1
00:00:24,609 --> 00:00:29,281
ปกติผมไม่รู้เริ่มยังไง

2
00:00:29,281 --> 00:00:31,908
แต่คุณทําให้ผมคิดออกว่าจะเริ่มตรงไหน

3
00:00:33,660 --> 00:00:34,869
ตรงไหนล่ะ

4
00:00:36,580 --> 00:00:41,293
คุณถามถึง
ลักษณะความสัมพันธ์ของเราสองคน

5
00:00:41,293 --> 00:00:43,879
เหมือนจะไปไกลกว่านั้นนะ
น่าจะ "คุณคือใคร"

6
00:00:43,879 --> 00:00:46,673
เพราะผมศึกษางานของคุณมามาก

7
00:00:46,673 --> 00:00:51,678
บางครั้งคุณเป็นตัวละครสุดพิศวง
บางครั้งก็เป็นเหมือนพระเจ้า

8
00:00:51,678 --> 00:00:53,805
บางครั้งก็อยู่ซึ่ง ๆ หน้าเลย

9
00:00:58,143 --> 00:01:03,189
เพราะผมต้องรู้ว่า
กําลังคุยอยู่กับใครแบบเป็นกันเอง

10
00:01:03,189 --> 00:01:06,109
หรือแบบคนแปลกหน้า

11
00:01:06,860 --> 00:01:08,236
คุณเป็นใคร

12
00:01:09,487 --> 00:01:11,656
มันคือศิลปะการแสดง

13
00:01:11,656 --> 00:01:18,121
คุณต้องรู้ว่ากําลังแสดงให้ใครชม
เป็นชาวบ้านธรรมดา หรือชนชั้นสูง

14
00:01:20,123 --> 00:01:24,920
ต้องรู้ถึงความทะเยอทะยาน
ของคนที่คุณกําลังคุยด้วยสักหน่อย

15
00:01:25,879 --> 00:01:28,215
ถ้าผมตอบไม่ได้ล่ะ

16
00:01:28,215 --> 00:01:30,884
ไม่ใช่ไม่อยากตอบนะ
แต่ไม่รู้จะตอบยังไง

17
00:01:31,927 --> 00:01:35,805
งั้นก็ดิ้นรนกันไป
จนกว่าจะรู้ว่าคุณเป็นใคร

18
00:01:52,322 --> 00:01:54,699
ตอนผมเข้าทํางานที่หน่วยข่าวกรองทหาร

19
00:01:54,699 --> 00:01:58,995
ผมสัมภาษณ์คนจํานวนมาก
ก็คือการสอบสวนนั่นแหละ

20
00:01:58,995 --> 00:02:04,459
ในความสัมพันธ์นี้
เกิดเป็นความพึ่งพาผู้สอบสวน

21
00:02:05,877 --> 00:02:09,588
"แม่คุณโอเคมั้ย
ให้ผมโทรเช็กให้มั้ย"

22
00:02:09,588 --> 00:02:14,928
จะจริงหรือปลอมก็แล้วแต่
ความใกล้ชิดนี้ช่วยเปิดบทสนทนา

23
00:02:16,096 --> 00:02:19,849
อย่างแรกเลยก็คือความจริงที่ว่า
ผมคือคนเดียวที่ช่วยคุณได้

24
00:02:20,976 --> 00:02:23,311
สร้างความรู้สึกต้องพึ่งพาเหรอ

25
00:02:24,187 --> 00:02:27,691
สร้างความรู้สึกว่า
เขาต้องพึ่งพาผู้สอบสวน

26
00:02:29,192 --> 00:02:33,196
เมื่อคุณอยากบอกอะไรบางอย่าง
ที่อาจไม่ใช่ความจริง

27
00:02:33,196 --> 00:02:36,950
โดยที่คุณก็รู้อยู่แก่ใจ
นั่นแหละ คือจุดเริ่มต้น

28
00:02:36,950 --> 00:02:39,953
("อะ เพอร์เฟกต์ สปาย")

29
00:02:39,953 --> 00:02:41,037
{\an8}("ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย")

30
00:02:41,037 --> 00:02:44,207
{\an8}"หนังสือของผมแทบทุกเล่ม
ต้องใช้ชื่อ 'เดอะ พิเจียน ทันเนิล'

31
00:02:44,207 --> 00:02:45,917
ไม่ตอนใดก็ตอนหนึ่ง
ก่อนจะมีชื่อจริง"

32
00:02:45,917 --> 00:02:50,797
("เดอะ พิเจียน ทันเนิล"
โดย จอห์น เลอ คาร์เร)

33
00:02:52,257 --> 00:02:54,926
"ที่มาก็ง่าย ๆ

34
00:02:55,594 --> 00:02:58,972
ตอนผมวัยรุ่น พ่อพาผมไป

35
00:02:58,972 --> 00:03:02,642
เข้าบ่อนที่มอนทิ คาร์โล

36
00:03:05,562 --> 00:03:09,024
ใกล้ ๆ บ่อนมีสโมสรยิงปืน"

37
00:03:11,318 --> 00:03:14,029
"ด้านล่างเป็นสนามหญ้า

38
00:03:14,029 --> 00:03:16,364
และสนามยิงปืนหันหน้าออกไปทางทะเล"

39
00:03:28,960 --> 00:03:31,421
{\an8}"ใต้สนามหญ้ามีอุโมงค์เล็ก ๆ

40
00:03:31,421 --> 00:03:32,881
{\an8}("จารกรรมลับครั้งสุดท้าย"
กํากับโดย มาร์ติน ริตต์)

41
00:03:32,881 --> 00:03:35,550
{\an8}ที่โผล่ขึ้นตรงชายฝั่ง

42
00:03:40,222 --> 00:03:44,226
นกพิราบถูกใส่ไว้ในอุโมงค์

43
00:03:44,226 --> 00:03:47,812
ถูกจับมาจากบนหลังคาบ่อน
ที่พวกมันอาศัยอยู่

44
00:03:52,651 --> 00:03:56,696
งานของพวกมัน
คือบินจากอุโมงค์ที่มืดสนิท

45
00:03:56,696 --> 00:03:59,699
ออกสู่ท้องฟ้าสีคราม

46
00:03:59,699 --> 00:04:03,745
กลายเป็นเป้าบินให้
เหล่าสุภาพบุรุษผู้มีอันจะกิน"

47
00:04:03,745 --> 00:04:05,038
"ทั้งหมดหยุด"

48
00:04:05,038 --> 00:04:08,291
"ที่ยืนรอพร้อมปืนลูกซองในมือ"

49
00:04:18,175 --> 00:04:21,137
"นกพิราบที่ไม่โดนยิง
หรือโดนแค่ถาก ๆ

50
00:04:21,137 --> 00:04:24,975
ก็บินกลับไปยังบ้านของมัน
บนหลังคาบ่อน

51
00:04:24,975 --> 00:04:27,811
เจอกับดักอันเดิมรออยู่

52
00:04:31,106 --> 00:04:34,484
สาเหตุที่ภาพนั้น
หลอนอยู่ในหัวผมอยู่นาน

53
00:04:35,652 --> 00:04:37,571
น่าจะเป็นสิ่งที่ผู้ฟัง...

54
00:04:38,446 --> 00:04:41,741
ให้คําตอบได้ดีกว่าตัวผมเอง"

55
00:04:53,003 --> 00:04:57,382
เดวิด คอร์นเวลล์
อาจจะไม่คุ้นหูใครหลาย ๆ คน

56
00:04:57,382 --> 00:05:01,219
เขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านความลับ
เขาคืออดีตสายลับ

57
00:05:01,219 --> 00:05:04,931
และนักเขียนเจ้าของผลงาน 24 เรื่อง
ซึ่งติดอันดับขายดีทุกเรื่อง

58
00:05:04,931 --> 00:05:07,851
{\an8}ภายใต้นามปากกา จอห์น เลอ คาร์เร

59
00:05:07,851 --> 00:05:09,019
{\an8}(นักเขียนมากฝีมือ)

60
00:05:09,436 --> 00:05:13,231
{\an8}คอร์นเวลล์ใช้ชีวิตแบบ
สายลับสองหน้ามากว่า 50 ปี

61
00:05:13,231 --> 00:05:14,649
{\an8}และไม่ค่อยให้สัมภาษณ์เท่าไรนัก

62
00:05:14,649 --> 00:05:16,943
(การสอดแนมที่
เลอ คาร์เรเท่านั้นที่คิดได้)

63
00:05:16,943 --> 00:05:19,487
การทรยศหักหลังดึงดูดใจผม

64
00:05:20,071 --> 00:05:23,867
ผมใช้ชีวิต
ผ่านการทรยศหักหลังมานับครั้งไม่ถ้วน

65
00:05:26,286 --> 00:05:29,956
ตอนที่ผมอยู่ในโลกของสายลับ
ผมร่วมในสองภารกิจที่ประสบผลสําเร็จ

66
00:05:29,956 --> 00:05:32,459
ซึ่งในสองภารกิจหักหลังกันสุดฤทธิ์

67
00:05:33,376 --> 00:05:35,837
ตอนเด็ก ๆ ผมรู้สึกถูกหักหลัง

68
00:05:37,505 --> 00:05:39,925
ผมเองก็หักหลังคนอื่น

69
00:05:48,266 --> 00:05:50,018
เช่นเดียวกับศิลปินหลาย ๆ คน

70
00:05:51,394 --> 00:05:57,734
ผมใช้ชีวิตวัยเด็กในโลกจินตนาการ

71
00:06:00,278 --> 00:06:03,198
พอเข้าทํางานในหน่วยข่าวกรอง
ก็ยังไม่รู้สึกสาแก่ใจ

72
00:06:03,198 --> 00:06:07,369
ผมไม่ได้ทําอะไรมากหรอก
ตําแหน่งไม่สูง เขาไม่ค่อยบอกอะไร

73
00:06:07,369 --> 00:06:11,581
ผมก็เลยสร้างโลกสายลับขึ้นมา
แล้วใส่ตัวละครที่ผมสร้างลงไป

74
00:06:11,581 --> 00:06:13,875
("คอล ฟอร์ เดอะ เดด")

75
00:06:13,875 --> 00:06:19,839
ในหลายเรื่อง
มักจะมีหุ่นเชิดและผู้ชักใย

76
00:06:19,839 --> 00:06:20,966
("สไมลีย์ส พีเพิล")

77
00:06:22,259 --> 00:06:26,179
คนบงการและคนที่ถูกบงการ

78
00:06:29,933 --> 00:06:32,018
มาคุยเรื่องวัยเด็กของผมกัน

79
00:06:38,858 --> 00:06:41,570
พ่อผมคือนักต้มตุ๋น

80
00:06:41,570 --> 00:06:45,073
ชีวิตเป็นเหมือนเวที

81
00:06:47,242 --> 00:06:49,202
ทุกสิ่งคือการแสดง

82
00:06:50,537 --> 00:06:53,582
การเป็นตัวเองช่างน่าเบื่อ

83
00:06:53,582 --> 00:06:56,084
การได้เสี่ยงมันดึงดูดใจ

84
00:06:56,084 --> 00:07:00,422
แต่เหนือไปกว่านั้น
คือตัวตนที่เขาปลูกฝัง

85
00:07:02,716 --> 00:07:04,843
เราไม่พูดความจริงกัน

86
00:07:04,843 --> 00:07:06,803
เราไม่พูดถึงความผิดที่ทํา

87
00:07:06,803 --> 00:07:09,472
คุณรู้สึกเหมือนถูกหลอกเหรอ

88
00:07:10,807 --> 00:07:13,727
ไม่นะ ผมเข้าร่วมด้วยต่างหาก

89
00:07:16,104 --> 00:07:20,567
คุณพัฒนาฝีมือไปเรื่อย ๆ
หัดเล่าเรื่องสนุก ๆ เรียกความสนใจ

90
00:07:22,152 --> 00:07:25,322
คุณค้นพบตั้งแต่แรกเริ่มว่า
มนุษย์ไม่ได้มีจุดสําคัญอะไร

91
00:07:27,949 --> 00:07:31,578
ผมไม่ได้ถูกหลอก
ผมถูกชวนเข้าไปร่วมหลอกคนอื่นต่างหาก

92
00:07:32,704 --> 00:07:36,833
การต้องย้ายบ้านไปเรื่อย ๆ
เพราะไม่ได้จ่ายค่าสาธารณูปโภค

93
00:07:36,833 --> 00:07:39,211
การต้องอยู่บ้านแบบไม่เปิดไฟ

94
00:07:39,211 --> 00:07:43,548
เพราะกลัวเจ้าหนี้เจอตัว
รอนนี พ่อของผม

95
00:07:43,548 --> 00:07:47,636
ดูไม่ต่างจาก
การใช้ชีวิตแบบคนทั่ว ๆ ไป

96
00:07:47,636 --> 00:07:50,013
นี่ไม่ใช่เรื่องเล่า
ความยากลําบากในวัยเด็ก

97
00:07:50,764 --> 00:07:53,892
เกรแฮม กรีนเคยพูดไว้
และผมก็อ้างถึงบ่อยครั้งว่า

98
00:07:53,892 --> 00:07:57,312
"วัยเด็กคือแนวทางชีวิตและผลงาน
ของนักเขียนคนหนึ่ง"

99
00:07:57,312 --> 00:08:01,024
นี่ไม่ใช่การคร่ําครวญ
ก็แค่การสํารวจตัวเอง

100
00:08:08,782 --> 00:08:11,534
"ผมเคยเห็นบ้านที่ผมเกิดมา

101
00:08:11,534 --> 00:08:14,788
แต่บ้านเกิดที่ผมอยากให้เป็น

102
00:08:14,788 --> 00:08:18,625
คืออีกหลังที่สร้างโดยจินตนาการของผม

103
00:08:21,002 --> 00:08:24,756
เป็นอิฐสีแดงผุพัง
พร้อมที่จะถูกรื้อทิ้ง

104
00:08:24,756 --> 00:08:30,303
หน้าต่างแตกร้าว
มีป้ายประกาศขายและอ่างน้ําในสวน

105
00:08:30,303 --> 00:08:33,765
เป็นที่ที่เด็กใช้หลบซ่อน
มากกว่าเป็นสถานที่เกิด

106
00:08:35,433 --> 00:08:39,688
แต่ผมเกิดมาในบ้านหลังนั้น
ตามจินตนาการน่ะนะ"

107
00:08:40,438 --> 00:08:42,606
"ผมเกิดในห้องใต้หลังคา

108
00:08:42,606 --> 00:08:44,609
ข้างกองลังกระดาษ

109
00:08:44,609 --> 00:08:48,363
ที่พ่อผมหอบไปไหนมาไหนด้วย
ยามที่ต้องหลบหนี"

110
00:08:52,826 --> 00:08:57,205
"แม่นอนบนเตียงพับได้อย่างน่าสงสาร
และพยายามอย่างถึงที่สุด

111
00:08:57,205 --> 00:08:59,374
ไม่ว่าที่สุดนั้น
จะหมายความว่าอะไรก็ตาม"

112
00:09:13,346 --> 00:09:14,764
"แล้วผมก็ลืมตาดูโลก

113
00:09:15,724 --> 00:09:18,852
มาเป็นส่วนหนึ่ง
ของข้าวของไม่กี่อย่างของแม่

114
00:09:18,852 --> 00:09:22,105
เนื่องจาก
เราเพิ่งถูกยึดทรัพย์อีกครั้ง

115
00:09:22,105 --> 00:09:23,857
และกําลังเดินทางแบบสัมภาระน้อยชิ้น"

116
00:09:29,195 --> 00:09:31,448
"กระโปรงท้ายรถถูกล็อกจากข้างนอก"

117
00:09:34,409 --> 00:09:39,748
"ผมใช้ชีวิตหลบ ๆ ซ่อน ๆ
ตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา"

118
00:10:00,185 --> 00:10:02,687
แม่หนีไปตอนผมอายุได้ห้าขวบ

119
00:10:04,231 --> 00:10:06,441
ผมไม่มีความผูกพันใด ๆ กับเธอเลย

120
00:10:07,943 --> 00:10:11,488
มีแม่เลี้ยงผ่านเข้ามามากมาย

121
00:10:11,488 --> 00:10:15,659
{\an8}มีคนหนึ่ง
ที่จะเรียกว่าวีรสตรีก็พอได้

122
00:10:15,659 --> 00:10:17,160
{\an8}เข้ามาจัดการดูแลอยู่ได้สักพัก

123
00:10:17,160 --> 00:10:18,078
{\an8}(จีนนี)

124
00:10:24,251 --> 00:10:25,252
{\an8}(แม่ของผม โอลีฟ)

125
00:10:25,252 --> 00:10:27,337
{\an8}แม่ของผมลึกลับ

126
00:10:27,337 --> 00:10:31,049
{\an8}เพราะเราไม่เคยได้รู้ว่า
เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่

127
00:10:31,049 --> 00:10:33,093
เธอตายแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่

128
00:10:38,682 --> 00:10:41,059
รอนนีไม่ชอบความจริงเท่าไรนัก

129
00:10:41,059 --> 00:10:44,354
{\an8}("ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย"
กํากับโดย จอห์น เออร์วิน)

130
00:10:46,898 --> 00:10:49,192
ผมเจอเธออีกทีตอนอายุ 21 ปี

131
00:10:51,778 --> 00:10:54,739
ผมเขียนจดหมายหาพี่ชายของเธอ
เขาตอบกลับมาว่า

132
00:10:54,739 --> 00:10:58,535
"นี่คือที่อยู่ของเธอ
อย่าบอกเธอล่ะว่าฉันเป็นคนบอก"

133
00:10:59,202 --> 00:11:01,621
ผมเลยเขียนจดหมายหาแม่
แล้วบอกว่า "พี่ชายแม่บอกว่า..."

