1
00:00:10,387 --> 00:00:13,223
แม่ตั้งตารอที่จะได้กลับไปอาร์คันซอ

2
00:00:13,306 --> 00:00:14,558
แม่เพิ่งได้หนังสือมา

3
00:00:15,141 --> 00:00:17,727
อาหาร 101 อย่างในอาร์คันซอที่ต้องกินก่อนตาย

4
00:00:17,811 --> 00:00:20,480
- ร้านอาหารร้านแรกที่พูดถึง…
- บอกเลยๆ

5
00:00:20,564 --> 00:00:22,899
คือร้านเอคิว ชิกเก้นเฮาส์

6
00:00:22,983 --> 00:00:24,484
ให้ตายสิ แม่…

7
00:00:24,568 --> 00:00:28,405
แม่เคยกินไก่ร้านเอคิว ชิกเก้นเฮาส์บ่อยมาก

8
00:00:28,488 --> 00:00:30,699
ทั้งรสเลมอนพริกไทย รสเครื่องเทศ ชุบแป้งทอด

9
00:00:30,782 --> 00:00:32,993
และแบบทอดจี่กระทะ

10
00:00:33,076 --> 00:00:34,536
เหลือเชื่อเลย

11
00:00:34,619 --> 00:00:36,162
เราจะพยายามหาของพวกนั้นให้แม่กิน

12
00:00:37,789 --> 00:00:40,458
หนูชอบการเป็นเด็กที่นั่น

13
00:00:40,542 --> 00:00:45,589
หนูมีความทรงจำที่แสนวิเศษมากมาย
จากการเติบโตที่ลิตเติลร็อก

14
00:00:45,672 --> 00:00:47,841
ตอนที่แม่เริ่มคบกับพ่อของลูก

15
00:00:47,924 --> 00:00:50,844
เขาพูดชัดเจนตั้งแต่แรกเลยว่า
"ผมจะกลับไปอยู่บ้านที่อาร์คันซอ"

16
00:00:50,927 --> 00:00:53,513
แม่คิดว่า "โอเค
ขอไปดูก่อนว่าอาร์คันซอเป็นยังไง"

17
00:00:54,014 --> 00:00:58,310
และนั่นคือตอนที่แม่ตัดสินใจว่า
จะลองเสี่ยงทำตามหัวใจดู

18
00:00:59,227 --> 00:01:03,315
แม่มองว่าอาร์คันซอ
เป็นจุดเปลี่ยนที่แท้จริงในชีวิตแม่เลย

19
00:01:03,398 --> 00:01:05,065
นั่นคือที่ที่ลูกเกิด

20
00:01:05,150 --> 00:01:06,902
ซึ่งแน่นอนว่าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

21
00:01:06,985 --> 00:01:08,778
ที่เกิดขึ้นกับแม่ระหว่างที่อยู่ที่นั่น

22
00:01:09,988 --> 00:01:11,448
และแม่คิดนะว่า

23
00:01:11,531 --> 00:01:17,412
สถานที่หรือพื้นที่ที่เราอยู่
มันหล่อหลอมเราและท้าทายเรายังไงบ้าง

24
00:01:17,996 --> 00:01:21,458
การกลับไปอาร์คันซอช่วยให้เราคิดได้อย่างถี่ถ้วน

25
00:01:21,541 --> 00:01:24,836
ถึงคำถามเหล่านี้
ว่าความหมายที่แท้จริงของความกล้าหาญคืออะไร

26
00:01:24,920 --> 00:01:27,339
เราเลือกทางเลือกยากๆ ยังไง

27
00:01:27,422 --> 00:01:29,758
เราลองเสี่ยงได้ยังไง

28
00:01:29,841 --> 00:01:32,969
บางทีเราไม่รู้หรอก
ว่าผลที่ออกมามันจะเป็นแบบไหน

29
00:01:33,053 --> 00:01:35,055
การได้กลับไปจึงเป็นสิ่งที่แม่ตั้งตารอ

30
00:01:35,138 --> 00:01:36,139
หนูด้วย

31
00:01:37,307 --> 00:01:39,309
หนูไม่รู้ว่าแม่จะใส่ของลงไปได้อีกไหม

32
00:01:39,392 --> 00:01:42,979
ลูกต้องทึ่งแน่ๆ มันขยายได้เยอะเลย

33
00:01:43,063 --> 00:01:44,439
นี่ไง เหลือที่ตั้งเยอะ

34
00:01:45,023 --> 00:01:48,526
- หนูต้องนั่งทับกระเป๋าให้ไหม
- ไม่ ไม่ต้อง… มัน…

35
00:01:48,610 --> 00:01:49,945
- หนูรู้ แม่…
- น่าเชื่อถือมาก

36
00:01:50,028 --> 00:01:51,905
- แม่ใช้กระเป๋าใบนี้ตลอดเลย
- ใช่

37
00:01:53,240 --> 00:01:54,991
- โอเค
- ให้ตายเถอะ ก็ได้อยู่

38
00:01:55,075 --> 00:01:58,036
โอเค เรียบร้อย ไปอาร์คันซอกัน

39
00:01:58,703 --> 00:01:59,704
ไปกันเลย

40
00:02:01,248 --> 00:02:04,334
ฉันไม่คิดมาก่อนว่าจะเป็นแบบนั้น
ฉันเลยบอกว่า "ลุยละนะ"

41
00:02:05,794 --> 00:02:07,379
ฉันเหมือนจบปริญญาโทด้านคนขาว

42
00:02:07,462 --> 00:02:11,299
ฉันแค่อยากให้คนขาวจบมัธยมด้านคนดำบ้าง
แค่นั้นเอง

43
00:02:11,383 --> 00:02:15,762
(ผู้หญิงกล้าย่อมกล้าเสี่ยง)

44
00:02:16,263 --> 00:02:18,181
(นิวยอร์ก)

45
00:02:18,682 --> 00:02:20,892
สถานีต่อไป ลิตเติลร็อก

46
00:02:20,976 --> 00:02:24,062
(อาร์คันซอ
ลิตเติลร็อก)

47
00:02:26,690 --> 00:02:29,109
- เอาละนะ
- นี่ไม่ใช่เกียร์กระปุกใช่ไหม

48
00:02:29,192 --> 00:02:30,485
ไม่ใช่ นั่นไมโครโฟน

49
00:02:31,861 --> 00:02:34,656
"ต้องการการบำรุงรักษา
กรุณาติดต่อตัวแทนจำหน่ายของคุณ"

50
00:02:36,741 --> 00:02:38,368
งานนี้สนุกแน่นอน

51
00:02:40,662 --> 00:02:44,249
แม่อยากกลับไปเฟย์เอตต์วิลล์จะแย่แล้ว

52
00:02:44,332 --> 00:02:45,667
นั่นเป็นครั้งแรกที่แม่ย้ายที่อยู่…

53
00:02:45,750 --> 00:02:46,668
(เฟย์เอตต์วิลล์)

54
00:02:46,751 --> 00:02:48,003
ตอนไปอาร์คันซอ

55
00:02:48,086 --> 00:02:50,714
แม่ชอบที่นั่นมาก ได้สอนที่โรงเรียนกฎหมาย

56
00:02:50,797 --> 00:02:53,842
เราจะแวะไปดูบ้านหลังที่เราแต่งงานกัน

57
00:02:54,968 --> 00:02:56,595
ตอนนี้บ้านกลายเป็นพิพิธภัณฑ์แล้ว…

58
00:02:56,678 --> 00:02:57,512
(เฟย์เอตต์วิลล์
อาร์คันซอ)

59
00:02:57,596 --> 00:02:59,723
สารภาพตามตรงเลย มันทำให้แม่รู้สึกแก่จริงๆ

60
00:03:00,515 --> 00:03:04,185
แม่ว่าไม่มีใครจะพาเราเที่ยวชมรอบๆ
ได้ดีเท่าแอนน์ เฮนรีอีกแล้ว

61
00:03:04,269 --> 00:03:06,855
เธอเป็นหนึ่งในเพื่อนคนแรกๆ ของแม่

62
00:03:06,938 --> 00:03:08,481
ตอนที่ย้ายไปเฟย์เอตต์วิลล์ อาร์คันซอ

63
00:03:08,565 --> 00:03:09,608
(พิพิธภัณฑ์บ้านคลินตัน)

64
00:03:10,775 --> 00:03:11,860
แอนน์

65
00:03:12,944 --> 00:03:14,321
(แอนน์ เฮนรี
ผู้ให้ความรู้และนักเคลื่อนไหว)

66
00:03:14,404 --> 00:03:17,198
ยินดีต้อนรับกลับบ้านของคุณนะ เชลซีด้วย

67
00:03:17,282 --> 00:03:18,283
หวัดดีค่ะ แอนน์

68
00:03:18,366 --> 00:03:21,036
- นี่คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่างจ้ะ
- หนูรู้ค่ะ หนูไม่เคยมาที่นี่เลย

69
00:03:21,119 --> 00:03:23,413
- หนูต้องชอบแน่ๆ
- หนูไม่เคยมาเลย

70
00:03:23,496 --> 00:03:26,166
- ตายจริง นั่นชุดแต่งงานของแม่เหรอ
- ไม่เคยเลย เธอไม่เคยมาที่นี่

71
00:03:26,249 --> 00:03:28,543
ไม่รู้เลยว่ามีชุดอยู่ที่นี่ จนได้เดินเข้ามานี่แหละ

72
00:03:28,627 --> 00:03:32,839
แม่ซื้อมาจากดิลลาร์ดส์
และตอนนั้นมันราคา 53 ดอลลาร์

73
00:03:33,673 --> 00:03:36,468
เพราะแม่คุณบอกว่าคุณต้องใส่ชุดเจ้าสาว

74
00:03:36,551 --> 00:03:39,054
ใช่ และท่านไปดิลลาร์ดส์กับฉันในคืนวันศุกร์ด้วย

75
00:03:39,137 --> 00:03:41,848
- ก่อนที่ฉันจะแต่งงาน
- ต่างจากของหนูหน่อยนึง เชลซี

76
00:03:41,932 --> 00:03:43,058
ค่ะ ก็นะ…

77
00:03:46,478 --> 00:03:48,605
- เราแต่งงานกันที่นี่
- ตรงนี้เลย

78
00:03:50,982 --> 00:03:52,609
นี่เคยเป็นห้องทานอาหารของเรา

79
00:03:55,737 --> 00:03:56,571
(ส่งทีมใหม่มา)

80
00:03:56,655 --> 00:03:59,074
- คลินตันลงเลือกตั้ง
- อันนี้ปี 1974

81
00:03:59,157 --> 00:03:59,991
(คลินตันเพื่ออาร์คันซอ)

82
00:04:00,075 --> 00:04:01,451
หนูจำอันนี้ได้ ดวงดาว

83
00:04:02,118 --> 00:04:02,994
(คลินตัน)

84
00:04:03,078 --> 00:04:04,079
เดี๋ยว นี่เน็กไทอะไร

85
00:04:04,162 --> 00:04:07,415
มันคือเน็กไทประเภทที่…
ผู้ชายสมัยนั้นเขาใส่กัน

86
00:04:07,499 --> 00:04:09,084
เน็กไทของพ่อเหรอ หรือไม่ใช่

87
00:04:09,167 --> 00:04:10,835
น่าจะใช่ ตลกไหมล่ะ

88
00:04:10,919 --> 00:04:12,712
- โอเค ต่อไปเป็นห้องครัว
- ค่ะ

89
00:04:12,796 --> 00:04:15,632
- มันยังดูเหมือนเดิมไหมคะแม่
- เหมือนเดิมมาก

90
00:04:19,009 --> 00:04:20,178
- สีส้มไหม้ๆ
- มัน…

91
00:04:20,262 --> 00:04:22,847
- แม่ชอบมาก แม่ว่ามันสดใสดี
- น่าทึ่งจัง

92
00:04:25,725 --> 00:04:27,811
ทำไมเรามีแต่ยี่ห้อสว็อนสันส์…

93
00:04:27,894 --> 00:04:30,689
- เพราะมันสำคัญมาก
- มันผลิตขึ้นที่นี่ ที่เฟย์เอตต์วิลล์

