1
00:01:38,098 --> 00:01:41,017
‎(ฮันมะ บากิ)

2
00:01:42,393 --> 00:01:44,187
‎นึกแล้วเชียว

3
00:01:44,729 --> 00:01:47,148
‎ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสุดท้ายแล้ว

4
00:01:47,232 --> 00:01:49,317
‎นี่คือสิ่งที่รอคอยเราอยู่

5
00:01:50,235 --> 00:01:54,239
‎คนแรกที่สังเกตเห็น ก็ต้องเป็นบากิอยู่แล้ว

6
00:01:55,865 --> 00:01:57,033
‎รอยแผลเป็น

7
00:01:57,742 --> 00:02:00,495
‎เหมือนบาดแผลที่เกิดจากคมดาบปลายโค้ง

8
00:02:01,621 --> 00:02:06,793
‎แผลเก่าวิ่งเป็นแนวทแยงพาดลำตัวของพิคเคิล

9
00:02:07,418 --> 00:02:08,670
‎ได้ไง

10
00:02:09,337 --> 00:02:12,757
‎แผลเป็นรูปไข่เหมือนถูกยิงด้วยปืนกล

11
00:02:12,841 --> 00:02:14,676
‎ไม่ได้แผลนั้นจากที่นี่แน่ๆ

12
00:02:14,759 --> 00:02:15,802
‎กรงเล็บ

13
00:02:15,885 --> 00:02:16,928
‎หนามหลัง!

14
00:02:17,595 --> 00:02:19,556
‎จะอะไรก็เถอะ มันมาจากยุคของเขา

15
00:02:20,515 --> 00:02:24,769
‎แผลเหล่านั้นได้มาเมื่อไร
‎จากใคร และเกิดขึ้นได้ยังไง

16
00:02:25,812 --> 00:02:28,439
‎เราเป็นคนกลุ่มแรกที่จะได้รู้คำตอบ

17
00:02:29,482 --> 00:02:30,692
‎เรามองเห็นมัน

18
00:02:30,775 --> 00:02:32,986
‎แผลเป็นเดียวกันที่หลังของเขา

19
00:02:35,029 --> 00:02:36,030
‎ไม่เข้าใจเหรอ

20
00:02:37,157 --> 00:02:39,784
‎แผลเดียวกันนี้มันโอบเขาทั้งหน้าหลัง

21
00:02:39,868 --> 00:02:42,620
‎ซึ่งแปลว่าคำตอบเป็นได้แค่อย่างเดียว

22
00:02:43,246 --> 00:02:46,666
‎เมื่อตัดสินจากรูปทรงของแผล
‎ขนาด และยุคสมัย

23
00:02:47,417 --> 00:02:50,920
‎ดาบปลายโค้งที่ว่านี่คือฟันของไทรันโนซอรัส

24
00:02:52,088 --> 00:02:56,593
‎พิคเคิลเคยรอดชีวิตออกมา
‎จากขากรรไกรของทีเร็กซ์

25
00:02:57,177 --> 00:03:00,847
‎ทั้งอารมณ์ ความภูมิใจ
‎และความเบิกบานของเรา

26
00:03:00,930 --> 00:03:02,974
‎คิดว่าเราแสดงมันออกมายังไงล่ะ

27
00:03:05,059 --> 00:03:07,937
‎เมื่อเราสามคนเข้าใจที่มาของบาดแผลนั้นแล้ว

28
00:03:08,021 --> 00:03:10,815
‎ก็เริ่มปรบมือพร้อมกัน

29
00:03:16,529 --> 00:03:21,201
‎เมื่อจัดเรียงข้อต่อใหม่
‎เขาก็ได้แปลงร่างเพื่อเตรียมต่อสู้เต็มรูปแบบ

30
00:03:23,745 --> 00:03:25,872
‎นี่เป็นร่างสุดท้ายของพิคเคิล

31
00:03:26,456 --> 00:03:30,126
‎ไม่พูดไม่ได้ละ

32
00:03:30,960 --> 00:03:33,171
‎บัดนี้การต่อสู้ที่แท้จริงเริ่มขึ้นแล้ว

33
00:03:34,881 --> 00:03:36,883
‎ร่างสุดท้าย

34
00:03:36,966 --> 00:03:40,220
‎หลังได้จัดเรียงข้อต่อใหญ่
‎ที่หัวไหล่ ข้อศอก ข้อมือ

35
00:03:40,303 --> 00:03:43,723
‎และสะโพกแล้ว
‎รูปร่างของเขาแปลกไปมากจริงๆ

36
00:03:44,974 --> 00:03:47,393
‎เมื่อความทรงจำเก่าแก่ของเขาฟื้นตื่นขึ้นมา

37
00:03:47,477 --> 00:03:50,647
‎ส่วนที่ทนทานอยู่แล้วก็ยิ่งแกร่งขึ้นไปอีก

38
00:03:51,272 --> 00:03:53,983
‎ส่วนที่ทรงพลังก็ทวีความดุร้าย

39
00:03:54,984 --> 00:03:58,655
‎ส่วนที่แข็งแรงก็เปลี่ยนไปมีสภาพยืดหยุ่น

40
00:04:01,157 --> 00:04:02,533
‎ขอบใจนะพิคเคิล

41
00:04:03,034 --> 00:04:05,411
‎การกลายร่างเป็นร่างใหม่นี่น่ะ

42
00:04:05,495 --> 00:04:08,998
‎ฉันขอน้อมรับมิตรภาพอันล้ำค่าจากนายนะ

43
00:04:11,167 --> 00:04:15,588
‎มนุษยชาติวิวัฒนาการต่อเนื่อง
‎ตั้งแต่ประวัติศาสตร์เริ่มต้นขึ้น

