1
00:00:16,810 --> 00:00:21,022
เวลาเห็น B-17 ผมยังมีอาการเหมือนเดิม

2
00:00:21,731 --> 00:00:22,732
(ปี 1997)

3
00:00:22,732 --> 00:00:24,484
แต่เครื่องบินรุ่นนี้สวยเนอะ

4
00:00:25,193 --> 00:00:26,820
เหมือนงานศิลปะเลย

5
00:00:28,238 --> 00:00:30,448
{\an8}แถมเวลาบินอยู่บนฟ้าก็ยังงดงามมากด้วย

6
00:00:30,448 --> 00:00:32,449
{\an8}(โรเบิร์ต "โรซี่" โรเซนธอล
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

7
00:00:37,122 --> 00:00:39,082
พอบินเรียงกันเป็นขบวน...

8
00:00:42,961 --> 00:00:45,547
ตอนที่มีเครื่องบินเป็นพันลํา...

9
00:00:47,966 --> 00:00:50,427
เป็นภาพที่สวยตระการตามากครับ

10
00:00:52,679 --> 00:00:55,056
บนน่านฟ้ายุโรปในฤดูหนาว

11
00:00:55,599 --> 00:00:57,267
เกิดการสู้รบแบบใหม่ขึ้น

12
00:00:57,267 --> 00:01:01,271
ในสภาพแวดล้อมที่ไม่มีใครเคยเผชิญมาก่อน

13
00:01:01,897 --> 00:01:04,940
มันเป็นอุบัติการณ์หนึ่งในประวัติศาสตร์การรบ

14
00:01:04,940 --> 00:01:08,737
ที่ไม่เคยเกิดขึ้นและจะต้องไม่ซ้ํารอย

15
00:01:19,289 --> 00:01:21,791
ทหารอากาศจากฝูงบินทิ้งระเบิด 40 ฝูง

16
00:01:21,791 --> 00:01:25,587
บาดเจ็บและล้มตายเป็นจํานวนมาก
ในการสู้รบทางอากาศ

17
00:01:26,087 --> 00:01:29,507
มีฝูงหนึ่งที่ก้าวร้าวและเหลวไหล

18
00:01:29,507 --> 00:01:33,720
มีผู้บาดเจ็บเป็นจํานวนมากในช่วงเวลาสั้นๆ

19
00:01:33,720 --> 00:01:36,514
จนได้รับการขนานนามว่า ฝูงบู๊ที่ 100

20
00:01:54,241 --> 00:01:55,742
(เกิดสงครามในยุโรป)

21
00:01:55,742 --> 00:01:58,036
เยอรมนีรุกรานโปแลนด์

22
00:01:58,036 --> 00:02:02,165
{\an8}วอร์ซอโดนระเบิดโจมตีอย่างหนัก
ตอนเวลาประมาณเก้าโมง

23
00:02:02,165 --> 00:02:03,917
{\an8}(วอร์ซอ)

24
00:02:06,920 --> 00:02:10,173
{\an8}เช้านี้กองทัพเยอรมัน
รุกรานฮอลแลนด์กับเบลเยียม

25
00:02:10,173 --> 00:02:11,967
ทางแผ่นดินและทางอากาศ

26
00:02:11,967 --> 00:02:12,884
(ดัตช์ยอมแพ้)

27
00:02:14,135 --> 00:02:15,220
(เหล่านาซีรุกคืบไปยังฝรั่งเศส)

28
00:02:16,805 --> 00:02:18,848
{\an8}นโยบายของเราเหรอ

29
00:02:18,848 --> 00:02:22,185
เราจะต่อสู้ทั้งทางทะเล ทางบก และทางอากาศ

30
00:02:22,185 --> 00:02:26,856
ทําสงครามต่อต้านอาชญากรรม
อันโหดร้ายรุนแรงต่อมนุษยชาติ

31
00:02:26,856 --> 00:02:30,986
และชั่วช้าสามานย์ที่สุดในประวัติศาสตร์

32
00:02:31,653 --> 00:02:33,280
(เดลีนิวส์
ลอนดอนโดนถล่ม)

33
00:02:33,280 --> 00:02:34,614
(อังกฤษกล่าวว่านาซีทิ้งระเบิด)

34
00:02:34,614 --> 00:02:36,700
ถ้าสหราชอาณาจักรล่มสลาย

35
00:02:36,700 --> 00:02:42,747
{\an8}ฝ่ายอักษะจะเรืองอํานาจในยุโรป เอเชีย

36
00:02:42,747 --> 00:02:46,418
{\an8}และแอฟริกา นอกจากนี้ยังจะเป็นชนวนเหตุ

37
00:02:46,418 --> 00:02:52,507
ให้กําลังพลทั้งทางบก
และทางทะเลมาโจมตีซีกโลกนี้

38
00:02:53,675 --> 00:02:55,552
{\an8}เช้าวันนี้เราได้เห็น

39
00:02:55,552 --> 00:02:59,639
{\an8}เครื่องบินศัตรูทิ้งระเบิดโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์

40
00:03:00,181 --> 00:03:01,558
ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะครับ

41
00:03:01,558 --> 00:03:02,726
สงครามจริงๆ

42
00:03:02,726 --> 00:03:03,643
(โจมตีฮาวาย)

43
00:03:05,103 --> 00:03:05,937
(ประกาศสงคราม)

44
00:03:05,937 --> 00:03:08,315
{\an8}ผมขอให้สภาคองเกรส

45
00:03:08,315 --> 00:03:11,234
{\an8}ประกาศสภาวะสงคราม

46
00:03:11,860 --> 00:03:15,989
{\an8}เนื่องจากญี่ปุ่นโจมตีเราอย่างไร้เหตุผล

47
00:03:16,656 --> 00:03:18,700
และขี้ขลาดตาขาว

48
00:03:19,618 --> 00:03:23,163
(อิตาลี, เยอรมนีประกาศภาวะสงคราม)

49
00:03:32,589 --> 00:03:34,007
ในสมัยนั้น

50
00:03:34,007 --> 00:03:36,968
{\an8}ฮิตเลอร์จากเยอรมนียึดครองทวีปยุโรป

51
00:03:36,968 --> 00:03:39,721
{\an8}ประเทศประชาธิปไตยสุดท้ายในยุโรป

52
00:03:39,721 --> 00:03:44,267
ที่เป็นเอกเทศและอ่อนไหว
อย่างสหราชอาณาจักรจึงต้องทําสงครามกับนาซี

53
00:03:44,809 --> 00:03:47,979
แต่ยังไม่มีใครคิดออกว่าจะตอบโต้ศัตรูยังไง

54
00:03:48,980 --> 00:03:52,234
หัวหน้าฝูงบินของอังกฤษ
โจมตีเยอรมนีไม่หยุดหย่อน

55
00:03:52,234 --> 00:03:54,986
แต่ไร้ประโยชน์มาตั้งแต่ปี 1940

56
00:03:54,986 --> 00:03:59,950
สูญเงินไปกับการโจมตีตอนกลางคืน
ที่มักจะพลาดเป้าไปหลายโยชน์

57
00:04:01,952 --> 00:04:05,413
ทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่าการกระทําของเหล่านาซี

58
00:04:05,413 --> 00:04:07,707
เป็นภัยต่อประชาธิปไตยทั่วโลก

59
00:04:07,707 --> 00:04:10,627
{\an8}ฉะนั้นบุคคลที่เกิดในช่วงสงคราม คนรุ่นพ่อผม

60
00:04:10,627 --> 00:04:11,795
{\an8}(สตีเว่น สปีลเบิร์ก
ผู้กํากับภาพยนตร์)

61
00:04:11,795 --> 00:04:14,047
{\an8}จึงให้ความสําคัญกับความรักชาติมากๆ

62
00:04:16,591 --> 00:04:19,134
ผมไม่หนักใจเลยที่ต้องมาพูดกับพวกคุณ

63
00:04:19,134 --> 00:04:22,764
เพราะผมอยากพูดเรื่องที่ผมชอบ
คือเรื่องกองทัพอากาศ

64
00:04:22,764 --> 00:04:24,391
{\an8}(เจมส์ "จิมมี่" สตวร์ท
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 453)

65
00:04:24,391 --> 00:04:26,393
{\an8}ผมเพิ่งเข้ามาเป็นทหารได้ไม่นาน

66
00:04:27,185 --> 00:04:28,687
ผมรับใช้ชาติมาแค่ปีเดียว

67
00:04:28,687 --> 00:04:31,982
แต่ผมก็รู้แล้วว่ากองทัพอากาศดียังไงบ้าง

68
00:04:33,149 --> 00:04:34,526
ผมอยากเล่าเรื่องนี้แหละครับ

69
00:04:35,735 --> 00:04:39,406
กองทัพอากาศต้องการ
เรืออากาศเอก 15,000 นาย

70
00:04:39,406 --> 00:04:43,827
เรืออากาศโท 40,000 นาย
จ่าอากาศ 35,000 นาย

71
00:04:44,369 --> 00:04:47,080
มาเป็นนักบินกันเถอะครับชายชาติอเมริกา

72
00:04:47,664 --> 00:04:49,291
มาติดปีกไปด้วยกัน

73
00:04:51,293 --> 00:04:54,629
ตอนนั้นเป็นช่วงปีสองกลางเทอม

74
00:04:54,629 --> 00:04:58,550
{\an8}ผมก็เอ้อระเหยไปวันๆ จีบสาวแล้วก็จิบเหล้า

75
00:04:58,550 --> 00:05:00,594
{\an8}(จอห์น "ลัคกี้" ลักคาดู
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

76
00:05:01,219 --> 00:05:04,180
พอดีเกิดเหตุการณ์ที่เพิร์ลฮาร์เบอร์

77
00:05:04,180 --> 00:05:09,728
ผมกับพี่น้องร่วมหอ
เลยถูกเกณฑ์ไปเป็นนักเรียนการบิน

78
00:05:09,728 --> 00:05:11,354
แถวตรง!

79
00:05:12,480 --> 00:05:15,650
ตอนนั้นชาวยิวโดนต่อต้านหนักมาก

80
00:05:15,650 --> 00:05:20,113
ฮิตเลอร์พูดข่มทํานองว่าชาวอารยันเหนือกว่า

81
00:05:20,113 --> 00:05:24,701
ผมรู้สึกหงุดหงิดที่ตัวเองทําอะไรไม่ได้

82
00:05:24,701 --> 00:05:27,537
อยู่ๆ ผมก็หายหงุดหงิด

83
00:05:27,537 --> 00:05:29,706
เพราะรู้สึกว่าตัวเองทําอะไรได้แล้ว

84
00:05:30,206 --> 00:05:33,919
{\an8}ผมคิดว่าการรับใช้ชาติ
ที่เห็นผลที่สุดคือการเป็นนักบิน

85
00:05:33,919 --> 00:05:35,212
(ศูนย์รับสมัคร)

86
00:05:35,212 --> 00:05:40,133
วันรุ่งขึ้น ผมก็ไปสมัคร
เป็นนักเรียนนายเรืออากาศ

87
00:05:43,261 --> 00:05:46,890
ก่อนเกณฑ์ทหาร นักบินอเมริกันหลายพันคน

88
00:05:46,890 --> 00:05:51,728
ไม่เคยก้าวเท้าขึ้นเครื่องบิน
หรือยิงอะไรที่ดุกว่ากระรอกเลย

89
00:05:51,728 --> 00:05:54,814
พวกเขามาจากทั่วอเมริกา

90
00:05:54,814 --> 00:05:57,317
และมาจากทุกครรลองชีวิต

91
00:05:57,317 --> 00:06:01,655
ทั้งนักเรียนเอกประวัติศาสตร์จากฮาร์วาร์ด
คนงานเหมืองถ่านหินในเวสต์เวอร์จิเนีย

92
00:06:01,655 --> 00:06:04,783
ทนายจากวอลสตรีต คาวบอยจากโอคลาโฮมา

93
00:06:05,408 --> 00:06:08,703
ไอดอลจากฮอลลีวูด และนักฟุตบอลชื่อดัง

94
00:06:11,373 --> 00:06:13,250
บัดนี้นักเรียนสอบผ่าน

95
00:06:13,250 --> 00:06:15,293
ได้ไปเรียนขับเครื่องบินแล้ว

96
00:06:16,086 --> 00:06:19,464
ครูคนนึงต่อนักเรียนสี่คน

97
00:06:19,464 --> 00:06:23,385
สามคนในกลุ่มเคยหัดบินมาบ้าง แต่ผมไม่เคย

98
00:06:23,385 --> 00:06:25,554
ผมไม่เคยนั่งเครื่องบินเลย

99
00:06:30,058 --> 00:06:32,978
เรียนครบสิบชั่วโมง ก็ได้ขึ้นบินเดี่ยว

100
00:06:33,478 --> 00:06:35,564
{\an8}พอล้อพ้นจากพื้นเมื่อไหร่ก็ตัวใครตัวมัน

101
00:06:35,564 --> 00:06:36,648
{\an8}(จอห์น อ. คลาร์ก
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

102
00:06:36,648 --> 00:06:37,691
{\an8}ไม่มีใครช่วยแล้ว

103
00:06:40,068 --> 00:06:43,822
{\an8}ผมได้เป็นเนวิเกเตอร์ เพราะสอบนักบินตก

104
00:06:43,822 --> 00:06:45,323
{\an8}(แฮร์รี่ ครอสบี้
เนวิเกเตอร์ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

105
00:06:46,700 --> 00:06:47,784
ผมซิ่วครับ

106
00:06:47,784 --> 00:06:51,037
{\an8}ผมไม่เข้าใจเรืออากาศโทเมย์แท็ก
คนที่ให้ผมตกเลย

107
00:06:51,037 --> 00:06:53,373
{\an8}เป็นชื่อที่ได้ยินก็รู้แล้วว่าชอบจับนักเรียนตก

108
00:06:53,373 --> 00:06:54,541
{\an8}(โจเซฟ อาร์มานีนี่
พลทิ้งระเบิดฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

109
00:06:55,125 --> 00:06:59,713
มีครูทหารคนนึงจะให้ผมตก

110
00:07:00,422 --> 00:07:02,465
เขาบอกว่า "ยังไงคุณก็ตายอยู่ดี

111
00:07:02,465 --> 00:07:06,136
แต่เอางี้ เดี๋ยวผมจะไปนั่งใต้ต้นไม้

112
00:07:06,136 --> 00:07:11,558
{\an8}ถ้าคุณเอาเครื่องขึ้นบินไปตามเส้นทาง
แล้วลงจอดได้ครบสามรอบ ผมจะให้ผ่าน

113
00:07:12,100 --> 00:07:14,102
ถ้าทําไม่ได้ ก็ตก"

114
00:07:14,102 --> 00:07:15,437
{\an8}(กองทัพสหรัฐ)

115
00:07:16,730 --> 00:07:20,775
พวกเขาบินตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงสองทุ่ม

116
00:07:20,775 --> 00:07:24,821
ผมบินซ้อมรบหลายท่าเลย
ทั้งท่าชานเดล ท่าเลซี่เอส

117
00:07:24,821 --> 00:07:27,657
บางทีวันหยุดเราก็บินท่าด็อกไฟท์

118
00:07:29,659 --> 00:07:32,621
มันเป็นช่วงที่ผมสนุกกับสิ่งที่ทํามาก

119
00:07:43,548 --> 00:07:48,470
เพื่อนร่วมชั้นของผม 40 คนที่เรียนจบ

120
00:07:48,470 --> 00:07:49,387
พร้อมกับผม

121
00:07:49,387 --> 00:07:50,889
(โรงเรียนการบิน
นายทหาร - คลาส 43 บี)

122
00:07:50,889 --> 00:07:53,099
ได้บินเครื่อง B-17 กันหมด

123
00:07:53,099 --> 00:07:55,936
ไม่มีใครเคยขับ B-17 มาก่อน

124
00:07:58,188 --> 00:08:01,441
โบอิ้งฟลายอิ้งฟอร์เทรสมีลูกเรือสิบนาย

125
00:08:01,441 --> 00:08:04,444
เครื่องบินทิ้งระเบิดรุ่นใหม่
บินได้ 483 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

126
00:08:04,444 --> 00:08:07,155
รอยนูนบนลําตัวเครื่องบินคือป้อมปืนกล

127
00:08:07,948 --> 00:08:09,616
ด้วยเครื่องยนต์ 4,000 แรงม้า

128
00:08:09,616 --> 00:08:13,495
จึงบินได้ประมาณ
2,800 กิโลเมตรโดยไม่ต้องเติมเชื้อเพลิง

129
00:08:13,495 --> 00:08:18,792
B-17 เป็นทั้งเครื่องบินโจมตี
และป้องกันเครื่องแรกของโลก

130
00:08:19,501 --> 00:08:23,797
มันมีความสามารถในการโจมตีสูงกว่า
เครื่องบินทุกรุ่นในยุคนั้น

131
00:08:23,797 --> 00:08:27,342
แล้วที่ชื่อฟลายอิ้งฟอร์เทรส
เพราะมีปืนกล 50 แคลจํานวนมาก

132
00:08:28,927 --> 00:08:31,888
B-17 ขับดีมาก

133
00:08:32,389 --> 00:08:37,811
เครื่องบินตอบสนองดีจนผม ติดใจเลย

134
00:08:38,852 --> 00:08:41,356
ผมดีใจมากที่ได้ขับ B-17

135
00:08:42,941 --> 00:08:45,902
เรามีเวลาฝึกบินและเตรียมตัวออกรบ

136
00:08:45,902 --> 00:08:48,196
ที่ต่างประเทศอยู่ 5-6 เดือน

137
00:08:50,156 --> 00:08:52,325
{\an8}เดือนพฤษภา 1943 เราโดนส่งตัวไปอังกฤษ...

