1
00:00:07,842 --> 00:00:09,385
(บนเกาะแมนแฮตทัน)

2
00:00:09,469 --> 00:00:12,597
(มีตำรวจสืบสวนสองหน่วย
ที่ทำคดีฆาตกรรมโดยเฉพาะ)

3
00:00:12,680 --> 00:00:14,807
(แมนแฮตทันเหนือและแมนแฮตทันใต้)

4
00:00:14,891 --> 00:00:18,269
(พวกเขาสืบสวนคดีฆาตกรรม
ที่โหดร้ายและยากต่อการสืบที่สุด)

5
00:00:18,352 --> 00:00:21,397
(นี่คือเรื่องราวของพวกเขา)

6
00:00:35,745 --> 00:00:38,289
(ปี 2001)

7
00:00:44,253 --> 00:00:48,007
(วันที่ 10 พฤษภาคม ปี 2001)

8
00:00:52,470 --> 00:00:56,974
(เวลา 19.30 น.)

9
00:00:58,810 --> 00:01:00,561
ตอนฉันได้รับแจ้งเหตุ

10
00:01:00,645 --> 00:01:04,107
ผู้แจ้งบอกว่า "คาร์เนกี เดลี มีห้าศพ"

11
00:01:04,190 --> 00:01:05,191
ฆาตกรรมห้าศพ

12
00:01:07,151 --> 00:01:11,155
ตอนเราไปถึงที่เกิดเหตุ คนอยู่ข้างนอกเยอะมาก

13
00:01:11,239 --> 00:01:14,867
ร้านคนแน่นไปหมด ตำรวจปิดล้อมร้าน

14
00:01:14,951 --> 00:01:17,870
เราอยากให้คนมุงอยู่ที่นั่น เราจะได้สอบปากคำ

15
00:01:17,954 --> 00:01:20,665
ตามหาพยานให้ได้โดยเร็วที่สุด

16
00:01:21,374 --> 00:01:25,128
ผมไปที่นั่น แล้วก็ฟังสรุปจากสายสืบ

17
00:01:31,134 --> 00:01:34,971
ในที่เกิดเหตุ
มีอาการวิกฤตสามราย กับเสียชีวิตสองราย

18
00:01:35,054 --> 00:01:38,641
ผู้บาดเจ็บสามคน
ต้องเข้าห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาล

19
00:01:39,517 --> 00:01:41,602
ฉันนึกภาพไม่ออกว่าต้องหมอบอยู่ตรงนั้น

20
00:01:41,686 --> 00:01:44,856
ได้ยินเสียงปืน โดยรู้ที่ว่าเราเป็นรายต่อไป

21
00:01:46,440 --> 00:01:48,985
ไม่มีใครยิงห้าคนในนิวยอร์กได้

22
00:01:49,068 --> 00:01:50,820
ตำรวจจะตามล่าคุณ

23
00:01:52,738 --> 00:01:54,157
ตำรวจจะตามหาจนเจอ

24
00:01:57,618 --> 00:02:00,413
ทุกคดีทำลายจิตวิญญาณของเราทีละน้อย

25
00:02:03,082 --> 00:02:07,003
คุณทำงานนี้ไม่ได้ ถ้าไม่ได้ใส่ใจจริงๆ

26
00:02:09,088 --> 00:02:10,923
เราอยากสืบหาความจริง

27
00:02:12,466 --> 00:02:14,010
นั่นคือหน้าที่ของตำรวจสืบสวน

28
00:02:14,594 --> 00:02:16,971
ผมชอบเสมอที่ได้แอบดูหลังฉาก

29
00:02:17,054 --> 00:02:18,723
จริงๆ เกิดอะไรขึ้นกันแน่

30
00:02:19,307 --> 00:02:22,977
สิ่งสำคัญมากๆ ของครอบครัว
คือได้รู้ว่าใครฆ่าญาติของพวกเขา

31
00:02:23,060 --> 00:02:24,103
นั่นคืองานของฉัน

32
00:02:24,729 --> 00:02:28,983
ในนิวยอร์กซิตี กรมตำรวจนิวยอร์ก

33
00:02:31,944 --> 00:02:33,154
หน่วยนี้เท่านั้น

34
00:02:33,905 --> 00:02:37,491
(Homicide: เจาะลึกคดีฆาตกรรม
นิวยอร์ก)

35
00:02:51,881 --> 00:02:53,007
ฉันรักนิวยอร์ก

36
00:02:53,549 --> 00:02:58,512
ฉันโตในอัลฟาเบตซิตี
บนถนนสายสิบ ในโครงการเคหะ

37
00:02:58,596 --> 00:03:00,723
พ่อแม่เข้มงวดกับฉันมาก

38
00:03:00,806 --> 00:03:03,226
ฉันไม่เคยได้รับอนุญาตให้ทำอะไรเลย

39
00:03:03,309 --> 00:03:04,268
(ไทม์สแควร์ ยุค 1970)

40
00:03:04,352 --> 00:03:08,022
เราเคยโดดเรียนมัธยมปลาย
ไปโรงหนังที่ถนนสาย 42

41
00:03:09,023 --> 00:03:12,193
ที่นั่นเป็นย่านสีเทามานาน

42
00:03:12,693 --> 00:03:14,320
เรามีโชว์ถ้ำมอง

43
00:03:14,403 --> 00:03:17,281
มีพวกโรคจิตชอบเด็กในร้านเกม

44
00:03:18,074 --> 00:03:20,701
แต่มันมีสีสัน มีชีวิตชีวา

45
00:03:21,452 --> 00:03:24,664
น่าเสียดายที่ฉันมีงานที่นั่นบ่อยๆ ด้วย

46
00:03:24,747 --> 00:03:26,916
(ตำรวจนิวยอร์ก)

47
00:03:26,999 --> 00:03:30,378
ตอนฉันเข้ามาเป็นตำรวจในยุค 80
ตอนนั้นอาชญากรรมก็ยังสูง

48
00:03:31,587 --> 00:03:34,966
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่จ้างเข้ามาในยุค 1980

49
00:03:35,049 --> 00:03:38,678
กวาดล้างท้องถนนได้ในยุค 1990

50
00:03:42,306 --> 00:03:46,978
ช่วงปี 2001
เป็นยุครุ่งเรืองช่วงหนึ่งของบรอดเวย์

51
00:03:47,061 --> 00:03:50,356
โรงละครคนเยอะทุกคืน

52
00:03:50,439 --> 00:03:55,528
คาร์เนกี เดลีก็กิจการดี
มีคนต่อแถวรอเข้าร้านนั้น

53
00:03:56,696 --> 00:03:58,364
มันสดใส คึกคัก

54
00:03:58,447 --> 00:04:03,703
เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว
ที่กินแซนด์วิชชิ้นยักษ์จนกรามเคลื่อน

55
00:04:03,786 --> 00:04:07,164
ร้านนั้นอยู่ข้างโรงละครที่เล็ตเทอร์แมนถ่ายทำ

56
00:04:07,748 --> 00:04:10,626
คนเลยแห่กันไปที่นั่น เป็นแลนด์มาร์กเลย

57
00:04:14,547 --> 00:04:18,718
ตอนนั้นวันพฤหัส ผมทำงานวันนั้นเสร็จแล้ว

58
00:04:18,801 --> 00:04:23,806
ผมอยู่ที่สนามกีฬา เป็นโค้ชให้ลูกชายแข่งเบสบอล

59
00:04:25,182 --> 00:04:26,767
เกมเพิ่งจบ แล้วผมก็ได้รับแจ้งเหตุ

60
00:04:29,687 --> 00:04:32,398
ถ้าคุณบอกว่าเหตุเกิดที่มิดทาวน์ แมนแฮตทัน

61
00:04:32,481 --> 00:04:35,693
แล้วบอกว่าเป็นแลนด์มาร์กอย่างคาร์เนกี เดลี

62
00:04:35,776 --> 00:04:37,737
ผมต้องรีบไปที่นั่นให้เร็วที่สุด

63
00:04:37,820 --> 00:04:40,656
พอมองย้อนไป ผมอาจจะควรใส่สูท แต่ไม่ได้ใส่

64
00:04:40,740 --> 00:04:43,159
ผมใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดไป

65
00:04:44,493 --> 00:04:46,579
คดีที่เกิดในตึกนั้น

66
00:04:46,662 --> 00:04:49,790
เหตุเกิดที่อะพาร์ตเมนต์ชั้นบน ไม่ใช่ที่ร้านอาหาร

67
00:04:50,374 --> 00:04:52,752
ชั้นห้าคือจุดที่ทุกอย่างเกิดขึ้น

68
00:04:55,629 --> 00:04:58,466
เราคุยกับภารโรง เราคุยกับเพื่อนบ้าน

69
00:04:58,549 --> 00:05:01,927
เราหาพยานรอบๆ
ดูว่ามีใครบอกเราได้บ้างว่าคนเหล่านี้เป็นใคร

70
00:05:02,595 --> 00:05:05,306
เพราะความร่วมมือจากร้านชั้นล่าง

71
00:05:06,474 --> 00:05:08,184
เราเลยได้ชื่อเจนนิเฟอร์ สตาห์ล

72
00:05:08,684 --> 00:05:09,894
นั่นคืออะพาร์ตเมนต์ของเธอ

73
00:05:13,898 --> 00:05:17,943
ผมจำได้ว่ายืนอยู่หน้าประตูตึกอะพาร์ตเมนต์

74
00:05:18,569 --> 00:05:22,239
แล้วเห็นผู้ชายเดินถ่ายรูป ลงบันไดมา

75
00:05:22,323 --> 00:05:24,742
ผมไม่ได้จำชื่อทุกคนในหน่วยพิสูจน์หลักฐานได้

76
00:05:24,825 --> 00:05:26,911
แต่ผมจำหน้าทุกคนในหน่วยพิสูจน์หลักฐานได้

77
00:05:26,994 --> 00:05:28,579
ผมอยู่มานานพอ แล้วผมก็ถามว่า

78
00:05:29,830 --> 00:05:32,792
"ผมไม่เห็นรถหน่วยพิสูจน์หลักฐานเลย
แล้วเขาเป็นใครเข้ามาถ่ายรูป"

79
00:05:34,085 --> 00:05:37,213
ผมจำได้ว่าคุยกันประมาณว่า "นายเป็นใคร

80
00:05:38,923 --> 00:05:40,716
มาทำอะไรในที่เกิดเหตุ"

81
00:05:40,800 --> 00:05:43,761
"เป็นหน่วยพิสูจน์หลักฐานเหรอ"
"เปล่าครับ" "แล้วนายเป็นใคร"

82
00:05:43,844 --> 00:05:46,472
"ผมเป็นช่างภาพของอธิบดีกรมตำรวจ"

83
00:05:46,555 --> 00:05:49,058
ผมจะบอกเลยว่า
ผมตอบเขายังไง คุณเซ็นเซอร์ไปก็ได้

84
00:05:49,141 --> 00:05:52,228
"ฉันไม่สนห่าอะไรทั้งนั้นว่านายเป็นใคร
ไสหัวไปจากที่เกิดเหตุเลยนะ"

85
00:05:53,896 --> 00:05:55,356
พาร์ริโนไม่ใช่สายเลียขา

86
00:05:56,023 --> 00:05:58,567
คดีแบบนี้ ทุกคนอยากมาดู

87
00:05:58,651 --> 00:06:00,653
แต่ถ้าเราเป็นผู้ดูแลที่เกิดเหตุ

88
00:06:00,736 --> 00:06:03,656
ไม่ว่าหัวหน้าเขาจะเป็นใคร
เราต้องบอกเขาว่า "คุณเข้ามาไม่ได้"

89
00:06:05,533 --> 00:06:08,869
เราขึ้นไปชั้นบน ในห้อง บนพื้น

90
00:06:08,953 --> 00:06:11,247
เราเห็นศพนอนคว่ำสองศพ

91
00:06:12,373 --> 00:06:14,291
โดยที่มือไพล่หลัง

92
00:06:15,042 --> 00:06:18,421
ถูกมัดด้วยเทป แล้วยิงที่หัว

93
00:06:19,922 --> 00:06:21,090
คนร้ายไม่ได้งัดแงะ

94
00:06:21,924 --> 00:06:23,426
ประตูไม่ได้ถูกพัง

95
00:06:24,593 --> 00:06:26,178
มันก็เป็นเบาะแสได้บ้าง

96
00:06:27,012 --> 00:06:31,183
บาร์บารา บุตเชอร์ก็เหมือนเป็นสายสืบอีกคน

97
00:06:31,267 --> 00:06:35,563
แต่เป็นสายสืบที่รู้เยอะกว่าเรา

98
00:06:36,605 --> 00:06:38,983
ฉันเป็นเจ้าหน้าที่สืบสวนการตายเชิงนิติเวช

99
00:06:39,066 --> 00:06:42,319
ทำงานให้สำนักงานแพทย์ชันสูตรในนิวยอร์ก

100
00:06:43,154 --> 00:06:46,574
เราไปที่เกิดเหตุ แล้วก็ตรวจสอบศพ

101
00:06:47,408 --> 00:06:48,909
เราทำงานกับตำรวจ

102
00:06:48,993 --> 00:06:51,162
ที่เกิดเหตุเป็นหน้าที่ตำรวจ

103
00:06:51,245 --> 00:06:52,788
แต่ศพเป็นหน้าที่ฉัน

104
00:06:54,623 --> 00:06:59,128
มีคนถูกจับมาเรียงแถวยิงสี่คน

105
00:07:02,089 --> 00:07:04,967
หนึ่ง สอง สาม สี่

106
00:07:07,636 --> 00:07:10,598
เลือดก็เป็นแนวสี่เหลี่ยมผืนผ้า

107
00:07:11,891 --> 00:07:13,559
เปื้อนบนพื้นห้องนั่งเล่น

108
00:07:15,352 --> 00:07:17,021
แล้วก็มีรอยเลือด

109
00:07:17,104 --> 00:07:23,110
จากสองคนที่ถูกหน่วยแพทย์ฉุกเฉินพาไป

110
00:07:24,028 --> 00:07:27,990
แล้วฉันก็ถ่ายรูปแผลกับรอยรัด

111
00:07:29,825 --> 00:07:33,329
ศพถูกมัดมือไพล่หลัง มัดข้อเท้า อะไรแบบนั้น

112
00:07:37,583 --> 00:07:39,502
สายสืบคนหนึ่งบอกฉันว่า

113
00:07:39,585 --> 00:07:42,296
"ผมจะพาไปตรงที่ผมคิดว่าคนแรกถูกยิง

114
00:07:42,379 --> 00:07:43,380
เหยื่อรายแรก"

