1
00:00:24,709 --> 00:00:27,834
(นางหงส์)

2
00:00:27,834 --> 00:00:29,418
(ทางเดินเท้าสาธารณะ)

3
00:00:29,418 --> 00:00:32,334
เออร์นี่ได้ปืนไรเฟิลเป็นของขวัญวันเกิด

4
00:00:32,334 --> 00:00:36,001
เขาจึงเอาปืนพร้อมกับกระสุนอีกหนึ่งกล่อง
ออกไปลองดูว่าจะฆ่าอะไรได้บ้าง

5
00:00:36,001 --> 00:00:37,293
ที่นอกบ้านเรย์มอนด์

6
00:00:37,293 --> 00:00:40,709
เขายกนิ้วสองนิ้วสอดเข้าไปในปาก
ก่อนจะเป่าเป็นเสียงหวีดหวิวยาว

7
00:00:41,501 --> 00:00:44,376
เรย์มอนด์เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเออร์นี่
บ้านเขาอยู่ห่างกันแค่สี่หลัง

8
00:00:44,376 --> 00:00:46,501
เขายกปืนไรเฟิลขึ้นเหนือหัว

9
00:00:46,501 --> 00:00:49,418
"อุวะ!" เรย์มอนด์อุทาน
"เอาไปเล่นกันได้สนุกละทีนี้!"

10
00:00:50,376 --> 00:00:53,626
แล้วเด็กหนุ่มทั้งสองคนก็ออกเดินทาง
นี่เป็นเช้าวันเสาร์เดือนพฤษภาคม

11
00:00:53,626 --> 00:00:55,668
ดอกต้นเชสนัทบานอยู่เต็มต้น

12
00:00:55,668 --> 00:00:58,209
และฮอว์ธอร์นก็ออกดอกขาวพราวรั้วพุ่ม

13
00:00:58,209 --> 00:01:01,126
ขณะที่เออร์นี่กับเรย์มอนด์
เดินไปตามทางแคบๆ เลียบพุ่มไม้

14
00:01:01,126 --> 00:01:03,209
สองคนนั้นก็ยิงนกทุกตัวที่เตะตาพวกเขา

15
00:01:03,209 --> 00:01:06,126
นกบูลฟินช์ นกกระจอกพุ่ม
นกคอขาวน้อย นกจาบปีกอ่อน

16
00:01:06,126 --> 00:01:09,251
กว่าจะเดินไปถึงทางรถไฟ
ก็มีนกตัวเล็กตัวน้อย 14 ตัว

17
00:01:09,251 --> 00:01:10,834
ถูกร้อยเชือกไว้เป็นพวง

18
00:01:11,668 --> 00:01:14,834
"ดู!" เออร์นี่กระซิบพลางยกแขนยาวๆ ขึ้นชี้
"ตรงนั้น!"

19
00:01:14,834 --> 00:01:16,751
เลยพุ่มไม้ไปมีเด็กชายตัวเล็กๆ เงยมอง

20
00:01:16,751 --> 00:01:19,418
ลอดกิ่งไม้ยืนต้นตายผ่านกล้องส่องทางไกล

21
00:01:19,418 --> 00:01:21,084
"วัตสัน! ไอ้เบื้อกนั่น"

22
00:01:22,584 --> 00:01:24,459
ปีเตอร์ วัตสันร่างเล็กผอมบาง

23
00:01:24,459 --> 00:01:27,501
หน้ามีกระและสวมแว่นตาเลนส์หนาเตอะ

24
00:01:27,501 --> 00:01:28,834
เขาเป็นนักเรียนที่เก่งมาก

25
00:01:28,834 --> 00:01:31,709
จนได้เลื่อนชั้นเป็นซีเนียร์แล้ว
ทั้งที่เพิ่งอายุ 13 ปี

26
00:01:31,709 --> 00:01:34,543
เขาชอบดนตรีและเล่นเปียโนได้ดี

27
00:01:34,543 --> 00:01:37,126
เขาเล่นกับใครไม่เก่งนัก
เป็นเด็กเงียบๆ สุภาพเรียบร้อย

28
00:01:39,043 --> 00:01:42,293
สองเด็กหนุ่มตัวใหญ่กว่า
ค่อยๆ ย่องเข้าไปหาเด็กชายตัวเล็ก

29
00:01:44,293 --> 00:01:46,793
เขาไม่ทันเห็นสองคนนั้น
เพราะตายังมองกล้องส่องทางไกล

30
00:01:46,793 --> 00:01:49,459
และกําลังจดจ่อกับสิ่งที่ดูอยู่

31
00:01:50,459 --> 00:01:52,834
"ยกมือขึ้น!" เออร์นี่ตะโกนพร้อมเล็งปืน

32
00:01:52,834 --> 00:01:54,501
ปีเตอร์ วัตสันสะดุ้ง

33
00:01:56,501 --> 00:01:59,168
เขามองลอดแว่นมายังผู้บุกรุกทั้งสอง

34
00:01:59,168 --> 00:02:01,501
"เร็วสิ!" เออร์นี่ตะโกน "ยกมือขึ้น!"