138
00:08:52,325 --> 00:08:54,160
{\an8}(แฟรงค์ เมอร์ฟี่
เนวิเกเตอร์ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

139
00:08:54,160 --> 00:08:56,037
{\an8}เพื่อเข้าร่วมกับกองทัพอากาศที่แปด

140
00:08:57,998 --> 00:09:01,126
ก่อนออกเดินทางเขาบอกว่า

141
00:09:01,918 --> 00:09:04,546
"มองซ้ายมองขวาให้ดีๆ นะ

142
00:09:04,546 --> 00:09:06,715
จะมีคนได้กลับมาแค่คนเดียว"

143
00:09:07,299 --> 00:09:09,551
พวกเราจะบินไปตาย

144
00:09:25,400 --> 00:09:28,820
ตอนลูกเรือฝูงบินที่ 100
เพิ่งมาถึงฐานทัพใหม่

145
00:09:28,820 --> 00:09:32,407
ในชนบททางตะวันออกของอังกฤษ
สงครามยุโรปก็เข้าสู่ช่วงใหม่

146
00:09:32,407 --> 00:09:34,034
(ธอร์ปแอบบ็อตส์
อีสต์แองเกลีย อังกฤษ)

147
00:09:34,034 --> 00:09:36,578
เป็นช่วงต้นๆ ของแผนพอยต์แบลงก์

148
00:09:36,578 --> 00:09:39,039
คือการทิ้งระเบิดทั้งวันทั้งคืน

149
00:09:39,039 --> 00:09:42,208
อเมริกันลงมือตอนกลางวัน
ส่วนอังกฤษลงมือตอนกลางคืน

150
00:09:42,709 --> 00:09:47,047
มีวัตถุประสงค์เพื่อครอบครองน่านฟ้า
ทางตอนเหนือของยุโรป

151
00:09:47,047 --> 00:09:49,633
ให้ได้ก่อนวันดีเดย์ในฤดูใบไม้ผลิปีต่อมา

152
00:09:50,634 --> 00:09:53,345
ถ้ายังครอบครองน่านฟ้าไม่ได้
ฝ่ายสัมพันธมิตรก็บุกเข้ายุโรปไม่ได้

153
00:09:53,345 --> 00:09:54,679
(ธอร์ปแอบบ็อตส์
อีสต์แองเกลีย อังกฤษ)

154
00:09:54,679 --> 00:09:56,139
(กองบัญชาการฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

155
00:09:58,266 --> 00:10:01,937
เราเพิ่งถึง เพิ่งได้ทําความรู้จักกัน

156
00:10:01,937 --> 00:10:04,481
{\an8}นักบินที่ชื่อคิงก็ถามว่า
"ก่อนหน้านี้คุณทําอะไรมา"

157
00:10:04,481 --> 00:10:06,399
{\an8}(ริชาร์ด ซี. คิง
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

158
00:10:06,399 --> 00:10:09,361
{\an8}ผมบอกว่า "อ๋อ ก่อนหน้านี้ผมเป็นคาวบอย"

159
00:10:09,361 --> 00:10:11,321
{\an8}(โอเว่น "คาวบอย" โรน
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

160
00:10:11,321 --> 00:10:15,075
{\an8}เขาบอกว่า
"โอเค งั้นผมจะเรียกคุณว่าคาวบอย"

161
00:10:15,992 --> 00:10:17,869
ฝูงบินที่ 100 มีแต่เด็กหนุ่มๆ

162
00:10:17,869 --> 00:10:20,956
ผู้บัญชาการก็วัยรุ่นหัวร้อนพอกัน

163
00:10:20,956 --> 00:10:22,958
{\an8}ชื่อเกล เคลเว็นเป็นหัวหน้าหน่วยบิน

164
00:10:22,958 --> 00:10:24,459
{\an8}(เกล "บั๊ค" เคลเว็น
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

165
00:10:24,459 --> 00:10:26,127
{\an8}และรองผู้บังคับฝูงชื่อจอห์น อีแกน

166
00:10:26,127 --> 00:10:27,587
{\an8}(จอห์น "บั๊คกี้" อีแกน
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

167
00:10:27,587 --> 00:10:30,131
{\an8}อีแกนกับเคลเว็นไม่ต้องบิน
เพราะเป็นผู้นําหน่วยบิน แต่ก็บินตลอด

168
00:10:30,131 --> 00:10:31,550
{\an8}(โดนัลด์ แอล. มิลเลอร์
ผู้เขียน MASTERS OF THE AIR)

169
00:10:31,550 --> 00:10:33,343
{\an8}ลูกน้องถึงชื่นชมพวกเขา

170
00:10:33,343 --> 00:10:38,223
บั๊ค เคลเว็น
กับบั๊คกี้ อีแกนชอบผูกผ้าพันคอ

171
00:10:38,223 --> 00:10:41,560
แล้วชอบใส่หมวกเป๋ไปข้างนึง

172
00:10:41,560 --> 00:10:43,562
วางท่าเต๊ะจุ๊ย

173
00:10:43,562 --> 00:10:46,606
{\an8}ชอบนั่งสโมสรนายทหาร ชอบพูดว่า

174
00:10:46,606 --> 00:10:49,693
{\an8}"เรืออากาศโท แท็กซี่มานี่ ขอคุยด้วยหน่อย"

175
00:10:49,693 --> 00:10:50,777
{\an8}(หน่วยบินทิ้งระเบิดที่ 350
จุดที่ 4)

176
00:10:50,777 --> 00:10:52,404
{\an8}จอห์น อีแกน
เกล เคลเว็น

177
00:10:52,404 --> 00:10:55,365
{\an8}เป้าหมายในชีวิตของพวกเขาคือการขับเครื่องบิน

178
00:10:55,365 --> 00:10:56,866
แล้วพวกเขาก็ได้ขับเครื่องบิน

179
00:10:56,866 --> 00:10:59,286
{\an8}ทําสิ่งที่พวกเขารัก เพื่อประเทศที่พวกเขารัก...

180
00:10:59,286 --> 00:11:00,203
{\an8}(เซธ แพริดัน
นักประวัติศาสตร์)

181
00:11:00,203 --> 00:11:01,538
{\an8}ทําภารกิจที่พวกเขาเชื่อมั่น

182
00:11:02,581 --> 00:11:05,083
เคลเว็นกับอีแกนจะช่วยนําฝูงบินที่ 100

183
00:11:05,083 --> 00:11:09,629
ปะทะกองทัพอากาศที่น่าเกรงขามที่สุดในโลก
อย่างลุฟท์วัฟเฟอของเยอรมัน

184
00:11:09,629 --> 00:11:14,342
ที่นักบินรุ่นเก๋าเคยประจักษ์มาแล้วใน
สเปน นอร์เวย์ โปแลนด์

185
00:11:14,342 --> 00:11:19,723
ฝรั่งเศส รัสเซีย กรีซแอฟริกาเหนือ และอังกฤษ

186
00:11:20,223 --> 00:11:23,101
{\an8}เดี๋ยวพวกเขาก็เข้าใจว่าตัวเองประเมินผิด...

187
00:11:23,101 --> 00:11:24,185
{\an8}(แฟรงคลิน ดี. โรเซอเวลต์)

188
00:11:24,185 --> 00:11:26,062
{\an8}(ปธน.สหรัฐ
การแถลงนโยบายประจําปีต่อรัฐสภาปี 1943)

189
00:11:26,062 --> 00:11:30,692
{\an8}ว่าเหล่านาซีจะมี
กําลังรบทางอากาศเหนือกว่าไปตลอด

190
00:11:31,234 --> 00:11:35,405
ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว

191
00:11:35,989 --> 00:11:41,369
เราเชื่อว่าเหล่านาซี
กับพวกฟาสซิสต์หาเรื่องเจ็บตัว

192
00:11:41,369 --> 00:11:43,371
และเราจะสนองให้

193
00:11:47,834 --> 00:11:48,877
(มิถุนายน 1943)

194
00:11:50,128 --> 00:11:51,838
(หนึ่งปีก่อนดีเดย์)

195
00:11:52,422 --> 00:11:55,050
เรืออากาศเอกเคิร์ก
เรืออากาศเอกธอมป์สัน เรืออากาศโทบุชก้า

196
00:11:55,050 --> 00:11:57,469
ไอเวอร์สัน, ฮอลโลเวย์,
และฮอว์เคอร์ส เตรียมบิน

197
00:11:57,469 --> 00:11:58,386
ตื่นได้แล้ว

198
00:12:02,057 --> 00:12:04,434
ผู้บัญชาการฝูงบินจะเดินขึ้นไปหน้าห้อง

199
00:12:05,268 --> 00:12:07,562
แล้วจะ ดึงม่านขึ้น

200
00:12:07,562 --> 00:12:10,106
{\an8}เราจะเห็นริบบิ้นสีแดงจาก
ธอร์ปแอบบ็อตส์ยาวไปถึงเป้าหมาย

201
00:12:10,106 --> 00:12:12,609
{\an8}(บรูซ อัลส์เฮาส์
พลปืนหางฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

202
00:12:13,860 --> 00:12:16,696
เป้าหมายคือกลุ่มอาคารตรงนี้

203
00:12:17,447 --> 00:12:20,033
อาคารเหล่านี้เป็นจุดเล็ง

204
00:12:20,575 --> 00:12:24,204
ถ้าคุณกระหน่ําทิ้งระเบิดบริเวณนี้

205
00:12:24,204 --> 00:12:27,582
ก็ควรจะทําลายโรงงานได้ราบคาบ

206
00:12:35,257 --> 00:12:39,010
พอลงจากรถจี๊ป เอาของไปเก็บ

207
00:12:39,010 --> 00:12:41,012
{\an8}ก็ปีนขึ้นเครื่อง จัดที่จัดทาง ก็สตาร์ตเครื่องเลย

208
00:12:41,012 --> 00:12:42,347
{\an8}(โรเบิร์ต โวล์ฟ
นักบินฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

209
00:12:55,652 --> 00:12:57,696
แผนการบินแบบป้องกันตนเอง

210
00:12:57,696 --> 00:13:00,365
เรียกว่าคอมแบตบ็อกซ์

211
00:13:00,365 --> 00:13:04,869
เครื่องบินลําหนึ่งมีปืนทั้งหมด 13 กระบอก

212
00:13:04,869 --> 00:13:09,249
ยิงต่อสู้เครื่องบินศัตรูได้เป็นจํานวนมาก

213
00:13:10,625 --> 00:13:13,295
ธันเดอร์โบลต์พร้อมที่ลานจอด

214
00:13:18,425 --> 00:13:20,635
เพื่อไปเจอกลุ่มเครื่องบินทิ้งระเบิด

215
00:13:20,635 --> 00:13:24,014
ทั้งสองกลุ่มนัดกันเหนือช่องแคบอังกฤษ

216
00:13:24,014 --> 00:13:27,517
พอเครื่องบินรบบินรอบขบวนเครื่องบินทิ้งระเบิด

217
00:13:27,517 --> 00:13:30,353
ฝูงบินก็เคลื่อนที่เข้าหาศัตรู

218
00:13:32,272 --> 00:13:35,650
เครื่องบินทิ้งระเบิดได้รับการคุ้มกันจาก

219
00:13:35,650 --> 00:13:39,571
เครื่องบินรบที่ปราดเปรียว
อย่าง P-47 ธันเดอร์โบลต์

220
00:13:39,571 --> 00:13:43,033
ที่มีถังเชื้อเพลิงขนาดเล็ก
จึงต้องแยกกับเครื่องบินทิ้งระเบิด

221
00:13:43,033 --> 00:13:45,535
เมื่อบินลึกเข้าไปในเยอรมนี

222
00:13:45,535 --> 00:13:47,495
พอเจอสภาพอากาศแปลกๆ

223
00:13:47,495 --> 00:13:52,459
ลูกเรือจึงต้องใส่ชุดพิเศษปกปิดร่างกาย
ใช้อุปกรณ์พิเศษ

224
00:13:52,459 --> 00:13:54,252
หายใจโดยอัดออกซิเจนเข้าปอด

225
00:13:54,252 --> 00:13:57,297
เพื่อให้ยังมีชีวิตรอดไปได้

226
00:13:57,297 --> 00:14:00,634
พอบินขึ้นไปถึงระดับหนึ่ง เราก็ต้องใช้ออกซิเจน

227
00:14:00,634 --> 00:14:03,178
เลยต้องมีหน้ากากออกซิเจนติดไว้ตลอด

228
00:14:03,178 --> 00:14:05,055
อากาศก็เย็นยะเยียบ

229
00:14:05,055 --> 00:14:07,474
อุณหภูมิเลวร้าย

230
00:14:07,474 --> 00:14:11,353
เราทํางานในอุณหภูมิลบ 50 หรือ 60 องศา

231
00:14:17,984 --> 00:14:21,196
ระยะบินของเครื่องบินรบคุ้มกัน B-17

232
00:14:21,196 --> 00:14:25,325
ไปไม่ถึงเป้าหมายในประเทศเยอรมนี

233
00:14:25,325 --> 00:14:27,577
เครื่องบินรบสัมพันธมิตรจึงแยกกลับอังกฤษ

234
00:14:35,377 --> 00:14:39,172
ผมยังจําตอนข้ามช่องแคบอังกฤษได้

235
00:14:39,172 --> 00:14:43,426
พอมองลงไปก็พบว่าเราอยู่ในน่านฟ้าของศัตรูแล้ว

236
00:14:43,426 --> 00:14:45,470
ตอนนั้นเหมือนมีอะไรติดคอ

237
00:14:45,470 --> 00:14:46,888
ผมใจสั่น

238
00:14:49,724 --> 00:14:51,726
มีจุดดําๆ จากปืนฟลาก

239
00:14:51,726 --> 00:14:54,020
ลอยขึ้นมาจากปืนต่อสู้อากาศยานข้างล่าง

240
00:14:54,813 --> 00:14:56,982
ปืนฟลากคือปืนเยอรมัน 88 มม.

241
00:14:56,982 --> 00:15:00,110
ที่ยิงขีปนาวุธได้สูงถึง 12 กิโลเมตร

242
00:15:00,110 --> 00:15:05,240
ขีปนาวุธจะระเบิดบนฟ้า
ทําให้เศษกระสุนกระจายตัว

243
00:15:07,617 --> 00:15:10,704
ตัวถังเครื่องบินไม่ใช่เหล็ก แต่เป็นอลูมิเนียม

244
00:15:10,704 --> 00:15:13,164
แปลว่าเศษจากปืนฟลากเจาะทะลุเครื่องบิน

245
00:15:15,292 --> 00:15:20,380
เกิดมาผมเพิ่งเคยเห็นปืนต่อสู้อากาศยาน

246
00:15:20,380 --> 00:15:23,341
มันน่ากลัวมาก

247
00:15:28,096 --> 00:15:31,725
เราต้องเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้าม

248
00:15:31,725 --> 00:15:36,104
ที่ทั้งมีประสบการณ์
อาวุธครบมือ และฝึกมาเป็นอย่างดี

249
00:15:36,104 --> 00:15:39,900
พวกเขามือโปร พวกเราเพิ่งมาเป็นทหาร

250
00:15:43,945 --> 00:15:46,531
พอบินเข้าไปใกล้เป้าหมาย

251
00:15:46,531 --> 00:15:50,243
พลทิ้งระเบิดกรอกค่าตัวแปร
เช่นความเร็วลม และกระแสลม

252
00:15:50,243 --> 00:15:51,953
ลงไปในเครื่องเล็งเป้ายิงนอร์เดน

253
00:15:51,953 --> 00:15:55,498
เครื่องเล็งเป้าลับสุดยอดที่สามารถนําเครื่องบิน

254
00:15:55,498 --> 00:15:59,044
ไปยังจุดทิ้งระเบิดที่เหมาะสมที่สุดได้

255
00:15:59,628 --> 00:16:02,589
เครื่องเล็งเป้ายิงนอร์เดนควรจะแม่นยํามาก

256
00:16:02,589 --> 00:16:07,844
จนทิ้งระเบิดจากความสูงหกเมตร
ลงไปในถังหมักแตงกวาได้เลย

257
00:16:10,639 --> 00:16:12,098
ตอนทิ้งระเบิด

258
00:16:12,098 --> 00:16:14,142
{\an8}ผมจะเห็นระเบิดก่อนตกจากเครื่อง...