115
00:07:44,048 --> 00:07:45,466
นั่นคือเจนนิเฟอร์ สตาห์ล

116
00:07:46,592 --> 00:07:47,676
(เจนนิเฟอร์ สตาห์ล)

117
00:07:47,760 --> 00:07:51,597
มีคนบอกฉันว่าเธอเป็นเจ้าของอะพาร์ตเมนต์

118
00:07:51,680 --> 00:07:54,808
เธอถูกพาตัวไปแล้ว เพราะยังมีชีพจร

119
00:07:56,727 --> 00:08:01,857
ถึงแม้ตัวเธอจะไม่อยู่
ฉันก็ยังต้องเก็บหลักฐานที่หาได้

120
00:08:01,941 --> 00:08:05,653
ทุกเรื่องที่สืบได้เกี่ยวกับคนนั้น

121
00:08:05,736 --> 00:08:07,905
ในกรณีที่มีแนวโน้มเสียชีวิต

122
00:08:09,198 --> 00:08:12,493
เรากลับไปที่ห้องบันทึกเสียงเล็กๆ

123
00:08:13,536 --> 00:08:16,455
เธอมีห้องสร้างสรรค์ผลงานเล็กๆ

124
00:08:16,539 --> 00:08:17,998
เป็นแบบที่ฉันชอบเลย

125
00:08:18,082 --> 00:08:19,708
(เจนนิเฟอร์ สตาห์ลถูกยิงตรงนี้)

126
00:08:19,792 --> 00:08:21,043
แล้ว…

127
00:08:21,126 --> 00:08:23,295
ฉันก็เศร้าไปแวบหนึ่ง

128
00:08:24,838 --> 00:08:26,840
การได้เห็นเลือดใน…

129
00:08:27,675 --> 00:08:29,134
ห้องสตูดิโอเล็กๆ น่ารัก

130
00:08:29,218 --> 00:08:30,886
มันไม่ดีเลย

131
00:08:32,638 --> 00:08:36,517
เราควรระวังไม่ให้ความรู้สึกส่วนตัวมามีผล

132
00:08:36,600 --> 00:08:39,687
ต้องรีบปัง ปิดประตูโดยเร็วเลย

133
00:08:39,770 --> 00:08:43,440
รีบขังความรู้สึกไว้ก่อนเลย แล้วไปทำงาน

134
00:08:48,612 --> 00:08:51,073
ผมจำได้ว่าเดินเข้าไปอะพาร์ตเมนต์

135
00:08:51,156 --> 00:08:53,951
มันเห็นชัดเลยว่านี่เป็นสถานที่ธุรกิจ

136
00:08:54,952 --> 00:08:58,122
นี่ไม่ใช่การขายยาถุงเล็กในวอชิงตันสแควร์พาร์ก

137
00:08:58,205 --> 00:09:00,833
แบบกัญชาผสมออริกาโน

138
00:09:00,916 --> 00:09:05,254
เธอขายกัญชาคุณภาพสูง

139
00:09:06,755 --> 00:09:09,216
เราพบว่ายากับเงินหายไป

140
00:09:09,842 --> 00:09:12,511
ตอนแรกเราจะคิดว่า "ปล้นแล้วเลยเถิด"

141
00:09:12,595 --> 00:09:15,556
แต่การที่เหยื่อถูกมัดห้าคน
สี่คนนอนกองอยู่บนพื้น

142
00:09:15,639 --> 00:09:17,933
มันแปลกมาก โดยเฉพาะในแถบมิดทาวน์

143
00:09:18,017 --> 00:09:19,768
มันไม่ค่อยเกิดขึ้นที่นั่น

144
00:09:19,852 --> 00:09:23,522
ทุกคนถูกยิงหัวจากด้านหลัง แบบจ่อยิงทิ้ง

145
00:09:24,481 --> 00:09:28,110
เราจะคิดว่าแค้นส่วนตัวก็ได้
หรือจะคิดว่าเป็นฝีมือคนใกล้ชิดก็ได้

146
00:09:28,193 --> 00:09:32,823
เจนนิเฟอร์อาจจะมีปัญหากับแฟนหรือคนอื่น

147
00:09:32,906 --> 00:09:36,910
การขายกัญชาของ
เจนนิเฟอร์ สตาห์ลไม่ได้สำคัญสำหรับเรา

148
00:09:36,994 --> 00:09:39,038
แม้ว่าตอนนั้นกัญชาจะยังผิดกฎหมาย

149
00:09:39,121 --> 00:09:41,915
เราสนใจห้าคนที่ถูกยิงมากกว่า

150
00:09:43,083 --> 00:09:45,294
สื่อให้ความสนใจตั้งแต่แรกเริ่ม

151
00:09:45,377 --> 00:09:47,463
สื่อรู้ข่าวตั้งแต่คืนที่เกิดเหตุ

152
00:09:47,546 --> 00:09:51,634
(22.00 น.
สองชั่วโมงหลังเกิดเหตุฆาตกรรม)

153
00:09:51,717 --> 00:09:54,261
ตำรวจสืบสวน
และหน่วยพิสูจน์หลักฐานค้นหาเบาะแส

154
00:09:54,345 --> 00:09:57,222
หลายชั่วโมงหลังชายสองคนและหญิงหนึ่งคนถูกฆ่า

155
00:09:57,306 --> 00:09:59,808
ส่วนชายอีกคนและหญิงอีกคนถูกนำส่งโรงพยาบาล

156
00:09:59,892 --> 00:10:03,979
เพื่อนฉันโทรมาถามว่า "มิช เธอเปิดทีวีหรือยัง"

157
00:10:04,063 --> 00:10:06,940
"ดูข่าวหรือยัง มีคนยิงกันที่บ้านเจน"

158
00:10:08,651 --> 00:10:10,486
ข่าวมาแทรกรายการทีวี

159
00:10:10,569 --> 00:10:12,613
เกิดการสังหารหมู่เหนือร้านคาร์เนกี เดลี

160
00:10:12,696 --> 00:10:14,823
จ่อยิงภายในตึก

161
00:10:14,907 --> 00:10:16,617
ถูกมัดมือและปิดปากด้วยเทป

162
00:10:16,700 --> 00:10:19,662
เธอเพิ่งจะนิ้วหัก ไปผ่าตัดมา

163
00:10:20,704 --> 00:10:24,583
พอเห็นเฝือกที่มือ ฉันก็รู้เลยว่าเป็นเจน

164
00:10:24,667 --> 00:10:26,043
ฉันรู้ว่าใช่เธอ

165
00:10:29,505 --> 00:10:32,549
ยิ่งสื่อกดดัน เราก็ยิ่งได้ทรัพยากรที่ช่วยได้ดีมากๆ

166
00:10:33,842 --> 00:10:36,178
แมนแฮตทันแยกหน่วยกันเพื่อการแบ่งพื้นที่

167
00:10:36,261 --> 00:10:38,180
แมนแฮตทันเหนือกับแมนแฮตทันใต้

168
00:10:38,263 --> 00:10:40,432
เส้นแบ่งอยู่ที่ถนนสาย 59

169
00:10:41,225 --> 00:10:45,104
แมนแฮตทันใต้จัดการทุกอย่าง
ทางใต้ของถนนสาย 59

170
00:10:45,187 --> 00:10:47,648
ลงไปจนถึงสวนแบตเทอรี ตลอดฝั่งแม่น้ำ

171
00:10:47,731 --> 00:10:50,275
แต่ละเขตจะมีหลายสถานีตำรวจ

172
00:10:51,026 --> 00:10:53,696
แต่ละสถานีก็จะมีหน่วยสืบสวน

173
00:10:53,779 --> 00:10:56,865
หน่วยสืบสวนฆาตกรรมเป็นหน่วยสนับสนุน

174
00:10:56,949 --> 00:11:01,328
เวลาเกิดคดีฆาตกรรมในเขตของสถานี

175
00:11:02,037 --> 00:11:05,416
คดีนี้ถูกมอบหมายให้โรงพักมิดทาวน์เหนือ

176
00:11:06,417 --> 00:11:08,252
จึงเป็นคดีฆาตกรรมของแมนแฮตทันใต้

177
00:11:08,961 --> 00:11:12,506
เราต้องการกำลังคน
ยิ่งกำลังคนมาก ยิ่งหาข้อมูลได้มาก

178
00:11:13,382 --> 00:11:16,218
เราอยากให้หน่วยสืบสวนฆาตกรรม
แมนแฮตทันเหนือมาร่วมด้วย

179
00:11:17,094 --> 00:11:19,221
เราถูกเรียกตัวไปช่วยทางนั้น

180
00:11:19,304 --> 00:11:22,015
แต่ทางนั้นไม่เคยถูกเรียกตัวมาช่วยเรา

181
00:11:22,099 --> 00:11:25,102
แมนแฮตทันใต้ เราเรียกว่า "แมนแฮตทันอ่อน"

182
00:11:25,185 --> 00:11:27,396
ตำรวจที่ทำงานในแมนแฮตทันเหนือจะแกร่งกว่า

183
00:11:27,479 --> 00:11:29,064
มันมีการแข่งขันกัน

184
00:11:29,148 --> 00:11:31,734
ตอนฉันไปทำงานกับแมนแฮตทันใต้
ความคิดฉันก็เปลี่ยนไปเลย

185
00:11:31,817 --> 00:11:35,904
ที่แมนแฮตทันใต้
เราต้องใช้สมองกับทักษะการสืบสวนจริงๆ

186
00:11:35,988 --> 00:11:40,200
เพราะหลายๆ คดีเป็นการฆ่ากันโดยไม่รู้จัก

187
00:11:40,284 --> 00:11:44,037
ผู้ก่อเหตุส่วนใหญ่
จะมาจากนิวเจอร์ซีย์ บรุกลิน ควีนส์

188
00:11:44,121 --> 00:11:45,622
มาจากที่ไหนก็ได้

189
00:11:50,794 --> 00:11:55,966
มีพยานในที่เกิดเหตุเห็นรถสีแดงขับออกไป

190
00:11:56,049 --> 00:11:57,760
ระยะใกล้กับร้าน

191
00:11:58,385 --> 00:12:00,763
ข้อมูลทีละนิดพวกนี้ เวลารวมกันแล้ว

192
00:12:00,846 --> 00:12:03,599
ถ้าไม่สอดคล้องกับแบบแผนการสืบสวน

193
00:12:03,682 --> 00:12:05,350
ก็จะถูกตัดออกไป

194
00:12:05,434 --> 00:12:07,269
แต่ทุกอย่างก็ควรค่าแก่การตรวจสอบ

195
00:12:07,352 --> 00:12:10,689
เราต้องทำเต็มที่เพื่อหาข้อมูลให้ได้มากที่สุด

196
00:12:11,273 --> 00:12:14,193
อย่างแรก เราระบุตัวเจนนิเฟอร์ สตาห์ล
อะพาร์ตเมนต์ของเธอ

197
00:12:14,276 --> 00:12:17,529
จากนั้นเราก็ต้องระบุตัวเหยื่อทุกคน

198
00:12:17,613 --> 00:12:19,823
เราทุ่มเททุกอย่างเพื่อระบุตัวคน

199
00:12:19,907 --> 00:12:21,909
ก่อนที่จะสืบว่าเกิดอะไรขึ้น

200
00:12:22,576 --> 00:12:25,621
เราทำประวัติเหยื่อ ดูประวัติของพวกเขา

201
00:12:25,704 --> 00:12:26,955
เรามีฐานข้อมูลของพวกแก๊ง

202
00:12:27,039 --> 00:12:29,583
แล้วเราก็จะค้นในฐานข้อมูล

203
00:12:29,666 --> 00:12:33,420
เช็กกับหน่วยปราบยาว่ารู้จักใครในเหตุการณ์ไหม

204
00:12:33,504 --> 00:12:35,422
ถามชื่อเล่น เบอร์โทรศัพท์ อะไรต่างๆ

205
00:12:36,381 --> 00:12:40,427
คนตายในที่เกิดเหตุคือ
สตีเฟน คิงกับชาร์ลส์ เฮลลิเวลล์