134
00:11:01,621 --> 00:11:04,457
ผมไม่ได้รู้สึกว่า
ต้องปฏิบัติตามคําสั่งห้ามเลย

135
00:11:09,045 --> 00:11:13,925
คุณเคยคิดมั้ยว่า
เธอเสียใจที่ทิ้งคุณและพี่ชายไป

136
00:11:15,135 --> 00:11:19,431
ตอนผมเจอแม่
ผมก็ถามว่าแม่รู้สึกยังไง

137
00:11:20,307 --> 00:11:23,935
แม่ตอบอย่างนี้จริง ๆ ว่า

138
00:11:24,895 --> 00:11:27,689
ทนใช้ชีวิตกับพ่อไม่ไหวอีกต่อไป

139
00:11:27,689 --> 00:11:31,526
แม่เหนื่อยกับชู้รัก
คนแล้วคนเล่าที่พ่อพาเข้าบ้าน

140
00:11:31,526 --> 00:11:34,571
ไม่เคยมีเงินให้ใช้

141
00:11:34,571 --> 00:11:37,991
แม่ไม่ชอบพวกนักเลง
ที่พ่อคบค้าสมาคมด้วย

142
00:11:37,991 --> 00:11:42,412
แม่บอกว่าถ้าแม่ใช้วิธีอื่น

143
00:11:42,412 --> 00:11:45,749
พ่อรู้จักทนายเก่ง ๆ มากมาย
ซึ่งก็จริงอย่างที่เธอว่า

144
00:11:45,749 --> 00:11:49,336
แม่คงไม่มีโอกาสชนะถ้าต้องฟ้องหย่า

145
00:11:49,336 --> 00:11:53,215
เธอเลยยอมเสียทุกสิ่งแล้วหนีไป

146
00:11:59,930 --> 00:12:02,515
จําวันที่แม่จากไปได้มั้ย

147
00:12:02,515 --> 00:12:03,683
จําไม่ได้

148
00:12:06,144 --> 00:12:10,398
ถ้าคุณจะไปจากลูก ๆ ของคุณกลางดึก

149
00:12:11,733 --> 00:12:13,526
พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบสีขาว

150
00:12:15,528 --> 00:12:17,113
คุณจะจูบลาลูก ๆ มั้ย

151
00:12:20,742 --> 00:12:24,496
เธอจะเข้ามาในห้องนอนของพวกเรามั้ย
มองดูพวกเราเป็นครั้งสุดท้าย

152
00:12:31,962 --> 00:12:35,966
ผมจินตนาการว่าแม่ทําอย่างนั้น

153
00:12:56,319 --> 00:12:59,573
คุณได้กระเป๋าเดินทางนั้น
มาไว้ในครอบครอง

154
00:12:59,573 --> 00:13:01,074
ตอนแม่เสีย

155
00:13:01,908 --> 00:13:05,662
ผมเห็นกระเป๋าเดินทางใบสวย
ยี่ห้อฮาร์รอดส์ที่ทําจากหนังสัตว์

156
00:13:05,662 --> 00:13:07,998
ข้างในบุด้วยผ้าไหม

157
00:13:07,998 --> 00:13:12,794
{\an8}พร้อมกับอักษรย่อชื่อของเธอ
"โอ เอ็ม ซี" โอลีฟ มัวร์ คอร์นเวลล์

158
00:13:12,794 --> 00:13:14,129
{\an8}(โอ เอ็ม ซี)

159
00:13:14,129 --> 00:13:20,176
{\an8}นั่นน่าจะเป็นกระเป๋าเดินทาง
ที่เธอใช้ขนเสื้อผ้า

160
00:13:21,636 --> 00:13:25,265
ผมจินตนาการถึง
เสื้อผ้ามากมายที่เธอใส่ลงในกระเป๋า

161
00:13:25,265 --> 00:13:27,100
{\an8}(ฮาร์รอดส์)

162
00:13:27,100 --> 00:13:29,060
{\an8}เสื้อผ้าที่สวยที่สุด

163
00:13:29,060 --> 00:13:31,813
(สุภาพสตรีสามารถเลือกชม
กระเป๋าเดินทางมากมายที่ชั้นหนึ่ง)

164
00:13:34,691 --> 00:13:37,777
{\an8}เธอพามันเผชิญความยากจน

165
00:13:37,777 --> 00:13:40,155
แม่หนีไปกับผู้ชายที่ไม่มีอันจะกิน

166
00:13:40,155 --> 00:13:42,157
ผมจินตนาการกระเป๋าใบนี้ถูกเปิดออก

167
00:13:42,157 --> 00:13:45,243
แล้วสิ่งของหรูหราสวยงาม
ก็ค่อย ๆ ทยอยหายไป

168
00:13:46,453 --> 00:13:48,830
ผมเก็บกระเป๋าใบนี้ไว้
เป็นของที่ระลึกถึงแม่เพียงชิ้นเดียว

169
00:13:48,830 --> 00:13:51,791
เป็นหลักฐานยืนยันเรื่องที่เกิดขึ้น

170
00:13:53,209 --> 00:13:57,589
มันมีความหมายอะไรกับคุณ
ทําไมต้องเก็บไว้

171
00:13:58,381 --> 00:14:01,968
ในใจผมคงคิดว่า
มันเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด

172
00:14:01,968 --> 00:14:05,055
ในการจากไปอย่างลึกลับ
ของแม่ในคืนนั้น

173
00:14:07,599 --> 00:14:09,100
เหมือนหลักฐานทางประวัติศาสตร์

174
00:14:13,396 --> 00:14:17,150
มันยากที่จะเข้าใจความรู้สึกของแม่

175
00:14:17,150 --> 00:14:21,738
ผมไม่เคยได้ยินแม่
แสดงออกถึงความรู้สึกอะไรจริงจังเลย

176
00:14:21,738 --> 00:14:26,993
แต่ตอนเธอไปอยู่บ้านพักคนชรา
ในช่วงบั้นปลายชีวิต

177
00:14:27,827 --> 00:14:31,456
เธอเล่าเรื่องตามจินตนาการของเธอ
ให้เหล่าพยาบาลฟัง

178
00:14:31,456 --> 00:14:37,629
เธอเล่าให้พยาบาลฟังถึง
ความเป็นแม่ที่เธอมีให้พวกเรา

179
00:14:37,629 --> 00:14:41,383
ช่วงเวลาที่เราใช้ร่วมกันอย่างยาวนาน
และเรื่องราวสนุกสนานที่เรามี

180
00:14:41,383 --> 00:14:44,511
เธอเติมช่องว่างเหล่านั้น

181
00:14:44,511 --> 00:14:47,305
ตอนที่ผมไปเยี่ยมตอนก่อนเธอจะเสีย

182
00:14:49,391 --> 00:14:52,852
ที่ตลกสุด ๆ คือแม่คิดว่าผมคือพ่อ

183
00:14:59,651 --> 00:15:04,030
แม่บอกว่า
"คุณไม่เคยซื้อกล้วยไม้ให้ฉันเลย"

184
00:15:05,907 --> 00:15:09,619
ผมว่ามันน่าจะหมายถึง
ชู้รักใดใดที่พ่อมี

185
00:15:10,412 --> 00:15:11,746
ซึ่งผมไม่มีทางรู้ได้

186
00:15:13,081 --> 00:15:14,666
ผมบอกว่า "ชอบสีอะไร"

187
00:15:14,666 --> 00:15:17,794
เธอบอกว่า "ไม่รู้ ฉันไม่เคยเห็น
แค่เอากล้วยไม้มาให้ฉันก็พอ"

188
00:15:21,423 --> 00:15:23,383
{\an8}("อิน รอนนีส์ คอร์ต
การดําเนินคดีโดยลูกชาย")

189
00:15:23,383 --> 00:15:25,302
{\an8}(โดย จอห์น เลอ คาร์เร)

190
00:15:25,302 --> 00:15:29,639
{\an8}ทุกคนรักรอนนีจนวันที่เขาตาย
กระทั่งคนที่ถูกเขาโกงก็ด้วย

191
00:15:29,639 --> 00:15:32,559
{\an8}("ลูกชายนักต้มตุ๋น"
โดย จอห์น เลอ คาร์เร)

192
00:15:32,559 --> 00:15:34,060
{\an8}(เลือกรอนนี คอร์นเวลล์)

193
00:15:34,060 --> 00:15:37,188
{\an8}ขณะที่เขากําลัง
สร้างเรื่องหลอกคนอยู่นั้น

194
00:15:37,188 --> 00:15:40,775
พ่อเชื่อในสิ่งที่เขาทํา
และเรื่องที่เขาเล่าอยู่จริง ๆ

195
00:15:42,360 --> 00:15:47,198
{\an8}เสน่ห์เหลือล้นที่พรั่งพรูออกมา

196
00:15:47,198 --> 00:15:53,622
พร้อมความสามารถในการโน้มน้าว
คือช่วงเวลาที่พ่อรู้สึกเป็นตัวเอง

197
00:15:53,622 --> 00:15:58,793
"เมื่อถึงเวลาที่พ่อจะถูกพิพากษา
แน่นอนว่าวันนั้นต้องมาถึง

198
00:15:59,794 --> 00:16:04,758
พ่อจะถูกพิพากษาจากการกระทํา
ของพ่อต่อลูกและโทนีพี่ชายของลูก

199
00:16:04,758 --> 00:16:06,218
สุดแล้วแต่พระเจ้า"

200
00:16:06,218 --> 00:16:08,803
พระเจ้าคือเพื่อนรักของพ่อล่ะ

201
00:16:11,014 --> 00:16:15,936
พ่อเชื่อในพระเจ้าหรือเปล่าไม่รู้
แต่พ่อมั่นใจว่าพระเจ้าเชื่อในตัวพ่อ

202
00:16:19,648 --> 00:16:24,361
กลลวงที่แสนล้ํา ชาญฉลาด
และน่าเชื่อถือ

203
00:16:24,361 --> 00:16:27,530
คือหนึ่งในบทสนทนา
ระหว่างพ่อและพระเจ้า

204
00:16:29,866 --> 00:16:34,704
"ถ้าทําแบบนี้ จะไม่ถูกจับได้ใช่มั้ย
ถ้าทําแบบนั้น จะไม่ถูกจับได้ใช่มั้ย"

205
00:16:34,704 --> 00:16:36,790
ต่อรองกับพระเจ้า

206
00:16:36,790 --> 00:16:40,961
ผมว่าพนันกับพระเจ้ามากกว่า

207
00:16:40,961 --> 00:16:44,047
"ถ้าลงเงินเท่านี้ นายจะว่าไง"

208
00:16:47,342 --> 00:16:51,721
ไม่ว่าจะต้องขโมยของ ขอยืม
หรือติดสินบนผู้อํานวยการ

209
00:16:51,721 --> 00:16:54,432
รอนนีอยากให้ผมมีการศึกษาชั้นสูงเสมอ

210
00:16:55,850 --> 00:17:00,438
ผมเรียนมารยาทและทัศนคติ
ของชนชั้นที่ไม่ใช่ของผม

211
00:17:04,901 --> 00:17:08,697
เรียนไปก็รู้สึกน้อยใจไป

212
00:17:14,160 --> 00:17:18,582
หลายครั้งที่ผมเกลียด
วิชาที่ต้องเรียน

213
00:17:18,582 --> 00:17:20,292
เหมือนผมอยู่ผิดที่ผิดทาง

214
00:17:20,292 --> 00:17:23,670
แต่ก็ได้เรียนการแต่งกายที่เหมาะสม
และการพูดจาที่เหมาะสม

215
00:17:23,670 --> 00:17:27,716
ผมทําตัวเหมือนพวกเขา
แต่ไม่เคยรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งจริง ๆ

216
00:17:29,175 --> 00:17:31,553
{\an8}(ลูกชายและสายลับ
'ฉันรู้ว่านายเป็นใคร')

217
00:17:31,553 --> 00:17:34,556
{\an8}ตั้งแต่เด็ก
ผมเหมือนเป็นสายลับตัวน้อย ๆ

218
00:17:37,058 --> 00:17:40,228
รอนนีออกจากบ้านเมื่อไหร่
ผมจะเริ่มสํารวจ

219
00:17:43,148 --> 00:17:45,609
ผมไม่รู้ว่าโลกในภายภาคหน้าเป็นยังไง

220
00:17:47,736 --> 00:17:49,988
(คําร้องครั้งที่ 10
โรนัลด์ คอร์นเวลล์)

221
00:17:49,988 --> 00:17:54,284
เจ้าหนี้มาเมื่อไหร่
ของเล่นผมหายไปเมื่อนั้น

222
00:17:54,284 --> 00:17:56,870
เฟอร์นิเจอร์หาย ผู้หญิงหาย

223
00:17:56,870 --> 00:17:58,246
{\an8}แม่หาย

224
00:17:58,246 --> 00:18:00,916
{\an8}(ศาลล้มละลาย)

225
00:18:02,876 --> 00:18:04,753
ตอนที่รอนนีหวาดกลัว

226
00:18:04,753 --> 00:18:07,047
แบบที่ว่า "ปิดไฟให้หมดทั้งบ้าน

227
00:18:07,047 --> 00:18:09,090
เอารถไปจอดที่สวนข้างหลัง"

228
00:18:09,966 --> 00:18:13,720
เขาไม่ได้หวาดกลัวกฎหมายนะ
เขากลัวพวกนักเลงต่างหาก

229
00:18:15,263 --> 00:18:19,309
ใจขี้อิจฉา โอ้ ใจขี้อิจฉา

230
00:18:19,309 --> 00:18:20,852
หยุดเสียที

231
00:18:22,562 --> 00:18:28,276
ไม่เห็นเหรอว่าทําพังไปเท่าไหร่แล้ว

232
00:18:29,569 --> 00:18:34,366
ตอนที่พ่อเสีย
เขามีออฟฟิศอยู่ที่ถนนเจอร์มิน

233
00:18:35,867 --> 00:18:38,536
มีหญิงขายบริการอาศัยอยู่ชั้นบน

234
00:18:41,790 --> 00:18:45,877
เขาบอกว่าเธอพร้อม
ให้บริการทํากับข้าวและอื่น ๆ

235
00:18:48,713 --> 00:18:51,800
พ่อมีรถฟอร์ดเซเฟอร์สองคัน

236
00:18:51,800 --> 00:18:56,471
มีบ้านหลังหนึ่งที่เฮนเลย์
อีกหลังที่ถนนไทต์ ย่านเชลซี

237
00:18:56,471 --> 00:18:58,848
เพื่ออะไรใครจะรู้

238
00:18:58,848 --> 00:19:00,559
แล้วก็มีออฟฟิศพวกนี้

239
00:19:01,726 --> 00:19:07,941
ทั้งเนื้อทั้งตัว
หรือกระทั่งในลิ้นชักโต๊ะพ่อ

240
00:19:07,941 --> 00:19:10,610
ไม่มีเงินจ่ายค่าจ้าง
พนักงานปลายสัปดาห์ใดใด

241
00:19:10,610 --> 00:19:12,279
ไม่มีเงินสักแดงเดียว

242
00:19:14,239 --> 00:19:17,701
มีม้าหนึ่งตัว
ที่เมซง ลาฟิตต์ ในฝรั่งเศส

243
00:19:17,701 --> 00:19:19,953
อีกสองตัวในไอร์แลนด์

244
00:19:23,123 --> 00:19:25,709
คุณว่าเขาเป็นพวก
เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเหรอ

245
00:19:25,709 --> 00:19:27,460
ใช่ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ

246
00:19:30,005 --> 00:19:33,592
เขารู้จักแชมป์โลกนักขี่ม้า
กอร์ดอน ริชาร์ดส์

247
00:19:36,052 --> 00:19:41,391
ตอนกอร์ดอนรีไทร์
เขาตกลงเลือกม้าจากการประมูลให้รอนนี

248
00:19:41,391 --> 00:19:43,226
แล้วก็คงจ่ายเงินให้ด้วยนั่นแหละ

249
00:19:45,896 --> 00:19:50,483
ความสุขที่ยิ่งใหญ่ของพ่อคือการได้ไป
สนามแข่งม้าแอสคอตพร้อมม้าของเขา

250
00:20:00,577 --> 00:20:04,789
ถึงจุดหนึ่ง
รอนนีก็ทําเอาเหล่านักรับแทงม้า

251
00:20:04,789 --> 00:20:07,500
ห้ามไม่ให้เขามาที่สนามแข่งอีก

252
00:20:07,500 --> 00:20:10,295
ถึงกับมีเจ้าหน้าที่
คอยดูอย่างเคร่งครัดเลย

253
00:20:12,130 --> 00:20:14,925
ระวังตัวให้ดี
ถ้าจะเสนอหน้ามายังสนามแข่งม้า

254
00:20:14,925 --> 00:20:16,968
โดยที่ยังไม่ได้ใช้หนี้ที่ค้างไว้

255
00:20:19,930 --> 00:20:23,141
ผมถูกส่งตัวมาพร้อมกับ
กระเป๋าเดินทางที่เต็มไปด้วยเงิน

256
00:20:25,518 --> 00:20:28,438
เพื่อแจกจ่ายให้เหล่านักแทงม้า

257
00:20:28,438 --> 00:20:31,733
ว้าว รูเพิร์ตกําลังทิ้งห่างแล้ว

258
00:20:33,151 --> 00:20:35,820
เขาตั้งชื่อม้า
ตามชื่อน้องชายต่างแม่ของผม

259
00:20:35,820 --> 00:20:38,281
มันลงแข่งระยะยาว

260
00:20:48,708 --> 00:20:52,045
จู่ ๆ ก็ได้เงินมาเป็นกระบุง

261
00:20:52,963 --> 00:20:54,256
ขอบใจไอ้หนู

262
00:20:58,635 --> 00:21:00,679
ผมหอบมันขึ้นมานั่งบนรถไฟ

263
00:21:12,732 --> 00:21:14,859
ชายร่างใหญ่เดินเข้ามาหาผม

264
00:21:24,578 --> 00:21:26,288
ลูกชายรอนนี คอร์นเวลล์ใช่มั้ยเรา

265
00:21:34,963 --> 00:21:37,424
อย่าทําแบบนี้อีกนะไอ้หนู

266
00:21:39,926 --> 00:21:42,137
เขาแตะจมูกผม

267
00:21:43,972 --> 00:21:47,559
พอกลับมาถึงบ้าน รอนนีก็รออยู่แล้ว

268
00:21:54,399 --> 00:21:56,693
เขานับแล้วนับอีก

269
00:21:58,028 --> 00:22:00,697
เขาไม่เชื่อว่าผมไม่ได้แอบซุกเงินไว้

270
00:22:00,697 --> 00:22:01,823
ให้ไว

271
00:22:01,823 --> 00:22:03,491
ไหนดูกระเป๋ากางเกงหน่อย

272
00:22:03,491 --> 00:22:05,452
ซุกอะไรไว้บ้าง

273
00:22:10,540 --> 00:22:13,960
ถ้าจําไม่ผิด
เขาให้รางวัลผมห้าปอนด์มั้ง

274
00:22:16,338 --> 00:22:20,884
หรือพ่อคุณผิดหวังที่คุณไม่ขโมย

275
00:22:20,884 --> 00:22:22,969
คงสับสนแหละว่า...