259
00:16:14,142 --> 00:16:15,560
{\an8}(จีน แบงสตัน
พลปลดระเบิดฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

260
00:16:15,560 --> 00:16:17,687
แต่ชะโงกดูทางจมูกเครื่องบินใสๆ

261
00:16:17,687 --> 00:16:21,274
ก็เห็นระเบิดตกจากเครื่องบินเหมือนกัน

262
00:16:21,274 --> 00:16:25,612
พอระเบิด เราก็เห็นตอนระเบิด

263
00:16:25,612 --> 00:16:27,280
เครื่องบินทิ้งระเบิดลําแรกไปถึง

264
00:16:27,280 --> 00:16:30,617
เป้าหมายบางส่วนโดนไฟโหมปกคลุมอยู่

265
00:16:31,409 --> 00:16:34,955
เรายิงโดนโรงงานไฟฟ้า เรือดําน้ําที่กําลังสร้าง

266
00:16:34,955 --> 00:16:36,998
โดนแม้กระทั่งเรืออูในน้ํา

267
00:16:39,000 --> 00:16:40,418
มีเครื่องบินรบสองลํา

268
00:16:40,418 --> 00:16:43,088
โจมตีเราตอนทิ้งระเบิด แต่ทุกคนปลอดภัย

269
00:16:43,672 --> 00:16:45,757
{\an8}ผมคิดว่า "มันก็ไม่แย่นี่"

270
00:16:48,552 --> 00:16:52,264
ภารกิจช่วงแรกๆ
ของฝูงบินที่ 100 อยู่แถวชายฝั่ง

271
00:16:52,264 --> 00:16:55,475
เช่นจุดจอดเรือดําน้ํา
และโรงงานในฝรั่งเศสกับนอร์เวย์

272
00:16:55,475 --> 00:16:57,477
(แซ็งนาแซร์ - เลอม็อง - ปารีส
ลีล - เบรเมน - ฮัมบวร์ค)

273
00:16:57,477 --> 00:16:59,813
กองทัพอากาศพยายามทําลาย

274
00:16:59,813 --> 00:17:02,190
เครื่องจักรสงครามของนาซีเยอรมนี

275
00:17:02,190 --> 00:17:05,485
โรงงานผลิตเครื่องบิน ผลิตรถถัง

276
00:17:05,485 --> 00:17:07,237
โรงงานผลิตตลับลูกปืน

277
00:17:07,821 --> 00:17:09,531
ที่ลานจอดเครื่องบินในอังกฤษ

278
00:17:09,531 --> 00:17:11,157
หลังการสู้รบเสร็จสิ้นลง

279
00:17:12,242 --> 00:17:14,869
เครื่องบินหลายลําเสียหาย

280
00:17:14,869 --> 00:17:19,207
บางลําก็ปีกหัก หรือใช้อุปกรณ์ร่อนลงไม่ได้

281
00:17:20,292 --> 00:17:23,253
ใครๆ ก็รู้ว่าเครื่อง B-17
เชื่อถือได้และปลอดภัย

282
00:17:23,253 --> 00:17:24,545
พังแค่ไหนก็กลับบ้านได้

283
00:17:24,545 --> 00:17:26,673
ต่อให้เครื่องยนต์พังไปสามเครื่อง

284
00:17:26,673 --> 00:17:30,093
ต่อให้แพนหางแนวตั้งเหลือครึ่งเดียว

285
00:17:30,093 --> 00:17:31,219
ก็กลับบ้านได้

286
00:17:31,219 --> 00:17:34,097
มีสองเครื่องยนต์ก็กลับบ้านได้

287
00:17:34,097 --> 00:17:35,515
{\an8}ผมเคยเห็นเครื่องยนต์เดียวก็กลับได้

288
00:17:35,515 --> 00:17:36,600
{\an8}(โธมัส เจฟฟรีย์
ผู้บัญชาการฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

289
00:17:37,350 --> 00:17:38,602
(17 สิงหาคม 1943)

290
00:17:39,102 --> 00:17:40,770
(สิบเดือนก่อนดีเดย์)

291
00:17:40,770 --> 00:17:42,689
(ห้องประชุม - ผู้ไม่ได้รับอนุญาตห้ามเข้า)

292
00:17:42,689 --> 00:17:44,983
สถานการณ์กําลังจะเปลี่ยนแปลง

293
00:17:44,983 --> 00:17:47,611
เมื่อกองทัพอากาศที่แปด
กับกองกําลังที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์

294
00:17:47,611 --> 00:17:51,406
โจมตีโรงงานตลับลูกปืนในชไวน์เฟิร์ต

295
00:17:51,406 --> 00:17:54,284
กับโรงงานเมสเซอร์ชมิตต์
ในเรเกนสเบิร์กพร้อมกัน

296
00:17:54,284 --> 00:17:58,246
เป้าหมายที่มีความคุ้มกันแน่นหนาในเยอรมนี

297
00:17:58,246 --> 00:18:01,541
ฝูงบินที่ 100
ได้รับมอบหมายให้โจมตีเรเกนสเบิร์ก

298
00:18:02,208 --> 00:18:05,003
พอเปิดม่านดูแผนที่

299
00:18:05,003 --> 00:18:08,006
จะเห็นเส้นสีแดงโยงไปทั่วเยอรมนี

300
00:18:08,006 --> 00:18:10,091
{\an8}เราคิดว่า "แม่เจ้า"

301
00:18:10,759 --> 00:18:13,470
ดูแล้วเป็นแผนที่ชาญฉลาดมาก

302
00:18:13,470 --> 00:18:14,387
มีทั้ง...

303
00:18:14,387 --> 00:18:15,972
{\an8}(นาวาอากาศเอกเคอร์ติส ลีเมย์
ผู้บัญชาการ)

304
00:18:15,972 --> 00:18:19,100
{\an8}กองพลบินทิ้งระเบิดที่สามของเคอร์ติส ลีเมย์

305
00:18:19,100 --> 00:18:23,313
โจมตีโรงงานเมสเซอร์ชมิตต์
ในเรเกนสเบิร์กแล้วมุ่งหน้าไปแอฟริกา

306
00:18:23,313 --> 00:18:27,275
หลังจากพวกเขาสิบนาที
ก็จะมีกองพลบินทิ้งระเบิดที่หนึ่ง

307
00:18:27,275 --> 00:18:30,111
{\an8}เข้าไปโจมตีโรงงานตลับลูกปืนในชไวน์เฟิร์ต

308
00:18:30,111 --> 00:18:31,696
{\an8}แล้วบินกลับอังกฤษ

309
00:18:31,696 --> 00:18:35,075
{\an8}พวกเยอรมันจึงต้องเลือกว่าจะสู้กับกลุ่มไหน

310
00:18:35,075 --> 00:18:37,827
{\an8}ปัญหาเซอร์ไพรส์
คือเดือนสิงหาคมอังกฤษหมอกหนา

311
00:18:37,827 --> 00:18:39,746
{\an8}(ดร. คอนราด ซี. เครน - SSI อาวุโส
นักประวัติศาสตร์วิทยาลัยการทัพบก)

312
00:18:41,248 --> 00:18:42,666
เช้าวันนั้นเราออกไป

313
00:18:42,666 --> 00:18:47,212
{\an8}ผมต้องใช้ตะเกียง ไฟฉาย เอาเครื่องบินขึ้น

314
00:18:48,129 --> 00:18:51,466
ผมไปรวมฝูงสายสิบนาที แต่ก็เอาเครื่องขึ้นได้

315
00:18:51,466 --> 00:18:54,469
เคอร์ติส ลีเมย์ฝึกกองพลบินทิ้งระเบิด

316
00:18:54,469 --> 00:18:56,555
ให้เอาเครื่องขึ้นท่ามกลางหมอก

317
00:18:56,555 --> 00:18:59,057
แต่กองพลบินอื่นไม่ได้ฝึก

318
00:18:59,057 --> 00:19:02,686
ตอนนั้นทหารของลีเมย์
เลยเอาเครื่องขึ้นได้ทั้งหมด

319
00:19:02,686 --> 00:19:05,063
แต่กองพลบินอื่นยังไม่ได้เอาเครื่องขึ้นด้วยซ้ํา

320
00:19:05,814 --> 00:19:08,817
สุดท้ายแทนที่จะห่างกันสิบนาที
ดันกลายเป็นสองชั่วโมง

321
00:19:11,278 --> 00:19:14,155
ฝ่ายเยอรมันถ่ายความไวของเครื่องรุ่น 109

322
00:19:14,155 --> 00:19:17,200
และฟ็อกเคอวัลฟ์ 190
หลังได้รับสัญญาณเตือนแจ้ง

323
00:19:17,701 --> 00:19:21,079
พวกเขามีเวลารวมพล
เครื่องบินรบที่จุดโจมตีเหลือเฟือ

324
00:19:21,079 --> 00:19:24,833
แถมยังมีเครื่องบินคุ้มกัน
เยอะกว่าเราแบบ 2:1 ถึง 10:1

325
00:19:28,003 --> 00:19:31,006
วันนั้นอากาศดีมาก ผมบินข้ามช่องแคบ

326
00:19:31,798 --> 00:19:32,883
พอถึงชายฝั่งดัตช์

327
00:19:32,883 --> 00:19:35,176
ก็เหมือนโลกระเบิดแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

328
00:19:36,219 --> 00:19:38,179
กินเวลานานสองชั่วโมง

329
00:19:41,057 --> 00:19:44,227
ตอนที่ฝึกเราอาจจะโดนกรอกหูมา

330
00:19:44,227 --> 00:19:46,771
ว่าเราเอาชนะเครื่องบินรบของเยอรมันได้

331
00:19:46,771 --> 00:19:50,150
พอมาเจอกับตัวถึงรู้ว่าไม่จริง

332
00:19:51,026 --> 00:19:55,196
{\an8}เจอทั้งปืนฟลาก
เจอทั้งเครื่องบินรบ กระหน่ําไม่จบไม่สิ้น

333
00:19:55,196 --> 00:19:59,910
{\an8}ผมได้ยินพลปืนป้อมบนยิงปืนกลออกไป

334
00:20:00,577 --> 00:20:04,289
เครื่องเคลเว็นโดนยิงหกแผล

335
00:20:04,289 --> 00:20:07,292
ระบบไฮดรอลิกพัง เครื่องยนต์พังไปหนึ่ง

336
00:20:07,876 --> 00:20:09,544
ห้องนักบินโดนไฟไหม้

337
00:20:09,544 --> 00:20:13,632
เคลเว็นหันไปมองพลปืนวิทยุ

338
00:20:13,632 --> 00:20:15,926
ปรากฏว่าไม่เห็นขาเขา

339
00:20:15,926 --> 00:20:17,093
โดนยิงขาดไปแล้ว

340
00:20:19,930 --> 00:20:22,057
ผมยังจําได้ว่ามีเครื่องนึง

341
00:20:22,057 --> 00:20:24,851
ไฟปะทุออกมาจากทุกอณูของตัวเครื่อง

342
00:20:26,853 --> 00:20:29,564
มันตามหลอกหลอนผมในฝันอยู่นานเลย

343
00:20:30,607 --> 00:20:32,442
ลูกเรือทุกคนในเครื่องบินลําน้ัน

344
00:20:32,442 --> 00:20:35,654
สู้เพื่อประชาธิปไตยและอิสรภาพโดยแท้

345
00:20:35,654 --> 00:20:39,241
แต่ตอนอยู่ในสมรภูมิรบเนี่ย คุณสู้เพื่อใครล่ะ

346
00:20:39,241 --> 00:20:42,035
คนที่อยู่ข้างซ้าย ข้างขวา

347
00:20:42,035 --> 00:20:44,371
ข้างหน้า แล้วก็ข้างหลังไง

348
00:20:44,371 --> 00:20:45,789
คือสู้เพื่อทุกคนในเครื่องบิน

349
00:20:48,750 --> 00:20:53,588
เคลเว็นนั่งอยู่ในห้องนักบิน
แล้วนักบินร่วมพูดประมาณว่า

350
00:20:53,588 --> 00:20:55,715
"สละเครื่องเถอะ กดปุ่มสละเครื่อง"

351
00:20:55,715 --> 00:20:57,884
เคลเว็นบอกว่า
"เราต้องไปให้ถึงเป้าหมาย

352
00:20:57,884 --> 00:21:00,136
ขอทิ้งระเบิดให้เสร็จก่อน"

353
00:21:00,136 --> 00:21:05,475
ก่อนถึงเป้าหมายห้านาที ทุกอย่างหยุดนิ่ง

354
00:21:05,475 --> 00:21:07,435
ไม่มีเครื่องบินรบ ไม่มีปืนฟลาก เงียบกริบ

355
00:21:08,270 --> 00:21:10,855
เราทิ้งระเบิดสําเร็จ

356
00:21:14,025 --> 00:21:16,111
เชื้อเพลิงลดถึงขีดอันตราย

357
00:21:16,111 --> 00:21:21,283
กลุ่มที่โจมตีเรเกนสเบิร์ก
กัดฟันบินข้ามเทือกเขาแอลป์ไปถึงแอฟริกาเหนือ

358
00:21:21,283 --> 00:21:25,996
ส่วนกลุ่มชไวน์เฟิร์ตบินเข้าใจกลางลุฟท์วัฟเฟอ

359
00:21:26,871 --> 00:21:30,250
แปลว่าเยอรมันได้โอกาสล้างแค้นพวกลีเมย์

360
00:21:30,250 --> 00:21:33,587
มีเวลาเอาเครื่องลง เอนหลัง
เติมอาวุธ เติมเชื้อเพลิง

361
00:21:33,587 --> 00:21:35,463
เสร็จแล้วก็ออกไปยิงกลุ่มชไวน์เฟิร์ต

362
00:21:39,217 --> 00:21:44,556
กองทัพลุฟท์วัฟเฟอ
รุมกินโต๊ะกลุ่มชไวน์เฟิร์ตจนย่อยยับ

363
00:21:51,855 --> 00:21:53,982
ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100

364
00:21:54,566 --> 00:21:58,695
ไปถึงแอฟริกาเหนือตอนพลบค่ําในสภาพอิดโรย

365
00:21:59,237 --> 00:22:01,573
แต่ยังโชคดีที่รอดมาได้

366
00:22:02,949 --> 00:22:05,827
ผู้บัญชาการที่สั่งให้ทหารสู้

367
00:22:05,827 --> 00:22:07,787
ทั้งที่เสียเปรียบ

368
00:22:07,787 --> 00:22:10,081
และอาวุธก็ไม่พร้อมรบ...