44
00:04:16,214 --> 00:04:19,259
‎ในขณะเดียวกัน เราก็ได้อาวุธมามากมาย

45
00:04:20,426 --> 00:04:26,057
‎มีทั้งก้อนหิน ตะบอง อาวุธ
‎ดาบ ปืน ขีปนาวุธ

46
00:04:26,808 --> 00:04:28,351
‎หรือแม้กระทั่งอาวุธนิวเคลียร์

47
00:04:29,060 --> 00:04:33,189
‎แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือเราสูญเสียบางอย่างไป
‎เราทอดทิ้งบางอย่างไว้ข้างหลัง

48
00:04:34,315 --> 00:04:37,819
‎นั่นคือสิ่งที่พิคเคิล ชายดึกดำบรรพ์คนนี้สอนเรา

49
00:04:38,486 --> 00:04:42,573
‎หนังที่เหนียว กล้ามที่ทรงพลัง กระดูกที่แข็งแรง

50
00:04:43,157 --> 00:04:45,201
‎และจิตใจตั้งมั่นไม่ย่อท้อให้กับความเจ็บปวด

51
00:04:45,910 --> 00:04:48,830
‎ขณะที่อาวุธในมือของเรามีอานุภาพมากขึ้น

52
00:04:48,913 --> 00:04:52,750
‎เราคงสูญเสียสิ่งเหล่านี้ไปทีละอย่าง

53
00:04:53,418 --> 00:04:56,671
‎มากจนเราปกป้องตัวเองไม่ได้แล้วด้วยซ้ำไป

54
00:04:59,549 --> 00:05:00,967
‎ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว

55
00:05:01,551 --> 00:05:04,470
‎ในพื้นที่ของนาย ฉันจะไม่หนีไปไหน

56
00:05:05,054 --> 00:05:07,098
‎จากระยะนี้ ตรงนี้แหละ

57
00:05:08,599 --> 00:05:10,310
‎ที่ฉันจะตอบแทนมิตรภาพของนาย

58
00:05:13,313 --> 00:05:15,982
‎ให้ตายเถอะ ต้องกลับไปซะแล้ว

59
00:05:26,743 --> 00:05:30,705
‎หมัดมหากาฬของพิคเคิลไม่ได้ต่อยบากิกระเด็น

60
00:05:31,748 --> 00:05:33,624
‎เขาไม่ได้ขยับไปจากที่เดิมเลย

61
00:05:33,708 --> 00:05:36,044
‎ถึงนายจะต่อยฉันเต็มแรง

62
00:05:36,127 --> 00:05:38,755
‎ก็ยังทำให้ฉันตัวน้อยๆ กระเด็นไม่ได้เลย

63
00:05:38,838 --> 00:05:40,131
‎เหตุผลง่ายมาก

64
00:05:40,715 --> 00:05:43,634
‎เพราะฉันก็แค่โต้กลับด้วยแรงที่เท่ากันไงล่ะ

65
00:05:44,302 --> 00:05:47,138
‎แค่เร็วกว่าและในมุมที่คมกว่า

66
00:05:47,221 --> 00:05:50,141
‎นี่คือทักษะ นี่คือวิวัฒนาการ

67
00:05:50,725 --> 00:05:54,645
‎เรามีวิชาการต่อสู้ เราไม่ได้ทิ้งอะไรไปเลย!

68
00:05:55,897 --> 00:05:59,400
‎ฉันจะไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว!

69
00:06:00,026 --> 00:06:01,652
‎ฉันฝึกปรือสั่งสมมาหลายอย่าง

70
00:06:02,487 --> 00:06:06,157
‎ทั้งพละกำลัง ความว่องไว
‎ความอึด และประสบการณ์

71
00:06:06,866 --> 00:06:09,744
‎แต่ในที่นี้เราเท่ากัน

72
00:06:10,745 --> 00:06:12,288
‎เรามีเงื่อนไขเดียวกัน

73
00:06:12,372 --> 00:06:14,207
‎เราทั้งคู่จะไม่ยอมหลีกทาง

74
00:06:14,749 --> 00:06:18,461
‎อันที่จริง ฉันอาจด้อยกว่านายในทุกด้านนี้

75
00:06:19,170 --> 00:06:23,674
‎ทั้งความแข็งแรงของกล้าม
‎น้ำหนัก และระบบโครงกระดูกฉันเทียบไม่ได้

76
00:06:25,218 --> 00:06:28,554
‎ถ้าอย่างนั้น ฉันจะใช้อะไรต่อสู้ดีล่ะ

77
00:06:28,638 --> 00:06:30,390
‎ฉันจะใช้อะไรมาหนุนหลัง

78
00:06:31,349 --> 00:06:32,183
‎ก็เทคนิคไงล่ะ

79
00:06:33,267 --> 00:06:37,438
‎ฉันฝึกทักษะพวกนี้มานานมากแล้ว
‎จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเมื่อไร