276
00:22:24,095 --> 00:22:26,556
"อะไรจะเป็นคนดีขนาดนี้"
เขาคงคิดงั้น

277
00:22:27,682 --> 00:22:31,061
"ไม่มีทาง นี่ไม่ใช่สันดานมนุษย์"

278
00:22:31,061 --> 00:22:34,898
แต่ก็เป็นวัยเด็กที่สนุกสนานอยู่นะ

279
00:22:34,898 --> 00:22:37,901
จริง ต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่า

280
00:22:37,901 --> 00:22:41,321
ไม่ว่าความจริงใดใด
จะถูกเปิดเผยภายหลัง

281
00:22:41,321 --> 00:22:47,285
หรือผมอาจดูอมทุกข์จากการขาดบางสิ่ง
เช่น แม่ หรืออะไรก็ตาม

282
00:22:47,285 --> 00:22:49,204
ทุกอย่างมันน่าตื่นเต้นไปหมดจริง ๆ

283
00:22:55,585 --> 00:22:59,923
นี่เรายังไม่ได้คุยกันเลยว่า
ผมเกิดมาเพื่อเป็นทนายว่าความในศาล

284
00:23:00,924 --> 00:23:04,010
ส่วนพี่ชายผม
ก็เกิดมาเพื่อเป็นนักกฎหมาย

285
00:23:06,137 --> 00:23:12,185
ผมตั้งใจจะเข้าเรียนที่ออกซ์ฟอร์ด
สอบติดแล้วด้วย

286
00:23:14,354 --> 00:23:17,148
รอนนีคาดคั้นว่า
ผมจะเอาค่าเทอมไปเรียนอะไร

287
00:23:19,776 --> 00:23:23,738
ด้วยความกลัว
ผมเลยบอกไปว่าจะเอาไปเรียนนิติศาสตร์

288
00:23:24,906 --> 00:23:30,996
พอเขาได้ยินมาว่า
ผมเรียนวิชาภาษาสมัยใหม่

289
00:23:30,996 --> 00:23:36,293
เขาก็วิ่งโร่มาหาอาจารย์
คาดคั้นเอาคําตอบว่ามันเรื่องบ้าอะไร

290
00:23:37,252 --> 00:23:39,170
นี่ความผิดพวกเขาหรือผมกันแน่

291
00:23:39,170 --> 00:23:41,631
(จากอาจารย์อาวุโส)

292
00:23:41,631 --> 00:23:44,718
วิเวียน กรีน
ที่ปรึกษาของผมเชิญเขาออกไป

293
00:23:46,511 --> 00:23:50,557
{\an8}(ลินคอล์นคอลเลจ รายงานจากที่ปรึกษา
คอร์นเวลล์เป็นนักเรียนดีเด่น)

294
00:23:50,557 --> 00:23:52,017
{\an8}(ใบสมัครเข้าเรียน)

295
00:23:52,017 --> 00:23:54,144
{\an8}ผมเลยเรียนวิชาภาษาสมัยใหม่ต่อ

296
00:23:54,144 --> 00:23:58,148
{\an8}(ดี เจ เอ็ม คอร์นเวลล์ ค.ศ. 1952
ภาษาสมัยใหม่)

297
00:23:59,149 --> 00:24:03,445
ตอนผมอยู่ปีสอง
เขาประกาศล้มละลายใหญ่โต

298
00:24:03,445 --> 00:24:06,364
เรื่องใหญ่อยู่
กับเงิน 1,250,000 ปอนด์

299
00:24:09,576 --> 00:24:15,040
ธนาคารเวสต์มินสเตอร์ในออกซ์ฟอร์ด
ด้วยเหตุผลอันใดก็ตาม

300
00:24:15,040 --> 00:24:17,667
ปฏิเสธบัญชีของผมและปิดมัน

301
00:24:20,420 --> 00:24:27,177
ผมรักกับแฟนผมในตอนนั้นมาก
เราเลยตัดสินใจแต่งงานกัน

302
00:24:30,305 --> 00:24:31,640
{\an8}("ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย")

303
00:24:31,640 --> 00:24:35,060
{\an8}ผมไปสอนหนังสือที่
โรงเรียนประถมบ้าน ๆ แห่งหนึ่ง

304
00:24:36,436 --> 00:24:39,314
นั่นเป็นโรงเรียนประถมที่

305
00:24:39,314 --> 00:24:42,525
ผมยึดเป็นภาพในหัวตอนเปิดเรื่อง
"ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย"

306
00:24:42,525 --> 00:24:45,779
("ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย")

307
00:24:45,779 --> 00:24:48,406
เราอยู่กันอย่างยากจนแร้นแค้น

308
00:24:48,406 --> 00:24:51,952
ห้องน้ําอยู่นอกตัวบ้าน
อ่างอาบน้ําสังกะสีอะไรแบบนั้นเลย

309
00:24:51,952 --> 00:24:54,746
จากนั้นเหมือนพระเจ้ามาโปรด

310
00:24:54,746 --> 00:24:58,541
วิเวียน กรีน โน้มน้าวให้
มหาวิทยาลัยรับผมกลับเข้าเรียน

311
00:25:01,086 --> 00:25:03,505
พวกเขาหาทุนการศึกษาให้ผม

312
00:25:04,965 --> 00:25:07,801
หาแฟลตดี ๆ ให้พวกเราอยู่

313
00:25:07,801 --> 00:25:09,844
เปลี่ยนชีวิตเราเลย

314
00:25:11,012 --> 00:25:13,890
ความเป็นสถาบันดึงดูดผมอีกครั้ง

315
00:25:13,890 --> 00:25:17,477
ตอนที่วิทยาลัยอีตัน
เชิญผมมาสอนระดับชั้นปีสุดท้าย

316
00:25:17,477 --> 00:25:20,772
ผมกะจะเป็น
ครูใหญ่ที่อีตันไปตลอดชีวิต

317
00:25:22,482 --> 00:25:25,068
แต่สองปีผ่านไปก็เบื่อ

318
00:25:25,860 --> 00:25:29,864
งานสายลับก็ดึงดูดแทน
ผมกะจะเป็นสายลับไปทั้งชีวิต

319
00:25:34,536 --> 00:25:38,206
การหาคนมาเป็น
หน่วยสืบราชการลับนี่ยากสุด ๆ เลยนะ

320
00:25:38,206 --> 00:25:41,710
ท้ายที่สุดแล้ว
คุณต้องการคนที่เลวนิด ๆ

321
00:25:43,795 --> 00:25:45,797
แต่ก็ต้องซื่อสัตย์

322
00:25:48,842 --> 00:25:55,390
พวกเขามองหาคนที่มีลักษณะในยุคนั้น
ซึ่งตรงกับผมเป๊ะ

323
00:25:58,018 --> 00:26:00,270
แยกออกจากครอบครัวตั้งแต่เด็ก

324
00:26:02,814 --> 00:26:04,190
เรียนโรงเรียนประจํา

325
00:26:06,276 --> 00:26:08,486
รักการพึ่งพาตัวเอง

326
00:26:11,072 --> 00:26:14,117
แต่ก็ชอบความเป็นสถาบัน

327
00:26:15,577 --> 00:26:21,291
ผมยังมองเห็นภาพตัวเอง
เป็นการโอบรับและหลบหนีต่อเนื่องกัน

328
00:26:29,758 --> 00:26:34,095
ผมเข้าร่วมหน่วยหนึ่งแล้วก็ไม่ชอบ

329
00:26:34,804 --> 00:26:37,307
{\an8}มาหน่วยที่สองก็ไม่ชอบอีก

330
00:26:38,308 --> 00:26:44,064
ผมสุดจะหน่ายกับสงครามเย็น
ซึ่งก็ไม่ได้น่าแปลกใจ

331
00:26:44,064 --> 00:26:48,276
เมื่อคุณเห็นพวกนาซี
เดินให้ว่อนในเยอรมนีตะวันตก

332
00:26:48,276 --> 00:26:51,071
แล้วก็ในเยอรมนีตะวันออกด้วย

333
00:26:51,071 --> 00:26:52,948
นี่เราสู้มาเพื่ออะไรกัน

334
00:26:52,948 --> 00:26:55,325
อย่างกับว่าไม่ได้มีสงครามเกิดขึ้น

335
00:26:56,409 --> 00:26:57,577
ประมาณนั้น

336
00:26:57,577 --> 00:27:04,668
พลังของการพยายามทําให้ลืม
มันช่างน่าเหลือเชื่อ

337
00:27:06,753 --> 00:27:11,758
ผมประจําการที่เยอรมนีตะวันตก
โดยมีฉากหน้าเป็นนักการทูต

338
00:27:13,176 --> 00:27:16,012
นั่นเป็นหนึ่งในโชคดีที่สุด
ในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้

339
00:27:16,012 --> 00:27:18,932
เพราะผมได้อยู่
ตอนที่กําแพงเบอร์ลินถูกสร้างขึ้น

340
00:27:21,685 --> 00:27:26,773
การเผชิญหน้าของตะวันออกและตะวันตก
ถูกทําให้เห็นเป็นตัวอย่างในเบอร์ลิน

341
00:27:26,773 --> 00:27:30,026
ความตึงเครียดมีอยู่อย่างต่อเนื่อง
ส่งผลกระทบต่อทุกคน

342
00:27:31,736 --> 00:27:35,031
ทั่วโลกให้ความสนใจ
ไปที่เบอร์ลินอย่างวิตกกังวล

343
00:27:35,031 --> 00:27:38,410
คลื่นผู้ลี้ภัยระลอกสุดท้าย
พ้นจากฝั่งตะวันออกแล้ว

344
00:27:38,410 --> 00:27:41,746
ในขณะที่รัฐบาลคอมมิวนิสต์
ของเยอรมนีกําลังปิดพรมแดน

345
00:27:41,746 --> 00:27:44,958
ขบวนผู้ลี้ภัยที่มุ่งหน้าสู่อิสรภาพ

346
00:27:44,958 --> 00:27:47,002
มีมากถึง 1,500 คนต่อวัน

347
00:27:47,002 --> 00:27:49,212
(คุณกําลังออกจากเขตอเมริกัน)

348
00:27:49,212 --> 00:27:53,675
ผมไปเบอร์ลิน
และเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตาตัวเอง

349
00:27:55,719 --> 00:28:01,057
ฉากสะเทือนอารมณ์
เกิดขึ้นก่อนกําแพงจะถูกสร้าง

350
00:28:01,057 --> 00:28:06,813
นักดับเพลิงของเยอรมนีตะวันตก
กางผ้าใบรอด้านล่างตึก

351
00:28:08,106 --> 00:28:10,734
คนกระโดดลงสู่ผ้าใบนั่น

352
00:28:18,450 --> 00:28:22,078
เป็นภาพที่สะเทือนใจ

353
00:28:29,878 --> 00:28:34,799
{\an8}(กําแพงเบอร์ลิน
สัญลักษณ์อันน่าอับอาย)

354
00:28:34,799 --> 00:28:36,593
{\an8}(กําแพงเบอร์ลินตั้งตระหง่าน
เป็นแนวหน้าในสงครามเย็น)

355
00:28:36,593 --> 00:28:39,846
คุณรู้สึกยังไงพอได้เห็นภาพเหล่านั้น

356
00:28:39,846 --> 00:28:46,728
ทั้งโกรธ ทั้งรังเกียจ
และเห็นใจ ผสมกันไป

357
00:28:46,728 --> 00:28:50,065
เป็นหมุดหมายสําคัญในชีวิตผมเลย

358
00:28:50,065 --> 00:28:54,152
เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่อง
"จารกรรมลับครั้งสุดท้าย"

359
00:28:55,946 --> 00:28:58,782
เป็นเบ้าหลอม
ความเข้าใจของคุณเกี่ยวกับโลกเหรอ

360
00:29:01,701 --> 00:29:05,664
เป็นเครื่องตอกย้ํา
ความเข้าใจของผมเกี่ยวกับโลกมากกว่า

361
00:29:09,584 --> 00:29:15,966
เป็นสัญลักษณ์อันน่ารังเกียจ
สะท้อนความคลั่งของมนุษย์ที่สู้กัน

362
00:29:23,473 --> 00:29:28,562
ผมรู้สึกว่า
ทั้งฝ่ายตะวันออกและตะวันตก

363
00:29:28,562 --> 00:29:32,983
กําลังสร้างศัตรูขึ้น
เพื่อสนองความต้องการตัวเอง

364
00:29:32,983 --> 00:29:34,818
(ชนะไปด้วยกัน)

365
00:29:34,818 --> 00:29:39,573
การเปลี่ยนผ่านอย่างแยบยล
จากการต้านนาซีสู่การต้านคอมมิวนิสต์

366
00:29:39,573 --> 00:29:41,157
(ร่วมกันทําลายระบอบฮิตเลอร์)

367
00:29:41,157 --> 00:29:44,661
{\an8}(ต่อต้านคอมมิวนิสต์
คือหน้าที่เราทุกคน)

368
00:29:44,661 --> 00:29:46,788
(เบอร์ลิน)

369
00:29:46,788 --> 00:29:48,999
ตอนที่ผมกลับมาจากเบอร์ลิน

370
00:29:48,999 --> 00:29:52,878
ผมรู้เลยว่าอยากเขียน
นิยายจริงจังถึงเรื่องที่เกิด

371
00:29:52,878 --> 00:29:55,589
เป็นช่วงฤดูร้อน
ผมนั่งเขียนในสวนถ้าจําไม่ผิด

372
00:29:56,339 --> 00:29:57,841
ลูก ๆ ก็อยู่ด้วย

373
00:30:00,093 --> 00:30:02,929
ผมเริ่มเขียนตั้งแต่ตีสี่ตีห้า

374
00:30:04,055 --> 00:30:06,850
ผมรู้สึกถึงความร้อนรุ่มในใจ

375
00:30:07,350 --> 00:30:12,606
รู้สึกว่านี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องการ

376
00:30:12,606 --> 00:30:14,524
จนได้มาเป็นเรื่อง
"จารกรรมลับครั้งสุดท้าย"

377
00:30:15,066 --> 00:30:16,943
นายคิดว่าสายลับคืออะไร

378
00:30:16,943 --> 00:30:18,904
นักปรัชญาเปี่ยมคุณธรรม
ที่พินิจพิเคราะห์ทุกสิ่งที่ทํา

379
00:30:18,904 --> 00:30:21,114
เพื่อเปรียบกับคําสอนของ
พระเจ้าและคาร์ล มาร์กซ์เหรอ

380
00:30:21,114 --> 00:30:25,160
ไม่เลย พวกเขาก็แค่
คนต่ําช้าเลวทรามอย่างฉันนี่แหละ

381
00:30:25,160 --> 00:30:28,246
คนธรรมดา ขี้เหล้า ผิดเพศ กลัวเมีย

382
00:30:28,246 --> 00:30:32,500
แค่ข้าราชการที่มาเล่นเป็นคาวบอย
สนองตัณหาชีวิตพัง ๆ ของตัวเอง

383
00:30:32,500 --> 00:30:35,462
คิดว่าเขาเป็นพระนั่งสมาธิเพ่งจิต
ว่าอะไรถูกอะไรผิดหรือยังไง

384
00:30:35,462 --> 00:30:39,382
นักเขียนที่มี
ชื่อเสียงอย่างมากในขณะนี้

385
00:30:39,382 --> 00:30:42,093
ชื่อจริงว่า เดวิด คอร์นเวลล์

386
00:30:42,093 --> 00:30:45,388
แต่พวกเรารู้จักเขาในนาม
จอห์น เลอ คาร์เร

387
00:30:46,223 --> 00:30:48,767
"จารกรรมลับครั้งสุดท้าย"
ขายได้กี่เล่มครับ

388
00:30:49,351 --> 00:30:53,605
ถ้ารวมทุกฉบับ
และรูปแบบที่ตีพิมพ์ทั่วโลก

389
00:30:53,605 --> 00:30:57,359
เห็นเขาว่าประมาณ 12 - 15 ล้านเล่ม

390
00:31:03,073 --> 00:31:05,116
{\an8}("จารกรรมลับครั้งสุดท้าย")

391
00:31:05,116 --> 00:31:10,288
{\an8}ผมเข้าใจว่าน่าแปลกใจอยู่
ที่นิยายสายลับประสบความสําเร็จ

392
00:31:10,288 --> 00:31:11,998
{\an8}(ขายดีอันดับหนึ่งในสหรัฐฯ สี่เดือน)

393
00:31:11,998 --> 00:31:13,917
(อันดับ 1 "จารกรรมลับครั้งสุดท้าย"
โดย จอห์น เลอ คาร์เร)

394
00:31:13,917 --> 00:31:18,004
แต่ผมไม่แปลกใจนะ ในเชิงว่าผมรู้สึก

395
00:31:18,004 --> 00:31:20,924
ตอนที่ผมเขียนเสร็จว่า
ผมได้เขียนบางอย่าง

396
00:31:20,924 --> 00:31:23,843
ที่แสดงความรู้สึกที่มีอย่างลึกซึ้ง

397
00:31:23,843 --> 00:31:25,845
และมันก็มีแววจะได้รับความนิยม

398
00:31:25,845 --> 00:31:30,183
{\an8}(จอห์น เลอ คาร์เร
นักเขียนยอดเยี่ยมแห่ง...)

399
00:31:30,183 --> 00:31:34,604
เสียงบ่นช่วงแรกจากเอเย่นต์
และสํานักพิมพ์ชี้ให้เห็นว่าพอมีแวว

400
00:31:34,604 --> 00:31:37,607
ต้องนึกให้ออกถึง
สถานการณ์ตอนที่ได้รับกาารตีพิมพ์

401
00:31:37,607 --> 00:31:40,110
เราอิ่มตัวกับเจมส์ บอนด์

402
00:31:40,110 --> 00:31:41,486
{\an8}("พยัคฆ์ร้าย 007"
กํากับโดย เทเรนซ์ ยัง)

403
00:31:41,486 --> 00:31:44,197
{\an8}ดวงดีจังนะคะ คุณ...

404
00:31:44,197 --> 00:31:47,784
บอนด์ เจมส์ บอนด์

405
00:31:47,784 --> 00:31:51,746
ความจริงที่ปรากฏให้เห็นตามข่าว

406
00:31:51,746 --> 00:31:54,958
และในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัวเรา

407
00:31:54,958 --> 00:31:58,712
คือสายลับก็แค่กองกําลังโกโรโกโส
ของคนที่ต้องตัดสินใจอะไรคนเดียว

408
00:31:58,712 --> 00:32:01,756
ผมก็แค่บังเอิญสร้าง
ยาถอนพิษออกมาก็แค่นั้น

409
00:32:01,756 --> 00:32:07,512
สิ่งหนึ่งที่ผิดพลาด
และผมยังครุ่นคิดอยู่จนถึงทุกวันนี้

410
00:32:07,512 --> 00:32:11,349
คือมันสร้างภาพ
หน่วยสืบราชการลับว่าเจ๋งสุด ๆ ไปเลย

411
00:32:11,349 --> 00:32:17,397
ทั้งที่จริง ๆ แล้วในตอนนั้น
พวกเราเป็นองค์กรง่อย ๆ

412
00:32:17,397 --> 00:32:21,526
ที่ควรจะถูกล้มไปเสีย
ตั้งแต่ตอนนั้นด้วยซ้ํา

413
00:32:24,863 --> 00:32:27,532
{\an8}("ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย")

414
00:32:27,532 --> 00:32:30,827
{\an8}"ถ้าภารกิจของคุณ
คือการหาคนทรยศจากอีกฝั่ง

415
00:32:30,827 --> 00:32:33,288
เพื่อชวนมาเข้าพวกคุณ

416
00:32:33,955 --> 00:32:37,792
{\an8}คุณคงแทบไม่มีสิทธิ์บ่นอะไร
เมื่อคนในฝั่งคุณ

417
00:32:37,792 --> 00:32:41,171
{\an8}ถูกดึงไปเข้าพวกกับอีกฝั่งเสียเอง

418
00:32:42,088 --> 00:32:45,300
ตอนที่ผมเขียน
'ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย'

419
00:32:45,300 --> 00:32:49,888
เรื่องราวมัวหมองของคิม ฟิลบี
นี่เองที่เป็นแนวทางให้ผม"

420
00:32:51,473 --> 00:32:55,644
"อดีตหัวหน้าฝ่ายต่อต้านการจารกรรม
ฝีมือดีแห่งหน่วยสืบราชการลับอังกฤษ

421
00:32:56,311 --> 00:33:01,650
ที่เกือบได้เป็นผู้อํานวยการองค์กร
เป็นสายลับรัสเซียด้วย"

422
00:33:01,650 --> 00:33:03,652
(อดีตนักการทูตอังกฤษ
เป็นสายลับให้รัสเซีย)

423
00:33:08,865 --> 00:33:12,953
หลังผ่านมาได้ครึ่งทางของ
ช่วงเวลาประจําการที่เยอรมนีตะวันตก

424
00:33:12,953 --> 00:33:15,622
ก็มีประกาศการแปรพักตร์ของฟิลบี

425
00:33:18,625 --> 00:33:25,257
การที่เขาหายตัวไปจากเบรุต
และไปโผล่ที่มอสโก

426
00:33:27,425 --> 00:33:32,138
สั่นสะเทือนหลักจริยธรรม
ของหน่วยสืบราชการลับในขณะนั้น

427
00:33:53,326 --> 00:33:55,120
มีคนสะกดรอยตาม

428
00:34:02,961 --> 00:34:08,300
คําถามคือหน่วยความมั่นคงและ
หน่วยสืบราชการลับส่งเขาไปหรือเปล่า

429
00:34:09,593 --> 00:34:14,389
ไม่มีใครอยากเล่นใหญ่ขนาดนั้น
ปัญหาใหญ่โตจะตามมา

430
00:34:14,890 --> 00:34:19,978
อดีตสายลับเบอร์ใหญ่ถูกสอบสวน

431
00:34:19,978 --> 00:34:24,608
สร้างผลเสียให้ประเทศ
มากกว่าผลดีเพียงน้อยนิด

432
00:34:29,988 --> 00:34:34,159
พอพิจารณาอีกที เบื้องบนก็ปล่อยเขาไป

433
00:34:36,494 --> 00:34:39,664
ปล่อยเขาไปเนี่ยนะ

434
00:34:40,539 --> 00:34:41,791
ใช่

435
00:34:55,764 --> 00:34:58,558
ขอบคุณสหาย

436
00:35:04,481 --> 00:35:08,193
การแปรพักตร์
ของฟิลบีทิ่มแทงใจ

437
00:35:08,193 --> 00:35:10,570
องค์กรในขณะนั้น

438
00:35:13,990 --> 00:35:15,992
เขาเป็นเด็กเวสต์มินสเตอร์

439
00:35:17,244 --> 00:35:20,121
อยู่ในแวดวงชั้นสูงของอังกฤษ

440
00:35:29,548 --> 00:35:33,134
สิ่งนี้ทําให้คนมองข้าม

441
00:35:33,134 --> 00:35:37,097
อดีตของฟิลบี

442
00:35:40,725 --> 00:35:41,893
(อีห้า ลับสุดยอด)

443
00:35:41,893 --> 00:35:43,770
ไม่ยากเลยที่จะเห็นว่า

444
00:35:43,770 --> 00:35:47,190
เขาเกี่ยวพัน
กับฝั่งคอมมิวนิสต์ตั้งแต่แรกเริ่ม

445
00:35:47,190 --> 00:35:49,901
{\an8}เขาแต่งงานกับหญิงสาว
อุดมการณ์คอมมิวนิสต์ในเวียนนา

446
00:35:49,901 --> 00:35:51,528
{\an8}(ภรรยาคนแรกของฟิลบี)

447
00:35:51,945 --> 00:35:57,325
แต่คนไม่สนใจเรื่องนั้น
เพราะเขาคือพวกเดียวกับเรา

448
00:35:57,325 --> 00:36:00,078
ถ้าได้สืบประวัติฟิลบีจริง ๆ

449
00:36:00,078 --> 00:36:02,205
คุณก็คงคิดได้แล้วว่านายคนนี้...