369
00:22:10,081 --> 00:22:11,833
{\an8}(พล.อ.ท. (เกษียณ) ไอรา อีเคอร์
ผู้บัญชาการกองทัพอากาศที่แปด)

370
00:22:11,833 --> 00:22:15,837
{\an8}แถมเทรนมาก็น้อย
เรียกว่าพุ่งชนปัญหาจนมึนไปเลย

371
00:22:16,963 --> 00:22:19,174
มันเหมือนการส่งนักโทษไปตาย

372
00:22:23,637 --> 00:22:28,975
{\an8}เครื่องผมแตะแผ่นดินอังกฤษในฤดูร้อนปี 1943

373
00:22:30,227 --> 00:22:33,563
{\an8}แล้วก็โดนส่งเข้าฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100 เลย

374
00:22:33,563 --> 00:22:36,524
โรซี่ โรเซนธอล มาถึงฝูงบิน

375
00:22:36,524 --> 00:22:40,779
ในฐานะลูกเรือแทนพวกที่หายตัวไป

376
00:22:41,363 --> 00:22:45,367
อีแกนได้ข่าวว่าคนชื่อโรซี่ขับเครื่องบินเก่ง

377
00:22:45,367 --> 00:22:48,995
อีแกนเลยลากเขาไปขับเครื่องบินรัวๆ

378
00:22:48,995 --> 00:22:51,081
แล้วบอกว่า "คุณมาอยู่หน่วยผม"

379
00:22:54,918 --> 00:22:56,711
ผมบังเอิญไปที่บาร์

380
00:22:56,711 --> 00:23:03,301
นั่งจิบเหล้าตามปกติ แล้วรู้สึกว่ามีคนมาแตะบ่า

381
00:23:03,802 --> 00:23:06,930
พอหันไปก็เจอผู้บัญชาการหน่วยบิน

382
00:23:07,514 --> 00:23:10,433
เขาบอกว่า "กลับไปนอนเถอะลัคกี้

383
00:23:11,101 --> 00:23:12,435
พรุ่งนี้คุณต้องบิน"

384
00:23:13,103 --> 00:23:14,604
(ตุลาคม 1943)

385
00:23:15,105 --> 00:23:16,481
(แปดเดือนก่อนดีเดย์)

386
00:23:16,481 --> 00:23:20,277
วันที่ 8 ตุลาคม อากาศที่เยอรมนีเริ่มสดใส

387
00:23:20,277 --> 00:23:24,281
ทหารอเมริกันกระหน่ําทําภารกิจ

388
00:23:24,281 --> 00:23:27,409
ทําลายโรงงานผลิตเครื่องบินกันเต็มสูบ

389
00:23:28,201 --> 00:23:31,913
ทหารอากาศเรียกช่วงเวลานั้นว่าแบล็กวีก

390
00:23:32,622 --> 00:23:36,418
วันที่ 8 ตุลาคมมีเครื่องบิน
ออกจากสหราชอาณาจักร

391
00:23:36,418 --> 00:23:38,920
เพื่อไปโจมตีเบรเมนกับวีเกอซัคทั้งหมด 855 ลํา

392
00:23:38,920 --> 00:23:41,756
ขนระเบิดไปทั้งหมด 1.1 ล้านกิโลกรัม

393
00:23:41,756 --> 00:23:44,634
กระสุน 2,750,000 นัด

394
00:23:46,553 --> 00:23:50,056
ตอนบินออกจากจุดทิ้งระเบิด

395
00:23:50,056 --> 00:23:56,396
หางตาผมเห็นว่ามี
เครื่อง Fw 190 สองลําเล็งมาทางเรา

396
00:23:56,396 --> 00:23:59,858
ยิงเครื่องบินลํานึงตกต่อหน้าต่อตาผม

397
00:23:59,858 --> 00:24:03,778
จนหน่วยบินเราเสียขบวน
แล้วเครื่องบินลํานั้นก็ระเบิด

398
00:24:05,113 --> 00:24:06,781
ยับเยินกันทั้งหน่วย

399
00:24:06,781 --> 00:24:10,660
เราโดนยิงจนเสียขบวน เครื่องยนต์ที่สามไฟไหม้

400
00:24:11,912 --> 00:24:13,413
เคลเว็นพยายามขยับขึ้นมา

401
00:24:13,413 --> 00:24:16,541
บินนําฝูงบิน จนทําให้โดนยิงตก

402
00:24:17,876 --> 00:24:19,002
เคลเว็นโดนยิง

403
00:24:19,711 --> 00:24:21,713
โกลาหลกันทั้งลํา

404
00:24:21,713 --> 00:24:23,632
ห้องนักบินไฟไหม้ ต้องสละเครื่อง

405
00:24:27,427 --> 00:24:28,970
เกล เคลเว็นโดนยิงตก

406
00:24:28,970 --> 00:24:33,141
ตอนนั้นทุกคน
ในฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100 เคว้งคว้างมาก

407
00:24:33,141 --> 00:24:36,519
เพราะทุกคนคิดว่าเขาเสียชีวิตแล้ว

408
00:24:37,854 --> 00:24:43,360
นั่นเป็นครั้งแรก
ที่ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะรอดกลับไป

409
00:24:44,361 --> 00:24:49,157
{\an8}โรซี่สริเวเตอร์สโดนทําลายเสียหายหนัก

410
00:24:49,157 --> 00:24:51,368
เครื่องยนต์ดับไปสองเครื่อง

411
00:24:53,203 --> 00:24:54,955
พอทิ้งระเบิดเสร็จ

412
00:24:54,955 --> 00:24:58,708
ผมก็บินนําพวกที่เหลือกลับฐาน

413
00:24:58,708 --> 00:25:01,127
ซึ่งมีกันอยู่แค่หกลํา

414
00:25:04,422 --> 00:25:08,468
สูญเสียลูกเรือไปขนาดนั้นในวันเดียว
ขวัญและกําลังใจจะเหลือแค่ไหน

415
00:25:09,052 --> 00:25:11,346
พวกเขาใช้วิธีเคลียร์โรงนอน

416
00:25:11,346 --> 00:25:13,431
พอเครื่องบินตก ก็ขนทุกอย่างออกไป

417
00:25:13,431 --> 00:25:15,976
เดินเข้ามาจะได้เห็นแต่โรงนอนโล่งๆ

418
00:25:17,310 --> 00:25:20,814
อีแกนหยุดไปเที่ยวลอนดอน

419
00:25:20,814 --> 00:25:23,608
ระหว่างนั้นก็ได้ข่าวว่าเคลเว็นโดนยิงตก

420
00:25:24,859 --> 00:25:28,738
อีแกนเลือดขึ้นหน้าจนหมดอารมณ์เที่ยว

421
00:25:28,738 --> 00:25:33,493
กลับไปบอกที่ฐานว่า "ผมจะนําภารกิจต่อไปเอง"

422
00:25:34,244 --> 00:25:37,205
แผนโจมตีมุนสเตอร์เป็นแผนทําลายเมือง

423
00:25:37,205 --> 00:25:39,332
เป็นแผนที่กองทัพอากาศที่แปดคิดขึ้นมาใหม่

424
00:25:39,332 --> 00:25:43,753
ยุทธการนี้จะทําลาย
ลานจอดรถไฟและใจกลางเมือง

425
00:25:43,753 --> 00:25:47,632
รวมถึงย่านที่พักพนักงานขับรถไฟที่อยู่ติดกันด้วย

426
00:25:48,258 --> 00:25:53,388
แผนทําลายล้างนาซีบ้าอํานาจ
เป้าหมายคือชีวิตมนุษย์

427
00:25:53,388 --> 00:25:56,600
และโรงงานผลิตอาวุธในเยอรมนี

428
00:25:56,600 --> 00:25:58,602
มีการถกเครียด

429
00:25:58,602 --> 00:26:01,688
เป็นครั้งแรกที่ทหารอากาศหลายคน

430
00:26:01,688 --> 00:26:03,148
ไม่เห็นด้วยกับภารกิจ

431
00:26:03,732 --> 00:26:05,650
อีแกนขึ้นกล่าวสุนทรพจน์

432
00:26:05,650 --> 00:26:10,322
ภารกิจนี้อุทิศให้เคลเว็น เพื่อแก้แค้น

433
00:26:13,533 --> 00:26:14,743
{\an8}(มุนสเตอร์)

434
00:26:14,743 --> 00:26:19,956
{\an8}เพราะฝูงเราทั้งสูญเสียและเสียหายอย่างหนัก

435
00:26:20,457 --> 00:26:24,419
{\an8}จึงเหลือเครื่องบินปฏิบัติภารกิจแค่ 13 ลํา

436
00:26:26,046 --> 00:26:28,715
{\an8}สําหรับเครื่องบินรบของเยอรมัน

437
00:26:28,715 --> 00:26:34,179
ถ้าขบวนคุณมีช่องโหว่
เช่นมีเครื่องบินแค่ 13 ลําจาก 18 ลํา

438
00:26:34,179 --> 00:26:36,556
ทหารเยอรมันจะโจมตีเป้าหมายอ่อนๆ ก่อน

439
00:26:36,556 --> 00:26:40,810
พอไปถึงเราก็โดน
เครื่องบินรบ 200 ลําของเยอรมันรุม

440
00:26:41,394 --> 00:26:46,566
เครื่องรุ่น Me 109
จู่โจมด้านหลัง ฆ่าพลปืนหางของเรา

441
00:26:46,566 --> 00:26:50,403
เศษกระสุนที่ปืนฟลากยิงขีปนาวุธ
กระเด็นมาโดนผม

442
00:26:50,403 --> 00:26:51,947
จนสลบคาที่

443
00:26:51,947 --> 00:26:54,824
ตอนนั้นเครื่องบินเสียเพดานบิน

444
00:26:54,824 --> 00:26:57,077
และกําลังจะตก

445
00:26:57,619 --> 00:27:00,789
เราอยู่บนระดับความสูง
ประมาณ 6,400-6,700 เมตร

446
00:27:00,789 --> 00:27:04,876
อยู่สูงจากพื้นดินมาก แต่ผมไม่มีทางเลือก

447
00:27:04,876 --> 00:27:07,295
ผมต้องสละเครื่อง ก็เลยโดด

448
00:27:15,762 --> 00:27:20,183
เครื่องตกในลานจอดเครื่องบิน
เรานั่งรอกันอยู่นาน

449
00:27:24,521 --> 00:27:26,898
จนมีคนมารับ

450
00:27:28,066 --> 00:27:30,610
มีเครื่องจากฝูงบินที่ 100
กลับมาแค่ลําเดียว

451
00:27:31,111 --> 00:27:33,947
เป็นเครื่องที่โรเซนธอลขับเอง

452
00:27:33,947 --> 00:27:38,743
แปลว่าเขาเห็นภาพน่าสลดมาไม่น้อย

453
00:27:41,037 --> 00:27:43,915
ที่สโมสรนายทหาร

454
00:27:43,915 --> 00:27:46,835
เงียบเหมือนป่าช้า

455
00:27:46,835 --> 00:27:49,963
มีคนที่ไม่เคยบินทําภารกิจอยู่นิดหน่อย

456
00:27:50,589 --> 00:27:53,216
แต่ไม่มีใครเดินเข้ามาคุย

457
00:27:53,216 --> 00:27:55,135
เราก็เลยเดินออกมาเอง

458
00:27:55,135 --> 00:27:57,637
ตอนนั้นมันแปลกมากครับ

459
00:27:59,222 --> 00:28:04,311
เรารู้สึกสูญเสียเพราะมีเครื่องโดนยิงตก

460
00:28:04,311 --> 00:28:10,942
โดยเฉพาะผม
ผมเสียเพื่อนรักไปในภารกิจมุนสเตอร์

461
00:28:14,529 --> 00:28:17,991
ยิ่งตอนบั๊คกี้ อีแกนกับเคลเว็นโดนยิงตก

462
00:28:17,991 --> 00:28:21,036
ยิ่งทําให้ขวัญและกําลังใจของทุกคนลดฮวบ

463
00:28:21,036 --> 00:28:24,831
เพราะทุกคนมองว่าพวกเขาหนังเหนียว

464
00:28:26,625 --> 00:28:30,587
ตอนนั้นภารกิจมุนสเตอร์
เป็นการรบทางอากาศที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

465
00:28:30,587 --> 00:28:33,381
ถือเป็นการโจมตีและต่อสู้ครั้งสําคัญ

466
00:28:33,381 --> 00:28:37,052
ระหว่างสองกองทัพอากาศที่ใหญ่และดุดัน

467
00:28:37,052 --> 00:28:40,931
ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100 พร้อมนักบิน 140 นาย

468
00:28:40,931 --> 00:28:43,850
มาถึงที่อังกฤษสี่เดือนก่อนภารกิจมุนสเตอร์

469
00:28:43,850 --> 00:28:48,897
หลังจบภารกิจ
เหลือทหารทํางานต่อได้เพียงสามนาย

470
00:28:49,397 --> 00:28:52,108
{\an8}ข้อมูลทํานองนี้แพร่ออกไป

471
00:28:52,108 --> 00:28:54,402
{\an8}คนก็เลยเป็นห่วงเรากันใหญ่

472
00:28:54,402 --> 00:28:56,404
{\an8}จนเราได้สมญานามว่าฝูงบู๊ที่ 100

473
00:28:58,740 --> 00:29:00,450
คนที่ออกปฏิบัติภารกิจ

474
00:29:00,450 --> 00:29:02,577
จะมีช่วงเวลาสยองอยู่สี่ชั่วโมง

475
00:29:02,577 --> 00:29:04,996
เสร็จงานก็ปั่นจักรยาน หาที่เที่ยวใกล้ๆ ฐาน

476
00:29:04,996 --> 00:29:07,999
ดื่มเบียร์ พาสาวไปเที่ยว กลับฐาน

477
00:29:07,999 --> 00:29:09,334
ชีวิตสงบเรียบง่าย

478
00:29:09,334 --> 00:29:12,504
ตื่นมาก็ขึ้นไปเจอเรื่องสยองต่อเหมือนเดิม

479
00:29:15,090 --> 00:29:22,055
กิจวัตรแบบนี้ทําให้ทหารหลายคนสติแตกมาแล้ว

480
00:29:25,642 --> 00:29:27,143
หลังแบล็กวีก

481
00:29:27,143 --> 00:29:30,313
ขวัญและกําลังใจ
ในกองทัพอากาศที่แปดก็ดิ่งลงเหว

482
00:29:30,313 --> 00:29:32,899
ผู้บัญชาการกังวลว่าลูกเรือจะลุกฮือ

483
00:29:33,441 --> 00:29:35,944
มีจดหมายร้องเรียนจากศัลยแพทย์ทหาร

484
00:29:35,944 --> 00:29:40,949
และจิตแพทย์ของกองทัพอากาศหลายคน
เรื่องพฤติกรรมไม่ปกติของลูกเรือ

485
00:29:40,949 --> 00:29:46,621
เพราะการออกรบส่งผลให้
ทหารอากาศควบคุมตัวเองไม่ได้

486
00:29:46,621 --> 00:29:48,707
ผมเคยเห็นบางคน

487
00:29:48,707 --> 00:29:54,004
ควบคุมตัวเองไม่ได้
ถึงขนาดเดินออกจากเครื่องบินไปเลย

488
00:29:55,005 --> 00:29:57,716
พวกนั้นเป็นกลุ่มที่ส่อแวว

489
00:29:57,716 --> 00:30:01,094
มีความอ่อนล้าจากการรบอยู่แล้ว

490
00:30:03,388 --> 00:30:06,141
เราพบว่าหลายคนที่มีอาการทางจิตแบบนี้

491
00:30:06,141 --> 00:30:07,392
ดีขึ้นเร็วมาก

492
00:30:07,392 --> 00:30:10,312
เมื่อเอาตัวเองออกมา
จากสภาพแวดล้อมนั้นชั่วคราว

493
00:30:10,812 --> 00:30:13,440
แต่ตามหลักการก็ขึ้นอยู่กับ

494
00:30:13,440 --> 00:30:16,151
พลังใจในการฟื้นตัวของคนไข้ด้วย

495
00:30:16,151 --> 00:30:19,988
แต่มันจะเพิ่มพูนขึ้นไวมาก
หากไม่ต้องอยู่ในโรงพยาบาล

496
00:30:19,988 --> 00:30:22,115
(ฟลากเฮาส์
ออกซ์ฟอร์ด อังกฤษ)

497
00:30:22,115 --> 00:30:26,703
เราจะให้พวกเขาปลีกตัวออกจากสภาพสงคราม

498
00:30:26,703 --> 00:30:30,540
แล้วไปพักผ่อนสักสองสามวัน

499
00:30:30,540 --> 00:30:32,500
ที่แห่งนั้นชื่อฟลากเฮาส์

500
00:30:33,543 --> 00:30:37,631
ส่วนใหญ่จะได้ผล บางทีก็ไม่ได้ผล

501
00:30:39,132 --> 00:30:42,010
ผู้บัญชาการเจอปัญหานี้กันหมด

502
00:30:42,010 --> 00:30:46,473
เพราะสารเคมีในสมองและจิตใจของบางคน

503
00:30:46,473 --> 00:30:49,184
อะไรพวกนั้น ก็จัดการเรื่องแบบนี้ไม่ได้

504
00:30:49,851 --> 00:30:53,355
เราต้องรีบดึงคนประเภทนั้นออกไป

505
00:30:53,355 --> 00:30:56,483
จากกลุ่มลูกเรือและฐานทัพ

506
00:30:56,483 --> 00:31:00,654
เพราะมันกระทบต่อทัศนคติของคนอื่นไปด้วย

507
00:31:00,654 --> 00:31:04,491
เราไม่อยากให้ส่งผล
ต่อขวัญและกําลังใจของพวกที่

508
00:31:04,491 --> 00:31:08,703
ต้องออกรบและทําหน้าที่ของตัวเองทุกวัน

509
00:31:10,997 --> 00:31:13,875
ตอนนั้นนอกจากกองทัพอากาศสัมพันธมิตร

510
00:31:13,875 --> 00:31:17,045
จะครองน่านฟ้าเยอรมนีกับยุโรปไม่ได้

511
00:31:17,045 --> 00:31:19,005
แต่ยังมีแววจะรบทางอากาศแพ้ด้วย

512
00:31:20,465 --> 00:31:23,843
เราไม่ได้ทิ้งระเบิดแม่นทุกครั้งนะ

513
00:31:23,843 --> 00:31:27,138
{\an8}ขนาดวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส บางทีระเบิด