94
00:04:30,772 --> 00:04:33,108
หนูจำได้ว่าสมัยเด็กๆ เคยกินพอตพายไก่
ยี่ห้อสว็อนสันส์

95
00:04:33,191 --> 00:04:34,192
หนูแค่งงที่…

96
00:04:34,276 --> 00:04:36,319
ความสำคัญของมันถึงขั้นต้องอยู่ข้างๆ รูปพ่อแม่หนู

97
00:04:36,403 --> 00:04:38,989
- เพราะพวกเขาไม่ค่อยทำอาหาร
- โอเค หนูถึงถามไง

98
00:04:39,072 --> 00:04:40,448
เรากินพอตพายไก่บ่อยมาก

99
00:04:42,492 --> 00:04:44,077
ตรงนั้นมีอะไร รูปถ่ายเหรอ

100
00:04:44,744 --> 00:04:46,538
รูปนี้สวยมากเลยเนอะ

101
00:04:46,621 --> 00:04:49,124
- หนูว่าหนูไม่เคยเหนรูปนี้นะ
- ดูแว่นสิ

102
00:04:49,207 --> 00:04:51,001
- แม่ดูเป็นคุณแม่ยุค 70 จริงๆ
- เธอมักจะ…

103
00:04:51,084 --> 00:04:52,127
ตายจริง

104
00:04:52,794 --> 00:04:55,547
- ขอบอกเลยนะ ในปี 1974…
- ค่ะ

105
00:04:55,630 --> 00:04:56,923
เราได้ยินเรื่องของเธอมาตลอด

106
00:04:57,007 --> 00:05:01,136
พ่อของหนูเขาพูดว่ามีผู้หญิงคนนึงที่เขาหลงรัก

107
00:05:01,219 --> 00:05:05,056
และเธอมีความสามารถรอบด้าน
เขาอยากแต่งงานกับเธอ

108
00:05:05,140 --> 00:05:07,559
แต่เขาไม่รู้ว่าเธออยากแต่งงานกับเขาไหม

109
00:05:08,059 --> 00:05:09,519
เราทุกคนก็อยากเจอเธอ

110
00:05:10,020 --> 00:05:12,022
ที่โรงเรียนกฎหมายมีงานเลี้ยงต้อนรับ

111
00:05:12,105 --> 00:05:13,940
เพราะฉันเป็นนักกฎหมายด้วย ฉันเลยมีโอกาส

112
00:05:14,024 --> 00:05:18,612
ฉันเดินเข้าไปเลย
และเธอก็เดินมาในชุดสูทและผมทรงเพจบอย

113
00:05:19,112 --> 00:05:21,615
เราจับมือกัน
แล้วเราก็กลายเป็นเพื่อนกันนับแต่นั้นมา

114
00:05:21,698 --> 00:05:23,116
- แน่นอนที่สุด
- ฉันนี่…

115
00:05:23,199 --> 00:05:25,785
- ผ่านมาเกือบ 50 ปีแล้ว
- นี่แหละที่ฉันพูดถึง มันเยี่ยมมาก

116
00:05:26,620 --> 00:05:29,915
แอนน์ใจดีมาก
ที่เป็นคนจัดงานเลี้ยงต้อนรับสำหรับการแต่งงาน

117
00:05:29,998 --> 00:05:31,541
ฉันทำพลาดไปอย่างนึง

118
00:05:31,625 --> 00:05:33,168
- ฉันไม่ได้หาช่างภาพ
- โอ๊ยตาย

119
00:05:33,251 --> 00:05:35,670
และถ้าปัจจุบันนี้ไม่มีช่างภาพละก็

120
00:05:35,754 --> 00:05:36,796
จะถือว่างานไม่เคยเกิดขึ้น

121
00:05:37,297 --> 00:05:39,549
- แต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดมากเรื่องนี้
- ใช่เลย

122
00:05:39,633 --> 00:05:41,760
ถ้าเธอไม่คิดมากเรื่องชุดแต่งงาน

123
00:05:41,843 --> 00:05:46,264
แน่นอนว่าเธอคงไม่คิดมากเรื่องช่างภาพหรอก

124
00:05:46,348 --> 00:05:48,808
- แฟชั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดของเราเนอะ
- ใช่

125
00:05:48,892 --> 00:05:51,478
ไม่ใช่ชุดสูทตัวเก่งของฉัน บอกได้เลย

126
00:05:53,230 --> 00:05:56,191
ตอนที่ฉันย้ายไปเฟย์เอตต์วิลล์
สำหรับแม่แล้วมันคือการลองเสี่ยงครั้งใหญ่

127
00:05:56,274 --> 00:05:57,859
หลายคนคิดว่าฉันบ้าไปแล้ว

128
00:05:58,443 --> 00:06:01,613
การมาจากเมืองใหญ่อย่างชิคาโก

129
00:06:01,696 --> 00:06:04,783
- เหมือนในหนังเรื่อง Green Acres ไม่มีผิด
- สมอลล์วิลล์

130
00:06:04,866 --> 00:06:06,826
มัน… มันเป็นเมืองเล็กๆ แต่มันช่างน่าอยู่

131
00:06:06,910 --> 00:06:10,664
ผู้คนก็น่าสนใจ และเรามีความสุขกันมาก

132
00:06:10,747 --> 00:06:14,251
ฉันบอกทุกคนที่เจอเลยว่าฉันชอบอยู่เฟย์เอตต์วิลล์

133
00:06:14,334 --> 00:06:15,502
- อือ มัน…
- ใช่

134
00:06:15,585 --> 00:06:18,171
- นี่คือที่ที่ฉันแต่งงานนี่นา
- ถูก จริงด้วย

135
00:06:18,255 --> 00:06:19,965
- ส่วนที่เหลือก็เป็นแค่อดีต
- อย่างที่บอกเชลซี…

136
00:06:30,642 --> 00:06:33,728
สำหรับแม่แล้ว ที่นี่มันช่วยหล่อหลอมตัวตนแม่จริงๆ

137
00:06:34,396 --> 00:06:36,189
แม่ได้ค้นพบว่าที่นี่เป็นบ้านที่น่าอยู่มากๆ

138
00:06:36,690 --> 00:06:38,233
และไม่ได้มีแค่แม่คนเดียว

139
00:06:38,316 --> 00:06:40,318
เรากำลังจะไปเจอกับแคโนปี

140
00:06:40,986 --> 00:06:45,949
หนึ่งในองค์กรที่ช่วยหาที่อยู่ให้ผู้อพยพในอาร์คันซอ

141
00:06:46,032 --> 00:06:49,536
ตอนนี้แคโนปีคือส่วนหนึ่ง
ของความพยายามระดับประเทศ

142
00:06:49,619 --> 00:06:54,708
ที่จะหาที่อยู่ให้ชาวอัฟกันกว่า 75,000 คน
ซึ่งต้องหลบหนีออกมาจากบ้านของพวกเขา

143
00:06:54,791 --> 00:06:59,170
เมื่อพวกตาลิบันกลับมาแล้วยึดครองพื้นที่อีกครั้ง
ในฤดูร้อนปี 2021

144
00:06:59,921 --> 00:07:02,257
(ยินดีต้อนรับทุกคน)

145
00:07:05,760 --> 00:07:10,807
- หวัดดีค่ะ เฮ้ เป็นไงบ้าง มัน…
- ยินดีต้อนรับค่ะ รมต.คลินตัน ฉันชื่อโจแอนนา

146
00:07:10,891 --> 00:07:13,727
- หวัดดีค่ะ เชลซี ดีใจจังที่ได้เจอ
- ขอบคุณค่ะ ขอโทษทีที่มือฉันเย็น

147
00:07:13,810 --> 00:07:15,896
ไม่เป็นไรค่ะ
ฉันอยากให้คุณได้การต้อนรับที่อบอุ่นของแคโนปี

148
00:07:15,979 --> 00:07:17,188
- ที่เฟย์เอตต์วิลล์
- ฉันตื่นเต้นมาก

149
00:07:17,272 --> 00:07:18,690
(โจแอนนา เคราส์
ผอ.บริหารแคโนปี นอร์ทเวสต์อาร์คันซอ)

150
00:07:18,773 --> 00:07:20,734
- ครอบครัวถัดไปจะมาที่นี่วันพุธ
- พูดเป็นเล่น

151
00:07:20,817 --> 00:07:23,486
เราเริ่มลงมือเตรียมความพร้อมของทุกอย่าง

152
00:07:23,570 --> 00:07:27,115
เพราะเราอยากมีบ้านที่อบอุ่นรอต้อนรับพวกเขา

153
00:07:28,658 --> 00:07:30,785
เดือนที่แล้วเราได้ต้อนรับ

154
00:07:30,869 --> 00:07:33,288
คนถึง 56 คน จาก 13 ครัวเรือน…

155
00:07:33,371 --> 00:07:35,665
- เยี่ยมจัง
- มันน่าทึ่งมาก

156
00:07:35,749 --> 00:07:37,792
จะมีกี่คนอาศัยอยู่ที่นี่เหรอคะ

157
00:07:37,876 --> 00:07:39,961
จะมีครอบครัวห้าคนมาอยู่

158
00:07:40,045 --> 00:07:43,590
ทุกครอบครัวต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่น่าเหนื่อยล้า

159
00:07:43,673 --> 00:07:47,427
แต่เราสามารถพาพวกเขา
มายังสถานที่ที่ปลอดภัยและเงียบสงบได้

160
00:07:47,969 --> 00:07:50,430
- อยากช่วยเราประกอบเตียงไหมคะ
- ยินดีเลย

161
00:07:50,931 --> 00:07:54,601
นี่คือส่วนหนึ่งของความสนุกจากการอยู่ที่แคโนปี

162
00:07:54,684 --> 00:07:56,269
เพราะมีคนบริจาคของให้เรามากมาย

163
00:07:56,353 --> 00:07:58,563
เราเลยต้องมีถุงสกรูเตรียมไว้

164
00:07:58,647 --> 00:08:01,441
- และเดย์เบดตัวนี้…
- ถุงสกรูเหรอ

165
00:08:01,524 --> 00:08:03,693
และเรามักจะยืนงงหาวิธีประกอบ

166
00:08:03,777 --> 00:08:04,778
โอเค

167
00:08:05,403 --> 00:08:06,863
นี่ เชลซ์ จับไว้นะ

168
00:08:07,489 --> 00:08:09,199
- มัน… มันต้องเป็น…
- ทางนี้

169
00:08:09,282 --> 00:08:10,575
- ทางนี้ค่ะแม่
- ตรงนี้ ใช่ๆ

170
00:08:10,659 --> 00:08:12,160
ทั้งหมดนี้มีคนบริจาคมาเหรอ

171
00:08:12,244 --> 00:08:15,163
- บริจาค ใช่ค่ะ บางที…
- เรามีสกรูพอไหม

172
00:08:15,247 --> 00:08:19,167
- ข้างล่างนี้มีสกรูตัวสั้นอยู่บ้าง
- งานนี้น่าสนใจแฮะ

173
00:08:19,251 --> 00:08:22,337
- แม่คะ ตรงนี้ต้องใช้ตัวสั้น
- โอเคจ้า

174
00:08:22,420 --> 00:08:24,047
- โอเค ใส่เข้าไปตรงนี้
- ใช่ค่ะ

175
00:08:24,130 --> 00:08:26,007
รู้ไหมว่าฉันเคยประกอบเตียงเด็กมากี่หลังแล้ว

176
00:08:27,175 --> 00:08:28,260
- อือ
- เรียบร้อย

177
00:08:28,343 --> 00:08:30,637
ไม่อยากให้คนขึ้นมาบนเตียงแล้วเตียงพัง

178
00:08:31,721 --> 00:08:34,057
คนมักจะกระโดดขึ้นเตียงครั้งแรกที่ได้เห็น

179
00:08:34,140 --> 00:08:37,811
- เราจึงต้องทำให้มันมั่นคงแข็งแรง
- ไม่นะ น่ากลัวออก