450
00:36:02,205 --> 00:36:04,958
ดูไม่ชอบมาพากล
เราไม่ควรรับเขาเข้ามา

451
00:36:04,958 --> 00:36:07,627
แต่ตรงกันข้าม
เขาคือพ่อหนุ่มมากเสน่ห์

452
00:36:08,461 --> 00:36:10,714
สนุกกับการหลอกให้หลงเชื่อ

453
00:36:15,927 --> 00:36:17,220
{\an8}(ลับสุดยอดและส่วนบุคคล)

454
00:36:17,220 --> 00:36:22,309
{\an8}"ถึงคิวของนิโคลัส เอลเลียต
เพื่อนคู่คิดแสนซื่อสัตย์ของฟิลบี

455
00:36:22,309 --> 00:36:27,355
ศิษย์เก่าอีตันและเพื่อนสนิท
ผู้จงรักภักดีทั้งยามทุกข์และสุข

456
00:36:27,355 --> 00:36:32,944
ลูกชายอดีตครูใหญ่ของโรงเรียน
นักผจญภัย นักปีนเขา และคนที่ถูกต้ม"

457
00:36:34,863 --> 00:36:39,534
"หนึ่งในหลายสิ่งสุดเหลือเชื่อ
ที่เอลเลียตเคยทํามาในชีวิต

458
00:36:40,535 --> 00:36:45,790
และน่าจะเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด
คือการนั่งเผชิญหน้าในเบรุต

459
00:36:45,790 --> 00:36:50,462
กับเพื่อนสนิท เพื่อนร่วมงาน
และที่ปรึกษาของเขา คิม ฟิลบี

460
00:36:50,462 --> 00:36:54,883
เพื่อฟังเขาสารภาพว่า
เป็นสายลับให้กับโซเวียต

461
00:36:54,883 --> 00:36:58,511
ตลอดหลายปีที่ได้รู้จักกัน"

462
00:37:01,431 --> 00:37:04,434
(คุณฟิลบี)

463
00:37:07,229 --> 00:37:13,401
นิก เอลเลียตบอกผมว่า
เขาไปเจรจากับฟิลบีที่เบรุต

464
00:37:13,401 --> 00:37:17,155
เพื่อฟังคํารับสารภาพของฟิลบี

465
00:37:17,864 --> 00:37:22,202
เขาบอกว่าตอนที่
ฟิลบีไม่ได้เป็นสายลับสองหน้า

466
00:37:22,994 --> 00:37:25,538
เขาดูเปล่าเปลี่ยวมาก ๆ

467
00:37:25,538 --> 00:37:28,250
เขารู้สึกว่าชีวิตช่างไร้จุดหมาย

468
00:37:28,250 --> 00:37:32,170
การเสพติดการทรยศ
เลยกลายเป็นสิ่งสําคัญต่อเขา

469
00:37:33,630 --> 00:37:38,176
เขาทรยศทุกคนมาตั้งแต่เด็กเลย

470
00:37:38,176 --> 00:37:39,928
{\an8}(เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย)

471
00:37:39,928 --> 00:37:42,889
{\an8}คนใช้คําว่า
"สายลับสองหน้า" ซึ่งมันไม่ถูก

472
00:37:42,889 --> 00:37:45,809
{\an8}สื่อเรียกฟิลบีว่าสายลับสองหน้า

473
00:37:45,809 --> 00:37:47,352
{\an8}(นิโคลัส เอลเลียต)

474
00:37:47,352 --> 00:37:49,938
แต่จริง ๆ แล้วฟิลบีมีแค่หน้าเดียว

475
00:37:49,938 --> 00:37:53,066
เป็นเจ้าหน้าที่ชั้นสูง
ที่ทรยศหักหลังประเทศชาติ

476
00:37:53,066 --> 00:37:54,484
ความต่างคืออะไรคะ

477
00:37:54,484 --> 00:37:57,237
ก็คือเขาเป็น
สายลับให้รัสเซียฝ่ายเดียวไง

478
00:37:57,237 --> 00:37:59,948
ถ้าเป็นสายลับสองหน้าจริง
ก็ต้องสอดแนมรัสเซียด้วย

479
00:37:59,948 --> 00:38:02,075
แต่นี่เราเสียให้รัสเซีย
อยู่ฝ่ายเดียว

480
00:38:03,994 --> 00:38:07,914
ผมรู้จักเอลเลียตดี เขาตัวสูงยาว

481
00:38:08,790 --> 00:38:12,711
ผอมกะหร่อง ใส่เสื้อกั๊ก และแว่นตา

482
00:38:13,670 --> 00:38:17,424
พูดจาแบบอีตัน
ลูกชายครูใหญ่ที่ก็จบอีตันเช่นกัน

483
00:38:17,424 --> 00:38:21,761
จบอีตันกันมายาวนานทั้งตระกูล
เป็นชนชั้นสูง

484
00:38:21,761 --> 00:38:23,680
เลียนเสียงเขาได้มั้ย

485
00:38:23,680 --> 00:38:28,059
ได้สิ ผมบอกเขาว่า "นิก

486
00:38:29,728 --> 00:38:34,065
ตอนที่ไปเจอคิม เอาอะไรไปบังคับเขา"

487
00:38:34,065 --> 00:38:36,151
"บังคับอะไร หมายความว่ายังไง"

488
00:38:36,151 --> 00:38:37,861
"เอาอะไรไปขู่เขา

489
00:38:37,861 --> 00:38:40,530
จับใส่กระสอบส่งกลับมาลอนดอนเหรอ"

490
00:38:40,530 --> 00:38:43,325
"อ๋อ" เขาว่า
"ไม่มีใครอยากได้เขากลับมาลอนดอน"

491
00:38:43,325 --> 00:38:46,411
ผมเลยบอกว่า "แล้วขู่เขายังไงล่ะ

492
00:38:46,411 --> 00:38:49,998
นิก บอกมาเถอะน่า" เขาเลยบอกว่า

493
00:38:49,998 --> 00:38:53,418
"ผมบอกว่าถ้าไม่สารภาพมาให้หมด

494
00:38:53,418 --> 00:38:57,130
ก็จะไม่มีคณะทูต ไม่มีสถานทูต

495
00:38:57,130 --> 00:39:00,175
ไม่มีธุรกิจ หรือกระทั่งไนต์คลับ
ทั่วทั้งภูมิภาคตะวันออกกลาง

496
00:39:00,175 --> 00:39:02,219
พวกนี้คงไม่แฮปปี้กับนายหรอกนะ"

497
00:39:02,219 --> 00:39:04,179
ผมเลยบอกว่า "เออ นั่นคงขู่เขาได้"

498
00:39:04,179 --> 00:39:06,056
"ก็ได้จริง"

499
00:39:07,307 --> 00:39:09,517
เขาต้มอังกฤษเสียเปื่อยเลย

500
00:39:09,517 --> 00:39:13,313
ถึงหลายคนจะบอกว่าไม่ใช่เขา
ผมก็ไม่รู้หรอกนะ

501
00:39:15,023 --> 00:39:18,318
มีบรรทัดหนึ่งที่คุณเขียนไว้

502
00:39:18,902 --> 00:39:22,405
{\an8}"ฟิลบีหลอกคนอื่นเก่ง

503
00:39:22,405 --> 00:39:26,117
{\an8}เอลเลียตก็หลอกตัวเองเก่งไม่แพ้กัน"

504
00:39:26,952 --> 00:39:28,245
{\an8}ดีใจที่เขียนอย่างนั้น

505
00:39:30,872 --> 00:39:33,124
นั่นเป็นข้อโต้แย้งของผมมาโดยตลอด

506
00:39:33,124 --> 00:39:37,671
ผมว่าเป็นสัญชาตญาณมากกว่าเหตุผล
ที่ผลักดันให้ฟิลบีทําอย่างนั้น

507
00:39:38,880 --> 00:39:44,886
การดําเนินชีวิตแต่ละวันโดยรู้สึกว่า
ตัวเองรู้อะไรที่คนอื่นไม่รู้

508
00:39:44,886 --> 00:39:50,642
ความสุขจากการบังคับตัวเองให้
มีอาการทางจิตอย่างที่สายลับชอบกัน

509
00:39:52,561 --> 00:39:55,230
"บังคับตัวเองให้มีอาการทางจิตเหรอ"

510
00:39:56,815 --> 00:39:59,484
การมีสองตัวตนในเวลาเดียว

511
00:39:59,484 --> 00:40:02,279
มีตัวตนจริงที่แตกต่าง
จากตัวตนที่แสดงออกมา

512
00:40:02,946 --> 00:40:07,534
ไม่มีความรู้สึกดีใจ
ที่ได้กําหนดนโยบายบ้างเลยเหรอ

513
00:40:09,578 --> 00:40:11,997
มี ผมว่าความสุขนั้นคือกิเลสมากกว่า

514
00:40:15,125 --> 00:40:17,335
การเดินทางที่ลุ่มหลงมัวเมา

515
00:40:17,335 --> 00:40:22,591
อยู่กับการท้าทายโชคชะตาตัวเอง
และการเอาตัวรอด

516
00:40:25,093 --> 00:40:28,388
แน่นอน
การสร้างความเปลี่ยนแปลงก็ใช่เช่นกัน

517
00:40:28,388 --> 00:40:32,934
การเป็นศูนย์กลางของจักรวาล
ยิ่งทําให้หยิ่งผยองยิ่งขึ้นไปอีก

518
00:40:32,934 --> 00:40:39,566
การได้ส่งต่อข้อมูลสําคัญ
ให้สหภาพโซเวียต เจ้านายของคุณ

519
00:40:40,400 --> 00:40:43,945
"รักผมใช่มั้ย
ถ้าให้สิ่งนี้ คุณจะรักผมใช่มั้ย"

520
00:40:45,572 --> 00:40:50,785
ผมจินตนาการกิเลส
จากสัญชาตญาณนั้นได้เป็นอย่างดี

521
00:40:50,785 --> 00:40:53,413
ผมไม่ได้มีนะ แต่เขามี

522
00:40:55,206 --> 00:40:57,751
คุณเลอ คาร์เร
คุณบรรยายถึงคิม ฟิลบีว่า...

523
00:40:57,751 --> 00:41:01,796
"ผู้ล้างแค้นที่ทําลาย
ป้อมปราการของอังกฤษจากภายใน"

524
00:41:01,796 --> 00:41:05,091
ผมว่าเขาเป็นหนึ่งในคนประหลาด
คนพวกนี้เกิดมาอย่างอภิสิทธิ์ชน

525
00:41:05,091 --> 00:41:08,762
แต่ไม่พอใจกับ
ข้อได้เปรียบที่ได้มาตั้งแต่เกิด

526
00:41:08,762 --> 00:41:13,391
เป็นคนที่แง่หนึ่ง
คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นในสังคม

527
00:41:13,391 --> 00:41:17,354
แต่อีกแง่
ก็โทษที่สังคมทําให้เขารู้สึกแบบนั้น

528
00:41:17,354 --> 00:41:19,522
ผมว่าเขาขัดแย้งในตัวเอง

529
00:41:27,322 --> 00:41:33,578
ตอนผมไปมอสโกเมื่อปีค.ศ. 1988

530
00:41:34,871 --> 00:41:39,960
ไปงานเลี้ยงที่จัดโดย
สหภาพนักเขียนโซเวียต

531
00:41:41,169 --> 00:41:42,796
("เดอะ ฟิลบี ไฟล์"
โดย เกนริค โบโรวิก)

532
00:41:42,796 --> 00:41:45,590
มีนักเขียนชื่อดังคนหนึ่ง
เกนริค โบโรวิก

533
00:41:46,716 --> 00:41:50,053
โบโรวิกเดินมาหาผมแล้วบอกว่า

534
00:41:50,053 --> 00:41:56,935
"เดวิด
ผมอยากให้คุณพบกับเพื่อนสนิทผม

535
00:41:56,935 --> 00:41:58,853
แฟนพันธุ์แท้งานเขียนของคุณ

536
00:42:00,855 --> 00:42:02,065
คิม ฟิลบี"

537
00:42:02,065 --> 00:42:06,111
ผมตอบแบบไม่ชอบใจเอาเสียเลยว่า

538
00:42:07,279 --> 00:42:11,157
ผมกําลังจะมีนัดทานข้าว
กับเอกอัครราชทูตอังกฤษ

539
00:42:12,242 --> 00:42:17,789
ผมไม่เห็นภาพตัวเอง
ทานข้าวกับผู้แทนพระองค์คืนหนึ่ง

540
00:42:17,789 --> 00:42:20,584
แล้วคืนต่อมา
ก็ทานข้าวกับคนที่ทรยศพระองค์

541
00:42:20,584 --> 00:42:24,504
ผมคิดว่าปีศาจมีอยู่จริง

542
00:42:27,465 --> 00:42:33,263
คน ๆ หนึ่งที่หลับหูหลับตา
รับใช้สตาลินมาอย่างยาวนาน

543
00:42:33,805 --> 00:42:38,393
{\an8}การที่เขารับใช้คนพรรค์นั้น
อุดมการณ์แบบนั้น

544
00:42:39,227 --> 00:42:41,813
{\an8}ลัทธิคอมมิวนิสต์โซเวียต
ผมไม่อาจทําความเข้าใจได้

545
00:42:42,647 --> 00:42:45,233
เขารู้ดีกว่าใคร
ว่าตัวเองกําลังทําอะไรอยู่

546
00:42:49,154 --> 00:42:53,658
เขาติดใจการเสพติด
และความสนุกที่ได้หักหลัง

547
00:42:53,658 --> 00:42:57,704
ความรู้สึกที่ได้ยุยงทั้งสองฝ่าย

548
00:42:57,704 --> 00:43:02,208
ที่ตัวเองได้เป็นจุดศูนย์กลาง
ได้เล่นอยู่กับความเป็นความตาย

549
00:43:02,208 --> 00:43:05,128
สุดท้ายแล้วก็ไม่เกี่ยว
กับอุดมการณ์สักเท่าไหร่หรอก

550
00:43:05,128 --> 00:43:06,755
อาจจะเริ่มด้วยอุดมการณ์

551
00:43:06,755 --> 00:43:09,382
หลังจากนั้นก็เป็นการเสพติด
การทรยศหักหลัง

552
00:43:10,008 --> 00:43:12,969
สมมติคุณฝากแมว
ให้เขาเลี้ยงสักสองอาทิตย์

553
00:43:12,969 --> 00:43:15,055
สุดท้ายเดี๋ยวเขาก็หักหลังแมว

554
00:43:23,897 --> 00:43:28,026
ลึก ๆ แล้วผมเข้าใจฟิลบี

555
00:43:30,070 --> 00:43:32,030
ความรู้สึกล่อตาล่อใจ

556
00:43:34,741 --> 00:43:38,203
ที่ชวนให้คุณหันหลังให้กับ
ทุกสิ่งที่ถูกพร่ําสอนมา

557
00:43:38,203 --> 00:43:39,746
แล้วเลือกทางเดินของตัวเอง

558
00:43:40,789 --> 00:43:43,667
ผมเข้าใจว่ามันเกิดกับฟิลบีได้ยังไง

559
00:43:44,709 --> 00:43:47,921
เพราะผมก็เคยรู้สึก
ขอบคุณพระเจ้าที่ผมไม่เลือกทางนั้น

560
00:43:47,921 --> 00:43:52,592
แต่ครั้งหนึ่งในชีวิต
ผมเคยยืนอยู่ตรงทางแยกเช่นกัน

561
00:43:52,592 --> 00:43:55,595
ผมอาจกลายเป็น
คนเลวทรามสุด ๆ ไปเลยก็ได้

562
00:43:55,595 --> 00:43:59,099
เดชะบุญที่ผมเจอทางปลดปล่อย
สัญชาตญาณโจรของตัวเอง

563
00:43:59,099 --> 00:44:00,934
{\an8}(นักเขียนมีหน้าที่ขโมยจากชีวิตจริง)

564
00:44:00,934 --> 00:44:04,563
{\an8}นักเขียนเป็นคนแปลก
พวกเขาไม่ค่อยเหมือนคนอื่น

565
00:44:05,146 --> 00:44:09,442
{\an8}วิธีการสร้างสรรค์ของพวกเขา
เป็นวิธีการของคนที่เปล่าเปลี่ยว

566
00:44:09,442 --> 00:44:12,362
ที่หยิบยืม
ฉกฉวยประสบการณ์นู่นนี่นั่น

567
00:44:12,362 --> 00:44:15,991
เอามาปะติดปะต่อกัน
สร้างเป็นพัสดุชิ้นหนึ่งก็ว่าได้