35
00:02:01,501 --> 00:02:02,918
ปีเตอร์ วัตสันยืนนิ่ง

36
00:02:02,918 --> 00:02:05,709
มือทั้งสองข้างถือกล้องส่องทางไกลไว้ข้างหน้า

37
00:02:05,709 --> 00:02:07,543
เขามองเรย์มอนด์กับเออร์นี่

38
00:02:07,543 --> 00:02:11,126
เขาไม่ได้กลัว
แต่ก็ฉลาดพอที่จะไม่ทําอะไรโง่ๆ กับสองคนนี้

39
00:02:11,126 --> 00:02:13,751
เขาทนถูกสองคนนั้นกลั่นแกล้งมาหลายปี

40
00:02:13,751 --> 00:02:14,876
ยกมือขึ้น

41
00:02:14,876 --> 00:02:16,834
นั่นเป็นวิธีเดียวที่สมเหตุสมผล

42
00:02:16,834 --> 00:02:19,751
เรย์มอนด์ก้าวขึ้นมาด้านหน้า
ก่อนจะกระชากกล้องส่องทางไกลไป

43
00:02:19,751 --> 00:02:21,668
"แอบดูใครอยู่" เขาถามลั่น

44
00:02:21,668 --> 00:02:23,959
ปีเตอร์ วัตสันชั่งใจวัดความเป็นไปได้

45
00:02:23,959 --> 00:02:26,751
หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีก็ได้
แต่พวกนั้นจะจับเขาได้อย่างรวดเร็ว

46
00:02:26,751 --> 00:02:29,334
ตะโกนเรียกคนช่วยไปก็ไม่มีใครได้ยิน

47
00:02:29,334 --> 00:02:31,584
ดังนั้นเขาจึงได้แต่ทําใจเย็น

48
00:02:31,584 --> 00:02:33,959
และพยายามเจรจาให้หลุดจากสถานการณ์นี้

49
00:02:33,959 --> 00:02:36,418
"ฉันดูนกหัวขวานคอเขียวอยู่" ปีเตอร์ตอบ

50
00:02:36,418 --> 00:02:39,668
"อะไรนะ"
"นกหัวขวานคอเขียวตัวผู้" ไพคัส ไวไรดัส

51
00:02:39,668 --> 00:02:43,001
"มันพยายามเจาะลําต้นไม้ตายซาก หาหนอนกิน"

52
00:02:43,001 --> 00:02:45,084
"มันอยู่ไหน" เออร์นี่พูดพลางยกปืนขึ้น

53
00:02:45,084 --> 00:02:47,376
"ฉันจะยิงมัน!" "ไม่ได้ยิงหรอก" ปีเตอร์ตอบ

54
00:02:47,376 --> 00:02:50,459
ขณะที่มองพวงซากนกที่เรย์มอนด์สะพายไหล่มา

55
00:02:50,459 --> 00:02:54,001
"นกบินหนีไปตั้งแต่นายตะโกนลั่น
นกหัวขวานมันตื่นคนมาก"

56
00:02:59,834 --> 00:03:01,668
เรย์มอนด์กระซิบข้างหูเออร์นี่

57
00:03:01,668 --> 00:03:04,126
เออร์นี่ตบต้นขาฉาด "คิดได้!"

58
00:03:04,126 --> 00:03:06,918
เขาวางปืนลงบนพื้น
ก่อนจะย่างสามขุมเข้าหาเด็กร่างเล็ก

59
00:03:06,918 --> 00:03:08,376
เขาจับเด็กทุ่มลงกับพื้น

60
00:03:08,376 --> 00:03:11,251
เรย์มอนด์ควักเชือกออกมาตัด

61
00:03:11,251 --> 00:03:13,459
เขามัดมือของปีเตอร์เข้าด้วยกัน

62
00:03:13,459 --> 00:03:15,043
"มัดขาด้วย" เรย์มอนด์บอก

63
00:03:15,043 --> 00:03:17,793
ปีเตอร์ วัตสันดิ้นและโดนต่อยท้อง

64
00:03:17,793 --> 00:03:19,584
เล่นเอาซะจุก จากนั้นเขาก็นอนนิ่ง

65
00:03:19,584 --> 00:03:22,084
เด็กโตทั้งสองเอาเชือกมามัดข้อเท้าเขาไว้

66
00:03:22,084 --> 00:03:23,626
แล้วพันเข้าด้วยกันเหมือนไก่

67
00:03:23,626 --> 00:03:25,168
เออร์นี่หยิบปืนขึ้นมาอีกครั้ง

68
00:03:25,168 --> 00:03:28,418
ก่อนจะแบกเด็กคนนั้นไปยังทางรถไฟ

69
00:03:28,418 --> 00:03:30,459
ปีเตอร์ วัตสันปิดปากเงียบกริบ

70
00:03:30,459 --> 00:03:33,334
ไม่ว่าสองคนนั้นคิดจะทําอะไร
พูดไปยังไงก็ไม่ช่วย

71
00:03:33,334 --> 00:03:35,251
เขาโดนลากไปจนถึงริมทาง

72
00:03:35,251 --> 00:03:38,418
ก่อนจะจับให้นอนราบยาวกับทางรถไฟ
ทางรถไฟตรงนี้

73
00:03:40,418 --> 00:03:41,626
ทางรถไฟตรงนี้เลย

74
00:03:41,626 --> 00:03:44,626
เรื่องนี้เกิดขึ้นกับผมเมื่อ 27 ปีก่อน
ผมชื่อปีเตอร์ วัตสัน

75
00:03:46,209 --> 00:03:47,793
"เอาเชือกมาอีก" เออร์นี่พูด

76
00:03:51,876 --> 00:03:53,959
เมื่อมัดเสร็จ ปีเตอร์ก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