206
00:12:41,345 --> 00:12:43,347
เจนนิเฟอร์ไม่รอด

207
00:12:43,430 --> 00:12:46,475
เธอตายน่าจะไม่กี่ชั่วโมงต่อมา

208
00:12:47,017 --> 00:12:48,894
บาดแผลถูกยิงที่ศีรษะ

209
00:12:50,395 --> 00:12:53,816
ส่วนอีกสองคน

210
00:12:54,650 --> 00:12:58,403
ถึงจะถูกยิงหัว พวกเขาก็รอด

211
00:13:07,412 --> 00:13:11,875
ผมรู้สึกว่ามีใครบางคนปกป้องผมอยู่

212
00:13:13,126 --> 00:13:15,420
ว่าแม่ผมอยู่ด้วยแน่ๆ หรืออะไรแบบนั้น

213
00:13:16,672 --> 00:13:19,132
พระเจ้าอยู่บนบ่าข้างหนึ่ง แม่อยู่บนบ่าอีกข้าง

214
00:13:19,842 --> 00:13:20,884
เพราะว่า…

215
00:13:23,887 --> 00:13:26,765
ใช่ มันเกือบไปแล้ว

216
00:13:32,145 --> 00:13:36,441
ผมถูกยิงจากด้านขวา

217
00:13:36,525 --> 00:13:39,069
หลังหู ตรงใต้แนวผม

218
00:13:39,862 --> 00:13:44,032
แล้วกระสุนก็ทะลุออกเหนือกระดูกท้ายทอย

219
00:13:47,035 --> 00:13:50,205
มันไปตามส่วนโค้งของกะโหลกแล้วทะลุออกไป

220
00:13:51,373 --> 00:13:53,375
ซึ่งก็โชคดี

221
00:13:53,458 --> 00:13:55,961
เพราะถ้ายิงเข้าข้างใน ผมคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้

222
00:13:58,797 --> 00:14:02,134
ผมไม่ขยับไปไหนเลย เพราะผมไม่รู้

223
00:14:02,217 --> 00:14:04,303
ผมนอนจมกองเลือดอยู่

224
00:14:04,887 --> 00:14:07,431
ผมไม่รู้ว่ามันจะเคลื่อน…

225
00:14:07,514 --> 00:14:10,559
ถ้ากระสุนยังอยู่ข้างใน
มันจะเคลื่อนเข้าไปติดไหม หรือ…

226
00:14:13,395 --> 00:14:15,105
หรือผมจะตายไหม ผมไม่รู้เลย

227
00:14:16,064 --> 00:14:18,108
ผมก็เลยอยู่นิ่งๆ

228
00:14:20,277 --> 00:14:21,862
พอผมคิดว่าพวกมันไปแล้ว

229
00:14:22,529 --> 00:14:25,741
ผมก็ปลดเทปที่มัดมือ

230
00:14:27,075 --> 00:14:31,663
แล้วก็เอาโทรศัพท์ในกระเป๋ามาโทรแจ้ง 911

231
00:14:31,747 --> 00:14:33,123
แล้วก็โทรอีกหลายสาย

232
00:14:34,416 --> 00:14:37,544
ไม่รู้สิ ผมแค่อยากบอกลาเพื่อนบางคน

233
00:14:42,841 --> 00:14:46,386
สองคนที่รอด

234
00:14:46,470 --> 00:14:48,597
เราพยายามฟังคำให้การจากพวกเขา

235
00:14:50,724 --> 00:14:53,894
สายสืบอยู่กับผมตั้งแต่ไปถึงโรงพยาบาล

236
00:14:54,728 --> 00:14:56,521
ผมก็บอกไปเท่าที่รู้

237
00:14:56,605 --> 00:14:58,649
หมายถึงเท่าที่เห็น

238
00:15:01,777 --> 00:15:05,739
เราทราบว่าเหยื่อทุกคน
อยู่วงการละคร เป็นสายศิลป์

239
00:15:05,822 --> 00:15:11,870
ฉันเข้าใจว่าเหยื่อคนหนึ่งที่รอด
เป็นคู่หมั้นกับคนที่ตายในที่เกิดเหตุ

240
00:15:11,954 --> 00:15:15,791
(คู่หมั้น โรสมอนด์ เดน
ชาร์ลส์ "เทรย์" เฮลลิเวลล์)

241
00:15:15,874 --> 00:15:19,044
ผมบอกตำรวจไปว่า
"ผมเดินเข้าไป เจนแนะนำคู่รัก

242
00:15:19,127 --> 00:15:22,589
โรสมอนด์กับเทรย์ มาจากเซนต์จอห์น"

243
00:15:22,673 --> 00:15:24,591
ทุกคนนั่งดื่มไวน์กันอยู่

244
00:15:25,217 --> 00:15:27,427
เธอชวนผมดื่มด้วย ผมก็ดื่ม

245
00:15:27,511 --> 00:15:31,807
ผมตั้งใจว่าจะไปที่นั่น
ตัดผมให้เธอ แล้วก็รับกัญชา

246
00:15:31,890 --> 00:15:34,601
ผมเป็นช่างทำผม เราก็เลยต่อรองกัน

247
00:15:36,979 --> 00:15:40,273
หลังจากผมไปถึง 15 นาที
ก็มีคนมากดกริ่งประตู

248
00:15:41,650 --> 00:15:45,237
ภาพมันเบลอๆ นิดหน่อย มีสองคนเข้ามา

249
00:15:45,320 --> 00:15:48,031
แต่ถ้าดูจากขนาดตัวแล้ว

250
00:15:48,115 --> 00:15:51,034
คนหนึ่งสูงกว่า อีกคนดูดีกว่า

251
00:15:52,536 --> 00:15:53,620
ผมไม่รู้จักพวกเขาเลย

252
00:15:54,663 --> 00:16:00,002
คนตัวสูงกว่าชักปืน
ออกมาจากสายคาดเอว แล้วบอกว่า

253
00:16:00,085 --> 00:16:02,838
"ทุกคนหมอบลง เอามือไพล่หลังไว้"

254
00:16:03,922 --> 00:16:06,008
ผมทำตามที่เขาบอก

255
00:16:06,883 --> 00:16:10,429
ผมคิดว่าบางทีมันอาจจะช่วย
ไม่ให้เรื่องเลยเถิด แต่…

256
00:16:14,433 --> 00:16:17,185
คนหนึ่งพาเจนนิเฟอร์ เพื่อนผมไปอีกห้อง

257
00:16:17,269 --> 00:16:20,647
ผมจำได้ว่าเธอพูดว่า

258
00:16:20,731 --> 00:16:23,650
"ขอร้อง จะเอาอะไรก็เอาไป
แค่อย่าทำเพื่อนฉันก็พอ"

259
00:16:23,734 --> 00:16:27,446
แค่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงปืนนัดแรก

260
00:16:34,202 --> 00:16:37,581
ผมเดาว่าเขาฆ่าเธอตอนนั้น

261
00:16:42,252 --> 00:16:45,338
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินเสียงเธออีกเลย

262
00:16:46,465 --> 00:16:48,050
ผมเลยคิดว่าผม…

263
00:16:48,759 --> 00:16:49,760
ผมรู้เลยว่า…

264
00:16:50,594 --> 00:16:51,887
"มันจบแล้ว"

265
00:16:51,970 --> 00:16:53,430
ผมรู้ว่าเราจะ…

266
00:16:54,473 --> 00:16:56,183
มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้

267
00:17:02,731 --> 00:17:03,774
ในนิวยอร์กซิตี

268
00:17:03,857 --> 00:17:07,402
เราไม่แจ้งญาติทางโทรศัพท์
เวลามีคนตาย ต้องแจ้งต่อหน้า

269
00:17:07,486 --> 00:17:10,947
เราต้องไปเคาะประตูบ้านคนกลางดึก

270
00:17:11,031 --> 00:17:14,451
หรือกลางวันแสกๆ
แล้วบอกว่ามีคนในครอบครัวเขาเสีย

271
00:17:14,534 --> 00:17:16,161
นั่นคือจุดที่ยากที่สุดจริงๆ

272
00:17:16,244 --> 00:17:18,163
คำพูดมันออกจากปากไม่ได้ง่ายๆ

273
00:17:18,246 --> 00:17:22,250
ถ้าให้บอกว่าคนที่พวกเขารักถูกฆ่าตาย

274
00:17:22,334 --> 00:17:25,545
อย่างน่าเศร้าแบบนี้ อย่างไร้สาระ

275
00:17:25,629 --> 00:17:28,090
ผมว่ามันเป็นงานอีกระดับเลย

276
00:17:28,173 --> 00:17:29,925
แล้วผมก็…

277
00:17:30,008 --> 00:17:34,387
เรารู้สึกได้เลยว่าเขาเพิ่งจะได้ข่าวครั้งแรก

278
00:17:34,471 --> 00:17:35,847
มันก็เลย…

279
00:17:35,931 --> 00:17:38,558
ครับ มันไม่ง่ายเลย

280
00:17:43,230 --> 00:17:46,566
- เราได้ข่าววันที่ 11 พฤษภาคม
- วันที่ 11

281
00:17:46,650 --> 00:17:50,195
แม่กับพ่ออยู่ที่แหลม ตำรวจก็ไปที่บ้านพ่อแม่

282
00:17:50,278 --> 00:17:53,782
แม่ฉันใส่ชุดคลุมอาบน้ำรดน้ำต้นไม้ แล้วก็…

283
00:17:53,865 --> 00:17:55,242
ตอนหกโมงเช้าได้

284
00:17:55,325 --> 00:17:59,329
ตำรวจสองนายก็เดินมาหน้าบ้าน
แล้วถามว่า "แคเรน เฮลลิเวลล์ใช่ไหมครับ"

285
00:17:59,412 --> 00:18:03,125
- เธอบอกว่าใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลย
- ใจหายวาบ ใช่

286
00:18:03,208 --> 00:18:05,836
ตำรวจก็ถาม "สามีอยู่ไหม"

287
00:18:05,919 --> 00:18:07,754
เขาอยู่ ตำรวจเลยเรียกมานั่ง

288
00:18:07,838 --> 00:18:10,006
แล้วก็แจ้งข่าวว่าเทรย์เสียแล้ว

289
00:18:10,090 --> 00:18:13,718
- ใช่
- วันนั้นชีวิตเราเปลี่ยนไปตลอดกาล

290
00:18:16,346 --> 00:18:19,766
อีกสองวันจะถึงวันเกิดเขา
ตอนนั้นเป็นฤดูดอกไลแล็ก

291
00:18:20,934 --> 00:18:22,602
เขาชอบดอกไลแล็กมากๆ

292
00:18:22,686 --> 00:18:25,522
เขาเกิดและตายในหน้าไลแล็ก

293
00:18:25,605 --> 00:18:27,232
ช่วงที่มันบานสะพรั่ง

294
00:18:31,778 --> 00:18:33,655
เรารู้ว่าเทรย์จะมานิวยอร์ก

295
00:18:33,738 --> 00:18:36,616
มาเจอครอบครัวโรสมอนด์
และมาร่วมงานแต่งญาติ

296
00:18:39,494 --> 00:18:44,166
เขาจะพักที่อะพาร์ตเมนต์
ตึกคาร์เนกี เดลีของเจนนิเฟอร์ สตาห์ล

297
00:18:44,249 --> 00:18:46,960
- ใช่
- พวกเขาก็เลยไปอยู่ที่นั่น

298
00:18:48,378 --> 00:18:49,963
ฉันสงสารพวกเขาจริงๆ

299
00:18:51,298 --> 00:18:53,091
โรสมอนด์มาหาเจน

300
00:18:53,675 --> 00:18:57,137
แต่ฉันรู้สึกว่ามันเศร้ามาก
เพราะเทรย์ไม่ได้รู้จักเจนเท่าไหร่

301
00:18:59,181 --> 00:19:02,309
แค่เพื่อนของเพื่อน ไปสุงสิงกัน

302
00:19:07,189 --> 00:19:10,275
ในคดีนี้ เราได้รอยนิ้วมือ 18 นิ้ว

303
00:19:10,358 --> 00:19:14,237
จากภายในห้องอะพาร์ตเมนต์ กับบนราวบันได

304
00:19:14,321 --> 00:19:18,074
แต่เราเก็บปลอกกระสุนไม่ได้เลย
มันบ่งบอกบางอย่างได้

305
00:19:18,158 --> 00:19:21,036
ห้านัด ไม่เจอปลอกกระสุน

306
00:19:21,119 --> 00:19:23,163
ปืนน่าจะเป็นลูกโม่

307
00:19:24,623 --> 00:19:27,918
คนร้ายอาจจะโยนปืนทิ้งลงไปในท่อน้ำทิ้ง

308
00:19:28,001 --> 00:19:30,921
เราโทรหากรมปกป้องสิ่งแวดล้อม เราคุ้ยขยะ

309
00:19:31,004 --> 00:19:33,590
เราให้คนช่วยดูถังขยะตามถนน

310
00:19:34,174 --> 00:19:38,220
เราทำทุกอย่างเพื่อหาข้อมูลให้ได้เยอะที่สุด

311
00:19:41,014 --> 00:19:44,643
มีกล้องวงจรปิดติดอยู่ที่บันได

312
00:19:45,560 --> 00:19:47,312
คืนนั้น ตำรวจก็พบกล้อง

313
00:19:50,148 --> 00:19:52,984
ภาพวงจรปิดเจอชายผิวดำสองคน

314
00:19:53,068 --> 00:19:57,113
คนหนึ่งทำผมเดรดล็อก ใส่ฮู้ด อีกคนผมสั้น

315
00:19:58,531 --> 00:20:00,784
ตามประวัติของผม

316
00:20:00,867 --> 00:20:04,287
ในคดีฆาตกรรมหลายร้อยคดีที่ผมทำมา

317
00:20:04,371 --> 00:20:09,209
นอกจากคดีนี้ มีคดีเดียวที่มีภาพวิดีโอ

318
00:20:10,210 --> 00:20:13,088
ผมก็เลยแปลกใจที่ได้เห็นเทป

319
00:20:13,672 --> 00:20:17,259
ผมบอกว่า "เฮ้ย นี่มันเยี่ยมเลย"

320
00:20:17,342 --> 00:20:19,427
เรารู้ว่าสองคนนั้นเป็นผู้ต้องสงสัย

321
00:20:19,511 --> 00:20:22,347
เป็นคนที่เราอยากติดต่อและคุยด้วย

322
00:20:28,645 --> 00:20:30,730
เหตุเกิดเวลา 19.30 น.