514
00:31:27,138 --> 00:31:29,683
{\an8}ก็ตกห่างจากเป้าหมายไปหลายกิโลเมตร

515
00:31:30,767 --> 00:31:32,394
ระเบิดลงไม่ตรงเป้า

516
00:31:32,394 --> 00:31:35,981
จนพวกเขาตกเป็นเป้าเครื่องบินรบคุ้มกัน

517
00:31:35,981 --> 00:31:38,316
{\an8}ของเยอรมันเสียเอง ทหารฝ่ายเราเลยตายหมู่

518
00:31:38,316 --> 00:31:39,693
{\an8}(แรนดอล แฮนเซ็น
ผู้เขียน FIRE AND FURY)

519
00:31:40,443 --> 00:31:43,822
ขยะกองนี้คือซากเครื่องบิน

520
00:31:43,822 --> 00:31:46,241
ที่รับใช้ทหารอเมริกันมา 22,000 ชั่วโมง

521
00:31:47,200 --> 00:31:50,912
ซากเหล่านี้หมายถึง
เด็กหนุ่มอเมริกันที่เสียชีวิตหรือโดนจับไป

522
00:31:56,251 --> 00:31:59,421
ทุกคนกลัวโดนยิงตกมากที่สุด

523
00:31:59,421 --> 00:32:00,422
(นาซีรุกรานฝรั่งเศส)

524
00:32:00,422 --> 00:32:02,257
เรารู้ว่ามันเป็นไปได้

525
00:32:02,257 --> 00:32:05,218
ด้วยความเป็นเด็กหนุ่มไม่กลัวตาย

526
00:32:05,218 --> 00:32:07,721
ทําให้เราคิดว่าเราไม่โดนหรอก

527
00:32:07,721 --> 00:32:09,055
น่าจะเป็นคนอื่น

528
00:32:09,055 --> 00:32:10,390
(เรืออากาศเอก เอฟ. ดี. เมอร์ฟี่
สูญหายขณะปฏิบัติหน้าที่)

529
00:32:10,390 --> 00:32:12,726
ผมรู้ว่าแม่ห่วงผมมาก

530
00:32:12,726 --> 00:32:14,644
และรู้ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผม

531
00:32:14,644 --> 00:32:18,648
กระทรวงการสงครามจะส่งจดหมาย
แจ้งการสูญหายในหน้าที่ไปให้

532
00:32:18,648 --> 00:32:21,192
ให้แม่รู้ว่าผมเป็นอะไรไป

533
00:32:23,570 --> 00:32:26,865
เขาเอาร่มชูชีพให้ทหารอากาศแต่ไม่สอนใช้

534
00:32:26,865 --> 00:32:31,077
แล้วสอนเทคนิคหลบหนีและหลีกเลี่ยงเล็กๆ น้อยๆ

535
00:32:31,077 --> 00:32:35,290
แถมไม่เคยกําชับด้วย
ว่าประชาชนในเมืองที่โดนระเบิด

536
00:32:35,290 --> 00:32:38,710
เริ่มออกทําร้ายทหารอากาศกันมากขึ้น

537
00:32:40,837 --> 00:32:43,215
ตอนที่เคลเว็นตก

538
00:32:43,215 --> 00:32:46,760
เขาเห็นชาวไร่เดินเข้ามามุง

539
00:32:46,760 --> 00:32:47,886
แต่จําได้แค่

540
00:32:47,886 --> 00:32:51,514
ชาวไร่เอาคราดมากดหน้าอกนิดนึงแล้ว

541
00:32:51,514 --> 00:32:52,682
และกําลังเตรียมจะกดซ้ํา

542
00:32:53,350 --> 00:32:56,269
ตํารวจลุฟท์วัฟเฟอโผล่มา

543
00:32:58,355 --> 00:33:01,733
ผมโดนควบคุมตัว
ไปที่ลานบินของกองทัพอากาศเยอรมัน

544
00:33:01,733 --> 00:33:03,109
ที่เป็นศูนย์รวม

545
00:33:03,109 --> 00:33:06,279
นักบินอเมริกันที่โดนจับในวันนั้น

546
00:33:08,198 --> 00:33:10,116
(ดูลักลุฟท์
แฟรงก์เฟิร์ต เยอรมนี)

547
00:33:11,743 --> 00:33:13,620
ผมโดนผู้ชายคนนึงสอบปากคํา

548
00:33:13,620 --> 00:33:17,332
เขาแสดงความยินดีที่ผมได้เลื่อนขั้น

549
00:33:18,333 --> 00:33:22,420
ผมเพิ่งได้ยศเรืออากาศโทมาสามวัน

550
00:33:22,420 --> 00:33:25,006
เซอร์ไพรส์เหมือนกันที่เขารู้

551
00:33:25,006 --> 00:33:27,759
แล้วเขาก็ส่งการ์ดขนาด 3 คูณ 5 มาให้

552
00:33:27,759 --> 00:33:32,681
มีข้อมูลชื่อ วันเกิด ชื่อพ่อแม่ ที่อยู่ผม

553
00:33:32,681 --> 00:33:34,182
(ลอเรนซ์ โวล์ฟ
ช่อง 54 พาโลสเวอร์ดีเอสเตท)

554
00:33:34,808 --> 00:33:37,686
สายลับเยอรมันที่อยู่ในสหรัฐ

555
00:33:37,686 --> 00:33:40,188
คอยส่งหนังสือพิมพ์ของเมืองไปให้

556
00:33:40,188 --> 00:33:41,356
เขาจะทําให้เราผ่อนคลาย

557
00:33:41,356 --> 00:33:43,984
ทําให้รู้สึกเหมือนนั่งคุยกันเล่นๆ

558
00:33:43,984 --> 00:33:46,152
แต่รู้เรื่องเราหมดแล้ว

559
00:33:46,152 --> 00:33:48,280
เทคนิคการหลอกถาม

560
00:33:48,280 --> 00:33:51,950
บางทีก็ใช้ได้ผลกับทหารอากาศที่ไม่เฉลียวใจ

561
00:33:51,950 --> 00:33:55,495
ให้ข้อมูลที่ตัวเองมองว่าไม่สําคัญอะไร

562
00:33:55,495 --> 00:33:58,415
แต่เป็นข้อมูลอันเลอค่าของผู้ซักถาม

563
00:33:59,332 --> 00:34:02,669
เช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ให้เราเข้าตู้ขนของ

564
00:34:02,669 --> 00:34:05,839
ตู้นึงอัดกันประมาณ 30 - 40 คน

565
00:34:07,132 --> 00:34:09,092
ไม่มีใครรู้ชะตากรรมตัวเอง

566
00:34:11,553 --> 00:34:13,221
(สตาลักลุฟท์ 3
ซากัน เยอรมนี)

567
00:34:15,599 --> 00:34:17,601
ผมจําได้ว่าเดินผ่านประตูเข้าไป

568
00:34:17,601 --> 00:34:19,978
เจอไม้ท่อนยาวๆ ปักอยู่

569
00:34:19,978 --> 00:34:22,731
มีลวดหนามพันล้อมพื้นที่ไว้

570
00:34:22,731 --> 00:34:25,775
มียามเฝ้าอยู่บนหอคอยทุกมุม

571
00:34:25,775 --> 00:34:30,195
มีพื้นที่ประมาณสามเมตรคั่นระหว่างรั้วใหญ่

572
00:34:30,195 --> 00:34:32,365
กับรั้วเล็กๆ

573
00:34:32,365 --> 00:34:35,367
เขาบอกว่าถ้าเราเดินไปตรงรั้วเล็กๆ จะโดนยิง

574
00:34:36,620 --> 00:34:38,954
เชลยศึกชาวอเมริกันที่อยู่นั่น

575
00:34:38,954 --> 00:34:41,499
มีหลายคนมาจาก ฝูงบินที่ 100

576
00:34:41,499 --> 00:34:44,544
ที่โดนยิงตกก่อนผม

577
00:34:44,544 --> 00:34:46,421
พอเห็นเราเดินเข้าไป ก็...

578
00:34:46,421 --> 00:34:49,132
มีคนหัวเราะบอกว่า "กําลังรออยู่เลย

579
00:34:49,132 --> 00:34:50,217
มาจนได้นะ"

580
00:34:50,217 --> 00:34:51,550
{\an8}(อีแกน, จอห์น ซี.
เคลเว็น, เกล ดับเบิลยู.)

581
00:34:51,550 --> 00:34:56,139
{\an8}เคลเว็นกับอีแกนมาถึงสตาลักลุฟท์ 3 ไล่เลี่ยกัน

582
00:34:56,139 --> 00:34:59,726
เคลเว็นแซวที่อีแกนบาดเจ็บ

583
00:34:59,726 --> 00:35:02,312
ในที่สุดรูมเมตก็กลับมาเจอกัน

584
00:35:02,312 --> 00:35:05,607
แล้วทหารก็มีหัวหน้าดูแลเหมือนเดิม

585
00:35:05,607 --> 00:35:08,318
เราอยู่ด้วยกัน ทําอาหารกินกันเอง

586
00:35:08,318 --> 00:35:11,279
ซักผ้าด้วยกัน อาบน้ําด้วยกัน

587
00:35:11,279 --> 00:35:14,824
อาบน้ําอาทิตย์ละครั้ง ถ้าโชคดีน่ะนะ

588
00:35:15,825 --> 00:35:18,286
ชีวิตในค่ายสตาลักลุฟท์

589
00:35:18,286 --> 00:35:19,996
เคร่งครัดมากๆ

590
00:35:19,996 --> 00:35:23,291
เหมือนไปเข้าค่ายทหาร มีงานให้ทําแก้เซ็ง

591
00:35:23,291 --> 00:35:26,378
ฝึกวินัย ไม่ทํางานเขาก็ไม่เอาไว้

592
00:35:27,420 --> 00:35:28,421
(เตหะราน อิหร่าน)

593
00:35:29,381 --> 00:35:30,966
(พฤศจิกายน 1943)

594
00:35:31,925 --> 00:35:34,135
ปลายเดือน พ.ย. 1943 มีประชุมลับ

595
00:35:34,135 --> 00:35:36,137
เรียกการประชุมเตหะราน

596
00:35:36,137 --> 00:35:41,810
โรเซอเวลต์, เชอร์ชิล, แล้วก็สตาลิน
เห็นควรเปิดแนวรบที่สองเพื่อต่อต้านนาซีเยอรมนี

597
00:35:41,810 --> 00:35:45,564
ให้อเมริกันกับอังกฤษเป็นผู้วางแผนและปฏิบัติการ

598
00:35:45,564 --> 00:35:46,856
(หาดยูทาห์ - หาดโอฮามา - หาดโกลด์)

599
00:35:46,856 --> 00:35:47,941
(หาดจูโน่ - หาดสวอร์ด - นอร์มังดี)

600
00:35:47,941 --> 00:35:49,526
นี่เป็นแผนโจมตีสะเทินน้ําสะเทินบก

601
00:35:49,526 --> 00:35:51,027
ครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์

602
00:35:51,027 --> 00:35:55,699
กินพื้นที่ครอบคลุมชายหาดทั้งห้า
ในนอร์มังดี ฝรั่งเศส ชื่อรหัส "โอเวอร์ลอร์ด"

603
00:35:55,699 --> 00:36:00,954
กําหนดลงมือเดือนพฤษภาคม 1944
คืออีกหกเดือนข้างหน้า

604
00:36:01,830 --> 00:36:04,374
พอพลเอกไอเซนฮาวร์มาถึงลอนดอน

605
00:36:05,709 --> 00:36:09,880
เขาบอกว่าถ้ายังถล่มลุฟท์วัฟเฟอไม่ได้
ก็ปล่อยกองบินนี้ออกไปไม่ได้

606
00:36:09,880 --> 00:36:10,964
(ภารกิจที่ต้องทํา
ลําดับการสู้รบ)

607
00:36:10,964 --> 00:36:12,424
เราจึงต้องทําให้ได้ก่อน

608
00:36:12,424 --> 00:36:17,846
เราได้รับคําสั่งว่าห้ามเปิดฉากบุกทางบก

609
00:36:17,846 --> 00:36:20,765
ถ้ายังครองน่านฟ้าไม่ได้

610
00:36:22,309 --> 00:36:25,145
เป้าหมายสูงสุดของเรา
คือยิงเครื่องบินรบให้ตกเยอะๆ

611
00:36:25,145 --> 00:36:27,689
จนฝ่ายเยอรมันสู้เครื่องบินรบคุ้มกันไม่ไหว

612
00:36:30,901 --> 00:36:34,988
{\an8}เราโดนเครื่องบินรบโจมตี
จนสูญเสียย่อยยับ

613
00:36:34,988 --> 00:36:36,323
{\an8}(เสียงของ
พล.อ. (เกษียณ) เจมส์ ดูลิตเทิล)

614
00:36:36,323 --> 00:36:37,657
{\an8}(ผู้บัญชาการกองทัพอากาศที่แปด
1944-1945)

615
00:36:37,657 --> 00:36:42,704
เขาจึงเร่งผลิตเครื่องบินรบให้เรามากขึ้น

616
00:36:43,413 --> 00:36:46,374
ปลายปี 1943 เครื่องบินรบก็มาถึงอังกฤษ

617
00:36:46,374 --> 00:36:49,377
เป็นเครื่องบินขับไล่ที่กองทัพอากาศที่แปดรออยู่

618
00:36:49,377 --> 00:36:51,213
นั่นคือ P-51 มัสแตง

619
00:36:51,213 --> 00:36:52,130
{\an8}(โพรบอสซิส)

620
00:36:52,130 --> 00:36:54,466
{\an8}เครื่องมัสแตง เครื่อง P-51

621
00:36:54,466 --> 00:36:56,927
เครื่องบินรบระยะไกลที่สุดในโลก

622
00:36:56,927 --> 00:37:01,348
แรง ไต่ระดับไว ลดระดับเร็ว วงเลี้ยวแคบ

623
00:37:01,890 --> 00:37:03,934
พอได้เครื่อง P-51 มา

624
00:37:03,934 --> 00:37:08,688
เราก็บินไปโจมตีเป้าหมายแล้วบินกลับได้สบาย

625
00:37:08,688 --> 00:37:11,900
แล้วเขายังปรับปรุงเครื่อง P-47

626
00:37:11,900 --> 00:37:15,528
ด้วยการติดถังน้ํามันตรงปีกให้ขับได้ไกลขึ้นด้วย

627
00:37:17,656 --> 00:37:21,534
ผมเห็น P-51 สุดสวยตอนบินไปเอ็มเด็น

628
00:37:21,534 --> 00:37:23,912
ความคิดแรก
ที่แว่บเข้ามาในหัวคือ "รอดแล้วเรา"

629
00:37:25,789 --> 00:37:26,915
ภารกิจแรก

630
00:37:26,915 --> 00:37:28,833
ไม่ใช่ป้องกันเครื่องบินทิ้งระเบิดจนถึงฐาน

631
00:37:28,833 --> 00:37:33,129
แต่เป็นภารกิจโจมตีลุฟท์วัฟเฟอ
ทั้งบนอากาศและบนบก

632
00:37:37,551 --> 00:37:40,178
เช้าวันอาทิตย์ที่ 20 กุมภาพันธ์...