77
00:03:53,959 --> 00:03:55,709
ถูกมัดแน่นอยู่ระหว่างรางสองข้าง

78
00:03:55,709 --> 00:03:58,459
ส่วนเดียวที่ยังขยับได้คือศีรษะกับเท้า

79
00:03:58,459 --> 00:04:01,376
เออร์นี่กับเรย์มอนด์ถอยไปชื่นชมผลงานตัวเอง

80
00:04:01,376 --> 00:04:03,376
"เราทําได้ดีว่ะ" เออร์นี่พูด

81
00:04:03,376 --> 00:04:06,334
"นี่คือการฆาตกรรม"
เด็กชายที่นอนระหว่างรางสองข้างพูด

82
00:04:06,334 --> 00:04:08,334
"ก็ยังไม่แน่" เออร์นี่ตอบ

83
00:04:08,334 --> 00:04:10,376
"ขึ้นกับว่าใต้รถไฟมีช่องว่างสูงแค่ไหน"

84
00:04:10,376 --> 00:04:13,126
"ถ้านายนอนลงไปราบๆ อาจจะรอดก็ได้"

85
00:04:14,584 --> 00:04:18,001
เด็กโตทั้งสองปีนขึ้นคันดินไปนั่งซุ่มหลังพุ่มไม้

86
00:04:18,001 --> 00:04:20,209
เออร์นี่ควักบุหรี่ออกมาหนึ่งซอง ทั้งสองสูบด้วยกัน

87
00:04:20,209 --> 00:04:22,501
ปีเตอร์ วัตสันรู้ว่ายังไงพวกนั้นก็ไม่ปล่อยเขา

88
00:04:22,501 --> 00:04:24,501
สองคนนั้นเป็นเด็กบ้าอันตราย

89
00:04:24,501 --> 00:04:27,043
เป็นเด็กบ้าอันตรายที่โง่เง่าแท้ๆ

90
00:04:27,043 --> 00:04:29,876
"ฉันต้องพยายามตั้งสติแล้วคิดหาทาง"
ปีเตอร์บอกตัวเอง

91
00:04:29,876 --> 00:04:32,084
เขานอนนิ่ง ชั่งใจคิดหาโอกาสรอด

92
00:04:32,084 --> 00:04:34,043
ส่วนที่สูงสุดในหัวคือจมูก

93
00:04:34,043 --> 00:04:37,793
เขาประมาณว่าจมูก
น่าจะเลยรางขึ้นไปประมาณสี่นิ้ว

94
00:04:37,793 --> 00:04:40,418
มันสูงเกินไปไหม
ก็ยากจะคะเน ถ้าเป็นหัวรถจักรดีเซล

95
00:04:40,418 --> 00:04:43,584
หัวของเขาพิงอยู่กับส่วนกรวด
ระหว่างไม้หมอนรถไฟสองท่อน

96
00:04:43,584 --> 00:04:45,918
เขาต้องพยายามกดหัวลงไปให้ต่ํากว่าเดิม

97
00:04:45,918 --> 00:04:48,793
เขาเริ่มขยับหัวหันซ้ายขวา ดันกรวดออก

98
00:04:48,793 --> 00:04:51,626
และค่อยๆ ทําจนเป็นหลุมลึกลงไปเรื่อยๆ

99
00:04:51,626 --> 00:04:54,043
ที่สุดแล้วคิดว่าน่าจะลดความสูงหัวได้สองนิ้ว

100
00:04:54,043 --> 00:04:56,084
แค่นั้นน่าจะพอ แต่ส่วนเท้าล่ะ

101
00:04:56,084 --> 00:04:59,043
เขากดปลายเท้าลงไปเหมือนนักบัลเลต์
จนเท้าแทบจะราบติดกับพื้น

102
00:04:59,043 --> 00:05:00,834
แล้วรอให้รถไฟมา

103
00:05:00,834 --> 00:05:04,501
ช่วงหนึ่งเขานึกสงสัยว่า
รถไฟจะทําให้เกิดภาวะสุญญากาศ

104
00:05:04,501 --> 00:05:07,626
ตอนที่มันแล่นไปเหนือร่าง
และดูดตัวเขาให้ลอยขึ้นไหม ก็อาจเป็นได้

105
00:05:07,626 --> 00:05:09,209
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาต้องตั้งสติ

106
00:05:09,209 --> 00:05:12,043
กับการกดร่างให้ติดพื้นให้ได้มากที่สุด

107
00:05:12,043 --> 00:05:15,918
"อย่าหมดแรง เกร็งตัวแข็งและกดร่างไว้กับพื้น"

108
00:05:15,918 --> 00:05:18,126
ปีเตอร์นอนมองฟ้าสีขาวด้านบน

109
00:05:18,126 --> 00:05:21,001
ที่มีเมฆคิวมูลัสฟูฟ่องหย่อมเดียวลอยอยู่ช้าๆ

110
00:05:21,001 --> 00:05:22,834
เครื่องบินแล่นตัดผ่านเมฆ

111
00:05:22,834 --> 00:05:25,084
เครื่องบินปีกเดี่ยวสูงตัวเครื่องสีแดง

112
00:05:25,084 --> 00:05:29,251
น่าจะเป็นเครื่องรุ่นไพเพอร์คับเก่า
เขามองจนกระทั่งมันลับตาไป

113
00:05:29,251 --> 00:05:30,418
แต่แล้ว จู่ๆ

114
00:05:30,418 --> 00:05:34,334
เขาก็ได้ยินเสียงสั่นลั่นประหลาด
ดังมาจากรางคู่ที่ขนาบสองข้างลําตัว