180
00:08:39,020 --> 00:08:41,398
เอาละ ดูซิว่ามัน…

181
00:08:41,481 --> 00:08:42,481
ต้องใช้คนทั้งหมู่บ้าน

182
00:08:42,566 --> 00:08:45,151
ใช่ๆ ถูกต้องที่สุด

183
00:08:45,235 --> 00:08:46,861
อีกอันตรงนี้

184
00:08:46,945 --> 00:08:48,321
- เรียบร้อย
- เยี่ยม

185
00:08:49,406 --> 00:08:51,616
- มันดูมั่นคงใช้ได้นะ
- ฉันว่า… ใช่ ฉันว่าใช้ได้แล้ว

186
00:08:51,700 --> 00:08:52,826
เราทำสำเร็จแล้ว

187
00:08:53,326 --> 00:08:54,703
- พอดีเลย แจ๋ว
- ใช่ค่ะ

188
00:08:54,786 --> 00:08:55,954
เยี่ยมมาก วิเศษเลย

189
00:08:56,037 --> 00:08:57,747
- เดาว่าเราต้องทำงานต่อ
- ใช่

190
00:08:57,831 --> 00:08:59,332
- เรา… ใช่ เรามีอะไรให้ทำเยอะเลย
- โอเค

191
00:09:00,125 --> 00:09:01,459
- กระดาษชำระ
- ขอบคุณค่ะ

192
00:09:01,543 --> 00:09:04,296
ไอ้นี่มันร่วงลงมา เราจะเอามันขึ้นไปไหม

193
00:09:05,380 --> 00:09:06,965
ผ้าม่านห้องน้ำร่วงลงมา

194
00:09:07,048 --> 00:09:08,758
- ใช่
- ใช่ ไม่รู้สิ

195
00:09:08,842 --> 00:09:10,552
- ของพวกนี้มัน…
- ไม่นะ

196
00:09:10,635 --> 00:09:12,762
ไม่ แต่แม่คะ เราต้องมี…

197
00:09:12,846 --> 00:09:13,889
ไม่มีที่ให้วางมันไว้

198
00:09:13,972 --> 00:09:17,183
- มันต้องมีตะขอไว้วาง คิดว่านะ
- ใช่ๆ

199
00:09:17,267 --> 00:09:20,645
มันจะร่วงได้ง่าย แต่อย่างน้อยมันก็ดูดีกว่าเดิม

200
00:09:21,605 --> 00:09:23,106
เอาขึ้นไปได้แล้ว

201
00:09:23,189 --> 00:09:24,316
(ทายซิว่าฉันรักเธอแค่ไหน)

202
00:09:24,399 --> 00:09:26,818
- หนึ่งในหนังสือโปรดของเรา
- ตื่นเต้นจัง เราพร้อมแล้ว

203
00:09:26,902 --> 00:09:28,153
ต้องซ่อมม่านในห้องน้ำก่อน

204
00:09:28,236 --> 00:09:29,696
ต้องซ่อมม่านในห้องน้ำก่อน ใช่ค่ะ

205
00:09:29,779 --> 00:09:31,448
เราใกล้ถึงความจริงแล้ว

206
00:09:33,283 --> 00:09:35,702
เจ๋งจังเลยทุกคน ฉันชอบมาก

207
00:09:35,785 --> 00:09:37,537
(ดีใจจังที่คุณมาที่นี่)

208
00:09:40,582 --> 00:09:43,752
หนูนึกไม่ออกเลย
ว่าต้องมีความกล้าแค่ไหนถึงจากบ้านมาได้

209
00:09:44,461 --> 00:09:46,129
ต้องทิ้งทุกสิ่งที่รู้จัก

210
00:09:47,589 --> 00:09:49,758
เรามีโอกาสได้เจอกับครอบครัวที่มาจากคาบูล

211
00:09:49,841 --> 00:09:52,344
พวกเขามาถึงอาร์คันซอเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน

212
00:09:52,427 --> 00:09:53,428
(เบ็นตันวิลล์
อาร์คันซอ)

213
00:09:53,511 --> 00:09:57,140
แม่คะ แม่ใช้เวลาหลายเดือน
พยายามช่วยชาวอัฟกันอพยพ

214
00:09:57,641 --> 00:10:00,727
โดยเฉพาะผู้หญิงชาวอัฟกัน
กับครอบครัวของพวกเขา

215
00:10:00,810 --> 00:10:04,356
การได้เจอครอบครัวนี้
มันเหมือนแม่ได้กลับมายังจุดเริ่มต้น

216
00:10:04,439 --> 00:10:06,399
ที่แคโนปีช่วยหาที่พักอาศัยให้คนอื่นๆ

217
00:10:10,320 --> 00:10:12,906
ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมากที่ได้มีโอกาสนี้…

218
00:10:12,989 --> 00:10:14,032
(อะเคลา - บาซีรา)

219
00:10:14,115 --> 00:10:16,409
มาต้อนรับพวกคุณสู่อาร์คันซอและอเมริกา

220
00:10:16,493 --> 00:10:18,119
- ขอบคุณมากค่ะ
- อ้อ ค่ะ เรา…

221
00:10:18,203 --> 00:10:19,829
คุณอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว

222
00:10:19,913 --> 00:10:22,165
เราอยู่ที่นี่มาประมาณสามสัปดาห์แล้ว

223
00:10:22,249 --> 00:10:23,124
สามสัปดาห์

224
00:10:23,208 --> 00:10:25,627
ตอนแรกที่เรามาถึงอาร์คันซอ

225
00:10:25,710 --> 00:10:28,129
มีฟักทองวางอยู่ที่ประตูทุกบานเลย

226
00:10:28,213 --> 00:10:30,423
แม่ฉันถามไม่หยุดว่า

227
00:10:30,507 --> 00:10:33,677
"นี่ บาซีรา
ทำไมพวกเขาเอาฟักทองมาไว้หน้าประตูล่ะ"

228
00:10:33,760 --> 00:10:35,595
แล้วมีอยู่วันนึง

229
00:10:35,679 --> 00:10:38,765
เด็กๆ สวมชุดที่ดูแปลกตาต่างกันไป

230
00:10:38,848 --> 00:10:43,436
นั่นคือตอนที่เรารู้ว่า
มันคือส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมและธรรมเนียม

231
00:10:43,520 --> 00:10:45,105
อาจจะเป็นปีหน้า

232
00:10:45,188 --> 00:10:48,817
ปีหน้า พนันได้เลย
ว่าลูกชายคุณอยากสวมชุดแบบนั้นด้วย

233
00:10:48,900 --> 00:10:49,943
ค่ะ

234
00:10:50,527 --> 00:10:54,114
คุณแสดงให้เราเห็นถึงความกล้าหาญที่น่าทึ่ง

235
00:10:54,197 --> 00:10:58,201
ที่ชาวอัฟกันหลายคนต้องแสดงออกมา

236
00:10:59,202 --> 00:11:00,036
(15 สิงหาคม 2021)

237
00:11:00,120 --> 00:11:02,747
วันนี้กองกำลังตาลิบันได้เข้าสู่ใจกลางกรุงคาบูล
เมืองหลวงของอัฟกานิสถาน

238
00:11:02,831 --> 00:11:04,749
เป้าหมายสูงสุดของการเดินทัพอย่างรวดเร็ว

239
00:11:04,833 --> 00:11:08,295
และการเข้ามามีอำนาจควบคุมอีกครั้ง
หลังผ่านไปเกือบสองทศวรรษ

240
00:11:08,795 --> 00:11:10,338
นับตั้งแต่พวกเขาถูกขับไล่ให้พ้นจากอำนาจ

241
00:11:10,422 --> 00:11:12,465
สถานการณ์ในอัฟกานิสถาน

242
00:11:12,549 --> 00:11:18,096
ช่วง 20 ปีนี้ไม่ได้สมบูรณ์แบบ

243
00:11:18,179 --> 00:11:20,557
แต่ผู้คนก็มีความสุขเพราะว่า

244
00:11:20,640 --> 00:11:22,976
ผู้คนมีสิทธิพื้นฐาน

245
00:11:23,059 --> 00:11:26,354
เช่น ผู้หญิงสามารถไปโรงเรียนได้
เรียนมหาลัยได้

246
00:11:26,938 --> 00:11:29,482
และมีส่วนช่วยขับเคลื่อนสังคม

247
00:11:29,566 --> 00:11:32,569
ตอนนั้นคุณได้เรียนอยู่ไหม

248
00:11:32,652 --> 00:11:35,280
ฉันจบจากมหาวิทยาลัยคาบูล

249
00:11:35,363 --> 00:11:36,698
ด้านกฎหมาย

250
00:11:37,240 --> 00:11:38,700
นิติศาสตร์และรัฐศาสตร์

251
00:11:38,783 --> 00:11:40,327
คุณล่ะตอนนั้นเรียนอยู่ไหม

252
00:11:40,410 --> 00:11:42,621
ตอนนั้นฉันอยู่มหาลัยค่ะ

253
00:11:42,704 --> 00:11:45,248
ตอนฉันเรียนอยู่ที่คาบูล

254
00:11:45,332 --> 00:11:49,920
ฉันพูดเสมอว่าฉันอยากเป็นหมอ

255
00:11:50,837 --> 00:11:54,007
คุณไม่เพียงแต่สูญเสียปัจจุบันเท่านั้น
แต่คุณได้สูญเสียอนาคตไปด้วย

256
00:11:54,090 --> 00:11:55,967
คุณสูญเสียสิ่งที่คุณคิดว่าสามารถเกิดขึ้นได้

257
00:11:56,968 --> 00:12:00,013
ตอนที่เปลี่ยนระบอบการปกครอง
และตาลิบันเข้ามามีอำนาจ

258
00:12:00,096 --> 00:12:01,973
ฉันพูดได้เลยว่าเกิดหายนะขึ้น

259
00:12:02,057 --> 00:12:03,767
ในอัฟกานิสถาน

260
00:12:04,392 --> 00:12:06,394
มันเกิดขึ้นเร็วมาก

261
00:12:06,978 --> 00:12:12,234
คุณต้องตัดสินใจสิ่งที่จะเปลี่ยนชีวิตของคุณ
ภายในไม่กี่ชั่วโมง

262
00:12:14,402 --> 00:12:17,614
คนนับพันนับหมื่นแห่กันไปที่ประตูสนามบิน

263
00:12:17,697 --> 00:12:20,158
บางคนเสียชีวิตเพราะมันแออัดมาก

264
00:12:21,451 --> 00:12:25,580
สมาชิกครอบครัวเราบางคนไม่อยากไปสนามบิน

265
00:12:26,206 --> 00:12:28,166
แต่ตอนตีสอง

266
00:12:28,250 --> 00:12:30,085
เราได้จากบ้านมา

267
00:12:30,669 --> 00:12:34,381
สิ่งเดียวที่เราเอาติดตัวมาได้คือเป้

268
00:12:34,464 --> 00:12:38,051
(คาบูล
24 สิงหาคม 2021)

269
00:12:38,134 --> 00:12:40,720
สนามบินอัฟกานิสถานมีหลายประตู

270
00:12:41,680 --> 00:12:43,640
เราไปที่ประตูแอบบีย์

271
00:12:44,724 --> 00:12:46,268
สองวันหลังจากที่เราออกมา

272
00:12:46,351 --> 00:12:49,396
เกิดระเบิดพลีชีพขึ้นที่ประตูนั้น

273
00:12:55,151 --> 00:12:57,529
มันทั้งอันตรายและมีความเสี่ยง

274
00:12:57,612 --> 00:13:00,824
แต่เราผ่านประตูนั้นมาได้

275
00:13:00,907 --> 00:13:03,326
- และพวกคุณสามารถหนีออกมาได้พร้อมกัน
- ใช่ค่ะ

276
00:13:03,410 --> 00:13:05,996
เราไม่อยากมาในฐานะผู้ลี้ภัยเลย

277
00:13:06,621 --> 00:13:09,124
แต่เราต้องตัดสินใจแบบนั้น

278
00:13:14,212 --> 00:13:18,466
ลูกชายคุณเป็นยังไงบ้าง
เขาปรับตัวเข้ากับสถานที่ใหม่ได้ไหม