80
00:06:38,147 --> 00:06:43,694
‎ฉันอดทนต่อความเจ็บปวด
‎ลับฝีมือ บำรุงร่างกาย ท้าทาย และต่อสู้

81
00:06:44,529 --> 00:06:46,948
‎หมัดที่กำแน่นแบบไม่รู้ตัว

82
00:06:47,031 --> 00:06:48,991
‎ตำแหน่งการวางเท้า

83
00:06:50,034 --> 00:06:51,702
‎การหายใจตามธรรมชาติ

84
00:06:52,537 --> 00:06:54,580
‎สายตาเฉียบคม

85
00:06:55,498 --> 00:06:58,709
‎ทักษะการต่อสู้ที่สืบทอดกันมาแต่โบราณ

86
00:06:58,793 --> 00:07:00,670
‎มันอยู่ในตัวฉัน มันค้ำจุนฉัน

87
00:07:01,754 --> 00:07:04,090
‎ทักษะที่สร้างขึ้นเพื่อเอาตัวรอด

88
00:07:04,173 --> 00:07:06,342
‎ถูกฝึกมาเพื่อปกป้อง

89
00:07:06,968 --> 00:07:08,845
‎หล่อเลี้ยงด้วยความเกลียดชัง

90
00:07:08,928 --> 00:07:10,847
‎และส่งต่อผ่านความเศร้าโศก

91
00:07:12,056 --> 00:07:14,642
‎ฉันจะปล่อยห่วงโซ่เหล่านี้ไปไม่ได้

92
00:07:16,102 --> 00:07:17,979
‎ทันใดนั้นเอง บากิก็มองเห็น

93
00:07:18,855 --> 00:07:21,482
‎เมื่อเขาได้รับรู้ประวัติศาสตร์ของตัวเองแล้ว

94
00:07:21,566 --> 00:07:24,277
‎ก็เลี่ยงไม่ได้ที่บากิจะต้องเห็นสิ่งนี้

95
00:07:24,360 --> 00:07:25,695
‎"ฉันก็เหมือนกัน"

96
00:07:27,071 --> 00:07:31,951
‎ฟันมากมาย
‎กรงเล็บนับไม่ถ้วน เขาของหลายตัว

97
00:07:32,034 --> 00:07:34,495
‎ผองเพื่อนที่ปั้นเขาขึ้นมาให้เป็นแบบนี้ได้

98
00:07:35,079 --> 00:07:37,999
‎จริงด้วย นายก็มี…

99
00:07:38,583 --> 00:07:42,712
‎ยิ่งไปกว่านี้คือสิ่งที่แทรกอยู่
‎ระหว่างอาวุธหลากชนิดนี้

100
00:07:42,795 --> 00:07:45,256
‎ฉันเข้าใจแล้ว

101
00:07:46,424 --> 00:07:48,259
‎ผู้ที่ผลักกรงเล็บออกไปคือเรซึ

102
00:07:48,926 --> 00:07:50,887
‎ผู้ที่ยืนอยู่หน้าฟันคือคัทซึมิ

103
00:07:50,970 --> 00:07:53,222
‎และคนที่ยืนเหยียบเขาอยู่ก็คือแจ็ค

104
00:07:54,807 --> 00:07:56,976
‎พวกเขาก็ปั้นพิคเคิลขึ้นมาด้วย

105
00:07:57,977 --> 00:08:00,646
‎เขาเห็นอะไรกันนะ

106
00:08:00,730 --> 00:08:03,649
‎พิคเคิลร้องไห้

107
00:08:03,733 --> 00:08:07,403
‎ใช่แล้ว นี่คือสงครามเต็มรูปแบบ

108
00:08:07,987 --> 00:08:10,448
‎ไม่เคยเจอกับศัตรูที่น่าเกรงขามเท่านี้มาก่อนเลย

109
00:08:11,866 --> 00:08:14,327
‎ช่วงเวลาแบบนี้ ฉันควรทำยังไงนะ

110
00:08:15,369 --> 00:08:20,041
‎ฉันควรจะขว้างหรือว่าปามัน
‎เข้าไปในพื้นที่ของพิคเคิลนะ

111
00:08:20,750 --> 00:08:22,210
‎เข้าไปกลางศึกนี้เหรอ

112
00:08:23,127 --> 00:08:26,547
‎ถ้าอยู่แนวหน้า ฉันจะทำยังไงนะ

113
00:08:26,631 --> 00:08:27,965
‎ทำอะไรได้บ้าง

114
00:08:29,759 --> 00:08:33,095
‎หมัดซ้ายใกล้เข้ามาแล้ว
‎โอเคบากิ นายจะทำอะไร

115
00:08:34,138 --> 00:08:37,642
‎โอ้ เข้าใจแล้ว
‎ตัดสินใจทำแบบนี้นี่เอง

116
00:08:38,518 --> 00:08:41,270
‎ปล่อยหมัดก็ไม่โดน

117
00:08:41,354 --> 00:08:43,439
‎นายคงเหวี่ยงหมัดออกไปแล้วสินะ

118
00:08:45,650 --> 00:08:48,069
‎มันต้องถูกปล่อยออกไปก่อนแล้ว

119
00:08:49,904 --> 00:08:52,198
‎ใช่แล้ว เพื่อเป็นการตอบโต้ท่วงท่าของคู่ต่อสู้

120
00:08:53,533 --> 00:08:56,202
‎ร่างกายต้องไหลไปตามการต่อสู้เอง

121
00:08:58,287 --> 00:09:01,207
‎การโต้กลับอาจทำให้เกิดหนึ่งในสองสิ่งนี้

122
00:09:01,791 --> 00:09:04,335
‎อย่างแรกคือผลกระทบทางกายภาพ

123
00:09:04,418 --> 00:09:07,213
‎แม้แต่แรงเพียงน้อยนิดก็ทำให้เกิดผลที่ยิ่งใหญ่ได้