633
00:37:40,178 --> 00:37:41,596
(20 กุมภาพันธ์ 1944
สี่เดือนก่อนดีเดย์)

634
00:37:41,596 --> 00:37:42,973
เราเตรียมการโจมตี

635
00:37:42,973 --> 00:37:46,851
ครั้งใหญ่สุดในประวัติศาสตร์
ยุทธศาสตร์ของกองทัพอากาศอเมริกา

636
00:37:48,019 --> 00:37:50,772
นี่เป็นการนําร่องก่อนบุก

637
00:37:52,065 --> 00:37:57,070
พวกเขาวางแผนโจมตีต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน

638
00:37:57,070 --> 00:37:59,030
เดี๋ยวก็รู้ว่าหมู่หรือจ่า

639
00:38:05,787 --> 00:38:07,831
วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า

640
00:38:08,331 --> 00:38:13,503
มัสแตงกับธันเดอร์โบลต์
ปะทะ Me 109 กับ Fw 190

641
00:38:13,503 --> 00:38:16,673
เครื่องบินรบของเราโจมตี โจมตี โจมตี

642
00:38:17,382 --> 00:38:20,635
สถิติรบชนะของเราอยู่ที่ 4 ต่อ 1

643
00:38:21,928 --> 00:38:25,265
จํานวนนักบินเยอรมัน
ที่เสียชีวิตตามแนวรบฝั่งตะวันตก

644
00:38:25,265 --> 00:38:29,769
ช่วงมกราถึงพฤษภา 1944 อยู่ที่ 99%

645
00:38:29,769 --> 00:38:31,855
ก็คือตายเรียบ

646
00:38:34,024 --> 00:38:36,693
หลังจากเริ่มเอามัสแตงมาร่วมรบ

647
00:38:36,693 --> 00:38:39,946
อเมริกากับอังกฤษ
ก็ครองน่านฟ้าได้มากกว่าเยอรมนี

648
00:38:41,281 --> 00:38:42,908
ถ้าคุณอยากเจาะรังศัตรู

649
00:38:42,908 --> 00:38:45,911
{\an8}ล่อให้ลุฟท์วัฟเฟอออกมา ต้องไปเบอร์ลิน

650
00:38:45,911 --> 00:38:47,245
{\an8}(ดร. แทมี่ เดวิส บิดเดิล - ผู้เขียน
RHETORIC & REALITY IN AIR WARFARE)

651
00:38:48,288 --> 00:38:50,832
{\an8}พวกเขาเปิดม่านตอนสรุปแผน

652
00:38:50,832 --> 00:38:53,501
{\an8}เราเห็นริบบิ้นสีแดงยาวไปถึงเบอร์ลิน

653
00:38:54,211 --> 00:38:57,797
ตอนแรกทุกคนเงียบกริบ สักพักเสียงก็ดังสนั่น

654
00:39:01,468 --> 00:39:03,470
เราบินสูงแปดกิโลเมตร

655
00:39:03,470 --> 00:39:05,138
แต่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

656
00:39:05,680 --> 00:39:09,726
แต่ลานจอดรถไฟ
ถังสารเคมี เรือ และโกดังต่างๆ

657
00:39:09,726 --> 00:39:14,356
เครื่องยนต์สํารอง และโรงงานผลิตตลับลูกปืน
โดนเผาไหม้เป็นเถ้าถ่าน

658
00:39:15,565 --> 00:39:20,153
นี่เป็นครั้งแรก
ที่อเมริกาบุกไปทิ้งระเบิดในเบอร์ลิน

659
00:39:20,153 --> 00:39:23,240
เป้าหมายที่ยากที่สุดของกองทัพอากาศที่แปด

660
00:39:23,823 --> 00:39:25,158
แต่เป็นสิ่งที่ต้องทํา

661
00:39:27,285 --> 00:39:29,496
นี่ถ้าผมอยู่เยอรมนี

662
00:39:29,496 --> 00:39:35,126
แล้วเห็นเครื่องบินทิ้งระเบิด
ยกโขยงมากระหน่ําขนาดนั้น

663
00:39:35,126 --> 00:39:37,796
ผมคงกลัวหัวหดเลย

664
00:39:37,796 --> 00:39:41,841
มั่นใจว่าประชาชนกับทหารก็ขวัญหนีดีฝ่อเหมือนกัน

665
00:39:43,969 --> 00:39:45,220
(สตาลักลุฟท์ 3)

666
00:39:47,806 --> 00:39:51,017
การเป็นเชลยศึกมันเลวร้าย

667
00:39:51,518 --> 00:39:54,771
ตรงที่ไม่รู้ว่าต้องโดนกักตัวไว้นานแค่ไหน

668
00:39:54,771 --> 00:39:57,774
เพราะโทษเราไม่ได้มีกําหนดแน่ชัด

669
00:39:57,774 --> 00:40:01,444
เราต้องอยู่ในนั้น
จนกว่าจะหนีออกมาหรือสงครามยุติ

670
00:40:02,237 --> 00:40:03,947
ผมขุดอุโมงค์นะ

671
00:40:04,447 --> 00:40:07,492
ที่นั่นมีห้องน้ําเก่าที่พื้นเป็นกระเบื้อง

672
00:40:07,492 --> 00:40:10,370
ผมเลยคิดว่าอยากจะลองขุดดูสักหน่อย

673
00:40:10,370 --> 00:40:14,708
จุดประสงค์ของผม
คืออยากใช้กระเบื้องที่เลาะง่ายๆ

674
00:40:14,708 --> 00:40:16,209
เราจะได้เริ่มขุดอุโมงค์

675
00:40:16,209 --> 00:40:18,670
แต่โดนผู้คุมสกัดดาวรุ่งทันที

676
00:40:18,670 --> 00:40:20,130
{\an8}(อุโมงค์แฮร์รี่)

677
00:40:20,130 --> 00:40:25,176
{\an8}เชลยศึกชาวอังกฤษ
ประมาณ 76 คนหนีออกจากที่พัก

678
00:40:25,176 --> 00:40:28,889
ที่อยู่ติดกับเราด้วยการมุดอุโมงค์ที่ขุดไว้

679
00:40:28,889 --> 00:40:31,182
การหนีครั้งนั้นเรียก Great Escape

680
00:40:31,182 --> 00:40:37,355
มีคนรอดไปสองคน
ส่วนอีก 50 โดนทหารเยอรมันสังหาร

681
00:40:38,440 --> 00:40:41,401
หลังจากนั้นความสัมพันธ์ดีๆ
ระหว่างเรากับฝั่งเยอรมัน

682
00:40:41,401 --> 00:40:43,361
ก็ไม่เหลือหลอ

683
00:40:46,698 --> 00:40:49,993
ผมรับโทรศัพท์แล้วปลายสายบอกว่า

684
00:40:49,993 --> 00:40:52,245
"นายพลลีเมย์ขอสายคุณ"

685
00:40:52,245 --> 00:40:55,332
เขาบอกว่า
"เจฟฟรีย์ ผมอยากได้ผู้บัญชาการฝูงบิน

686
00:40:55,332 --> 00:40:58,251
คุมฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 95
กับฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100

687
00:40:58,251 --> 00:41:00,003
คุณเลือกเลย

688
00:41:00,003 --> 00:41:01,087
(กองบัญชาการ
ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 95 เอช)

689
00:41:01,087 --> 00:41:03,215
ฝูงบินที่ 95 ประสบความสําเร็จมาก

690
00:41:03,215 --> 00:41:05,217
เสียเครื่องบินน้อยที่สุด

691
00:41:05,217 --> 00:41:09,512
สถิติการทิ้งระเบิดก็ดี
ผมเลยคิดว่าตัวเองน่าจะมีประโยชน์

692
00:41:09,512 --> 00:41:11,473
กับฝูงบินที่ 100 มากกว่าฝูงบินที่ 95

693
00:41:11,473 --> 00:41:15,185
ผมเลยโทรกลับไปบอกเขาว่าขออนุญาต

694
00:41:15,185 --> 00:41:17,312
ไปอยู่ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100

695
00:41:17,312 --> 00:41:19,439
พอถามว่า "จะให้ผมไปรายงานตัวเมื่อไหร่"

696
00:41:19,439 --> 00:41:20,732
เขาบอกว่า "บ่ายนี้เลย"

697
00:41:25,237 --> 00:41:30,367
เรื่องแรกที่ผมขอนายพลลีเมย์
คือขอให้ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100

698
00:41:30,367 --> 00:41:33,912
หยุดพักจากภารกิจสักสองวันซึ่งเขาก็อนุญาต

699
00:41:33,912 --> 00:41:35,664
ในช่วงสองวันนั้น

700
00:41:35,664 --> 00:41:37,749
เราเอาเครื่องบินทุกลําในฝูงบินที่ 100

701
00:41:37,749 --> 00:41:42,128
ขึ้นไปตั้งขบวนช่วงเช้าสี่ชั่วโมง
และช่วงเย็นสี่ชั่วโมง

702
00:41:42,963 --> 00:41:49,344
ทอม เจฟฟรีย์เป็นคนมีพลัง มาดดี และมีความรู้

703
00:41:49,344 --> 00:41:53,181
นอกจากรู้เรื่องเครื่องบิน
ยังรู้เรื่องการบินต่อสู้ด้วย

704
00:41:54,724 --> 00:41:56,768
ผมให้คนที่บินอยู่ลําข้างหน้า

705
00:41:56,768 --> 00:41:58,103
ถ่ายรูปขบวนไว้

706
00:41:58,103 --> 00:42:01,565
เราจะได้เห็นว่าแต่ละคนบินเป็นยังไงกันบ้าง

707
00:42:01,565 --> 00:42:05,402
ส่วนผมก็เอาเครื่องเก่าไปบินรอบๆ ขบวน

708
00:42:05,402 --> 00:42:08,446
บินไปบินมา เพื่อตบๆ ให้ทั้งฝูงเข้าประจําที่

709
00:42:08,446 --> 00:42:11,032
{\an8}พวกผู้บัญชาการฝูงบินเข้มงวด

710
00:42:11,032 --> 00:42:14,035
{\an8}กับการจัดแถวให้แน่นมาก

711
00:42:14,035 --> 00:42:16,830
นักบินคิดว่าแน่นแล้ว พวกเขาบอกว่าแน่นอีก

712
00:42:17,831 --> 00:42:19,874
พอจบสองวัน

713
00:42:19,874 --> 00:42:24,004
ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100 ก็เข้าขบวนได้เป๊ะที่สุด

714
00:42:25,130 --> 00:42:30,343
เรากลายเป็นฝูงบินที่ยอดเยี่ยมได้เพราะเจฟฟรีย์

715
00:42:31,136 --> 00:42:33,722
เป็นฝูงที่เก่งที่สุดในกองทัพอากาศเลยมั้ง

716
00:42:37,809 --> 00:42:42,314
ลูกเรือเครื่องบินทิ้งระเบิดของ
กองทัพอากาศที่แปดต้องทําภารกิจ 25 ครั้ง

717
00:42:42,314 --> 00:42:44,357
พอครบ 25 ภารกิจแล้ว

718
00:42:44,357 --> 00:42:46,484
เขาก็จะส่งตัวเรากลับอเมริกา

719
00:42:47,736 --> 00:42:52,365
หลังทําภารกิจครบ เขาก็บอกว่าผมจะอยู่ต่อ

720
00:42:52,365 --> 00:42:58,163
ในฐานะหัวหน้าหน่วยบินหรือกลับอเมริกาก็ได้

721
00:42:58,163 --> 00:43:04,419
ผมว่าที่ผ่านมาผมโชคดีสุดๆ

722
00:43:04,419 --> 00:43:09,799
แล้วก็เฮงมากที่รอดมาได้
ไม่ควรได้คืบจะเอาศอก

723
00:43:09,799 --> 00:43:13,094
ผมเลยเลือกกลับบ้าน

724
00:43:14,888 --> 00:43:17,265
โรซี่ โรเซนธอลปฏิบัติภารกิจครบ 25 ครั้ง

725
00:43:17,265 --> 00:43:21,186
ในวันที่ 8 มีนาคม 1944 ที่บินโจมตีเบอร์ลิน

726
00:43:21,895 --> 00:43:25,649
ลูกเรือยุให้ผมบินโฉบลานจอดเครื่องบิน

727
00:43:25,649 --> 00:43:29,152
พอดีผมเป็นนักบินหัวโบราณ
เลยบอกว่า "ไม่เอาอะ"

728
00:43:29,903 --> 00:43:33,406
แต่ตอนบินกลับผมบอกว่า "เอาวะ"

729
00:43:33,406 --> 00:43:38,078
ผมพุ่งใส่หอบังคับการบินจนทุกคนต้องกระโดดหนี

730
00:43:38,662 --> 00:43:42,457
แล้วก็โฉบลานจอดสามสี่รอบถึงค่อยลงจอด

731
00:43:42,457 --> 00:43:44,459
ตอนหลังมีคนมาถามว่า

732
00:43:44,459 --> 00:43:48,547
"โรซี่ นายรู้มั้ยว่านายพลฮักลินอยู่ที่หอ

733
00:43:49,047 --> 00:43:52,467
เขากระโดดหนีจนเครื่องแบบหลุดลุ่ยเลย"

734
00:43:52,467 --> 00:43:56,263
แล้วนายพลฮักลินก็เดินเข้าห้องซักถาม

735
00:43:56,263 --> 00:43:58,640
เดินมาจับมือผม

736
00:43:58,640 --> 00:44:01,434
แล้วบอกว่า "โฉบได้หวาดเสียวมากโรซี่"

737
00:44:02,519 --> 00:44:05,480
ทุกคนรู้ว่าใกล้ถึงดีเดย์แล้ว

738
00:44:05,480 --> 00:44:10,235
และความตั้งใจของโรซี่คือทําลายกองกําลังนาซี

739
00:44:10,735 --> 00:44:14,656
การไปจากที่นี่
ก็เหมือนไปจากศูนย์กลางของจักรวาล

740
00:44:14,656 --> 00:44:18,034
ผมเลยตัดสินใจบินต่อ

741
00:44:18,034 --> 00:44:22,664
จนสุดท้ายได้เป็นผู้บัญชาการหน่วยบิน

742
00:44:23,582 --> 00:44:27,752
วันนี้ฟลายอิ้งฟอร์เทรสของอเมริกา 650 ลํา

743
00:44:27,752 --> 00:44:31,506
สร้างความเสียหายรุนแรง
ให้แนวป้องกันฝั่งชายหาดของเยอรมัน

744
00:44:35,886 --> 00:44:39,180
ผมบินไปทิ้งระเบิดในฝรั่งเศส

745
00:44:39,180 --> 00:44:42,559
พอกลับมาก็มีคนมาหาถึงเครื่อง

746
00:44:42,559 --> 00:44:48,315
บอกว่าคืนนี้ให้ผมไปรายงานตัว
ที่กองบัญชาการของนายพลลีเมย์

747
00:44:49,566 --> 00:44:54,988
{\an8}นายพลลีเมย์เดินเข้ามาประกาศว่าพรุ่งนี้เช้า

748
00:44:54,988 --> 00:44:58,783
{\an8}กองกําลังสัมพันธมิตรจะยกพลขึ้นฝั่งที่นอร์มังดี

749
00:44:58,783 --> 00:45:03,163
{\an8}แต่เขาบอกว่าผมอยากให้เข้าใจตรงกัน

750
00:45:03,163 --> 00:45:06,458
{\an8}ว่างานนี้สําคัญมาก

751
00:45:06,458 --> 00:45:11,463
กองทัพอากาศที่แปดจะใช้เครื่องบินทุกลํา

752
00:45:11,463 --> 00:45:14,925
ที่มีอยู่เพื่อให้พวกเขาขึ้นฝั่งสําเร็จ

753
00:45:16,176 --> 00:45:18,386
{\an8}ผมนั่งอยู่ในห้องสรุปแผนงาน

754
00:45:18,386 --> 00:45:22,766
พอพวกเขาเปิดม่านคลุมแผนที่ ทุกคนเฮลั่นเลย

755
00:45:22,766 --> 00:45:25,769
ผมไม่เคยได้ยินเสียงแบบนี้นะ

756
00:45:25,769 --> 00:45:27,687
ในที่สุดก็ถึงดีเดย์

757
00:45:28,480 --> 00:45:29,981
(6 มิถุนายน 1944)

758
00:45:30,732 --> 00:45:31,691
(ดีเดย์)

759
00:45:31,691 --> 00:45:34,319
ทหารบก ทหารเรือ และทหารอากาศ

760
00:45:34,319 --> 00:45:36,404
แห่งกําลังรบนอกประเทศสัมพันธมิตร

761
00:45:37,948 --> 00:45:40,116
{\an8}พวกคุณกําลังจะเปิดฉากสงครามครั้งมโหฬาร

762
00:45:40,116 --> 00:45:41,868
{\an8}(เสียงของ พล.อ. ดไวท์ ดี. ไอเซนฮาวร์
ผู้บัญชาการทหารผสมสูงสุด)

763
00:45:41,868 --> 00:45:43,703
ซึ่งเราเคี่ยวเข็ญกันมาหลายเดือน

764
00:45:44,621 --> 00:45:46,581
ทั้งโลกกําลังเอาใจช่วยคุณอยู่

765
00:45:48,041 --> 00:45:50,168
งานนี้ไม่ง่ายเลย

766
00:45:51,044 --> 00:45:54,631
ศัตรูได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี
อาวุธครบมือ และเชี่ยวชาญ

767
00:45:55,131 --> 00:45:56,800
เขาไม่ปรานีแน่

768
00:45:57,676 --> 00:46:02,764
ผมเชื่อว่าทุกคนกล้าหาญ
ทุ่มเทในหน้าที่ และมีทักษะในการรบ