568
00:44:15,991 --> 00:44:17,951
แล้วเอามาเสนอต่อหน้าสาธารณชน

569
00:44:17,951 --> 00:44:19,869
จะว่าเขาเป็นนักมายากลก็ได้นะ

570
00:44:19,869 --> 00:44:22,414
แล้วถ้าคนเอาแต่จ้อง
หาวิธีเล่นกลของเขา

571
00:44:22,414 --> 00:44:24,791
กลนั้นก็หมดสนุก

572
00:44:27,168 --> 00:44:32,215
ผมว่าการเขียน
เหมือนการเดินทางเพื่อค้นหาตัวเอง

573
00:44:32,215 --> 00:44:35,969
บุคลิกของตัวละคร
การเปิดตัว ตัวตนของตัวละคร

574
00:44:35,969 --> 00:44:37,429
ความปรารถนาของพวกเขา

575
00:44:37,429 --> 00:44:40,891
พวกเขามีตัวตนขึ้น
บนหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า

576
00:44:40,891 --> 00:44:43,518
แล้วก็เผยตัวตนของผม
ให้ผมรู้อยู่หน่อย ๆ

577
00:44:43,518 --> 00:44:46,104
{\an8}("ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย")

578
00:44:46,104 --> 00:44:49,065
{\an8}ตอนที่เขียนตัวละครจอร์จ สไมลีย์

579
00:44:49,065 --> 00:44:52,235
แน่นอนว่าผมเขียนถึง
พ่อในอุดมคติที่ผมไม่เคยได้มี

580
00:44:55,822 --> 00:44:58,408
เป็นความพยายามเรียนรู้ตัวเอง

581
00:44:59,743 --> 00:45:03,288
ค่อย ๆ รู้จักตัวเอง
ทีละนิดระหว่างทาง

582
00:45:03,288 --> 00:45:05,373
ผมไม่เคย
เข้ารับการวิเคราะห์ด้านจิตใจ

583
00:45:05,373 --> 00:45:10,253
กลัวว่าถ้ารู้สิ่งที่ซ่อนไว้ในตัวเอง
จะทําให้เขียนหนังสือไม่ได้อีกต่อไป

584
00:45:15,675 --> 00:45:18,470
คุณรู้อะไรเกี่ยวกับ
ตัวเองจากตัวละครบิล เฮย์ดอนบ้าง

585
00:45:20,889 --> 00:45:24,559
เป็นสิ่งที่รู้อยู่ก่อนแล้ว

586
00:45:24,559 --> 00:45:27,020
และรู้ว่าฟิลบีก็มีสิ่งนี้เช่นกัน

587
00:45:27,562 --> 00:45:31,441
น่าจะพอเข้าใจได้อยู่แล้วว่า
เฮย์ดอนถอดแบบมาจากฟิลบีประมาณหนึ่ง

588
00:45:31,441 --> 00:45:34,444
มันคือสัญชาตญาณ
ที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวผม

589
00:45:34,444 --> 00:45:38,073
ซึ่งผมไม่เคยเปิดเผย
ใช้มัน หรือพ่ายแพ้ต่อมัน

590
00:45:38,073 --> 00:45:43,662
มันคือการเป็นราชาแห่งโลกใบนี้
ซึ่งเฮย์ดอนคิดว่าตัวเองเป็นเช่นนั้น

591
00:45:43,662 --> 00:45:49,584
มีจุดหนึ่งที่
ความสุขที่ได้อยู่ในโลกของสายลับ

592
00:45:49,584 --> 00:45:52,462
ได้ใกล้ชิดกับสิ่งที่กําลังเกิดขึ้น

593
00:45:52,462 --> 00:45:54,881
{\an8}ทําให้ผมรู้สึกปิติยินดีเหลือล้น

594
00:45:54,881 --> 00:45:56,049
{\an8}("เฟาสต์" กํากับโดย
ฟรีดริช วิลเฮล์ม มูร์เนา)

595
00:45:56,967 --> 00:46:01,721
ลึก ๆ แล้วนี่คือความจริงของโลกใบนี้
มันคือการขายวิญญาณให้ปีศาจ

596
00:46:17,988 --> 00:46:21,408
"สิ่งที่ยึดเหนี่ยวโลกใบนี้
ไว้ด้วยกัน" คือประโยคที่ว่า

597
00:46:22,492 --> 00:46:29,124
(สิ่งที่ยึดเหนี่ยว
โลกใบนี้ไว้ด้วยกัน)

598
00:46:29,124 --> 00:46:30,250
("เดอะ ซีเคร็ต พิลกริม")

599
00:46:30,250 --> 00:46:34,421
มีประโยคที่แสนสิ้นหวัง
ในหนังสือ "เดอะ ซีเคร็ต พิลกริม"

600
00:46:34,421 --> 00:46:36,840
"ได้รู้ว่าถึงที่สุดแล้ว"

601
00:46:37,924 --> 00:46:39,759
"มันไม่มีอะไรเลย" ใช่แล้ว

602
00:46:39,759 --> 00:46:43,179
เราเชื่อว่ามีเบื้องบน

603
00:46:43,179 --> 00:46:45,891
ที่คอยกําหนดนโยบาย

604
00:46:45,891 --> 00:46:48,643
ผมว่ามันถูกอ้างไปเรื่อย

605
00:46:48,643 --> 00:46:51,229
วันต่อวัน ชั่วโมงต่อชั่วโมงเลย

606
00:46:51,229 --> 00:46:52,814
ประวัติศาสตร์ช่างยุ่งเหยิง

607
00:46:52,814 --> 00:46:58,904
ประวัติศาสตร์ยุ่งเหยิงจริง
เลยทําให้เราได้แต่คิด

608
00:46:58,904 --> 00:47:01,656
อย่างที่ผมทําอยู่ตลอด
ด้วยความไร้เดียงสา

609
00:47:02,407 --> 00:47:08,788
ว่ามันมีความลับอันยิ่งใหญ่
ซ่อนอยู่เบื้องหลังการกระทําของมนุษย์

610
00:47:08,788 --> 00:47:09,873
ไม่มีสักหน่อย

611
00:47:15,712 --> 00:47:17,672
{\an8}("สไมลีย์ส พีเพิล" บีบีซี
กํากับโดย ไซมอน แลงตัน)

612
00:47:17,672 --> 00:47:22,802
{\an8}"'การสอดแนมไม่มีวันสิ้นสุด'
สไมลีย์กล่าวขึ้นเรียบ ๆ

613
00:47:25,847 --> 00:47:31,394
'ไม่มีอาชีพไหนไร้เหตุผล
ได้เท่าอาชีพที่นายเลือกอีกแล้ว

614
00:47:34,564 --> 00:47:39,319
{\an8}นายจะได้รับมอบหมายมากที่สุด
ก็ตอนที่ไร้ประสบการณ์

615
00:47:41,238 --> 00:47:45,242
พอถึงตอนที่เป็นงาน
ก็ไม่มีใครส่งนายไปไหนง่าย ๆ

616
00:47:45,242 --> 00:47:48,245
โดยไม่ห้อยป้ายชื่อและค่าตัวหรา

617
00:47:54,042 --> 00:47:59,506
นักกีฬาที่อายุมากรู้ดีว่า
เล่นได้ดีที่สุดตอนแข็งแรงที่สุด

618
00:48:02,926 --> 00:48:06,012
แต่สายลับเมื่อเก่งสุด ๆ
จะไม่ได้ออกภาคสนาม

619
00:48:10,642 --> 00:48:13,687
พออายุได้ประมาณหนึ่ง

620
00:48:15,939 --> 00:48:17,899
นายก็ต้องการคําตอบ'

621
00:48:21,444 --> 00:48:25,198
'นายอยากรู้แผนการทั้งหมด
ที่เบื้องบนวางไว้

622
00:48:26,575 --> 00:48:30,287
ที่บอกว่าใครกําหนดชีวิตนาย
และทําไปเพื่ออะไร

623
00:48:39,462 --> 00:48:41,715
ปัญหาอยู่ที่ว่าในตอนนั้นเอง

624
00:48:41,715 --> 00:48:44,509
นายคือคนที่รู้ดีที่สุด

625
00:48:46,928 --> 00:48:49,973
ว่าเบื้องบนไม่ได้มีแผนอะไรเลย'"

626
00:48:59,983 --> 00:49:04,571
ตอนอ่านผมเข้าใจว่า
นี่พูดถึงการดํารงอยู่ของชีวิต

627
00:49:05,488 --> 00:49:10,493
เบื้องบนคือตัวเราเองใช่มั้ย
ตัวเราเองว่างเปล่าใช่มั้ย

628
00:49:13,413 --> 00:49:17,500
ในกรณีของผมก็ใช่
แต่ผมพูดแทนคนอื่นไม่ได้นะ

629
00:49:23,632 --> 00:49:27,427
ผมว่าเราทุกคน
ใช้ชีวิตส่วนหนึ่งแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ

630
00:49:27,427 --> 00:49:32,599
ไม่ว่าจะกับเจ้านาย กับครอบครัว
กับภรรยา หรือกับลูก ๆ ก็ตาม

631
00:49:33,850 --> 00:49:36,853
เรามักจะแสดงท่าที
ที่เราเห็นว่าเหมาะสม

632
00:49:36,853 --> 00:49:39,272
อาจแค่ในแง่สติปัญญา
แต่ไม่ได้รู้สึกไปด้วย

633
00:49:41,024 --> 00:49:43,401
เราแทบไม่รู้จักตัวตนของเราเลย

634
00:49:44,277 --> 00:49:46,863
สายลับสําหรับผม

635
00:49:46,863 --> 00:49:50,909
คือผู้ที่สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้
อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

636
00:49:50,909 --> 00:49:55,747
เพื่อแสดงออกถึง
สิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในสังคม

637
00:49:55,747 --> 00:49:58,041
{\an8}(เราทุกคนเป็นสายลับอยู่หน่อย ๆ)

638
00:49:58,041 --> 00:50:02,712
("นักเขียนนิยายสายลับ
ที่ยอดเยี่ยมแห่งยุค อาจจะตลอดกาล")

639
00:50:05,840 --> 00:50:08,927
ประสบการณ์ที่ได้
จากการอ่านงานของเลอ คาร์เร คือ

640
00:50:08,927 --> 00:50:13,014
"นี่ผมอยู่ในโลกของนิยาย
หรืออยู่ในโลกแห่งความจริง

641
00:50:13,014 --> 00:50:16,268
หรืออยู่ในโลก
ที่ผสมทั้งสองอย่างเข้าด้วยกัน"

642
00:50:21,356 --> 00:50:25,485
ผมไม่คิดว่าศิลปินคนไหน
ไม่ว่าจะนักเขียน

643
00:50:25,485 --> 00:50:28,113
จิตรกร หรือใครก็ตาม

644
00:50:28,905 --> 00:50:32,993
ผมไม่คิดว่าเขาจําเป็นต้อง
อธิบายงานของตัวเองจนหมดเปลือก

645
00:50:32,993 --> 00:50:37,122
ถ้าคุณรู้สึกมีคําถามขึ้นในใจ
หมายความว่าคุณกําลังสนุกอยู่กับมัน

646
00:50:37,122 --> 00:50:39,874
ผมลองพยายามผ่านบทสนทนานี้

647
00:50:39,874 --> 00:50:44,421
ที่จะอธิบายขั้นตอน
การแยกบางส่วนออกจากชีวิตจริง

648
00:50:44,421 --> 00:50:47,007
ผมตั้งใจเขียนหนังสือเล่มหนึ่ง

649
00:50:47,966 --> 00:50:49,509
เรื่อง "อะ เพอร์เฟกต์ สปาย"...

650
00:50:50,677 --> 00:50:52,304
{\an8}("อะ เพอร์เฟกต์ สปาย" บีบีซี
กํากับโดย ปีเตอร์ สมิธ)

651
00:50:52,304 --> 00:50:57,183
{\an8}ซึ่งสะท้อน
สิ่งที่เกิดขึ้นจริงกับตัวเอง

652
00:50:58,101 --> 00:51:02,981
รอนนีคือริค ผมคือแมกนัส

653
00:51:04,065 --> 00:51:07,277
ผมไม่สามารถเจาะจงให้คุณได้ว่า

654
00:51:07,277 --> 00:51:13,325
ตรงจุดไหนที่
ความจริงถูกเล่าผ่านมาเป็นนิยาย

655
00:51:15,076 --> 00:51:20,040
ผมอยากย้อนกลับไป
ถึงสิ่งที่ผมพูดไว้ตอนต้น

656
00:51:20,040 --> 00:51:24,002
"ผมใช้ชีวิตในโลกจินตนาการ
แล้วดึงเอาสิ่งต่าง ๆ เข้ามา"

657
00:51:26,463 --> 00:51:28,673
{\an8}(ปริญญาจากออกซ์ฟอร์ด)

658
00:51:30,759 --> 00:51:32,761
(หน่วยข่าวกรอง)

659
00:51:35,347 --> 00:51:38,725
มันมีความสันโดษในแง่ที่ว่า

660
00:51:39,434 --> 00:51:42,062
{\an8}คุณไม่ได้แบ่งปันความคิดกับใคร

661
00:51:44,064 --> 00:51:48,860
คุณสร้างอะไรขึ้นอย่างลับ ๆ
จากสิ่งที่คุณเห็นรอบตัว

662
00:51:48,860 --> 00:51:50,362
(เลียนแบบริคอย่างไม่รู้ตัว)

663
00:51:50,362 --> 00:51:56,243
โลกจินตนาการที่เป็นเหตุเป็นผล
ที่จัดระเบียบความวุ่นวาย

664
00:51:56,243 --> 00:51:58,245
ผมว่ามันเป็นขั้นตอนธรรมดามาก ๆ

665
00:51:58,245 --> 00:52:00,538
สมมติผมเป็นจิตรกร
ก็คงรู้สึกแบบนี้แหละ

666
00:52:00,538 --> 00:52:02,540
ผมจะหยิบเอาแสง เอาหน้าต่าง

667
00:52:02,540 --> 00:52:07,546
มาสร้างเป็นภาพที่
สะท้อนสิ่งที่ผมรู้สึกอยู่ในตอนนี้

668
00:52:09,464 --> 00:52:13,718
ผมกําลังจะถามเลยว่า
รู้สึกอะไรอยู่ตอนนี้ ไร้สาระไปมั้ย

669
00:52:13,718 --> 00:52:15,804
เออร์รอล ผมรู้สึกสบายมาก ๆ

670
00:52:15,804 --> 00:52:20,850
ผมสนุกกับ
การได้คุยเรื่องที่ไม่เคยพูดถึง

671
00:52:20,850 --> 00:52:26,314
ผมมองว่าด้วยวัยขนาดนี้
นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว

672
00:52:26,314 --> 00:52:30,235
ผมตั้งใจว่าจะไม่โกหก
จะไม่ปรุงแต่งอะไร

673
00:52:30,235 --> 00:52:33,154
ไม่คิดแม้แต่
จะแก้ต่างให้ตัวเองด้วยซ้ํา

674
00:52:33,154 --> 00:52:36,449
เพราะไม่รู้ว่าถูกกล่าวหาอะไรบ้าง

675
00:52:40,662 --> 00:52:44,332
"เซอร์แมกนัส คุณเคยทรยศผมในอดีต

676
00:52:45,250 --> 00:52:48,795
ยิ่งไปกว่านั้นคุณยังทรยศตัวเอง

677
00:52:48,795 --> 00:52:52,924
คุณโกหกแม้ในขณะที่กําลังพูดความจริง

678
00:52:52,924 --> 00:52:57,262
คุณมีทั้งความจงรักภักดี
และความสเน่หา

679
00:52:57,262 --> 00:53:00,223
- แต่มีให้กับอะไร หรือใครกัน"
- อะไร หรือใคร

680
00:53:00,807 --> 00:53:02,392
ผมไม่รู้

681
00:53:02,392 --> 00:53:04,352
หวังว่าคุณคงจะบอกผมได้ในสักวัน

682
00:53:06,062 --> 00:53:12,277
ที่ผมพยายามจะบอกคุณ เซอร์แมกนัส
คุณคือสายลับที่สมบูรณ์แบบ

683
00:53:12,277 --> 00:53:13,403
(เซอร์แมกนัส)

684
00:53:21,536 --> 00:53:25,665
ตัวละครจะใช้ไม่ได้จริง
ถ้าไม่มีความเป็นตัวคุณอยู่ในนั้น

685
00:53:27,626 --> 00:53:29,461
มันก็เป็นแค่หน้ากระดาษ

686
00:53:30,921 --> 00:53:34,716
ผมให้เสียงตัวละครที่เขียน
อ่านออกเสียงคําพูดของพวกเขา

687
00:53:36,092 --> 00:53:38,595
ลักษณะการพูดจาของตัวละคร
เป็นสิ่งที่สําคัญมาก

688
00:53:38,595 --> 00:53:43,225
หลังจากนั้นพวกเขาก็บอกคุณได้แล้วว่า
พวกเขาแต่งตัวยังไง เคลื่อนไหวยังไง

689
00:53:43,225 --> 00:53:45,018
(อลาส พิมไม่มี...)

690
00:53:45,018 --> 00:53:46,853
(หลายสัปดาห์ผ่านไป)

691
00:53:46,853 --> 00:53:50,273
(ปีแย่ ๆ ของแอกเซล
พิมให้เงินเขา 1,000 ปอนด์)

692
00:53:50,273 --> 00:53:54,527
(คราวนี้พิมได้รับ...)