124
00:09:08,130 --> 00:09:12,760
‎แต่ผลกระทบที่แท้จริงของการโต้กลับนั้น
‎คือการแทรกเข้าไปอยู่ในใจ

125
00:09:13,803 --> 00:09:15,972
‎เมื่อใจจดจ่ออยู่กับการโจมตีเท่านั้น

126
00:09:16,806 --> 00:09:21,727
‎กรามที่ควรจะกัดแน่นจะคลายออก
‎และกล้ามเนื้อคอก็จะผ่อน

127
00:09:22,853 --> 00:09:25,731
‎หมัดตอบโต้ที่ปะทะเข้ากับร่างที่ลืมไปว่าจะถูกต่อย

128
00:09:26,524 --> 00:09:30,486
‎สิบวินาทีหลังจากนั้นก็อย่าหวังจะฟื้นตัวได้เลย

129
00:09:31,112 --> 00:09:36,033
‎เมื่อนักสู้ลืมไปว่าอาจถูกต่อย ต่อให้เป็นพิคเคิล

130
00:09:36,117 --> 00:09:40,830
‎ความแข็งแกร่งของเขา
‎ก็จะถอยกลับไปเป็นเหมือนทารกแรกเกิด

131
00:09:42,206 --> 00:09:46,377
‎เคยมีชายคนนึงที่หมัดแรงถึงใจ
‎จนลือกันว่าล้มช้างได้

132
00:09:46,460 --> 00:09:50,923
‎นั่นคือจอร์จ ฟอร์แมน
‎แชมป์โลกรุ่นเฮฟวี่เวทคนที่ 31

133
00:09:52,717 --> 00:09:55,761
‎ถึงแม้เขาจะครองสถิติ
‎น็อคเอาท์มากที่สุดในประวัติศาสตร์

134
00:09:55,845 --> 00:09:59,682
‎แต่ก็น่าแปลกใจที่มีเพียงไม่กี่ครั้ง
‎ที่เป็นการน็อคเอาท์แบบนับถึงสิบ

135
00:10:00,349 --> 00:10:04,729
‎ขณะเดียวกันก็มีแชมป์ที่ได้ชื่อว่า
‎อ่อนแอที่สุดในประวัติศาสตร์

136
00:10:05,396 --> 00:10:08,649
‎คนที่ทุกคนรู้จัก เขาคือ "ผู้ยิ่งใหญ่"
‎มูฮัมหมัด อาลีนั่นเอง

137
00:10:09,942 --> 00:10:12,778
‎หมัดของเขาไวมากจนได้ชื่อว่า "หมัดผี"

138
00:10:12,862 --> 00:10:18,034
‎เขาทำให้คู่ต่อสู้หลายคน
‎รวมถึงฟอร์แมน ต้องน็อคเอาท์นับสิบ

139
00:10:18,618 --> 00:10:21,996
‎มันคือหมัดอัจฉริยะที่หลบหลีกการรับรู้ไป

140
00:10:22,079 --> 00:10:24,290
‎สำหรับคู่ต่อสู้ มันเหมือนการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

141
00:10:24,957 --> 00:10:27,001
‎บากิมีทักษะนี้แล้ว

142
00:10:28,044 --> 00:10:30,713
‎เขาถึงสามารถแลกหมัดกับพิคเคิลได้

143
00:10:30,796 --> 00:10:34,800
‎เขาถึงสามารถต้อนพิคเคิลให้จนมุมได้

144
00:10:35,509 --> 00:10:40,931
‎"ฟันยักษ์ที่ทำร้ายฉัน ฉันต่อยหักด้วยกำปั้น"

145
00:10:41,849 --> 00:10:46,771
‎"กรงเล็บแหลมคมที่ทำร้ายฉัน
‎ฉันคว้ามันมาบิดแล้วหักทิ้ง"

146
00:10:47,271 --> 00:10:50,941
‎"ตอนที่ฉันตกเป็นเป้า ฉันทำแบบนี้"

147
00:10:52,026 --> 00:10:53,944
‎"ตอนที่เจอตัวใหญ่ ฉันก็…"

148
00:10:55,029 --> 00:10:56,989
‎"ตอนที่เจอตัวว่องไว ฉันก็…"

149
00:10:58,115 --> 00:10:58,949
‎"ฉันก็…"

150
00:10:59,533 --> 00:11:00,576
‎"ฉันก็…"

151
00:11:00,660 --> 00:11:01,535
‎"ฉันก็…"

152
00:11:02,411 --> 00:11:04,747
‎"ในยุคนั้น ฉันคือผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด"

153
00:11:07,667 --> 00:11:10,211
‎ฉันคือผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับถูกต้อนจนมุม