279
00:13:18,550 --> 00:13:20,552
กับคนใหม่ๆ และบ้านหลังใหม่

280
00:13:21,761 --> 00:13:23,930
ช่วงแรกๆ มันยากมาก

281
00:13:24,014 --> 00:13:26,850
เพราะความรู้สึกของการเป็นคนไร้บ้าน

282
00:13:27,392 --> 00:13:30,020
มันยากมากแม้แต่กับเด็กน้อย

283
00:13:30,103 --> 00:13:34,149
พอเขาเข้าใจว่าเขามี… เขามีบ้านอยู่

284
00:13:34,232 --> 00:13:35,942
เขาก็มีความสุขมาก

285
00:13:37,235 --> 00:13:39,779
เขารู้ว่าเรามีบ้าน

286
00:13:40,989 --> 00:13:44,618
เมืองที่สงบสุข และสามารถเล่นได้อย่างปลอดภัย

287
00:13:45,243 --> 00:13:47,078
และตอนนี้เขาก็มีเพื่อนใหม่ด้วย

288
00:13:47,162 --> 00:13:49,789
ว่าจะถามอยู่พอดี ว่าเขามีเพื่อนใหม่หรือยัง

289
00:13:49,873 --> 00:13:51,917
ค่ะ เขามีเพื่อนใหม่ด้วย

290
00:13:52,792 --> 00:13:56,713
กับเพื่อนบ้านของฉัน
และครอบครัวที่ร่วมเป็นผู้ช่วยเหลือ

291
00:13:56,796 --> 00:13:59,674
และตอนนี้เขาโอเคดีกับอาร์คันซอ

292
00:14:01,218 --> 00:14:02,802
เราขออวยพรให้คุณมีความสุขมากๆ

293
00:14:02,886 --> 00:14:05,347
และหวังว่าคุณจะมีความสุข
กับวันขอบคุณพระเจ้าครั้งแรกที่นี่

294
00:14:05,430 --> 00:14:06,640
ค่ะ ขอบคุณค่ะ

295
00:14:06,723 --> 00:14:07,933
สุขสันต์วันขอบคุณพระเจ้า

296
00:14:08,016 --> 00:14:09,017
ขอบคุณค่ะแม่

297
00:14:09,559 --> 00:14:10,477
ฉันเอาไปเก็บให้ได้ค่ะ

298
00:14:10,560 --> 00:14:13,063
ไม่ๆ ฉันเอาไปเก็บเอง
คุณยกมาให้เราแล้ว ขอบคุณนะ

299
00:14:15,690 --> 00:14:17,734
- คุณรัฐมนตรีคะ
- ว่าไง

300
00:14:17,817 --> 00:14:20,654
วันแรกที่คุณมาบ้านของชาวอัฟกัน

301
00:14:20,737 --> 00:14:22,280
คุณห้ามล้างจานค่ะ

302
00:14:25,033 --> 00:14:27,035
วันที่สองที่คุณมา คุณถึงจะล้างจานได้

303
00:14:27,118 --> 00:14:28,703
เราล้างจาน…

304
00:14:28,787 --> 00:14:31,373
โอเคไหมคะ ใช่ วันแรกห้ามล้างค่ะ

305
00:14:34,376 --> 00:14:37,337
แม่คิดว่ามันสำคัญมาก
ที่เราต้องกลับไปเยือนอดีตของเราบ้าง

306
00:14:37,420 --> 00:14:40,715
และที่ไหนจะสะท้อนสิ่งเหล่านั้น
ได้ดีไปกว่าลิตเติลร็อกล่ะ

307
00:14:40,799 --> 00:14:41,633
(ยินดีต้อนรับสู่ลิตเติลร็อก)

308
00:14:41,716 --> 00:14:44,970
(ลิตเติลร็อก
อาร์คันซอ)

309
00:14:47,597 --> 00:14:50,934
นั่นร้านแรลลีส์
หนูจำเฟรนช์ฟรายส์แบบเกลียวที่แรลลีส์ได้

310
00:14:51,017 --> 00:14:53,812
มันอร่อยมาก
สงสัยจังว่าพวกเขายังใช้สูตรเดิมไหม

311
00:14:54,563 --> 00:14:56,314
โอ้โฮ หนูจำได้ว่าไปที่สนามเด็กเล่น

312
00:14:56,398 --> 00:14:58,608
ใกล้ๆ สนามกีฬาอนุสรณ์สงคราม…

313
00:14:58,692 --> 00:15:00,944
- สวนสัตว์ด้วย
- หนูรักสวนสัตว์

314
00:15:01,027 --> 00:15:03,738
ลูกชอบมาก
และพวกเขาตั้งชื่อชิมแปนซีตามลูกด้วย

315
00:15:03,822 --> 00:15:05,240
เปล่าซะหน่อย

316
00:15:05,323 --> 00:15:07,284
มันไม่ใช่ชิมแปนซี มันคืออุรังอุตังต่างหาก

317
00:15:07,367 --> 00:15:09,452
- อุรังอุตังหรอกเหรอ
- เกิดปี 1975

318
00:15:09,536 --> 00:15:11,621
หนูนึกว่าแม่ตั้งชื่อหนูตามอุรังอุตังซะอีก

319
00:15:12,581 --> 00:15:16,084
- แม่ไม่ทำแบบนั้นหรอก
- แต่มันดูน่ารักดีนะ

320
00:15:17,127 --> 00:15:20,380
ตอนเรามาที่นี่ช่วงวันเลือกตั้งในปี 1996

321
00:15:20,463 --> 00:15:23,967
และหนูอยู่ที่ห้างกับเพื่อนสองสามคน

322
00:15:24,050 --> 00:15:25,302
หนูอยากเจาะหู

323
00:15:25,385 --> 00:15:28,305
หนูอายุ 16 และหนูโทรหาแม่

324
00:15:28,388 --> 00:15:31,099
และแม่บอกว่าแม่ไม่อยากให้หนูทำ
ในช่วงที่หนูรู้สึกมีความสุขชั่วครู่

325
00:15:32,976 --> 00:15:34,436
ไม่อยากเชื่อเลยว่าแม่ไม่ยอมให้หนูเจาะหู

326
00:15:34,519 --> 00:15:36,438
หนูคิดว่า "16 นี่เลย 12 มาตั้งสี่ปีแล้วนะ"

327
00:15:36,521 --> 00:15:38,148
และแม่เคยบอกว่าให้ทำได้ตอนอายุ 12

328
00:15:38,231 --> 00:15:41,109
ก่อนอื่นเลยนะ แม่จำไม่ได้ว่าเคยพูดว่าอายุ 12

329
00:15:41,192 --> 00:15:44,905
- แม่ว่าแม่พูด 20 หรือ 30 แม่ไม่เคยพูด 12
- ไม่ใช่แน่นอน

330
00:15:44,988 --> 00:15:47,782
- ไม่ โทษที แม่ไม่เคยพูด ไม่เลย
- และหนู… แม่พูดจริงๆ

331
00:15:47,866 --> 00:15:49,200
และ… แต่ตอนหนูยังเล็กไง

332
00:15:49,284 --> 00:15:52,370
หนูบอกชาร์ล็อตต์ว่าจะไปเจาะหูกับแก

333
00:15:52,454 --> 00:15:56,166
โอ๊ยตาย ค่อยมาคุยกับแม่
ตอนที่แกอายุ 16 แล้วโทรหาลูกจากห้างนะ

334
00:15:56,249 --> 00:15:58,710
หนูบอกให้แกเจาะหูได้ตอนแกอายุ 12

335
00:16:00,212 --> 00:16:02,714
โอเค ก็ได้ หลานสาวที่น่าสงสารของแม่

336
00:16:02,797 --> 00:16:03,924
- โอเค
- เราไม่เป็นไรหรอก

337
00:16:05,884 --> 00:16:08,595
นี่คือโรงเรียนมัธยมกลางที่ลูกจะได้มาเรียนที่นี่

338
00:16:08,678 --> 00:16:11,097
- ถ้าเราอยู่ที่ลิตเติลร็อกต่อ
- ค่ะ

339
00:16:11,181 --> 00:16:13,308
เป็นอาคารที่สง่างามดีจัง

340
00:16:13,391 --> 00:16:15,143
และแน่นอนว่าประวัติศาสตร์ทำให้มัน

341
00:16:15,227 --> 00:16:18,772
- ยิ่งสำคัญและยิ่งพิเศษขึ้นไปอีก
- ยิ่งสำคัญ

342
00:16:18,855 --> 00:16:20,232
(โรงเรียนมัธยมกลางลิตเติลร็อก)

343
00:16:20,315 --> 00:16:22,108
พอแม่มองไปที่โรงเรียนมัธยมกลาง

344
00:16:22,192 --> 00:16:25,362
มันทำให้แม่นึกถึงคดีระหว่างบราวน์
กับคณะกรรมการการศึกษา…

345
00:16:25,445 --> 00:16:26,279
(ปี 1954)

346
00:16:26,363 --> 00:16:29,699
ซึ่งระบุว่า
โรงเรียนรัฐบาลในอเมริกาควรควบรวมกัน

347
00:16:29,783 --> 00:16:31,701
โรงเรียนที่เด็กผิวดำเรียน…

348
00:16:31,785 --> 00:16:33,453
(ศาลสูงห้ามไม่ให้มีการแบ่งแยกในโรงเรียนรัฐ)

349
00:16:33,536 --> 00:16:34,955
มันเทียบกันไม่ติด

350
00:16:35,038 --> 00:16:38,375
กับโรงเรียนที่เด็กผิวขาวเรียน
อย่าว่าแต่ความเท่าเทียมเลย

351
00:16:39,459 --> 00:16:41,795
(ในปี 1957 โรงเรียนมัธยมกลางลิตเติลร็อก)

352
00:16:41,878 --> 00:16:43,880
(มีประชากรนักเรียนผิวขาวล้วน)

353
00:16:44,381 --> 00:16:48,260
ปี 1957
คณะกรรมการโรงเรียนลิตเติลร็อกบอกว่า

354
00:16:48,343 --> 00:16:50,387
"เราจะรวมโรงเรียนเข้าด้วยกัน"

355
00:16:50,971 --> 00:16:54,558
และหนุ่มสาวผู้กล้าหาญเก้าคน

356
00:16:54,641 --> 00:16:59,020
คือนักเรียนผิวดำกลุ่มแรก
ที่ได้เรียนในโรงเรียนที่แสนวิเศษแห่งนี้

357
00:16:59,980 --> 00:17:02,524
แน่นอนว่าทุกคนควรทำแบบเดียวกัน

358
00:17:02,607 --> 00:17:06,444
แต่หลายส่วนของประเทศนี้ไม่ทำอะไรเลย

359
00:17:07,070 --> 00:17:09,363
มันยากด้วยที่คิดว่านักเรียนเก้าคน

360
00:17:09,447 --> 00:17:12,909
เข้ามาอยู่รวมกับนักเรียนเกือบ 2,000 คน

361
00:17:12,993 --> 00:17:15,829
จะถือเป็นการรวมเข้าด้วยกันจริงๆ

362
00:17:15,911 --> 00:17:21,126
ไหนจะแรงกดดันที่นักเรียนเก้าคนนี้รู้สึก

363
00:17:23,837 --> 00:17:25,130
ตอนที่แม่ยังเป็นเด็กอยู่ที่ชิคาโก

364
00:17:25,213 --> 00:17:26,423
แม่รู้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

365
00:17:26,506 --> 00:17:27,924
- ในลิตเติลร็อกไหม
- รู้สิ

366
00:17:28,007 --> 00:17:30,760
แม่อาศัยอยู่ย่านชานเมืองนอกชิคาโกที่มีแต่คนขาว

367
00:17:30,844 --> 00:17:33,096
และได้เรียนโรงเรียนรัฐที่ยอดเยี่ยม

368
00:17:33,680 --> 00:17:36,600
พ่อของแม่เป็นคนที่ดูข่าวทุกคืน

369
00:17:36,683 --> 00:17:42,522
และจู่ๆ ก็ปรากฏภาพบนหน้าจอ
ที่ตราตรึงในจิตใจแม่มาตลอด

370
00:17:43,273 --> 00:17:48,278
คือภาพนักเรียนหนุ่มสาวผิวดำเก้าคนผู้กล้าหาญ
หรือลิตเติลร็อกไนน์