323
00:20:31,231 --> 00:20:34,150
เราทำงานตลอด 24 ชั่วโมงในสถานที่เดิม

324
00:20:34,234 --> 00:20:37,570
ในอะพาร์ตเมนต์ของเจนนิเฟอร์
มีเครื่องฝากข้อความ มันมีไฟกะพริบ

325
00:20:37,654 --> 00:20:38,780
เราก็เลยเปิดฟัง

326
00:20:40,031 --> 00:20:43,368
เพื่อนโทรมาถามว่าเธอปลอดภัยไหม

327
00:20:43,451 --> 00:20:46,871
เธอไม่ได้ติดต่อเพื่อน
เพื่อนเลยอยากรู้ว่าเธออยู่ไหน

328
00:20:46,955 --> 00:20:51,751
ฉันโทรไปที่บ้านเจนนิเฟอร์
ตอนที่เกิดเหตุฆาตกรรม

329
00:20:52,377 --> 00:20:53,378
จากข้อความนั้น

330
00:20:53,461 --> 00:20:56,798
เราต้องสอบปากคำเพื่อนเธอ
ถามว่าทำไมถึงได้เป็นห่วง

331
00:20:56,881 --> 00:20:59,801
ทำไมถึงได้เป็นห่วง
ว่าเจนนิเฟอร์ไม่ได้รับโทรศัพท์

332
00:21:03,221 --> 00:21:06,141
(11.00 น.
15 ชั่วโมงหลังเกิดเหตุฆาตกรรม)

333
00:21:06,224 --> 00:21:08,518
เช้าวันที่ 11 พฤษภาคม

334
00:21:09,519 --> 00:21:12,981
หน่วยสืบสวนฆาตกรรมเดินเข้ามาบ้านฉัน

335
00:21:13,565 --> 00:21:17,444
ท่าทางเหมือน
มาจากกองถ่าย "เอ็นวายพีดี บลู" เลย

336
00:21:18,028 --> 00:21:22,073
แล้วตำรวจก็ถามเรื่องธุรกิจของเธอ

337
00:21:22,657 --> 00:21:26,536
ฉันตอบไปว่า "ที่นั่นเป็นแหล่งรวมตัว"

338
00:21:26,619 --> 00:21:30,665
มีแต่เพื่อนไปสุงสิงกัน สูบกัญชา คุยกัน

339
00:21:30,749 --> 00:21:33,668
พวกนั้นคือคนที่เคยเจอผ่านๆ

340
00:21:33,752 --> 00:21:36,004
แต่ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันจริงๆ

341
00:21:36,588 --> 00:21:40,925
เจนนิเฟอร์ขายกัญชาเพื่อหางบทำงานศิลปะ

342
00:21:41,009 --> 00:21:44,095
เราได้รู้ว่าเธอเป็นนักแสดง
ในหนังเรื่อง "เดอร์ตี้แดนซิ่ง"

343
00:21:45,972 --> 00:21:48,767
แต่ตอนนั้น เธอสนใจดนตรีมากกว่า

344
00:21:48,850 --> 00:21:51,227
เทียบกับการเต้นและการแสดง

345
00:21:53,104 --> 00:21:56,941
สตูดิโอบันทึกเสียงของเธอ
เป็นแหล่งขายกัญชาของเธอด้วย

346
00:21:57,025 --> 00:22:00,362
เธอชอบพาเพื่อนมาอัดเพลงด้วยกัน

347
00:22:01,196 --> 00:22:04,240
คนที่เข้าออกอะพาร์ตเมนต์ของเจนนิเฟอร์บ่อยๆ

348
00:22:04,324 --> 00:22:06,117
เป็นเพื่อนของเจนนิเฟอร์

349
00:22:06,201 --> 00:22:08,078
ที่นั่นเริ่มคึกคักขึ้น

350
00:22:08,161 --> 00:22:11,664
ฉันคิดว่าบางครั้ง
มันก็วุ่นวายสำหรับเธอ จัดการยาก

351
00:22:11,748 --> 00:22:13,041
ออดหน้าประตูดัง

352
00:22:13,124 --> 00:22:17,337
บางครั้งเธอก็มีเพื่อนคอยเฝ้าประตูให้

353
00:22:19,506 --> 00:22:23,802
สตีเฟนไปทำงานที่นั่นคืนนั้น คอยเฝ้าประตูให้เธอ

354
00:22:28,640 --> 00:22:32,936
เธอขายให้เพื่อนกับคนรู้จักในวงการ

355
00:22:33,019 --> 00:22:34,896
เธอขายให้คนดังหลายคน

356
00:22:34,979 --> 00:22:37,315
คนจากรายการ
"แซตเทอร์เดย์ไนต์ไลฟ์" พวกนั้น

357
00:22:37,399 --> 00:22:39,651
ลูกค้าของเธอผ่านการคัดกรองอย่างดี

358
00:22:39,734 --> 00:22:41,027
เธอต้องรู้จักก่อน

359
00:22:41,528 --> 00:22:43,488
ถ้าบอกว่า "มีคนแนะนำมา"

360
00:22:43,571 --> 00:22:46,408
ผมไม่คิดว่าคุณจะเข้า
อะพาร์ตเมนต์ของเจนนิเฟอร์ได้

361
00:22:46,491 --> 00:22:48,076
เธอระวังตัวขั้นสุด

362
00:22:48,159 --> 00:22:51,830
ในฐานะเพื่อน เราทำใจยากมาก

363
00:22:51,913 --> 00:22:56,709
เพราะถ้าคนร้ายอยากได้อะไรจากเจน

364
00:22:56,793 --> 00:22:59,129
เธอก็ยอมให้อยู่แล้ว

365
00:22:59,212 --> 00:23:03,591
ไม่มีเหตุผลที่ต้องยิงคนตั้งห้าคนเลย

366
00:23:06,761 --> 00:23:12,350
ฉันเจอเจนไม่กี่วันก่อนเธอถูกฆ่า

367
00:23:13,351 --> 00:23:15,270
เธอค่อนข้างไม่สบายใจ

368
00:23:16,062 --> 00:23:19,524
เจนนิเฟอร์ทะเลาะกับแฟน

369
00:23:19,607 --> 00:23:23,027
ฉันเชื่อว่าเธอพยายามทิ้งเขา
แล้วเขาก็คว้ามือเธอไว้

370
00:23:23,111 --> 00:23:25,196
นิ้วเธอก็เลยหัก

371
00:23:28,241 --> 00:23:33,455
ผู้ต้องสงสัยคนหนึ่ง
เป็นชายผิวดำ เดรดล็อกยาว

372
00:23:35,582 --> 00:23:41,421
ฉันรู้สึกมั่นใจมากว่าแฟนเป็นคนฆ่าเธอ

373
00:23:42,797 --> 00:23:45,675
เพราะเขาตรงกับคำบรรยายนั้น

374
00:23:47,218 --> 00:23:51,389
ด้วยข้อมูลจากบาร์บารา
เราก็ได้ชื่อแฟนของเจนนิเฟอร์ สตาห์ล

375
00:23:52,474 --> 00:23:53,892
แล้วเราก็ไปสอบปากคำเขา

376
00:23:54,684 --> 00:23:56,769
บ้านเขามีปัญหาความรุนแรงในบ้าน

377
00:23:56,853 --> 00:24:00,190
เราต้องดูให้แน่ใจ
ว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฆาตกรรม

378
00:24:01,399 --> 00:24:05,695
ผมมั่นใจว่าไม่ใช่แฟนเธอ ผมไม่คิดว่าดูคล้ายเลย

379
00:24:05,778 --> 00:24:08,448
ผมเคยเจอเขา เขานิสัยดีกับผมมากนะ

380
00:24:08,531 --> 00:24:11,784
ผมไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนั้น

381
00:24:14,412 --> 00:24:16,623
เราสอบปากคำแฟนของเจนนิเฟอร์ สตาห์ล

382
00:24:16,706 --> 00:24:19,709
แต่เขาก็ถูกตัดออกไป เพราะข้อมูลที่มอบให้เรา

383
00:24:19,792 --> 00:24:22,003
ว่าเขาอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่

384
00:24:22,086 --> 00:24:24,422
เรารู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ก่อเหตุ

385
00:24:24,506 --> 00:24:25,965
ตอนเขาโทรหาฉัน

386
00:24:27,425 --> 00:24:29,302
เขาบอกว่า "ผมต้องหาทนาย

387
00:24:29,385 --> 00:24:31,554
ทุกคนคิดว่าผมทำ"

388
00:24:32,388 --> 00:24:34,390
ฉันก็บอกว่า "ใช่ ฉันก็คิดว่าคุณทำ"

389
00:24:35,558 --> 00:24:40,230
เขาบอกฉันว่า "คุณคิดว่าผมทำได้ยังไง

390
00:24:40,313 --> 00:24:42,065
ผมรักเธอนะ"

391
00:24:44,192 --> 00:24:46,110
ฉันบอก "ก็พวกคุณทะเลาะกัน

392
00:24:46,194 --> 00:24:47,695
เธอนิ้วหัก

393
00:24:47,779 --> 00:24:50,907
ตำรวจบอกว่าผู้ชายผิวดำ
ผมเดรดล็อกยาวหนีจากที่เกิดเหตุ"

394
00:24:51,574 --> 00:24:53,201
ฉันก็ถาม "จะให้คิดว่าเป็นใคร"

395
00:24:53,910 --> 00:24:56,162
เขาก็บอก "คุณคิดได้ยังไงว่าผมจะทำร้ายเธอ"

396
00:24:58,248 --> 00:24:59,958
ฉันก็ขอโทษเขา

397
00:25:06,631 --> 00:25:09,133
หลังผมออกจากโรงพยาบาล

398
00:25:09,217 --> 00:25:13,012
สายสืบก็บอกว่า
โรสมอนด์คงอยู่โรงพยาบาลอีกนาน

399
00:25:13,096 --> 00:25:15,390
กระสุนฝังขากรรไกรเธอ

400
00:25:16,641 --> 00:25:17,892
เราไม่ได้รู้จักกัน

401
00:25:17,976 --> 00:25:22,438
เราสองคนเป็นแค่เหยื่อของสถานการณ์เลวร้าย

402
00:25:22,522 --> 00:25:24,274
เธอซวยกว่าผม

403
00:25:24,357 --> 00:25:26,776
เธอเสีย…

404
00:25:28,528 --> 00:25:29,862
คู่ชีวิตของเธอไป

405
00:25:32,448 --> 00:25:33,741
ผมนึกภาพไม่ออกเลย

406
00:25:38,121 --> 00:25:39,330
ในฐานะอัยการ

407
00:25:40,456 --> 00:25:45,712
ผมต้องหาข้อมูลให้ได้มากที่สุด โดยเร็วที่สุด

408
00:25:46,296 --> 00:25:49,799
แต่ก็ต้องคำนึงความจริงว่าเรื่องนี้มันสะเทือนใจ

409
00:25:49,882 --> 00:25:53,595
ถ้าให้พูดถึงรายละเอียดเรื่องที่อยากลืม

410
00:25:56,264 --> 00:25:59,726
ผมจำได้ว่าคุยกับโรสมอนด์ในอีกสองวัน

411
00:26:02,854 --> 00:26:06,399
โรสมอนด์บรรยายว่าเสียงปืน

412
00:26:06,482 --> 00:26:08,776
เข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ

413
00:26:08,860 --> 00:26:12,030
แล้วเธอก็เป็นคิวต่อไป

414
00:26:12,113 --> 00:26:18,536
เธอได้ยินเสียงปืนที่ฆ่าคู่หมั้น ชาร์ลส์ เฮลลิเวลล์

415
00:26:19,704 --> 00:26:23,666
ฉันนึกภาพไม่ออกว่าต้องหมอบอยู่ตรงนั้น

416
00:26:23,750 --> 00:26:25,585
ได้ยินเสียงปืน โดยรู้ที่ว่าเราเป็นรายต่อไป

417
00:26:26,836 --> 00:26:28,838
ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต

418
00:26:28,921 --> 00:26:32,550
เธอก็ต้องหันไปดูหน้าคนที่ฆ่าเธอ

419
00:26:32,634 --> 00:26:35,845
เธอขยับหันหัว

420
00:26:35,928 --> 00:26:38,264
วินาทีสุดท้ายก่อนถูกยิง

421
00:26:38,348 --> 00:26:40,850
มันอาจจะทำให้เธอรอดตาย

422
00:26:45,021 --> 00:26:50,985
โรสมอนด์บอกว่าสตีเฟน คิง
เป็นคนไปเปิดประตูตอนออดดัง

423
00:26:51,069 --> 00:26:56,699
เธอได้ยินสตีเฟน คิง
บอกเจนนิเฟอร์ว่า "ฌอนมา"

424
00:26:56,783 --> 00:26:59,077
เจนนิเฟอร์ก็บอกว่า "โอเค ให้เข้ามาได้"

425
00:27:00,828 --> 00:27:05,541
ณ จุดนั้น เราก็ได้ชื่อ "ฌอน"

426
00:27:05,625 --> 00:27:06,876
เรายังไม่รู้นามสกุล

427
00:27:06,959 --> 00:27:09,921
แต่อย่างน้อยก็มีชื่อของหนึ่งในสองคน

428
00:27:13,424 --> 00:27:18,346
(วันที่ 12 พฤษภาคม ปี 2001
สองวันหลังเกิดเหตุฆาตกรรม)

429
00:27:19,639 --> 00:27:21,307
เบาะแสหลักสองอย่างของเรา

430
00:27:21,391 --> 00:27:25,144
คือเรื่องที่มีผู้ชายชื่อฌอน

431
00:27:25,228 --> 00:27:28,481
กับมีภาพวิดีโอ

432
00:27:28,564 --> 00:27:30,775
นั่นคือสองสิ่งที่เรามีเบาะแส

433
00:27:30,858 --> 00:27:33,695
ผมรู้ว่าเราได้รอยนิ้วมือมาจำนวนหนึ่ง

434
00:27:33,778 --> 00:27:36,948
แต่เราไม่รู้ความสำคัญ
ไม่รู้ว่ามันจะสืบเจออะไรไหม