154
00:11:13,255 --> 00:11:14,465
‎จนมุมแล้ว

155
00:11:14,548 --> 00:11:17,677
‎ข้อได้เปรียบทางขนาดตัวของเขา ใช้ไม่ได้

156
00:11:18,552 --> 00:11:21,055
‎ข้อได้เปรียบด้านพละกำลังของเขา ใช้ไม่ได้

157
00:11:22,807 --> 00:11:24,725
‎ทักษะนี้น่าทึ่งจริงๆ

158
00:11:25,434 --> 00:11:27,353
‎ความสามารถในการต่อสู้นี่ช่างเหลือเชื่อ

159
00:11:28,229 --> 00:11:30,064
‎บุรุษโบราณผู้นี้อึ้ง

160
00:11:31,148 --> 00:11:32,233
‎ถ้างั้น…

161
00:11:34,318 --> 00:11:35,736
‎อะไรกัน

162
00:11:37,321 --> 00:11:38,989
‎เขาขยับแล้ว

163
00:11:39,073 --> 00:11:43,244
‎ทักษะการวาร์ปสายฟ้าแลบ
‎เหมือนตอนที่ต่อสู้กับแจ็ค

164
00:11:44,161 --> 00:11:47,415
‎พิคเคิลกำลังหนี

165
00:11:48,249 --> 00:11:50,084
‎และบากิ…

166
00:11:51,961 --> 00:11:52,920
‎กำลังไล่ตาม

167
00:11:55,589 --> 00:11:56,799
‎จำที่ฉันบอกได้ไหม

168
00:11:57,383 --> 00:11:58,509
‎ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น

169
00:11:59,301 --> 00:12:01,262
‎ฉันจะไม่ยอมห่างนาย

170
00:12:03,305 --> 00:12:07,393
‎ความแตกต่างลิบลับด้านพละกำลัง
‎พลังที่ไม่น่าจะมีวันเท่ากันได้…

171
00:12:08,310 --> 00:12:11,981
‎มันได้พ่ายแพ้ให้กับวิชาการต่อสู้
‎เครื่องมือของอารยธรรมแล้ว

172
00:12:12,732 --> 00:12:14,608
‎เขาใกล้จะชนะแล้ว

173
00:12:18,362 --> 00:12:20,698
‎ถึงแม้กำลังจะได้คว้าชัยชนะมาแล้ว

174
00:12:20,781 --> 00:12:24,869
‎บากิก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมา

175
00:12:25,870 --> 00:12:27,872
‎เป็นนิสัยเสียในการต่อสู้

176
00:12:30,166 --> 00:12:34,128
‎เขายื่นกำปั้นทั้งสองข้างออกมาข้างหน้า

177
00:12:34,754 --> 00:12:38,966
‎ชายดึกดำบรรพ์เข้าใจแล้วว่า
‎นี่เป็นการต่อสู้ประลองความอึด

178
00:12:42,094 --> 00:12:45,681
‎มันเป็นความโลภเกินกว่าจะไถ่โทษได้
‎ความไม่รู้จักพอ

179
00:12:46,348 --> 00:12:49,351
‎ในตอนนี้ เขาปฏิเสธชัยชนะที่มาจากทักษะ

180
00:12:49,894 --> 00:12:53,355
‎แต่เขาเลือกโดยไม่คิด
‎และอย่างประมาทว่าอยากได้ชัยชนะ

181
00:12:53,439 --> 00:12:54,690
‎ที่วัดด้วยความอึดล้วนๆ

182
00:12:55,274 --> 00:12:59,153
‎เป็นผลให้ความทรหดทั้งหลายนี้ถูกสำแดงออกมา

183
00:12:59,236 --> 00:13:01,530
‎เลี่ยงไม่ได้ ดุจดวงอาทิตย์
‎ที่ต้องขึ้นในทิศตะวันออก

184
00:13:01,614 --> 00:13:04,158
‎หรือน้ำที่ต้องไหลลงสู่ที่ต่ำ

185
00:13:04,241 --> 00:13:05,826
‎ผลลัพธ์นั้นช่างน่าสมเพช

186
00:13:09,413 --> 00:13:10,831
‎พิคเคิลลงมือ

187
00:13:11,415 --> 00:13:13,334
‎ในการประลองความแข็งแกร่ง

188
00:13:13,959 --> 00:13:16,545
‎เขาเกิดรู้สึกกลัวความพ่ายแพ้ขึ้นมา

189
00:13:17,671 --> 00:13:20,591
‎ในการประลองที่ยาวนาน
‎ระหว่างคนยุคใหม่และมนุษย์โบราณ

190
00:13:22,760 --> 00:13:24,887
‎มนุษย์โบราณก็ได้มาซึ่งอาวุธใหม่

191
00:13:25,763 --> 00:13:27,723
‎การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว

192
00:13:42,154 --> 00:13:44,406
‎พิคเคิลไม่ขยับเลย

193
00:13:44,490 --> 00:13:46,992
‎ส่วนบากิก็ขยับไม่ได้

194
00:13:47,076 --> 00:13:50,246
‎ทั้งสองคนคิดยังไงกับสถานการณ์นี้ล่ะ

195
00:13:50,871 --> 00:13:52,248
‎ถามมาได้

196
00:13:53,374 --> 00:13:56,001
‎ถึงแม้พิคเคิลจะไม่แสดงออกว่าอยากโจมตี

197
00:13:56,752 --> 00:14:00,923
‎ตราบใดที่พิคเคิลยังชี้เป็นชี้ตายบากิได้
‎คำตอบนั้นก็ชัดเจน