115
00:05:34,334 --> 00:05:37,543
เสียงสั่นนั้นเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
เหมือนเสียงกระซิบหึ่งหวิว

116
00:05:37,543 --> 00:05:40,418
ราวกับส่งต่อกันมาตามรางจากที่ไกลแสนไกล

117
00:05:46,168 --> 00:05:48,918
ปีเตอร์โงหัวมองไปตามรางรถไฟ

118
00:05:48,918 --> 00:05:51,168
ที่ทอดตัวยาวไกลไปราวๆ กิโลครึ่ง

119
00:05:51,168 --> 00:05:52,209
แล้วก็เห็นขบวน

120
00:05:52,209 --> 00:05:55,168
ตอนแรกเห็นเป็นแค่จุดดําเล็กๆ
แต่ในเวลาไม่กี่วินาทีที่โงหัวอยู่นั้น

121
00:05:55,168 --> 00:05:56,793
จุดดําใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

122
00:05:56,793 --> 00:05:59,251
เริ่มมีรูปมีร่างและไม่ใช่แค่จุดอีกต่อไป

123
00:05:59,251 --> 00:06:02,543
แต่กลับกลายเป็นทรงสี่เหลี่ยมใหญ่
ด้านหน้ามู่ทู่ของเครื่องยนต์ดีเซล

124
00:06:02,543 --> 00:06:04,876
ปีเตอร์กลับนอนราบและกดหัวแรงๆ

125
00:06:04,876 --> 00:06:07,001
ลงไปในหลุมตื้นที่ทําเอาไว้ในกองกรวด

126
00:06:07,001 --> 00:06:08,543
เขากดปลายเท้าให้ราบด้วย

127
00:06:08,543 --> 00:06:11,584
แล้วหลับตาปี๋และกดร่างแน่นกับพื้น

128
00:06:11,584 --> 00:06:14,459
รถไฟแล่นมาพร้อมกับเสียงอึกทึกครึกโครม

129
00:06:14,459 --> 00:06:16,168
เหมือนปืนลั่นเหนือหัวเขา

130
00:06:16,168 --> 00:06:18,876
แต่พร้อมกับเสียงลั่นนั้นก็มีลมซู่ซัดแรง

131
00:06:18,876 --> 00:06:22,293
อย่างกับพายุเฮอร์ริเคน
พัดเข้ารูจมูกเข้าไปจนถึงปอด

132
00:06:22,293 --> 00:06:25,084
เสียงดังกัมปนาท ลมซัดจนแทบหายใจไม่ได้

133
00:06:25,084 --> 00:06:27,168
เขารู้สึกเหมือนถูกกินทั้งเป็น

134
00:06:27,168 --> 00:06:31,126
ถูกกลืนร่างลงท้องของ
ปีศาจยักษ์ร้ายแสนเกรี้ยวกราด

135
00:06:31,126 --> 00:06:33,334
แต่แล้วทุกอย่างก็จบลง รถไฟผ่านไปแล้ว

136
00:06:34,043 --> 00:06:36,501
ปีเตอร์ วัตสันลืมตาขึ้นเห็นท้องฟ้าสีขาว

137
00:06:36,501 --> 00:06:39,084
กับก้อนเมฆปุยขาวที่ยังลอยอยู่บนนั้น

138
00:06:39,084 --> 00:06:41,626
จบสิ้นกันที เขาผ่านมันมาได้แล้ว

139
00:06:48,168 --> 00:06:49,834
- ตัดเชือก
- เออร์นี่บอก

140
00:06:49,834 --> 00:06:52,709
เรย์มอนด์ตัดเชือกที่มัดตัวปีเตอร์ไว้กับราง

141
00:06:52,709 --> 00:06:55,126
"ตัดแค่ขา มัดมือมันเอาไว้"

142
00:06:55,126 --> 00:06:57,501
เรย์มอนด์ตัดเชือกที่มัดข้อเท้าเขาเอาไว้

143
00:06:57,501 --> 00:07:00,626
"แกยังเป็นนักโทษเรา" เออร์นี่บอก

144
00:07:00,626 --> 00:07:04,668
เด็กโตสองคนบังคับให้ปีเตอร์ วัตสัน
เดินลัดทุ่งไปทางทะเลสาบ

145
00:07:04,668 --> 00:07:07,376
ข้อมือของนักโทษยังถูกมัดเข้าไว้ด้วยกันด้านหน้า

146
00:07:07,376 --> 00:07:09,459
เออร์นี่ถือปืนไว้ในมือข้างที่ว่าง

147
00:07:09,459 --> 00:07:12,459
และเรย์มอนด์ก็ถือกล้องส่องทางไกล
ที่ยึดไปจากปีเตอร์

148
00:07:16,084 --> 00:07:17,501
ทะเลสาบทอดตัวเป็นทรงยาวแคบ

149
00:07:17,501 --> 00:07:19,834
มีต้นหลิวสูงใหญ่ขึ้นอยู่ริมตลิ่ง

150
00:07:19,834 --> 00:07:21,709
น้ําตรงกลางทะเลสาบใสแจ๋ว

151
00:07:21,709 --> 00:07:24,251
แต่บริเวณใกล้ฝั่งมีดงธูปฤาษีขึ้นเต็ม

152
00:07:24,251 --> 00:07:27,001
"เอาละ" เออร์นี่พูด "ฉันว่าเราทํายังงี้กัน"

