1
00:00:06,006 --> 00:00:07,966
‎(ผลงานซีรีส์สารคดีจาก NETFLIX)

2
00:00:11,845 --> 00:00:13,965
‎ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร คุณก็มีแค่ชีวิตของคุณ

3
00:00:14,055 --> 00:00:17,055
‎แต่ในหนังสือ คุณมีชีวิตเป็นพันล้าน
‎คุณมีอะไรเป็นพันล้านอย่าง

4
00:00:17,142 --> 00:00:20,402
‎สำหรับฉัน มันเป็นแค่วิธีของการรวยมหาศาล

5
00:00:20,478 --> 00:00:22,268
‎นี่อาจเป็นเหตุผลที่ฉันไม่เคยสนเรื่องเงิน

6
00:00:22,355 --> 00:00:25,185
‎เพราะทันทีที่คุณอ่านหนังสือออก
‎คุณก็จะรวยอย่างไม่น่าเชื่อ

7
00:00:25,275 --> 00:00:28,235
‎รวยมากจนถ้าคุณอ่านหนังสือตลอดเวลา

8
00:00:28,319 --> 00:00:30,779
‎คุณจะไม่มีเวลาคิดเรื่องเงิน
‎ซึ่งเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก

9
00:00:30,864 --> 00:00:32,164
‎ในขณะที่การอ่านยิ่งใหญ่มาก

10
00:00:35,660 --> 00:00:39,080
‎คุณคิดว่ามีความถูกต้องทางการเมือง
‎ที่น่าอึดอัดไหม

11
00:00:39,164 --> 00:00:43,254
‎เธออยากรู้ว่าฉันคิดว่ามี
‎ความถูกต้องทางการเมืองที่น่าอึดอัดไหม

12
00:00:43,334 --> 00:00:45,844
‎และคำตอบของฉันคือฉันหายใจได้คล่องดี

13
00:01:25,627 --> 00:01:26,797
‎ฉันควรนั่งตรงไหน

14
00:01:26,878 --> 00:01:30,088
‎เราจะไปทีละโต๊ะ คุณต้องเลือกโต๊ะ

15
00:01:30,173 --> 00:01:32,013
‎ดูว่าตัวไหนเหมาะที่คุณจะนั่งที่สุด

16
00:01:32,926 --> 00:01:35,346
‎- ย้ายมาแถวนี้สิ ตรงนั้นเป็นไงบ้าง
‎- ก็โอเค

17
00:01:36,721 --> 00:01:38,101
‎แต่อาหารแย่มาก

18
00:01:40,141 --> 00:01:45,691
‎(สวัสดิการห้องสมุด)

19
00:01:45,772 --> 00:01:48,862
‎การอ่านคือรสนิยม
‎นี่คือความเชื่อของฉันเกี่ยวกับการอ่าน

20
00:01:48,942 --> 00:01:50,192
‎มันเป็นแค่รสนิยม

21
00:01:50,276 --> 00:01:55,816
‎ถ้าคุณโตมาในสภาพแวดล้อมที่มีหนังสือ

22
00:01:55,907 --> 00:01:58,987
‎เพราะมันอยู่ในบ้านคุณหรือมีคนพาคุณไปห้องสมุด

23
00:01:59,077 --> 00:02:01,247
‎หรือมีห้องสมุดที่โรงเรียนคุณ หรืออะไรก็ตาม

24
00:02:01,329 --> 00:02:05,789
‎บางคนอาจจะชอบอ่าน เริ่มชอบมัน
‎แต่บางคนก็อาจไม่ชอบ

25
00:02:05,875 --> 00:02:08,495
‎ฉันเชื่อจริงๆ ว่ามันเป็นแค่รสนิยม

26
00:02:08,586 --> 00:02:13,006
‎รู้ไหม วินาทีที่ฉันอ่านหนังสือออก
‎มันเหลือเชื่อสำหรับฉัน

27
00:02:13,508 --> 00:02:14,878
‎โลกกลายเป็น…

28
00:02:15,552 --> 00:02:18,562
‎และฉันมีความสุขก่อนหน้านั้น
‎ฉันมีวัยเด็กที่ค่อนข้างมีความสุข

29
00:02:18,638 --> 00:02:20,138
‎แต่การอ่านมันเหมือน…

30
00:02:20,807 --> 00:02:24,347
‎โลกของฉันใหญ่ขึ้นเป็นพันล้านเท่า

31
00:02:24,435 --> 00:02:28,305
‎นั่นเคยเป็นจุดประสงค์ของการอ่านหนังสือ
‎แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

32
00:02:28,398 --> 00:02:34,648
‎ตอนนี้ผู้คนมักจะพูดว่า
‎"ไม่มีหนังสือเกี่ยวกับคนอย่างฉัน

33
00:02:34,737 --> 00:02:37,907
‎ฉันไม่เห็นตัวเองในหนังสือ" ฉันคิดเสมอว่า…

34
00:02:37,991 --> 00:02:41,081
‎"เธอเห็นตัวเองในหนังสือเล่มนี้ไหม"
‎และฉันคิดเสมอว่า "ไม่"

35
00:02:41,161 --> 00:02:45,421
‎หนังสือไม่ควรเป็นกระจก
‎มันควรจะเป็นประตูเปิดสู่โลก

36
00:02:46,583 --> 00:02:50,213
‎ฉันรู้สึก ฉันไม่เคยเห็นตัวเอง
‎ในหนังสือเลยนะ บอกตรงๆ

37
00:02:50,295 --> 00:02:52,255
‎ไม่เคยคิดถึงมันด้วยซ้ำ

38
00:02:54,090 --> 00:02:56,510
‎แม้แต่ตอนเด็กๆ ก็ไม่เคยเห็น

39
00:02:56,593 --> 00:02:58,893
‎ทันทีที่ฉันอ่านหนังสือออก ฉันก็ชอบอ่านหนังสือ

40
00:02:59,512 --> 00:03:03,312
‎เคยมีคนในจินตนาการที่เรียกว่า "นักอ่านทั่วไป"

41
00:03:03,391 --> 00:03:04,231
‎(โทนี มอร์ริสัน)

42
00:03:05,268 --> 00:03:08,608
‎- ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
‎- มันถูกแทนที่โดยนักเขียนทั่วไป

43
00:03:10,315 --> 00:03:11,265
‎ว่าไหม

44
00:03:11,816 --> 00:03:14,646
‎ฉันคิดว่าเมื่อก่อนคนเรา
‎เปิดใจกับหนังสือมากกว่านี้

45
00:03:14,736 --> 00:03:17,656
‎คุณว่าจริงไหม ฉันหมายถึงจริงๆ นะ

46
00:03:19,741 --> 00:03:22,291
‎ใช่ ฉันคิดว่าพวกเขาไม่รังเกียจ

47
00:03:22,827 --> 00:03:26,207
‎และบางทีพวกเขาอาจมองหา

48
00:03:27,165 --> 00:03:30,125
‎โลกหรือจักรวาลหรือจินตนาการทางเลือก

49
00:03:30,210 --> 00:03:35,260
‎แต่คุณเคยพูดแบบนี้มาก่อน
‎และฉันว่ามันคงจริงกว่าที่ฉันคิด

50
00:03:36,257 --> 00:03:42,097
‎ผู้อ่านหลายคนกำลังมองหา
‎แบบจำลองของชีวิตพวกเขาจริงๆ

51
00:03:42,180 --> 00:03:43,180
‎ใช่ ตัวพวกเขาเอง

52
00:03:43,264 --> 00:03:45,814
‎ฉันคิดว่าในแง่หนึ่ง ผู้อ่าน…

53
00:03:45,892 --> 00:03:48,772
‎ฉันก็เป็นผู้อ่านหนังสือที่ฉันเขียน

54
00:03:48,853 --> 00:03:52,523
‎คุณเป็น แต่ผู้อ่านคนอื่นไม่ได้เป็น
‎นั่นคือสิ่งที่ฉันพยายามจะบอกให้คุณรู้

55
00:03:53,524 --> 00:03:55,614
‎ผู้อ่านคนอื่นไม่ใช่คุณ

56
00:03:56,277 --> 00:03:57,397
‎ใช่สิคะ

57
00:03:58,655 --> 00:04:04,325
‎คุณพูดว่า "เรา" คุณเคยบอกฉันว่า
‎ฟรานเวลาคุณเขียนคุณพูดว่า 'คุณ'")

58
00:04:04,827 --> 00:04:07,207
‎ฉันให้สิ่งที่ฉันเขียนกับคุณไป คุณมีคำแนะนำข้อหนึ่ง

59
00:04:07,288 --> 00:04:11,378
‎"คุณพูดว่า 'คุณ' ตรงนี้
‎แต่คุณไม่ควรพูดว่า 'คุณ'

60
00:04:11,459 --> 00:04:14,709
‎คุณควรพูดว่า 'เรา'" แล้วฉันก็ถามว่า "ทำไม"

61
00:04:14,796 --> 00:04:16,916
‎คุณบอกว่า "เพราะมันจะเชื้อเชิญผู้อ่านเข้ามา"

62
00:04:17,005 --> 00:04:19,835
‎ฉันบอกว่า "แต่ฉันไม่อยากเชื้อเชิญผู้อ่านเข้ามา"