198
00:14:02,091 --> 00:14:03,509
‎พิคเคิลชนะแล้ว

199
00:14:06,554 --> 00:14:08,931
‎ความเห็นของผมต่างออกไปนิดนึง

200
00:14:11,517 --> 00:14:18,190
‎ผู้ที่อ่อนแอเป็นผู้คิดค้นกระบวนท่าต่างๆ ขึ้นมา
‎เพื่อแข่งขันกับผู้ที่แข็งแกร่ง

201
00:14:19,108 --> 00:14:20,943
‎พูดอีกอย่างคือ มันเป็นอาวุธ

202
00:14:21,026 --> 00:14:22,361
‎เข้าใจแล้ว

203
00:14:22,862 --> 00:14:26,323
‎พิคเคิลมีทั้งขนาดตัว มีทั้งพละกำลังมหาศาล

204
00:14:27,157 --> 00:14:30,035
‎หากเขาได้วิชาเป็นอาวุธเข้าไปอีกละก็…

205
00:14:34,832 --> 00:14:38,127
‎ผู้ที่เกิดมาแข็งแกร่ง
‎จะต้องทำตามกฎข้อนึงที่ไม่ได้เขียนไว้

206
00:14:38,210 --> 00:14:40,588
‎นั่นคือพวกเขาไม่มีสิทธิ์ใช้ลูกเล่น

207
00:14:41,338 --> 00:14:44,633
‎เป็นคำพูดที่ทรงพลัง
‎สมกับเป็นคาโอรุ ฮานายามะ

208
00:14:44,717 --> 00:14:47,011
‎ผู้ที่เกิดมาแข็งแกร่งจริงๆ

209
00:14:47,636 --> 00:14:52,099
‎แต่มันสื่ออะไรถึงบากิที่ต้อนพิคเคิลจนมุมล่ะ

210
00:14:52,725 --> 00:14:56,353
‎ใจจริงแล้ว ผมอยากตัดสินให้เขาเป็นฝ่ายชนะ

211
00:14:57,187 --> 00:15:01,191
‎เรซึผู้ยึดมั่นในวิชาการต่อสู้
‎ฮานายามะผู้ยึดมั่นในความเป็นชาย

212
00:15:01,275 --> 00:15:04,361
‎ทั้งคู่ทั้งพูดถูกและพูดแรง

213
00:15:10,701 --> 00:15:13,621
‎- ลุกแล้วเหรอ
‎- ยืนไหวแล้วงั้นเหรอ

214
00:15:27,843 --> 00:15:30,846
‎แน่ใจนะว่าเราไม่ควรหยุดเขาไว้

215
00:15:31,513 --> 00:15:35,017
‎ปล่อยเขาไปเถอะ เขาไม่ใช่สัตว์นะ

216
00:15:35,601 --> 00:15:38,854
‎แต่ถ้าเป็นศาสตราจารย์เพย์น
‎ก็คงประสาทกินไปแล้ว

217
00:15:41,357 --> 00:15:44,109
‎อ้าว แอบหนีออกไปตอนไหนเนี่ย

218
00:15:44,735 --> 00:15:48,906
‎งั้นก็คงแปลว่าไม่ได้ร้ายแรงสินะ
‎ไร้สาระซะจริงๆ

219
00:15:52,534 --> 00:15:57,748
‎ทุกครั้งที่เจ็บปวดและเศร้าโศก
‎จะมีภาพนึงที่เขาอยากเห็น

220
00:15:59,375 --> 00:16:03,045
‎แถวนี้น่ะ ตรงนี้วิวสวยที่สุดแล้ว

221
00:16:08,384 --> 00:16:12,930
‎ตอนนี้ไม่มีอะไรมาขวางทางอยู่
‎นายคงมองเห็นนะ

222
00:16:13,514 --> 00:16:17,434
‎ตั้งแต่ยุคสมัยก่อนมีประวัติศาสตร์
‎ย้อนไปไกลกว่านั้น สมัยที่ยังไม่แปดเปื้อน…

223
00:16:22,147 --> 00:16:24,942
‎ทิวทัศน์ยิ่งใหญ่ตระการตาของยุคครีเทเชียส

224
00:16:25,609 --> 00:16:27,069
‎สุดยอดไปเลย

225
00:16:29,446 --> 00:16:33,450
‎ลูกพี่ ถ้าฉันขอแวะมาดูอีกจะว่าอะไรไหม

226
00:16:40,958 --> 00:16:44,670
‎ในวันนี้ ณ ใจกลางเมืองวอชิงตัน ดีซี

227
00:16:44,753 --> 00:16:47,840
‎ประชาชนทั่วไปถูกห้าม

228
00:16:47,923 --> 00:16:50,592
‎ไม่ให้เข้ามาในระยะ 700 เมตร

229
00:16:50,676 --> 00:16:53,220
‎รอบโรงแรมเซนต์เรนาส

230
00:16:56,473 --> 00:17:00,894
‎ตั้งแต่ผมเข้ารับตำแหน่งมา
‎นอกจากที่ทำเนียบขาวแล้ว

231
00:17:00,978 --> 00:17:04,189
‎นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เดินเข้าห้อง
‎โดยไม่มีทีมรักษาความปลอดภัย