693
00:53:54,527 --> 00:53:57,030
(เวียนนาช่วยเขาไว้)

694
00:53:57,030 --> 00:54:00,742
ตัวละครค่อย ๆ ปรากฏตัวขึ้น
ในขณะที่คุณเขียน

695
00:54:00,742 --> 00:54:03,328
(ค่าเรียนภาษาเช็ก ไม่มีแอกเซลเลย)

696
00:54:03,328 --> 00:54:04,663
{\an8}("อะ เพอร์เฟกต์ สปาย")

697
00:54:04,663 --> 00:54:07,082
{\an8}แล้วตัวละครหนึ่งก็ค่อย ๆ
ปรากฏตัวขึ้น ซึ่งก็คือคุณนั่นเอง

698
00:54:09,793 --> 00:54:12,504
สัญชาตญาณธรรมชาติของผม
เมื่อเจอกับผู้คน

699
00:54:12,504 --> 00:54:15,549
คือคิดว่าบุคลิกนี้ทําอะไรได้บ้าง

700
00:54:15,549 --> 00:54:18,718
ผมใส่สิ่งต่าง ๆ
ที่พวกเขาไม่มีด้วยซ้ําลงไป

701
00:54:18,718 --> 00:54:23,181
พอเสร็จกระบวนการแล้ว
ลักษณะเหล่านั้นอาจหายไปหมดเลยก็ได้

702
00:54:23,890 --> 00:54:26,268
แต่นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราว

703
00:54:28,812 --> 00:54:31,898
จากนั้นผมก็วิเคราะห์ว่า
คนพวกนี้ต้องการอะไร

704
00:54:32,899 --> 00:54:38,446
จากความชอบที่แตกต่างกัน
คุณก็ได้ความขัดแย้ง

705
00:54:39,030 --> 00:54:43,201
คุณเขียนไว้ว่า
"แมวนั่งบนพรม ไม่ถือเป็นเรื่องราว

706
00:54:43,201 --> 00:54:46,538
แต่แมวนั่งบนพรมของหมา อันนี้ใช่"

707
00:54:46,538 --> 00:54:47,622
ถูกต้อง

708
00:54:47,622 --> 00:54:50,333
ผมเขียนเวอร์ชันเลอ คาร์เรไว้ด้วย

709
00:54:51,418 --> 00:54:56,089
"แมวทรยศหมา
ด้วยการนั่งบนพรมของหมา"

710
00:54:56,089 --> 00:54:58,341
แมวเป็นสายลับหรือเปล่า

711
00:55:00,719 --> 00:55:05,056
{\an8}(จอห์น เลอ คาร์เร
ปรมาจารย์นิยายสายลับ)

712
00:55:09,311 --> 00:55:13,607
{\an8}(ชายลึกลับแห่งเกมการสอดแนม)

713
00:55:16,818 --> 00:55:20,113
{\an8}ทําไมแนวคิดการทรยศหักหลัง
ถึงสําคัญกับคุณนัก

714
00:55:20,113 --> 00:55:22,449
{\an8}(พ่อที่ไม่ดีพร้อม
ที่มาของ "อะ เพอร์เฟกต์ สปาย")

715
00:55:22,449 --> 00:55:25,535
{\an8}ต้องเล่ากันยาวเลย

716
00:55:28,955 --> 00:55:33,460
ไม่มีความจริงในวัยเด็กของผม
มีแค่การแสดง

717
00:55:37,172 --> 00:55:42,510
จากการสังเกต
ผมรู้สึกว่าสิ่งที่คนพูดออกมา

718
00:55:42,510 --> 00:55:44,679
ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาคิดอยู่ภายใน

719
00:55:44,679 --> 00:55:48,892
จําให้ได้สิว่าในทุกหน่วยข่าวกรอง

720
00:55:48,892 --> 00:55:51,728
ที่ผมไปประจําแบบไม่ได้เรื่องได้ราว

721
00:55:51,728 --> 00:55:54,105
{\an8}(เบอร์เจส และแมคลีน
เรื่องเล่าเต็ม ๆ จากข้างในรัสเซีย)

722
00:55:54,105 --> 00:55:55,941
{\an8}มีการทรยศหักหลังกันมาหลายสิบปีแล้ว

723
00:55:55,941 --> 00:55:58,777
{\an8}คุณได้แต่สงสัยว่าใครจะเป็นรายต่อไป

724
00:56:02,864 --> 00:56:09,871
มีผู้แทนจริงจังจากสหรัฐฯ
มาที่หน่วยความมั่นคงอังกฤษ

725
00:56:09,871 --> 00:56:13,416
มาจัดการพวกเรา
และกําจัดพวกคอมมิวนิสต์ในองค์กร

726
00:56:13,416 --> 00:56:16,586
มีชายคนหนึ่งโผล่มา

727
00:56:17,087 --> 00:56:20,173
แสดงตัวว่ามีอํานาจหน้าที่

728
00:56:20,173 --> 00:56:22,759
แล้วก็บอกว่า "มาดื่มอะไรกันหน่อยมา"

729
00:56:23,927 --> 00:56:27,973
เขามีกําแพงประหลาด
ที่มีนกเป็น ๆ อยู่ข้างหลังนั้น

730
00:56:28,682 --> 00:56:30,976
บินโฉบไปมาอยู่เงียบ ๆ

731
00:56:35,689 --> 00:56:37,983
เขาเป็นเหมือนตัวตลกถ้าจะให้พูด

732
00:56:37,983 --> 00:56:41,736
คงเป็นนักวิเคราะห์
นักจิตวิทยาอะไรทํานองนี้

733
00:56:41,736 --> 00:56:46,116
เขาจะถามคําถามแบบโง่ ๆ ออกแนวคุณครู

734
00:56:46,116 --> 00:56:48,076
"มีความสุขกับภรรยาดีใช่มั้ยเรา"

735
00:56:48,076 --> 00:56:52,122
พวกเราทุกคนถูกสอบสวน
ว่าอาจเป็นสายลับคอมมิวนิสต์

736
00:56:54,374 --> 00:56:59,838
ที่ตลกในกรณีของผมคือ
หน่วยงานความมั่นคง

737
00:56:59,838 --> 00:57:04,676
ให้ผมเข้าร่วมกลุ่มคอมมิวนิสต์
ที่มหาวิทยาลัยของผมที่ออกซ์ฟอร์ด

738
00:57:08,013 --> 00:57:11,641
มีคนมารับและเชิญไปที่สถานทูตโซเวียต

739
00:57:11,641 --> 00:57:14,853
ให้นั่งดูหนังโฆษณาชวนเชื่อ
"แบทเทิลชิป โปเตมกิน" ไปหกรอบได้

740
00:57:14,853 --> 00:57:17,272
เขาเอาวอดก้ามาให้ดื่มจนสลบไปเลย

741
00:57:17,898 --> 00:57:19,274
หนังดีนะ

742
00:57:19,274 --> 00:57:22,527
ก็ดีแหละ แต่จบไม่ดี

743
00:57:23,778 --> 00:57:27,240
{\an8}("แบทเทิลชิป โปเตมกิน"
กํากับโดย เซียร์เกย์ ไอเซนสไตน์)

744
00:57:34,414 --> 00:57:39,544
อย่าบอกนะว่า
อยากเป็นสายลับสองหน้าตั้งแต่แรกเลย

745
00:57:40,128 --> 00:57:41,296
ใช่แล้ว

746
00:57:41,296 --> 00:57:44,883
เป็นความคิดที่ตื่นเต้นดีในตอนนั้น

747
00:57:44,883 --> 00:57:47,135
สองหน้าด้วย
ไม่ใช่สายลับธรรมดา...

748
00:57:47,135 --> 00:57:49,971
มันเกิดขึ้นเป็นประจํา
ในทุกหน่วยงานความมั่นคง

749
00:57:49,971 --> 00:57:52,599
และหน่วยต่อต้านการจารกรรม

750
00:57:52,599 --> 00:57:57,103
คุณเสนอคนให้ฝ่ายคัดเลือกดู

751
00:57:57,103 --> 00:58:01,733
แล้วหวังว่าเขาจะรับคนนั้น
เพื่อที่คนนั้นจะได้เป็นเด็กของคุณ

752
00:58:01,733 --> 00:58:06,488
เป็นเรื่องธรรมดามาก ๆ

753
00:58:10,283 --> 00:58:13,119
เหตุการณ์ครั้งนั้นนํา
ความสัมพันธ์อันแสนเจ็บปวดมาให้ผม

754
00:58:13,119 --> 00:58:19,000
{\an8}และหัวหน้าแบบลับ ๆ ของกลุ่ม
คอมมิวนิสต์ที่ออกซ์ฟอร์ดในขณะนั้น

755
00:58:19,000 --> 00:58:22,837
{\an8}สแตนลีย์ มิตเชล ผู้บริสุทธิ์

756
00:58:24,089 --> 00:58:25,340
{\an8}("อะ เพอร์เฟกต์ สปาย")

757
00:58:25,340 --> 00:58:29,386
{\an8}เราเรียนเอกเดียวกัน
เขาเรียนภาษารัสเซียและเยอรมัน

758
00:58:30,595 --> 00:58:32,889
เขาเป็นคนรัสเซียนเชื้อสายยิว

759
00:58:35,141 --> 00:58:38,270
เราไปเที่ยวด้วยกัน
ช่วงวันหยุดที่ดอร์เซ็ต

760
00:58:38,270 --> 00:58:41,523
เขามีรายชื่อนักศึกษาทุกคน

761
00:58:41,523 --> 00:58:45,694
ที่เป็นสมาชิก
พรรคคอมมิวนิสต์ในขณะนั้น

762
00:58:46,903 --> 00:58:51,366
ภารกิจที่หน่วยความมั่นคงให้ผมทํา
คือระบุตัวคนเหล่านั้น

763
00:58:52,951 --> 00:58:57,831
แน่นอนว่ามันแย่มาก
ผมหักหลังสแตนลีย์

764
00:59:02,085 --> 00:59:07,424
ถึงตอนนี้ผมจะอับอาย
และหวาดกลัวต่อการกระทําของตัวเอง

765
00:59:07,424 --> 00:59:10,218
ผมยังคงเชื่อว่า
นั่นเป็นสิ่งที่ต้องทํา

766
00:59:10,218 --> 00:59:15,015
หลายปีต่อมา สแตนลีย์ก็เดาได้ง่าย ๆ

767
00:59:15,015 --> 00:59:16,933
ว่าผมคือคนที่หักหลังเขา

768
00:59:16,933 --> 00:59:21,313
เขาโกรธมาก
"แกนั่นเอง ไอ้คนทรยศ ไอ้สารเลว

769
00:59:23,023 --> 00:59:27,527
ทําแบบนี้ได้ยังไง
ทําไมถึงชั่วช้าได้ขนาดนี้"

770
00:59:29,446 --> 00:59:30,989
คุณตอบเขาว่าอะไร

771
00:59:31,990 --> 00:59:35,744
"ขอโทษนะสแตนลีย์
แต่นายเป็นสมาชิกขบวนการปฏิวัติ

772
00:59:35,744 --> 00:59:38,997
ซึ่งถูกมองว่า
เป็นภัยต่อความมั่นคงของประเทศ

773
00:59:38,997 --> 00:59:44,211
ณ ตอนนั้น
เราทําสงครามอยู่กับสหภาพโซเวียต

774
00:59:44,211 --> 00:59:45,962
นายก็แค่อยู่ผิดฝั่ง"

775
00:59:49,341 --> 00:59:51,968
จะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณอยู่ถูกฝั่ง

776
00:59:51,968 --> 00:59:55,805
- ไม่ใช่ว่าอยู่ผิดฝั่ง
- ไม่รู้หรอก ไม่มีทางรู้

777
00:59:57,599 --> 01:00:01,186
{\an8}("อะ เพอร์เฟกต์ สปาย")

778
01:00:06,775 --> 01:00:11,279
ทําไมลูกชายต้องฆ่าตัวตาย
ในเรื่อง "อะ เพอร์เฟกต์ สปาย"

779
01:00:13,323 --> 01:00:14,824
{\an8}(แมรี่ไม่ได้ยินเสียงปืน)

780
01:00:14,824 --> 01:00:18,954
{\an8}ประการแรกเลยเขารู้ว่า
สถานะสายลับสองหน้าถูกเปิดเผยแล้ว

781
01:00:22,290 --> 01:00:25,168
ในโลกแห่งความเป็นจริง
เขาอาจจะต่อรองได้แหละ

782
01:00:25,794 --> 01:00:28,380
ผมว่าเขาคงรู้สึกว่า
ไม่สามารถทนมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

783
01:00:29,965 --> 01:00:34,094
เขาอับอายต่อลูก ๆ ของเขา

784
01:00:36,054 --> 01:00:38,598
รอนนีเคยรู้สึกผิดบ้างมั้ย

785
01:00:39,391 --> 01:00:40,725
คิดว่าไม่นะ

786
01:00:40,725 --> 01:00:44,646
ผมเคยแอบได้ยินเขา
พูดอย่างนั้นอยู่ครั้งหนึ่ง

787
01:00:45,605 --> 01:00:47,732
กับแม่เลี้ยงคนแรกของผม

788
01:00:49,109 --> 01:00:52,445
ร้องห่มร้องไห้ว่าจะไม่ทําอย่างนี้อีก

789
01:00:52,946 --> 01:00:54,489
ไม่รู้เหมือนกันว่า
เขาเคยรู้สึกผิดบ้างมั้ย

790
01:00:54,489 --> 01:00:57,325
ไม่รู้ว่า
เขาทนใช้ชีวิตแบบนั้นได้ยังไง

791
01:00:57,325 --> 01:01:01,079
ใช้ชีวิตอยู่กับเรื่องเพ้อฝัน

792
01:01:01,079 --> 01:01:05,041
ซึ่งอาจไม่ได้ตั้งใจ
จะทําผิดกฎหมายแต่แรก

793
01:01:05,041 --> 01:01:08,336
แต่ก็เหมือนการเขียนนิยาย

794
01:01:08,336 --> 01:01:12,549
เขาอาจจะได้ยินประโยคหนึ่ง

795
01:01:12,549 --> 01:01:16,219
หรือเห็นเบาะแสอะไรบางอย่างจากผู้คน

796
01:01:16,761 --> 01:01:19,472
ที่กลายมาเป็นจุดเริ่มต้นของแผนการ

797
01:01:25,687 --> 01:01:30,483
"ผมเดินผ่าน
ที่ดินรกร้างในเมืองเอ็กซิเตอร์

798
01:01:32,152 --> 01:01:35,238
จูงมือโอลีฟ แม่ของผม

799
01:01:35,947 --> 01:01:40,035
แม่ใส่ถุงมืออยู่
ผมเลยไม่ได้สัมผัสมือของแม่

800
01:01:40,035 --> 01:01:44,414
และเท่าที่จําได้
ก็ไม่เคยได้สัมผัสอยู่แล้ว

801
01:01:47,375 --> 01:01:51,922
สุดฝั่งของที่ดินรกร้าง
มีตึกทึบ ๆ ทึม ๆ ตั้งอยู่

802
01:01:51,922 --> 01:01:55,008
และหน้าต่างกรงเหล็ก
ของห้องข้างในที่ไม่ได้เปิดไฟ"

803
01:02:01,181 --> 01:02:03,683
"หนึ่งในหน้าต่างพวกนั้น

804
01:02:03,683 --> 01:02:08,813
พ่อผมยืนอยู่
เหมือนคุกในเกมเศรษฐีเลย

805
01:02:09,564 --> 01:02:12,776
ผมโบกมือให้รอนนีที่อยู่บนตึก

806
01:02:12,776 --> 01:02:15,612
รอนนีโบกมือกลับมา
เหมือนอย่างทุก ๆ ครั้ง"

807
01:02:16,363 --> 01:02:17,989
พ่อ พ่อ

808
01:02:20,325 --> 01:02:22,869
"โอลีฟจูงมือผมกลับไปที่รถ

809
01:02:22,869 --> 01:02:24,829
ผมรู้สึกดีใจสุด ๆ

810
01:02:27,290 --> 01:02:31,503
ไม่ใช่เด็กทุกคนที่จะได้อยู่กับแม่

811
01:02:31,503 --> 01:02:33,797
โดยขังพ่อไว้ในกรงได้"

812
01:02:40,136 --> 01:02:43,431
"แต่พ่อบอกว่า
ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องจริง

813
01:02:43,431 --> 01:02:46,309
ความคิดที่ว่าผมเคยเห็นว่าอยู่ในคุก

814
01:02:46,309 --> 01:02:48,520
ทําให้เขาไม่พอใจมาก"

815
01:02:50,814 --> 01:02:54,192
เรื่องมโนทั้งนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบ

816
01:02:54,859 --> 01:02:58,196
ทุกคนที่เคยติดคุกที่เอ็กซิเตอร์

817
01:02:58,196 --> 01:03:03,076
ต่างก็รู้ดีว่า
คุณไม่สามารถมองเห็นถนนได้จากห้องขัง

818
01:03:07,747 --> 01:03:09,249
"ผมเชื่อเขานะ

819
01:03:10,792 --> 01:03:12,752
ผมผิด เขาถูก

820
01:03:12,752 --> 01:03:15,922
เขาไม่เคยมายืนที่หน้าต่าง
ผมไม่เคยโบกมือให้เขา

821
01:03:16,506 --> 01:03:18,967
แต่ความจริงคืออะไร ความทรงจําคืออะไร

822
01:03:19,676 --> 01:03:21,303
เราน่าจะมีคํานิยามใหม่

823
01:03:21,303 --> 01:03:25,098
ให้กับการที่เรามองเหตุการณ์
ในอดีตที่ยังวนเวียนอยู่ในตัวเรา"

824
01:03:32,105 --> 01:03:36,526
ไม่ใช่ว่าผมจี้ถามนะ

825
01:03:37,652 --> 01:03:41,323
แต่พอดีสงสัยบางอย่างที่คุณเล่ามา

826
01:03:42,449 --> 01:03:45,535
และอยากจะถามเพิ่มเติม

827
01:03:46,453 --> 01:03:50,624
หรือนี่คือการสอบสวน
หรือผมกําลังหลอกตัวเองอยู่

828
01:03:52,417 --> 01:03:56,213
ผมไม่คิดว่าผู้สอบสวนหรือผู้สัมภาษณ์

829
01:03:56,213 --> 01:03:59,132
จะไม่ได้กําลังค้นหาตัวเองอยู่ด้วย

830
01:04:00,050 --> 01:04:03,386
ผมไม่คิดว่าเราจะทําความเข้าใจคนอื่น
ได้มากสักเท่าไหร่

831
01:04:05,013 --> 01:04:09,100
แต่เราสามารถจินตนาการตัวเขาขึ้นมา
แล้วพยายามเข้าใจมัน

832
01:04:15,732 --> 01:04:16,775
(บริษัท โพรแอคทีฟ จํากัด)

833
01:04:16,775 --> 01:04:22,572
คุณจ้างนักสืบเอกชน
มาสืบเรื่องพ่อของคุณ

834
01:04:23,823 --> 01:04:28,578
อ้วนผอมจอมซน ผมถามทนายของผม

835
01:04:28,578 --> 01:04:30,038
"จะหาคนพวกนี้ได้จากที่ไหน"

836
01:04:30,038 --> 01:04:32,707
เขาบอกว่า
"อย่าบอกพวกนี้แล้วกันว่าผมบอกคุณ...