63
00:04:20,760 --> 00:04:24,350
‎ฉันบอกว่า "ฉันหมายถึง 'คุณ'"

64
00:04:25,682 --> 00:04:27,312
‎ฉันบอกว่า "ฉันไม่ใช่พนักงานต้อนรับ"

65
00:04:31,729 --> 00:04:34,069
‎ฉันบอกว่า "ฉันไม่ใช่พนักงานต้อนรับ
‎ฉันเป็นอัยการ"

66
00:04:35,900 --> 00:04:38,650
‎และคุณเป็นพนักงานต้อนรับ
‎คุณอยากเชิญพวกเขาเข้ามา

67
00:04:38,736 --> 00:04:40,196
‎- ใช่
‎- ใช่

68
00:04:40,280 --> 00:04:44,410
‎ฉันพยายามหนักมาก มาเลย!
‎นึกออกไหม มาเลย

69
00:04:55,253 --> 00:04:58,343
‎ไม่นานมานี้ ฉันซื้อพจนานุกรมชวเลขมาเล่มหนึ่ง

70
00:04:59,215 --> 00:05:02,175
‎ถ้าฉันเห็นหนังสือบางประเภท ฉันจะซื้อถ้าซื้อได้

71
00:05:02,260 --> 00:05:05,600
‎และฉันก็มีพจนานุกรมเยอะมาก

72
00:05:06,347 --> 00:05:08,177
‎ฉันไม่เคยเห็นพจนานุกรมชวเลขเลย

73
00:05:08,266 --> 00:05:12,396
‎ฉันเลยซื้อมันมา ไม่ใช่เพราะฉันอ่านชวเลขออก
‎แต่เพราะฉันยังไม่เคยมี

74
00:05:12,478 --> 00:05:15,568
‎บางครั้งคุณอยู่ในนี้
‎และเรื่องนี้ก็จริงมากเหมือนกันที่ร้านสแตรนด์

75
00:05:15,648 --> 00:05:18,858
‎ร้านที่พวกเขาซื้อหนังสือเก่ามาและแกะห่อออก

76
00:05:18,943 --> 00:05:21,573
‎ฉันเคยไปทั้งสองร้าน ร้านนี้และร้านสแตรนด์

77
00:05:21,654 --> 00:05:24,414
‎ซึ่งเวลาฉันเอาหนังสือไปถามว่าราคาเท่าไหร่
‎เขาจะบอกว่า

78
00:05:24,490 --> 00:05:27,700
‎"คุณไปเจอไอ้นี่มาจากไหน คุณไม่…"
‎"ฉันคลานอยู่ใต้โต๊ะตัวนั้น"

79
00:05:27,785 --> 00:05:30,155
‎"คุณไม่ควรไปที่นั่น ไม่ควรกลับไปที่นั่น"

80
00:05:30,246 --> 00:05:33,786
‎แต่พอฉันเจอพจนานุกรมชวเลข
‎และเอาไปที่ด้านหน้า

81
00:05:33,875 --> 00:05:36,955
‎ผู้หญิงพูดว่า "นึกแล้วว่าคุณต้องซื้อเล่มนี้"

82
00:05:37,628 --> 00:05:41,378
‎การอยู่ในร้านหนังสือกับสั่งหนังสือ
‎มันแตกต่างกันมาก

83
00:05:41,883 --> 00:05:45,393
‎ฉันไม่มีคอมพิวเตอร์
‎แต่ถ้าอยากได้หนังสือ ฉันก็ถามเพื่อน

84
00:05:45,470 --> 00:05:46,680
‎"สั่งทางแอมะซอให้ทีได้ไหม"

85
00:05:46,763 --> 00:05:49,353
‎แต่ฉันต้องรู้จักหนังสือ ซึ่งไม่เหมือนกัน

86
00:05:49,432 --> 00:05:53,142
‎การอยู่ในร้านหนังสือ
‎คุณคิด "นี่อะไร นั่นอะไร "

87
00:05:53,227 --> 00:05:54,767
‎คุณเจอสิ่งต่างๆ

88
00:05:54,854 --> 00:05:59,324
‎ฉันจำได้ว่ามีร้านหนังสือมือสอง
‎ที่อยู่บนถนนโฟทอะเวนิว

89
00:05:59,942 --> 00:06:02,822
‎และมันน่าจะเปิดอยู่นานพอๆ กับที่คนพวกนั้นอยู่

90
00:06:02,904 --> 00:06:05,574
‎เพราะคนพวกนั้นไม่เคยขายหนังสือให้คุณ
‎จะไม่ขายหนังสือให้คุณ

91
00:06:05,656 --> 00:06:08,526
‎- ใช่ ผมรู้
‎- พวกคนแก่ๆ อ่านหนังสือฝุ่นเขรอะของตัวเอง

92
00:06:08,618 --> 00:06:12,748
‎พวกเขาจะนั่งอยู่ตรงนั้น คุณจะเดินเข้าไป
‎พวกเขาจะเงยหน้าขึ้นมองด้วยความรำคาญ

93
00:06:12,830 --> 00:06:17,500
‎คุณจะหยิบหนังสือไป "นี่ราคาเท่าไหร่"

94
00:06:19,754 --> 00:06:23,304
‎ตอนนี้เหลือแค่ร้านสแตรนด์บนโฟทอะเวนิว
‎ร้านอื่นไม่เหลือแล้ว

95
00:06:24,884 --> 00:06:28,974
‎ตึกนี้เป็นตึกที่ไม่ยอมขายในมุมมองของ…
‎เป็นตึกที่เจ้าของไม่ยอมขาย

96
00:06:29,472 --> 00:06:32,392
‎ฉันรู้ว่าพวกเขาเสนอเงินให้เจ้าของตึกนี้

97
00:06:32,475 --> 00:06:35,185
‎ที่เป็นเจ้าของร้านหนังสือก้อนใหญ่ทีเดียว

98
00:06:35,269 --> 00:06:36,649
‎หลายล้านดอลลาร์

99
00:06:37,146 --> 00:06:39,516
‎คุณทำเงินเป็นล้านจากการขายหนังสือไม่ได้หรอก

100
00:06:39,607 --> 00:06:42,067
‎ต่อให้เริ่มขายตั้งแต่ปี 1925 ก็เถอะ

101
00:06:42,151 --> 00:06:43,651
‎แต่พวกเขาก็ไม่ยอมขายตึก

102
00:06:44,779 --> 00:06:47,619
‎การเป็นเจ้าของร้านหนังสือ
‎ไม่ใช่หนทางสู่ความร่ำรวย

103
00:06:47,698 --> 00:06:51,488
‎คนเราเป็นเจ้าของร้านหนังสือเพราะรักหนังสือ

104
00:06:51,577 --> 00:06:54,657
‎ดังนั้นร้านหนังสือทุกร้านจึงมีความรู้สึกที่พิเศษ

105
00:06:54,747 --> 00:06:56,707
‎มีร้านหนังสือที่คุณต้องรู้จัก

106
00:06:56,791 --> 00:06:59,001
‎ไม่ใช่เพราะมันผิดกฎหมาย

107
00:06:59,085 --> 00:07:02,045
‎แต่เป็นเพราะมันอยู่บนชั้นห้าของตึก

108
00:07:02,130 --> 00:07:06,180
‎ใครบางคนจะพูดว่า
‎"บนชั้นห้าของตึกนั้น บนถนนสาย 12

109
00:07:06,259 --> 00:07:08,139
‎มีร้านหนังสือคอมมิวนิสต์อยู่"

110
00:07:08,761 --> 00:07:13,521
‎เห็นได้ชัดว่ามันไม่เคยเป็นธุรกิจที่ให้ผลกำไรงาม

111
00:07:13,599 --> 00:07:15,439
‎และฉันก็ไม่เคยเป็นคอมมิวนิสต์

112
00:07:15,518 --> 00:07:18,308
‎แต่ฉันคิดว่า
‎"จริงเหรอ ฉันอยากไปดูหนังสือพวกนี้"

113
00:07:18,396 --> 00:07:20,766
‎ฉันซื้อมานิดหน่อย
‎เพราะฉันไม่เคยมีหนังสือคอมมิวนิสต์

114
00:07:20,857 --> 00:07:23,607
‎ฉันคิดว่า "ฉันไม่มีหนังสือคอมมิวนิสต์ในบ้านเลย"

115
00:07:23,693 --> 00:07:24,783
‎แล้วฉันก็จะอ่านมัน

116
00:07:25,653 --> 00:07:28,363
‎นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่คอมมิวนิสต์ไม่รุ่ง
‎ไม่มีนักเขียนเก่งๆ

117
00:07:37,081 --> 00:07:41,211
‎(ข้อมูลคือแสง
‎ข้อมูลเกี่ยวกับทุกอย่างคือแสงในตัวมันเอง)

118
00:07:47,967 --> 00:07:51,097
‎(หนังสือคือสมบัติอันล้ำค่าของโลก)

119
00:07:51,179 --> 00:07:55,019
‎(และมรดกที่เหมาะสมของยุคสมัยและชาติ)

120
00:07:55,099 --> 00:07:59,019
‎(จักรวาลเกิดจากเรื่องราว ไม่ใช่อะตอม)