232
00:17:04,273 --> 00:17:10,863
‎อีกทั้งยังมีชายที่อันตรายที่สุดในโลก
‎นั่งอยู่ตรงหน้าผมอีกด้วย

233
00:17:13,532 --> 00:17:14,950
‎พูดมากจังเลยนะ

234
00:17:15,034 --> 00:17:16,493
‎ขอโทษครับ

235
00:17:16,577 --> 00:17:18,996
‎ขออภัยด้วยถ้าทำให้คุณไม่พอใจ

236
00:17:19,538 --> 00:17:22,541
‎ยังไงก็ตาม
‎เรื่อง "การเปลี่ยนผ่านอำนาจครั้งใหญ่"

237
00:17:22,624 --> 00:17:25,961
‎ที่ริเริ่มโดยโรนัลด์ รีแกน
‎ประธานาธิบดีคนที่ 40

238
00:17:26,754 --> 00:17:30,340
‎ด้วยชื่อรหัสออก้า หรือ ยูจิโร่ ฮันมะ…

239
00:17:31,216 --> 00:17:34,386
‎ผมก็เพิ่งจะรู้ความลับนี้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง

240
00:17:34,470 --> 00:17:36,597
‎- ตั้งแต่วันนั้น ใจผม…
‎- นี่

241
00:17:37,598 --> 00:17:39,058
‎รีบๆ เข้าเรื่องซะที

242
00:17:39,141 --> 00:17:41,518
‎โทษที ผมนี่ก็ไหลไปเรื่อย

243
00:17:42,102 --> 00:17:45,397
‎งั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่า แค่สิบวินาทีก็เสร็จแล้ว

244
00:17:47,733 --> 00:17:51,612
‎ข้าพเจ้าขอสาบานว่าสหรัฐอเมริกา

245
00:17:51,695 --> 00:17:55,908
‎จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับท่านฮันมะ ยูจิโร่

246
00:17:55,991 --> 00:17:57,785
‎และเราจะเคารพท่าน

247
00:17:57,868 --> 00:18:01,789
‎จะไม่มีวันไปแทรกแซงกับชีวิตของท่าน

248
00:18:01,872 --> 00:18:05,667
‎และจะทำตามสัญญานี้เสมอ
‎ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

249
00:18:05,751 --> 00:18:11,423
‎ข้าพเจ้า บารัค โอซม่า
‎ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา

250
00:18:11,507 --> 00:18:15,427
‎ขอสาบานต่อหน้าพระเจ้า
‎ว่าจะทำตามสนธิสัญญามิตรภาพนี้

251
00:18:16,595 --> 00:18:19,681
‎ต้องทำพิธีนี้ทุกสมัยเลย น่ารำคาญจริงๆ

252
00:18:25,020 --> 00:18:26,230
‎ถ่านหิน

253
00:18:26,313 --> 00:18:29,483
‎ทฤษฎีว่าไว้ว่าแรงดันหนึ่งแสนชั้นบรรยากาศ

254
00:18:29,566 --> 00:18:32,111
‎จะสามารถเปลี่ยนถ่านหินให้เป็นเพชร

255
00:18:32,778 --> 00:18:37,449
‎ผมไม่เชื่อหรอกถ้าไม่ได้เห็นมันด้วยตาตัวเอง

256
00:18:38,117 --> 00:18:42,204
‎มิสเตอร์ออก้า ในเมื่อเขาว่ากันว่า
‎คุณทรงพลังยิ่งกว่าอาวุธนิวเคลียร์

257
00:18:42,287 --> 00:18:44,706
‎งั้นช่วยใช้มือเปล่าบีบได้ไหม

258
00:18:46,375 --> 00:18:50,587
‎มองมุมนี้ นายมันก็ไม่ต่างอะไรจากบอชเลย

259
00:18:58,178 --> 00:19:02,599
‎โต๊ะกระจกถูกตัดเหมือนเขาใช้เพชรเลย

260
00:19:05,227 --> 00:19:07,729
‎น่าเสียดายที่มันเป็นเพชรเทียม

261
00:19:08,689 --> 00:19:09,857
‎ไม่จริงน่ะ

262
00:19:09,940 --> 00:19:12,025
‎คุณทำได้

263
00:19:17,531 --> 00:19:19,366
‎เราทำยังไงกับเขาดีล่ะ

264
00:19:19,950 --> 00:19:22,327
‎แทบจะไม่ต้องเถียงอะไรกันอีกแล้ว

265
00:19:22,411 --> 00:19:24,663
‎เราต้องเอาเขาไปไว้ที่เดิม

266
00:19:24,746 --> 00:19:29,376
‎เขาเป็นเหยื่อของความอยากรู้อยากเห็น
‎ของมนุษย์ยุคใหม่

267
00:19:30,460 --> 00:19:32,963
‎มิสเตอร์เพย์น มีความเห็นยังไงครับ

268
00:19:33,463 --> 00:19:36,758
‎คุณพูดเหมือนมันง่ายเลยนะครับ

269
00:19:36,842 --> 00:19:39,678
‎แต่คำว่า "ไว้ที่เดิม" มันหมายความว่ายังไง

270
00:19:40,220 --> 00:19:44,516
‎ถ้าเขาถูกใส่กลับเข้าไป
‎ในชั้นหินเกลือที่โคโลราโด