837
01:04:32,707 --> 01:04:35,627
แต่คนพวกนี้เหี้ยมที่สุด
ที่ผมเคยรู้จักแล้ว

838
01:04:35,627 --> 01:04:38,338
ผมว่าจ้างพวกเขาด้วยเงินก้อนโต

839
01:04:38,338 --> 01:04:40,799
{\an8}(ถึงเดวิด
ขอบคุณที่สละเวลาเมื่อวานนี้)

840
01:04:40,799 --> 01:04:42,259
{\an8}(เพื่อพูดคุยถึงแนวทาง)

841
01:04:42,259 --> 01:04:44,719
พวกเขาไม่ค่อยได้อะไรสักเท่าไหร่

842
01:04:46,555 --> 01:04:50,850
(ขนาดตัวรอนนี
ร่างหนาสําหรับส่วนสูงของเขา)

843
01:04:50,850 --> 01:04:51,851
{\an8}(ข้อหาหนักที่เอ็กซิเตอร์)

844
01:04:51,851 --> 01:04:58,525
{\an8}แหล่งข้อมูลเกี่ยวกับอาชกรรมของรอนนี
และประวัติการเข้าคุกของเขา

845
01:04:58,525 --> 01:05:00,860
{\an8}คือหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น

846
01:05:00,860 --> 01:05:04,906
(สิ้นเนื้อประดาตัว)

847
01:05:04,906 --> 01:05:09,202
เขาโดนจําคุกสี่ปี
ข้อหาฉ้อโกงตั้งแต่หนุ่ม ๆ

848
01:05:09,202 --> 01:05:11,955
แล้วก็ถูกปล่อยตัวกลางคัน

849
01:05:11,955 --> 01:05:15,417
เพื่อมารับโทษโดยการใช้แรงงาน

850
01:05:15,417 --> 01:05:17,794
ผมเคยถามว่ามันแย่ขนาดไหน

851
01:05:17,794 --> 01:05:20,046
เขาบอกว่า
"พวกต่างด้าวเร่ร่อนคือเลวสุด"

852
01:05:20,046 --> 01:05:22,132
แล้วเขาก็เล่าเรื่องต่อยตี

853
01:05:22,132 --> 01:05:23,258
{\an8}("เดอะ เดดลี แอฟแฟร์"
กํากับโดย ซิดนีย์ ลูเมต)

854
01:05:23,258 --> 01:05:29,514
{\an8}รอนนีค่อนข้างบึกบึน
ผมว่าเขาคงเก่งเรื่องใช้กําลังพอตัว

855
01:05:32,642 --> 01:05:35,478
{\an8}(ตายแล้ว
รถบัสลอนดอนมาทําอะไรบนถนนทางหลวง)

856
01:05:35,478 --> 01:05:41,192
{\an8}ผมกําลังนั่งรถบัสลอนดอน
โปรโมตงานสัปดาห์อังกฤษอยู่ที่ชิคาโก

857
01:05:41,943 --> 01:05:45,488
แกล้งทําเป็นคุยโทรศัพท์
ในตู้โทรศัพท์สาธารณะ

858
01:05:45,488 --> 01:05:47,574
(ปลายสัปดาห์นี้ จอห์น เลอ คาร์เร
ออกเดินทางจากลอนดอน)

859
01:05:47,574 --> 01:05:50,118
(ไปคาร์สันเพื่อแจกลายเซ็น
หนังสือ "จารกรรมลับครั้งสุดท้าย")

860
01:05:50,118 --> 01:05:52,078
(และผลงานเล่มล่าสุด
"เดอะ ลุคกิ้ง กลาส วอร์")

861
01:05:52,078 --> 01:05:55,498
กงสุลอังกฤษเอาโทรเลขมาให้ผม

862
01:05:55,498 --> 01:05:59,294
{\an8}เขาได้มันมาจากสถานทูตในกรุงจาการ์ตา

863
01:05:59,294 --> 01:06:02,505
{\an8}(สถานทูตอังกฤษ จาการ์ตา
31 กรกฎาคม ค.ศ. 1965)

864
01:06:03,340 --> 01:06:08,637
เพื่อบอกว่ารอนนีถูกจับเข้าคุก
และต้องใช้เงินจํานวนมากพาตัวเขาออกมา

865
01:06:08,637 --> 01:06:10,972
ผมเต็มใจที่จะจ่ายมั้ย

866
01:06:10,972 --> 01:06:13,266
(กําไรงาม)

867
01:06:14,851 --> 01:06:17,979
จํานวนเงินไม่ได้มากอะไรขนาดนั้น
แต่ก็เจ็บปวดใจอยู่ดี

868
01:06:17,979 --> 01:06:20,357
เราพาเขาออกมาได้

869
01:06:20,357 --> 01:06:23,693
เราไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กันนานมาก
จนผมเอ่ยถึงครั้งหนึ่งและเขาบอกว่า

870
01:06:23,693 --> 01:06:26,279
"ไม่เท่าไหร่หรอกน่า
แค่โดนอัตราแลกเปลี่ยน"

871
01:06:26,279 --> 01:06:29,574
ตอนนี้เรารู้แล้วว่า
เขาพัวพันกับการค้าอาวุธ

872
01:06:29,574 --> 01:06:35,121
หลังอินโดนีเซียเพิ่งฟื้นตัวจาก
เหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ได้ไม่นาน

873
01:06:40,335 --> 01:06:44,256
เท่าที่จําได้
ครั้งสุดท้ายที่เขาติดคุก

874
01:06:44,256 --> 01:06:49,010
คือที่เรือนจําแห่งหนึ่งในซูริค

875
01:06:49,010 --> 01:06:50,971
จากการต้มตุ๋นโรงแรมหลายแห่ง

876
01:06:50,971 --> 01:06:53,890
เขาได้รับอนุญาตให้โทรศัพท์
แบบเก็บเงินปลายทางที่ผม

877
01:06:53,890 --> 01:06:58,103
"พ่อทนถูกขังคุกไม่ไหวแล้ว
เอาพ่อออกไปที"

878
01:06:59,229 --> 01:07:00,730
ได้เสียเงินอีกแล้ว

879
01:07:00,730 --> 01:07:04,985
ไม่ใช่จํานวนที่มากมายแต่มันเจ็บปวดใจ

880
01:07:06,403 --> 01:07:12,450
ผมยังคงฝันร้ายถึง
ชายร่างกํายําที่อยู่หลังลูกกรง

881
01:07:14,452 --> 01:07:17,289
สุดท้ายแล้ว
ผมไม่รู้หรอกว่าเขาติดคุกมาเท่าไหร่

882
01:07:18,498 --> 01:07:21,543
รวมกันน่าจะไม่เกินหกหรือเจ็ดปี

883
01:07:22,586 --> 01:07:26,214
แต่ไม่รู้ว่า
ผลกระทบที่เขาได้รับมันมากแค่ไหน

884
01:07:36,600 --> 01:07:38,852
รอนนียื่นฟ้องคุณด้วย

885
01:07:40,020 --> 01:07:45,609
ใช่แล้ว ผมให้สัมภาษณ์รายการในลอนดอน

886
01:07:47,110 --> 01:07:51,031
ผมไม่ยอมพูดว่า
ผมมีทุกวันนี้ได้เพราะเขา

887
01:07:52,908 --> 01:07:55,327
ผมไม่อยากยกความดีความชอบให้เขา

888
01:07:57,078 --> 01:08:00,248
ทําไมผมต้องบอกว่าผมได้ดีเพราะพ่อ

889
01:08:00,248 --> 01:08:06,546
ทั้งที่จริง ๆ
แล้วเขาอาจจะมีส่วนอยู่มาก

890
01:08:18,433 --> 01:08:20,810
ผมไม่เคยรู้สึกว่าที่ใดคือบ้าน

891
01:08:20,810 --> 01:08:23,271
แง่หนึ่งก็ถือว่าโชคดี

892
01:08:23,271 --> 01:08:25,272
ผมใช้ชีวิตอย่างเต็มที่

893
01:08:25,982 --> 01:08:29,527
ได้เข้าร่วมหลายสถาบัน
ได้เห็นสิ่งต่าง ๆ มากมาย

894
01:08:30,612 --> 01:08:33,990
ใช้ชีวิตมาหลายรูปแบบ
อย่างไม่ปกติเท่าไหร่นัก

895
01:08:33,990 --> 01:08:36,534
แต่ผมไม่รู้สึกว่าใช่ตัวตนของผมเลย

896
01:08:37,160 --> 01:08:41,748
ความรู้สึกสุดท้ายที่เหลืออยู่
คือการอยู่ตัวคนเดียว

897
01:08:41,748 --> 01:08:45,752
(เลอ คาร์เร ออกจารกรรมอีกครั้ง)

898
01:08:45,752 --> 01:08:47,212
(เลอ คาร์เร
อีกครั้งกับสุดยอดนิยายสายลับ)

899
01:08:47,212 --> 01:08:49,798
หรือพ่อคุณเจ็บใจกับความจริงที่ว่า

900
01:08:49,798 --> 01:08:54,052
คุณร่ํารวยและประสบความสําเร็จ
ขณะที่เขาไม่มีอะไรเลย

901
01:08:54,052 --> 01:08:56,263
(นิยายสายลับจับสายลับ
ของเลอ คาร์เร มาได้ถูกจังหวะ)

902
01:08:56,263 --> 01:08:57,556
ไม่รู้สิ

903
01:08:59,723 --> 01:09:05,605
ผลกระทบหลัก ๆ จากความสําเร็จของผม
ที่เกิดขึ้นกับตัวเขา

904
01:09:05,605 --> 01:09:08,316
คือเขารู้สึกว่าเขาก็มีสิทธิ์

905
01:09:08,316 --> 01:09:12,821
เขาซื้อหนังสือของผมจํานวนมาก
คงเชื่อไว้แต่ไม่ได้จ่ายเงิน

906
01:09:12,821 --> 01:09:15,156
เอามาเซ็น "จากพ่อของผู้แต่ง"

907
01:09:15,156 --> 01:09:17,158
เอามาเที่ยวแจกใครต่อใครไปทั่ว

908
01:09:17,158 --> 01:09:19,578
(ด้วยรัก จากพ่อของผู้แต่ง)

909
01:09:23,205 --> 01:09:29,838
ผมเผชิญหน้ากับความจริงเข้าอย่างจัง
เมื่อตอนเขาเรียกผมไปหาที่เวียนนา

910
01:09:33,633 --> 01:09:34,884
"ลูกพ่อ

911
01:09:35,927 --> 01:09:38,429
พ่อมาคํานวณดูราคา
ที่พ่อจ่ายไปเพื่อการศึกษาของลูก

912
01:09:38,429 --> 01:09:41,850
แล้วก็พอรู้คร่าว ๆ
ว่าลูกหาเงินได้เท่าไหร่"

913
01:09:43,268 --> 01:09:45,603
แล้วเขาก็โน้มน้าว

914
01:09:45,603 --> 01:09:49,941
"ลูกชาย ชีวิตพ่อต้องการ
แค่หมู และวัวควาย

915
01:09:49,941 --> 01:09:52,986
ที่ดินสักผืนในดอร์เซ็ต หมู วัว ควาย

916
01:09:53,527 --> 01:09:57,782
บ้านสักหลังให้ได้อยู่อาศัย
ผู้หญิงดี ๆ สักคน แค่นี้ก็พอ

917
01:09:58,742 --> 01:10:01,661
พ่อขอแค่..."
แล้วเขาพูดจํานวนเงินมหาศาลออกมา

918
01:10:01,661 --> 01:10:05,457
"พ่อ ผมทําไม่ได้
มันฟังดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่

919
01:10:06,041 --> 01:10:10,420
ถ้าพ่อต้องการจริง ๆ
ที่ผมพอทําได้คือ ทั้งหมู วัว ควาย

920
01:10:10,420 --> 01:10:13,006
ผมจะซื้อบ้านเป็นชื่อผม
แต่ให้พ่ออาศัย

921
01:10:13,006 --> 01:10:16,009
ให้เงินพ่อทุกเดือน
เพื่อได้ใช้ดูแลฟาร์มของพ่อ

922
01:10:16,009 --> 01:10:18,220
เพราะผมไม่เชื่อที่พ่อพูดเลยสักนิด"

923
01:10:18,220 --> 01:10:22,849
แล้วก็จริงที่เขาวางผมเป็นเป้า
เขาตั้งใจว่าจะโกงผม

924
01:10:23,391 --> 01:10:27,312
กะเอาให้ต้องไปนอนข้างถนนเลย

925
01:10:27,312 --> 01:10:28,813
ผมไม่ยอมหรอก

926
01:10:28,813 --> 01:10:30,357
(โรงแรมซาเคอร์ เวียน)

927
01:10:30,357 --> 01:10:33,026
เราอยู่ที่โรงแรมซาเคอร์ ในเวียนนา

928
01:10:33,026 --> 01:10:36,571
ในร้านอาหารที่หรูสุด ๆ ในยุคนั้น

929
01:10:37,280 --> 01:10:41,076
เขาส่งเสียงดังเกรี้ยวกราด

930
01:10:41,868 --> 01:10:46,539
ตะโกนว่า "แค่เอาเงินให้พ่อมึงใช้"

931
01:10:46,539 --> 01:10:49,960
เสียงดังลั่นแบบได้ยินสองฟากถนน

932
01:10:49,960 --> 01:10:55,173
แล้วเขาก็โหวกเหวกโวยวาย
กึ่งนั่งกึ่งยืน

933
01:10:55,173 --> 01:11:00,220
ผมโอบแผ่นหลังกว้าง ๆ ของเขา

934
01:11:00,220 --> 01:11:06,851
พาเขาออกมาถึงหน้าโรงแรม
อย่างทุลักทุเล

935
01:11:08,270 --> 01:11:13,441
เดินลงบันไดมาก็มีรถแท็กซี่จอดอยู่
เขามองผมด้วยสายตาวิงวอน

936
01:11:13,441 --> 01:11:15,819
"จะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าแท็กซี่"

937
01:11:17,028 --> 01:11:19,447
ผมยื่นเงินให้คนขับ

938
01:11:20,115 --> 01:11:21,741
แล้วเขาก็จากไป

939
01:11:21,741 --> 01:11:26,329
ผมจะรับข้อเสนอเขาก็ได้แหละ
เอาเงินให้เขาสักหน่อย

940
01:11:27,372 --> 01:11:32,210
แต่ผมโกรธหน้ามืด
ที่ต้องจ่ายกระทั่งค่าแท็กซี่

941
01:11:33,003 --> 01:11:36,089
น่าจะเพราะรู้สึกถูกหักหลังหรือเปล่า

942
01:11:36,715 --> 01:11:41,595
ใช่ ส่วนหนึ่ง
"พ่อทํากับผมแบบนี้ได้ยังไง"

943
01:11:42,846 --> 01:11:46,349
{\an8}("สไมลีย์ส พีเพิล")

944
01:11:48,101 --> 01:11:50,854
มาเร็วเพื่อนยาก ถึงเวลานอนแล้ว

945
01:11:52,606 --> 01:11:55,442
จอร์จ นายชนะแล้ว

946
01:11:58,945 --> 01:12:00,030
เหรอ

947
01:12:02,157 --> 01:12:03,241
ใช่แหละ

948
01:12:04,868 --> 01:12:06,453
ฉันชนะแหละ

949
01:12:15,003 --> 01:12:16,630
คุณรักรอนนีมั้ย

950
01:12:17,464 --> 01:12:19,174
ผมไม่รู้ว่าอะไรคือความรัก

951
01:12:19,174 --> 01:12:21,676
ตอนเด็ก ๆ ผมคงรักเขาแหละ

952
01:12:22,177 --> 01:12:26,014
จากนั้นผลกระทบที่มาจากการใช้ชีวิต
ในแบบของเขาก็ทําให้ผมตาสว่าง

953
01:12:26,848 --> 01:12:31,269
จนตอนหลังที่เขาอยากครอบครอง
ทุกอย่างที่ผมมี เช่น เงินของผม

954
01:12:31,269 --> 01:12:33,146
(ด้วยความนับถือ รอนนี คอร์นเวลล์)

955
01:12:33,146 --> 01:12:36,900
ผมก็จบมันได้ในที่สุด

956
01:12:36,900 --> 01:12:39,361
ผมรักเขาได้

957
01:12:39,361 --> 01:12:43,573
เมินเฉยก็ได้
หรือจะให้เกลียดแบบแอบ ๆ ก็ได้

958
01:12:43,573 --> 01:12:45,575
ทั้งหมดนี้มีครบ

959
01:12:45,575 --> 01:12:48,203
ในทุกความสัมพันธ์พ่อลูก
แต่ละช่วงเวลา

960
01:12:48,203 --> 01:12:52,374
เป็นเหมือนฤดูกาล
ผมต้องรวมความเกลียดชังเพื่อหนีออกมา

961
01:12:53,166 --> 01:12:57,087
(เสียชีวิต)

962
01:12:57,087 --> 01:12:58,755
{\an8}(คอร์นเวลล์
เมื่อวันที่ 29 มิถุนายน)

963
01:12:58,755 --> 01:13:01,466
{\an8}(โรนัลด์ผู้เป็นที่รัก
ผู้เป็นทั้งสามี และพ่อ...)

964
01:13:01,466 --> 01:13:02,801
{\an8}(กระทันหัน)

965
01:13:02,801 --> 01:13:04,928
{\an8}พวกเขาจัดงานศพให้พ่อถึงสามครั้ง

966
01:13:06,721 --> 01:13:08,306
{\an8}ผมไปงานแรก

967
01:13:09,432 --> 01:13:12,519
{\an8}พวกเขาพยายามให้ผมกล่าวไว้อาลัย
แต่ผมปฏิเสธไป

968
01:13:12,519 --> 01:13:15,438
แล้วก็มีงานที่สอง

969
01:13:15,438 --> 01:13:18,275
แล้วยังจะมีงานไว้อาลัยอีก
ให้ตายเถอะ

970
01:13:18,275 --> 01:13:20,318
ผมไม่ได้ไปทั้งสองงาน

971
01:13:22,821 --> 01:13:26,950
ผมอยากคิดเสียว่า
ความรู้สึกตัวเองตายด้านไปแล้ว

972
01:13:27,951 --> 01:13:29,494
ไม่เคยไปเยี่ยมหลุมศพเขาด้วย

973
01:13:35,500 --> 01:13:37,878
แต่คุณออกเงินค่าจัดงานศพ

974
01:13:38,962 --> 01:13:40,463
ใช่แล้ว

975
01:13:40,463 --> 01:13:42,841
ผมจ่ายค่าจัดงานศพให้ทุกคน

976
01:13:42,841 --> 01:13:45,594
ผมจ่ายค่าจัดงานให้แม่ ผมจ่ายหมด

977
01:13:45,594 --> 01:13:49,306
ไม่ได้มีความหมายอะไร ผมรวย ผมก็จ่าย

978
01:13:51,766 --> 01:13:55,770
ลิ่วล้อที่จงรักภักดีที่สุดของเขา

979
01:13:55,770 --> 01:13:59,482
ที่ยอมเข้าคุกแทนเขา
ชื่อว่า อาเธอร์ โลว์

980
01:13:59,482 --> 01:14:03,862
นามสกุลคนพวกนี้
มีพยางค์เดียวกันทั้งนั้น

981
01:14:03,862 --> 01:14:05,739
เชื่อมั้ย มีคนหนึ่งนามสกุลเบนท์

982
01:14:07,824 --> 01:14:12,662
ผมไปที่ถนนเจอร์มิน
ทันทีที่ได้ข่าวว่าเขาเสียชีวิต

983
01:14:12,662 --> 01:14:17,000
เผื่อมีข้าวของอะไรที่ต้องจัดการบ้าง

984
01:14:17,959 --> 01:14:23,465
อาเธอร์บอกว่า
"ไปหาอะไรดี ๆ กินกันสักหน่อยเถอะ

985
01:14:23,465 --> 01:14:26,259
ไปบาร์ฝั่งตรงข้ามนี่แล้วกัน"

986
01:14:26,259 --> 01:14:28,053
(จูลส์บาร์)

987
01:14:28,053 --> 01:14:30,847
พวกเรามีกันประมาณแปดคน
อาเธอร์นําขบวน

988
01:14:30,847 --> 01:14:34,559
เราสั่งแชมเปญ หอยนางรม
จัดเต็มทุกอย่างที่อยากกิน

989
01:14:34,559 --> 01:14:36,978
พยายามคลายเศร้ากัน
ไม่เราก็อาเธอร์แหละที่คิด

990
01:14:36,978 --> 01:14:42,442
เขาออกเงินทั้งหมด
เขาชวนมาน่ะนะ ก็เป็นปกติ

991
01:14:42,442 --> 01:14:43,777
{\an8}("ทิงเกอร์ เทเลอร์ โซลเจอร์ สปาย")

992
01:14:43,777 --> 01:14:47,364
{\an8}นี่ปาร์ตี้ของผม จอร์จ
ผมจะเรียกคิดเงินก็ตอนที่ผมอยาก

993
01:14:51,117 --> 01:14:53,870
สองวันถัดมา
เขาส่งใบเสร็จมาให้ผมทางไปรษณีย์

994
01:14:53,870 --> 01:14:57,207
"ช่วยจ่ายอย่างเร็วที่สุดจะได้มั้ย"