435
00:27:37,031 --> 00:27:39,409
หรือเป็นของเด็กอธิบดีกรมตำรวจ

436
00:27:40,201 --> 00:27:43,913
ตำรวจสอบปากคำหลายคน
ที่ซื้อกัญชาจากเธอ เป็นเพื่อนกับเธอ

437
00:27:43,996 --> 00:27:46,457
ตำรวจพยายามตามเบาะแสทุกอย่าง

438
00:27:46,541 --> 00:27:47,667
แล้วปะติดปะต่อ

439
00:27:47,750 --> 00:27:50,670
อาจจะมีคนที่รู้จักเหยื่อ
แล้วก็รู้จักคนชื่อ "ฌอน" ด้วย

440
00:27:51,713 --> 00:27:54,507
ตอนเห็นภาพวิดีโอ ฉันจำฌอนไม่ได้

441
00:27:54,590 --> 00:27:59,137
ฉันไม่รู้จริงๆ ว่านั่นจะเป็นใครได้

442
00:27:59,804 --> 00:28:02,098
ตอนค้นอะพาร์ตเมนต์กับที่เกิดเหตุ

443
00:28:02,181 --> 00:28:05,017
หลังจากเก็บหลักฐานนิติเวชชุดแรก

444
00:28:05,101 --> 00:28:07,645
เราก็กลับไปมองหาเบาะแส

445
00:28:07,729 --> 00:28:09,689
สิ่งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องในทางนิติเวช

446
00:28:09,772 --> 00:28:12,066
กระดาษ รูปถ่าย อะไรพวกนั้น

447
00:28:12,150 --> 00:28:16,446
แล้วเราก็เจอเรซูเม่
ซึ่งเป็นก้าวแรกของการตามหาฌอน

448
00:28:16,529 --> 00:28:18,281
เห็นว่าเขาเป็นลูกทัวร์ศิลปิน

449
00:28:18,364 --> 00:28:21,200
ของจอร์จ คลินตันกับพาร์ลิอาเมนต์-ฟังกาเดลิก

450
00:28:22,285 --> 00:28:27,165
เจนพยายามพาคนมารู้จักกันเพื่อสร้างงานเสมอ

451
00:28:27,749 --> 00:28:30,209
นั่นคือส่วนสำคัญของงานที่เธอทำ

452
00:28:33,421 --> 00:28:37,633
ตำรวจไปหาที่อยู่ของฌอน แซลลีย์ในเรซูเม่

453
00:28:37,717 --> 00:28:40,887
เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว เขาย้ายไปแล้ว

454
00:28:43,181 --> 00:28:45,767
เราเน้นไปที่ฌอน

455
00:28:46,976 --> 00:28:49,604
แล้วเราก็เจอที่อยู่หลายแห่งในนิวเจอร์ซีย์

456
00:28:50,897 --> 00:28:53,816
(นิวเจอร์ซีย์)

457
00:28:56,027 --> 00:29:00,782
สายสืบติดต่อแทบจะทุกคน

458
00:29:00,865 --> 00:29:02,366
ที่เขารู้จักในชีวิต

459
00:29:03,075 --> 00:29:08,164
หนึ่งในกลุ่มนั้นได้ดูวิดีโอเทปจากคาร์เนกี เดลี

460
00:29:08,247 --> 00:29:10,208
แล้วจำฌอน แซลลีย์ได้

461
00:29:10,291 --> 00:29:12,418
(ฌอน แซลลีย์)

462
00:29:12,502 --> 00:29:16,798
ที่สำคัญคือเขารู้จักคนที่สอง
ที่เราพยายามระบุตัวอยู่ด้วย

463
00:29:16,881 --> 00:29:19,050
รู้ว่าชื่อเล่นของเขาคือ "เดร"

464
00:29:19,133 --> 00:29:20,176
("เดร")

465
00:29:20,259 --> 00:29:22,303
ตำรวจก็เลยเริ่มตามหาเขา

466
00:29:22,386 --> 00:29:25,515
เราไปบ้านหลายๆ หลัง สอบปากคำหลายๆ คน

467
00:29:25,598 --> 00:29:29,936
ผมจำได้ว่าเราไปบ้านแฟนเขา

468
00:29:31,103 --> 00:29:33,689
เธอรู้จักคนชื่อเดร

469
00:29:33,773 --> 00:29:37,401
แฟนหรือผัวในทางพฤตินัย อังเดร

470
00:29:38,319 --> 00:29:40,154
อังเดรไม่อยู่ที่นั่น

471
00:29:40,655 --> 00:29:44,367
ผมเป็นคนเดียวที่มีนามบัตร
นั่นคงเป็นเหตุผลที่บัตรผมถูกทิ้งไว้

472
00:29:51,624 --> 00:29:55,711
(วันที่ 20 พฤษภาคม ปี 2001
สิบวันหลังเกิดเหตุฆาตกรรม)

473
00:29:56,712 --> 00:29:58,840
เช้าวันอาทิตย์ที่ 20

474
00:30:01,467 --> 00:30:03,761
เราได้รับสายที่ออฟฟิศ

475
00:30:03,845 --> 00:30:05,137
อังเดรโทรมา

476
00:30:06,764 --> 00:30:08,891
เขาพร้อมมาให้ปากคำ

477
00:30:09,976 --> 00:30:13,688
ย้อนแย้งดีนะ อังเดร สมิธมาด้วยรถสีแดง

478
00:30:13,771 --> 00:30:18,860
ซึ่งตรงกับคำบรรยายรถที่พยานเห็นขับหลบหนีไป

479
00:30:18,943 --> 00:30:21,404
ในระยะไม่ไกลจากที่เกิดเหตุฆาตกรรม

480
00:30:22,446 --> 00:30:24,031
ตอนอังเดร สมิธเข้ามา

481
00:30:24,115 --> 00:30:26,659
เราก็ขอพิมพ์ลายนิ้วมือเขา

482
00:30:26,742 --> 00:30:29,370
ซึ่งเขาก็ตกลง เราก็พิมพ์ลายนิ้วมือเขาไว้

483
00:30:29,453 --> 00:30:33,207
ผมเดาได้แค่ว่าเขาคิดว่าตัวเองจะฉลาดพอ

484
00:30:33,291 --> 00:30:37,712
ที่จะคอยกีดกันเรา ไม่ให้สาวถึงตัว
แต่ก็ให้ความร่วมมือเต็มที่ด้วย

485
00:30:37,795 --> 00:30:39,630
ผมเดาว่านั่นคือเป้าหมายของเขา

486
00:30:39,714 --> 00:30:42,758
สองคนแรกที่สอบปากคำเขา
อยู่ในห้องกับเขานานมากๆ

487
00:30:42,842 --> 00:30:44,927
เป็นนักสืบอาวุโส โตกว่าเรา

488
00:30:45,887 --> 00:30:48,306
พวกเขาสอบปากคำอังเดรหลายชั่วโมง

489
00:30:48,389 --> 00:30:51,100
แล้วพอไม่มีอะไรคืบหน้า

490
00:30:51,183 --> 00:30:55,021
ทีมต่อไปก็เข้าไปแทน คนที่ยังสด ได้นอนมาทั้งคืน

491
00:30:55,688 --> 00:31:00,067
มันก็เหมือนเปลี่ยนตัวลงไปพลิกเกมโดยไม่มีจำกัด

492
00:31:00,568 --> 00:31:04,196
จนกว่าจะเจอตัวพลิกเกมที่โยงเขาได้

493
00:31:04,280 --> 00:31:05,281
แล้วต่อยอดจากตรงนั้น

494
00:31:06,699 --> 00:31:09,994
บิลลี่กับทอมมี่ บิเดลล์เข้าไป
แล้วก็เริ่มคุยกับเขา

495
00:31:11,787 --> 00:31:15,583
เขาปฏิเสธเรื่องไปแมนแฮตทัน
ปฏิเสธเรื่องอยู่ในที่เกิดเหตุ

496
00:31:15,666 --> 00:31:19,128
ปฏิเสธว่าไม่รู้ว่าฌอน แซลลีย์คือใคร

497
00:31:19,211 --> 00:31:23,132
ผมให้เขาดูภาพนิ่งจากเทปวงจรปิด

498
00:31:23,215 --> 00:31:27,470
หน้าอังเดร สมิธอยู่ตรงหน้าให้เห็นชัดๆ

499
00:31:27,553 --> 00:31:29,263
เขาก็ยัง "ไม่" เขาปฏิเสธอีก

500
00:31:29,347 --> 00:31:31,349
เขาเหมือนใน…

501
00:31:31,432 --> 00:31:34,518
เพลงของแช็กกี้น่ะ "นั่นไม่ใช่ผม"

502
00:31:34,602 --> 00:31:37,480
เขาปฏิเสธได้ดีมาก แต่ก็ยังพูดไม่หยุด

503
00:31:38,522 --> 00:31:40,191
แล้วมันก็มี…

504
00:31:40,274 --> 00:31:42,902
สายสืบชอบล้อเล่นกัน
เรื่อง "ระดับของการปฏิเสธ"

505
00:31:42,985 --> 00:31:45,404
"ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร
ผมไม่ได้อยู่ที่นั่น"

506
00:31:45,488 --> 00:31:47,907
"ผมเข้าใจว่าเรื่องอะไร แต่ผมไม่ได้อยู่ที่นั่น"

507
00:31:47,990 --> 00:31:49,992
"ผมอยู่ที่นั่น แต่ผมไม่ได้ทำ"

508
00:31:50,076 --> 00:31:53,204
จนสุดท้าย "ผมอยู่ที่นั่น ผมทำเอง"

509
00:31:53,287 --> 00:31:56,624
เราค่อยๆ ไล่เขาไปตามระดับของการปฏิเสธ

510
00:31:56,707 --> 00:31:58,334
พอถึงจุดหนึ่ง

511
00:31:58,417 --> 00:32:04,674
ที่เราตรวจรอยนิ้วมือเขา
แล้วตรงกับรอยนิ้วมือที่เทป

512
00:32:04,757 --> 00:32:07,176
มันกลายเป็นจุดสำคัญมากๆ

513
00:32:07,259 --> 00:32:11,055
เพราะก่อนหน้านั้น
เรามั่นใจมากว่าเขาเข้าไปในนั้น

514
00:32:11,138 --> 00:32:14,183
เรารู้สึกมั่นใจว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้อง

515
00:32:14,266 --> 00:32:18,854
แต่เราไม่มีหลักฐานทางกายภาพ
ที่จะโยงเขากับที่เกิดเหตุตอนนั้น

516
00:32:18,938 --> 00:32:23,275
นี่คือตัวสร้างความมั่นใจ
ที่ดีมากสำหรับตำรวจสอบปากคำ

517
00:32:23,359 --> 00:32:25,361
ว่าสืบมาถูกทางแล้ว

518
00:32:25,444 --> 00:32:28,572
ทีนี้ก็แค่กดดันให้หนักขึ้นอีกหน่อย

519
00:32:29,073 --> 00:32:31,200
เพราะตำรวจรู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น

520
00:32:31,283 --> 00:32:35,079
ไม่เหมือนการโยงเขา
กับสถานที่ที่เราไม่รู้คำตอบ

521
00:32:35,746 --> 00:32:40,334
เราอยู่ในนั้นหลายชั่วโมง
เราลองหลายๆ วิธี เพราะเขาไม่ยอมพูด

522
00:32:42,044 --> 00:32:43,671
คนนี้เข้มแข็งพอตัว

523
00:32:43,754 --> 00:32:46,549
เรารู้ว่าสายสืบหกคน
สอบปากคำเขา แล้วก็บอกเขาว่า

524
00:32:46,632 --> 00:32:50,553
"เราจับคุณได้คาหนังคาเขา"
แล้วเขาก็ยังจะเสือกปฏิเสธอีก

525
00:32:52,930 --> 00:32:56,851
ผมกับทอม บิเดลล์คุยกัน
เราพยายามหากลยุทธ์อื่น

526
00:32:58,102 --> 00:32:59,687
แล้วเออร์มาก็เข้าห้องมา

527
00:32:59,770 --> 00:33:02,732
เธอถามว่า "คุณจะว่าอะไรไหม
ถ้าฉันเข้าไปคุยกับเขา

528
00:33:02,815 --> 00:33:03,941
แค่ระหว่างที่เขากินข้าว"

529
00:33:04,984 --> 00:33:08,904
ผมก็บอก "ได้สิ เออร์มา เอาเลย"
เปลี่ยนหน้าใหม่บ้าง ผมคิดงั้นนะ

530
00:33:08,988 --> 00:33:12,408
อะไรก็ได้ที่จะเปลี่ยนสถานการณ์ได้

531
00:33:15,703 --> 00:33:18,164
"ให้ผู้หญิงเข้าไป เผื่อเขาจะมีท่าทีอ่อนลงบ้าง"

532
00:33:20,833 --> 00:33:22,418
ฉันไม่รู้จักอังเดร สมิธ

533
00:33:22,501 --> 00:33:24,503
ฉันไม่รู้ว่าคนที่ฉันสอบปากคำคือใคร

534
00:33:24,587 --> 00:33:25,880
จนกระทั่งได้ไปนั่งหน้าเขา

535
00:33:26,756 --> 00:33:30,342
แล้วฉันก็จะอ่านเขาได้ อ่านว่าเขาเป็นยังไง

536
00:33:30,426 --> 00:33:32,178
อะไรกระตุ้นเขาได้

537
00:33:32,261 --> 00:33:34,180
ฉันบอก "คุณทำให้ฉันนึกถึงรูเบน น้องชาย"