121
00:08:13,326 --> 00:08:15,576
‎คนเรายังต้องมีหนังสือ คุณไม่สามารถ…

122
00:08:15,661 --> 00:08:18,371
‎สิ่งหนึ่งเกี่ยวกับหนังสือคือ
‎คุณไม่สามารถให้ใครได้อีกต่อไปแล้ว

123
00:08:19,582 --> 00:08:21,922
‎เมื่อก่อนฉันตรวจสอบหนังสือของฉันทุกปี

124
00:08:22,001 --> 00:08:24,711
‎เล่มที่ฉันไม่ต้องการ จะมีคนเอามันไป

125
00:08:24,795 --> 00:08:28,755
‎โรงเรียน ห้องสมุดในโรงเรียน

126
00:08:28,841 --> 00:08:32,301
‎เดี๋ยวนี้ไม่มีใครเอาไปแล้ว เพราะมันเปลืองที่

127
00:08:32,385 --> 00:08:38,015
‎ฉันไม่สามารถทิ้งหนังสือได้จริงๆ

128
00:08:38,100 --> 00:08:40,100
‎- ผมกำลังจะถาม…
‎- ฉันทิ้งหนังสือไม่ได้

129
00:08:40,186 --> 00:08:43,396
‎สำหรับฉัน มันเหมือนการโยนมนุษย์ทิ้ง

130
00:08:43,481 --> 00:08:47,571
‎แต่มันก็มีมนุษย์หลายคนแหละที่ฉันอยากโยนทิ้ง

131
00:08:47,652 --> 00:08:51,492
‎สำหรับฉัน หนังสือเป็นสิ่งที่ใกล้เคียง
‎กับมนุษย์มากที่สุด

132
00:08:51,572 --> 00:08:53,872
‎ฉันเลยโยนมันทิ้งไปไม่ได้

133
00:08:53,950 --> 00:08:59,830
‎บางครั้งฉันเห็นหนังสือในถังขยะ และมันแย่มาก

134
00:08:59,914 --> 00:09:03,674
‎ถึงจะเป็นนักวิจารณ์ที่เขียนเรื่องแย่ๆ
‎เกี่ยวกับคุณ ผมก็ทิ้งไม่ได้

135
00:09:03,751 --> 00:09:06,961
‎แม้ว่ามันจะเป็นเศษขยะ
‎ที่ไม่ควรจะเป็นหนังซื้อด้วยซ้ำ

136
00:09:07,046 --> 00:09:10,126
‎ซึ่งฉันก็มี และมันกองกันเป็นตั้ง

137
00:09:10,216 --> 00:09:13,886
‎และใครก็ตามที่แวะมา
‎พวกเขามักจะมองดู และฉันมักจะพูดว่า…

138
00:09:13,970 --> 00:09:17,930
‎มันมีหนังสือกองเป็นตั้งๆ ในบ้านฉัน
‎"นี่ เอาไปเลย อยากได้เล่มไหนก็เอาเลย"

139
00:09:18,015 --> 00:09:20,685
‎"เล่มนี้น่าสนในนะ"
‎ฉันคิดว่า "ไม่หรอก แต่เอาไปเลย"

140
00:09:20,768 --> 00:09:25,108
‎คุณอ่านงานของนักเขียนหน้าใหม่เยอะไหม
‎คุณอ่านเยอะไหม

141
00:09:25,189 --> 00:09:28,189
‎ฉันอ่านเยอะ ฉันอ่าน
‎สิ่งที่ฉันทำส่วนใหญ่คืออ่านหนังสือ

142
00:09:28,276 --> 00:09:29,896
‎พูดง่ายๆ คือฉันเป็นหนอนหนังสือ

143
00:09:29,986 --> 00:09:32,606
‎คุณอ่านหนังสือที่คุณอ่านไปได้ยังไง

144
00:09:32,697 --> 00:09:36,487
‎ถึงแม้คุณจะเน้นแต่เล่มดีๆ
‎แต่มันก็มีมากกว่าที่คุณจะอ่านได้

145
00:09:36,576 --> 00:09:39,036
‎ถึงมันจะยากขึ้นเรื่อยๆ แต่ฉันมักจะมี

146
00:09:39,120 --> 00:09:42,790
‎เพื่อนที่แก่กว่าฉันที่พูดว่า
‎"อะไรนะ ยังไม่ได้อ่านเล่มนี้เหรอ"

147
00:09:43,249 --> 00:09:44,749
‎แล้วพวกเขาก็บอกฉัน แล้วฉันก็อ่านมัน

148
00:09:44,834 --> 00:09:49,464
‎อีกอย่าง เมื่อก่อนฉันชอบเดินตามร้านหนังสือ
‎แต่มันก็มีน้อยลงเรื่อยๆ

149
00:09:49,547 --> 00:09:53,047
‎มันแค่เป็นสิ่งที่ฉันคิดถึงตลอดเวลา
‎และถ้ามีคนแนะนำหนังสือ

150
00:09:53,134 --> 00:09:56,054
‎และฉันคิดว่านั่นเป็นคำแนะนำที่ดี
‎ฉันก็จะซื้อมันมา

151
00:09:56,137 --> 00:09:57,887
‎ถ้ามีคนแนะนำหนังสือให้ฉัน

152
00:09:57,972 --> 00:10:00,812
‎และฉันไม่ชอบมันหรือไม่ชอบมันจริงๆ

153
00:10:00,891 --> 00:10:03,191
‎ฉันจะเคืองคนที่แนะนำเลยละ

154
00:10:03,769 --> 00:10:08,149
‎ฉันเคยตะคอกใส่ใครคนหนึ่ง
‎โทรไปหาเขาและตะคอกใส่เขา

155
00:10:08,232 --> 00:10:12,322
‎ที่เขียนคำชมให้หนังสือเล่มหนึ่งที่ฉันซื้อมา
‎เพราะคนคนนี้เขียนคำนิยม

156
00:10:12,403 --> 00:10:14,413
‎ฉันอยู่ในร้านหนังสือ ไม่เคยรู้จักหนังสือเล่มนี้

157
00:10:14,488 --> 00:10:16,948
‎ฉันเห็นคำนิยมของผู้ชายคนนี้
‎ที่เป็นนักเขียนที่ยอดเยี่ยม

158
00:10:17,033 --> 00:10:18,283
‎ฉันซื้อหนังสือมาเลย

159
00:10:18,367 --> 00:10:21,247
‎ฉันอ่านหนังสือ มันเป็นหนังสือที่แย่มาก

160
00:10:21,329 --> 00:10:25,999
‎ฉันโทรหาผู้ชายคนนี้ ฉันพูดว่า
‎"คุณเป็นบ้าอะไร ฉันเพิ่งอ่านมัน"

161
00:10:26,083 --> 00:10:28,923
‎เขาพูดว่า "ผมรู้จักกับคนเขียนน่ะ"

162
00:10:29,003 --> 00:10:33,133
‎ฉันบอกว่า "ครั้งต่อไปที่คุณจะทำแบบนี้
‎ก่อนที่คุณจะทำแบบนี้ โทรหาฉันนะ

163
00:10:33,215 --> 00:10:37,175
‎บอกเลยว่า 'ฟราน คุณจะได้เห็นคำนิยมของผม
‎ในหนังสือ แต่มันไม่ใช่หนังสือที่ดี'"

164
00:10:37,261 --> 00:10:42,851
‎มีหนังสือหลายเล่ม
‎โดยเฉพาะหนังสือที่คนแนะนำเยอะมาก

165
00:10:42,933 --> 00:10:45,523
‎ที่ทุกคนบอกว่า "ผู้เขียนคืออัจฉริยะ"

166
00:10:45,603 --> 00:10:48,273
‎แล้วฉันก็ไปซื้อหนังสือมา
‎ฉันจะอ่อนข้อให้กับความกดดันนี้

167
00:10:48,356 --> 00:10:51,436
‎แล้วคนก็ถามว่า
‎"คิดว่าไง เจ๋งไหม ได้อ่านรึยัง"

168
00:10:51,525 --> 00:10:54,105
‎แล้วฉันก็นึกได้ ฉันบอก "ฉันอ่านไปบางส่วน"

169
00:10:54,195 --> 00:10:55,565
‎"อะไร คุณไม่ชอบมันเหรอ"

170
00:10:55,655 --> 00:11:00,025
‎ฉันบอก "เปล่า แย่กว่านั้นอีก
‎ฉันลืมไปแล้วว่าฉันอ่านมัน"

171
00:11:00,117 --> 00:11:01,487
‎นั่นคือสิ่งที่แย่ที่สุดสำหรับฉัน

172
00:11:01,577 --> 00:11:05,747
‎"ฉันลืมไปว่าฉันอ่านมัน"
‎มันแย่กว่า "ฉันปิดมันด้วยความโกรธ"

173
00:11:05,831 --> 00:11:08,081
‎ฉันไม่ได้ปิดมันด้วยความโกรธ ฉันวางมันไว้ข้างๆ

174
00:11:08,167 --> 00:11:10,917
‎โทรศัพท์ดัง หรือได้เวลากิน หรืออะไรก็ตาม

175
00:11:11,003 --> 00:11:14,133
‎และในช่วงเวลานั้น ฉันลืมไปว่าฉันอ่านมันอยู่

176
00:11:16,008 --> 00:11:17,508
‎นี่คือแผนกลำดับวงศ์ตระกูลเหรอ

177
00:11:17,593 --> 00:11:18,843
‎นี่คือลำดับวงศ์ตระกูล ใช่

178
00:11:18,928 --> 00:11:21,718
‎ครอบครัวคุณมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
‎เพราะมีหนังสือเยอะมาก