371
00:17:51,364 --> 00:17:54,659
เดินผ่านผู้คนที่ร้องตะโกนใส่พวกเขา ถ่มน้ำลาย

372
00:17:54,743 --> 00:17:56,828
- พวกเขารังเกียจ
- ถ่มน้ำลายใส่พวกเขา

373
00:17:57,412 --> 00:18:01,207
เด็กที่อายุมากกว่าแม่แค่ห้า หก หรือเจ็ดปีเอง

374
00:18:02,083 --> 00:18:04,502
มันยิ่งทำให้แม่ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น

375
00:18:04,586 --> 00:18:06,421
นอกชุมชนที่แม่อยู่

376
00:18:10,884 --> 00:18:14,512
และรู้ไหม
ความยิ่งใหญ่ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นเส้นตรงเสมอ

377
00:18:14,596 --> 00:18:18,725
แม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ในปี 1957

378
00:18:18,808 --> 00:18:21,978
มันไม่ได้ทำให้แม่เกลียดประเทศตัวเอง

379
00:18:22,062 --> 00:18:25,941
แต่มันทำให้แม่ชื่นชมคนหนุ่มสาวที่พยายาม

380
00:18:26,024 --> 00:18:29,194
ทำให้ประเทศของเราดีขึ้นเหมือนอุดมคติที่ว่าไว้

381
00:18:30,278 --> 00:18:31,321
หนูรู้สึกเป็นเกียรติมาก

382
00:18:31,404 --> 00:18:34,157
ที่เราจะได้คุยกับคาร์ล็อตตาและมินนีจีน

383
00:18:34,241 --> 00:18:38,411
ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มลิตเติลร็อกไนน์
เกี่ยวกับประสบการณ์ส่วนตัวของพวกเขา

384
00:18:38,495 --> 00:18:41,790
- ตายจริง คาร์ลา
- หวัดดีค่ะ

385
00:18:42,290 --> 00:18:45,544
- ดีใจที่ได้เจอนะ ดีใจจริงๆ
- ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งนะเพื่อน

386
00:18:45,627 --> 00:18:47,087
ดีใจที่ได้เจอเช่นกัน

387
00:18:47,170 --> 00:18:49,381
- ตายจริง ใจฟูเลย
- เป็นไงบ้าง

388
00:18:49,464 --> 00:18:50,924
ใช่ มันวิเศษมาก

389
00:18:51,883 --> 00:18:54,636
เราคุยกันมามากมาย
ว่าการเป็นคนกล้าหาญหมายถึงอะไร

390
00:18:54,719 --> 00:18:56,054
(คาร์ล็อตตา วอลส์ ลาเนียร์
นักเรียนลิตเติลร็อกไนน์)

391
00:18:56,137 --> 00:18:59,057
ในกรณีของคุณ
การได้รู้ว่าคุณสมควรได้รับการศึกษาระดับโลก…

392
00:18:59,140 --> 00:19:00,392
(มินนีจีน บราวน์-ทริกกีย์
นักเรียนลิตเติลร็อกไนน์)

393
00:19:00,475 --> 00:19:03,436
และเชื่อใจว่าคุณมีความกล้าหาญ
ที่จะต่อสู้เพื่อให้ได้อยู่ที่โรงเรียนมัธยมกลาง

394
00:19:03,520 --> 00:19:07,524
ฉันนึกถึงตอนที่เติบโตมาในจิม โครว์ เซาท์

395
00:19:07,607 --> 00:19:09,526
ฉันถูกสอนมาว่าฉันสวย

396
00:19:09,609 --> 00:19:11,278
ฉันถูกสอนมาว่าฉันฉลาด…

397
00:19:11,361 --> 00:19:13,863
- ซึ่งเป็นเรื่องจริง
- และมีพรสวรรค์

398
00:19:14,614 --> 00:19:16,032
ฉันชื่อมินนีจีน บราวน์

399
00:19:16,116 --> 00:19:17,909
ฉันรู้สึกขอบคุณคนมากมาย

400
00:19:17,993 --> 00:19:21,329
ที่ยืนหยัดอยู่เคียงข้างเรา
และทุ่มเทอย่างหนักเพื่อช่วยเหลือเรา

401
00:19:22,247 --> 00:19:27,210
ครอบครัวเราไม่อยากให้เราถูกปฏิบัติแบบแย่ๆ

402
00:19:27,294 --> 00:19:31,006
และเรายอมเดินมากกว่าขึ้นรถบัส

403
00:19:31,089 --> 00:19:33,383
คุณไม่ได้ถูกส่งไปอยู่ท้ายรถบัส

404
00:19:33,466 --> 00:19:36,094
- เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ใช่ไหม
- เราเดินบ่อยมาก

405
00:19:36,678 --> 00:19:39,097
มันจึงกลายเป็นเรื่องธรรมชาติที่เราต่อต้าน

406
00:19:39,180 --> 00:19:42,267
- ใช่เลย
- เราจึงรักษาตัวให้ปลอดภัยได้

407
00:19:43,643 --> 00:19:46,771
แม่ฉันบอกว่า "สิ่งต่างๆ จะต้องเปลี่ยนไป

408
00:19:47,355 --> 00:19:50,775
เราต้องเตรียมพร้อมเพื่อคว้าโอกาส

409
00:19:50,859 --> 00:19:55,238
ไม่ว่าจะเป็นโอกาสที่ได้มาง่ายๆ
หรือยากๆ ก็ตาม

410
00:19:55,780 --> 00:19:58,241
และการจะทำแบบนั้นได้
คือต้องได้รับการศึกษาที่ดีที่สุด"

411
00:19:58,325 --> 00:20:02,579
ฉันได้ยินเรื่องการศึกษาตั้งแต่ฉันยังเล็ก

412
00:20:03,288 --> 00:20:05,707
ฉันเรียนประวัติศาสตร์อยู่ที่โรงเรียนมัธยมกลาง

413
00:20:05,790 --> 00:20:08,126
เรียนเรื่องระบบทาส และมีย่อหน้านึง

414
00:20:08,209 --> 00:20:10,420
ในหนังสือประวัติศาสตร์เขียนว่า…

415
00:20:10,503 --> 00:20:12,214
"ระบบทาสคือสิ่งที่ดีต่อคนดำ"

416
00:20:13,381 --> 00:20:17,761
เด็กงี่เง่าคนนี้ก็ยกมืออย่างนอบน้อมและพูดว่า

417
00:20:18,678 --> 00:20:21,973
"ที่ฉันเรียนรู้เรื่องระบบทาสมามันไม่ใช่แบบนี้"

418
00:20:22,057 --> 00:20:26,519
นั่นคือจุดเริ่มต้นของชะตากรรมของฉัน
ฉันกลายเป็นตัวปัญหาไปเลย

419
00:20:26,603 --> 00:20:28,104
ฉันไม่รู้ว่า…

420
00:20:28,188 --> 00:20:30,774
คุณไม่รู้ว่าคุณไม่ควรพูดความจริงออกมา

421
00:20:30,857 --> 00:20:32,359
ใช่ แน่นอน

422
00:20:32,901 --> 00:20:35,737
แต่ตอนที่คณะกรรมการ
โรงเรียนลิตเติลร็อกตัดสินใจแบบนั้น

423
00:20:36,321 --> 00:20:37,739
มันเป็นไปได้ไง…

424
00:20:37,822 --> 00:20:39,658
ที่พวกคุณคือสองคนในเก้าคนนั้นด้วย

425
00:20:40,158 --> 00:20:44,537
ฉันอยากเป็นหมอเพราะมาดามคูรี

426
00:20:45,455 --> 00:20:46,456
เหตุผลดีนี่

427
00:20:46,539 --> 00:20:50,835
ใช่ ฉันรู้ว่าในห้องแล็บนี้มีเด็กสองคน

428
00:20:51,962 --> 00:20:53,088
กำลังผ่ากบอยู่

429
00:20:53,713 --> 00:20:55,173
ในขณะที่โรงเรียนดันบาร์

430
00:20:55,257 --> 00:20:59,219
มีเด็กสิบหรือ 12 คนยืนอยู่รอบๆ กบที่น่าสงสาร
และพยายามจะผ่ามัน

431
00:20:59,302 --> 00:21:02,430
มันจึงเป็นเรื่องของการเข้าถึง… โอกาส

432
00:21:02,514 --> 00:21:06,393
วันที่หนึ่งสิงหาคม
ฉันคิดว่าฉันได้รับบัตรลงทะเบียน

433
00:21:07,060 --> 00:21:10,313
และฉันจะไม่มีวันลืมสีหน้าของพ่อฉันเลย

434
00:21:10,397 --> 00:21:12,399
เขาตาโตเชียว

435
00:21:12,482 --> 00:21:14,401
เขาถาม "ลูกจะไปโรงเรียนมัธยมกลางเหรอ"

436
00:21:14,484 --> 00:21:15,527
และฉันตอบว่า "ใช่"

437
00:21:16,194 --> 00:21:17,821
เขาร่วมรบในสงครามโลกครั้งที่สอง

438
00:21:18,446 --> 00:21:22,284
และเขาบอกว่า "รู้ไหม
ไม่มีใครแบ่งแยกเงินของพ่อได้

439
00:21:22,367 --> 00:21:26,663
ไม่มีเงินภาษีไหนที่แบ่งแยกว่าเป็นดอลลาร์คนขาว
และดอลลาร์คนดำ

440
00:21:26,746 --> 00:21:29,874
พ่อช่วยจ่ายค่าโรงเรียนมัธยมกลางลิตเติลร็อก"

441
00:21:29,958 --> 00:21:32,377
พ่อแม่ฉันภูมิใจมาก

442
00:21:36,631 --> 00:21:41,219
วันแรกฉันเดินไปและได้เจอกับคนอื่นๆ

443
00:21:42,178 --> 00:21:44,264
แล้วฉันก็เห็นคนกลุ่มนึงอยู่ไกลๆ…

444
00:21:45,891 --> 00:21:48,393
แต่ฉันไม่กลัวเลย

445
00:21:50,437 --> 00:21:51,438
- คุณล่ะ
- ไม่เลย

446
00:21:51,521 --> 00:21:54,190
- ฉันไม่กลัวเลย
- เราไม่เคยถูกใครเกลียด

447
00:21:54,816 --> 00:21:57,319
- เราจะกลัวอะไรล่ะ
- กลัวอะไร ใช่

448
00:21:57,819 --> 00:21:59,154
เราเริ่มเดินไป

449
00:21:59,237 --> 00:22:04,159
แล้วก็มีเจ้าหน้าที่ปกครองเดินมาและพูดว่า

450
00:22:04,242 --> 00:22:06,578
"พาเด็กพวกนี้กลับบ้านไปซะ"

451
00:22:09,080 --> 00:22:11,666
คืนก่อนหน้านั้น ผู้ว่าการรัฐบอกว่าเขาเรียกร้อง

452
00:22:11,750 --> 00:22:15,462
ให้กองกำลังรักษาดินแดนที่อาร์คันซอ
ออกมาปกป้องพลเมืองของลิตเติลร็อก

453
00:22:16,379 --> 00:22:19,507
ฉันพยายามทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

454
00:22:19,591 --> 00:22:22,344
กองกำลังมาที่นี่ พวกเขามีหน้าที่ปกป้องพลเมือง

455
00:22:23,887 --> 00:22:28,183
ไปจัดการกลุ่มคนที่อยู่ทางโน้นสิ
นี่คือความคิดของเด็กวัย 14 ปี

456
00:22:28,934 --> 00:22:31,311
เราจบด้วยการหันหลังแล้วเดินจากมา

457
00:22:33,438 --> 00:22:37,859
วันแรกของรอบที่สองคือวันที่ 23 กันยายน

458
00:22:40,779 --> 00:22:44,616
เช้าวันนั้นเราเข้าไปทางประตูด้านข้าง

459
00:22:45,450 --> 00:22:47,535
ห้องเรียนอยู่ทางด้านหลัง

460
00:22:47,619 --> 00:22:50,538
ฉันจึงไม่เห็นว่าด้านหน้าเกิดอะไรขึ้น

461
00:22:50,622 --> 00:22:52,374
กลุ่มผู้ประท้วงมีคนมากขึ้นเรื่อยๆ

462
00:22:59,881 --> 00:23:03,677
ตอนนั้นฉันเรียนเรขาคณิตอยู่
และมีตำรวจมาที่ประตู