538
00:33:34,263 --> 00:33:37,099
เรื่องจริงนะ เขาทำให้ฉันนึกถึงรูเบนนิดๆ

539
00:33:37,183 --> 00:33:40,352
ฉันจะคุยกับผู้ก่อเหตุในเรื่องส่วนตัวก่อน

540
00:33:40,436 --> 00:33:42,813
แล้วค่อยเข้าสู่การสอบปากคำ

541
00:33:44,148 --> 00:33:45,316
มันได้ผลสำหรับฉัน

542
00:33:45,399 --> 00:33:47,526
เพราะฉันทำให้เขาสบายใจกับฉัน

543
00:33:48,444 --> 00:33:49,904
แต่ฉันก็เคยเจอนักโทษบอกว่า

544
00:33:49,987 --> 00:33:53,407
"ยัยริเวรายิ้มต่อหน้าผม แต่แทงข้างหลัง"

545
00:33:54,366 --> 00:33:57,620
เออร์มามีความสามารถในการอ่านผู้ต้องสงสัย

546
00:33:57,703 --> 00:34:01,874
ดูออกว่าต้องสานสัมพันธ์ตรงจุดไหน

547
00:34:01,957 --> 00:34:05,836
เธอจะได้คุยต่อเพื่อหาคำตอบที่ต้องการได้

548
00:34:05,920 --> 00:34:09,006
ฉันไม่สนว่าคุณจะใส่สูท 5,000 ดอลลาร์

549
00:34:09,090 --> 00:34:13,260
หรือเป็นคนไร้บ้านใส่กางเกงวอร์ม
กับรองเท้าผ้าใบสกปรก

550
00:34:13,344 --> 00:34:16,347
ไม่ต่างกันสำหรับฉัน
ฉันปฏิบัติกับทุกคนอย่างให้เกียรติ

551
00:34:16,430 --> 00:34:18,099
ทุกคนที่เป็นคนเลว

552
00:34:18,182 --> 00:34:20,893
ก็ยังมีความดีในตัว ไม่ว่ายังไงก็ตาม

553
00:34:21,644 --> 00:34:24,855
เราต้องหาจุดดีในตัวเขาเวลาสอบปากคำ

554
00:34:25,356 --> 00:34:27,483
"คุณโตมายังไง ฉันก็โตมาเหมือนกัน"

555
00:34:27,566 --> 00:34:31,195
ตอนเด็กๆ ฉันไม่มีของเล่น
คริสต์มาสบางปีก็ไม่ได้ฉลอง

556
00:34:31,278 --> 00:34:32,822
บางครั้งก็ไม่มีข้าวกิน

557
00:34:32,905 --> 00:34:35,574
ฉันโตมาในโครงการเคหะ ฉันเข้าใจเขาได้

558
00:34:38,702 --> 00:34:41,622
อังเดร สมิธเป็นคนสุภาพมากๆ

559
00:34:41,705 --> 00:34:43,082
เขาพูดจานุ่มนวล

560
00:34:44,416 --> 00:34:45,793
เขาบอกว่าเขามีลูก

561
00:34:46,877 --> 00:34:50,464
"คุณมีลูกเหรอ"
ฉันรู้ว่านั่นจะดึงด้านที่นุ่มนวลของเขาออกมา

562
00:34:53,342 --> 00:34:54,218
ฉันใช้สิ่งนั้น

563
00:34:56,512 --> 00:34:59,390
ทันใดนั้น ผมก็สังเกตเห็นในเงาสะท้อน

564
00:34:59,473 --> 00:35:01,058
เขาเงยหน้าขึ้นมา

565
00:35:01,559 --> 00:35:04,103
เขาสนใจคุย เขารับฟังเธอ

566
00:35:04,186 --> 00:35:07,273
จะเห็นเลยว่าแววตาเขาสว่างขึ้นนิดๆ

567
00:35:08,149 --> 00:35:09,984
เธอเจาะถึงบางอย่างได้ อาจจะแทงใจดำ

568
00:35:14,238 --> 00:35:17,575
เขาบอกฉันว่าเขาทำ
เพราะเขาต้องซื้อผ้าอ้อมให้ลูก

569
00:35:18,534 --> 00:35:20,619
ตอนนั้นแหละที่ฉันคิดว่าเขาพร้อมแล้ว

570
00:35:20,703 --> 00:35:24,123
ฉันบอกว่า "เดี๋ยวผู้ชายจะกลับมา
พวกเขาก็เป็นคนดี เป็นเพื่อนฉัน

571
00:35:24,206 --> 00:35:26,125
คุณคุยกับพวกเขาได้ ไว้ใจพวกเขาได้"

572
00:35:29,336 --> 00:35:30,754
เออร์มาส่งสัญญาณให้เรา

573
00:35:31,547 --> 00:35:34,425
ผมต้องหันไปขัดจังหวะทอมมี่ บิเดลล์

574
00:35:34,508 --> 00:35:37,011
เพราะเขากำลังกินซูซี่คิว ดูดน้ำยู้ฮู

575
00:35:37,094 --> 00:35:40,097
ซึ่งก็เป็นมื้อเย็นที่เขากินบ่อยๆ

576
00:35:40,181 --> 00:35:42,391
ผมแบบ "เฮ้ย ไอ้กาก ไปได้แล้ว

577
00:35:42,474 --> 00:35:44,435
โยนซูซี่คิวทิ้ง แล้วกลับไปลุยต่อ

578
00:35:44,518 --> 00:35:47,021
หมอนี่เปลี่ยนท่าทีแล้ว ไปลองดูกัน"

579
00:35:47,104 --> 00:35:50,441
นี่คือการสอบปากคำโดยทีมที่เก่งที่สุด

580
00:35:51,358 --> 00:35:55,237
เออร์มาสานสัมพันธ์ส่วนตัวกับเขา
จนเขาพร้อมจะพูด

581
00:35:55,321 --> 00:35:56,864
นั่นคือจุดเปลี่ยน

582
00:35:56,947 --> 00:36:02,369
ที่จบการปฏิเสธ พร้อมจะสำรอกข้อมูลออกมาแล้ว

583
00:36:05,247 --> 00:36:07,833
เขาพยักหน้าเวลาผมถาม

584
00:36:07,917 --> 00:36:10,211
เราทำให้อังเดรพูดจนได้

585
00:36:10,294 --> 00:36:14,465
เขาบอกว่าได้รู้จักฌอน แซลลีย์
ที่นวร์กผ่านเพื่อนร่วมกัน

586
00:36:14,548 --> 00:36:17,343
ฌอน แซลลีย์บอกว่าเขากำลังแย่

587
00:36:17,426 --> 00:36:18,260
ไม่มีเงิน

588
00:36:18,344 --> 00:36:23,015
เขามีแผนปล้นร้านกัญชาในแมนแฮตทัน

589
00:36:23,599 --> 00:36:27,478
สุดท้าย อังเดร สมิธก็เล่าคดีฆาตกรรม

590
00:36:27,561 --> 00:36:30,189
เขาตั้งใจจะเข้าไปปล้นกัญชา ปล้นเงิน

591
00:36:31,106 --> 00:36:33,317
เขาบอกว่า "ผมบอกผู้หญิงคนนั้นด้วย

592
00:36:33,400 --> 00:36:35,861
ตอนที่เธอบอกว่า
'อย่าทำฉันเลย อย่าทำเพื่อนฉัน'"

593
00:36:35,945 --> 00:36:38,656
เขาบอกว่า "ผมบอกเธอแล้ว
ว่าผมไม่ได้มาทำแบบนั้น"

594
00:36:38,739 --> 00:36:41,158
เธอกำลังโกยเงินกับกัญชาให้เขา

595
00:36:41,242 --> 00:36:44,954
เขามองออกไป แซลลีย์กำลังจับทุกคนมัด

596
00:36:45,037 --> 00:36:47,623
เขาออกไปแล้วบอกว่า "นี่ นายเฝ้ายัยนี่ไว้"

597
00:36:48,499 --> 00:36:49,708
แล้วเขาก็ไปมัดมือทุกคน

598
00:36:49,792 --> 00:36:54,046
แล้วเขาก็บอกว่า "แล้วหมอนี่ก็ยิงทุกคนทิ้งเลย"

599
00:37:00,135 --> 00:37:05,474
พอเราได้คำให้การสารภาพ
เป็นลายลักษณ์อักษรจากอังเดร สมิธ

600
00:37:05,557 --> 00:37:08,852
ผมก็ได้ข่าวว่าอธิบดีกรมตำรวจไม่พอใจ

601
00:37:08,936 --> 00:37:13,315
ที่ผมไปปรามช่างภาพของเขา

602
00:37:13,399 --> 00:37:17,736
แล้วเขาก็ไม่พอใจ
ที่ผมใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดไปทำงาน

603
00:37:18,737 --> 00:37:19,738
ภายในวันสองวัน

604
00:37:19,822 --> 00:37:23,492
ผมก็ถูกอธิบดีถอนจากคดี

605
00:37:23,993 --> 00:37:28,038
ผมถูกย้ายไปโรงพัก 2-5 ในฮาร์เล็ม

606
00:37:28,122 --> 00:37:29,748
ไปอยู่หน่วยสืบสวนที่นั่น

607
00:37:31,542 --> 00:37:35,212
เออร์มาบอกว่า "จดชื่อเขาใส่กระดาษไว้

608
00:37:35,296 --> 00:37:37,298
แล้วเอากระดาษนั้นใส่ไว้ในรองเท้า

609
00:37:37,381 --> 00:37:40,301
เหยียบมันทุกวัน นานสิบวัน
แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย"

610
00:37:42,803 --> 00:37:45,889
เรื่องนี้มาจากคุณย่าของฉัน
ท่านสนใจศาสนาซานเตรีอา

611
00:37:45,973 --> 00:37:47,725
ท่านเชื่อเรื่องนั้นมากๆ

612
00:37:47,808 --> 00:37:50,602
ท่านสอนว่าเวลามีใครทำอะไรผิดกับเรา

613
00:37:50,686 --> 00:37:52,980
เอากระดาษจดชื่อเขาไว้

614
00:37:53,063 --> 00:37:54,898
ฉันรู้ว่าพวกคุณจะเอาไปทำตาม

615
00:37:54,982 --> 00:37:58,444
จดชื่อลงกระดาษ
เอาชื่อเขาใส่รองเท้าคุณแล้วเดินเหยียบย่ำ

616
00:37:58,527 --> 00:38:01,989
เดินเหยียบเข้าไป
แล้วบอกว่าเราอยากให้เขาไปให้พ้นทางเรา

617
00:38:03,532 --> 00:38:06,660
มันก็ยากที่ต้องทิ้งงานไป
เพราะมันเป็นผลงานของเรา

618
00:38:06,744 --> 00:38:10,539
แต่ผมจะบอกความคิดหรือคำชี้แจงให้สายสืบไม่ได้

619
00:38:10,622 --> 00:38:12,082
หาเรื่องให้หัวหน้าคนใหม่อีกไม่ได้

620
00:38:12,166 --> 00:38:14,585
เพราะคราวนี้ คนอื่นจะต้องรับผิดชอบ

621
00:38:14,668 --> 00:38:17,254
ถ้ามีใครโทรมาขอคำแนะนำ มันก็ดี

622
00:38:17,338 --> 00:38:20,507
แต่เราจะโทรไปแนะนำเขาไม่ได้

623
00:38:20,591 --> 00:38:22,801
จุดนี้มันก็ยากสำหรับคนในหน่วยด้วย

624
00:38:22,885 --> 00:38:25,220
เพราะทุกคนรู้ว่าอธิบดีกรมตำรวจโกรธเรา

625
00:38:26,055 --> 00:38:28,015
หน่วยก็เลยไม่อยากคุยกับเรา

626
00:38:28,098 --> 00:38:30,017
เพราะไม่อยากติดเสนียดเราไปด้วย

627
00:38:30,100 --> 00:38:31,852
ดังนั้น…

628
00:38:33,062 --> 00:38:37,399
ผมก็เลยบังคับตัวเองให้เลิกยุ่งกับคดีนี้โดยสิ้นเชิง

629
00:38:37,483 --> 00:38:40,069
ผมรู้สึกว่าจะไม่ได้สนใจดูข่าวหลังจากนั้นด้วยซ้ำ

630
00:38:49,078 --> 00:38:52,498
(วันที่ 23 พฤษภาคม ปี 2001
13 วันหลังเกิดเหตุฆาตกรรม)

631
00:38:52,581 --> 00:38:59,088
พวกเขาฆ่าคนไปสามคน
จ่อยิงอีกสองคนเพื่อเงิน 2,800 เหรียญ

632
00:38:59,171 --> 00:39:03,300
กรมตำรวจนิวยอร์กซิตีได้คุมตัวนายอังเดร สมิธ

633
00:39:04,343 --> 00:39:07,971
ผู้ต้องสงสัยรายที่สอง
ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีโหดเหี้ยมนี้

634
00:39:08,055 --> 00:39:11,892
สายสืบระบุตัวได้แล้วว่าเป็นฌอน แซลลีย์

635
00:39:11,975 --> 00:39:15,229
แน่นอนว่าทางกรมตำรวจนิวยอร์ก

636
00:39:15,312 --> 00:39:18,899
จะไม่หยุดยั้งจนกว่าจะควบคุมตัวเขาได้

637
00:39:18,982 --> 00:39:20,692
พร้อมทั้งผู้สมรู้ร่วมคิด

638
00:39:21,318 --> 00:39:24,613
ผมแนะนำให้เขาทำตามอังเดร สมิธ

639
00:39:24,696 --> 00:39:27,658
มามอบตัวที่สถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุด

640
00:39:28,158 --> 00:39:29,493
(อังเดร สมิธ - ฌอน แซลลีย์)