179
00:11:21,806 --> 00:11:23,466
‎ชาวอิตาเลียนสู่อเมริกา

180
00:11:23,557 --> 00:11:25,977
‎ปี 1910 ปี 1909

181
00:11:26,060 --> 00:11:28,730
‎ไม่รู้อยู่ตรงไหนแล้ว มีเยอะมาก…

182
00:11:28,813 --> 00:11:31,523
‎- มีภาษานอร์เวย์ด้วย ใครสนล่ะ
‎- ใครสนล่ะ

183
00:11:32,108 --> 00:11:36,568
‎แน่นอนว่าคนที่อายุน้อยกว่า 40 พวกเขาไม่มีของ

184
00:11:37,321 --> 00:11:39,241
‎พวกเขาไม่มีของ ไม่มีหนังสือ ไม่มีแผ่นเสียง

185
00:11:39,323 --> 00:11:42,083
‎พวกเขามีมันอยู่ในเครื่องนี้ ทุกอย่างอยู่ในเครื่อง

186
00:11:42,868 --> 00:11:45,828
‎ไม่ ฉันเห็นมันจากไหนนะ

187
00:11:48,249 --> 00:11:51,129
‎ครอบครัวเมย์ฟลาวเวอร์ 12 เล่ม

188
00:11:51,919 --> 00:11:54,839
‎- ฉันชอบนึกภาพว่ามันเป็นเรือลำเล็กๆ
‎- มันเล็กมาก

189
00:11:54,922 --> 00:11:57,932
‎และมีชาวโปรเตสแตนท์
‎แองโกล-แซกซันผิวขาวสองสามคน

190
00:11:58,008 --> 00:12:00,508
‎แต่นี่คงเป็นเหตุผลที่ครอบครัวฉันไม่โดดลงเรือ

191
00:12:00,594 --> 00:12:02,304
‎เพราะพวกเขาคิดว่า "คนเยอะเกินไป!

192
00:12:02,805 --> 00:12:05,765
‎รออีกสักสองสามร้อยปีละกัน

193
00:12:05,850 --> 00:12:08,480
‎แล้วนั่งเรือชั้นประหยัดสุด
‎ไปเกาะเอลลิสเพื่อตรงไปนิวยอร์ก

194
00:12:09,979 --> 00:12:11,229
‎นี่ ฉันไม่รู้ว่าฉัน…

195
00:12:11,313 --> 00:12:12,773
‎- นี่
‎- คุณเจออิตาเลียนแล้วเหรอ

196
00:12:12,857 --> 00:12:15,397
‎ใช่ ชาวอิตาเลียนสู่อเมริกา

197
00:12:16,026 --> 00:12:18,606
‎- คุณอยู่ไหน
‎- ปี 1893 ปี 1895

198
00:12:19,572 --> 00:12:22,622
‎- รู้ไหมว่าพวกเขามาปีไหน
‎- ผมว่าปี 1910

199
00:12:23,325 --> 00:12:28,655
‎ปี 1903 ปี 1904 ปี 1905

200
00:12:29,665 --> 00:12:34,745
‎ฉันเกรงว่าคุณจะมาที่นี่เร็วเกินไปนะ
‎พวกเขายังไม่ได้เขียนมันลงไปเลย

201
00:12:42,803 --> 00:12:45,773
‎เสร็จแล้ว ฉันชอบเกมบนโต๊ะค่ะ

202
00:12:48,642 --> 00:12:53,772
‎ขอถามหน่อยสิคะ นึกว่าคุณ
‎กำลังมองหาโรคและโรคติดต่อซะอีก

203
00:12:55,733 --> 00:12:59,573
‎โชคไม่ดีครับคุณผู้หญิง
‎มันได้รับการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์แล้ว

204
00:12:59,653 --> 00:13:02,663
‎ว่าความไม่ฉลาดเป็นกรรมพันธุ์

205
00:13:02,740 --> 00:13:05,240
‎เท่ากับเป็นโรคติดต่อในแง่หนึ่ง

206
00:13:06,160 --> 00:13:10,330
‎เราพยายามป้องกันไม่ให้คนที่
‎อยู่ในเกณฑ์ต่ำกว่าปกติปะปนกับพลเมืองของเรา

207
00:13:12,082 --> 00:13:13,382
‎ช่างเป็นวิสัยทัศน์ที่ทันสมัย

208
00:13:15,294 --> 00:13:17,464
‎- คุณรู้จักหนังเรื่องโกลเดนดอร์ไหม
‎- รู้จัก

209
00:13:17,546 --> 00:13:19,166
‎ฉันว่ามันดีมาก

210
00:13:19,256 --> 00:13:22,546
‎เพราะมีหลายอย่างเกี่ยวกับผู้อพยพที่ฉันไม่รู้

211
00:13:22,635 --> 00:13:27,845
‎ฉันไม่รู้ว่าการเข้าเกาะเอลลิสเข้มงวดแค่ไหน

212
00:13:27,932 --> 00:13:31,102
‎ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าปู่ทวดของฉัน

213
00:13:31,185 --> 00:13:33,805
‎ตอนที่เขามาจากรัสเซีย

214
00:13:34,855 --> 00:13:38,395
‎เขาถูกกักตัวไว้เพราะเขาเป็นตาแดง

215
00:13:39,318 --> 00:13:45,028
‎ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาติดมาจากเรือแสนสุขนั่น
‎ ไม่ใช่เมย์ฟลาวเวอร์นะ

216
00:13:45,115 --> 00:13:49,405
‎และตอนนั้นไม่มี… มันต้องรักษา
‎ด้วยยาปฏิชีวนะแต่สมัยนั้นไม่มี

217
00:13:49,495 --> 00:13:52,615
‎พวกเขาพูดกับเขาว่า "คุณต้องถูกกักบริเวณ"

218
00:13:52,706 --> 00:13:55,036
‎พวกเขารู้ว่ามันเป็นโรคติดต่อ

219
00:13:55,125 --> 00:13:58,665
‎"และถ้าคุณหายในหลายวันนี้ ก็โอเค
‎แต่ถ้าไม่หาย คุณต้องกลับไป"

220
00:13:58,754 --> 00:14:00,464
‎ใช่

221
00:14:00,548 --> 00:14:03,878
‎โชคดีที่เขาหาย และพวกเขาให้เขาเข้ามา

222
00:14:03,968 --> 00:14:06,798
‎และมีคนที่ถูกส่งกลับไป
‎และชีวิตพวกเขาเปลี่ยนไปหมด

223
00:14:06,887 --> 00:14:08,967
‎- เพราะเป็นโรคอย่างตาแดง
‎- ใช่

224
00:14:09,723 --> 00:14:10,563
‎มองลง

225
00:14:11,267 --> 00:14:12,097
‎มองขึ้น

226
00:14:13,018 --> 00:14:13,848
‎ลง

227
00:14:14,478 --> 00:14:15,308
‎ขึ้น

228
00:14:15,813 --> 00:14:19,233
‎มีผู้อพยพหลายกลุ่มที่เข้ามาทางโลเวอร์อีสต์ไซด์

229
00:14:19,316 --> 00:14:23,026
‎ไม่ใช่แค่ชาวยิว อย่างที่คุณรู้
‎มีชาวอิตาลีและชาติอื่นๆ ด้วย

230
00:14:23,696 --> 00:14:27,236
‎แต่ตอนนี้ที่โลเวอร์อีสต์ไซด์
‎มีสิ่งที่เรียกว่าพิพิธภัณฑ์เทเนเมนต์

231
00:14:27,324 --> 00:14:29,704
‎พิพิธภัณฑ์เทเนเมนต์ ในนั้นมีอะไร

232
00:14:29,785 --> 00:14:32,575
‎ก็อย่างเช่นการระบาดของวัณโรคไง นึกออกไหม

233
00:14:32,663 --> 00:14:35,173
‎คุณใส่อะไรไว้ในนั้นบ้าง เข้าใจที่ฉันพูดไหม

234
00:14:35,249 --> 00:14:38,589
‎พิพิธภัณฑ์เทเนเมนต์
‎ผู้คนโหยหาสิ่งนี้เหรอ ฉันว่าไม่นะ

235
00:14:38,669 --> 00:14:42,089
‎คุณเคยมีอ่างอาบน้ำในครัว ไหนเล่าซิ

236
00:14:42,172 --> 00:14:44,682
‎สำหรับฉัน มันเหมือนกับ…

237
00:14:45,593 --> 00:14:48,143
‎ฉันไม่รู้ มันดูไร้สาระนะ พูดตรงๆ

238
00:14:48,220 --> 00:14:50,970
‎ฉันไม่ได้พยายามห้ามไม่ให้คนไปที่นั่น

239
00:14:51,056 --> 00:14:55,186
‎ไม่ดีเหรอที่คนหนุ่มสาวที่ไม่รู้เรื่องตึกแถว
‎จะแวะไปดูกัน

240
00:14:55,269 --> 00:14:58,609
‎วิธีที่ผู้อพยพ ปู่ย่าตายายของผมเติบโตขึ้น
‎พ่อแม่ของผม