153
00:07:27,001 --> 00:07:29,043
"แกจับมือมัน ฉันจะอุ้มเท้า

154
00:07:29,043 --> 00:07:33,043
เราจะเหวี่ยงมันไปให้ไกลที่สุด
ให้ข้ามพงหญ้าหมกโคลนนี้ไปเลย"

155
00:07:33,043 --> 00:07:35,751
"นั่น!" เรย์มอนด์ขัดจังหวะ
"ตรงนั้น! ยิงมันเลย"

156
00:07:35,751 --> 00:07:37,793
ปีเตอร์ วัตสันหันไปมองและเห็นทันที

157
00:07:37,793 --> 00:07:40,834
รังนกที่สร้างจากต้นกกและไม้พุ่มต่างๆ

158
00:07:40,834 --> 00:07:43,043
จนสูงเหนือน้ําถึงสองฟุต

159
00:07:43,043 --> 00:07:47,293
ที่เหนือรังนั้นมีหงส์ขาวแสนสง่านั่งอยู่
ราวกับเป็นนางพญาแห่งทะเลสาบ

160
00:07:47,293 --> 00:07:50,834
มันหันมาทางเด็กๆ
จับตามองด้วยความระแวดระวัง

161
00:07:50,834 --> 00:07:53,293
"อุบ๊ะ!" เรย์มอนด์ร้อง "สวยจริงๆ!"

162
00:07:53,293 --> 00:07:56,834
เออร์นี่ปล่อยแขนนักโทษและยกปืนขึ้นประทับบ่า

163
00:07:56,834 --> 00:08:00,418
"ที่นี่... เป็นอุทยานนกนะ" ปีเตอร์ละล่ําละลัก

164
00:08:00,418 --> 00:08:02,334
"อะไรนะ" เออร์นี่ถาม

165
00:08:02,334 --> 00:08:05,584
ปีเตอร์รู้สึกถึงไฟโกรธที่ค่อยๆ ลุกโชนขึ้นในใจ

166
00:08:05,584 --> 00:08:07,376
เขาพยายามพูดด้วยน้ําเสียงเรียบที่สุด

167
00:08:07,376 --> 00:08:09,793
"หงส์เป็นนกที่ได้รับการอนุรักษ์มากที่สุดในอังกฤษ

168
00:08:09,793 --> 00:08:13,334
ห้ามคนยิงหงส์ที่กกรังอยู่
อาจจะกกลูกหงส์อยู่ก็ได้"

169
00:08:13,334 --> 00:08:16,626
"อย่ายิงเลย ยิงไม่ได้นะ
ขอร้องละ อย่ายิง! หยุดนะ!"

170
00:08:18,209 --> 00:08:20,376
กระสุนยิงโดนหัวอันสวยสง่าของเจ้าหงส์

171
00:08:20,376 --> 00:08:23,543
และคอขาวยาวของมัน
ค่อยๆ เอนซบตกอยู่ข้างรัง

172
00:08:33,918 --> 00:08:34,751
เปิดสิ

173
00:08:47,751 --> 00:08:50,126
"ตัดเชือกมัดมือมัน เรย์มอนด์
มันเป็นหมาเก็บเนื้อ"

174
00:08:50,126 --> 00:08:53,084
เรย์มอนด์ตัดเชือกที่มัดข้อมือเด็กชายตัวน้อยไว้

175
00:08:53,084 --> 00:08:54,251
"ไปเก็บมา!"

176
00:08:54,251 --> 00:08:55,543
"ขอปฏิเสธ" ผมตอบ

177
00:08:56,376 --> 00:08:59,501
เออร์นี่แบมือตบหน้าปีเตอร์ วัตสันอย่างแรง

178
00:08:59,501 --> 00:09:02,168
เลือดกําเดาเริ่มไหลออกมาจากรูจมูกหนึ่ง

179
00:09:02,168 --> 00:09:05,834
"ลองปฏิเสธอีกรอบสิ ฉันสาบานว่า

180
00:09:05,834 --> 00:09:08,751
จะเลาะฟันหน้าขาวๆ ของแกออกให้หมด

181
00:09:08,751 --> 00:09:10,876
ทั้งฟันบนฟันล่าง เข้าใจไหม"

182
00:09:10,876 --> 00:09:11,918
ปีเตอร์ไม่ตอบว่าอะไร

183
00:09:11,918 --> 00:09:14,209
"ตอบมา!" เออร์นี่ตะคอก "แกเข้าใจรึเปล่า"

184
00:09:14,209 --> 00:09:16,959
"เข้าใจ" ปีเตอร์ วัตสันตอบเบาๆ "ฉันเข้าใจ"

185
00:09:17,834 --> 00:09:19,668
น้ําตาไหลอาบแก้มของปีเตอร์

186
00:09:19,668 --> 00:09:22,084
ขณะที่เขาเดินลงตลิ่งไปจนถึงฝั่งน้ํา

187
00:09:22,084 --> 00:09:25,751
เขาลุยไปจนถึงซากหงส์
ใช้ทั้งสองมือประคองมันขึ้นมาอย่างอ่อนโยน

188
00:09:25,751 --> 00:09:29,293
ข้างใต้ร่างนั้นมีลูกหงส์จิ๋วสองตัว
ร่างของมันยังเป็นขนอุยสีเทาทั้งตัว