641
00:39:29,576 --> 00:39:33,831
อังเดร สมิธบอกว่า
เขาออกมาจากอะพาร์ตเมนต์กับฌอน แซลลีย์

642
00:39:33,914 --> 00:39:35,374
พวกเขากลับไปนวร์ก

643
00:39:35,457 --> 00:39:38,544
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาเจอฌอน แซลลีย์

644
00:39:39,962 --> 00:39:41,922
เราต้องตามหาตัวฌอน แซลลีย์ต่อไป

645
00:39:42,005 --> 00:39:44,508
เราต้องหาเบอร์โทรศัพท์ สืบว่าเขาโทรหาใคร

646
00:39:44,591 --> 00:39:45,843
แล้วตามรอยโทรศัพท์

647
00:39:47,302 --> 00:39:50,097
สิ่งที่เราทำคือติดตามสัญญาณมือถือ

648
00:39:51,098 --> 00:39:52,850
เขาไปแวะที่ลุยเซียนา

649
00:39:54,601 --> 00:39:56,019
เรามีทีมตำรวจ

650
00:39:56,103 --> 00:39:59,148
เป็นสายสืบกับจ่าที่นิวออร์ลีนส์

651
00:39:59,231 --> 00:40:01,775
แซลลีย์ดูจะนำเราอยู่ก้าวหนึ่ง

652
00:40:02,609 --> 00:40:05,487
ณ จุดนั้น เราก็สืบต่อไป

653
00:40:05,571 --> 00:40:08,657
เผื่อจะเจอข้อมูลโทรศัพท์
แต่เขาก็ทิ้งโทรศัพท์ไปแล้ว

654
00:40:08,740 --> 00:40:11,285
เราหมดเบาะแสในการสืบสวน

655
00:40:12,828 --> 00:40:16,707
เรายังติดตามต่อ แต่ตอนนี้ก็สองเดือนแล้ว

656
00:40:16,790 --> 00:40:18,834
กลายเป็นคดีเก่าไปแล้ว

657
00:40:20,085 --> 00:40:23,130
เราส่งคดีนี้ไปออกรายการ
"อเมริกาส์โมสต์วอนเต็ด"

658
00:40:24,131 --> 00:40:27,134
วันที่ 14 กรกฎาคม "อเมริกาส์โมสต์วอนเต็ด"

659
00:40:27,217 --> 00:40:31,013
ออกอากาศคดีของฌอน แซลลีย์
คดีสังหารหมู่คาร์เนกี เดลี

660
00:40:31,096 --> 00:40:33,390
เพื่อพยายามหาเบาะแส

661
00:40:33,474 --> 00:40:35,100
นั่นเป็นรายการฉายทั่วประเทศ

662
00:40:35,893 --> 00:40:37,978
มันก็จะครอบคลุมพื้นที่ได้เยอะมาก

663
00:40:38,061 --> 00:40:40,230
แล้วเราก็ได้แจ้งสาธารณชนอเมริกัน

664
00:40:43,233 --> 00:40:45,777
ขอพระเจ้าคุ้มครองอเมริกา
นั่นแหละที่ฉันอยากบอก

665
00:40:45,861 --> 00:40:49,448
เพราะ 20 นาทีหลังออกอากาศ

666
00:40:49,531 --> 00:40:51,408
เราก็ได้เริ่มได้รับสาย

667
00:40:54,286 --> 00:40:58,123
มีคนในฟลอริดาจำเขาได้ แล้วแจ้งเรา

668
00:40:58,207 --> 00:41:03,086
เชื่อว่าเขาอยู่ในบ้านพักคนไร้บ้านในไมแอมี

669
00:41:06,256 --> 00:41:08,383
เราติดต่อตำรวจไมแอมีทันที

670
00:41:08,467 --> 00:41:11,261
บอกว่า "คุณต้องไปจับชายคนนี้"

671
00:41:11,345 --> 00:41:13,055
สายสืบจากไมแอมี

672
00:41:13,138 --> 00:41:16,892
ไปสอบปากคำคนที่บ้านพักคนไร้บ้าน

673
00:41:18,018 --> 00:41:22,898
ฌอน แซลลีย์เดินมาที่ล็อบบี้ แล้วรีบหนีไป

674
00:41:22,981 --> 00:41:28,070
สุนัขตามกลิ่นเขาไป
จนไล่ต้อนเขาได้ที่หลังบ้านคน

675
00:41:35,911 --> 00:41:38,914
เขาถูกจับกุมโดยหน่วยสุนัขตำรวจเมืองไมแอมี

676
00:41:38,997 --> 00:41:42,709
เขาถูกสุนัขกัดที่แขนซ้าย

677
00:41:42,793 --> 00:41:45,712
แต่ได้รับการปฐมพยาบาลในที่เกิดเหตุ
และเราควบคุมตัวเขาได้แล้ว

678
00:41:45,796 --> 00:41:48,757
เขาต้องข้อหาฆาตกรรมโดยไตร่ตรองสามกระทง

679
00:41:48,840 --> 00:41:51,927
และขัดขืนการจับกุม
โดยไม่ใช้ความรุนแรงอีกหนึ่งกระทง

680
00:41:54,721 --> 00:41:58,392
ก่อนที่จะจับเขาได้ ทุกเสียงเอี๊ยดที่ผมได้ยิน

681
00:41:59,017 --> 00:42:03,146
ทำให้ผมนอนไม่หลับ ผมคิดว่ามีคนเข้ามา

682
00:42:05,524 --> 00:42:06,984
พอทั้งสองคนถูกจับได้

683
00:42:08,569 --> 00:42:10,988
ผมก็โล่งใจ

684
00:42:14,658 --> 00:42:19,329
(รวบคนร้ายหนีคดีสังหารหมู่คาร์เนกี เดลี)

685
00:42:22,124 --> 00:42:25,335
หัวหน้าหน่วยสืบสวนเขตแมตแฮตทันตอนนั้น

686
00:42:25,419 --> 00:42:29,464
บอกให้ฉันไปฟลอริดา ไปสอบปากคำฌอน แซลลีย์

687
00:42:33,093 --> 00:42:35,929
บางครั้งฉันก็รู้สึกจริงๆ ว่าเวลาคนเราหลบหนี

688
00:42:36,013 --> 00:42:37,973
การโดนจับก็ทำให้โล่งใจ

689
00:42:38,515 --> 00:42:42,853
เขาดูจะโล่งใจนิดๆ ที่ถูกจับ ณ ตอนนั้น

690
00:42:42,936 --> 00:42:45,439
ฉันสอบปากคำเขา ถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น

691
00:42:45,522 --> 00:42:46,940
แล้วเขาก็สารภาพ

692
00:42:47,691 --> 00:42:50,902
ตำรวจได้คำสารภาพ
ทั้งปากเปล่าและลายลักษณ์อักษร

693
00:42:50,986 --> 00:42:53,071
ที่เขายอมรับว่าฆ่าเจนนิเฟอร์

694
00:42:53,155 --> 00:42:55,782
แต่เขาบอกว่าปืนลั่น มันเป็นอุบัติเหตุ

695
00:42:55,866 --> 00:43:00,871
แล้วเขาก็โบ้ยที่เหลือใส่อังเดร สมิธ

696
00:43:00,954 --> 00:43:03,540
เรื่องยิงคนในห้องนั่งเล่น

697
00:43:03,624 --> 00:43:06,293
การที่เขายอมรับว่าเหนี่ยวไก

698
00:43:06,376 --> 00:43:10,631
ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ ที่ฆ่าเจนนิเฟอร์ สตาห์ล

699
00:43:10,714 --> 00:43:12,132
มันมีความสำคัญ

700
00:43:12,215 --> 00:43:13,300
มันมีความสำคัญ

701
00:43:13,383 --> 00:43:17,846
เพราะมันไม่มีผลในการส่งฟ้อง
คดีฆาตกรรมขณะก่อความผิดร้ายแรง

702
00:43:18,430 --> 00:43:21,683
ไม่ว่าจะฆ่าคนโดยเจตนาหรืออุบัติเหตุ

703
00:43:21,767 --> 00:43:25,979
ที่จริง มันไม่สำคัญเลยว่าเหยื่อจะตายหรือไม่

704
00:43:26,063 --> 00:43:28,815
เพราะคุณยิงเขา หรือมีคนยิงเขา

705
00:43:28,899 --> 00:43:31,985
ถ้าคุณมีส่วนร่วมในการปล้นนั้นด้วย

706
00:43:32,069 --> 00:43:34,613
คุณก็ต้องรับผิดชอบตามกฎหมาย

707
00:43:34,696 --> 00:43:39,117
ในคดีฆาตกรรมพอๆ กับคนที่เหนี่ยวไก

708
00:43:39,201 --> 00:43:42,371
(ข้อหา: ฆาตกรรมโดยเจตนา)

709
00:43:42,454 --> 00:43:44,873
ฟิลิป คิงนั่งแถวสองของห้องพิจารณาคดี

710
00:43:44,956 --> 00:43:48,835
ในการพบฌอน แซลลีย์ต่อหน้าเป็นครั้งแรก

711
00:43:48,919 --> 00:43:52,464
หนึ่งในจำเลยที่ถูกกล่าวหา
คดีฆาตกรรมสตีเฟน ลูกชายของคิง

712
00:43:52,547 --> 00:43:54,758
ผมต้องคอยบอกตัวเอง "คุมตัวเองไว้"

713
00:43:54,841 --> 00:43:56,385
(ฟิลิป คิง
พ่อของสตีเฟน คิง)

714
00:43:56,468 --> 00:43:58,970
"อย่ากระโดดข้ามแนวกั้นไปหาเขา"

715
00:43:59,638 --> 00:44:02,891
ผมมองเห็นเลย
ผมเห็นว่าชายคนนั้นเผชิญกับอะไร

716
00:44:02,974 --> 00:44:05,185
ผมก็อยากมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับลูกตัวเอง

717
00:44:05,936 --> 00:44:07,437
นี่ผมก็อ่อนไหวไปด้วยนะ

718
00:44:10,190 --> 00:44:13,068
ผมมั่นใจกับลูกนะ
เพราะผมก็มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับพ่อ

719
00:44:16,321 --> 00:44:19,449
เรากำลังยุ่งกับการเตรียมตัว
เตรียมพร้อมสำหรับการขึ้นศาล

720
00:44:19,533 --> 00:44:21,493
สำหรับเรา มันผ่านมาปีสองปีแล้ว

721
00:44:21,576 --> 00:44:25,455
แต่สำหรับแม่ผู้ตาย หรือพ่อ พี่ชาย น้องสาว

722
00:44:25,539 --> 00:44:27,416
มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

723
00:44:31,253 --> 00:44:36,883
(กันยายน ปี 2001
สามสัปดาห์ก่อนการไต่สวน)

724
00:44:39,720 --> 00:44:40,887
วันนั้นวันอังคาร

725
00:44:41,388 --> 00:44:44,641
ผมอยู่กับลูก ผมไปส่งลูกที่โรงเรียน

726
00:44:44,725 --> 00:44:48,687
แล้วผมก็ได้ยินข่าว
เครื่องบินชนเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

727
00:44:51,314 --> 00:44:54,067
ผมใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืด

728
00:44:54,151 --> 00:44:57,279
เพราะเคยมีปัญหากับคดีคาร์เนกี เดลี

729
00:44:57,362 --> 00:44:58,739
ผมเลยกลับบ้านไปเปลี่ยนเป็นสูท

730
00:44:59,489 --> 00:45:01,867
เดาว่าน่าจะทำให้ผมช้าไปประมาณ 20 นาที

731
00:45:01,950 --> 00:45:05,662
ผมได้ยินเสียงเครื่องบินลำที่สองชน
ตอนอยู่ในอะพาร์ตเมนต์ตัวเอง

732
00:45:08,415 --> 00:45:12,335
มันคือเรื่องจริง
ที่คนบอกว่า "สยอง" มันสยองจริงๆ

733
00:45:12,419 --> 00:45:17,174
ทุกคนโคตรแบบว่า ยิ่งกว่าวิตกหรือตกใจกลัว

734
00:45:17,257 --> 00:45:18,842
ทุกคนที่เราเห็น

735
00:45:20,385 --> 00:45:22,763
สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่น่าเชื่อ

736
00:45:22,846 --> 00:45:26,391
ตอนที่ตึกถล่ม เราไม่มีวันลืมเลย

737
00:45:28,477 --> 00:45:30,145
ผมเสียเพื่อนที่ดีไปหลายคน

738
00:45:31,271 --> 00:45:33,523
มันเป็นเรื่องสะเทือนใจที่จะคุย

739
00:45:38,320 --> 00:45:39,946
ผมรอดมาจากเหตุการณ์ 11 กันยายน

740
00:45:40,697 --> 00:45:45,535
บางทีการเปลี่ยนชุด 20 นาที
อาจทำให้ผมได้ไปอยู่ในอีกจุด

741
00:45:45,619 --> 00:45:47,287
ที่อาจจะเกิดผลที่แตกต่างก็ได้

742
00:45:48,455 --> 00:45:53,502
ผมคิดเสมอว่าบทเรียนของการต้องไปเปลี่ยนสูท

743
00:45:53,585 --> 00:45:57,339
ไม่ไปที่เกิดเหตุในชุดไปรเวทช่วยชีวิตผมไว้

744
00:46:01,843 --> 00:46:04,221
คนที่ตายวันนั้น ขอพระเจ้าคุ้มครอง

745
00:46:04,304 --> 00:46:07,432
แต่เรื่องนั้นยังฆ่าคนต่อในอีกหลายปีให้หลัง

746
00:46:07,516 --> 00:46:11,770
ยี่สิบปีต่อมา
ผมเป็นมะเร็งจากเหตุการณ์ 11 กันยายน