241
00:14:58,689 --> 00:15:04,489
‎มีนิยายและหนังสือดีๆ มากมาย
‎เกี่ยวกับยุคสมัยเหล่านี้ที่เขียนโดยคนเหล่านี้

242
00:15:04,570 --> 00:15:09,580
‎ซึ่งคุณจะได้ภาพที่สมบูรณ์กว่ามาก
‎ถึงแม้จะไม่มีรูปภาพก็ตาม

243
00:15:09,658 --> 00:15:12,328
‎ฉันว่าพิพิธภัณฑ์เทเนเมนต์ก็ดี
‎เพราะพวกเขาได้ดูมัน

244
00:15:12,411 --> 00:15:16,581
‎ชัดเจนว่าการมองดูอะไรบางอย่าง
‎คนเรารู้สึกได้ง่ายกว่า

245
00:15:16,665 --> 00:15:18,415
‎การอ่านอะไรสักอย่าง

246
00:15:18,918 --> 00:15:21,708
‎แต่พิพิธภัณฑ์เทเนเมนต์ไม่ใช่ตึกแถว

247
00:15:26,884 --> 00:15:28,764
‎มีหนังสือใครบ้างไหมที่คุณจะไม่อ่าน

248
00:15:29,553 --> 00:15:33,973
‎เฮนรี รอธถูกจับได้ว่า
‎มีเพศสัมพันธ์กับน้องสาวตัวเอง

249
00:15:34,058 --> 00:15:35,808
‎และมันแย่มากนะ

250
00:15:36,518 --> 00:15:38,398
‎แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันไม่อ่านงานเขา

251
00:15:38,479 --> 00:15:41,019
‎แน่นอนว่าเราอ่าน
‎งานของใครสักคนแบบเดียวกันไม่ได้

252
00:15:41,523 --> 00:15:47,113
‎แต่ก่อนหน้านั้นเฮนรี่ รอธก็ไม่ใช่
‎นักเขียนบทกวีที่เงียบสงบซะหน่อย

253
00:15:47,196 --> 00:15:53,406
‎ฉันรู้เวลาฉันอ่านงานของนักเขียน
‎แม้แต่นักเขียนนิยาย

254
00:15:53,494 --> 00:15:56,464
‎ว่ามันไม่ได้อยู่ๆ ก็ออกมาจากไหนก็ไม่รู้
‎สิ่งที่คนคิดน่ะ

255
00:15:56,538 --> 00:15:59,828
‎ดังนั้นมันไม่ใช่ "เฮนรี่ รอธ
‎ฉันคิดว่าเขาเป็นคนน่ารัก"

256
00:15:59,917 --> 00:16:03,417
‎ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน
‎แต่ฉันคิดว่าเขาเป็นนักเขียนที่ดี

257
00:16:03,504 --> 00:16:05,214
‎ฉันจะไม่หยุดอ่านงานของเขา

258
00:16:06,090 --> 00:16:10,260
‎ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ฉันอาจจะไม่คุยกับเขา

259
00:16:10,844 --> 00:16:13,014
‎แต่เขาตายไปแล้ว

260
00:16:14,139 --> 00:16:15,929
‎และคุณยังก็ควรอ่านงานของเขา

261
00:16:17,267 --> 00:16:23,647
‎อย่างเจมส์ เลอไวน์ สุดยอดศิลปิน
‎สุดยอดศิลปินจริงๆ

262
00:16:23,732 --> 00:16:26,652
‎ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่เชื่อคำกล่าวหาพวกนั้น

263
00:16:26,735 --> 00:16:28,275
‎พวกเขาบอกว่ามันจริงแน่นอน…

264
00:16:28,779 --> 00:16:34,699
‎โอเค เพราะเขาเป็นคนที่มีงานทำ
‎คุมวงเมโทรโปลิแทนโอเปรา

265
00:16:34,785 --> 00:16:37,955
‎ใช่ พวกเขาต้องไล่เขาออก เรื่องนั้นฉันเข้าใจ

266
00:16:38,038 --> 00:16:42,288
‎แต่พวกเขาไม่ต้องเอาเพลงของเขา
‎ออกจาก… ทำไมล่ะ

267
00:16:42,835 --> 00:16:44,585
‎นั่นคือสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ

268
00:16:44,670 --> 00:16:48,090
‎หรือคิดว่า "เขาจะได้เงินจากสิ่งนี้" งั้นเหรอ

269
00:16:48,173 --> 00:16:51,183
‎คือเพลงมันยังเจ๋งอยู่นะ
‎เขาเป็นศิลปินที่ยอดเยี่ยม

270
00:16:51,260 --> 00:16:55,220
‎การไล่คนออกจากงานที่พวกเขา…

271
00:16:55,305 --> 00:16:57,975
‎นั่นคือสิ่งที่ควรทำถ้าคนเราทำเรื่องเลวร้าย

272
00:16:58,058 --> 00:17:01,228
‎โดยเฉพาะสิ่งที่เขาถูกกล่าวหาว่าทำ

273
00:17:01,311 --> 00:17:07,071
‎แต่การไม่อ่านหนังสือ
‎หรือฟังเพลงของพวกเขา หรือ…

274
00:17:07,151 --> 00:17:10,571
‎ฉันว่ามันดูไร้สาระจริงๆ

275
00:17:11,989 --> 00:17:17,329
‎คนพูดว่า "ตอนนี้คุณฟังเพลงพวกนี้
‎โดยไม่คิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้แล้ว"

276
00:17:17,411 --> 00:17:19,451
‎ฉันคิดว่า "คุณทำไม่ได้ แต่ฉันทำได้"

277
00:17:24,251 --> 00:17:26,841
‎ตอนฉันยังเด็กมากๆ ประมาณเจ็ดหรือแปดขวบ

278
00:17:26,920 --> 00:17:29,010
‎แม่ฉันซื้อนี่มาให้

279
00:17:29,089 --> 00:17:31,589
‎หนังสือเล่มนี้ชื่อว่าซิกซ์ลิตเติลคุกส์

280
00:17:32,092 --> 00:17:35,552
‎ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า
‎นี่คือสิ่งที่ฉันจะได้เป็นเจ้าของ

281
00:17:36,138 --> 00:17:38,598
‎ฉันยังอึ้งอยู่เลยนะ

282
00:17:38,682 --> 00:17:42,142
‎เพราะอย่างที่เห็นว่ามันน่ารักมาก มันสวยมาก

283
00:17:42,227 --> 00:17:45,857
‎แต่ฉันคิดว่ามันตีพิมพ์ในปี 1900 ด้วย

284
00:17:45,939 --> 00:17:50,739
‎ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า
‎ฉันมีของที่ดูสำคัญขนาดนี้

285
00:17:51,403 --> 00:17:54,203
‎มันดูสำคัญสำหรับฉัน

286
00:17:54,281 --> 00:17:57,531
‎เพราะมันดูเหมือนของที่
‎จะอยู่ในพิพิธภัณฑ์หรือห้องสมุด

287
00:17:58,494 --> 00:17:59,504
‎ฉันเลยรักหนังสือเล่มนี้

288
00:17:59,578 --> 00:18:04,458
‎และถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหนังสือเล่มนี้
‎ฉันคงใจสลาย

289
00:18:05,209 --> 00:18:08,999
‎นี่เป็นหนังสือสภาพดีที่เด็กเจ็ดขวบเป็นเจ้าของ

290
00:18:09,088 --> 00:18:12,088
‎ฉันดูแลเอาใจใส่หนังสือแบบนี้มาตลอด

291
00:18:12,174 --> 00:18:15,764
‎ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่ง ตอนอายุประมาณนั้นแหละ

292
00:18:15,844 --> 00:18:18,684
‎ฉันกำลังอ่านเรื่องแนนซี่ ดรูว์สาวน้อยนักสืบ
‎และฉันทำมันตก

293
00:18:18,764 --> 00:18:20,854
‎แล้วฉันก็เก็บมันขึ้นมาแล้วจูบมัน

294
00:18:21,517 --> 00:18:23,477
‎แล้วแม่ฉันก็ถามว่า "ทำอะไรน่ะ"

295
00:18:23,560 --> 00:18:26,690
‎ฉันบอกว่า "ถ้าเราทำหนังสือตก เราต้องจูบมัน"

296
00:18:27,314 --> 00:18:29,024
‎แม่ถามว่า "ใครบอกลูกแบบนั้น"

297
00:18:29,525 --> 00:18:31,895
‎นั่นคือสิ่งที่พวกเขาบอกเราในโบสถ์ยิว

298
00:18:31,985 --> 00:18:36,155
‎ว่าถ้าทำหนังสือสวดมนต์ตก
‎หรือจะเรียกว่าอะไรก็เถอะ คุณต้องจูบมัน

299
00:18:36,240 --> 00:18:38,330
‎แม่ฉันบอกว่า "ใช่ แต่ไม่ใช่ทุกเล่ม "

300
00:18:42,746 --> 00:18:46,576
‎หนึ่งในงานเขียนชิ้นแรกๆ ของคุณ
‎คือคอลัมน์ในนิตยสารอินเทอร์วิว

