,775
‎คู่ต่อสู้ที่คู่ควรคือเพื่อนที่ดี

205
00:17:48,442 --> 00:17:50,360
‎มาเจอกัน ต่อสู้กัน และต้องมีผู้ชนะ

206
00:17:51,445 --> 00:17:54,490
‎แล้วทันทีที่ตัดสินได้แล้ว ก็ต้องลาจาก

207
00:17:54,573 --> 00:17:57,367
‎เพราะผู้ชนะจะกินผู้แพ้

208
00:17:59,453 --> 00:18:01,455
‎ล้อเล่นใช่ไหม

209
00:18:01,538 --> 00:18:03,749
‎นี่ต่างหากที่อยากจะร้องไห้

210
00:18:03,832 --> 00:18:05,501
‎คนแรกก็เรซึ ไคโอ

211
00:18:05,584 --> 00:18:07,628
‎ต่อมาก็โอโรจิ คัทซึมิ

212
00:18:07,711 --> 00:18:11,381
‎ตอนนี้ก็แจ็คอีก

213
00:18:12,424 --> 00:18:16,887
‎ทุกคนล้วนเป็นบุรุษที่น่านับถือ

214
00:18:16,970 --> 00:18:22,643
‎มิสเตอร์โทกูงาวะ นี่มันไม่ใช่เวลา
‎จะมาปล่อยให้อารมณ์เข้าครอบงำนะ

215
00:18:42,162 --> 00:18:42,996
‎บากิ

216
00:19:13,527 --> 00:19:16,947
‎นานมาแล้ว นานมากๆ

217
00:19:19,116 --> 00:19:21,535
‎ตอนที่พิคเคิลยังเด็ก

218
00:19:22,161 --> 00:19:26,290
‎เขาถูกศัตรูที่ตัวเล็กกว่าเขาเล่นงานเป็นครั้งแรก

219
00:19:28,375 --> 00:19:32,754
‎ในที่สุดเขาก็ฆ่าเจ้าแมลงน่ารำคาญตัวนั้นได้

220
00:19:34,131 --> 00:19:38,177
‎พิคเคิลฉีกเจ้าแมลงร่างบู้บี้ออกมา

221
00:19:39,219 --> 00:19:40,220
‎แล้วกินเข้าไป

222
00:19:41,346 --> 00:19:44,099
‎ในปากของเขา ถุงเก็บน้ำผึ้งของมันแตกออก

223
00:19:44,183 --> 00:19:46,393
‎กระจายความหวานไปทั่วทั้งปาก

224
00:19:47,394 --> 00:19:48,687
‎แล้วมันก็เกิดขึ้น

225
00:19:49,354 --> 00:19:50,189
‎โดนช็อต

226
00:19:51,023 --> 00:19:53,692
‎จู่ๆ ก็มีแรงช็อตแผ่ซ่านไปทั้งปาก

227
00:19:54,526 --> 00:19:58,697
‎ความรู้สึกนี้แย่ยิ่งกว่าความเจ็บปวด

228
00:19:59,948 --> 00:20:02,784
‎เสมือนกับปากของเขากลายเป็นภูเขาไฟ

229
00:20:03,952 --> 00:20:05,704
‎และมีหินร้อนไหลออกมา

230
00:20:06,496 --> 00:20:08,832
‎ถึงแม้ปากของเขาจะเล็กนิดเดียว

231
00:20:09,541 --> 00:20:12,961
‎แต่ความร้อนที่แผดเผาข้างในนั้น
‎รู้สึกยิ่งใหญ่กว่ามาก

232
00:20:15,464 --> 00:20:17,341
‎เขามั่นใจว่าเขาดิ้นพล่านไปหลายตลบ

233
00:20:21,720 --> 00:20:24,806
‎เขาไม่แน่ใจว่า
‎เขากลายเป็นอัมพาตไปตั้งแต่เมื่อไร

234
00:20:26,725 --> 00:20:28,518
‎แต่ว่ามันทำให้เขาจำฝังใจ

235
00:20:30,270 --> 00:20:32,731
‎ว่าสัตว์บางตัว ถึงจะตายแล้วก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์

236
00:20:33,398 --> 00:20:35,484
‎เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ก็เช่นกัน

237
00:20:36,735 --> 00:20:40,739
‎ถึงแม้จะอยู่ในสภาพนี้
‎แต่เขามั่นใจว่าชายคนนี้ยังไม่หมดฤทธิ์

238
00:20:41,990 --> 00:20:45,786
‎นั่นคือความทรงจำและความรู้สึกในใจพิคเคิล

239
00:20:45,869 --> 00:20:47,788
‎ถ้าหากต้องแปลงเป็นคำพูด

240
00:20:47,871 --> 00:20:49,998
‎เขาก็จะพูดแบบนี้

241
00:20:50,791 --> 00:20:53,335
‎แต่แน่นอนว่าเขาพูดไม่ได้

242
00:20:53,877 --> 00:20:57,005
‎แน่นอนว่านี่เป็นแค่ความคิดชั่วขณะ

243
00:20:58,298 --> 00:21:01,260
‎นั่งลงไปโดยที่ไม่กินเลยเหรอ

244
00:21:05,055 --> 00:21:08,308
‎หือ เขาก็หมดสติไปแล้วเห็นๆ

245
00:21:08,392 --> 00:21:10,936
‎ไม่ว่าแจ็คเขาจะโหดแค่ไหน

246
00:21:11,019 --> 00:21:13,855
‎แต่ในสภาพนี้เขาไม่มีทางขัดขืนได้แน่ๆ

247
00:21:13,939 --> 00:21:18,360
‎แล้วทำไมพิคเคิลถึงถอยหนีล่ะ

248
00:21:18,443 --> 00:21:20,737
‎เขากลัวอะไรกันนะ

249
00:21:26,118 --> 00:21:27,369
‎อะไรกัน

250
00:21:27,452 --> 00:21:28,870
‎อย่านะ!

251
00:21:47,472 --> 00:21:50,017
‎ถึงแม้จะหมดสติไปแล้ว…

252
00:21:51,143 --> 00:21:55,105
‎ถ้าพิคเคิลเข้าไปแตะต้องตัวแจ็ค

253
00:21:56,273 --> 00:22:00,402
‎นิ้วกลางทั้งสอง
‎ก็คงทะลวงเข้าไปในรูหูของพิคเคิล

254
00:22:00,485 --> 00:22:03,905
‎แล้วตัดก้านสมองของเขาขาดเป็นสองท่อน

255
00:22:03,989 --> 00:22:07,409
‎ถ้าเป็นแบบนั้น ผลการต่อสู้ก็จะพลิกล็อค

256
00:22:08,035 --> 00:22:11,163
‎มันเป็นทักษะป้องกันตัวที่ฝังเข้าไปในกล้ามเนื้อ

257
00:22:12,914 --> 00:22:14,333
‎ถึงแม้จะหมดสติ

258
00:22:15,334 --> 00:22:20,005
‎แจ็คก็ยังสามารถยกนิ้วกลางให้ได้
‎ใบแบบที่เจ็บแสบที่สุด

259
00:23:47,384 --> 00:23:51,138
‎คำบรรยายโดย นันทวัน ริดเดล