189
00:09:29,293 --> 00:09:31,668
ลูกนกตกใจเบียดกันอยู่ที่กลางรัง

190
00:09:31,668 --> 00:09:34,001
"มีไข่ไหม" เออร์นี่ตะโกนมาจากริมฝั่ง

191
00:09:38,668 --> 00:09:41,043
"ไม่มี" ปีเตอร์ตอบ "ไม่มีอะไรเลย"

192
00:09:46,251 --> 00:09:48,918
เขาอุ้มซากหงส์กลับไปที่ริมทะเลสาบ

193
00:09:48,918 --> 00:09:52,793
ค่อยๆ วางมันลงกับพื้น
ก่อนจะยืนแล้วหันหน้าไปหาเด็กโตสองคนนั้น

194
00:09:52,793 --> 00:09:56,084
ดวงตาที่ยังฉ่ําน้ําตาเจิดจ้าด้วยความโกรธ

195
00:09:56,084 --> 00:09:58,584
"พวกนายน่าจะเป็นฝ่ายที่ตายมากกว่า" เขาพูด

196
00:09:58,584 --> 00:10:02,084
เออร์นี่เหมือนจะผงะไปนิด แต่เขาก็ทําใจได้ไว

197
00:10:02,084 --> 00:10:05,251
ประกายวาวอันตรายเต้นอยู่ในดวงตาดําสนิท

198
00:10:07,543 --> 00:10:09,043
"ขอยืมมีดหน่อย เรย์มอนด์"

199
00:10:11,668 --> 00:10:14,584
นกมีข้อต่อ ณ จุดที่ปีกติดกับลําตัว

200
00:10:14,584 --> 00:10:18,168
เออร์นี่สอดมีดเข้าไปตรงข้อต่อนั้น
และตัดเอ็นออก

201
00:10:18,168 --> 00:10:19,918
มีดเล่มนั้นคมกริบ ตัดได้ดี

202
00:10:19,918 --> 00:10:22,376
ไม่นานปีกก็หลุดออกจากร่างเป็นชิ้นเดียว

203
00:10:22,376 --> 00:10:25,126
เออร์นี่พลิกซากหงส์มาตัดปีกอีกข้าง

204
00:10:25,126 --> 00:10:27,709
"เชือก" เขาพูดพลางแบมือไปทางเรย์มอนด์

205
00:10:30,251 --> 00:10:32,584
เออร์นี่ตัดเชือกแปดเส้น
แต่ละเส้นยาวประมาณหนึ่งหลา

206
00:10:32,584 --> 00:10:36,043
เขามัดเชือกแต่ละเส้นเข้ากับขอบบนของปีกยักษ์

207
00:10:36,043 --> 00:10:37,376
"กางแขนออก"

208
00:10:40,668 --> 00:10:43,126
ปีเตอร์ วัตสันยืนกลางแดดจ้าข้างทะเลสาบ

209
00:10:43,126 --> 00:10:44,751
ในเช้าเดือนพฤษภาคมที่อากาศสดใส

210
00:10:44,751 --> 00:10:47,168
ปีกยักษ์ไร้เรี่ยวแรง ขาวแต่เปื้อนเลือดเล็กน้อย

211
00:10:47,168 --> 00:10:49,543
ห้อยต่องแต่งน่าเกลียดอยู่ข้างตัว

212
00:10:49,543 --> 00:10:52,668
เออร์นี่ปรบมือเข้าด้วยกัน
พลางเต้นสลับเท้าสนุกบนผืนหญ้า

213
00:10:59,668 --> 00:11:01,918
"พอใจหรือยัง" ปีเตอร์ วัตสันถาม

214
00:11:01,918 --> 00:11:04,543
"หงส์พูดไม่ได้" เออร์นี่ตอบ

215
00:11:04,543 --> 00:11:08,626
ทั้งสามเดินดุ่มเลียบฝั่งทะเลสาบ
จนไปถึงต้นหลิวสูงใหญ่ต้นหนึ่ง

216
00:11:08,626 --> 00:11:10,834
กิ่งก้านของมันห้อยโน้มจากยอดสูง

217
00:11:10,834 --> 00:11:13,376
จนแทบจะแตะผิวน้ําในทะเลสาบได้

218
00:11:14,126 --> 00:11:15,751
"สิ่งที่แกต้องทํานะ ไอ้คุณหงส์

219
00:11:15,751 --> 00:11:18,001
คือปีนขึ้นไปให้ถึงยอด และพอแกขึ้นไปถึง

220
00:11:18,001 --> 00:11:20,376
แกจะต้องกางปีกแล้วบินออกมา!"

221
00:11:20,376 --> 00:11:22,293
"สุดยอด!" เรย์มอนด์ตะโกน

222
00:11:22,293 --> 00:11:23,793
ความคิดว่าถ้าขึ้นไปอยู่ที่สูงได้

223
00:11:23,793 --> 00:11:26,959
จะพ้นเงื้อมมือเจ้าเด็กตัวป่วนเหล่านี้
ยั่วยวนใจของปีเตอร์มาก

224
00:11:26,959 --> 00:11:29,126
ถ้าขึ้นไปแล้ว เขาจะอยู่บนนั้น

225
00:11:29,126 --> 00:11:31,668
เขาคิดว่าทั้งคู่คงไม่คิดจะปีนตามเขาไปอีก

226
00:11:31,668 --> 00:11:34,126
และถ้าตาม เขาก็สามารถปีนหนีไปตามกิ่งเล็กๆ

227
00:11:34,126 --> 00:11:36,376
ที่จะไม่อาจรับน้ําหนักของเด็กโตสองคนได้

228
00:11:36,376 --> 00:11:40,334
ต้นหลิวนั้นปีนง่าย มีกิ่งเตี้ยๆ ให้ช่วยเริ่มปีน

229
00:11:40,334 --> 00:11:42,334
"ขึ้นไปอีก!" เออร์นี่ตะโกน "ไปเรื่อยๆ!"