301
00:18:46,667 --> 00:18:48,627
‎แล้วหลังจากนั้นสักพัก…

302
00:18:48,710 --> 00:18:51,170
‎"‎ฉันทำข่าวเขตริมฝั่ง" คือชื่อของ…

303
00:18:51,255 --> 00:18:54,965
‎ไม่ คอลัมน์แรกที่ฉันเขียน
‎ให้อินเทอร์วิวชื่อ "ดีที่สุดของแย่ที่สุด"

304
00:18:55,050 --> 00:18:56,680
‎และมันเป็นคอลัมน์วิจารณ์หนัง

305
00:18:56,760 --> 00:18:59,560
‎แต่ฉันวิจารณ์เฉพาะ…
‎ไม่วิจารณ์หนังเกรดบีด้วยซ้ำ

306
00:18:59,638 --> 00:19:03,268
‎และส่วนใหญ่เป็นหนังที่ผลิตโดย
‎บริษัทชื่ออเมริกันอินเตอร์เนชันแนลพิกเจอร์ส

307
00:19:03,350 --> 00:19:06,770
‎ซึ่งเชี่ยวชาญหนังแนวนี้ที่ฉันหลงรัก

308
00:19:06,854 --> 00:19:09,404
‎และพวกเขาฉายหนังที่นิวยอร์กให้ผู้จัดจำหน่ายดู

309
00:19:09,481 --> 00:19:12,781
‎ฉันเลยไปดูหนังพวกนี้
‎ฉันทำคอลัมน์นี้อยู่สองสามปี

310
00:19:12,860 --> 00:19:15,030
‎จากนั้นฉันก็เริ่มทำ "ฉันทำข่าวเขตริมฝั่ง"

311
00:19:15,112 --> 00:19:17,702
‎ซึ่งเนื้อหาจะครอบคลุมกว่า

312
00:19:17,781 --> 00:19:19,911
‎ฉันเขียนถึงทุกเรื่อง ไม่ใช่แค่เรื่องหนัง

313
00:19:20,409 --> 00:19:22,949
‎- แต่ผมเคยบอกคุณว่าผมมีหนังสือเล่มนั้น
‎- เล่มไหน

314
00:19:23,036 --> 00:19:25,536
‎ทุกอย่างที่คุณเขียนในอินเทอร์วิวในยุค 70

315
00:19:25,622 --> 00:19:28,292
‎- บทวิจารณ์หนังของฉันอยู่ในนั้น
‎- ใช่แล้ว ใช่

316
00:19:28,375 --> 00:19:31,165
‎- "ดีที่สุดของแย่ที่สุด"
‎- ใช่ ใช่เลย

317
00:19:31,253 --> 00:19:33,513
‎- หนังของเอไอพีทั้งหมดนั้น จำได้ไหม
‎- จำได้

318
00:19:33,589 --> 00:19:37,799
‎และพวกเขาไม่เคยฉายในนิวยอร์กเลย
‎พวกเขาอาจฉายที่ถนนสาย 42

319
00:19:37,885 --> 00:19:40,675
‎พวกเขาฉายหนังในนิวยอร์ก
‎ให้คนที่เป็นเจ้าของไดรฟ์อิน

320
00:19:41,305 --> 00:19:44,515
‎เพราะสมัยนั้นส่วนใหญ่พวกเขาฉายกันที่นั่น

321
00:19:44,600 --> 00:19:46,850
‎พวกเขาจะฉาย เช่นที่ 1600 บรอดเวย์

322
00:19:46,935 --> 00:19:49,515
‎- จำห้องฉายหนังนั่นได้ไหม
‎- เป็นห้องฉายหนังที่วิเศษมาก

323
00:19:49,605 --> 00:19:53,275
‎- สกปรกมาก
‎- แล้วฉันก็หาทางเข้าไปอยู่ในรายชื่อของเอไอพี

324
00:19:53,358 --> 00:19:57,568
‎จะได้ดูหนังพวกนี้ แล้วฉันก็เริ่มเขียนถึงมัน

325
00:19:58,822 --> 00:20:01,032
‎เพราะเป็นเรื่องที่เขียนสนุกกว่า

326
00:20:01,116 --> 00:20:03,696
‎เพราะฉันไม่ได้อยากจะเป็นนักวิจารณ์จริงๆ

327
00:20:03,785 --> 00:20:06,995
‎ฉันอยากหาอะไรสนุกๆ มาเขียน

328
00:20:07,080 --> 00:20:09,080
‎- ซึ่งหนังพวกนี้สนุก
‎- มันเหลือเชื่อจริงๆ

329
00:20:09,166 --> 00:20:11,076
‎- คุณก็ทำด้วยเรื่องหนึ่งนี่
‎- ผมทำเรื่องหนึ่ง

330
00:20:11,585 --> 00:20:13,415
‎- บ๊อกซ์คาร์ เบอร์ธา
‎- ซึ่งฉันวิจารณ์ด้วย

331
00:20:13,503 --> 00:20:14,803
‎- ได้อ่านไหม
‎- ไม่ได้อ่าน

332
00:20:14,880 --> 00:20:17,930
‎ฉันจำได้แม่นเลย
‎เพราะตอนที่ฉันรู้เมื่อไม่นานมานี้

333
00:20:18,008 --> 00:20:21,678
‎ว่าคุณทำบ๊อกซ์คาร์ เบอร์ธา ฉันพูดว่า
‎"ฉันมั่นใจว่าฉันวิจารณ์มัน ฉันจำได้"

334
00:20:21,762 --> 00:20:23,602
‎แต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าคุณเป็นคนทำ

335
00:20:24,181 --> 00:20:25,021
‎ว่าไง

336
00:20:25,098 --> 00:20:26,558
‎ช่วยพูดถึงประสบการณ์ของคุณ

337
00:20:26,642 --> 00:20:29,102
‎ในการเขียนให้อินเทอร์วิว
‎และแอนดี้ วอร์ฮอลหน่อยสิครับ

338
00:20:29,770 --> 00:20:34,020
‎ฉันไม่รู้จะพูดเรื่องนี้ยังไงจริงๆ
‎มันผ่านมานานมากแล้ว

339
00:20:34,608 --> 00:20:38,198
‎ฉันยังเด็กมากตอนเริ่มทำงาน
‎ให้อินเทอร์วิว ฉันอายุ 20 ปี

340
00:20:38,695 --> 00:20:44,735
‎และฉันเขียนให้อินเทอร์วิวราวๆ 11 ปี
‎นานทีเดียว

341
00:20:44,826 --> 00:20:47,576
‎และฉันไม่เคยเข้ากับแอนดี้ได้เลย

342
00:20:48,872 --> 00:20:50,422
‎แอนดี้ไม่เคยเข้ากับฉันได้

343
00:20:51,792 --> 00:20:53,752
‎เขาทำได้ดีขึ้นมากตั้งแต่เขาตาย

344
00:20:58,048 --> 00:21:02,298
‎ฉันรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ เพราะฉันขาย
‎งานของวอร์ฮอลส์ไปหมดสองอาทิตย์ก่อนเขาตาย

345
00:21:05,347 --> 00:21:08,557
‎ฉันขายมันไปเพื่อจ่ายค่าซ่อมบำรุง
‎อะพาร์ตเมนต์ของฉัน

346
00:21:10,102 --> 00:21:12,942
‎ก็คือฉันไม่ได้แค่ตัดสินใจ
‎เรื่องอสังหาริมทรัพย์ได้แย่

347
00:21:15,190 --> 00:21:17,940
‎และบอกตามตรง
‎ฉันว่านั่นคือสาเหตุที่แอนดี้ตาย

348
00:21:20,153 --> 00:21:21,783
‎ฉันว่าเขาคงคิดว่า

349
00:21:22,489 --> 00:21:23,569
‎"เอาละ!"

350
00:21:24,074 --> 00:21:26,334
‎เพราะทันทีที่เขาตาย ราคาก็สูงขึ้น

351
00:21:31,873 --> 00:21:36,633
‎สำหรับฉัน ไม่มีอะไรที่เป็นสัญลักษณ์
‎ของการเปลี่ยนแปลงในนิวยอร์ก

352
00:21:36,712 --> 00:21:41,342
‎มากไปกว่าความจริงที่ว่า
‎สิ่งที่เคยเปิดตลอดทั้งคืน ตลอด 24 ชั่วโมง

353
00:21:41,425 --> 00:21:44,965
‎เปิดตลอดเวลาอย่างแผงหนังสือขนาดใหญ่
‎ที่โคลัมบัสเซอร์เคิล

354
00:21:45,053 --> 00:21:46,313
‎ตอนนี้กลายเป็นที่เช่าจักรยาน

355
00:21:50,767 --> 00:21:53,307
‎ภาพลักษณ์ของนิวยอร์กเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

356
00:21:53,395 --> 00:21:56,895
‎พูดอีกอย่างคือ
‎นิวยอร์กเคยจมอยู่ในกระดาษหนังสือพิมพ์

357
00:21:57,899 --> 00:22:00,149
‎มันอยู่ในท่อน้ำ มันอยู่ในถังขยะ

358
00:22:00,235 --> 00:22:03,235
‎จำสถานที่ในไทม์สแควร์
‎ที่มีหนังสือพิมพ์ทุกฉบับได้ไหม