463
00:23:03,760 --> 00:23:06,721
รีบพาเราลงไปยังรถตำรวจสองคัน

464
00:23:06,805 --> 00:23:10,517
พวกเขาบอกว่า "เอาผ้าห่มคลุมหัวไว้
แล้วอย่ามองขึ้นมา"

465
00:23:11,101 --> 00:23:12,602
และฉันได้ยินเขาพูดว่า

466
00:23:12,686 --> 00:23:15,897
"เหยียบคันเร่งให้มิด ไม่ต้องหยุดให้อะไรทั้งนั้น"

467
00:23:17,774 --> 00:23:20,360
จนถึงวันนี้ฉันยังจำความเร่งรีบวันนั้นได้อยู่เลย

468
00:23:21,486 --> 00:23:24,364
พอฉันกลับไปถึงบ้าน โทรศัพท์ดังอยู่ตลอด

469
00:23:24,447 --> 00:23:27,409
ผู้คนมาบอกแม่ฉันให้ไปโรงเรียน

470
00:23:27,492 --> 00:23:29,286
แล้วพาคาร์ล็อตตาลาออกจากโรงเรียนซะ

471
00:23:30,078 --> 00:23:31,955
แม่ฉันอายุ 96 ปีแล้ว

472
00:23:32,038 --> 00:23:37,794
และผมหงอกบนหัวท่านตอนนี้
เริ่มขึ้นตั้งแต่วันที่ 23 กันยายน 1957 นั่นแหละ

473
00:23:37,878 --> 00:23:39,462
มันคือวันที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตฉันเลย

474
00:23:40,797 --> 00:23:44,009
และนั่นคือตอนที่ประธานาธิบดีไอเซนฮาวร์ถามว่า

475
00:23:44,092 --> 00:23:45,594
"เกิดอะไรขึ้นที่ลิตเติลร็อก"

476
00:23:46,261 --> 00:23:51,182
เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง
และลุงก็โทรมาหาฉันแล้วบอกว่า

477
00:23:51,266 --> 00:23:56,062
"รู้ไหมว่าใครจะมาลิตเติลร็อก
เพราะหลานกับเพื่อนๆ ของหลาน"

478
00:23:56,146 --> 00:24:00,442
คนระดับสูงของประเทศ
กองพลส่งทางอากาศที่ 101 กลุ่มอินทรีผงาด

479
00:24:00,525 --> 00:24:03,445
ซึ่งสร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

480
00:24:03,528 --> 00:24:06,615
และบอกได้เลย การได้เห็นพวกเขา…

481
00:24:08,283 --> 00:24:11,328
ประธานาธิบดีสั่งการ
ให้ทหารสหรัฐฯ ไปยังลิตเติลร็อก

482
00:24:11,411 --> 00:24:14,706
พวกเขาเป็นคนพาเด็กๆ นิโกรไปกลับโรงเรียน

483
00:24:14,789 --> 00:24:17,792
ให้การคุ้มครองพวกเขาอย่างเต็มที่
จากกลุ่มคนที่ออกมาข่มขู่

484
00:24:19,127 --> 00:24:21,463
- เราควรหลบๆ ซ่อนๆ…
- ใช่

485
00:24:21,546 --> 00:24:22,964
- เพราะความกลัว
- ใช่

486
00:24:23,048 --> 00:24:24,716
นี่คือสาเหตุของการประท้วง

487
00:24:24,799 --> 00:24:27,427
รวมทั้งความเกลียดชังและทุกอย่างที่…
แล้วเราจะบอกว่า

488
00:24:27,510 --> 00:24:29,512
- "อ้อ เราไม่กลับไปแล้ว"
- ไม่ๆ

489
00:24:29,596 --> 00:24:31,932
แต่เป็นเพราะว่าเรากลับไป…

490
00:24:32,015 --> 00:24:33,600
เขาจึงต้องทำอะไรสักอย่าง

491
00:24:34,976 --> 00:24:37,938
คุณต้องเชื่อในตัวเองอย่างแท้จริง

492
00:24:38,688 --> 00:24:40,565
และคุณต้องกล้าหาญ

493
00:24:41,358 --> 00:24:44,110
คุณต้องเต็มใจยืนหยัดเพื่อตัวเอง

494
00:24:44,194 --> 00:24:46,363
- ใช่
- และจ่ายราคาที่ต้องแลกมา

495
00:24:47,447 --> 00:24:49,407
ก่อนอื่นเลย ฉันงานเข้า

496
00:24:49,491 --> 00:24:50,909
เพราะถามเรื่องระบบทาส

497
00:24:50,992 --> 00:24:54,079
ฉันจะไม่มีวันเสียชื่อเสียงตรงนี้แน่

498
00:24:55,789 --> 00:24:58,959
ทุกวันจะมีกลุ่มเด็กผู้หญิงเดินตาม

499
00:24:59,042 --> 00:25:03,463
เหยียบส้นเท้าบ้าง ถ่มน้ำลายบ้าง และพูดว่า
"แกมันน่าเกลียด ไอ้ตัวเหม็น ไอ้คนดำ…"

500
00:25:03,547 --> 00:25:04,798
แบบที่รู้กัน

501
00:25:05,382 --> 00:25:07,926
พอฉันเดินเข้าห้องโฮมรูม

502
00:25:08,843 --> 00:25:12,055
ฉันโดนฟาดหัวด้วยอะไรสักอย่าง

503
00:25:12,681 --> 00:25:15,725
ฉันหยิบมันขึ้นมา มันคือกระเป๋า

504
00:25:15,809 --> 00:25:18,103
- พร้อมล็อกที่ใช้รหัสผ่านหกหลักบนนั้น
- โห

505
00:25:18,186 --> 00:25:19,688
ฉันหยิบมัน…

506
00:25:20,355 --> 00:25:23,900
ขว้างลงพื้น และบอกว่า
"อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนขาวขยะ"

507
00:25:24,401 --> 00:25:27,612
ครูโฮมรูมของฉันได้ยินเข้า

508
00:25:29,239 --> 00:25:33,326
พวกเขาเลยบอกว่า "เธอต้องไปซะ"
เพราะงี้ฉันจึงถูกไล่ออก

509
00:25:33,410 --> 00:25:37,122
การถ่มน้ำลายและผลักลงบันไดยังคงเกิดขึ้นต่อไป

510
00:25:37,205 --> 00:25:39,916
แต่ฉันรู้ว่าฉันก็ดีพอๆ กับคนตรงนั้นนั่นแหละ

511
00:25:40,500 --> 00:25:42,919
และนั่นคือสิ่งที่ช่วยให้ฉัน
ผ่านเรื่องราวทั้งหมดมาได้

512
00:25:43,545 --> 00:25:46,923
เราฝ่าฟันผ่านเรื่องราวโกลาหล
จนเป็นเด็กเกียรตินิยมได้

513
00:25:47,007 --> 00:25:48,008
ใช่เลย

514
00:25:48,091 --> 00:25:52,888
เพราะฉันอยากให้เด็กๆ เข้าใจว่า
เราต้องปล่อยให้พวกคนบ้าเป็นบ้าไป

515
00:25:52,971 --> 00:25:55,891
- จริง ใช่
- เพราะพวกเขาเบี่ยงเบนความสนใจเรา

516
00:25:55,974 --> 00:25:58,184
- พวกเขาอยากวุ่นวายกับเรา
- อยากเบี่ยงเบนความสนใจเรา

517
00:25:58,268 --> 00:25:59,978
- พวกเขาอยากวุ่นวายกับเรา
- พวกเขาอยากก่อกวนเรา

518
00:26:00,061 --> 00:26:01,771
- จงเดินหน้าต่อไปซะ
- ใช่

519
00:26:11,114 --> 00:26:13,617
เกิดเรื่องราวมากมายที่โถงทางเดินพวกนี้

520
00:26:14,159 --> 00:26:16,244
เรามักจะถือหนังสือของเราไว้เสมอ

521
00:26:16,328 --> 00:26:21,041
และเหตุผลที่เราต้องถือหนังสือไว้
เพราะว่าถ้าเราเก็บมันไว้ในล็อกเกอร์

522
00:26:21,124 --> 00:26:22,542
จะมีคนแอบเปิดล็อกเกอร์เรา

523
00:26:23,251 --> 00:26:26,004
และอย่าทำหนังสือร่วงเป็นอันขาด

524
00:26:26,087 --> 00:26:27,631
เพราะถ้าเราทำหนังสือร่วง

525
00:26:27,714 --> 00:26:29,049
- พอจะหยิบมันขึ้นมา…
- เราจะเปิดช่องโหว่

526
00:26:29,132 --> 00:26:30,592
- เราจะถูกเตะก้น
- ใช่

527
00:26:31,176 --> 00:26:33,511
แม่ฉันบอกว่า "ลูกอยู่บ้านก็ได้นะ"

528
00:26:33,595 --> 00:26:37,515
และฉันบอกว่า "ไม่เอา
หนูต้องไปดูว่าวันนี้พวกเขาจะทำอะไรกับหนู"

529
00:26:39,684 --> 00:26:42,979
คุณว่าคุณยังรู้สึกระแวดระวังอยู่ไหม
เวลาที่ต้องเดินบนโถงแบบนี้

530
00:26:43,063 --> 00:26:45,065
- รู้สึกปลอดภัยไหม
- ระวังเสมอ ระวังมากด้วย ฉัน…

531
00:26:45,148 --> 00:26:46,900
- เพราะสิ่งที่เคยเกิดขึ้นตรงโถงทางเดินนี้
- ใช่

532
00:26:46,983 --> 00:26:51,321
และฉันคอยระวังว่าใครจะเดินตรงมาหาฉันด้วย

533
00:26:51,905 --> 00:26:53,323
และจะบอกอะไรให้นะ

534
00:26:53,406 --> 00:26:55,951
หลายคนที่เติบโตมาในจิม โครว์ เซาท์

535
00:26:56,826 --> 00:26:58,328
- มีเรดาร์ชั้นดีเลย
- ใช่

536
00:26:58,411 --> 00:27:00,622
เราเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับคนขาว

537
00:27:00,705 --> 00:27:02,791
- แต่มัน… อีกฝ่ายนี่ไม่เข้าใจเราเลย
- จริงที่สุด

538
00:27:02,874 --> 00:27:05,835
- ฉันเหมือนจบปริญญาโทด้านคนขาว
- โอเค ใช่

539
00:27:05,919 --> 00:27:08,463
ฉันแค่อยากให้คนขาวจบมัธยมด้านคนดำบ้าง

540
00:27:08,547 --> 00:27:09,714
แค่นั้นเอง

541
00:27:11,383 --> 00:27:13,552
(เจ้าเสือ แอลอาร์ซีเอช)

542
00:27:16,680 --> 00:27:21,184
ฉันมักบอกคนหนุ่มสาวว่า
"เด็กๆ ก็ทำให้ประธานาธิบดีลงมือได้"

543
00:27:25,105 --> 00:27:26,815
เรามีสิทธิ์มีเสียง

544
00:27:27,774 --> 00:27:32,028
เราบังคับให้คนที่มีอำนาจทำสิ่งต่างๆ

545
00:27:32,112 --> 00:27:35,532
- ที่พวกเขาอยากหรือไม่อยากทำได้
- ไม่อยาก

546
00:27:36,658 --> 00:27:38,827
คนธรรมดาสามารถทำสิ่งที่แสนพิเศษ

547
00:27:38,910 --> 00:27:40,203
สิ่งที่พิเศษมากๆ

548
00:27:53,091 --> 00:27:54,676
นี่คือโบสถ์ของเรา

549
00:27:54,759 --> 00:27:56,928
- โบสถ์เฟิร์สต์ยูไนเต็ดเมธอดิสต์
- ค่ะ

550
00:27:57,679 --> 00:28:00,098
- เรามาที่นี่บ่อยๆ และเรา…
- ทุกวันอาทิตย์เลย

551
00:28:00,181 --> 00:28:05,896
และหนูจำได้ว่ารู้สึกอายมาก
ตอนนั้นน่าจะเป็นวันแม่