995
01:14:57,207 --> 01:14:59,292
รอนนีไม่เคยมีเงิน

996
01:14:59,292 --> 01:15:05,465
เขาหาเงินได้มากมาย
แต่ทันใดที่หาเงินมาได้

997
01:15:05,465 --> 01:15:11,096
ก็มีรายจ่ายมากกว่าเงินที่ได้มาเสมอ
สุดท้ายเงินหมดเกลี้ยง

998
01:15:14,599 --> 01:15:18,186
เขาเป็นพวกเสพติดความชิบหาย

999
01:15:18,186 --> 01:15:21,356
ผมว่าเขาชอบใช้ชีวิต
บนความเสี่ยงอยู่ตลอดเวลา

1000
01:15:23,108 --> 01:15:25,610
ผมคิดว่าเขาโน้มน้าวตัวเองว่า

1001
01:15:25,610 --> 01:15:29,614
นี่คือสิ่งที่มีเกียรติและทรงคุณค่า
ที่เขาจะส่งคืนสู่สังคมได้

1002
01:15:29,614 --> 01:15:33,034
สังคมจะมีความสุข
ส่วนเขาก็จะร่ํารวยมหาศาล

1003
01:15:33,034 --> 01:15:36,538
พูดก็พูดเถอะ
เขาเข้าใกล้ความจริงมาก ๆ

1004
01:15:40,542 --> 01:15:43,837
ผมไม่ได้จะแก้ต่างให้เขา
แต่แค่อยากบอกว่า

1005
01:15:43,837 --> 01:15:49,509
เขาเข้าใกล้ความสําเร็จมากแค่ไหน

1006
01:15:50,093 --> 01:15:53,221
และความฝันของเขาเพ้อเจ้อมากแค่ไหน

1007
01:16:04,858 --> 01:16:07,027
แต่โลกหมุนได้ด้วยความฝัน

1008
01:16:07,027 --> 01:16:12,073
เห็นด้วย แต่เส้นที่คั่นกลาง
ระหว่างสิ่งที่เขาทําหรือทําไม่สําเร็จ

1009
01:16:12,073 --> 01:16:16,077
กับคนที่ร่ํารวย
ประสบความสําเร็จ และทรงเกียรติ

1010
01:16:16,077 --> 01:16:18,622
เส้นที่คั่นกลางมันบางมากจริง ๆ

1011
01:16:25,045 --> 01:16:28,506
"รอนนีจากไปแล้ว
ผมเลยกลับมาที่เวียนนา

1012
01:16:29,716 --> 01:16:31,593
มาดื่มด่ําบรรยากาศเมืองนี้อีกครั้ง

1013
01:16:31,593 --> 01:16:35,347
ระหว่างเขียนเรื่องของเขา
ลงในนิยายกึ่งอัตชีวประวัติ

1014
01:16:35,347 --> 01:16:37,515
ในที่สุด
ผมก็ได้นั่งคิดอย่างมีอิสระเสียที

1015
01:16:42,187 --> 01:16:43,730
แต่ไม่ใช่ที่ซาเคอร์นะ

1016
01:16:44,272 --> 01:16:46,483
ผมกลัวว่าพนักงานจะจําได้

1017
01:16:46,483 --> 01:16:51,529
เรื่องที่รอนนีทุบโต๊ะ
และที่ผมกึ่งลากกึ่งพยุงตัวเขาออกมา

1018
01:16:53,448 --> 01:16:56,117
เครื่องบินไปเมืองชเวฮาทของผมดีเลย์

1019
01:16:56,117 --> 01:16:59,871
ผมสุ่มเลือกโรงแรมมาแห่งหนึ่ง

1020
01:16:59,871 --> 01:17:02,916
ซึ่งมีพนักงานต้อนรับกะดึก
เป็นชายสูงวัย

1021
01:17:06,419 --> 01:17:10,090
เขามองดูผมกรอกข้อมูลเข้าพัก
อย่างเงียบ ๆ

1022
01:17:11,007 --> 01:17:16,346
แล้วก็พูดออกมา
ด้วยภาษาเยอรมันสําเนียงท้องถิ่น

1023
01:17:18,390 --> 01:17:21,601
'พ่อคุณเป็นคนดี' เขาว่างั้น

1024
01:17:21,601 --> 01:17:24,062
'คุณปฏิบัติต่อเขาอย่างน่าอัปยศ'''

1025
01:17:28,984 --> 01:17:32,779
ผมได้ยินซ้ําแล้วซ้ําเล่า

1026
01:17:32,779 --> 01:17:36,992
ว่าผมคาดคั้นคุณไม่พอ
ในประเด็นการทรยศ

1027
01:17:36,992 --> 01:17:42,038
ผมล้มเหลวในหน้าที่ผู้สัมภาษณ์
หรือผู้สอบสวน

1028
01:17:42,038 --> 01:17:48,169
ผมว่าประเด็นนี้
คุณเค้นได้หมดจนหยดสุดท้ายแล้วนะ

1029
01:17:48,169 --> 01:17:53,550
แต่ผมพร้อมตอบทุกคําถามที่คุณต้องการ
อย่างตรงไปตรงมาที่สุดเท่าที่ทําได้

1030
01:17:53,550 --> 01:17:56,261
หรือพวกเขาอยากให้คุณหลุดสะอื้นออกมา

1031
01:17:56,261 --> 01:18:00,181
ให้ร้องไห้เหรอ ทําได้นะ

1032
01:18:00,181 --> 01:18:02,225
ทําเหมือนเลียนเสียงนก

1033
01:18:03,602 --> 01:18:08,481
ผมไม่ขอเล่าเรื่อง
ชีวิตรักของผมอีกแล้วนะ

1034
01:18:08,481 --> 01:18:10,942
เป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะส่วนตัวมาก ๆ

1035
01:18:10,942 --> 01:18:14,988
ชีวิตรักผมไม่ได้ราบเรียบ
คุณน่าจะพอเดาได้

1036
01:18:14,988 --> 01:18:19,409
แต่ก็คลี่คลายด้วยตัวเองได้ดีในตอนจบ
เอาเป็นว่าอย่างนี้แล้วกัน

1037
01:18:21,494 --> 01:18:24,748
งั้นพวกเขาต้องการอะไรกันแน่

1038
01:18:25,624 --> 01:18:31,546
พวกเขาอยากมองว่าผมเป็นคนหลอกลวง

1039
01:18:32,923 --> 01:18:34,841
เป็นคนขี้โกหก

1040
01:18:34,841 --> 01:18:39,054
ใช้เสน่ห์เพื่อเอาเปรียบคนอื่น

1041
01:18:40,096 --> 01:18:42,849
และคงมองว่าผมทําร้ายลูก ๆ ตัวเองด้วย

1042
01:18:43,600 --> 01:18:46,394
พวกเขาอยากกระชากหน้ากากผม

1043
01:18:46,394 --> 01:18:50,273
แต่ผมต้องรู้ให้ได้ก่อนสิ
ว่าหลังหน้ากากนั้นคืออะไร

1044
01:18:51,441 --> 01:18:54,236
คุณเห็นทั้งหมดที่ผมเป็นอยู่แล้ว

1045
01:18:56,446 --> 01:18:59,574
{\an8}("เดอะ พิเจียน ทันเนิล
เรื่องราวชีวิตของผม")

1046
01:18:59,574 --> 01:19:04,329
{\an8}ทั้งหมดไม่ใช่เรื่องจริง
แต่เป็นจินตนาการ คุณว่าไว้อย่างนั้น

1047
01:19:07,332 --> 01:19:12,879
ในโลกแห่งจินตนาการที่ผมอยู่
ผมหยิบยกเรื่องราวจากโลกแห่งความจริง

1048
01:19:12,879 --> 01:19:14,381
มาแต่งเติมเป็นนิยาย

1049
01:19:15,340 --> 01:19:20,345
ผมเอาเรื่องที่ชอบ
ออกมาจากความจริงที่ผมเห็นรอบตัว

1050
01:19:21,846 --> 01:19:23,598
{\an8}("เดอะ ลุคกิ้ง กลาส วอร์"
กํากับโดย แฟรงค์ เพียร์สัน)

1051
01:19:23,598 --> 01:19:28,144
ผมไม่ได้ทําวีรกรรมกล้าหาญใดใด
อย่างที่เล่าไว้ในหนังสือ

1052
01:19:30,272 --> 01:19:35,068
ทําไมถึงบอกตั้งแต่ต้น
ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงล่ะ

1053
01:19:36,403 --> 01:19:39,489
สมมติเราทั้งสองคน
เห็นอุบัติเหตุรถชนกัน

1054
01:19:40,532 --> 01:19:43,326
แต่ละคนก็จะเข้าใจ
เรื่องที่เกิดขึ้นในแบบของตัวเอง

1055
01:19:44,286 --> 01:19:45,954
แล้วอะไรคือความจริง

1056
01:19:47,372 --> 01:19:52,168
ความจริงที่แท้รับรู้โดย
บุคคลที่สามที่ไม่ได้อยู่ที่นี่

1057
01:19:53,128 --> 01:19:56,381
นอกเหนือไปจากนั้นแล้ว
ความจริงขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล

1058
01:19:58,717 --> 01:20:03,138
บุคคลที่สามคือใคร
พระผู้เป็นเจ้าเหรอ

1059
01:20:03,138 --> 01:20:07,601
มีบันทึกความจริงที่แท้ทั้งหมดอยู่
ที่พวกเราไม่มีวันได้เห็น

1060
01:20:11,605 --> 01:20:15,942
งานของผมคือเขียนนิทานที่น่าเชื่อถือ

1061
01:20:15,942 --> 01:20:21,323
จากโลกที่ผมได้เข้าไปเยือน
หรือเข้ามาเยี่ยมเยือนตัวผม

1062
01:20:32,751 --> 01:20:35,795
การเดินทางของผมคือการจินตนาการ

1063
01:20:37,047 --> 01:20:39,758
การจินตนาการเพื่อหลีกหนีความจริง

1064
01:20:42,594 --> 01:20:45,472
การประกอบสร้างความวุ่นวายขึ้นมาใหม่

1065
01:20:47,098 --> 01:20:51,478
อย่างไม่เป็นระเบียบ
แต่เข้าใจได้ และมีแนวทางของตัวเอง

1066
01:20:52,938 --> 01:20:59,945
ไม่ได้ทําให้คนรู้สึก
อย่างที่รู้สึกกับเจมส์ บอนด์

1067
01:20:59,945 --> 01:21:01,446
"อยากให้เป็นฉันจัง"

1068
01:21:02,239 --> 01:21:07,285
แต่รู้สึกว่า "อย่าให้เป็นฉันเลย"

1069
01:21:17,295 --> 01:21:20,507
"ตอนผมเป็นสายลับใหม่ ๆ
ที่ยังไม่ประสีประสา

1070
01:21:20,507 --> 01:21:25,720
เป็นธรรมดาที่ผมจะเชื่อว่า
ความลับสุดยอดของชาติ

1071
01:21:25,720 --> 01:21:29,474
ถูกเก็บซ่อนไว้ใน
ตู้เซฟบิ่น ๆ สีเขียว

1072
01:21:29,474 --> 01:21:34,187
ที่ยัดไว้ตรงสุดทางเดิน
อันแสนคดเคี้ยวมืดทึม

1073
01:21:35,772 --> 01:21:38,692
บนชั้นบนสุดของตึกออฟฟิศ 54 บรอดเวย์

1074
01:21:39,985 --> 01:21:44,781
ในออฟฟิศส่วนตัว
ของหัวหน้าหน่วยข่าวกรอง

1075
01:21:46,700 --> 01:21:50,912
{\an8}ได้ยินมาว่ามีเอกสารลับสุดยอด

1076
01:21:50,912 --> 01:21:54,624
{\an8}ถึงขนาดที่ว่า
มีเพียงหัวหน้าเท่านั้นที่เคยเห็น

1077
01:21:57,961 --> 01:22:00,297
วันแห่งความเศร้าโศกมาเยือน

1078
01:22:00,297 --> 01:22:04,676
เมื่อถึงคราวที่ตึกจะถูกทุบทิ้ง

1079
01:22:07,304 --> 01:22:10,056
ตู้เซฟนั่นจะปลอดภัยมั้ยนะ

1080
01:22:10,056 --> 01:22:14,019
รถเครน ตะขอ คนงาน
จะนํามันออกมาอย่างปลอดภัย

1081
01:22:14,019 --> 01:22:17,731
เพื่อให้มันได้คงอยู่ต่อไปมั้ยนะ

1082
01:22:19,983 --> 01:22:24,195
เราได้ข้อสรุปอย่างไม่เต็มใจ
ว่าตู้เซฟต้องถูกเปิด"

1083
01:22:26,281 --> 01:22:28,533
ใครมีกุญแจ

1084
01:22:28,533 --> 01:22:30,744
"ที่แน่ ๆ หัวหน้าหน่วยไม่มี

1085
01:22:31,661 --> 01:22:34,664
เขาตัดสินใจแต่แรก
ว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับของในเซฟ

1086
01:22:36,207 --> 01:22:38,501
ถ้าไม่รู้ ก็ไม่เล่า"

1087
01:22:40,253 --> 01:22:41,588
ใช้ไม่ได้

1088
01:22:42,339 --> 01:22:44,090
เอาไปให้ช่างสะเดาะกุญแจ

1089
01:22:45,342 --> 01:22:48,553
"หน่วยข่าวกรองสะเดาะกุญแจมามากมาย

1090
01:22:48,553 --> 01:22:51,306
ดูเหมือนได้เวลาต้องสะเดาะอีกสักอัน"

1091
01:23:18,959 --> 01:23:20,752
"ไขออกแล้ว"

1092
01:23:22,754 --> 01:23:25,257
"ตู้เซฟว่างเปล่า

1093
01:23:26,007 --> 01:23:29,886
ไม่มีแม้แต่ความลับง่อย ๆ"

1094
01:23:30,720 --> 01:23:31,846
เดี๋ยวก่อน

1095
01:23:32,722 --> 01:23:37,769
หรือตู้เซฟเป็นตัวหลอก
เพื่อซ่อนห้องลับที่แท้จริง

1096
01:23:42,065 --> 01:23:45,151
"ตู้เซฟถูกค่อย ๆ งัดออกมาจากกําแพง

1097
01:23:47,404 --> 01:23:49,948
หัวหน้าพยายามมองด้านหลังตู้เซฟ

1098
01:23:52,492 --> 01:23:58,039
เขาดึงเอากางเกงเก่า ๆ หนาเตอะออกมา

1099
01:23:59,332 --> 01:24:01,209
มีป้ายติดอยู่ที่กางเกง

1100
01:24:01,877 --> 01:24:08,508
พร้อมข้อความที่บ่งชี้ว่า
กางเกงตัวนี้ถูกสวมโดยรูดอล์ฟ เฮสส์

1101
01:24:10,594 --> 01:24:14,180
รองผู้นําของอดอล์ฟ ฮิตเลอร์
ตอนที่เขามาเยือนสกอตแลนด์

1102
01:24:14,180 --> 01:24:18,476
เพื่อเจรจาสันติภาพแยกต่างหาก
กับดยุกแห่งแฮมิลตัน

1103
01:24:19,352 --> 01:24:24,691
เพราะเข้าใจผิดว่าดยุกเห็นด้วย
กับแนวคิดเผด็จการฟาสซิสต์"

1104
01:24:24,691 --> 01:24:26,776
(รองผู้นําของฮิตเลอร์
กระโดดร่มลงเยือนสกอตแลนด์)

1105
01:24:26,776 --> 01:24:29,738
(สันติภาพที่มโนไปเอง)

1106
01:25:01,061 --> 01:25:04,856
"ใต้ข้อความนั้นมีลายมือหวัด ๆ"

1107
01:25:09,361 --> 01:25:11,488
"ช่วยวิเคราะห์ที

1108
01:25:12,572 --> 01:25:18,662
เผื่อจะได้เข้าใจ
อุตสาหกรรมสิ่งทอของเยอรมนี"

1109
01:25:30,298 --> 01:25:36,096
นั่นคือเรื่องราวของคน
ที่มาจากอํานาจจักรวรรดินิยมที่ถดถอย

1110
01:25:36,096 --> 01:25:39,599
สําคัญตัวเองแบบผิด ๆ

1111
01:25:39,599 --> 01:25:44,437
พยายามปกป้องจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่
ยังเล่นเกมทําสงครามอยู่

1112
01:25:45,689 --> 01:25:51,194
ทั้งที่ในความเป็นจริง
เป็นแค่กลุ่มคนที่เหลือน้อยลงทุกที

1113
01:25:52,279 --> 01:25:54,364
ใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยความโหยหาอดีต

1114
01:25:55,782 --> 01:25:58,034
ถ้าคุณมองตัวเองในกระจก...

1115
01:25:59,661 --> 01:26:01,037
ทุกวันนี้น่ะเหรอ

1116
01:26:01,663 --> 01:26:05,917
ผมผ่อนปรนกับตัวเองมากขึ้นด้วยวัยนี้

1117
01:26:05,917 --> 01:26:10,964
ยอมรับตัวตนที่เคยเป็น
และที่ไม่เคยเป็น

1118
01:26:10,964 --> 01:26:13,758
เลยไม่ค่อยทุกข์ใจเท่าไหร่
ตอนส่องกระจก

1119
01:26:13,758 --> 01:26:16,052
ยกเว้นถ้ายังไม่สร่างเมาน่ะนะ

1120
01:26:16,887 --> 01:26:21,516
ผมเห็นคุณเป็น
กวีมากฝีมือคนหนึ่งที่ชิงชังตัวเอง

1121
01:26:21,516 --> 01:26:23,143
ว่างั้นก็ได้นะ

1122
01:26:24,644 --> 01:26:30,942
เพิ่งไม่กี่ปีมานี้เอง
ที่ผมรู้สึกเป็นอิสระ

1123
01:26:30,942 --> 01:26:33,987
ผมชอบเป็นในสิ่งที่ผมทําได้ดี

1124
01:26:33,987 --> 01:26:38,450
ไม่ได้หมายถึงแค่นักเขียนนะ
อันนั้นแค่บังเอิญ ผมหมายถึงการเขียน

1125
01:26:38,450 --> 01:26:42,621
ถ้าตัดชีวิตส่วนนี้ออกไป
ผมแทบไม่มีตัวตนเลย

1126
01:26:42,621 --> 01:26:45,957
เหมือนเป็นนักแสดงที่ไม่มีบท

1127
01:26:45,957 --> 01:26:51,922
การได้ทํางานเขียน
ผมเข้าใกล้คําว่าความสุขที่สุดแล้ว

1128
01:26:52,881 --> 01:26:54,841
ผมรักการเขียน

1129
01:26:55,717 --> 01:26:57,385
เป็นคนแบบนั้นแหละ

1130
01:26:58,303 --> 01:27:03,850
ไม่อยากจะอ้างแต่ขอหน่อยเถอะ
ว่าผมคือศิลปิน

1131
01:27:22,911 --> 01:27:27,374
(เดวิด คอร์นเวลล์ เสียชีวิต
เมื่อวันที่ 12 ธันวาคม ค.ศ. 2020)

1132
01:27:27,374 --> 01:27:31,211
(ขณะมีอายุได้ 89 ปี)

1133
01:31:51,721 --> 01:31:54,057
(ด้วยความระลึกถึง เจน คอร์นเวลล์)

1134
01:32:11,366 --> 01:32:13,285
บทบรรยายไทยโดย แพงสุดา ปัญญาธรรม