359
00:22:03,322 --> 00:22:06,452
‎ทั้งเมืองจมอยู่ในกระดาษหนังสือพิมพ์
‎เพราะคนโยนมันทิ้ง

360
00:22:06,533 --> 00:22:09,083
‎หนังสือพิมพ์พันล้านฉบับ มีคนโยนทิ้งทุกวัน

361
00:22:09,161 --> 00:22:10,451
‎มันเลยอยู่ในท่อน้ำ

362
00:22:10,537 --> 00:22:12,907
‎ถังขยะทุกใบเต็มไปด้วยหนังสือพิมพ์

363
00:22:12,998 --> 00:22:16,248
‎ทุกที่นั่งบนรถไฟใต้ดินมีหนังสือพิมพ์ มันอยู่บนพื้น

364
00:22:16,335 --> 00:22:19,705
‎และคุณแทบไม่เห็นคนอ่านหนังสือพิมพ์
‎บนรถไฟใต้ดินอีกแล้ว

365
00:22:19,796 --> 00:22:22,006
‎และมันเคยเป็น… มันคือทุกอย่าง

366
00:22:22,090 --> 00:22:25,390
‎แต่คุณเห็นคนอ่านหนังสือจริงๆ บนรถไฟใต้ดิน

367
00:22:25,469 --> 00:22:29,219
‎ไม่ใช่ล้านคน แต่คุณเห็นบางคนทำแบบนั้น

368
00:22:29,306 --> 00:22:30,966
‎และคนพวกนี้ส่วนใหญ่อายุน้อย

369
00:22:31,058 --> 00:22:33,638
‎ฉันว่าพวกเขาส่วนใหญ่อายุ 20 กว่าๆ

370
00:22:33,727 --> 00:22:37,147
‎และฉันถามบรรณาธิการของฉัน
‎ที่มีลูกอายุรุ่นๆ นั้น

371
00:22:37,230 --> 00:22:41,490
‎"ลูกคุณอ่านหนังสือหรือคินเดิล
‎หรือจะเรียกว่าอะไรก็เหอะ"

372
00:22:41,568 --> 00:22:44,488
‎แล้วเขาตอบว่า "ไม่ ลูกๆ ผมอ่านหนังสือ "

373
00:22:44,571 --> 00:22:47,201
‎เขาบอกว่า "คนส่วนใหญ่ที่อ่าน…"

374
00:22:47,282 --> 00:22:50,242
‎มีอย่างอื่นที่ไม่ใช่คินเดิลด้วย
‎ไม่ว่าจะเรียกว่าอะไรก็เถอะ

375
00:22:50,327 --> 00:22:53,657
‎เขาบอกว่าคนพวกนั้น
‎ส่วนใหญ่อายุประมาณ 40 ถึง 50

376
00:22:53,747 --> 00:22:56,627
‎คือฉันบอกไม่ได้เสมอไปว่า…

377
00:22:56,708 --> 00:22:58,998
‎ฉันพยายามดูอยู่ตลอดว่าคนอ่านหนังสืออะไรอยู่

378
00:22:59,086 --> 00:23:01,296
‎เรื่องนี้สำคัญกับฉันมาก

379
00:23:01,380 --> 00:23:02,630
‎คุณอ่านอะไรอยู่

380
00:23:03,840 --> 00:23:08,350
‎แต่หนังสืออะไรก็ตาม… แม้แต่เวลาที่ฉัน
‎ดูหนังสือแล้วคิดว่า "ใครจะอ่านหนังสือเล่มนั้น"

381
00:23:08,428 --> 00:23:09,718
‎แต่ดี มันคือหนังสือ

382
00:23:10,972 --> 00:23:12,222
‎เอาเลย อ่านเลย

383
00:23:26,905 --> 00:23:28,985
‎สวัสดี พวกคุณรับซื้อหนังสือรึเปล่า

384
00:23:29,741 --> 00:23:30,951
‎ที่แผงนี้เหรอ ไม่ครับ

385
00:23:31,034 --> 00:23:35,124
‎ไม่เนอะ ฉันก็ว่าไม่แหละ คุณคิดว่า
‎ยุติธรรมไหมที่จะเอาหนังสือเข้าไปในไทม์สแควร์

386
00:23:35,622 --> 00:23:38,582
‎- มันไม่ยุติธรรมกับหนังสือ
‎- ใช่

387
00:23:39,418 --> 00:23:41,128
‎พวกมันไม่มีสิทธิ์พูด

388
00:23:41,211 --> 00:23:42,251
‎มันอันตราย

389
00:23:43,213 --> 00:23:46,593
‎ถ้าคุณไม่ได้ขายหนังสือที่นี่
‎เพราะฉันมั่นใจว่าคุณไม่ได้ขาย คุณมาที่นี่ทำไม

390
00:23:46,716 --> 00:23:48,176
‎คุณขายเสื้อยืดเหรอ

391
00:23:48,260 --> 00:23:51,560
‎- เราขายกระเป๋าเยอะมาก ขายหนังสือด้วย
‎- ใช่

392
00:23:52,347 --> 00:23:55,307
‎นี่เป็นหนังสือที่ดีมาก ฉันซื้อให้เด็กๆ ตลอด

393
00:23:55,392 --> 00:23:56,602
‎เป็นหนังสือที่ดีจริงๆ

394
00:23:59,062 --> 00:24:02,022
‎ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน
‎ขอเสียงต้อนรับ ฟราน เลโบวิตซ์

395
00:24:05,861 --> 00:24:08,321
‎เมโทรโพลิแทนไลฟ์กับโซเชียลสเตตัส
‎เล่มไหนออกก่อน

396
00:24:08,405 --> 00:24:10,315
‎- เมโทรโพลิแทนไลฟ์
‎- แล้วก็โซเชียลสเตตัส

397
00:24:10,407 --> 00:24:14,827
‎เป็นบทความตลกบันเทิงสุดเพี้ยน
‎ทั้งสองคอลัมน์เลย

398
00:24:14,911 --> 00:24:19,251
‎และมันถูกพิมพ์ซ้ำในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง
‎ทั้งหมดกี่ครั้ง

399
00:24:19,833 --> 00:24:22,843
‎- ในรูปแบบต่างๆ น่าจะอย่างละสี่หรือห้าครั้ง
‎- สี่หรือห้าครั้งแน่ะ

400
00:24:22,919 --> 00:24:24,129
‎ตอนนี้คุณมีหนังสือสำหรับเด็ก

401
00:24:24,212 --> 00:24:25,922
‎- เป็นเล่มแรกของคุณ
‎- ใช่

402
00:24:26,006 --> 00:24:28,336
‎คุณจะเขียนอะไรใหม่ๆ ไหม

403
00:24:28,425 --> 00:24:29,795
‎- นี่แหละใหม่
‎- หนังสือแพนด้าน่ะเหรอ

404
00:24:29,885 --> 00:24:31,635
‎- ใช่
‎- ใช่ แต่มันสำหรับเด็ก

405
00:24:31,720 --> 00:24:34,510
‎- ฉันเขียนนิยายอยู่
‎- คุณก็เขียนนิยายเมื่อหกปีก่อนนะ

406
00:24:34,598 --> 00:24:36,388
‎- ตอนที่เราคุยกับคุณเมื่อหกปีก่อน…
‎- ไม่

407
00:24:36,475 --> 00:24:40,475
‎ฉันควรจะเขียนนิยายเมื่อหกปีก่อน
‎แต่ฉันลางานไปงอนอยู่สิบปี

408
00:24:42,189 --> 00:24:44,149
‎- ลางานไปงอนสิบปีเหรอ
‎- ใช่

409
00:24:45,066 --> 00:24:48,646
‎แล้วคุณทำทุกอย่างสำเร็จ
‎ตามที่คุณต้องการหรือเปล่า

410
00:24:48,737 --> 00:24:50,107
‎ฉันเกือบงอนเสร็จ

411
00:24:50,197 --> 00:24:52,907
‎- คุณทรมานจาก…
‎- ทรมาน

412
00:24:52,991 --> 00:24:53,831
‎โอเค

413
00:24:58,747 --> 00:24:59,997
‎ห้องสมุดสาธารณะนิวยอร์ก

414
00:25:00,081 --> 00:25:02,421
‎มีแม่เหล็กติดตู้เย็นที่เป็นคำพูดของคุณ

415
00:25:02,918 --> 00:25:04,588
‎- ครึ่งเดียว
‎- ครึ่งเดียว

416
00:25:05,212 --> 00:25:08,172
‎คำพูดครึ่งเดียวของคุณคือ "จงคิดก่อนพูด

417
00:25:08,256 --> 00:25:10,296
‎จงอ่านก่อนคิด" แล้วที่เหลือล่ะ

418
00:25:10,383 --> 00:25:13,393
‎คำพูดที่เหลือ เท่าที่จำได้ เพราะมันเก่ามาก…

419
00:25:13,470 --> 00:25:17,930
‎นี่คือสิ่งที่ฉันเขียนให้นิวส์วีกในปี 1978

420
00:25:18,558 --> 00:25:22,978
‎นิวส์วีกในปี 1978 เป็นหนังสือพิมพ์ที่สำคัญมาก

421
00:25:23,063 --> 00:25:26,483
‎และพวกเขามีบทความพิเศษที่หน้าหลัง
‎ชื่อว่า "ตาฉันแล้ว"