230
00:11:42,334 --> 00:11:45,584
ในที่สุดปีเตอร์ วัตสัน
ก็ไปถึงจุดที่เขาปีนขึ้นอีกไม่ได้แล้ว

231
00:11:45,584 --> 00:11:48,709
เท้าของเขาเหยียบอยู่บนกิ่งที่หนาเท่ากับข้อมือคน

232
00:11:48,709 --> 00:11:51,209
และกิ่งนี้ก็ยืดยาวไปเหนือทะเลสาบ

233
00:11:51,209 --> 00:11:53,084
ก่อนที่จะโน้มต่ําอย่างงดงาม

234
00:11:53,084 --> 00:11:55,126
เขายืนพักหลังจากที่ปีนมานาน

235
00:11:55,126 --> 00:11:58,751
เขาอยู่สูงมาก สูงจากพื้นอย่างน้อย 15 เมตร
เขามองไม่เห็นเด็กสองคนนั้นแล้ว

236
00:11:58,751 --> 00:12:01,459
พวกนั้นไม่ได้ยืนอยู่ที่ใต้ต้นหลิว

237
00:12:01,459 --> 00:12:02,709
"ทีนี้ ฟังให้ดี!"

238
00:12:02,709 --> 00:12:04,626
สองคนนั้นเดินไปไกลจากต้นหลิว

239
00:12:04,626 --> 00:12:08,043
ถึงจุดที่มองเห็นเด็กชายตัวน้อยที่ยอดไม้

240
00:12:08,043 --> 00:12:09,376
เมื่อก้มมองพวกนั้นอีกที

241
00:12:09,376 --> 00:12:11,626
ปีเตอร์ วัตสันถึงได้รู้ว่า

242
00:12:11,626 --> 00:12:13,376
ใบของต้นหลิวนั้นเรียวและบางแค่ไหน

243
00:12:13,376 --> 00:12:15,334
มันแทบไม่ช่วยบังอะไรได้เลย

244
00:12:15,334 --> 00:12:17,376
"เดินออกไปตามกิ่งได้!"

245
00:12:17,376 --> 00:12:21,334
"เดินไปเรื่อยๆ จนกว่าจะอยู่เหนือน้ําโคลน
แล้วกางปีกบินเลย!"

246
00:12:21,334 --> 00:12:23,168
ปีเตอร์ วัตสันไม่ขยับ

247
00:12:23,168 --> 00:12:26,168
เขาจับตามองร่างคนที่เห็นไกลๆ ในทุ่งด้านล่าง

248
00:12:26,168 --> 00:12:28,709
ทั้งคู่ก็ยืนเกือบนิ่งมองเขาเช่นกัน

249
00:12:28,709 --> 00:12:30,001
"ฉันจะนับถึงสิบ

250
00:12:30,001 --> 00:12:33,793
ถ้าไม่กางปีกบินออกไป ฉันจะยิงให้ร่วง"

251
00:12:33,793 --> 00:12:36,334
"เท่ากับวันนี้จะยิงหงส์ได้สองตัว"

252
00:12:36,334 --> 00:12:37,793
"เอาละนะ"

253
00:12:37,793 --> 00:12:43,584
"หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก!"

254
00:12:43,584 --> 00:12:48,043
ปีเตอร์ วัตสันยังยืนนิ่งที่สุด
จากนี้ไม่มีอะไรทําให้เขาขยับได้แล้ว

255
00:12:48,043 --> 00:12:51,418
"เจ็ด แปด เก้า สิบ!"

256
00:12:51,418 --> 00:12:53,959
ปีเตอร์ วัตสันเห็นปืนถูกยกขึ้นประทับบ่า

257
00:12:53,959 --> 00:12:55,418
ชี้ตรงมาทางเขา

258
00:12:55,418 --> 00:12:57,084
เขาได้ยินเสียงลั่นของปืนไรเฟิล

259
00:12:57,084 --> 00:12:59,876
และเสียงหวือของลูกปืนที่ปลิวผ่านหัวไป

260
00:13:03,251 --> 00:13:05,209
น่ากลัวสุดใจ แต่เขาก็ไม่ขยับ

261
00:13:05,209 --> 00:13:07,543
เขาเห็นว่าเออร์นี่บรรจุกระสุนใหม่

262
00:13:07,543 --> 00:13:10,751
"โอกาสสุดท้าย!" เออร์นี่ตะโกน
"นัดต่อไปแกโดนแน่!"