552
00:28:06,521 --> 00:28:09,065
และมันเป็นช่วงที่ให้เด็กๆ ขึ้นไปพูด…

553
00:28:09,149 --> 00:28:10,859
- ช่วงของเด็กๆ ใช่
- และ…

554
00:28:10,942 --> 00:28:14,946
พวกเขาถามเราว่าเราอยากให้อะไรแม่ในวันแม่

555
00:28:15,030 --> 00:28:16,573
และหนูบอกว่าหนูอยากให้ประกันชีวิต

556
00:28:16,656 --> 00:28:19,159
หนูนึกว่ามันหมายความว่าแม่จะมีชีวิตอยู่ตลอดกาล

557
00:28:20,076 --> 00:28:21,077
ทุกคน…

558
00:28:21,161 --> 00:28:22,829
ทุกคนในโบสถ์พากันพูดว่า

559
00:28:23,455 --> 00:28:25,790
"เธออยากเอาประกันชีวิตให้แม่งั้นเหรอ"

560
00:28:25,874 --> 00:28:28,168
หนูจำได้ว่ารู้สึกอายมาก

561
00:28:28,251 --> 00:28:31,004
มันกินใจแม่มากนะ แม่ชอบมากๆ

562
00:28:32,881 --> 00:28:37,219
มันทำให้นึกถึงความทรงจำดีๆ มากมายเลยเนอะ

563
00:28:37,302 --> 00:28:39,888
สุดๆ เลย มีความทรงจำดีๆ เยอะมาก

564
00:28:40,680 --> 00:28:42,515
รู้ไหม หนูชอบที่ได้เป็นเด็กที่นี่

565
00:28:43,016 --> 00:28:47,479
แต่การเติบโตในอาร์คันซอ
ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับซีโมน

566
00:28:47,562 --> 00:28:50,732
แม่อาจจะไม่รู้จักเธอ ก่อนที่เราจะเตรียมพร้อม

567
00:28:50,815 --> 00:28:52,025
เพื่อกลับมายังลิตเติลร็อก

568
00:28:52,108 --> 00:28:55,612
แต่หนูรู้จัก
เพราะหนูดูรายการ "รูพอลส์ แดร็ก เรซ"

569
00:28:56,363 --> 00:28:57,614
ฉันชื่อซีโมน

570
00:28:57,697 --> 00:28:59,491
("รูพอลส์ แดร็ก เรซ" ซีซัน 13)

571
00:28:59,574 --> 00:29:03,954
ฉันมาเพื่อคว้าบัลลังก์
หน้าตาสุดปัง ฉันคือของดีจากอาร์คันซอ

572
00:29:04,037 --> 00:29:05,413
ก่อนที่ซีโมนจะเป็นซีโมน

573
00:29:05,497 --> 00:29:09,209
เธอชื่อเร็จจี้ แกวิน
เกิดและเติบโตที่คอนเวย์ อาร์คันซอ

574
00:29:09,292 --> 00:29:10,794
ซึ่งอยู่ใกล้กับลิตเติลร็อกมาก

575
00:29:10,877 --> 00:29:14,464
และเธอยังไม่ได้ค้นพบตัวเอง
จนกระทั่งได้รู้จักกับวงการแดร็ก

576
00:29:15,131 --> 00:29:18,176
แดร็กซูเปอร์สตาร์คนถัดไปของอเมริกาคือ…

577
00:29:18,260 --> 00:29:23,473
หนูตื่นเต้นมาก
ที่ได้เห็นเธอชนะแดร็ก เรซ ซีซัน 13

578
00:29:23,557 --> 00:29:24,933
ซีโมน

579
00:29:26,101 --> 00:29:28,979
หนูมักจะเชียร์คนที่มาจากอาร์คันซอ
อย่างไม่ลังเลเลย

580
00:29:30,647 --> 00:29:33,775
ปัจจุบันนี้ ซีโมนอาศัยอยู่ที่ลอสแอนเจลิส

581
00:29:33,858 --> 00:29:36,027
แต่เธอกลับมาลิตเติลร็อกช่วงสุดสัปดาห์นี้

582
00:29:36,111 --> 00:29:40,031
และคืนนี้เธอจะจัดปาร์ตี้
กับเพื่อนๆ ในอาร์คันซอของเธอ

583
00:29:40,115 --> 00:29:42,742
พวกเขาใส่ชื่อเราไว้ในแขกรับเชิญด้วย

584
00:29:50,375 --> 00:29:51,668
เธอมาแล้ว

585
00:29:55,130 --> 00:29:57,257
ฉันเติบโตที่คอนเวย์ หนึ่งในเมืองเล็กๆ ที่นี่…

586
00:29:58,216 --> 00:29:59,259
(ซีโมน
แดร็กควีน)

587
00:29:59,342 --> 00:30:04,389
และสิ่งที่กล้าหาญที่สุดที่ฉันเคยทำในชีวิต
คือการที่ฉันแต่งตัวเป็นแดร็กไปงานพร็อม

588
00:30:05,724 --> 00:30:09,060
ฉันโตมาโดยที่รู้สึกไม่โอเค
หรือปลอดภัยที่เป็นตัวเอง

589
00:30:09,144 --> 00:30:14,149
แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันเดินเข้าไปด้วยความมั่นใจได้
ฉันก็สามารถทำได้ทุกอย่าง

590
00:30:14,232 --> 00:30:17,444
จริงๆ นั่นเป็นครั้งแรก
ที่ฉันแต่งชุดแดร็กในที่สาธารณะ

591
00:30:17,527 --> 00:30:22,073
ชาวอาร์คันซันที่กล้าหาญที่สุดในอาณาจักรแดร็ก

592
00:30:24,200 --> 00:30:26,202
หลังจากที่ฉันย้ายไปลิตเติลร็อกเพื่อเรียนมหาลัย

593
00:30:26,286 --> 00:30:28,163
ฉันรู้ว่าฉันอยากเป็นแดร็กจริงจัง

594
00:30:28,246 --> 00:30:31,708
นั่นคือตอนที่ฉันได้เจอครอบครัวของฉัน
เฮาส์ออฟอาวาลอน

595
00:30:32,375 --> 00:30:36,588
เฮาส์ออฟอาวาลอน
คือกลุ่มศิลปินเพศทางเลือกที่ต้องการสนุกกัน

596
00:30:36,671 --> 00:30:39,049
และทำให้โลกเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยมากขึ้น
สำหรับทุกคน

597
00:30:39,132 --> 00:30:42,552
ไม่ว่าจะผ่านทางงานศิลปะ
ภาพถ่าย แดร็ก วิดีโอ…

598
00:30:42,636 --> 00:30:43,970
ทุกรูปแบบที่จินตนาการได้เลย

599
00:30:46,097 --> 00:30:49,184
นี่ ฉันโชว์ขาข้างนึง และหัวไหล่สุดแซ่บของฉัน

600
00:30:49,267 --> 00:30:51,394
- ขาไก่ข้างนึงกับหัวไหล่สุดแซ่บ
- กับหัวไหล่สุดแซ่บ

601
00:30:51,937 --> 00:30:55,732
เฮาส์ออฟอาวาลอนมอบโอกาสที่ฉันต้องการ

602
00:30:56,233 --> 00:31:00,737
เพื่อให้ฉันเป็นอย่างที่อยากเป็น
ได้ค้นหาความเป็นแดร็กและตัวตนของซีโมน

603
00:31:01,363 --> 00:31:03,365
(คืนนี้เฮาส์ออฟอาวาลอนจะเป็นเจ้าภาพ)

604
00:31:03,448 --> 00:31:06,159
(จัดปาร์ตี้ธีมงานพร็อม
ให้เพื่อนๆ คนสนิทและครอบครัว)

605
00:31:06,243 --> 00:31:08,620
- นี่จะเป็นงานพร็อมครั้งแรกของฉัน
- ว่าไงนะ

606
00:31:08,703 --> 00:31:10,205
- ตายแล้ว
- น่ารักจัง

607
00:31:10,288 --> 00:31:11,456
งานนี้เมาและท้องแน่นอน

608
00:31:15,627 --> 00:31:17,212
(อาวาลอนพร็อม)

609
00:31:26,763 --> 00:31:30,100
ยินดีต้อนรับทุกคนสู่งานอาวาลอนพร็อม

610
00:31:30,183 --> 00:31:32,185
เยส!

611
00:31:36,147 --> 00:31:37,566
หวัดดีค่ะ

612
00:31:40,193 --> 00:31:41,820
ตายแล้ว

613
00:31:42,654 --> 00:31:45,198
เป็นการเข้างานที่เลิศมาก ชอบจัง

614
00:31:46,366 --> 00:31:48,660
รู้ไหม ฉันอยากให้คุณจัดทุกสัปดาห์เลย

615
00:31:49,619 --> 00:31:51,204
เราพร้อมปาร์ตี้เสมอ

616
00:31:52,539 --> 00:31:55,584
เป็นงานสุดวิเศษทางตะวันตกของลิตเติลร็อก
ที่พลาดไม่ได้เลยจริงๆ

617
00:31:56,710 --> 00:31:58,044
มันต่างจากงานพร็อมของคุณไหม

618
00:31:58,128 --> 00:32:00,005
มันผ่านมานานเกินไปแล้ว

619
00:32:00,672 --> 00:32:03,258
เฮาส์ออฟอาวาลอน… เหมือนอยู่ในนิยาย
เรื่อง The Mists of Avalon เลย

620
00:32:03,341 --> 00:32:05,343
ย้อนกลับไปนานมาก

621
00:32:05,427 --> 00:32:06,928
แม่จำงานพร็อมของลูกได้

622
00:32:07,012 --> 00:32:09,222
- คุณไปงานพร็อมที่ไหน
- บนเรือ

623
00:32:09,306 --> 00:32:10,599
จริงเหรอ

624
00:32:11,600 --> 00:32:13,935
ฉันไม่มีชุดปักเลื่อม ฉันน่าจะมีเนอะ

625
00:32:14,019 --> 00:32:16,062
งานนี้มันเป๊ะปัง

626
00:32:16,146 --> 00:32:17,439
มากกว่าชุดที่ฉันใส่ไปงานพร็อมซะอีก

627
00:32:21,610 --> 00:32:23,528
เอาละ ฉันต้องเหวี่ยงขาข้ามมา

628
00:32:23,612 --> 00:32:25,739
- แบบไม่ค่อยมีจริตเท่าไร
- ข้ามมาเหรอ

629
00:32:25,822 --> 00:32:27,407
ฉันต้องทำเหมือนกัน

630
00:32:27,490 --> 00:32:28,783
- ใช่ เพราะขาลูกยาวเป็นกิโล
- ใช่

631
00:32:28,867 --> 00:32:29,701
(เรจินา ไพรซ์
แม่ของซีโมน)

632
00:32:34,706 --> 00:32:37,167
คุณเป็นเด็กน้อยที่เติบโตมาในคอนเวย์

633
00:32:37,250 --> 00:32:39,502
คุณแม่ มันรู้สึกยังไงบ้างคะ

634
00:32:40,086 --> 00:32:43,131
ฉันปกป้องเขาหนักมาก ฉันคอยดูเขาตลอด

635
00:32:43,215 --> 00:32:45,091
- เหมือนเหยี่ยวเลย
- คุณรู้ไหม

636
00:32:45,175 --> 00:32:46,134
ตอนที่คุณยังเล็กน่ะ

637
00:32:46,218 --> 00:32:48,970
แน่นอน ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรแล้วจะรอดหรือไม่รอด

638
00:32:49,054 --> 00:32:51,348
ฉันเป็นแม่แบบเฮลิคอปเตอร์เลยแหละ

639
00:32:51,431 --> 00:32:54,935
และมันไม่สำคัญเลยว่าเขาจะเป็นเกย์
เป็นผู้ชาย หรือเป็นชาวสีม่วง