422
00:25:27,108 --> 00:25:31,028
‎ซึ่งพวกเขาจะเชิญคนหลากหลายมาเขียน

423
00:25:31,112 --> 00:25:34,122
‎หลังจากหนังสือเล่มแรกของฉันออกมาในปี 1978
‎ฉันก็ได้รับเชิญให้มาเขียน

424
00:25:34,199 --> 00:25:39,119
‎พ่อแม่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย
‎ประมาณว่า "พวกเขาชวนลูกเหรอ"

425
00:25:40,956 --> 00:25:44,626
‎เพราะพ่อแม่ฉันรับนิวส์วีก
‎เพราะชาวยิวหลายคนไม่อ่านไทม์

426
00:25:45,835 --> 00:25:51,505
‎เพราะไทม์เป็นของเฮนรี่ ลูซ
‎จอมต่อต้านยิวผู้โด่งดัง

427
00:25:51,591 --> 00:25:55,431
‎พวกเขารับนิตยสารไลฟ์
‎เพราะไม่รู้ว่าเฮนรี่เป็นเจ้าของ

428
00:25:55,512 --> 00:25:57,012
‎แต่พวกเขารับนิวส์วีก

429
00:25:57,097 --> 00:26:00,057
‎และนิวส์วีกมีบทความพิเศษนี้
‎และฉันบอกว่า "หนูจะเขียนมัน

430
00:26:00,141 --> 00:26:01,601
‎"หมายความว่าไง ลูกน่ะเหรอ"

431
00:26:02,352 --> 00:26:04,982
‎มันเหมือนกับว่าพวกเขานึกไม่ถึง

432
00:26:05,522 --> 00:26:07,232
‎ฉันเลยเขียนเรื่องเกี่ยวกับวัยรุ่น

433
00:26:07,315 --> 00:26:10,735
‎และมันแตกต่าง เป็นแนวทางสำหรับวัยรุ่น

434
00:26:11,528 --> 00:26:14,108
‎สิ่งต่างๆ ที่พวกเขาควรทำ

435
00:26:15,031 --> 00:26:17,411
‎และฉันคิดว่าคำพูดดั้งเดิมคือ…

436
00:26:19,786 --> 00:26:22,456
‎"จงคิดก่อนพูด จงอ่านก่อนคิด

437
00:26:22,539 --> 00:26:26,209
‎มันจะทำให้คุณมีอะไรให้คิด
‎โดยที่คุณไม่ได้คิดขึ้นมาเอง

438
00:26:26,293 --> 00:26:29,923
‎คนฉลาดย้ายที่อยู่ตอนอายุเท่าไหร่ก็ได้
‎แต่ส่วนใหญ่จะย้ายตอนอายุ 17

439
00:26:30,005 --> 00:26:33,625
‎ช่วงวัยที่คุณอยู่ในอันตรายสูงสุด
‎ของการตัดสินใจที่น่ารำคาญ"

440
00:26:35,427 --> 00:26:38,137
‎(ด้วยความระลึกถึง โทนี มอร์ริสัน)

441
00:26:50,191 --> 00:26:52,821
‎สถานที่ที่เราอยู่ตอนนี้ เดอะเพลเยอร์สคลับ

442
00:26:52,902 --> 00:26:56,662
‎เอ็ดวิน บูทที่เป็นนักแสดงเป็นคนซื้อไว้

443
00:26:56,740 --> 00:26:59,490
‎และถึงจุดหนึ่งก็ทำเป็นเพลย์เยอร์สคลับ

444
00:26:59,576 --> 00:27:02,786
‎และพอเขาตาย
‎เขาก็ทิ้งตึกไว้ให้ชมรมเพลเยอร์ส

445
00:27:03,622 --> 00:27:05,672
‎แต่น้องชายของเขา

446
00:27:06,791 --> 00:27:08,541
‎คือจอห์น วิลค์ส บูธ

447
00:27:09,169 --> 00:27:11,629
‎น้องชายเขาฆ่าอับราฮัม ลินคอล์น

448
00:27:12,547 --> 00:27:15,967
‎และมีจดหมายอยู่ชั้นบน…

449
00:27:16,051 --> 00:27:18,721
‎ไม่ใช่จดหมายจริง แต่เป็นสำเนาจดหมาย

450
00:27:18,803 --> 00:27:21,513
‎ที่เขาเขียนถึงหนังสือพิมพ์

451
00:27:21,598 --> 00:27:24,308
‎มันเขียนถึง "เพื่อนร่วมชาติ" หรืออะไรสักอย่าง

452
00:27:24,392 --> 00:27:26,902
‎เป็นการขอโทษแทนน้องชาย

453
00:27:26,978 --> 00:27:29,768
‎ฉันอ่านจดหมายฉบับนี้แล้วคิดว่า

454
00:27:29,856 --> 00:27:32,776
‎"ฉันรู้จักคนมากมายที่บ่นเรื่องพี่น้องของพวกเขา"

455
00:27:32,859 --> 00:27:36,029
‎ที่จริงเกือบทุกคนที่มีพี่น้อง
‎บ่นเรื่องพี่น้องของพวกเขา

456
00:27:36,112 --> 00:27:38,662
‎แต่ฉันคิดตอนที่ฉันอ่านจดหมายนั่น

457
00:27:39,407 --> 00:27:41,617
‎"ไม่ว่าคุณจะมีพี่น้องแบบไหน…"

458
00:27:42,118 --> 00:27:46,618
‎คุณพูดกับตัวเองได้ว่า
‎"ใช่ น้องชายฉันไม่เคยตอบแทนฉัน"

459
00:27:46,706 --> 00:27:49,416
‎หรือ "พี่สาวฉันนินทา" หรือ…

460
00:27:49,501 --> 00:27:52,301
‎แต่คุณพูดกับตัวเองได้เสมอว่า

461
00:27:52,379 --> 00:27:55,089
‎"อย่างน้อยน้องชายฉัน
‎ก็ไม่ได้ฆ่าอับราฮัม ลินคอล์น"

462
00:28:00,053 --> 00:28:04,683
‎ฉันมั่นใจว่าเอ็ดวิน บูธ
‎ก็เคยฟังเพื่อนๆ บ่นเรื่องพี่น้อง

463
00:28:04,766 --> 00:28:06,306
‎จนกระทั่งน้องชายเขาฆ่าลินคอล์น

464
00:28:06,393 --> 00:28:10,863
‎และฉันมั่นใจว่าหลังจากนั้น
‎ถ้ามีคนเริ่มพูดว่า "น้องชายฉันยืม…"

465
00:28:10,939 --> 00:28:13,779
‎จะมีคนบอกว่า
‎"เงียบเลย น้องชายเขาฆ่าลินคอล์นนะ"

466
00:28:13,858 --> 00:28:15,608
‎"อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย"

467
00:28:15,694 --> 00:28:20,624
‎มีคนที่มีปัญหาแย่กว่าคุณเสมอ

468
00:28:22,659 --> 00:28:23,869
‎- โอเค
‎- เสร็จแล้วเหรอ

469
00:28:23,952 --> 00:28:24,832
‎โอเค ฉันเข้าใจ

470
00:28:25,537 --> 00:28:28,577
‎เอาเลย ถ่ายไปเรื่อยๆ

471
00:28:30,333 --> 00:28:31,843
‎แบบนั้นแหละ เดินไปเรื่อยๆ

472
00:28:32,419 --> 00:28:33,459
‎ไปทางซ้าย

473
00:28:34,462 --> 00:28:36,762
‎ใช่ นั่นสะพานอีกอัน

474
00:28:39,259 --> 00:28:40,389
‎โอเค ข้ามสำเร็จ

475
00:28:41,219 --> 00:28:44,929
‎แล้วคนนั้นล่ะ ที่จะสร้างทางหลวง
‎ผ่านแมนฮัตตันน่ะ

476
00:28:45,014 --> 00:28:48,394
‎โรเบิร์ต โมเสส ที่เป็นคนสร้างสิ่งนี้
‎นี่เป็นความคิดของโรเบิร์ต โมเสส

477
00:28:48,476 --> 00:28:53,186
‎- ทั้งหมดนี่…
‎- โรเบิร์ต โมเสสน่าจะยึดติดกับแบบจำลอง

478
00:28:53,273 --> 00:28:57,113
‎โรเบิร์ต โมเสสไม่รู้ตัวเลยว่า
‎เขาเป็นนักสร้างของจิ๋วที่เก่งที่สุด

479
00:28:58,236 --> 00:29:00,486
‎ฉันเคยไปงานนิทรรศการโลก แต่ฉันไม่เห็นสิ่งนี้

480
00:29:01,197 --> 00:29:04,827
‎งานนิทรรศการโลกเต็มไปด้วย
‎สิ่งดึงดูดใจที่เหลือเชื่อ

481
00:29:04,909 --> 00:29:08,289
‎จนใครจะมีเวลาเพื่อสิ่งนี้ หรือแม้แต่รู้จักมัน

482
00:29:08,371 --> 00:29:10,711
‎แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งนี้ยังอยู่ที่นี่

483
00:29:16,379 --> 00:29:18,049
‎โอเค เยี่ยม

484
00:29:53,875 --> 00:29:56,745
‎คำบรรยายโดย กมลรัตน์ ชุติเชาวน์กุล