263
00:13:10,751 --> 00:13:11,668
ปีเตอร์รอ

264
00:13:11,668 --> 00:13:13,459
เขามองเด็กที่ยืนกลางทุ่งดอกบัตเทอร์คัพ

265
00:13:13,459 --> 00:13:15,959
ในทุ่งหญ้าด้านล่าง พร้อมกับเด็กอีกคนที่อยู่ข้างๆ

266
00:13:15,959 --> 00:13:18,168
ปืนถูกยกขึ้นมาประทับบ่าอีกครั้ง

267
00:13:18,168 --> 00:13:21,543
ครั้งนี้เขาได้ยินเสียงลั่น
พร้อมกับที่กระสุนพุ่งเจาะต้นขา

268
00:13:21,543 --> 00:13:24,334
เขาไม่เจ็บปวด แต่แรงกระแทกสาหัสเหลือเกิน

269
00:13:24,334 --> 00:13:27,126
เหมือนมีคนเอาค้อนยักษ์มาทุบเขาทั้งตัว

270
00:13:27,126 --> 00:13:30,126
จนเท้าทั้งสองข้างพลัดตกจากกิ่งที่ยืนอยู่

271
00:13:30,126 --> 00:13:32,168
เขายังใช้มือทั้งสองข้างเกาะกิ่งหลิวไว้

272
00:13:32,168 --> 00:13:35,459
แต่กิ่งเล็กๆ ที่เขาเกาะได้ก็งอตามก่อนจะหักอีก

273
00:13:44,626 --> 00:13:46,751
คนบางคน เมื่อต้องพบเจอเรื่องหนักหนาเกินไป

274
00:13:46,751 --> 00:13:49,084
ถูกกดดันจนเกินจุดที่จะทานทนไหว

275
00:13:49,084 --> 00:13:51,709
ก็จะยอม ล้มเลิก และถอดใจไปง่ายๆ

276
00:13:51,709 --> 00:13:53,918
แต่บางคน ถึงจะจํานวนไม่มาก

277
00:13:53,918 --> 00:13:57,584
ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด กลับไม่สามารถโค่นล้มลงได้

278
00:13:57,584 --> 00:14:00,918
เราจะพบคนแบบนั้น
ทั้งในยามสงครามและยามสงบ

279
00:14:00,918 --> 00:14:03,043
พวกเขามีจิตวิญญาณที่ไม่ยอมสยบ

280
00:14:03,043 --> 00:14:06,668
และไม่มีสิ่งใด ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวด
การทรมานหรือแม้แต่การข่มขู่ถึงชีวิต

281
00:14:06,668 --> 00:14:08,876
จะทําให้พวกเขายอมแพ้ได้

282
00:14:08,876 --> 00:14:11,418
ปีเตอร์ วัตสันน้อยเป็นหนึ่งในคนเช่นนั้น

283
00:14:11,418 --> 00:14:13,001
ระหว่างที่เขาพยายามดิ้นรนเกาะ

284
00:14:13,001 --> 00:14:16,084
เพื่อไม่ให้ตกลงมาจากยอดต้นหลิวนั้น

285
00:14:16,084 --> 00:14:19,959
จู่ๆ เขาก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่าเขาจะต้องชนะ

286
00:14:19,959 --> 00:14:23,209
เขาเงยหน้าขึ้น
เห็นแสงที่สะท้อนอยู่เหนือผิวน้ําในทะเลสาบ

287
00:14:23,209 --> 00:14:27,876
ลําแสงที่เจิดจ้าและงดงาม
จนไม่สามารถจะละสายตาไปได้

288
00:14:27,876 --> 00:14:31,209
แสงนั้นเหมือนจะเรียกเขา ดึงดูดเขา

289
00:14:31,209 --> 00:14:35,209
จนเขาพุ่งตัวไปหาแสงนั่นและกางปีกออกบิน

290
00:14:37,001 --> 00:14:39,918
มีคนทั้งหมดสามคนรายงานว่าเห็นหงส์ขาวตัวใหญ่

291
00:14:39,918 --> 00:14:42,126
บินวนเหนือหมู่บ้านในเช้าวันนั้น

292
00:14:42,126 --> 00:14:43,209
ครูในโรงเรียน

293
00:14:43,209 --> 00:14:46,084
ชายที่กําลังเปลี่ยนกระเบื้องหลังคาร้านขายยา

294
00:14:46,084 --> 00:14:48,501
และเด็กที่เล่นอยู่ในทุ่งใกล้ๆ กัน

295
00:14:48,501 --> 00:14:51,584
คุณนายวัตสันที่กําลังล้างจานอยู่ในครัว

296
00:14:51,584 --> 00:14:54,834
บังเอิญเหลือบมองฟ้าผ่านหน้าต่าง
ในจังหวะเดียวกับที่

297
00:14:54,834 --> 00:14:57,293
อะไรสักอย่าง ใหญ่ๆ ขาวๆ พุ่งตกลงมา

298
00:14:57,293 --> 00:14:59,959
ในสนามหญ้าสวนหลังบ้านของเธอ

299
00:14:59,959 --> 00:15:01,709
เธอรีบวิ่งออกไป

300
00:15:01,709 --> 00:15:03,001
เธอคุกเข่าลง

301
00:15:03,001 --> 00:15:05,668
ข้างๆ ร่างจ้อยบิดเบี้ยวของลูกชายคนเดียว

302
00:15:06,501 --> 00:15:09,543
"ลูกรัก!" เธอร้อง "ลูกรักของแม่!

303
00:15:11,876 --> 00:15:13,126
เกิดอะไรขึ้นกับลูก"

304
00:15:17,334 --> 00:15:22,251
("นางหงส์" ได้แรงบันดาลใจจาก
ข่าวเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง)

305
00:15:22,251 --> 00:15:25,001
(ซึ่งดาห์ลเก็บไว้ใน "สมุดเก็บไอเดีย"
เป็นเวลาถึง 30 ปี)

306
00:15:25,001 --> 00:15:27,251
(ก่อนจะเขียนเรื่องนี้ในเดือนตุลาคมปี 1976)

307
00:16:29,293 --> 00:16:34,293
คําบรรยายโดย ปัทมวรรณ บูรณมาตร์