769
00:46:03,723 --> 00:46:07,018
พวกเราต้องชนะอย่างเด็ดขาดเท่านั้น

770
00:46:10,480 --> 00:46:12,065
ตอนบินเหนือช่องแคบ

771
00:46:12,065 --> 00:46:16,903
เราเห็นเรือหลายพันลํา
ในกองเรือรบที่อยู่ข้างล่าง

772
00:46:18,613 --> 00:46:25,495
มันดูน่าขนลุกจนลูกเรือคนนึง
เริ่มสวดมนต์แล้วทุกคนก็สวดตาม

773
00:46:30,584 --> 00:46:34,379
โรเบิร์ต เซนต์จอห์น
จากห้องข่าว NBC ในนิวยอร์ก

774
00:46:34,379 --> 00:46:37,382
กับชั่วโมงสําคัญต่อประวัติศาสตร์โลกเช่นนี้

775
00:46:37,966 --> 00:46:42,220
ทหารของนายพล ดไวท์ ไอเซนฮาวร์
กําลังลงจากเรือ

776
00:46:42,220 --> 00:46:45,932
เดินบุกหาดไปยังที่มั่นของนาซีเยอรมนี

777
00:46:46,766 --> 00:46:48,560
พวกเขาโจมตีศัตรูทางทะเล

778
00:46:48,560 --> 00:46:52,314
โดยมีเครื่องบินขับไล่ฝูงมหึมาคอยคุ้มกัน

779
00:46:53,565 --> 00:46:56,192
มีระเบิดลงมาไม่ขาดสาย

780
00:46:56,192 --> 00:47:01,156
วันนั้นทหารอากาศยิงคุ้มกัน
ให้กองกําลังภาคพื้นดินไม่หยุดหย่อน

781
00:47:01,156 --> 00:47:05,577
ยิงเสร็จ ก็กลับไปเติมน้ํามัน
เติมระเบิด เติมกระสุน

782
00:47:05,577 --> 00:47:08,872
แล้วออกไปคุ้มกันต่อรอบแล้วรอบเล่า

783
00:47:12,250 --> 00:47:16,630
ตอนเราไปถึงนอร์มังดี ไม่มีลุฟท์วัฟเฟอ

784
00:47:16,630 --> 00:47:17,923
เข้าแทรกแซงเลย

785
00:47:19,132 --> 00:47:21,509
กองทัพอากาศอเมริกาช่วยปูทาง

786
00:47:21,509 --> 00:47:24,804
ให้ทหารเรือข้ามช่องแคบอังกฤษ

787
00:47:28,516 --> 00:47:31,061
ตอนนี้เยอรมนีต้องรับมือสองด้าน

788
00:47:31,061 --> 00:47:35,357
{\an8}คือสัมพันธมิตรอังกฤษ-อเมริกันทางตะวันตก
และรัสเซียทางตะวันออก

789
00:47:35,357 --> 00:47:36,900
{\an8}(อังกฤษ - ฝรั่งเศส - เยอรมนี
แนวหน้ารัสเซีย)

790
00:47:36,900 --> 00:47:39,361
สิงหาคม 1944 กองทัพแดงค้นพบไมดาแนก

791
00:47:39,361 --> 00:47:44,574
ค่ายกักกันร้างของนาซี
และค่ายมรณะใกล้ลูบลิน ประเทศโปแลนด์

792
00:47:44,574 --> 00:47:50,247
หลักฐานมัดตัวฮิตเลอร์
ข้อหาฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ยิวในยุโรป

793
00:47:50,247 --> 00:47:52,290
(เปิดโปงค่ายสังหารหมู่ของนาซี)

794
00:47:56,127 --> 00:47:58,880
กองกําลังของเรารุกโรม

795
00:47:58,880 --> 00:48:01,883
โจมตีกองกําลังนาซี
ที่โดนสั่งมาให้ยอมตายดีกว่ายอมแพ้

796
00:48:01,883 --> 00:48:03,343
(สตาลักลุฟท์ 3
ซากัน เยอรมนี)

797
00:48:04,010 --> 00:48:08,139
แต่ก็มีแค่สองทางจริงๆ ครับ
เพราะการโจมตีในครั้งนี้

798
00:48:08,139 --> 00:48:12,727
เป็นคําสั่งจากผู้บัญชาการสัมพันธมิตร
ให้สู้อย่างเต็มอัตราศึก

799
00:48:12,727 --> 00:48:14,563
{\an8}ในค่ายเชลยศึกมีวิทยุลับ

800
00:48:14,563 --> 00:48:16,273
{\an8}(วิลเลียม "บิล" เคาช์
พลทิ้งระเบิดฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

801
00:48:16,273 --> 00:48:19,401
{\an8}เรารู้ทุกเรื่องที่ BBC รู้

802
00:48:19,401 --> 00:48:23,405
ตอนเริ่มรุกโจมตีในเดือนมิถุนายน ปี 44

803
00:48:23,405 --> 00:48:25,740
เรารู้แล้วว่าเราไม่ตายที่นั่นแน่

804
00:48:27,033 --> 00:48:30,620
ยังมีทหารอากาศที่โดนยิงตก
หลั่งไหลเข้าไปในค่ายสตาลักลุฟท์ 3

805
00:48:30,620 --> 00:48:32,455
นักบินผิวดําก็มีไม่น้อย

806
00:48:32,455 --> 00:48:36,918
{\an8}รวมถึงเรืออากาศตรี
อเล็กซานเดอร์ เจฟเฟอร์สันและริชาร์ด เมคอน

807
00:48:36,918 --> 00:48:41,715
{\an8}จากกองบินขับไล่ที่ 332 ชื่อดัง เร้ดเทลส์

808
00:48:41,715 --> 00:48:45,051
นักบินทัสคีจีทาหางเครื่องบินสีแดงเข้ม

809
00:48:45,051 --> 00:48:47,888
{\an8}ถึงคนจะไม่รู้ว่านักบินเป็นคนผิวดํา...

810
00:48:47,888 --> 00:48:48,972
{\an8}(ดร. แมทธิว เอฟ. เดลมอนท์
ผู้เขียน HALF AMERICAN)

811
00:48:48,972 --> 00:48:50,599
แต่ทุกคนจําเครื่องบินหางแดงได้

812
00:48:51,099 --> 00:48:54,811
เราไม่กลัวเลยว่าจะบินไปเจอศัตรู

813
00:48:54,811 --> 00:48:57,856
เพราะเรารู้ว่าตัวเองฝีมือเหนือกว่าพวกนั้น

814
00:48:57,856 --> 00:48:59,065
{\an8}ถ้าเจอก็ "เตรียม เล็ง ยิง"

815
00:48:59,065 --> 00:49:00,483
{\an8}(ริชาร์ด เมคอน
นักบินกองบินขับไล่ที่ 332)

816
00:49:02,319 --> 00:49:04,696
นักบินผิวดําผู้องอาจ

817
00:49:04,696 --> 00:49:09,618
อยากมาช่วยรบมาก
แล้วฝีมือพวกเขาก็ไม่ธรรมดาซะด้วย

818
00:49:11,828 --> 00:49:15,665
ในกองทัพอากาศ
โดยเฉพาะลูกเรือเครื่องบินทิ้งระเบิด

819
00:49:15,665 --> 00:49:20,337
ที่เสี่ยงชีวิตบินปฏิบัติภารกิจไกลๆ
ชื่นชมพวกเร้ดเทลส์

820
00:49:20,337 --> 00:49:22,839
{\an8}มากกว่าหน่วยบินอื่นๆ ที่เข้าร่วมรบ

821
00:49:22,839 --> 00:49:23,965
{\an8}(เจ. ท็อดด์ มอย
ผู้เขียน FREEDOM FLYERS)

822
00:49:24,758 --> 00:49:27,177
เมคอนกับเจฟเฟอร์สันเคยโดนแบ่งแยกเชื้อชาติ

823
00:49:27,177 --> 00:49:29,846
ในกองทัพอากาศทั้งที่อเมริกาและอิตาลี

824
00:49:29,846 --> 00:49:31,431
และช็อกมากที่ได้รู้

825
00:49:31,431 --> 00:49:34,893
ว่าที่พักในสตาลักลุฟท์ 3 เป็นที่พักรวม

826
00:49:34,893 --> 00:49:36,645
มีทหารประมาณ 150 นาย

827
00:49:36,645 --> 00:49:40,065
เข้ามาที่ค่าย เรายืนต่อแถวกันอยู่

828
00:49:40,065 --> 00:49:44,569
{\an8}มีเด็กเคนตักกี้ตัวสูงๆ เดินทะเล่อทะล่าเลยไป...

829
00:49:44,569 --> 00:49:46,154
{\an8}(อเล็กซานเดอร์ เจฟเฟอร์สัน
นักบินกองบินขับไล่ที่ 332)

830
00:49:46,154 --> 00:49:51,034
{\an8}เดินกลับมาแล้วบอกว่า "เอาละเว้ย คนนี้แหละ"

831
00:49:51,034 --> 00:49:54,371
นาวาอากาศเอกเดินมาบอกว่า
"ไปกับเขาเลยเรืออากาศโท"

832
00:49:55,205 --> 00:49:56,206
"ครับท่าน"

833
00:49:57,207 --> 00:49:59,042
ทหารเยอรมันพาผมไป

834
00:49:59,042 --> 00:50:03,129
ดูเตียงที่ผมต้องนอน เป็นเตียงชั้นสาม

835
00:50:03,672 --> 00:50:06,383
ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าตัวเองเจ็บหนักแค่ไหน

836
00:50:06,383 --> 00:50:09,052
ผมเป็นอัมพาตครึ่งล่าง

837
00:50:09,052 --> 00:50:11,638
พอเห็นว่าผมขยับไม่ได้

838
00:50:11,638 --> 00:50:14,474
ทหารเยอรมันก็ถามว่า

839
00:50:14,474 --> 00:50:17,602
มีใครจะยกเตียงชั้นล่างให้เขาบ้าง

840
00:50:17,602 --> 00:50:19,062
ไม่มีเลย

841
00:50:19,062 --> 00:50:23,275
สุดท้ายมีเด็กเทกซัสบอกว่า
"เอาไปเลย เดี๋ยวผมขึ้นไปนอนเตียงบนเอง"

842
00:50:23,900 --> 00:50:26,486
สุดท้ายเราก็กลายเป็นเพื่อนซี้กัน

843
00:50:27,404 --> 00:50:30,198
เชลยศึกต้องสามัคคีเพื่อความอยู่รอด

844
00:50:30,198 --> 00:50:34,744
ทุกคนเลิกเหยียดเชื้อชาติ
รังเกียจชาติพันธุ์ หรือไม่ก็เป็นน้อยลง

845
00:50:34,744 --> 00:50:37,414
เพราะพวกเขาต้องให้กําลังใจกัน

846
00:50:37,414 --> 00:50:38,623
เพื่อเอาตัวรอดในนั้น

847
00:50:40,625 --> 00:50:44,796
ภารกิจท้ายๆ ของกองทัพอากาศ
คือการตัดเชื้อเพลิงของฝั่งเยอรมัน

848
00:50:44,796 --> 00:50:47,924
ด้วยการระเบิดโรงงานผลิตน้ํามันทิ้ง

849
00:50:47,924 --> 00:50:52,137
ฝ่ายสัมพันธมิตรต้องโจมตีระบบขนส่งและโกดัง

850
00:50:52,137 --> 00:50:55,432
เก็บถ่านหินที่ใช้ในโรงงานผลิตเครื่องบินเจ็ตด้วย

851
00:50:55,432 --> 00:50:58,935
การปิดกั้นทางอากาศ
ทําให้เยอรมันผลิตยุทโธปกรณ์ไม่ได้

852
00:50:58,935 --> 00:51:01,646
และเมื่อถึงคราวที่โดนกระหน่ําโจมตี

853
00:51:01,646 --> 00:51:04,357
จึงคุ้มกันน่านฟ้าของตัวเองได้ไม่ทั่วถึง

854
00:51:04,357 --> 00:51:07,152
{\an8}เราอยู่ที่สโมสรนายทหารจนถึงตีหนึ่งตีสอง

855
00:51:07,944 --> 00:51:10,155
{\an8}แล้วก็ได้ยินเสียงประกาศ

856
00:51:10,155 --> 00:51:12,157
ให้เตรียมตัวตื่นมาทําภารกิจ

857
00:51:15,076 --> 00:51:18,413
เราเอาเครื่องบินทิ้งระเบิดหนักขึ้น 2,000 ลํา

858
00:51:18,413 --> 00:51:22,417
บนท้องฟ้าวันนั้น
มีแต่เครื่องบินทิ้งระเบิดสี่เครื่องยนต์

859
00:51:24,961 --> 00:51:27,047
ในสมัยนั้นการทําลายโรงงานหนึ่งโรง

860
00:51:27,047 --> 00:51:29,257
ที่เมืองลอยน่าใกล้ๆ เมอร์สเบิร์ก

861
00:51:29,257 --> 00:51:35,305
ต้องใช้เครื่องบินทิ้งระเบิด 6,000 ลํา
บินไปทําภารกิจทั้งหมด 40 รอบ

862
00:51:36,640 --> 00:51:40,435
ฝูงเราบินนําไปโจมตีเบอร์ลิน

863
00:51:40,435 --> 00:51:42,229
วันนั้นอากาศดีมาก

864
00:51:42,229 --> 00:51:44,981
แดดจ้า ฟ้าใส

865
00:51:45,649 --> 00:51:49,819
ตอนบินเข้าใกล้เป้าหมาย มีเครื่องบินโดนยิง

866
00:51:49,819 --> 00:51:52,906
แต่เรายังตั้งหน้าตั้งตาทิ้งระเบิด

867
00:51:52,906 --> 00:51:56,243
เพราะรู้ว่าเรากลับฐานไม่ได้

868
00:51:56,826 --> 00:52:00,580
เครื่องบินผมไฟไหม้ควันโขมงจนผมอยู่ไม่ได้

869
00:52:00,580 --> 00:52:03,166
ตอนออกมาผมนึกว่าตัวเองขึ้นสวรรค์

870
00:52:04,417 --> 00:52:07,879
แต่พอเท้าแตะพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นมา

871
00:52:08,672 --> 00:52:11,716
ผมเห็นทหารสามคนถือปืนวิ่งเข้ามา

872
00:52:12,717 --> 00:52:16,846
คนนึงยกปืนเตรียมจะยิงผม

873
00:52:16,846 --> 00:52:21,810
พอดีผมเห็นสัญลักษณ์ทหารแดงบนหมวกเขา

874
00:52:22,477 --> 00:52:25,522
เลยตะโกนอเมริกันสกี โรเซอเวลต์

875
00:52:25,522 --> 00:52:28,066
สตาลิน, เชอร์ชิล, เป๊ปซี่-โคล่า

876
00:52:28,066 --> 00:52:31,528
โคคา-โคล่า, ลัคกี้สไตรค์

877
00:52:32,696 --> 00:52:36,491
เบอร์ลินเป็นภารกิจที่ 52
และภารกิจสุดท้ายของโรซี่

878
00:52:36,491 --> 00:52:39,869
เขาเป็นนักบินที่ทําภารกิจมากที่สุด
ในฝูงบินที่ 100

879
00:52:39,869 --> 00:52:42,539
หลังจากพักฟื้นในโรงพยาบาลของรัสเซีย

880
00:52:42,539 --> 00:52:44,874
โรซี่ก็เดินทางกลับธอร์ปแอบบ็อตส์

881
00:52:44,874 --> 00:52:49,337
ที่เขาบินทําภารกิจแรกเมื่อหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา

882
00:52:52,632 --> 00:52:55,886
ทหารรัสเซียรุกคืบเข้ามาทุกขณะ

883
00:52:55,886 --> 00:52:58,013
เราได้ยินเสียงปืนใหญ่

884
00:52:58,013 --> 00:53:01,474
และเสียงอาวุธอื่นๆ ดังแว่วมา

885
00:53:02,100 --> 00:53:03,602
ฮิตเลอร์ยังคิดไม่ตก

886
00:53:03,602 --> 00:53:05,937
{\an8}ว่าจะให้เชลยศึกออกเดินเท้าหรือฆ่าทิ้งดี

887
00:53:05,937 --> 00:53:07,981
{\an8}(แมริลิน เจฟเฟอร์ส วอลทัน - ผู้เขียน
FROM INTERROGATION TO LIBERATION)