640
00:32:55,018 --> 00:32:56,811
มันไม่สำคัญเลย

641
00:32:57,646 --> 00:32:59,731
คุณอายุเท่าไรตอนที่เริ่มถูกรังแก

642
00:32:59,814 --> 00:33:01,441
เกรดหนึ่ง ฉันไม่มีวันลืมเลย

643
00:33:01,524 --> 00:33:04,152
เป็นวันแรกๆ ที่ได้ไปโรงเรียน
และฉันตื่นเต้นมาก

644
00:33:04,236 --> 00:33:07,155
ฉันขึ้นรถบัส และนั่งบนที่นั่งประจำของฉัน

645
00:33:07,906 --> 00:33:12,577
และหนึ่งใน "เพื่อน" ของฉัน…
ฉันพูดไปทำท่าทางไป

646
00:33:13,078 --> 00:33:15,997
และเขาบอกว่า
"ให้ตายสิ ทำไมแกดูเกย์อย่างนี้วะ"

647
00:33:16,081 --> 00:33:18,208
- คนที่บอกคุณก็อยู่เกรดหนึ่งเหรอ
- เขาอยู่เกรดหนึ่ง

648
00:33:18,291 --> 00:33:19,834
ตอนนั้นฉันไม่รู้ความหมายของคำนั้นด้วย

649
00:33:20,418 --> 00:33:22,837
- คุณเคยคิดฆ่าตัวตายใช่ไหม
- ฉัน… ใช่ ใช่แล้ว

650
00:33:22,921 --> 00:33:24,548
- ตอนเก้าขวบน่ะเหรอ
- เก้าขวบ ใช่

651
00:33:24,631 --> 00:33:26,424
บ้าเนอะ แต่ว่า…

652
00:33:26,508 --> 00:33:29,427
คุณก็รู้ว่าตอนนี้เรายังมีเด็กๆ ที่ฆ่าตัวตายด้วย

653
00:33:29,511 --> 00:33:30,845
- มีการฆ่าตัวตาย
- ปัจจุบันนี้น่ะ

654
00:33:30,929 --> 00:33:34,015
วันนึงแม่กลับมาบ้าน
และหนูบอกว่า "หนูไม่ไหวแล้ว"

655
00:33:34,099 --> 00:33:36,768
ฉันโกรธเขามาก และฉันบอกว่า

656
00:33:36,851 --> 00:33:40,313
"ลูกอย่ารู้สึกแบบนั้นเป็นอันขาด

657
00:33:41,398 --> 00:33:44,526
เพราะถ้าไม่มีใครคอยหนุนหลังลูก
แม่จะอยู่ข้างๆ ลูกเสมอ"

658
00:33:44,609 --> 00:33:47,237
ขอพระเจ้าอวยพร ขอพระเจ้าอวยพร

659
00:33:47,320 --> 00:33:48,405
ไม่ว่ายังไงก็ตาม

660
00:33:49,781 --> 00:33:51,658
แล้วคุณค้นพบแดร็กตอนไหน

661
00:33:51,741 --> 00:33:54,619
ตอนนั้นน่าจะอายุ 16 ปี

662
00:33:54,703 --> 00:33:56,705
และฉันได้ดูรายการรูพอลส์ แดร็ก เรซ

663
00:33:57,289 --> 00:33:59,833
และฉันคิดว่า "นี่เราทำผม แต่งหน้า แต่งตัว

664
00:33:59,916 --> 00:34:01,084
และทำได้ทุกอย่างที่อยากทำเหรอ

665
00:34:02,002 --> 00:34:03,295
ฉันพร้อมแล้ว จัดมาเลย"

666
00:34:03,378 --> 00:34:04,754
และนั่นคือจุดเริ่มต้น

667
00:34:04,838 --> 00:34:05,881
- จริงๆ
- มันเกิดขึ้น

668
00:34:05,964 --> 00:34:08,133
- เพราะสิ่งที่คุณเห็นในรายการรูพอลส์เหรอ
- ใช่ ในรูพอลส์

669
00:34:08,215 --> 00:34:10,010
แล้วมันวิเศษขนาดไหนเนี่ย

670
00:34:10,093 --> 00:34:11,595
- ที่คุณได้ออกรายการนั้นด้วย
- ใช่

671
00:34:11,678 --> 00:34:13,054
- คุณชนะอีกต่างหาก
- และ… และฉันชนะ

672
00:34:13,137 --> 00:34:15,265
- วิเศษสุดๆ เลย
- มีมงกุฎอยู่ตรงนี้ด้วย

673
00:34:15,347 --> 00:34:16,599
คุณมองไม่เห็นหรอก แต่มันอยู่ตรงนี้

674
00:34:17,684 --> 00:34:20,228
คุณอายุ 16 ได้ดูรายการนั้น
และคิดว่า "ฉันทำได้"

675
00:34:20,311 --> 00:34:21,313
ใช่ ฉันเป็นแดร็กได้

676
00:34:21,938 --> 00:34:23,773
และฉันบอกคนอื่นๆ ว่าฉันจะทำแบบนั้น

677
00:34:23,856 --> 00:34:25,108
อย่างเพื่อนๆ ฉันน่ะ

678
00:34:25,191 --> 00:34:27,777
และพวกเขาถามว่า
"จะแต่งแดร็กไปงานพร็อมด้วยไหม"

679
00:34:27,861 --> 00:34:30,530
- ฉันเลย…
- คุณก็คิดว่า "ได้ไหม ฉันทำแบบนั้นได้ไหม"

680
00:34:30,614 --> 00:34:33,115
"ฉันแต่งแดร็กไปงานพร็อมได้ไหม"
ฉันคิดนะ "รู้อะไรไหม ต้องได้สิ"

681
00:34:34,701 --> 00:34:36,327
ฉันเดินเข้างานไปคนเดียว

682
00:34:36,411 --> 00:34:38,454
ผู้ช่วยครูใหญ่พูดว่า

683
00:34:38,538 --> 00:34:39,914
"นั่นใคร ไม่เคยเห็นนักเรียนคนนี้มาก่อน"

684
00:34:40,707 --> 00:34:41,958
แล้วครูลินน์ก็บอกว่า "นั่นเร็จจี้

685
00:34:42,041 --> 00:34:44,294
ไม่รู้เหรอว่าเขาจะแต่งแดร็กมา
เข้ามาเลย เร็จจี้

686
00:34:44,376 --> 00:34:46,838
และถ้าใครพูดอะไรไม่ดี มาบอกครูได้เลย"

687
00:34:46,922 --> 00:34:48,965
- ตายจริง
- และฉันไม่คิดมาก่อนว่าจะเป็นแบบนั้น

688
00:34:49,048 --> 00:34:51,468
ฉันเลยบอกว่า "ลุยละนะ"

689
00:34:53,385 --> 00:34:54,554
แต่มันน่าสนใจนะว่าไหม

690
00:34:54,637 --> 00:34:56,932
เพราะคุณรู้สึกกลัวแทนลูกของคุณ

691
00:34:57,015 --> 00:34:59,017
- หากลูกคุณไม่เหมือนคนอื่น
- ใช่

692
00:34:59,100 --> 00:35:02,687
แต่ถ้าลูกคุณไม่เหมือนคนอื่น และไม่ได้รับอนุญาต

693
00:35:02,771 --> 00:35:06,107
- ให้เป็นคนแบบที่เด็กคนนั้นอยากเป็น…
- ค่ะ

694
00:35:06,191 --> 00:35:09,069
- เห็นด้วยที่สุด มันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ แย่มาก
- มันคงแย่กว่านั้นมาก

695
00:35:09,152 --> 00:35:11,238
แล้วจู่ๆ คุณก็คิดได้ว่า

696
00:35:11,321 --> 00:35:15,283
"ของขวัญที่ดีที่สุดที่ฉันหวังว่าลูกของฉันจะได้รับ

697
00:35:15,367 --> 00:35:18,161
คือได้เป็นคนแบบที่เด็กคนนั้นอยากเป็น"

698
00:35:18,245 --> 00:35:20,705
- และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นบนเส้นทางของคุณ
- ถูกต้องที่สุด

699
00:35:20,789 --> 00:35:23,708
ใช่ แดร็กช่วยให้ฉันค้นพบสิทธิ์เสียงของตัวเอง

700
00:35:23,792 --> 00:35:27,212
มันช่วยให้ฉันมีความมั่นใจ
ที่จะเป็นตัวเองเมื่อไม่ได้แต่งแดร็ก

701
00:35:27,295 --> 00:35:30,507
และฉันคิดว่าฉันคงไม่รอดมาจนถึงวันนี้
ถ้าฉันไม่มีซีโมน

702
00:35:30,590 --> 00:35:32,551
ถ้าฉันไม่มีตัวฉันเอง ตอนนี้ฉันพูดแบบนี้ได้เลย

703
00:35:32,634 --> 00:35:35,345
ถ้าฉันไม่มีตัวเอง
เพราะงั้น… มันจึงช่วยชีวิตฉันไว้จริงๆ

704
00:35:37,138 --> 00:35:39,933
เอาละ เหล่าดีว่า มาเริ่มงานพร็อมกันเลย

705
00:35:40,016 --> 00:35:41,685
- ถึงเวลาแล้วเหรอ
- ถึงเวลาแล้วเหรอ

706
00:35:41,768 --> 00:35:43,603
คืนนี้เราจะให้เธอแสดงฝีมือสักหน่อย

707
00:35:43,687 --> 00:35:48,984
ความภาคภูมิใจแห่งอาร์คันซอ ซีโมน

708
00:36:37,741 --> 00:36:41,661
(นิวยอร์ก)

709
00:36:43,872 --> 00:36:47,125
เป็นการเดินทางที่วิเศษมาก

710
00:36:47,208 --> 00:36:50,086
โดยเฉพาะช่วงเวลานั้นของปี สวยจริงๆ

711
00:36:50,587 --> 00:36:54,758
ทำให้แม่คิดถึงอดีตจัง แม่ชอบมากที่ได้กลับไป

712
00:36:54,841 --> 00:36:56,593
มันเป็นสถานที่ที่พิเศษสำหรับครอบครัวเรา

713
00:36:56,676 --> 00:36:57,969
ใช่เลย

714
00:36:58,053 --> 00:37:00,722
ขอบใจที่ขับรถพาแม่ไปโน่นมานี่นะ ลูกรัก

715
00:37:00,805 --> 00:37:03,058
ขอบคุณแม่ต่างหาก
ที่ไว้ใจให้หนูขับรถพาแม่เที่ยว

716
00:37:03,141 --> 00:37:06,019
แต่ต้องยอมรับว่าหนูไม่มีวันให้แม่ขับรถพาหนูเที่ยว

717
00:37:07,520 --> 00:37:09,189
- ใช่
- มันเยี่ยมมาก

718
00:37:09,272 --> 00:37:13,652
และมันช่างรู้สึกกินใจจริงๆ ที่เราได้ยิน

719
00:37:13,735 --> 00:37:15,737
เรื่องราวต่างๆ ของเหล่าผู้หญิงที่น่าอัศจรรย์

720
00:37:16,238 --> 00:37:18,907
ทุกคนที่เราคุยด้วยต่างก็เว้นพื้นที่ไว้ให้

721
00:37:18,990 --> 00:37:24,287
อาจจะเป็นพื้นที่ทางกายภาพ
อาจจะเป็นพื้นที่ทางด้านจิตใจ

722
00:37:24,371 --> 00:37:29,334
การก้าวกระโดด
จากสิ่งที่รู้สึกสบายใจและสามารถเรียนรู้ได้

723
00:37:29,417 --> 00:37:32,337
ไปเป็นสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน
และจริงๆ แล้วก็อันตรายด้วย

724
00:37:32,837 --> 00:37:36,007
ทุกคนที่เคยกล้าลองเสี่ยง

725
00:37:36,091 --> 00:37:38,552
- ไม่ใช่แค่เพื่อตัวพวกเขาเอง
- ใช่

726
00:37:38,635 --> 00:37:40,762
แต่เพื่อลูกๆ ของพวกเขาด้วย

727
00:37:40,845 --> 00:37:44,891
เพื่อชุมชนของพวกเขา
ในแบบที่หนูมองว่าเป็นความกล้าหาญที่น่าทึ่ง

728
00:37:44,975 --> 00:37:48,019
และสร้างแรงบันดาลใจอย่างปฏิเสธไม่ได้เลย

729
00:38:41,114 --> 00:38:43,116
คำบรรยายโดย ชลันธร เรืองภักดี