271
00:19:44,600 --> 00:19:49,229
‎แล้วพิคเคิลจะใช้ชีวิตยังไง
‎ในสังคมโลกอนาคต

272
00:19:50,230 --> 00:19:55,861
‎ผมมองว่าเรากำลังโยนปัญหาที่อยู่ตรงหน้า

273
00:19:55,944 --> 00:20:00,866
‎ไปให้มนุษย์ยุคอนาคตรับมือ
‎โดยอ้างคำพูดสวยหรูว่า "มนุษยนิยม"

274
00:20:01,867 --> 00:20:03,118
‎เห็นด้วย

275
00:20:03,202 --> 00:20:06,663
‎เราควรรับผิดชอบ
‎ต่อสถานการณ์ของพิคเคิลในยุคปัจจุบัน

276
00:20:07,247 --> 00:20:10,209
‎มิสเตอร์สไตรดัม จากที่ผมได้ยินมา

277
00:20:10,751 --> 00:20:15,547
‎ที่ผ่านมาคุณบังคับให้
‎สมบัติที่สำคัญทางวัฒนธรรมคนนี้

278
00:20:15,631 --> 00:20:18,217
‎ต่อสู้ประมือกับผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้

279
00:20:18,300 --> 00:20:19,927
‎เป็นความจริงหรือเปล่า

280
00:20:20,552 --> 00:20:22,930
‎นั่นคือสัญญาที่ผมให้ไว้กับพิคเคิล

281
00:20:23,013 --> 00:20:24,556
‎สัญญาเหรอ

282
00:20:24,640 --> 00:20:27,559
‎มันจะเป็นไปได้ยังไง
‎พิคเคิลไม่รู้ภาษาพูดซะหน่อย

283
00:20:27,643 --> 00:20:29,770
‎มันไม่ใช่คำสัญญาที่ให้ด้วยคำพูด

284
00:20:30,812 --> 00:20:31,813
‎ในโรงเรียน

285
00:20:31,897 --> 00:20:33,315
‎ในที่ทำงาน

286
00:20:33,398 --> 00:20:35,192
‎ในร้านอาหาร

287
00:20:35,275 --> 00:20:36,735
‎และในบ้าน

288
00:20:36,818 --> 00:20:38,820
‎ทุกคนต่างถกเถียงกันว่าควรทำยังไงกับพิคเคิล

289
00:20:39,571 --> 00:20:43,867
‎ในฝรั่งเศส เยอรมนี อเมริกา อินเดีย

290
00:20:45,118 --> 00:20:48,872
‎และสหประชาชาติ
‎ก็มีการถกเถียงอย่างดุเดือดไปทั่วโลก

291
00:20:50,707 --> 00:20:52,918
‎(เอากลับไปใส่ในชั้นหินเกลือเหมือนเดิม)

292
00:20:53,001 --> 00:20:54,461
‎(500,001,572 เสียง)

293
00:20:55,212 --> 00:20:57,422
‎(ให้อยู่กับเราในยุคปัจจุบัน)

294
00:20:57,506 --> 00:20:58,840
‎(500,000,543 เสียง)

295
00:20:59,424 --> 00:21:03,345
‎หลังได้นับคะแนนเสียง
‎จากประชากรโลกหนึ่งพันล้านคน

296
00:21:03,428 --> 00:21:06,682
‎ผลลัพธ์ที่ได้นั้นห่างกันเพียงแค่ 1,000 เสียง

297
00:21:07,891 --> 00:21:08,767
‎(เอาไปไว้ที่เดิม)

298
00:21:08,850 --> 00:21:10,102
‎ได้มีการตัดสินแล้ว

299
00:21:11,937 --> 00:21:14,356
‎คุณเพย์นครับ มีความเห็นยังไงครับ

300
00:21:14,439 --> 00:21:15,983
‎นี่เป็นการกระทำที่โง่เขลา

301
00:21:16,066 --> 00:21:19,611
‎แต่ทว่าก็เป็นการตัดสินใจของชาวโลก

302
00:21:19,695 --> 00:21:22,281
‎ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสงวนออกความเห็น

303
00:21:29,329 --> 00:21:33,750
‎ห่างกันแค่พันคะแนน มนุษยชาติช่างโง่เขลาจริงๆ

304
00:21:37,337 --> 00:21:41,758
‎ผลการตัดสินนี้ช่างถือเป็นเคราะห์ร้ายของพิคเคิล

305
00:21:42,592 --> 00:21:45,262
‎เราก็แค่ปัดปัญหาไปแก้เอาในอนาคต

306
00:21:45,345 --> 00:21:49,433
‎กุญแจที่จะไขปริศนาได้ถูกปิดตายไปตลอดกาล

307
00:21:54,104 --> 00:21:56,023
‎อะไรกัน

308
00:21:57,858 --> 00:21:59,151
‎พิคเคิล!

309
00:21:59,234 --> 00:22:00,402
‎ทำไมกัน

310
00:22:01,486 --> 00:22:05,032
‎สไตรดัม นี่คือคำขอบคุณของฉัน

311
00:22:05,532 --> 00:22:09,161
‎ของขวัญสำหรับนายที่ทำตามคำสัญญา

312
00:22:14,291 --> 00:22:18,420
‎พิคเคิลเยาะเย้ยโลกทั้งใบ
‎ก่อนหายตัวไปในโตเกียว

313
00:23:47,467 --> 00:23:51,138
‎คำบรรยายโดย นันทวัน ริดเดล