888
00:53:07,981 --> 00:53:09,316
{\an8}เป็นไปได้ทุกรูปแบบ

889
00:53:10,025 --> 00:53:11,276
อยู่ๆ คืนนึง

890
00:53:11,276 --> 00:53:14,946
ทหารเยอรมันก็มาบอกนายทหารชั้นผู้ใหญ่ของเรา

891
00:53:14,946 --> 00:53:17,407
ให้ทหารอเมริกันรีบอพยพ

892
00:53:17,407 --> 00:53:22,037
เราต้องเดินเท้าออกจากค่ายภายในหนึ่งชั่วโมง

893
00:53:22,954 --> 00:53:25,707
เขาบอกว่าทําเพื่อความปลอดภัยของเรา

894
00:53:26,291 --> 00:53:28,668
เขาพูดแบบนั้น แต่พวกเรารู้ทัน

895
00:53:30,545 --> 00:53:32,547
เชลยศึกเดินแบบไม่รู้จุดหมาย

896
00:53:32,547 --> 00:53:35,508
ทุกคนกลัวว่าฮิตเลอร์จะเอาทหารอากาศอเมริกัน

897
00:53:35,508 --> 00:53:37,719
ไปเป็นโล่มนุษย์

898
00:53:37,719 --> 00:53:41,097
ปีนั้นฤดูหนาวในยุโรปโหดที่สุดในรอบ 100 ปีด้วย

899
00:53:42,474 --> 00:53:44,059
หนาวจับขั้วหัวใจ

900
00:53:44,059 --> 00:53:46,603
หิมะสูงถึงเข่า

901
00:53:46,603 --> 00:53:51,024
เขาสั่งให้เราเดินทั้งคืนจนถึงเย็นๆ วันรุ่งขึ้น

902
00:53:51,024 --> 00:53:52,108
มีพักเป็นช่วงๆ

903
00:53:52,108 --> 00:53:54,194
{\an8}(ชเพร็มแบร์ก - ซากัน - มูสบูร์ก)

904
00:53:54,194 --> 00:53:55,904
(เยอรมนี - เชโกสโลวาเกีย)

905
00:53:57,072 --> 00:53:59,282
{\an8}เขาพาเราไปขึ้นรถไฟที่ชเพร็มแบร์ก

906
00:53:59,282 --> 00:54:01,785
{\an8}จับเราขังในตู้ขนของ

907
00:54:01,785 --> 00:54:04,371
{\an8}อัดกันอยู่ประมาณ 60 - 70 คน

908
00:54:04,371 --> 00:54:06,122
ไม่มีที่ให้นั่งเลย

909
00:54:06,122 --> 00:54:07,499
เหมือนนรก

910
00:54:08,208 --> 00:54:10,710
{\an8}พวกเราอัดกันยิ่งกว่าปลากระป๋อง

911
00:54:10,710 --> 00:54:13,713
{\an8}ใครล้มก็โดนเหยียบ

912
00:54:13,713 --> 00:54:14,965
พอรถไฟเทียบท่า

913
00:54:14,965 --> 00:54:17,592
มีแต่เสียงทุบประตูให้เปิด

914
00:54:17,592 --> 00:54:19,803
พอผู้คุมเปิดออกมา

915
00:54:20,428 --> 00:54:22,597
สภาพมันเลวร้ายสุดจะบรรยาย

916
00:54:26,893 --> 00:54:28,144
(สตาลัก 7-A
มูสบูร์ก เยอรมนี)

917
00:54:28,144 --> 00:54:31,189
มันเป็นค่ายที่ออกแบบมา

918
00:54:31,189 --> 00:54:34,568
ให้จุคนได้ 8,000 หรือเต็มที่ก็ 10,000 คน

919
00:54:34,568 --> 00:54:36,987
แต่พวกเรามีกัน 100,000 คน

920
00:54:36,987 --> 00:54:38,863
เรียกค่ายนรกจะเหมาะกว่า

921
00:54:40,782 --> 00:54:43,076
ไม่มีโรงนอน คนต้องนอนข้างนอก

922
00:54:43,076 --> 00:54:44,536
สภาพน่าสังเวชมาก

923
00:54:44,536 --> 00:54:46,288
ไม่มีใครรู้ชะตากรรมพวกเขา

924
00:54:47,664 --> 00:54:49,708
(29 เมษายน 1945)

925
00:54:49,708 --> 00:54:52,335
{\an8}วันนึงเราเดินๆ อยู่

926
00:54:52,335 --> 00:54:55,463
{\an8}มีคนบอกว่า "รถถังมา รถถังฝ่ายเรา"

927
00:54:55,463 --> 00:54:57,215
มองไปก็เห็นอย่างเขาว่า

928
00:54:57,215 --> 00:54:59,676
เห็นรถถังเชอร์แมนอยู่ลิบๆ

929
00:55:00,677 --> 00:55:02,804
กองทัพที่สามของผู้บัญชาการแพตตัน

930
00:55:02,804 --> 00:55:07,642
ผมเห็นแพตตัน
บนรถถังที่เคลื่อนเข้าประตูค่ายสตาลัก 7A มา

931
00:55:07,642 --> 00:55:08,727
เราเป็นอิสระแล้ว

932
00:55:10,979 --> 00:55:15,984
มีคนปีนขึ้นไปปลดธงสวัสติกะลงมาจากยอดเสา

933
00:55:15,984 --> 00:55:21,197
คลี่ธงชาติสหรัฐชูขึ้น ทุกคนยืนตัวตรง

934
00:55:21,197 --> 00:55:24,284
เราไม่ได้ใส่เครื่องแบบ
เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง สภาพเยินสุดๆ

935
00:55:24,284 --> 00:55:26,953
แต่ผมตะเบ๊ะสวยที่สุดในชีวิตก็วันนั้นแหละ

936
00:55:29,873 --> 00:55:31,708
เป็นภาพที่จับใจมาก

937
00:55:31,708 --> 00:55:33,793
ในที่สุดเราก็เป็นไท

938
00:55:33,793 --> 00:55:38,673
หลังจากโดนจับ
เป็นเชลยศึกอยู่นานแรมเดือนแรมปี

939
00:55:38,673 --> 00:55:42,677
จะว่าไปก็แทบไม่น่าเชื่อ
ว่าสุดท้ายเราจะได้กลับบ้านแล้ว

940
00:55:43,803 --> 00:55:45,972
รายการลอนดอนคอลลิ่งครับ

941
00:55:45,972 --> 00:55:48,016
ข่าวด่วนวันนี้

942
00:55:48,516 --> 00:55:53,313
วิทยุเยอรมันประกาศว่าฮิตเลอร์เสียชีวิตแล้ว

943
00:55:53,313 --> 00:55:55,190
(ซานมาเทโอไทมส์
ฮิตเลอร์สิ้นแล้ว นาซีกล่าว)

944
00:55:55,190 --> 00:56:00,153
วันที่ 1 พฤษภาคม 1945
คือวันที่โลกรู้ว่าฮิตเลอร์ยิงตัวตาย

945
00:56:00,153 --> 00:56:02,489
ฝูงบินที่ 100 ทําภารกิจสุดท้าย

946
00:56:02,489 --> 00:56:05,533
ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในปฏิบัติการชาวฮาวด์

947
00:56:05,533 --> 00:56:09,788
คือบินทิ้งร่มชูชีพอาหาร ไม่ใช่ระเบิด

948
00:56:09,788 --> 00:56:12,999
เพื่อเยียวยาชาวเนเธอร์แลนด์
ผู้หิวโหยเกือบห้าล้านคน

949
00:56:12,999 --> 00:56:15,752
ที่ยังโดนนาซีดื้อด้านรุกรานอยู่

950
00:56:16,253 --> 00:56:19,631
พอเครื่องบินทิ้งระเบิด
บินไปถึงชานเมืองอัมสเตอร์ดัม

951
00:56:19,631 --> 00:56:22,884
{\an8}ก็เห็นทุ่งทิวลิปสีสันเจิดจ้า

952
00:56:22,884 --> 00:56:23,969
{\an8}(ขอบคุณมาก)

953
00:56:23,969 --> 00:56:25,512
{\an8}มีทุ่งหนึ่ง เขาตัดดอกออก

954
00:56:25,512 --> 00:56:29,432
{\an8}เป็นคําว่า "ขอบคุณมากอเมริกัน"

955
00:56:35,063 --> 00:56:37,774
{\an8}(เดอะสตาร์สแอนด์สไตรป์ส
สัมพันธมิตรประกาศ: มันจบแล้ว)

956
00:56:37,774 --> 00:56:39,693
{\an8}สงครามในยุโรปยุติแล้ว

957
00:56:39,693 --> 00:56:43,071
ลูกเรือฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100
เก็บของใส่ถุงทะเล

958
00:56:43,071 --> 00:56:46,116
ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ ธอร์ปแอบบ็อตส์

959
00:56:46,116 --> 00:56:48,285
แต่งตัวเต็มยศ

960
00:56:48,285 --> 00:56:51,663
มาร่วมกันส่งพวกเขาเดินทางกลับบ้าน

961
00:56:57,878 --> 00:57:00,046
(ขอต้อนรับกลับบ้าน)

962
00:57:00,046 --> 00:57:02,591
พอมาถึงแอตแลนตา ผมรีบไปที่ตู้โทรศัพท์

963
00:57:02,591 --> 00:57:05,719
โทรไปบอกแม่ว่าผมถึงบ้านแล้ว

964
00:57:06,261 --> 00:57:07,888
แม่ผมบ่อน้ําตาแตกเลย

965
00:57:09,556 --> 00:57:11,224
แล้วก็รีบออกมา...

966
00:57:11,224 --> 00:57:15,812
ขับรถมารับผมที่ฟอร์ตแมคเฟอร์สันแล้วกลับบ้านกัน

967
00:57:18,481 --> 00:57:20,108
พอกลับมาถึงแคลิฟอร์เนีย

968
00:57:20,108 --> 00:57:22,027
พ่อกับแม่ผมรออยู่แล้ว

969
00:57:22,027 --> 00:57:25,739
มีงานฉลองอลังการเลย ผมดี๊ด๊าสุดๆ

970
00:57:26,865 --> 00:57:30,327
ผมได้เจอบาร์บาร่าว่าที่ภรรยา

971
00:57:30,327 --> 00:57:33,121
แล้วสามสัปดาห์ต่อมาเราก็แต่งงานกัน

972
00:57:34,831 --> 00:57:38,001
หนุ่มๆ ในฝูงบู๊ที่ 100 ได้กลับบ้าน

973
00:57:38,877 --> 00:57:41,129
ไปอยู่กับครอบครัว

974
00:57:41,796 --> 00:57:43,173
กับภรรยา

975
00:57:44,049 --> 00:57:45,717
และคนรักแล้ว

976
00:57:46,218 --> 00:57:49,763
บางคนไม่ได้เจอกันตั้งแต่จากบ้านไปทําสงคราม

977
00:57:50,805 --> 00:57:54,851
พอปลดประจําการ ผมล้ามาก

978
00:57:54,851 --> 00:57:57,229
ด้วยความที่ผ่านประสบการณ์มาสาหัส

979
00:57:57,229 --> 00:58:00,815
ผมเลยอยากลืมอดีต แล้วกลับมาใช้ชีวิตปกติ

980
00:58:02,025 --> 00:58:05,695
ผมกลับไปทํางานบริษัทกฎหมายเดิมที่เคยทํา

981
00:58:05,695 --> 00:58:09,241
ทั้งที่ยังไม่พร้อมจะกลับไปเลย

982
00:58:09,241 --> 00:58:11,451
แล้วหลังจากทําอยู่หกเดือน...

983
00:58:11,451 --> 00:58:12,786
(สัมพันธมิตรฟ้องระบอบฮิตเลอร์
ข้อหาฆาตกรรม)

984
00:58:12,786 --> 00:58:18,166
{\an8}ก็ได้ข่าวว่าเขากําลังหา
คนไปนูเรมเบิร์กในฐานะทนายฝ่ายโจทก์

985
00:58:18,166 --> 00:58:19,960
{\an8}(โรเบิร์ต โรเซนธอล
คณะกรรมการอาชญากรรมสงคราม)

986
00:58:20,627 --> 00:58:23,588
ตอนนั่งเรือไปที่นั่น ผมได้เจอสาวงามนางหนึ่ง

987
00:58:23,588 --> 00:58:27,592
ที่ก็เป็นทนายความ
และมาเป็นทนายฝ่ายโจทก์เหมือนกัน

988
00:58:27,592 --> 00:58:31,221
ไม่เกิน 10 วัน เราก็หมั้นหมายกัน

989
00:58:31,763 --> 00:58:33,765
และแต่งงานกันในนูเรมเบิร์ก

990
00:58:35,600 --> 00:58:40,480
ผมเจอจําเลยที่ตอนนี้หมดยุคเรืองอํานาจแล้ว

991
00:58:40,480 --> 00:58:44,192
นั่งหน้าสลดตอนโดนไต่สวน โดนศาลตัดสิน

992
00:58:44,734 --> 00:58:48,822
พอได้เห็นภาพนั้น
ผมวางใจแล้วว่าสงครามจบจริงๆ

993
00:58:53,910 --> 00:58:57,497
สงครามโลกครั้งที่สอง
เป็นเหตุการณ์ล้างผลาญที่สุดในประวัติศาสตร์

994
00:58:58,707 --> 00:59:02,168
คร่าชีวิตคนไปมากกว่าสงครามครั้งไหนๆ

995
00:59:03,169 --> 00:59:08,174
ทั้งนี้ กองทัพอากาศที่แปด
มีตัวเลขผู้เสียชีวิตสูงที่สุด

996
00:59:08,174 --> 00:59:11,219
ในบรรดากองทัพอื่นๆ ในสหรัฐ

997
00:59:14,347 --> 00:59:16,808
พอรอดมาแล้ว

998
00:59:16,808 --> 00:59:22,397
มองย้อนกลับไป
ในช่วงที่เราเข้าไปแทรกแซงสงคราม

999
00:59:23,356 --> 00:59:25,567
มันเปลี่ยนชีวิตผมเลยนะ

1000
00:59:27,068 --> 00:59:28,361
คนสมัยนี้

1001
00:59:28,361 --> 00:59:32,532
คงรู้สึกตื่นเต้น โลดโผน และเกินจริง ก็ไม่ผิด

1002
00:59:32,532 --> 00:59:37,037
เพื่อนใหม่ๆ ที่นั่นช่วยชีวิตผมไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง

1003
00:59:37,037 --> 00:59:40,123
เรียกว่าเป็นยอดมิตรแท้เลยล่ะ

1004
00:59:40,707 --> 00:59:43,627
คนที่รบเคียงบ่าเคียงไหล่เรา

1005
00:59:43,627 --> 00:59:46,630
สละชีวิต อุทิศเพื่อชาติ ด้วยความกล้าหาญ

1006
00:59:47,172 --> 00:59:50,091
เราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา

1007
00:59:50,091 --> 00:59:54,554
เห็นเครื่องบินเพื่อนโดนยิงตก โดนฆ่า

1008
00:59:54,554 --> 00:59:57,891
บาดเจ็บ กลายเป็นเชลยศึก

1009
00:59:57,891 --> 01:00:01,686
{\an8}ประสบการณ์เหล่านี้
ทําให้พวกเรานับถือกันและชนะสงครามด้วยกัน

1010
01:00:01,686 --> 01:00:03,396
{\an8}(หน่วยบินที่ 351
ฉลองครบรอบหนึ่งปีฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 100)

1011
01:00:03,396 --> 01:00:07,234
{\an8}ผมว่าทุกคนก็รู้สึกเหมือนผมนี่แหละ

1012
01:00:07,234 --> 01:00:09,945
ไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่เรามาเจอกัน

1013
01:00:12,739 --> 01:00:16,284
เราต้องชื่นชมทุกคน

1014
01:00:16,284 --> 01:00:21,289
ที่เสียสละให้โลกใบนี้ไม่ตกอยู่ใต้เผด็จการ

1015
01:00:23,792 --> 01:00:28,421
อิสรภาพที่เราได้มาไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

1016
01:00:28,421 --> 01:00:32,092
มันเป็นผลผลิตจากคนรุ่นผม

1017
01:00:32,092 --> 01:00:35,345
และบรรพบุรุษรุ่นก่อนผม

1018
01:00:35,345 --> 01:00:36,763
เพราะฉะนั้น

1019
01:00:36,763 --> 01:00:42,644
ผมว่าเราควรระลึกถึง
คนที่มีชีวิตในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

1020
01:00:50,819 --> 01:00:53,321
(บรรยายโดย
ทอม แฮงส์)

1021
01:02:01,181 --> 01:02:02,182
(ขอขอบคุณกระทรวงกลาโหมสหรัฐ)

1022
01:02:02,182 --> 01:02:03,308
(และหน่วยงานค้นคว้า
ประวัติศาสตร์กองทัพอากาศสหรัฐ)

1023
01:02:03,308 --> 01:02:04,392
(ณ ฐานทัพอากาศแม็กซ์เวล)

1024
01:02:10,398 --> 01:02:12,400
คําบรรยายโดย Navaluck K.