747
00:46:12,354 --> 00:46:15,732
ผู้ก่อการร้ายที่ลงมือทำได้คุ้มค่าก็ว่าได้

748
00:46:16,525 --> 00:46:18,902
ฉันมัวแต่สนใจเหตุการณ์ 11 กันยายน

749
00:46:19,820 --> 00:46:22,364
ออฟฟิศฉันหัวหมุนไปหมด

750
00:46:22,447 --> 00:46:25,992
มันเปลี่ยนชีวิตฉันไปเยอะมาก

751
00:46:26,076 --> 00:46:29,287
เปลี่ยนชีวิตการทำงาน ชีวิตส่วนตัว ทุกอย่าง

752
00:46:30,288 --> 00:46:33,542
ทุกคนมีส่วนร่วม
ทุกคนอยู่ในวันเดียวกัน ทุกคนอยู่ตรงนั้น

753
00:46:33,625 --> 00:46:35,752
เราทุกคนรู้สึกว่ามันจำเป็น

754
00:46:35,836 --> 00:46:37,754
ที่ต้องช่วยเหลือกัน คอยดูแลกัน

755
00:46:37,838 --> 00:46:38,964
เรายังทำแบบนั้นต่อไป

756
00:46:39,047 --> 00:46:42,008
แล้วเราก็กลับไปทำงาน ทำสิ่งที่เราทำได้ดี

757
00:46:42,092 --> 00:46:44,219
แล้วเราก็ทำแบบนั้นต่อไป

758
00:46:48,181 --> 00:46:52,561
(พฤษภาคม ปี 2002
หนึ่งปีหลังเกิดเหตุฆาตกรรม)

759
00:46:52,644 --> 00:46:55,272
(คาร์เนกี เดลิเคตเซน
ร้านอาหาร)

760
00:46:55,355 --> 00:46:57,941
(ตำรวจ ห้ามผ่าน)

761
00:46:58,525 --> 00:47:02,112
การไต่สวนเริ่มเกือบหนึ่งปีพอดี
หลังเกิดเหตุฆาตกรรม

762
00:47:02,195 --> 00:47:04,447
นี่เป็นคดีขึ้นศาลที่แปลกมาก

763
00:47:04,531 --> 00:47:06,700
ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อน

764
00:47:07,826 --> 00:47:09,953
ทั้งสองคนขึ้นศาลไต่สวนพร้อมกัน

765
00:47:11,413 --> 00:47:15,667
ศาลมีคณะลูกขุนสองชุด
กับจำเลยสองคนในห้องพิจารณาคดี

766
00:47:15,750 --> 00:47:18,545
ข้อดีของการทำแบบนี้

767
00:47:18,628 --> 00:47:22,674
คือการทำให้เหยื่อที่รอดชีวิตไม่ต้องกลับมาขึ้นศาล

768
00:47:22,757 --> 00:47:27,470
ไม่ต้องทบทวนเหตุการณ์สองครั้ง
ในการไต่สวนสองคนแยกกัน

769
00:47:27,554 --> 00:47:29,139
ครั้งเดียวก็สะเทือนใจมากพอแล้ว

770
00:47:30,682 --> 00:47:32,309
ผมไม่อยากเป็นศูนย์กลางความสนใจ

771
00:47:32,392 --> 00:47:35,228
ผมอยู่ในคอก เล่าเรื่องของผม

772
00:47:35,312 --> 00:47:38,064
ผมคิดว่าผมโฟกัสไปที่ฟรานเชสก้า
เพื่อนผมที่นั่นตรงนั้น

773
00:47:39,274 --> 00:47:40,317
ไปขึ้นศาลกับผม

774
00:47:40,400 --> 00:47:42,652
มันทำให้ผมมีสมาธิขึ้น

775
00:47:43,570 --> 00:47:45,697
การไต่สวนยาวนานหลายสัปดาห์

776
00:47:45,780 --> 00:47:47,699
มีพยานหลายคน

777
00:47:47,782 --> 00:47:50,160
ฉันอยากเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจน

778
00:47:50,660 --> 00:47:53,914
เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนที่เธอรักมากๆ

779
00:47:53,997 --> 00:47:57,250
การได้เห็นภาพที่เกิดเหตุมันหนักหนาเกินไป

780
00:47:58,209 --> 00:48:00,003
มีผู้ก่อเหตุคนหนึ่งบอกว่า

781
00:48:00,086 --> 00:48:03,381
"ตอนผมอยู่กับเจนนิเฟอร์ ผมใช้ปืนเฝ้าเธอไว้

782
00:48:03,465 --> 00:48:06,509
มือผมก็สั่น ผมกลัวมากๆ

783
00:48:06,593 --> 00:48:10,263
ผมแค่อยากออกไปจากตรงนั้น
แล้วปืนมันก็ลั่นขึ้นมา"

784
00:48:11,431 --> 00:48:12,557
ไม่ใช่หรอก

785
00:48:13,308 --> 00:48:16,436
เหตุผลที่เรารู้ก็เพราะแผลที่ศีรษะของเจนนิเฟอร์

786
00:48:16,937 --> 00:48:20,357
แผลกระสุนเป็นแผลจ่อยิงระยะประชิด

787
00:48:20,440 --> 00:48:24,903
อย่ามาบอกว่าคุณมือสั่นแล้วปืนมันลั่นเอง

788
00:48:24,986 --> 00:48:29,783
ไม่ คุณจ่อปืนโดยเจตนาเต็มที่ แล้วคุณก็ยิง

789
00:48:32,327 --> 00:48:33,954
หลักฐานไม่โกหก

790
00:48:37,624 --> 00:48:38,667
คนโกหก

791
00:48:39,250 --> 00:48:40,418
เยอะด้วย

792
00:48:40,502 --> 00:48:42,420
(คดีสังหารหมู่คาร์เนกี เดลี
ผิดทั้งคู่)

793
00:48:42,504 --> 00:48:44,381
(ฆาตกรคาร์เนกีติดคุกคนละ 120 ปี)

794
00:48:44,464 --> 00:48:46,675
(ผู้พิพากษาสั่งขังลืมฆาตกรคาร์เนกี)

795
00:48:46,758 --> 00:48:49,260
ตอนเราได้ยินคำตัดสินคดีคาร์เนกี เดลี

796
00:48:49,344 --> 00:48:54,057
มันก็โล่งใจ แล้วก็รู้สึกภูมิใจด้วย

797
00:48:54,140 --> 00:48:57,227
ผมดีใจมากเพราะความพยายามทุกอย่าง

798
00:48:57,310 --> 00:49:00,730
ดีใจแทนคนที่เสียไป

799
00:49:00,814 --> 00:49:04,109
กับโรสมอนด์และแอนโทนี่ที่ยังอยู่

800
00:49:04,192 --> 00:49:06,444
กับครอบครัวเหยื่อ ครอบครัวทุกคน

801
00:49:06,528 --> 00:49:09,948
ในที่สุดพวกเขาก็ได้เลิกคาใจ

802
00:49:10,865 --> 00:49:12,492
ผมนอนหลับง่ายขึ้นมาก

803
00:49:12,575 --> 00:49:16,371
ที่ได้บอกว่า "คุณจะไม่มีวัน
ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีก"

804
00:49:21,418 --> 00:49:24,629
คนกระโดดโลดเต้นดีใจกันไหม ก็ไม่

805
00:49:24,713 --> 00:49:26,798
มันเป็นวินาทีที่เงียบมาก

806
00:49:27,632 --> 00:49:29,300
ที่ฉันคิดว่าหลายคนก็…

807
00:49:29,384 --> 00:49:30,802
กอดกันร้องไห้

808
00:49:30,885 --> 00:49:33,096
- แบบว่า "โอเค" คือ…
- ใช่

809
00:49:33,179 --> 00:49:34,556
ความยุติธรรมบังเกิดแล้ว

810
00:49:41,730 --> 00:49:45,442
พวกเราหลายคน
ได้รับผลกระทบจากการเสียชีวิตของเจน

811
00:49:45,525 --> 00:49:47,110
แต่เราก็ไม่ได้รู้จักกัน

812
00:49:47,193 --> 00:49:50,071
แต่สุดท้ายเราก็เชื่อมถึงกันได้

813
00:49:50,572 --> 00:49:52,907
ทุกปีหลังเกิดโศกนาฏกรรมนั้น

814
00:49:52,991 --> 00:49:56,995
เราฉลองชีวิตของเจนในวันเกิดเธอ

815
00:49:57,078 --> 00:49:58,705
วันของเจน

816
00:49:59,914 --> 00:50:01,249
เธอเป็นคนดีมากๆ

817
00:50:02,751 --> 00:50:04,002
เธอเป็นคนดีจริงๆ

818
00:50:07,172 --> 00:50:09,299
เออร์มาโทรมาบอกผมเรื่องการตัดสินโทษ

819
00:50:09,382 --> 00:50:12,052
ผมพอใจมากๆ ที่ได้รู้ว่าคนร้ายได้รับโทษ

820
00:50:12,135 --> 00:50:14,220
แต่มันก็…

821
00:50:14,304 --> 00:50:17,223
มันไม่เหมือนได้แชมป์เวิลด์ซีรีส์หรืออะไรแบบนั้น

822
00:50:17,307 --> 00:50:20,185
เราไม่ได้มีความสุข
เพราะมีคนต้องตายเพื่อให้เรื่องนี้เกิดขึ้น

823
00:50:20,268 --> 00:50:22,729
มันแปลกมากๆ ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกยังไง

824
00:50:26,733 --> 00:50:29,986
ตอนมาเป็นตำรวจทีแรก ฉันก็มีอาการแพนิก

825
00:50:30,070 --> 00:50:33,114
ครั้งแรกที่ฉันเกิดอาการ

826
00:50:33,198 --> 00:50:36,701
ฉันเจอสองศพในวันเดียว
ฉันไม่เคยเจอคนตายมาก่อน

827
00:50:37,368 --> 00:50:40,205
สุดท้ายฉันก็ได้รู้วิธีปิดกั้นความรู้สึก

828
00:50:40,288 --> 00:50:43,333
ฉันเห็นภาพสวิตช์อยู่ในหัว

829
00:50:43,416 --> 00:50:45,710
เหมือนสวิตช์ไฟ แล้วฉันก็กด "แป๊ก"

830
00:50:45,794 --> 00:50:48,213
"เปิด ปิด" ฉันเปิดและปิดมันได้

831
00:50:49,964 --> 00:50:51,758
ไม่ใช่ว่าฉันไม่แคร์นะ แต่…

832
00:50:52,342 --> 00:50:54,594
เราควบคุมไม่ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

833
00:50:55,970 --> 00:50:57,722
เราต้องหัดใช้ชีวิตไปทีละวัน

834
00:50:58,556 --> 00:51:00,308
นั่นคือวิธีใช้ชีวิตของฉัน ทีละวัน

835
00:51:03,645 --> 00:51:06,356
ฆาตกรรมคดีนี้ไร้สาระสิ้นดี

836
00:51:06,439 --> 00:51:08,650
มันทำให้ฉันนึกถึงคดีแรก

837
00:51:08,733 --> 00:51:12,779
ที่ฉันได้เข้าใจจริงๆ ว่าคนเราเลวได้แค่ไหน

838
00:51:13,446 --> 00:51:16,658
นั่นคือคดีไมเคิล แมคมอร์โรว์ ปี 1997

839
00:51:17,826 --> 00:51:19,035
มันโหดร้ายมาก

840
00:51:21,329 --> 00:51:22,831
เกินเหตุไปเยอะมาก

841
00:51:23,414 --> 00:51:26,543
เป็นที่เกิดเหตุที่สะเทือนขวัญที่สุด
ครั้งหนึ่งที่ฉันเคยเห็น

842
00:51:27,210 --> 00:51:28,962
ฉันเห็นมาหลายพันคดีแล้วนะ

843
00:51:32,423 --> 00:51:34,384
(ปี 2003)

844
00:51:35,844 --> 00:51:39,013
(ปี 1997)

845
00:51:42,392 --> 00:51:46,688
เราได้รับแจ้งเหตุคนหาย
บ้านเลขที่ 115 ตรงเซ็นทรัลพาร์ก ฝั่งตะวันตก

846
00:51:47,814 --> 00:51:49,649
นั่นเป็นตึกที่หรูหรามาก

847
00:51:50,400 --> 00:51:54,612
เราเห็นเด็กหนุ่มกับเด็กสาวในอ่างอาบน้ำ

848
00:51:54,696 --> 00:51:56,739
แช่น้ำล้างตัวให้กันอยู่

849
00:51:57,448 --> 00:52:00,702
ถึงจังหวะนั้นมันจะกระอักกระอ่วน

850
00:52:01,452 --> 00:52:03,454
แต่เขาก็สังเกตเห็นเลือด

851
00:52:04,080 --> 00:52:06,666
เด็กสาวบอกว่า "มีศพอยู่ในทะเลสาบ"

852
00:52:06,749 --> 00:52:09,377
ศพในทะเลสาบ ถามจริง โอกาสมีแค่ไหนเชียว

853
00:52:10,545 --> 00:52:12,964
ศพไมเคิล แมคมอร์โรว์วัย 44 ปี

854
00:52:13,047 --> 00:52:15,800
ถูกดึงขึ้นจากทะเลสาบในเซ็นทรัลพาร์ก นิวยอร์ก

855
00:52:15,884 --> 00:52:20,180
ผู้ตายถูกแทง 30 แผล กรีดท้อง คว้านไส้

856
00:52:20,263 --> 00:52:24,142
ทำไมถึงมีคนอยากทำลายเขาแบบนั้น

857
00:52:24,225 --> 00:52:26,477
ทำไม

858
00:53:10,813 --> 00:53:14,442
คำบรรยายโดย วรากรณ์ จันทา